Onder begeleiding van meegekregen krukken had hij zichzelf uit de shuttle geholpen. Zijn bleke gelaat strak en emotieloos, maar zijn wangen leken nog meer te zijn ingevallen en onder zijn ogen waren de laatste sporen te zien dat hij tijdens de terugreis stiekeme tranen had gelaten. Zijn lange sluike lokken zaten warrig en statisch, nu nog onverzorgder dan normaal. Savador was zojuist teruggekomen van het medische onderzoek op een ziekenhuis op Shadra, maar het resultaat was lang niet zo meevallend geweest als dat hij altijd maar gedacht en gezegd had om anderen gerust te stellen. Het was zoveel erger.
Uit een ijskoude eenzaamheid die vlak daarna direct de overhand genomen had, had hij zich moeizaam via trappen omhoog gewerkt naar zijn kantoor om de kinderen te pakken om zich vervolgens afgezonderd van iedereen op te sluiten in de martelkamer, diep in de kerkers. Nu zat hij futloos onderuitgezakt in een piepende schommelstoel, Asema en Elwin in zijn armen, in zijn andere vrije hand een halfleeg gedronken fles Shadraanse wijn. Zijn krukken stonden schuin tegen de muur aan, vlak naast een ingeklapte rolstoel. Hij wilde die dingen niet gebruiken. Sterker nog; hij vertikte het, vooral wat de rolstoel betreft. Savador sloeg nogmaals de fles achterover om er een flinke slok uit te nemen. Het maakte allemaal niet meer uit. Diva niet, de kinderen niet, zelfs voor Madeline voelde hij nu een grote onverschilligheid. Voor Neara hoefde hij ook geen moeite meer te doen, het had geen zin. En Uda, de vrouw die het relatiebureau voor hem had uitgekozen sinds hij zich er opzettelijk had ingeschreven om een nieuwe moeder voor zijn kinderen te vinden, kon hij het nieuws beter ook maar zo snel mogelijk vertellen. Gebroken staarde Savador voor zich uit, als een zwaar verslaafde alcoholist die zichzelf liever het leven ontnam. Elwin rukte zoals gewoonlijk weer aan zijn lokken en produceerde het hoogste geluid, maar hij reageerde er niet op. Asema staarde hem vanuit zijn armen alleen maar een lange tijd roerloos aan, ook iets waar hij nauwelijks acht op sloeg. Huilen deed Savador niet, dat leek hij nu ook niet meer te kunnen. Zijn tranen waren op.
Twintig dagen.. het bleef maar in zijn hoofd rondspoken hoe de vrouwelijke dokter het hem had medegedeeld. Met spijt en berouw, maar het was immers haar vak. Nog twintig dagen te leven, daarna zou het in één klap over zijn. En dat terwijl Savador nog zoveel wilde doen wat hij nog niet klaar had kunnen spelen.

(Vrienden, geliefden, kennissen, etc.)

Met gefronsde wenkbrauwen stapte Ephony door de gangen. Tot haar grote genoegen was Savador eindelijk naar de kliniek gegaan, en daardoor een tijdje afwezig geweest aangezien hij terug had gemoeten naar Shadra. Ze had het landde van de shuttle gemist door haar eigen les, maar had verwacht dat ze Savador in zijn kantoor zou aantreffen. Maar de deur was open geweest, de kinderen waren weg en hij was nergens te vinden op de plaatsen waar ze dacht hem te kunnen vinden. Ené had voor haar - tegen de wil van de draak in, die leek net Laurens. Het blauwe dier vond Savador nog steeds niet vertrouwelijk - het Duistere Bos over gevlogen om naar de bleke man te zoeken aangezien Ephony zelf het liefst nooit meer van haar leven een stap het bos in zou zeten. De enige plek waar ze nog nooit was geweest en waar ze eerst niet eens vanaf had geweten die nog over was waren de Kerkers. Het zou haar niets verbazen om hem daar te vinden, grotendeels omdat het de enige plek was die ze nog niet bezocht had. Hij kon toch niet nog steeds op Shadra zitten, dan had ze vast wel iets gehoord of hij opgenomen was. Haar eigen hoofd probeerde haar te sussen, haar ervan te overtuigen dat het niets ernstigs was en dat het waarschijnlijk gewoon een vervroegde ouderdomskwaal was die wat meer aandacht nodig had dan andere soorten reuma. Haar onvaste handen hadden de fakkel vast terwijl ze de vochtige trap af liep, had geen flauw idee waar ze heen moest lopen. Haar passen express luidruchtig gemaakt om de doodenge stilte te verbreken. Haar grijsblauwe ogen probeerde met grote moeite door de duisternis heen te kijken waar het licht van de fakkel niet meer rijkte. Haar haast ineengekrompe houding gaf aan dat ze zich totaal niet op haar gemak voelde, evenals haar schuchtig heen en weer schietende ogen. 'Savador?' klonk haar stem voorzichtig voor zich uit, hoorde hem zachtjes terug galmen tegen de vochtige muren. Een rilling liep over haar rug, wilde alweer rechtsomkeert maken toen ze plots bekende kreetjes hoorde. Haar galmende voetstappen hielden op samen met haar ademhaling toen Ephony zich conentreerde op de kindergeluidjes die ze na die tijd zeker wel herkende. 'Elwin,' klonk het opgelucht en tochwat verbaast. Evensnel als het tot haar doordrong dat ze Savador waarschijnlijk gevonden had vervolgde haar passen nu sneller. 'Savador!?' klonk haar stem nu zekerder, sprak ergens nog deels alleen om de stilte samen met Elwins kirrende geluidjes op te vullen terwijl ze de hoek om liep en het licht van de fakkel volgde. 'Thank god, ik heb je gevonden,' klonk haar stem opgelucht, kon door het schemerige donker haar glimlach horen. Langzaam liep ze door de deur, waarbij haar ogen automatisch door de omgeving gleden en de zoveelste angstrilling door haar ruggengraat door haar hele lichaam heen golfde. Hij had weer een perfecte plek uitgekozen voor een persoon als zij. 'Savador, waarom zit je hier? Grubels,' klonk het laatste rillend, doelend op de gehele martelkamer zelf. 'Savador?' klonk het zachtjes, was terwijl ze haar vorige woorden sprak voorzichtig de kamer verder ingelopen. 'Saf?' klonk het opeens geschokt toen zijn gelaat duidelijker werd in het kaarslicht van de vakkel. In een paar snellere stappen zette ze de vakkel in een standaard nadat ze een paar andere op haar weg naar Savador toe had aangestoken en zakte voor hem op haar knieën. Haar kin opgeheven waarbij haar grijsblauwe ogen moederlijk bezorgd over zijn gezicht gleden. De stilte kwam terug voor enkele tellen terwijl Ephony hem aanstaarde, probeerde in een noodgang te achterhalen waarom Savador de sporen van zijn tranen niet weg had gehaald, besefde toen pas dat hij gehuild had. Pas nu merkte ze de ingeklapte rolstoel en de krukken, schoten haar ogen daarheen om daarna weer verschrikt terug te schieten naar Savador. 'Wat...?' klonk haar stem verstikte, doelend op de uitslag van de doktor waarbij haar handen op zijn knieën kwamen te liggen.

De naderende voetstappen had hij niet gehoord, evenmin had hij het licht van de fakkel die door iemand gedragen werd die steeds meer zijn richting inkwam onder de gleuf van de deur niet opgemerkt. Hij was hier juist opzettelijk gaan zitten zodat niemand hem zou kunnen zien. Maar toe maar, ze mochten hem nu wel vinden. Wat maakte het ook uit? Helemaal niets.
Of een roddelgretige leerling hem nu vond, het zou geen verschil maken als er zelfs nog na zijn dood lang over zijn gebroken status werd geroddeld. Of het nu een collega was die het allemaal nog even lekker erin ging wrijven, ze deden maar. Niets was erger dan die uitslag momenteel. Twintig dagen. Twintig korte daagjes. Wat moest hij in die tijd nu in hemelsnaam doen? Er was niet veel meer wat hij kon regelen voor zijn laatste wensen, hij wilde altijd teveel en te groot. Het enige wat hij nu nog kon doen was letterlijk zijn afgang afwachten. Uitvaart regelen, terminale zorg, misschien palliatieve zorg als hij het eerder dan de komende twintig dagen niet meer zag zitten. Het nalatingsschap liet hij natuurlijk aan Ephony en zijn eigen biologische kinderen na. Neara zou hij ook wel een deel willen schenken, maar officieel waren ze nog niet aan elkaar verbonden. Dat zou in de korte periode die hij nog had ook niet maar gebeuren. Het was gewoon te laat. Het uiteindelijke einde. Dit was zijn allerlaatste hoofdstuk.
'Savador!?' Ephony's stem. Ephony's zachte, vriendelijke stem. Van buiten leek het hem niets te doen, bleef hij in zijn schommelstoel alleen maar doods voor zich uit staren. Maar psychisch was hij zo gelukkig om alleen haar stemgeluid te kunnen horen. Het ontroerde hem. En terecht, hij moest dit gaan koesteren. Ieder uur, iedere minuut, iedere kleine seconde. Voor hij het wist had hij nog maar vijftien dagen, daarna tien, vervolgens vijf en tenslotte nog maar een paar enkele minuten in zijn sterfbed voor het echt met hem gedaan zou zijn.
'Thank god, ik heb je gevonden,' Savador reageerde nog steeds niet op zijn pleegdochter, ook niet toen ze met een klein glimlachje de martelkamer binnenkwam. Zijn slangachtige ogen leken te zijn vastgelijmd op de muur tegenover hem, diep weggezakt in de donkere wallen rondom zijn ogen die de paarse markeringen nog donkerder af lieten steken op zijn grauwige huid. Ephony stelde de vraag waarom hij hier zat, herhaalde een aantal keer tot zijn grootste ergernis toe zijn naam alsof hij doof was. Onder een zachte trillerige inademing die nu langer de tijd nam dan gewoonlijk had hij zijn ogen gesloten. Ze wist het nog niet. Hoe moest hij het haar ook in godsnaam vertellen? Hij slikte moeizaam een brok in zijn keel weg zodra Ephony's gedrag overschakelde naar lichte paniek op het moment dat zijn verfomfaaide uiterlijk zichtbaar werd in het licht van de fakkel. Nog steeds staarde hij leeg naar de andere kant van de kamer, zijn blik gericht op enkele schoffels met scherpe gerafelde kanten, vroeger gebruikt om ledematen letterlijk mee weg te 'schoffelen'. Wat zou hij nu graag willen zijn kop er gewoon onder te leggen. Dan hoefde hij niet in alle nerveusiteit af te wachten tot zijn einde.
Ephony deed juist precies het tegenovergestelde van wat hij gehoopt had; ze bleef, ze oogde bezorgd en knielde voor hem neer om hem eens goed van dichtbij te bekijken. Langzaam gleden zijn slangachtige ogen naar beneden tot ze in die van Ephony bleven hangen. 'Twintig dagen,' viel hij direct met de deur in huis, alhoewel het niet gedetailleerd genoeg was om meteen te kunnen achterhalen waar hij op doelde. 'Ik heb nog twintig dagen te leven,' vervolgde hij enkele seconden later. Zijn stem schor en hees, maar dat was er in ieder geval uit. Direct keek Savador weg om Ephony's geschrokken reactie niet te hoeven zien, dat was nu gewoon te pijnlijk. Hij steunde met een elleboog op de armleuning van de stoel en streek met een betrokken mond zijn sluike warrige lokken met een hand uit zijn bleke gezicht, waarna hij gelijk ook weer even een nieuwe slok uit de wijnfles nam. 'Ironisch, niet?' sprak hij zacht. 'Er steekt heel opeens een klein steekje in je rug de kop op, je laat je onderzoeken met de mening dat er vast niets ernstigs zal zijn en je gaat naar huis met de uitslag dat je nog geen drie weken meer te leven hebt.'
Een klein vreugdeloos lachje ontsnapte uit zijn keel. Geen sprankje humor erin te herkennen, het klonk spottend en sarcastisch. 'Niet dat ik hier gemist zal worden. Ze besmeuren hier liever de muren met mijn bloed dan dat ze bloemen bij mijn graf komen leggen.'
Savador zweeg, een pijnlijke stilte. Zelfs de kinderen spraken geen brabbelend woord en keken alleen maar stilletjes naar hun vader en hun oudere stiefzus op, haast alsof ze wisten wat er gaande was. In een langzame beweging bracht Savador een hand naar zijn gelaat en verborg sober zijn gezicht en de hele gebroken uitdrukking erachter.

Ace liep door de kerkers, verdwaald. Tuurlijk, hij kan zien in het donker door middel van zijn duistere magie, maar de weg wist hij nog steeds niet. Hij liep tegen een fakkel op die hij van de muur afpakte en aanstak, door zijn finger een vlam te maken en tegen de fakkel aan te houden. Hij begon verder te lopen tot hij plots 4 verschillende gedaantes voelden. Hij volgde het spoor en kwam uit bij een deur. Hij wilde die net openen, toen hij 2 stemmen hoorden. Een mannelijke en een vrouwelijke. Ace legde zijn handen tegen de muur naast de deur, en voelde toen de vormingen en schaduwen van de personen aan. Het waren Savador en Ephony, Savador's dochter. Savador had 2 baby's in zijn armen. Ace ging tegen die muur aan zitten en begon naar ze te luisteren. Plots hoorde Ace iets wat hij nooit verwacht had te horen. Savador had nog geen 3 weken te leven... Ace begon diep na te denken. Savador was het type man dat hij altijd gerespecteerd had, iemand die wist wat hij wilde en hoe hij het moest krijgen ook. Ze mochten elkaar totaal niet, maar dat was een ander verhaal. En dan nu om te horen dat de man die hij het meest respecteerde op heel Starshine zou sterven. Het was ongelovelijk... Hij nam de gedaante aan van Akabane, zodat Savador hem niet zou herkennen, en opende toen de deur. Er verscheen een grote vlam in zijn hand, en toen die weg ging was er een bos zwarte rozen. Hij nam een scalpel uit zijn jas en bond de rozen eraan vast. Hij wierp de scalpel naar de muur achter Savador, waar hij in bleef haken, de rozen eraan hangend. Hij draaide zich snel om en er kwam een vlam om hem heen, toen de vlam weg was, was hij zichzelf weer. Het enige wat hij hoopte is dat Savador hem niet gezien had, maar de scalpel, wel zou weten van wie de rozen kwamen. Hierna probeerde hij verder door de kerkers weer zijn weg naar boven te vinden.

'Eph? EPH! Verdomme.' Myst hobbelde de hoek om, en keek toen met grote ogen de lege gang in. Dus waar was ze nou weer heen? Ze zuchtte zacht en liep de gang in, wetend dat hij maar één kant op leidde. Wat moet Eph in godsnaam in de kerkers? Ze zette enkele passen de galmende kerkers in, maar hoorde al snel Ephony’s stem van beneden komen. Het galmde als een malle, dus ze kon bijna verstaan wat er gezegd had. Ze liep nog enkele passen verder de trap af, het donker in. Het donker beangstigde haar niet; ze kon moeiteloos kijken in het donker door haar lichtmagie. Al het licht dat er in de gangen was, was genoeg om voor haar alles haarfijn op te lichten. Toen ze eenmaal in de gang was waar Ephony blijkbaar haar peetvader had gevonden, bleef ze staan. Ze had het begin van het gesprek niet gevolgd, maar deze woorden hoorde ze maar al te goed. Ze was te geconcentreerd op het geluid om op te letten dat er plots iemand langs schoot. Haar grote ogen volgden de jongen; een ouderejaars. Hij zat ook bij haar in de mentorklas, maar ze was zijn naam vergeten. Ze schudde even haar hoofd om het eruit te bannen, en luisterde naar de stilte in de kamer. Shit. Shit. Eph heeft een vriendin nodig. Shit. Het duurde enkele seconden voor ze het besluit genomen had, maar uiteindelijk snelden haar voeten weer naar boven. Shadraanse markt… die gozer stond vanmorgen op het lanceringsplatform. Haar ademhaling werd sneller en oppervlakkiger terwijl ze rende, haar haren bewogen mee in de snelheid. Het schoolgebouw uit, richting het lanceringsplatform. Eenmaal daar aangekomen klopte haar hard in haar keel, deden haar longen pijn van het snelle oppervlakkige ademhalen, maar de man stond er nog. ‘Meneer!’ Hijg, puf. ‘Een bos… Shadraanse… zwarte rozen… alsjeblieft.’ “Met of zonder doorns?” Ze steunde met haar handen op haar knieën, trok haar wenkbrauwen op en rolde met haar ogen. ‘Doe maar met.’ “Wel of niet gesneden.” ‘Kan het mij wat schelen! Hetgeen wat u het eerst klaar heeft. Iets wat ik zo neer kan zetten. Een vaas erbij maar; iets simpels, zwarts. Snel, alstublieft.’ De man trok een wenkbrauw op naar haar brutale ongeduld, maar was snel klaar. Ze drukte hem een briefje van teveel geld in zijn hand. ‘Keep the change.’ En toen rende ze weer. Ze klemde de zwarte rozen stevig tegen zich aan, hopend dat ze nog op tijd terug zou zijn, dat Eph nog niet weg zou zijn. Kom op, sneller. Ze bleef rennen, haar ademhaling inmiddels echt heel pijnlijk. Maar Eph had haar nodig en ze kon niet zomaar zonder iets zomaar bij iemand die op sterven lag binnenstormen. Zodra ze de kerkers binnenkwam was haar gierende ademhaling al te horen. Ze stopte, leunde even tegen de muur aan. Toen haar ademhaling een heel klein beetje stiller was liep ze rustig verder, hopend dat hij nog verder zou kalmeren. Uiteindelijk liep ze precies dezelfde route terug als eerst; getrokken door de kreetjes van Asema en Elwin. Ze stapte de deurpost in, pakte hem met één hand vast, terwijl de andere arm nog de prachtige duistere Shadraanse rozen tegen haar aandrukten. Haar ogen zochten eerst Eph, om te kijken hoe het met haar ging. Daarna schoten haar ogen naar Savador, met een licht bezorgde maar vooral sterk medelijdende uitdrukking erin. ‘Master.’ Ze sloeg haar ogen neer en liep naar hem toe. Ze knipperde even met haar ogen, het was niet zozeer dat ze zelf verdriet zou lijden om deze man, maar haar beste vriendin wel. ‘Alstublieft.’ Kwam er schor door haar keer terwijl ze de rozen naar hem reikte en uiteindelijk langzaam weer naar hem op keek. Vind ze mooi, vind ze alsjeblieft mooi. Daarna zakte haar blik weer af naar Ephony, een beetje hopeloos.

[Alright Eloo, er kan nog een heel gesprek plaatsvinden tussen Savador en Eph hebben plaatsgevonden voor Myst binnenkomt; mocht je het vervelend vinden :'D]

Alleen de aanblik van zijn gehele houding was genoeg geweest om Ephony paniekend in snelle stappen dichterbij hem te brengen. Voor hem op haar knieën gezakt waarbij haar handen op zijn knieën kwamen te liggen staarde ze verschrikt naar zijn ogen. In stilte probeerde ze haar eigen ademhaling kalm te houden, bleef hem aankijken om hem hier alleen al mee te dwingen te spreken. De eerste reactie dat hij zijn starende ogen in die van haar richtte was al iets goeds, maar ergens wilde ze dat hij zijn blik weer afwende. Haar keel werd langzaam dicht geknepen bij alleen al kijken, wilde de tijd stilzetten om zo niet te hoeven horen wat de uitslag was. Twintig dagen, zijn eerste antwoord. Pas toen hij deze uitbreidde leek al het licht voor Ephony uit te gaan. Haar lippen van elkaar waarbij haar hart spontaan leek stil te staan. Evenals haar adem die een paar teugen miste bleef ze hem met ogen die zich steeds verder uit rekte aanstaren. Dit kon niet, hij maakte een grapje. 'Wat...?' klonk haar hese stem die een octaaf hoger was dan normaal, puur door de ingehouden emoties. Zijn verdere woorden drongen niet tot haar door, haar lichaam verstijfd voor zijn knieën op de grond. 'Twintig?' de gebrokenheid, de angst en de pijn golfde over in haar stem. Haar ogen vulde zich ongemerkt met tranen, die daarna genadeloos over haar wangen en haar nek naar beneden gleden. Haar ademhaling was weer op gang gekomen, klonk raspend en schokkend terwijl ze zich voor iemand onbekend bij elkaar probeerde te houden. Waarom gebeurde dit, waarom kon dit de uitslag zijn van een simpel ouderdomsverschijnsel. Haar handen verkrampte zich op zijn knieën, hadden zich zonder stof tot vuisten gebald waarbij Ephony nog steeds met geopende mond voor zich uit staarde naar Savadors borst. Haar gezicht ontsierd door tranen, haar hoofd eerder leeg dan gevuld met gedachtes merkte ze niets van de bos bloemen die plots in hun aanwezigheid was. Een lege stilte, waarbij de tranen nog steeds over haar wangen liepen. Een stilte die zelfs de kinderen niet opvulde. En al hadden ze het gedaan, het zou iets zijn geweest wat Ephony totaal niet opgevallen zou zijn. Haar hoofd zakte verder naar beneden samen met haar vertroebelde blik door de tranen. 'Dit kan niet. Waarom... het was niets..' haar hopeloze gebrabbel duidelijk haar eigen gedachtes die de leegte in haar hoofd langzaam vulde. Verder doorgezakt op haar knieën, haar voorhoofd nu op haar vuister, de blonde lokken vielen slapjes naar beneden over zijn benen en haar eigen schouders. Haar ogen dichtgeknepen waarbij haar ademhaling nu zacht en schoor weerklonk onder de ingehouden tranen die haar schouders lichtjes lieten schokken bij elke raspende inademing. In de verdere stilte bleef ze zitten, kon alleen maar de tranen over haar wangen laten glijden onder de ingestortte houding. Dit kon niet, dit mocht niet gebeuren. Waarom moesten de mensen uit haar omgeving verdwijnen. Waarom hij. Hij was dan wel niet de meest geliefde persoon in de wereld, maar zij hield van hem. Hij was haar uitvlucht geweest toen Laurens en Myst er nog niet waren geweest. Wat moest ze zonder hem, wat zou ze zonder hem moeten beginnen. 'Je mag niet weg gaan,' klonk het verscheurd waarbij haar hoofd omhoog kwam en ze Savador met pure verdriet aankeek. 'Niet jij.. Dat wil ik niet.. dat mag niet,' als een klein meisje kwamen de gebroken woorden over haar lippen. Haar grijsblauwe ogen toegeknepen onder het verdriet en haar wenkbrauwen wanhopig naar elkaar toe gekropen. 'Wat moet ik dan? Naar wie moet ik dan gaan? Wat gaat er met Asema en Elwin gebeuren?' tussen de snikken door klonken haar wanhopige vragen. Haast alsof ze hoopte dat als hier geen antwoord op gegeven kon worden de twintig dagen uitgerekt zouden worden tot nog honderd jaar. Ze merkte niet eens dat Myst even laten binnen kwam, had alleen maar geluidloos zitten huilen voor Savador. De stem van Myst klonk ergens ver weg in haar geest. Zie je, ze werd nu al gek. Nu al kwamen de stemmetjes in haar hoofd omhoog, straks zouden die mensen ook nog eens verdwijnen. Pas toen de stem weer weerklonk leken Ephony's schokkende schouders en haperende ademhaling even een hapering over te slaan. Haar houding niets meer dan gebrokenheid, wist niet of ze uit deze pijn nog zou komen. Wist niet of de stem van haar vriendin werkelijk door de martelkamer had geklonken of dat de waanideeën nu al in haar hoofd vaste vorm hadden gekregen.

Een snelle windvlaag schoot door de kerkers. Niet veel later kwam een slanke vrouwenhand op de schouder van Ephony en trok haar omhoog. De slanke vrouw sloeg haar armen kalm om Ephony heen. "Een schip kan een ijsschots zien boven de zee, maar wat er onder zit kan de kapitein niet zien..." sprak een kalme stem. "Het kan niets lijken, maar wat het is, is wat anders..." sprak ze kalm. De vrouw had een zwarte shirt aan die wat strak om haar lichaam zat. Een zwarte spijkerbroek was wat haar benen bedekte. Verder had de vrouw nog een witte doktersjas aan. "Savador, wat U doet is verkeerd..." sprak ze ineens. Ze had een hele korte solicitatie gehad, maar vanuit die solicitatie had ze geweten dat het de enige echte Savador was. Degene die ze al geruime tijd zocht. De vrouw streek even over Ephony's achterhoofd met haar slanke hand en liet haar daarna los. Ze liep door naar Savador. Ze wist dat zowel de kinderen en Savador haar niet herkende. "Wat U moet doen is niet zitten in een donkere kerker, je moet dingen doen, met uw kinderen. Zorg er voor dat ze deze 20 dagen niet kunnen vergeten. Zorg er voor dat er herinneringen zijn." sprak haar stem kalm en vriendelijk. Mealena haar ogen gingen naar Ephony. Met de fakkel was het misschien moeilijk gezien maar ook Mealena had gehuild. Er zaten nog een paar zwarte vegen op haar gezicht van uitgelopen make-up. Ze leek nu kalm maar dat was allemaal maar schijn. Ze kon zichzelf namelijk goed aanpassen aan verschillende situaties als het ging om mensen te helpen.

Hoe lang het geleden was dat hij in deze kerkers had gestaan wist hij niet meer. Maar het was lang, het laatste gevecht met Savador. Maar Antony was over zijn haat voor de man heen. Hij was weg geweest, veels te lang. Opzoek naar Celedë. Maar zijn zoektocht was mislukt, hij had haar niet meer gevonden en daarom was hij maar terug gekeerd naar hier. Alleszins voor even, over enkele weken zou hij weer naar Shadra gaan om zijn vader op te volgen. Zoals altijd al het plan was geweest blijkbaar. Over exact 20 dagen moest hij weer terug gaan. Hij moest hier gewoon even alles in orde komen brengen met het schoolhoofd en dan was hij weg. De jongen met de witte haren wandelde door de kerkers heen, zijn gedachten gingen kort naar Diva, de zus van Celedë, hoe lang was het wel niet geleden dat hij haar zag. Kort schudde hij zijn hoofd en wandelde meteen verder. Toen hij geluiden hoorde komen uit een kamer legde hij zijn hand op het heft van zijn zwaard en wandelde hij verder. De jongen was gehuld in een zwart hemd en een donkergrijze broek, over zijn schouders hing een mantel. Typische kleding voor zijn familie. Zonder enig besef te hebben van wat hij zou vinden als hij de kamer inwandelde, wandelde hij binnen. Meteen zag hij Savador, met enkele mensen die voor hem vreemd waren. Maar hoe hij de man nu zag wist hij niet wat hij moest denken. Eens een man die zijn emotie's niet toonde bleefhet toch zo? Hij ademde even diep in en wandelde vervolgens met zijn beide handen naast zich naar hem toe en beef een eindje verwijderd staan. 'Savador.' Sprak hij met een licht bezorgde ondertoon in zijn stem. Even ademde hij in. 'Het spijt me, van alles. Ik ben tot besef gekomen dat wij te veel hebben ruzie gemaakt en de nodige heise daarbij. Ik weet niet wat er met je is, maar dit is de laatste keer ooit dat je me hier op de academie ziet.' Hij had nog meer vragen voor de man, maar hij hield wijselijk zijn mond maar en keek naar de grond. Moest hij de man nogalleen treffen zou hij het dan wel vragen, maar niet met al dat volk. Het ging merendeels over Celedë, maar dat zou Savador waarschijnlijk zelf wel gaan weten. Eigenlijk wou hij weten wat er met hem was, aangezien hij zich nu zo gedroeg. Het was raar om hem zo te zien, maar hij was hem dan ook veel vijandiger gewoon, wat heel normaal was voor hem aangezien hun geschiedenis, even keek hij rond. Het was hier niets veranderd, maar er waren leerlingen bijgekomen, veel te veel. De school zou zijn veranderingen ook wel hebben ondergaan waarschijnlijk. Alleen dit stukje dan, volledig ongerept.
Even keek hij naar een vrouw die zich bekommerde om een ander. Een minuscule glimlach verscheen, en verdween al heel snel weer. Nee, hij was niet de gelukkige jongen van die tijd geleden, maar dat kwam dan ook door het feitdat hij Celedë niet gevonden, en dat hij haar mistte. Ook had hij te horen gekregen van zijn ouders, dat als ze niet zou opduiken de trouw niet zou doorgaan. Iets waar hij fel tegen protesteerde wellicht.

Mealena's hart scheurde in twee halve delen. Ze had net Savador gevonden en verliest hem al weer na twintig dagen. En daarbij zou ze niet veel tijd hebben met hem alleen aangezien hij vast met de kinderen doorbracht. Mealena zuchtte kort. Ze wilde Savador omhelzen maar daar zouden ze alleen vreemd van opkijken. Mealena daarin tegen strekte haar wijsvinger en met luchtmagie zorgde ze er voor dat haar vinger een soort speer werd. Een snelle haal in zijn bovenarm zorgde er voor dat er een zeer minescuul gaatje was ontstaan. Savador zou het amper gemerkt hebben. Mealena maakte een vacuumbal in haar handen om zo het bloed op te vangen en in een zakje op te vangen. Mealena keek naar Savador. "Ik wil niet geloven dat U over twintig dagen er niet meer bent. U bent een goed schoolhoofd, en van wat ik van U heb gezien is dat U een vechter bent. Ga niet bij de pakken neerzitten. Denk wat positiever, doe dingen met de kinderen en waarschijnlijk zullen de twintig dagen misschien nog wel verlengd worden..." sprak ze zachtjes. Het was altijd dat positiviteit een mens gezonder maakte. Maar of het Savador hielp met het opbeuren betwijfelde ze. Ze draaide haar rug om. "Ik ga na of de test die de kliniek hebben gemaakt kloppen. Er zitten namelijk een paar klinieken op Shadra, die voor veel geld prutsen..." sprak ze tamelijk kalm. Mealena liep toen wat weg van de twee. "Ik wil even laten weten. Mocht een van jullie iemand nodig hebben om wat tegen te zeggen. En dan heb ik het het over Savador, Ephony of jou..." sprak ze terwijl ze naar Mystralic wees. Ze kende haar naam immers nog niet. "Dan kom naar de ziekenzaal, daar ben ik meestal te vinden..." sprak Mealena kalm en knikte vriendelijk. "Sterkte allemaal..." sprak ze toen ze langzaam weg liep en met de wind mee werd gevoerd naar de ziekenzaal.

Ze had zich op de grond laten zakken, iets wat harder ging dan geplend en ze later de blauwe plekken ervoor terug zou vinden op haar knieën. Maar daar dacht ze niet aan, was onbelangrijk op dit punt. Haar armen om Myst heen, die haar nu susde tot rust. Ze hield zichzelf in, de pijn in haar borst en keel was het geen dat dat uitte en haar vertelde. Ze hield haar tranen binnen zo ver dat ging. Ze wilde zich nu niet als wrak gedragen, zou waarschijnlijk later ergens alleen gaan zitten. Ze was bang, bang voor de toekomst waarin nu een gat leek gekomen te zijn. De onsamenhangende woordjes hielden haar gedachtes weg, luisterde alleen naar de klank van Myst haar stem. De inhoud ervan was niet belangrijk, de klanken hielden haar ervan hier ter plekken in te storten en nooit meer op te staan. Zacht snuffend bij haar lopende neus had ze weer afstand gemaakt en haar ogen neergeslagen naar de grond. Zelfs bij het voelen van Myst haar hand sloeg ze haar ogen niet op. Zachtjes kuchte ze, richtte zich toen op met een zachtte stem. Zijn instemmende woorden deden haar goed, wilde op dit depressieve plekje niet langer zitten. En de pijn die duidelijk van Savador af te lezen was kon nu alleen maar verlicht worden door een normaal goed bed. Dankbaar nam ze de hand van Myst aan, merkte de steken in haar knieën die haar ondoordachte actie haar weer deden herinneren. Ze ging nu niet zanikken over haar knieën, Savador was hier de gene met de beeste pijn en de meeste redenen om dat te doen. Voorzichtig liep ze naar Savador toe die overeind kwam, en tilde een van de tweeling op om deze te dragen. Haar passen aangepast aan de snelheid van Savador zodat hij zich niet hoefde te haasten. Gedachteloos volgde ze Myst, merkte totaal niet hoe ze liepen. De gloed van het lampje had iets geruststellends, meer dan de fakkel haar had gegeven. Als Ephony hier alleen was geraakt was ze er nooit meer levend uitgekomen, had ze hier waarschijnlijk dagen rondgedwaald en uiteindelijk verhongerd. Aangezien dit verdwalen al gebeurde bij de kleinste routes. [Grom D:] Pas toen de eerste tredes van de trap kwamen leek de wazigheid in haar ogen te verdwijnen. Uiterst bedreven hield ze Savador in de gaten terwijl ze omhoog liepen, voelde de natuurlijke opluchting toen ze weer terug in de bewoonde wereld leken te komen boven aan de trap. Haar ogen schoten naar Myst bij het horen van haar stem. Bij haar woorden leek Ephony even weg te zinken, maar werd weer omhoog gehaald door Myst haarzelf. 'Is goed,' murmelde ze haar nog na, was ergens blij dat ze dit alles zo min mogelijk hardop hoefde te herhalen. Op deze manier wist Lau het tenminste, verlangde naar zijn armen om haar heen. Naar zijn talent om haar voor even alles te doen vergeten, haar weer tot vrolijkheid te brengen met acties die alleen hij konden en die bij hem hoorde. Gewoonweg door hem te zijn maakte hij haar dagen een stuk stralender, iets wat ze nu harder dan ooit nodig had. 'Naar het kantoor?' vroeg ze zachtjes aan Savador, bleef vlak naast hem lopen door de gangen heen.

[Sluiten we het topic hier af? Dan kunnen we als het waren het door laten lopen in dat topic van Madeline?]