A little nervous.

Ze keek weer naar haar eigen schilderij. Het leek op mos. Het was groen, dus het leek op mos. Toch? Kijito legde het sponsje weg. Het zag er wel uit als.. de kerkers. Een blij gevoel borrelde in haar op. Schilderen.. ze kon het dus toch met deze techniek! Ze had nu non-stop een glimlach op haar gezicht. Gelukkig had Darius geduld! Haar blik gleed weer naar het schilderij van Darius. Dat was echt.. mooi. De schaduwen, het metselwerk.. het was allemaal terug te vinden op het schilderij. Waarom wilde hij eigenlijk leraar worden? Hij kon net zo goed zijn schilderijen verkopen.. maar leraar zag ze hem nog best worden.. Zijn vraag haalde haar uit haar gedachten, die constant versprongen. 'Ik vind het wel.. goed gelukt,' bekende Kijito. 'De methode die u me geleerd hebt werkt echt goed,' voegde ze er met een glimlach aan toe. 'Bedankt.' Kijito deed een paar stappen in de richting van zijn schilderij. Van dichtbij zag het er nog mooier uit! Dat dat kon.

Darius bleef met een kleine glimlach op het antwoord van Kijito wachten. Bij het horen van haar antwoord verbrede de glimlach op zijn gezicht. 'Dat is het belangrijkste. Zolang je het zelf mooi vind en er trots op bent is het goed, nietwaar?' Hij knikte even bij haar bedankje. ' Geen dank. Ik leer liever een leerling hoe ze moet schilderen als de uiterlijk en eigenschappen van materialen.' Hij dacht terug aan het vak wat hij op school had gekregen. Een freselijke gruwel was dat geweest. Kreeg je een stukje marmer voor je neus en moest je allemaal eigenschappen uiterlijke dingen er van opschrijven. Zijn ogen volgde Kijito toen ze naar zijn schilderij toe liep. Zelf liep hij ook naar zijn schilderij en bekeek het nog eens goed. 'Vind je het mooi?' vroeg hij na een korte stilte. Zelf vond hij het niet zijn meesterwerk, maar die had hij ook nog nooit gemaakt. Iedere schilderij vond hij niet zo goed en beloofde zijn volgende schilderij beter te doen. Natuurlijk werd de volgende wel beter, maar het was niet het ultieme schilderij voor hem. Die zou vast wel komen ooit op een dag dus hij wachten maar af en bleef maar door schilderen.

[ Freselijk sorry voor de late post v.v]

(Excuses aanvaard ^^)

Ze knikte blij; hij had helemaal gelijk met die woorden. Wat had je aan iets als je het zelf niet waardeerde? Gelukkig had hij het niet erg gevonden haar van alles en nog wat uit te leggen over het schilderen, hij leek het zelfs wel leuk te vinden. Zij wist bijna zeker dat ze niet naar de kunstacademie zou gaan. Zo goed was ze sowieso niet en als ze het al kon.. haar hart lag er niet. Nee, eerst deze studie maar eens succesvol zien af te ronden. Darius vroeg haar of ze het mooi vond. Kijito draaide zich om en knikte overtuigd. 'Ja, zeker! Vind jij het ook goed gelukt, voor je eigen werk?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze kende mensen die geweldig konden tekenen, maar die zelf vonden dat ze het verpest hadden. Nou, zij zou met hun talent erg blij zijn geweest! Maar daar ging het nu niet om. Zou Darius er ook zo over denken, trouwens? Kijito bedacht zich plots dat ze na twee tussenuren weer naar de les moest. 'Weet jij hoe laat het is?' vroeg ze. Anders moest ze zo echt weg.. Ze scheurde het blaadje met haar tekening van het blok en stopte het in haar tas; daar kon ze nog van leren.

Darius was bij dat Kijito haar eigen werk waardeerden. Ze vroeg de zelfde vraag terug en hij keek even naar zijn eigen schilderij. Zelf wilt hij dat hij beter kon. Het was geen slecht schilderij op zich. Hier had hij ook een voordeel. Er waren hier geen andere mensen die het vele malen beter konden als hem. Misschien Master Elatha maar die had hij al een tijd niet meer gezien. 'Het is geen slecht schilderij, maar het is ook niet men beste.' zei hij met een glimlach. De glimlach verdween bij de plotse andere vraag van Kijito. 'Sorry ik heb vandaag geen horloge om.' Zijn schema had hij nog niet. Zolang Elatha geen lessen gaf had hij ook niks te doen. 'Heb je zo weer les?' vroeg hij wat nieuwschierig terwijl Kijito haar schilderij van zijn blok al haalde.

Kijito knikte toen Darius antwoordde, eerlijk zo te horen, over zijn mening over het schilderij dat hij vandaag gemaakt had. Zij vond het goed, maar ze kon zich voorstellen dat iemand met tekentalent als dat van hem het middelmatig of gewoon goed vond. Voor zover ze wist konden niet veel mensen zo goed tekenen, misschien kunstenaars en Master Elatha. Kunst stond ook op haar rooster, al ging dat nog niet in. Ze hoopte dat ze daar kon leren. Darius was vast zijn stagair, dat had ze tenminste gehoord. Fijn! Dan kende ze al iemand! In het begin kende ze nog geen enkele leraar, wat ze best eng had gevonden. Haar eerste ervaring met een leraar was ook nogal vreemd. Een eerstejaars, verdwaald, komt Master Kale tegen. Niet echt de vrolijkste leraar van allemaal. Gelukkig kwam Master Shong haar 'redden' en had ze nog wat met hem gepraat. Hij was dan weer wel gezellig, beleefd en aardig. Ze zag dat Darius zijn glimlach verdween. 'O, geeft niet, dan ga ik wel bij de volgende bel,' zei ze. Zelf had ze geen werkend horloge, alleen een horloge dat toch niet waterdicht bleek te zijn. 'Ja, ik heb het zesde Watermagie,' vertelde Kijito. Dat wilde ze zeker niet missen; ze was dol op die lessen!

PROFILE MAGICIAN

» Mr. Nervous
» A little nervous ║ Sasuke

A little nervous.

A little nervous.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen