De sneeuwwitte gedaante met het golvende haar dat achter haar aan golfde bij elke rustige en elegante pas die bijna zichtbaar doorgolfde in haar lichaam die gehult was in de omslagjurk met een lage hals liep bijna zwevend tussen de dicht op elkaar geplaatste muren. Met haar ogen gesloten, haar lippen ontspannen op elkaar en haar kin wat opgeheven leek ze een spookgedaante te zijn in de gangen van de kerkers die het ondergrondse deel van de school waren. Haar vingertoppen volgde het vochtige, ongelijke oppervlakte van de muren totdat er een onderbreking kwam. Haar passen verstompte zich, waarbij haar haar speels naar voren golfde over haar schouders en langs haar gezicht, gevolgd door haar jurk alsof ze net vanuit een rennend tempo plots stilstond in plaats van een sierlijke looppas. Haar hoofd had zich gedraait waarbij haar ogen zich langzaam opende en ze naar de op een kier staande deur keek. Haar zilvergrijze ogen zagen niet veel onder het zwakke licht van de torsen aan de muur, maar haar gevoel en de onhoorbare fluisteringen spraken genoeg. Haar hand duwde de krakende deur al open, waarbij het protesterende geluid van de verroeste scharnieren tussen de muren door galmde. Neara leek dit niet te horen, zag alleen de oude, sneeuwwitte vleugel midden in de grote kamer staan. Een siddering leek door de lucht te gaan, een onhoorbare zucht deed Neara's borstkas weer naar beneden komen. Schreidend, bijna voorzichtig zette ze haar voeten een voor een langzaam voor haar neer, strekte haar tenen alsof ze opkwam voor een balletvoorstelling. Langzaam liep ze naar de piano toe, streelde met haar vingertoppen het hout wat op magische wijze nog in de beste staat was terwijl ze eerbiedig rond het muziekinstrument liep. Een sierlijke windhoos leek cirkelend vanachter Neara te ontstaan, blies het verdwaalde stof weg van het instument. Voorzichtig, alsof het niet was toegestaan nam ze plaats op de kleine bank voor de toetsen. De vleugel stond er nog bij alsof hij net nog was gebruikt, de witte lak was nog perfect gebleven onder de stoflaag. 'Meu querido,' streelde haar stem zachtjes elke houtvezel, teder, liefdevol alsof het haar eigen kind was. Haar vingertoppen streelde zonder te drukken de zwarte en witte toetsen. Haar ogen sloten zich even verheerlijkt onder de aanraking, een gevoel die ze sinds jaren niet meer had gevoeld en waarvan ze zich nu pas realiseerde hoezeer ze ernaar gesmacht had. Zelfs in haar lange leven was die tijd veel te lang geweest dan te kunnen volhouden. Haar vingers trilde boven de toetsen, om ze daarna nog een keer liefdevol te strelen waarna ze de eerste noten inzette. De heldere klank was in verre weg van vals, de magische barriëres van de Luchtmagieën hadden de staat van het instrument op perfectie gehouden. Haar ogen sloten zich bij de eerste klanken die te horen waren, haar lichaam soepel en haar elegante handen vlogen over de toetsen heen waarbij Neara in haar eigen wereld kroop. De wereld die al vele malen een uitvlucht waren geweest.


Link voor muziek stuk:
https://www.youtube.com/watch?v=jLHU2ES51uw

Myst liep over de gangen in een rustig tempo, ze had geen haast om zich weer naar de etage te begeven. Ze had geen haast om weer tussen allemaal vrolijke, vriendelijke mensen te zitten die ze niet tot haar vrienden kon rekenen. Dat was waarschijnlijk haar eigen schuld, maar het kon haar op het moment helemaal niets schelen, door wie ze wel en niet aardig gevonden werd. Nou… misschien een beetje. Voor sómmige mensen. Maar voor de meesten niet. Ze liep langs de deuren die door de kinderen bijna nooit geopend werden. Deuren die leidden naar de voorraadkamers, administratieve kasten, en natuurlijk de kerkers. Dus ze dacht er ook verder niet over na, liep in dezelfde rustige pas door. Tot de bij de laatste deur, die van de kerkers kwam. Zodra ze het aloude bekende geluid van een piano hoorde, en nog wel van een verdomd goeie pianist ook, bleef ze abrupt zijn. Zoekend gleden haar ogen over de deur, van onder naar boven, daarna naar de deurgreep. Maar het was echt waar, íémand hieronder speelde een verdomd goede versie van ‘No Suspiro’ van Liszt. ‘Liszt…’ Mompelde Myst zachtjes. Als er andere mensen om haar heen hadden gestaan hadden ze waarschijnlijk gedacht dat ze begonnen was met in zichzelf te praten, want ze mompelde het echt doelloos voor zich uit. Ze had nog nooit iemand zó goed horen spelen, behalve natuurlijk wanneer ze naar een pianoconcert ging, maar daar was ze maar twee keer geweest. Ietwat aarzelend legde ze haar hand op de deurknop. Maar toen de pianist het middenstuk, het drukte en evenals moeilijkste stuk aansloeg, aarzelde ze niet meer. Ze móést weten wie dit speelde. Krakend ging de deur open. Ze opende hem maar net ver genoeg om er zelf doorheen te glippen, sloot hem daarna gelijk weer, hopend zo min mogelijk afleidende geluiden te maken voor deze pianist. Myst duwde haar handen tegen de muur naast haar, voelde waar de trillingen vandaan kwamen. Ze sloot haar ogen en volgde het geluid en de trillingen van de zware bastonen in het pianostuk. Na tussen vele smalle gangen doorgedwaald te hebben was het geluid duidelijker. Zodra ze dichtbij was kon ze gelijk horen dat het een vleugel was, geen piano. Ze hoorde het lieflijke aanslaan van de hoge noten op de snaren, en een kleine glimlach sloot om haar lippen. Eenmaal heel vlakbij gekomen, kon ze zelf horen hoe het pedaal aangeslagen werd. Dus opende ze haar ogen, verwachtend een enorm bekende pianist te zien, verwachtend een meester der piano’s te zien. Wat ze zag was mooier dan ze verwacht had, hoewel het ergens van binnen ook een steek veroorzaakte. Maar ze kon Laurens de schuld niet geven, als Myst een jongen was geweest was ze gelijkverliefd geworden op een prachtige vrouw die zó kon spelen. Uiteindelijk leunde Myst achterover tegen de muur aan, sloot haar ogen weer en genoot van het lange, prachtige stuk. Ze luisterde hoe Neara’s vingers over de piano vlogen, hoe moeiteloos ze de toetsenbediende, hoe elegant en zacht maar toch ook snel het pedaal bediende. Hoe ze gebruik maakte van de mogelijke tempowisselingen in het nummer, hoe ze de pianissimo’s extreem zacht speelde en zelfs de fortissimo’s nog melacholiek en lieflijk liet overkomen. Myst’s ademhaling ging mee op het tempo van de muziek, versnelde gelijk ermee, liet het tempo ook weer tegelijk zakken. Uiteindelijk, toen de laatste noten van het stuk aangeslagen waren, de laatste noot nog lang weerklonk door de gangen maar allang aangeslagen was, opende Myst langzaam haar ogen. Deze stonden bewonderend, aanbiddend, bijna. Ze liet langzaam en soepel naar de vleugel toe, streelde met twee vingers over de randen van het hout. Ze was sprakeloos, ze had geen woorden voor hoe verschríkkelijk mooi Neara net gespeeld had. Ze wist dat ze voor haar leeftijd niet erg slecht was, maar ook niet uitzonderlijk goed. Ze kon wel wat behoorlijke stukken spelen, maar ze had bij lange na niet het talent van deze vrouw. Hoewel deze natuurlijk ook al honderden jaren gehad had om te oefenen, dacht ze niet dat ze zelf ooit dit stuk zou kunnen spelen. Het moment van stilte was voelbaar, de stilte die nagalmde van de prachtige muziek die net had weerklonken, de stilte een vliegende herinneringen aan de snaren die hadden getrild om de hele ruimte te vullen met slechts het geluid van één vleugel, op zijn mooist bespeeld. Uiteindelijk vonden Myst’s ogen die van Neara, terwijl ze langzaam tegen de piano aanleunde.

Caleb duwde met zijn hand tegen een zware deur die al krakend openging. Zijn rechtervoet betastte aarzelend de eerste trede van een afwaartse trap. Waarheen de trap leidde en waar Caleb zich precies bevond wist hij niet. Even, heel even aarzelde hij, verwachtte dat iemand hem terug zou roepen. Toen schoot een eeuwenoude Novaanse uitspraak hem te binnen: "Adventure praises the reckless heart and the imaginative soul." Een voorzichtige glimlach verscheen rond zijn lippen, die gedachte deed hem altijd goed, gaf hem hoop voor de toekomst. Zelfs iemand zoals hij, gedwongen om in de eeuwige duisternis te leven, kon zijn dromen waarmaken of een avontuur beleven zolang hij maar trouw bleef aan zichzelf. Caleb was nog niet dood, enkel blind. Met hernieuwde kracht zette hij met zijn andere voet een stap op de volgende trede. Zijn hand streek langs de muur naast hem waardoor hij de ronding die de trap maakte kon volgen. Zijn magische lichtbollen, die als gids dienden, wezen hem de weg. Caleb voelde de lucht veranderen, het werd steeds vochtiger en kouder naarmate hij verder naar beneden ging. Een nieuwe aarzeling maakte zich meester van hem. Zou hij niet terugkeren? Naar het daglicht dat treurig genoeg toch altijd verborgen zou blijven voor hem. Net toen zijn voet een wankele stap zette op de vorige treden, bereikte liefelijke klanken zijn oren. In eerste instantie kon Caleb het geluid niet geheel thuis brengen. Hij luisterde aandacht en stopte zelfs voor een ogenblik met ademhalen. Muziek. Schoot hem ineens te binnen. Wat hij hoorde was prachtige, hemelse muziek. Waar het vandaan kwam wist hij niet, net zo min hoever het van hem verwijderd was. Zijn helblauwe, bijna afschrikkende ogen openden zich van verbazing, doch het niets uitmaakte voor de beklemmende duisternis die hem koste wat het kost omringde. Caleb was in zijn jeugd, toen zijn ogen nog wel warmte en vreugde uitstraalde, nooit muzikaal geweest. Toch viel het niet te ontkennen dat hij best een scherp en toongevoelig gehoor had en de dromerige pianomuziek streelde het steeds weer, noot voor noot. Bijna aangetrokken door de klanken vervolgde Caleb zijn moeizame weg naar beneden. Eenmaal de laatste trede afstappend slaakte hij een tevreden zucht. De drie lichtbollen zweefden voor hem uit, zochten naar de veroorzaker van de muziek. Deur in deur uit gingen zij, tot ze plots..stopte.. Niets beseffend van de duisternis in de kelder, of ook maar dat hij zich in een kelder bevond, volgde Caleb zijn gidsen en kwam zo uiteindelijk in de kamer uit waar de muzikale bron zich bevond. Stokstijf, verdoofd door al het wonderlijke, bleef hij in de deuropening staan en luisterde.

De kalme glimlach op haar lippen, de magische sfeer rond haar soepele maar geoefende bewegingen. Haar vingers die teder maar grondig over de toetsen gleden, ze in de snelle maar oorstrelende melodie indrukte. Zonder verder uit haar eigen omgeving te stappen, zich geheel buiten te sluiten van de bewoonde wereld en zichzelf in te laten slikken door het moment ging ze door speelde ze door. De voor andermans oren onhoorbare fluisteringen probeerde haar te bereiken, maar ze zette ze van zich af. Wilde niet tot haar door laten dringen dat het meisje binnen was komen lopen. Ze had het wel door, maar wilde zich er niet op focussen. Elke toon was met gevoel en toch doorslachtigheid gespeeld, had nu al besloten dat tegen elke prijs de vleugel naar Angani zou worden verplaatst. Haar vingers trilde lichtjes boven te toesten na de laatste noten te hebben aangeslagen, haar ogen opende zich half om met een lege blik naar haar eigen handen te kijken. Haar zilverkleurige ogen leken weer aan te tonen hoe ze zelf weer terug reisde van het Rijk der Winden naar de bewoonde wereld waarbij haar blik opzij schoot naar het groenharige meisje. Haar blik schoot door toen ze de tweede gedaante opmerkte. De jongen leek voor zich uit te staren, iets wat haar vertelde dat dat niet alleen kwam door de geluiden die daarnet nog door de kamer en de ondergrondse gangen hadden geklonken. Hij leek te blijven staan, iets waardoor Neara's aandacht weer naar het meisje ging. 'Het spijt me als ik jullie gestoord heb,' haar stem zacht, bijna even melodieus als de afgelopen noten van de piano. Haar blik schoot voor een moment terug naar de jongen. 'Je mag verder komen als je wilt. Ik hoop dat ik jullie niet van belangrijke dingen afgehaald heb,' nog steeds zachtjes, bijna verontschuldigend. Ze wist niet of de twee elkaar kende, maar kinderen waren in haar ogen altijd hoger dan elke god dan ook. Het volgende seizoen van de aarde, de toekomst van ons allen en het hoogste wat gewaardeerd moest worden. Haar aandacht gleed weer terug naar de vleugel, waarbij haar vingers een zacht en makkelijk deuntje speelde voordat ze het zelf doorhad. 'Jullie hebben vast geen kaarsen bij je om meer licht te vormen?' vroeg ze zachtjes, beseffend dat ze half in het duister zaten ondanks de eeuwig brandende toorsen aan de muren van de aardig grote kamer. De lichtbollen van de jongen waren haar niet ontgaan, maar ze kon moeilijk meteen vragen om wat extra licht. Nieuwschierig ging haar blik naar het meisje terwijl ze langzaam door speelde. Haar sneeuwwitte haren speels over haar schouders, zweefde mee onder elke kleine beweging van haar lichaam alsof ze mee deinde op de muziek. 'Wat zijn jullie namen?' vervolgde ze daarna, waarbij de serene glimlach weer op haar lippen lag onder haar kalme gezicht.

Myst keek kort opzij zodra ze de jongen zag, maar was te zeer ingenomen door de muziek om verder aandacht aan hem te besteden. De stem van de fantastische pianiste, of Legendarische Luchtmagician, of Neara, betoverde haar evenals de piano had gedaan. Haar groene ogen bleven hangen in de zilverkleurige ogen van de vrouw, en vrijwel direct schudde ze haar hoofd. 'Natuurlijk niet, mevrouw. Ik hoorde de prachtige pianomuziek en ik móést wel komen kijken.' Zei ze toen de vrouw haar woorden gesproken had. Myst's ogen bleven op Neara's gezicht hangen, betoverd. Myst haar ogen gleden naar de jongen toen de vrouw tegen hem sprak dat hij verder mocht komen, natuurlijk mocht hij dat. Zijzelf was ook al onbeleefd binnen komen lopen, de jongen kon het niet erger maken. Haar ogen schoten direct weer naar de handen van de vrouw, zodra deze verder speelde. Zonder haar ogen hiervandaan te halen, bracht Myst haar handen naar elkaar en vormde verscheidene kleine lichtbollen, die in een cirkel rond hen heen bleven hangen. Myst herkende het deuntje niet, het moest of iets heel ouds zijn of iets wat niet zo heel bekend was, misschien had de vrouw het wel zelf gecomponeerd. Mensen met zo'n talent, of zo veel oefening, konden dat ook. 'Mystralic Nuxian. 4e jaars lichtmagician.' Er ontstond een kleine glimlach door de bewondering op haar gezicht heen, een reactie op de glimlach van de vrouw. Ze keek om naar de jongen, ook nieuwsgierig naar zijn naam. Ze wilde eigenlijk aan de vrouw vragen waar ze zo had leren spelen, maar ze wist dat daar geen antwoord op was, het vergde gewoon veel oefening en talent, niet speciaal lessen. Daarna richtte ze haar blik weer op de vrouw. Om een of andere reden voelde Myst, zodra ze andere mensen hoorde spelen, altijd de drang zelf ook piano te gaan spelen, haar vingers tintelden ervan. Maar om nou zomaar de vrouw midden in haar stuk te vragen te stoppen en plaats voor haar te maken, was ook weer zo onbeleefd. Dus luisterde ze het stuk van de vrouw mee, de vrij makkelijke linkerpartij uitzoekend, welke akkoorden er uitgespeeld werden en waar het ineens veranderde. Toen links oversloeg in de melodie en beide handen een melodie gingen spelen gaf ze het op, dat ging ze snel om bij te houden. Myst sprak nog steeds niet, wachtte tot de vrouw klaar was met haar stuk. Daarna glimlachte ze verontschuldigend. Myst kon weer eens haar mond niet houden, praatte al voor ze het doorhad, ze drang weerklonk in haar stem. 'Kent u de baspartij van 'Sonata' in G-majeur? Dan kan ik de andere partij spelen.' Ze ging niet vragen of ze het kón, het was onmogelijk dat de vrouw het niet kon spelen, als ze 'No Suspiro' wel kon spelen. Myst boog zich al iets opzij, klaar om om de vleugel heen te lopen en aan de rechterkant van de pianokruk te gaan zitten, gelukkig was die groot genoeg voor twee smalle mensen.

Caleb leunde met zijn rug tegen de deurpost, onzeker over wat hij nu moest doen. Een zachte, melodieuse stem deed hem opschrikken. Er had iemand tegen hem gesproken? Waarschijnlijk de pianiste. Verstard door de eerdere betovering bleef hij nog staan. Een plotselinge verlegenheid deden een lichte blos op zijn wangen komen, hij had de vrouw, zo te horen, blijkbaar gestoord in haar spel. Het voelde bijna alsof hij een doodzonde had begaan. Nu pas drongen de woorden goed tot hem door: ze had gesproken over "jullie". Er was dus nog iemand in hun midden? Dat hadden zijn lichtbollen hem niet verteld. Schamper en nog altijd wat afstandelijk zette Caleb het eerste stapje de kamer, of zaal hij wist het niet, binnen. Twee stemmen klonken als muziek in zijn oren. Ze waren beiden warm en vriendelijk en leken hem uit te nodigen om dichterbij te komen. Het was eerder het besef van zijn plotselinge verschijning dat Caleb toch afstand bleef houden. Met diep respect voor hen beiden liep Caleb bijna geluidloos een stukje langs de muur, zodat hij wist waar hij zich ongeveer bevond. Zo nam zijn hand ook wat spinrag mee wat plakkerig aanvoelde en hem irriteerde, maar hij wilde hen niet nogmaals storen dus zweeg hij. Zijn ijskoude ogen waren geopend en staarde zonder ook maar één keer te knipperen in de leegte. Net toen Caleb dacht een geschikt plekje gevonden te hebben om zichzelf te laten rusten en van de onbekende geluiden te genieten, deed een luid gekraak hem geschokt zijn adem inhouden. Zijn benen hadden ook iets geraakt wat blijkbaar het geluid maakte. Caleb stak zijn handen al uit toen hij een vermoeden kreeg wat het was, maar het was al te laat.. Met een galmende klap viel het kleine, verrotte stoeltje, die toch al niet zoveel kon hebben, op zijn kant. Onhandig en met een beschaamde uitdrukking probeerde Caleb de ongemakkelijke situatie nog enigszins te redden door het stoeltje weer vliegensvlug overeind te zetten, wat niet lukte.. De knal had hem voor een ogenblik zo verward dat hij nu niet kon inschatten hoe hij het stoeltje precies beet moest pakken om het fatsoenlijk weer overeind te kunnen zetten. Zijn bewegingen zagen er nogal onbeholpen en moeilijk uit. Fijn: hij had dus weer eens een goede eerste indruk gemaakt, zonder dat het dit keer aan het aanzicht van zijn ogen lag. Daar ging het perfecte moment van de muzikale stilte..

Een bijna verlegen ogende glimlach toonde nu op Neara's lippen bij de lovende woorden van het meisje. Kinderen, wezens van de goden zelf in Neara's ogen. 'Je bent te aardig met je woorden,' glimlachte ze dankbaar naar haar, had haar vingers niet los gemaakt van de toetsen om het gevoel te kunnen blijven voelen. Haar ogen gingen even naar de jongen die binnen was komen lopen en de verlegen uitdrukking op zijn gezicht. Hij sprak niet, zijn blik op oneindig gericht en zijn bewegingen voorzichtig. Al gauw, omdat ze niet wilde dat hij dacht dat ze staarde als hij het door had dat ze keek, vestigde ze haar zilveren ogen weer op Myst. 'Mystralic,' sprak ze de naam van het meisje zangerig uit. 'Een naam van grote waarde, hij is prachtig,' glimlachte ze naar haar, waarna ze haar aandacht weer even op de jongen richtte. 'Hoe word jij genoemd mijn jongen?' vroeg ze zachtjes, bijna voorzichtig om hem niet te doen laten schrikken. Haar handen waren ongecontroleerd doorgegaan met het deuntje, speelde het rustig en ontspannen terwijl Neara haar aandacht weer op Mystralic richtte. Wat vragend keek ze haar aan bij de plotselinge stem die door de kamer weerklonk. 'Sonata zeg je?' klonk het bedenkelijk, maar voordat ze antwoord kon geven stopte haar handen met een plotselinge beweging en keek ze met een ruk om. Haar ogen nog rustig, de serene glimlach was alleen niet meer op haar lippen aanwezig. Ze was opgestaan, liep soepel naar de jongen toe die nu ongemakkelijk het stoeltje weer omhoog zette, elke beweging van haar lichaam gevolgd door de golvende slagen van haar kleding en haren. Haar ene hand pakte het bijna verteerde stoeltje die duidelijk buiten de magische bescherming van de vleugel was geweest en zette hem weer overeind. Haar andere hand was zachtjes en teder op de schouder van de jongen komen te liggen. 'Alles goed? Heb je je niet bezeert?' vroeg ze zachtjes, had nu de hand die zonet het stoeltje had goed gezet op zijn wang gelegd en keek hem met een ligt bezorgde tint aan. Alleen bij kinderen waren sommige emoties duidelijk te zien, verder hield ze haar waren gevoelens altijd verborgen achter de serene glimlach en de voortkomende rust die van haar afstraalde. Ze was Mystralic even vergeten, keek in de ogen van de jongen. 'Kijken zonder zicht is zeker iets waar je altijd mee geleefd heeft,' vroeg ze zachtjes, haar heldere stem als een streling en zo zacht dat alleen hij het kon horen. De hand op zijn wang gleed weer voorzichtig weg, waarbij de andere nog op zijn schouder bleef liggen. Voorzichtig vroeg ze hem met een kleine druk tegen zijn schouder of hij mee wilde lopen. Of hij meeging in de heldere luchtwervelingen binnen de magische bol om de piano heen die als bescherming tegen de tijd zorgde. Een ander stoeltje kwam aanzweven onder Neara's onzichtbare sturing. 'Mystralic, over welk nummer had je het ook al weer?' vroeg ze zachtjes toen ze de jongen los liet en zich naar het meisje toe draaide. Een glimlach lag weer op haar lippen, haar haar volgde in een verlangzaamde en golvende beweging haar rustige beweging. 'Ga zitten, alsjeblieft. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt,' sprak ze zachtjes, had haar arm opgeheven geopend om haar duidelijk te maken dat ze mocht gaan zitten waarna ze zelf plaats nam en haar handen weer lichtjes op de toetsten kwamen te rusten. 'Speel maar,' vervolgde ze zachtjes, hield onzichtbaar in de gaten hoe het met de jongen achter haar ging waarbij ze Mystralic met een glimlach aan bleef kijken.

[ Sorry voor de late post D: Had niet door dat Caleb al gereageerd had en was het eigenlijk een beetje vergeten... ]

Myst knikte op de vragende woorden van Neara, haar handen lichtjes trillend, brandend om na zo lang weer te spelen. Gelijk met Neara keek ze om, naar de jongen. Ze keek licht onthutst naar het omgevallen stoeltje, was bevroren blijven staan. Haar ogen keken iets bezorgd naar de jongen, benieuwd waarom hij zo onhandig liep te doen. Niet dat ze zelf nou de handigste was, maar zó onhandig was ze nou ook weer niet. Meteen stapte ze een stukje opzij zodra Neara langs haar kwam, zou het niet in haar hoofd halen om haar er niet langs te laten. Ze was immers de krachtigste magician in de magiesoort waar zij echt heel slecht in was. Myst trok even een wenkbrauw op toen de vrouw iets ingewikkelds tegen hem zei. Kijken zonder zicht? Is hij… blind? Ze fronste, en bleef naar de twee op de grond kijken. Ze keek met grote ogen naar Neara’s magie, betoverd door haar magische krachten. Afgeleid bleven haar ogen naar de dingen kijken die ze deed, hoe ze de jongen naar een stoeltje leiden, terwijl dat moeiteloos tegelijkertijd ook nog aan kwam zweven. Jezus. En ik vond Sam al goed. Dacht ze droogjes, haar gedachten even afgeleid bij Sam. Toen haar volledige naam gezegd werd draaide ze zich met een ruk om, had niet doorgehad dat ze nog steeds afwezig naar de stoel had staan staren. ‘Ehh…’ Ze moest even nadenken, even helder worden. ‘Sonata in G-majeur.’ Ze glimlachte kleintjes, toen Neara gebaarde dat ze mocht gaan zitten. Voorzichtig liep ze om Neara en het pianokrukje heen, ging zachtjes zitten. Ze glimlachte nog even naar Neara. Ze moesten samen beginnen, maar blijkbaar zou het geen probleem voor Neara zijn als Myst gewoon zou beginnen en Neara zelf dan vervolgens bij zou springen. Dus Myst legde haar handen op de toetsen, sloot haar ogen voor de concentratie. Haar handen gleden automatisch naar de juiste toetsen, en in haar hoofd telde ze af. Springerig en vrolijk als het moest zette ze de eerste noten in, korte, snelle, akkoorden. Maar natuurlijk viel Neara perfect bij de eerste toon in, speelde precies in het goede ritme mee. Myst zette het hoofdgedeelte van het stuk in, het stuk waar de melodieën door elkaar heen gingen. Ze speelde hier en daar wat twijfelend, en ook niet foutloos. Maar de sterkste kant van Myst was dat ze met zoveel intonatie en gevoel speelde dat het meestal mooi over kwam. Een glimlach speelde om haar lippen, haar ogen nog steeds gesloten. Ze ademde mee in het ritme, voelde het ritme, boog haar polsen, haar armen en soms zelfs haar lichaam mee met de strakke melodie die ze speelde, foutloos begeleid door Neara. De overloop, het moeilijkste stuk, ging goed, foutloos. Heel even schoten haar ogen naar Neara’s handen, ze vroeg zich altijd af de baspartij van dit stukje gespeeld werd, op welke toetsen ze welke vingers hield, of dat ze gewoon heel snel wisselde. Maar lang kon ze zich niet laten afleiden, ze gingen weer terug naar de hoofdmelodie. Uiteindelijk, na de slotakkoorden, haalde ze haar handen van de piano en keek verwonderd naar Neara’s handen, haar de ruimte gevende om er een mooi einde aan te breien.

Caleb voelde de zachte, bijna zwevende aanraking op zijn schouder. Zijn adem stokte en met grote ogen die niets dan leegte uitstraalde keek hij op. De prachtige stem die hij eerder had gehoord vulde zijn oren. "N-nee..vrouwe..En mijn naam is trouwens Caleb. Caleb Solas, vrouwe." stotterde hij, zich bewust dat hij met een zeer gerespecteerd en hoog persoon sprak. Het verbaasde hem lichtelijk dat zij zich zo over hem ontfermde. Het roerde zijn hart. Het was alsof haar magie hem een hart onder de riem stak en hem deed opleven. Caleb wilde wel spreken, wilde haar wel vertellen wie hij precies was en wat hij hier deed, maar er kwam geen geluid uit zijn mond. De krachtige magie die hier schuil ging had hem voor het een moment het spreken ontnomen. Twijfelend liet hij zich toen maar meevoeren door de magische vrouw. Eenmaal bij iets aangekomen, wat aan het gladde oppervlak te voelen de piano was, bleef hij staan. Zijn helblauwe ogen waren nog steeds geopend en keek met een treurige, lege blik voor hem. Maar toch speelde er zich een voorzichtige glimlach rond zijn lippen op het moment dat de magische vrouw en een ander persoon in haar aanwezigheid begonnen te spelen. Caleb hield van muziek. Het deed hem even meevoeren naar een andere wereld, een wereld waar hij normaal en geaccepteerd zou worden. Zijn handen rustten nu beiden op de rand van de piano en zijn oren hoorden eerbiedig elke toon, elke noot die het wonderlijke instrument voortbracht aan. Nog nooit had hij zoiets moois gehoord, leek het. Of was het niet alleen de piano die deze gevoelens bij hem veroorzaakte? Nee, het was meer. Het was de hele situatie: de magie, de vrouw en de nog onbekende persoon die onder de naam "Mystralic" werd aangeduid. Zwijgend ging Caleb verder met luisteren. De toetsen werden zo snel na elkaar ingedrukt dat hij totaal niet kon inschatten wie wat speelde en hoe. Ze waren ook zo getalenteerd! Allebei.. Plotseling vertraagde de melodie zich iets en was er een korte tussenpozen. Bijna ademloos wachtte Caleb op het slot. Wat zou er gaan gebeuren? Hoe zou dit prachtige lied afgesloten kunnen worden? Een contra-muziekkenner zoals hij kon dat niet weten, dus restte voor hem alleen nog maar het wachten op de laatste tonen.

Haar zilveren ogen waren op de handen van het meisje naast haar gericht, wachtte geduldig totdat deze begon met spelen. Al gauw zweefde haar eigen handen naar boven volgde die van haar bijna onzichtbaar in haar bewegingen om daarna het deuntje weer in haar hoofd te krijgen. Alsof ze jaren samen speelde volgde haar handen de nu weer de muziek, speelde samen met Mystralic het stuk. De serene glimlach op haar lippen werd iets breder bij het merken dat het goed ging, dat het meisje duidelijk al een tijdje piano speelde. Haar sneeuwwitte haren vielen wat rustiger over haar schouders naar beneden, golfde nog lichtjes rond haar gezicht terwijl ze weer opgezogen werd in het stuk. Soms week ze wat van het deuntje af, speelde een versnelling of een echo van de vorige tonen. Zodra Mystralic haar eigen handen van de toetsen haalde, gingen haar vingers nog even door. Maakte het af, ronde het geheel af tot een klein maar daverend stukje muziek. Later vertraagde ook haar handelingen, waarna het geluid van de piano langzaam stil viel. Even bleven haar handen boven te toetsen hangen, waarna de glans in haar ogen weer terug kwam en haar aandacht weer terugdreef naar deze wereld. Langzaam gleden ze naar het meisje naast zich, waarna de glimlach weer terug kwam op haar lippen en ze haar verwonderlijk aankeek. 'Je speelt goed,' complimenteerde ze haar, de glimlach iets breder op haar egale gezicht. 'Als ik je een tip mag geven, probeer de spieren in je rug ontspannen te houden,' haar hand was langzaam omhoog gekomen, lag nu zachtjes waardoor de aanraking maar heel licht was op de onderrug van Mystralic. 'Zo kun je de rest van je lichaam vrijer gebruiken,' glimlachte ze haar toe, waarbij ze haar hand weer terug nam en deze op haar schoot legde. Ze draaide zich naar de jongen, waardoor haar haren zelfstandig weg legen te glijden en golven zodat ze haar blik niet zouden belemmeren. Een luchstreling langs Calebs wang maakte duidelijk dat ze zich naar hem toe had gericht, keek hem nu aan hoewel ze wist dat hij haar niet zag. 'Speel jij ook een instrument?' ze wist zijn naam niet, iets wat ze jammer vond, maar hopelijk had hij door dat ze het tegen hem had.

[ Inspiratie heeft besloten mij te verlaten ]