A little nervous.

Darius liep met een wat aarzelende pas door de gangen opweg naar de kerkers. Op zijn ruk hing een grote rugzak met kwasten, palletje, verf, pastel krijt, houtskool, gummetjes, slijpers en andere handige schilders spullen. In zijn rechter hand had hij een groot wit schilder doek waar nog niks op stond en in zijn linker hand een bijna twee meter lange schilders ezel. Bij de trappen had hij wat moeite gehad om die schilders ezel mee te krijgen. Aangekomen bij de kerker deur duwde hij de klink met zijn elleboog naar beneden. Een luid gekraag en gepiep was te horen toen de deur open ging. Een kleine tocht stoom streelde langs zijn lichaam af. Met lichterlijk dicht geknepen ogen keek hij de ruimte door. 'Maar goed dat ik kaarsen mee heb genomen.' En een kleine lach sierde zijn gezicht. Met een galmende plof legde hij de ezel, het schilders doek en zijn tas neer. Wat rommeld in zijn tas pakte hij een stel kaarsen uit die hij her en der in de kerkergang zetten en stak ze aan. Wat rondlopend door de ruimte keek hij naar een goed zicht. De kerker zag er al niet al te prettig uit, maar nu met dat kaars licht gaf het toch nog wat extra's. Na uiteindelijk een paar minuten rond te hebben gelopen had Darius een goede plek gevonden om te gaan schilderen en zetten daar de schilders ezel neer. Met wat gefrummel zetten hij het op de goede hoogte en maat en klemde het witte schilders doek er op. Met galmende passen liep hij terug naar zijn tas en haalde daar een klein etuitje uit met zijn tekenspullen er in. voor zichtig haalde hij met zijn lange dunnen vingers een stukje houdskool er uit en begon ruwe schetsen op het doek te zetten wat met krassende geluiden te horen was. Na een paar minuten was er al een goed duidelijk beeld van de kerker op het doek gevormt.

Alles verstikte haar.. de geluiden, de drukte, de mensen.. Ze kon er niet meer tegen. Zo snel als ze kon was Kijito de aula uitgevlucht, weg van het lawaai. Kijito was rust gewend. Zelf was ze ook wel rustig en verlegen, en dat kwam nu niet goed uit. Ze moest ergens naartoe.. niet naar buiten, dat was te koud in zo'n jurkje als het hare. Niet naar de lokalen, ze had een tussenuur, net als veel meer mensen. De bibliotheek? Maar daar keek iedereen naar je als je, helemaal bleek, tegen een kast ging hangen.. Een andere plaats schoot haar te binnen, donker en diep, bijna altijd verlaten.. de kerkers. Dat moest dan maar. Zo snel als ze konden droegen haar voeten haar naar de kerkers. Kijito moest, toen ze binnenkwam, even wennen aan de plotselinge duisternis, maar die bracht wel een plotselinge rust met zich mee. Met haar rug tegen de deur bleef ze even staan, om op adem te komen. Ze had het hele stuk bijna gerend. Na een minuutje of anderhalf deed ze haar ogen weer open. Kijito merkte dat haar hart weer in een normaal ritme sloeg. Opgelucht weg te zijn van al dat lawaai trok ze haar jurkje recht en keek nieuwsgierig om zich heen. Nu ze er toch was.. kon ze net zo goed wat rondkijken, niet? Zodra ze de hoek omsloeg zag Kijito het gloeiende licht van kaarsen. Was hier nog iemand? Nu zag ze ook dat er iemand stond, met een lange schildersezel. En zij was nu weer een tekening aan het verpesten. Wat geschrokken en beschaamd over haar verstoring bleef ze staan, de persoon tegenover haar aankijkend. Kende ze hem eigenlijk wel?

Darius was druk bezich met schetsen. Net voordat hij het houdskooltje weer op het doek wilde planten hoorde hij een deur open en dicht gaan. Hij ging recht op staan en keek naar de donkere ruimte waar het geluid vandaan kwam. Na even er naar te hebben gekekenen niemand zag draaide hij zich weer om en tekende verder. Met voorzichtige trillerige handen maakte hij de mosplekken op die muur zitten zichtbaar op het doek. Lichterlijk schoot hij uit nadat hij plots toch nog voetstappen achter zich hoorden. Lichterlijk angsig keek hij om en lag een meisje in een wit jurkje staan. Zijn altijd vriendelijke en hardverwarmde glimlach kwam weer te voor schijn en keek haar aan. Met een sierlijke zwaai met zijn rechter hand ,met het houdskooltje er in, over zijn linker heup en maakte een buiging. 'Goede middag mejufvrouw.'Galmde het licherlijk met een vriendelijke stem door de gangen. 'Wat doet u in deze verlaten donkere somberen gangen als ik het vragen mag?' Hij ging weer recht staan en legde achter zijn rug zijn houdskooltje op de riggel van de schildersezel.

Kijito wilde bijna haar ogen neerslaan toen de kunstenaar antwoordde, met een sierlijke zwaai van zijn arm en een soort buiging. Kijito glimlachte bijna onmerkbaar. 'Goedemiddag mejuffrouw,' galmde zijn stem door de gangen. Kijito glimlachte vrolijk terug, blij dat ze geen boze reactie kreeg. 'Wat doet u in deze verlaten, donkere en sombere gangen als ik vragen mag?' Kijito wist niet zo goed wat ze moest doen. Bijna zonder er verder bij na te denken maakte ze een soort buiging terug. 'Goedemiddag meneer. Ik ben Kijito.. en de school werd een beetje te druk voor me. Ik had uw tekenen niet willen verstoren,' antwoordde ze, zo netjes mogelijk. Snel deed ze de strik in haar haren even goed, die een beetje scheef gezakt was door haar vlucht uit de aula. De kerkers maakten haar een beetje zenuwachtig, maar deze jongen leek erg aardig. Daarom voelde ze zich al wat meer op haar gemak hier, al was het nog steeds donker, en koud.

Darius luisterde naar het meisje die zich voorstelde als Kijito. met een vriendelijke glimlach keek hij haar aan en bekeek haar kleine buiging en fatsoenering. Hij stapte een paar stappen opzij zodat het doek met de schets er op zichtbaar werd. 'U verstoord me niet hoor Kijito. 'Ik ben Darius, stagiaire kunst. Ik ben momenteel bezich aan een paar nieuwe schilderijen en tekeningen en mij leek de kerkers een perfekte omgeving.' Bij zijn laatste zin draaide hij naar het doek toe en keek even de kaars belichte gang in. 'En vind u het wat.' Kijito was de eerste leerling sinds hij hier was die hij een op een sprak. Lichterlijk werden zijn handen wat klam. Zolang hij niks verkeerds deed zou het goed zijn. 'Een school kan inderdaad druk zijn. Overal mensen huiswerk en waarschijnlijk ook vriendjes.' bracht hij er wat voorzichtig uit. Hij draaide zich weer terug naar Kijito. 'Is het niet een beetje koud hier zo alleen in het jurkje? Het tocht hier redelijk.' Met een lichterlijk bezorgde blik keek hij haar aan. Maar door het kaars licht was dit niet zo goed te zien.

'U verstoord me niet hoor Kijito. 'Ik ben Darius, stagiaire kunst. Ik ben momenteel bezich aan een paar nieuwe schilderijen en tekeningen en mij leek de kerkers een perfekte omgeving.' Kijito knikte. Hij had wel gelijk. De kerkers hadden iets mysterieus over zich. Darius draaide zich naar het doek toe. 'En, vindt u het wat?' Van haar hoefde hij ook niet echt 'u' te zeggen, maar goed. Hij was de eerste stagair die ze sprak. Een beetje beleefdheid was wel op z'n plek. Kijito deed een paar stappen dichterbij en bekeek het doek. De kerkers leken echt precies op.. de kerkers, alleen dan vriendelijker en mooier. Darius had zelfs de mosvlekken op de muren erin geschilderd. Kijito keek er een paar lange seconden naar. Het was mooi. 'Wow, dat u dat kunt! Het is echt te zien dat u stagaire kunst bent, het is echt een mooie realistische weergave van de kerkers. Ze zien er zelfs mooier uit dan in het echt,' meende Kijito. Het houtskool gaf een mooie expressie aan de tekening. Dat hij zoiets op papier kon zetten in een paar minuten, dat was echt wonderbaarlijk! 'Een school kan inderdaad druk zijn. Overal mensen huiswerk en waarschijnlijk ook vriendjes.' Darius sprak voorzichtig. 'Ja, school is best druk. Maar voor mij niet met vriendjes, hoor, nee, ik heb nog geen vriendje,' glimlachte Kijito. In gedachten voegde ze eraan toe; wie zou mij nu ooit leuk vinden? Ze vond zichzelf niet zo geweldig. Een tochtvlaag bezorgde haar een beetje kippenvel. Stelde ze zich weer aan. 'Is het niet een beetje koud hier zo alleen in het jurkje? Het tocht hier redelijk.' Kijito wreef even over haar armen. 'Het valt wel mee hoor,' glimlachte ze vriendelijk. 'Maar als u verder wilt tekenen, mag ik dan toekijken,' vroeg ze voorzichtig maar erg nieuwsgierig.

[ Excuses voor de late post. Maar ik was het zeker niet vergeten. Bedankt voor je begrip ^.^]

Darius keek naar het gezicht van Kijito. Er krulde al snel een glimlach op zijn gezicht bij het horen van haar reactie. 'Dank u wel mejuffrouw.' En hij knikte zijn knieën als kleine buiging. Hij lied zijn ogen even van de tekening naar het voorbeeld gleiden. 'Mooier als in het echt?' kwam er nog al verbaast uit. Hij snapte dat hij goed kon tekenen maar dat hij het mooier als in het ech kon maken had hij nog nooit van gehoord. 'Misschien maar beter ook dat je nog geen vriendje hebt.' Zei hij en hij draaide zich weer terug naar Kijito en gaf haar een vriendelijke glimlach. 'Meestal een doffe ellende.' De ogen van Darius volgde de wrijvende beweging van het meisje. Hij deed zijn bobywarmer uit en zetten een paar stappen naar Kijito toe. 'Hier, Ik zou niet willen dat je kou vat en natuurlijk mag je blijven kijken. Geen enkel probleem.'

[Geeft niet hoor! Ik heb zelf ook nog accounts op andere sites, dus heb ik ook niet altijd tijd om te reageren bij ieder topic ^^]

'Dankuwel mejuffrouw,' was de reactie van Darius. Kijito glimlachte vrolijk. Het was fijn beleefd te praten. Niet dat het haar uitmaakte als mensen het niet deden, nee, helemaal niet. Het was gewoon weer iets anders. Darius bleek echter wel verbaasd. 'Mooier als in het echt?' Kijito knikte echter instemmend. Het was ook echt waar. 'Misschien maar beter ook dat je nog geen vriendje hebt. Meestal een doffe ellende.' Kijito knikte vaag. Ja, misschien had hij gelijk. Ze had ook nog niet echt behoefte aan een vriendje, toch? Darius liep naar haar toe. Waar zou hij eigenlijk vandaan komen? Ach, dat kon ze later altijd nog vragen. 'Hier. Ik zou niet willen dat je kou vat, en natuurlijk mag je blijven kijken. Geen enkel probleem.' Kijito was even verbaasd dat hij het niet koud had, maar nam de bodywarmer toch aan. 'Dankuwel, voor allebei de dingen,' glimlachte ze. Toen ging ze iets meer opzij staan. Dan kon hij langs haar tenminste nog alles zien.

Darius had het lichte geknik van Kijito gezien en een kleine lag was op zijn mond gekomen. Die werd echter nog iets breder toen ze zijn bodywarmer aan nam. Hij gaf een klein knikje van dat hij verder ging schilderen. Hij draaide zich om en grabbelde met zijn slanke vingers langs de spullen die hij niet zocht. Bij het voelen van een klein houten doosje sloten zijn vingers daar om heen en haalde het voorzichtig uit de tas. Zo recht mogelijk houdend probeerde hij het op het rantje aan de onderkant van de ezel te laten balanceren. Nadat het nog al wiebelig bleef liggen pakte hij nog een flesje water uit zijn tas. Voorzichtig draaide hij de dop van het flesje en doopte zijn vinger er zo ver in dat zijn nagel net onder water was. Weer even voorzcihtig haalde hij zijn vinger er weer uit een een klein sliertje water bleef aan zijn vinger hangen. Met zijn wijsvinger om hoog, zodat het water niet verspilt zou worden, draaide hij de dop er weer op en zette het op de grond weer neer. Hij klipte het doosje open en verschillende vakjes met verschillende kleuren verf kwamen zicht baar. Na verhouding met het verf in het doosje en hoe groot het doek was zou je zeggen dat het te wijnig was. Maar met de techniek die Darius gebruikte was dit veel te veel. Met zijn wijsvinger ging hij naar het bak je toe en lied het water straaltje eerst een beetje wit op zuigen endaarna wat zwart. Het mengde zich tot donker grijs en begon daar het hele doek mee te bedeken. De lijnen die hij er op geschets hadden kwamen nog net door het grijs heen. Maar dat was genoeg voor Darius om te zien hoe hij wat moetst schildren.

Het viel het meisje op dat ze nog al veel knikte. Kijito stemde nu eenmaal vaak met dingen in. Voorzichtig keek ze even om zich heen. Er was hier echt niemand anders. Gelukkig. De drukte in aula werd haar af en toe echt iets teveel. Darius had zijn hand ondertussen in zijn tas laten glijden. Wat zocht hij? Nieuwsgierig richtte ze haar blik op het doosje dat hij eruit haalde. Voorzichtig zette hij het neer, om daarna wat water aan zijn vinger mee te nemen. Nog iemand van Cassia, realiseerde ze zich. Fijn! Kijito was er nog maar een paar tegen gekomen, die ook van Cassia kwamen. Sapphire, Torak en Ramon. Het doosje werd opengeklipt. Kijito moest haar ogen wat samenknijpen om de inhoud te zien. Het was verf. Allerlei kleuren, maar in kleine hoeveelheden. Ze fronste. Kon hij daar dat hele doek mee vol krijgen? Het werd allemaal een stuk duidelijker toen Darius met het water begon te schilderen; donkergrijs. Net zoals de kerkers echt waren. Hij had echt talent! Zodra hij klaar was liep Kijito wat dichter naar het schilderij toe. 'Wat een bijzondere manier om te schilderen,' zei ze, verbaasd. Zelf had ze nooit geweten dat er zo'n techniek was. Het resultaat echter, was net zo mooi of misschien zelfs mooier dan wanneer men met een gewone kwast schilderde. 'Kunt u mij dat leren?' flapte Kijito er opeens uit. Bijna wilde ze daarop haar hand voor haar mond slaan. Dat was brutaal, net nu Daruis zo beleefd tegen haar was!

Darius het het niet gemerkt dat Kijito dichter bij was komen lopen bij het schilders doek. Na haar plotse vraag ging er een lichte schok door zijn lichaam van schrik, maar draaide daarna zijn hoofd om naar haar en schonk haar een warme glimlach. ´Tuulijk, geen probleem.´ Hij liep met het sliertje water, wat nu de helft kleiner was geworden, naar zijn tas toe en haalde daar een spons ter grote van een vuist uit. Voorzichtig drukte hij het watersliertje met verf en in en de spons kreeg een klein stipje grijs. Voorzichtig legde hij het even naast zijn tas en pakte een klein verfblokje ter grote van een A5je er uit en raapte de spons weer van de grond en liep terug naar kijito. Hij ruilde eerst de spons in voor het stukje houtskool in wat op de schildersezelf rand lag en stak het samen met het verfblokje uit naar Kijito. ´Maar eerst maar een mooie tekening, maar probeer er geen details in te verwerken. Alleen groven lijnen.´ Hij wachte even totdat ze het aangepakt had. Hij ging met zijn gezicht naar het schilderij staat en wreef in zijn handen en blief daarna zachtjes tussen zijn handen door. Een warme windstroom gleed tussen zijn handen door zo langs de natte verf van het schilderij en de verf was in een klap droog. Dit had hij geleerd op de kunstacedemy en had daar nu veel gemak van.

Ze zag dat hij schrok van haar plotselinge vraag. Stom stom stom! Maar al snel glimlachte hij beleefd terug. Kijito kon er niets aan doen en glimlachte terug, proberend haar stomme fout te vergeten. 'Tuurlijk, geen probleem,' was zijn antwoord. Halleluja was hij niet boos geworden! Ze keek vervolgens wat Darius ging pakken. Een tekenblokje kwam tevoorschijn. Onderweg pakte hij nog een stukje houtskool. Dat gaf ontzettend af aan je vingers, herinnerde ze zich nog. Niet dat het haar iets kon schelen; je handen kon je altijd wassen. 'Maak eerst maar een mooie tekening, maar probeer er geen details in te verwerken. Alleen grove lijnen.' Met die woorden stak hij de spullen naar haar uit. Kijito knikte begrijpend en pakte de spullen aan. Om wat comfortabeler te staan leunde ze tegen de muur. Dat gaf haar hand ook wat meer grip op de houtskool. Toen ze eenmaal stond keek ze om zich heen. Wat kon ze tekenen? Kijito's blik viel op de schildersezel. Een kunstenaarsvoorwerp alleen in een verlaten ruimte.. Zachtjes begon ze lijnen te zetten, al wist ze dat haar tekeningen bij lange na niet zo mooi waren als die van Darius. Daar.. een lijn om de muren van de kerkers aan te geven. Lichtjes schetste ze toen de schildersezel, iets naar links van het midden, verlaten in de grote ruimte. Tenminste.. lijnen markeerden de plaatsen van de muren en een paar kleine lijntjes suggereerden dat de muren uit stenen bestonden. De grond was ook uit een paar lijnen opgebouwd, en de schildersezel was ook een paar lijntjes. Kijito begon er nog wat dingen in te tekenen, zoals de deur aan het einde van de gang. Voor de rest liet ze de details weg, zoals Darius haar aangeraden had. Anders werd het een zootje op het blad.

Daruis had het flesje water weer gepakt nadat Kijito de spullen aan had gepakt en een plekje tegen de muur aan had gevesticht. Hij was blij dat er nog jeugd was die zich intereseerde in kunst en schilderen. Niet veel van hun hielden er van. Met een tevrede glimlag doopte hij weer op de zelfde manier zijn vinger in het flesje water en sliertje bleef weer aan zijn vinger hangen. dit keer ging hij naar de groen geel en blauw. Met een gefocuste blik keek hij naarhet schilderij en begond e mosplekken op de muren aan te brengen. Het sliertje water en verf werd steeds breder en smaller om op de juiste plekken de verf toe te brengen. Verschillende keren keek hij van de ezel naar de gang van de kersers om te kijken of hij geen stukje vergeten was en waar de lichtplekken zaten. Af en toe keek hij even naar kijito die blijkbaar in het begin moete had met het verzinnen met wat ze zou tekenen, maar niet veel later was ze begonnen met tekenen. Darius draaide zich weer om en doopte zijn middelvinger nu ook in het flesje en ook daar bleef een sliertje aan hangen. Deze doopte hij in het groen geel en zwart. De sliertjes sprongen over en onder el kaar door om de juiste kleur op de wijsvinger te hebben omd e schaduw plekken toe te voegen. Nu deed hij ook het zelfde bij zijn ringvinger en doopte dit sliertje in het groen geel en wit. De drie verfsliertjes sprongen nu van hot naar her om iedere keer een klein stukje bij te werken op het doek. Nadat een stukje mos klaar was keek hij weer even naar Kijito. 'En is het gelukt met de tekening?' vroeg hij met een wat zachtere stem zodat ze niet zou schikken van de plotse stem in de stilte.

Nu zou het haar toch lukken ook! Ingespannen tekende ze met het houtskool, haar vingers ondertussen zwart. Een plukje haar dat de hele tijd vanachter haar oor was gevallen was ook zwart; ze had het teruggeveegd zonder over de kleur te denken. Shampoo is ook zo'n heerlijke uitvinding, niet? Dit was echt een heel werk.. Maar tot haar verbazing merkte ze dat ze het leuk vond! Vroeger kon ze niet echt tekenen. Haar ouders gooiden haar werkjes van school altijd weg. Niet dat ze ze zelf had willen houden.. maar toch. Ouders horen te zeggen; wat prachtig! Over het lelijkste kunstwerk, als het maar van hun kind is. Ach ja.. Kijito hield de tekening op een afstandje. Nee.. die schildersezel moest nog een beetje dikker gemarkeerd worden.. Uiteindelijk was ze klaar. Niet dat het leek op de kerkers.. maar het had wel iets weg van een eenzame, verlaten ruimte. Niet? 'En, is het gelukt met je tekening?' vroeg Darius, met zachte stem. Kijito keek op. Zijn schilderij lukte ook al mooi, met die verftechniek. 'Ik weet niet precies, maar zelf vind ik het wel oké,' zei ze, terwijl ze opstond en naar hem toe liep. Daarna gaf ze het tekenblok aan Darius. Zou hij het goed genoeg vinden om er op te verven? Dat wilde ze wel heel graag uit proberen..

Darius pakte voorzichtig het tekenblok aan. Met een wat geconsentreerde blik keek hij er naar. Het was duidelijk een schildersezel. Hij draaide zich om om naar zijn eigen schilders ezel te kijken en begon de tekening te vergelijken. 'Mooie tekening, maar probeer je lijnen in een lijn te tekenen.' Zijn glimlach kwam op zijn gezicht en keek Kijito aan. 'De lijnen mogen ook wel wat minder dik, maar met de schilders techniek die ik ook doe zul je er wijnig last van hebben. Maar het is zeker geen slegte tekening' compimenteerde hij haar en gaf de tekening terug. 'Tijd om te gaan schilderen.' Hij draaide zich om en pakte zijn waterflesje en liep terug naar Kijito. Doe mijn bodywarmer maar dicht ritsen. Mocht je knoeien word je jurk niet vies.' hij schonk haar een warme glimlach en draaide daarna het dopje van het flesje weer af. 'Probeer dit maar na te doen. Het geeft niet als het niet gelijk lukt.' Hij doop zijn vinger tot zijn nagel er weer in en halde hem er weer voorzichig uit. Een dun water sliertje bleef er weer aan hangen. 'Probeert u het maar eens' Hij overhandigde haar het flesje water en keek toe hoe ze het probeerde.

'Mooie tekening, maar probeer je lijnen in één lijn te tekenen,' adviseerde Darius haar. Kijito knikte en begon in haar hoofd te bedenken hoe ze dat zou kunnen doen. Ondertussen luisterde ze naar het verdere advies. Wat minder dikke lijnen, maar.. hij vond het niet slecht! Wat een compliment, vooral van iemand die zo goed kon tekenen als Darius! 'Bedankt,' antwoordde ze. 'Ik weet zeker dat ik wel wat met dat advies kan!' 'Tijd om te gaan schilderen!' Kijito glimlachte blij en ritste de bodywarmer dicht. Het ding was inderdaad wel lekker warm, zeker in de kerkers. Daar tochtte het best wel, had ze gemerkt. 'Probeer dit maar eens na te doen,' zei Darius met een glimlach. Kijito keek geconcentreerd hoe hij zijn vinger in het waterflesje doopte en een watersliertje meevoerde. Dat kon ze! Dat kon ze! Blij bedacht Kijito hoe blij ze nu wel niet was met haar watermagie. Darius gaf haar het flesje. Als ze dit niet kon.. dan had ze voor niets een familie die compleet Cassiaans was. Ze pakte het flesje aan en probeerde hem na te doen. Voorzichtig doopte ze haar vinger erin, iets verder dan Darius, omdat haar vingers iets kleiner waren. Vol concentratie staarde ze naar het water, tot ze zeker wist dat het kon lukken. Toen haalde ze haar vinger uit het flesje; en bingo! Een klein sliertje water bleef hangen. 'Is dit genoeg?' vroeg ze nieuwsgierig, maar al blij dat het gelukt was.

Darius keek hoe blij Kijito was bij zijn opmerking dat hij haar tekening niet slecht vond. Zijn ogen hadden het flesje gevolgd toen ze het overnam. Geconsentreerd keek hij hoe ze haar vinger en in doopte en met een klein sliertje er uit kwam. Door haar vraag keek hij van haar vinger naar haar ogen. 'Hij mag een klein stukje groter, maar hiermee kan het ook, alleen wel wat lastiger.' Rustig wachte hij haar beslissing af voodat hij verder ging. Met een halfe draai pakte hij het doosje met de verf er in en draaide zich weer terug naar Kijito. 'Welke kleur wil je de achtergrond hebben?' met een vriendelijke glimlach wachte hij haar antwoord af. De kleuren die ze zou gebruiken maakte op zich niet zo veel uit. Hij zelf had op de kunst acedemy de schaduwen leren schilderen met de kleuren blauw rood en geel. Wat hij toen getekend had zag er toen totaal niet meer uit met die kleuren, maar dat wilde hij Kijito niet aan doen. Als ze een kleur zou uitkiezen zou hij daar verder mee kunnen helpen als ze niet oged wist hoe ze de schaduwen moest mengen.

'Hij mag een klein stukje groter, maar hiermee kan het ook, alleen wel wat lastiger.' Kijito knikte. Weer geconcentreerd maakte ze het sliertje ietsje groter. Ze vond schilderen al moeilijk genoeg! Darius bleef rustig, wat Kijito wel fijn vond. Van overspannen, hyperactieve figuren werd ze altijd onzeker; die deden snel en goed wat ze konden, maar klaagden over wat niet lukte. Zelf was ze meestal stil en rustig, probeerde onzichtbaar te zijn en te verdwijnen. Dat lukte meestal niet zo goed, omdat de leraren haar maar al te graag een beurt gaven; waarschijnlijk keek ze alsof ze het snapte en goed oplette. 'Welke kleur wil je de achtergrond hebben,' vroeg hij. Kijito keek naar haar tekening van houtskool en toen naar de kleuren. 'Ik dacht aan lichtgrijs,' zei ze. Donkergrijs was een beetje agressief, terwijl lichtgrijs nog wel wat vrolijks in zich had. Dan werd de kerker misschien wat vriendelijker. Waarschijnlijk kon Darius met alle kleuren schilderen; ze had gehoord dat je veel leerde op de kunstacademie. 'Hoe werkt die techniek verder, eigenlijk, als je de verf en het water hebt?' vroeg Kijito nieuwsgierig, terwijl ze haar best deed het sliertje intact te houden. Het was best een interessante manier van schilderen, die ze tijdens de les misschien nog kon gebruiken. Als het haar een beetje zou lukken, tenminste.

Darius keek rustig toe naar hoe ze het sliertje wat groter maakte. Kijito leek er nog al wat ontspannen bij te staan en daar was hij wel blij mee. Zelf kon hij er niet goed tegen als mensen zich niet op zijn gemak bij hem voelde. 'Lichtgrijs is een mooie kleur en makkelijk te mengen.' Met het doosje in zijn linkerhand en het sliertje water aan zijn rechterhand stond hij even naa Kijito te kijken toen ze haar vraag stelde. 'Uw sliertje heeft zodadelijk water en verf gemengt. In verft zit ook water dus u moet zodadelijk met uw watermagie gedozeerd het water los laten over het doek zonder dat je het sliertje kwijd raakt.' Legde hij haar uit. 'Het zal lastig zijn in het begin maar u kunt het daarna nog geleik verdelen als het niet helmaal gelukt is.' Stiekem hoopte hij dat dit niet te moeilijk was voor haar. Iedereen kon anders zijn met het watersturen en dit was best een pittige opdracht als je nog niet zo goed was in het water sturen. 'Ik zal er in het beging bij blijven voor het geval het fout zou gaan.' Stelde hij haar een beetje gerust. 'Ik zal even voor doen hoe je de velf in je sliertje krijg.' en hij glimlachte haar even toe. hij deed zijn vinger iets boven het bakje met verf en lied het boven de zwarte vref hangen. Langzaam werd het sliertje een heel klein beetje zwart. Zijn vinger gleed door naar de wit die er boven zat en zoog dat ook wat op waardoor het zwarte sliertje nu lichtgrijs was geworden. 'Als u uw sliertje boven de verf houd moet u zich consentreren op het water in de verf en probeer een klein beetje je sliertje in te krijgen, Om licht grijs te krijgen is een heel klein beetje wart en een redelijke hoeveelheid wit aangeraden.'Legde hij uit tijndens zijn handelingen. Hij paasde het bakje verf naar kijito om te kijken of het haar zou lukken.

Lichtgrijs was gelukkig niet één van de moeilijkste kleuren. Kijito had het idee dat deze techniek haar al wat moeite ging kosten. Darius begon het haar uit te leggen. Geconcentreerd en geïnteresseerd luisterde Kijito. Ze was erg benieuwd naar die nieuwe techniek! Ze was echt blij dat watersturen haar best goed af ging. Alle andere soorten magie waren dan weer niet voor haar weggelegd, maar goed.. Je kon maar ergens goed in zijn, niet? Darius bood gelukkig aan er bij te blijven; het was waarschijnlijk echt iets voor haar om de hele kerkers onder te spetteren met verf. Niet dat het iemand op zou vallen. Ze keek goed toe hoe hij het voordeed. De kleur werd lichtgrijs, precies de kleur die ze bedoelde voor haar tekening! Zodra hij klaar was met zijn uitleg, mocht zij het proberen. Misschien was het iets heel onbelangrijks, voor Kijito was het wel degelijk belangrijk. Zo kon ze aan zichzelf bewijzen dat ze kon watersturen, dat ze hier niet voor niets op school zat. Het sliertje water raakte de verf aan. Een heel klein beetje zwart loste op. Daarna kwam er wat wit bij. Het kostte haar veel moeite om het water bij haar vinger te houden, maar het lukte. Het lukte! Toen keek ze naar haar tekening; gelukkig was het een klein blaadje. Voorzichtig begon ze met haar hand boven het blad te bewegen en liet af en toe wat water aan haar greep ontsnappen. Heel rustig probeerde ze vervolgens ook de muren wat donkerder te maken, wat schaduw aan te brengen. Al die tijd zei ze niets. Het hele ding was nu ingekleurd, al 'leefde' het nog niet echt. Vragend keek ze Darius aan. Leek het ergens op?

Darius keek geïntereseerd naar ho Kijito haar verfpoging deed. Lettend op dat hij niet al te chagerijnig keek zette hij een klein glimlachtje op. Gelukkig lukte het kijto aardig. Niet dat hij er een probleem mee zou hebben als hij af en toe moest in vallen maar het was gewoon fijn om een leerling zijn best te doen en er nog in zien slagen ook nog. Aan haar bewegingen te zien probeerde ze wat schaduwen in de muren aan te brengen maar dat zou met dat sliertje was ze nu had moeilijk gaan. Hij had expres zijn mond gehouden om te kijken hoe het haar zou lukken. Nadat de achtergrond helemaal gevuld was keek hij haar aan en knikte even kort. 'Mooi gedaan, maar misschien is schauw nog wat vroeg om het er nu al in te brengen.' Hij kon wel een paar andere kleine dingentjes meer zetten maar dan zou het weer zo negatief klinken. 'Wat word de volgende kleur.' Vroeg hij opgewekt aan haar.

Een glimlach verspreidde zich voorzichtig over haar gezicht toen Darius haar complimenteerde. Kijito was blij dat ze iets kon, dat iets gelukt was. Dat voelde.. goed. Misschien kon ze later wel schilderen voor de kost, als niets zou lukken. Nou ja, niemand zou haar schilderijen kopen. Kijito knikte bij zijn opmerking over de schaduw. Ze stopte met het bewegen van haar vinger. De volgende kleur.. 'Ik dacht aan een beetje donkergroen,' antwoordde Kijito na een tijdje denken. Net de kleur van het mos, dat overal op de muren zat vanwege de jarenlange vochtoverlast. De kerkers waren nogal oud en vochtig. Ze keek naar de kleuren. Blauw en.. geel, dat gaf toch groen? Met wat meer blauw, dan werd het donkerder. Kijito probeerde het sliertje intact te houden. Gelukkig verdampte er niet teveel water, het was hier niet warm.

Darius zag het glimlachtje op Kijito's gezicht al kam die wel wat voorzichtig. Heel even wreef hij in zijn handen en liet een luchstroompje over het schilderijtje gaan. 'Donker groen is een mooie kleur, Weet je al waar je ze neer gaat zetten om een zo natuurlijk mogelijke uitdrukking te krijgen?' Zijn ogen gleden over het blok wat nu licht grijs was. Voor een klein momentje liep hij terug naar zijn schilders ezel en pakte de spons en liep daar meer naar Kijito toe. Doe het sliertje hier maar in. Dan kun je een nieuwe pakken om daarmee je volgende kleur mee te maken om te schilderen. Hij keek haar met een bemoedigende glimlach aan. 'Lukt het zo verder?' Natuurlijk wilde hij zijn schilderij af maken, maar wat vertraging doordat een leerling wilde schilderen had hij nooit geen moeite mee. En als ze wilde dat hij er nog bij bleef zou hij dat ook met grote plezier doen.

Ze probeerde het sliertje heel te houden, maar het werd steeds kleiner. Kijito concentreerde zich om het weer wat langer te maken en te zorgen dat niets verdampte. Donkergroen.. waar zou ze dat neer kunnen planten? Met een lichte knik pakte ze het sponsje aan. 'Ik ga het maar eens proberen,' antwoordde ze met een glimlach. Ze hield hem vast van zijn werk.. Kijito vond zichzelf nogal irritant; ze stoorde mensen wel vaker. Ze zei er maar niets meer over, want meestal ontkende iedereen dat ze vervelend was. Zou zij ook doen, als iemand het vroeg. Maar Kijito vond zichzelf wel irritant.. dus ging ze aan het werk, met haar blik strak op het schilderijtje gericht. Het zou haar lukken. Anders begon ze maar overnieuw. Met watermagie kon je vast ook natte verf verwijderen? Ze depte het sponsje wat op het doek. Bijna.. gaat bijna.. Ze klemde het sponsje stevig vast.. maar ging toch net buiten het plekje dat ze wilde kleuren. Kijito legde het sponsje weg en bewoog haar vingers snel boven de plek. Tot haar opluchting loste de verf op. Ze wees het terug naar het sponsje. Daarna keek ze op. Hoe ging het met Darius z'n schilderij?

Darius bleef nog even staan toen ze zelf een poging ging proberen. Voorzichtig pakte hij zelf het water flesje en haalde er drie sliertjes uit. Eentje kleurde hij donkergrijs een lichtgrijs en de andere er tussen in. Tijdens dat hij dit aan het doen was keek hij af en toe op zij naar Kijito. Met een glimlach ging hij terug naar zijn schilderij waarna hij even bleef kijken naar zijn eigen werk. Voorzichtig en heel secuur ging hij te werk om de lijnen met schaduwen van de metsel lijnen zichtbaar te maken. Dit was een van de langste en moeilijke stukken van z'n schilderij vond hij. Zo veel lijnen, lichtpuntjes en schaduw vallen dat je goed moest kijken of dat over het lichtinval wel goed zat. Zijn hoofd ging als een pingpong balletje van zijn schilderij naar het voorbeeld van de kerker die hij gecreëerd had. Hij merkte niet dat Kijito naar hem aan het kijken was en ging rustig verder met schilderen. De sliertjes aan zijn vingers waren halverwege het schilderij op, waardoor hij even zijn rug strekte en met een glimlach naar Kijito omdraaide waar het water flesje met het bakje verf stond. Zijn ogen gleden op over het schilderijtje van Kijito. 'En wat vind je er zelf van?'

PROFILE MAGICIAN

» Mr. Nervous
» A little nervous ║ Sasuke

A little nervous.

A little nervous.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen