Met grote passen was Servatius naar de kerkers gekomen om de vloedgolf aan nieuwe informatie te ontsnappen en even op rust te kunnen komen. De kerkers was, naast misschien het kantoor van Deshas, wel de enige plek binnen Starshine die vertrouwd voelde. Dat was waarschijnlijk omdat er in al die jaren niks aan gedaan was en het dus nog steeds leek op het gebouw van zoveel eeuwen geleden. Servatius kwam aan bij wat hij herkende als het middelpunt van de kerkers en ging tegen een van de pilaren zitten en rustte. De vloedgolf van informatie van alle dingen die hij opnieuw had moeten leren sinds hij weer ontwaakt was leek alleen maar groter te zijn geworden en dat was hem op het moment iets te veel geworden. Servatius vloekte eenmaal in het oud-shadraans voordat hij zijn hand op zijn zwaard zijn ogen sloot voor een moment van meditatie en rust. Dit eindigde echter toen Servatius voetstappen vlak bij hem hoorde, hij sprong op en voordat hij echt door had waar hij mee bezig was had hij zijn zwaard al automatisch getrokken en degene die hem beslopen had tegen de muur gewerkt uit automatisme die hij vroeger aan had moeten leren en nu eigenlijk vanzelfsprekend voor hem waren.

Órelinde zocht overal naar het witte geval dat een kat voor moest stellen. Ze voelde wel haar aanwezigheid, maar had geen idee waar Snow White nu precies naartoe was gegaan. Ze liep door de gangen toen ze even een glimp van de kat opving tussen de lichamen van alle leerlingen. Natuurlijk was het net pauze en ze baande zich een weg tussen alle leerlingen door totdat ze in de gang stond waar de kat voor het laatst was. Deze gang was minder druk en instinctief volgde ze de gang. De kat had vast iets nieuws ontdekt wat ze per se aan haar wilde laten zien. Ze kwam steeds minder mensen tegen en het leek wel alsof de gang steeds donkerder werd. Uiteindelijk kwam ze aan bij een grote houten deur die op een kier stond. Hier was de kat duidelijk geweest. Eenmaal door de deur staarde ze in het donker en sloot de deur achter haar vanzelf. Ze raakte niet in paniek toen al het licht voor haar ogen wegviel. Ze had precies de juiste krachten voor deze omgeving. Ze schopte snel haar schoenen uit en voelde met iedere stap die ze zette hoe de trillingen doorkwamen en een beeld gaven van alles wat hier aanwezig was. Ze zette haar gedachten en lichaam in op de kat en voelde ergens verderop een paar kleine trillingen. Snel kwam ze in beweging en volgde de kleine zachte trillingen. Al snel had ze geen idee meer waar ze precies was en hoopte maar dat Snow White wist welke kant ze opging. Al haar zintuigen waren ingesteld op de kat en ze dacht er niet aan dat er hier nog iemand zou kunnen zijn. Ze opende haar ogen met een schok en kwam hardhandig tegen de muur achter haar aan. Auw! Dat zou een blauwe plek op gaan leveren. Ze voelde hoe een arm haar tegen de muur aangedrukt hield, maar haar handen waren vrij en die hief ze om voor een klein vuur te zorgen. Nu kon ze tenminste zien wie haar tegen de muur hield. Haar ogen keken recht in het gezicht van een jongen van haar leeftijd. Ze was nog te geschrokken om iets te zeggen en keek hem alleen maar aan. Ze slikte even bij het zien van het zwaard dat met een kleine beweging haar goed kon laten bloeden.

Servatius besefde zich pas goed wat hij gedaan had toen het al veel te laat was. Hij had alweer automatisch gehandelt en er niet aan gedacht dat hij niet meer in de tijd of op de plaats leefde waar dit soort acties nodig waren. Hij had kennelijk een meisje tegen de muur gewerkt dat een leerling was net als hij nu, dat kon hij nu pas zien omdat het meisje vuur gebruikte om licht te werpen op de situatie. Servatius kon zichzelf nu wel voor zijn kop slaan, maar het eerste wat hij nu moest doen was zijn fout herstellen. Net zo snel als hij had aangevallen trok Servatius zich weer terug, hij niet het meisje los en stak het zwaard terug in zijn schede met een snelheid die alleen bereikt kon worden met intensieve training. Hij keek schuldbewust naar het meidje en wist dat hij de schade die hij had aangericht al niet meer terug kon draaien. "Sorry daarvoor, ik had hier niemand verwacht tegen te komen en ik handelde automatische" legde hij uit ondanks dat hij wist dat dit het nauwelijks zou verantwoorden. Misschien kon hij het nog goed maken, maar waarom was ze eigenlijk hier? De meeste leerlingen wisten deze plek nauwelijks te vinden, laat staan dat ze er daadwerkelijk in rondt zwierven.

Órelinde zag een verandering in de blik van de jongen die haar vast hield. Van vastberaden en dringend naar .. ja, wat was het precies, schuldig? Het leek in ieder geval schuldig. Al helemaal toen ze merkte dat hij zich ontzettend snel terugtrok en haar in een rare positie liet staan. Haar blik nog steeds geschokt en verbaasd, zichzelf helemaal tegen de muur gedrukt en haar handen half geheven met de vuur die erboven zweefde. Órelinde kwam eindelijk in beweging en hield haar blik vastgelijmd in die van hem. Ze knikte langzaam op zijn woorden. Ze had inderdaad zo zachtjes gelopen dat het vast had geleken alsof ze hem besloop. Ze kon het wel begrijpen. Ze had een pas naar voren gezet en voelde het op haar achterhoofd prikken. Ze liet de vlam van haar rechterhand naar de linker glijden en ging voorzichtig met haar hand door haar haar om al het gruis van de muur eruit te halen. Haar vingers stuitten op een plekje achterop haar hoofd waar er toch iets meer aan de hand was dan een blauwe plek. Ze beet op haar lip en bracht snel haar andere hand ook naar achteren, totaal vergeten dat ze daardoor het licht in de duisternis uit liet gaan. Haar vingers hielden de haren aan de kant en stuurden de stukjes gruis en viezigheid uit de wond die een klein beetje aan het bloeden was. Een paar druppels waren via haar haren al op haar witte blouse terechtgekomen. Dat vermoedde ze, want ze voelde iets warms al door haar nek glijden. Iedere keer dat er een stukje gruis uit de wond kwam, kreunde ze licht. Die kleine rotsteentjes zaten irritant vast en konden voor aardig wat pijn zorgen wat ze niet had verwacht. ‘Vervelende rotsteentjes!’, mompelt ze zacht.

Servatius zag dat het meisje knikte tijdens uitleg en hij leek er beter mee weg te komen dan hij verwacht had. Het meisje leek echter ook iets meer verwond te zijn dan hij had verwacht, ze had duidelijk pijn en verbrak zelfs haar magie, de enige lichtbron hier, om iets te doen. Servatius' ogen wende snel weer aan de duisternis en binnen een paar seconde kon hij weer gewoon zien. In die paar seconde had hij echter iets verontrustends opgepikt, de geur van bloed. Die kon Servatius maar al te goed en het deed met zacht vloeken - nogmaals in het oud-shadraans - hij had haar kennelijk aardig wat meer toegetakeld dan ooit zijn bedoeling was geweest en zo te zien was de wond nog vuil ook. Bedacht hij zich toen hij de stukje gruis in het haar en op de kleding van het meisje zag, die zaten natuurlijk ook in de wond. Dat werd bevestigd door het meisje die het zacht vervloekte "Kan ik je helpen? Ik ken een beetje helende magie" bood hij het meisje aan waarna hij wachtte op antwoord. Natuurlijk moest de wond eerst schoon zijn anders ging het alsnog niet goed, maar hij wou in elk geval proberen iets van zijn fout weer recht te zetten. Zijn vraag waarom ze hier was kon in verhouding daarmee wel even wachten.

Terwijl ze haar magie liet verdwijnen en haar andere hand ook naar achteren bracht, hoorde ze het zachte gevloek van de jongen vlakbij haar. Daar leek het gemompel tenminste op. Een voor een haalde ze een steentje eruit en merkte hoe het geprik iets minder werd. Ze was blij dat ze magie van Erd had, want nu kon ze de wond helemaal schoon maken. Haar blik richtte zich op de jongen toen hij sprak. Ze zag hem niet zo goed, maar kon hem wel gedeeltelijk onderscheiden. ‘Graag, maar eerst moeten deze irritante steentjes eruit.’, zei ze zacht. Haar stem was net zo warm als altijd, een teken voor mensen die haar kenden dat het niet aan hen lag of als het wel aan hen lag, dat die persoon was vergeven. Ze haalde de laatste steentjes uit de wond en draaide zich daarna om. Ze hield haar haren aan de kant zodat de wond helemaal open lag. Nu zou de jongen er wel bij moeten kunnen komen. Ze had geen idee wat ze moest verwachten bij het helen. Ze had verschillende technieken gezien toen haar moeder een keer in het ziekenhuis was beland. Het enige wat ze kon doen was hopen dat hij het zou kunnen.

Servatius hoorde met lichte verbazing het antwoord van het meisje aan. Niet verbaast van haar antwoord, maar wel van haar toon, hij had niet verwacht dat ze zo warm zo reageren tegen degene wiens schuld dit incident was, zeker niet zo snel. Het meisje draaide zich om en haalde haar hand aan de kant zodat hij de wond kon zien. Het was niet bepaald een mooie wond ook, maar al het vuil leek er uit te zijn en het grootste gedeelte kon hij in elk geval wel verhelpen. Hij hield zijn hand boven de wond en begon met spreuken te fluisteren waarop hij zich concentreerde en de spreuken een voor een aan elkaar heefde waarmee de wond zich langzaam maar zeker herstelde, laagje voor laagje. Toen hij klaar was bekeek Servatius het resultaat en hij was in elk geval wel tevreden, het zou waarschijnlijk nog wel pijn blijven doen voor een paar dagen, maar het was geen echte wond meer. Daarna haalde hij zijn handen weg en zei "Klaar" om aan te geven dat hij had gedaan wat hij kon. toen pas bedacht hij zich dat hij zich nooit had voorgesteld "Mijn naam is trouwens Servatius" waarna hij glimlachde naar haar ondanks de duisternis die het meisje straks waarschijnlijk wel weer op zou heffen met vuur.

Ze draaide zich snel om en hield de haren aan de kant zodat de wond open lag en hij erbij kon. Ze sloot haar ogen bij het voelen van de prikkelingen van haar huid. De magie die de jongen hier gebruikte lieten de eindes van de wond naar elkaar toegaan en probeerden zich weer te sluiten. Ze kreunde lichtjes bij de kleine pijnscheuten die door haar heen gingen. Ze kon er niets aan doen, want haar lichaam reageerde uit zichzelf en ze had er zoals gewoonlijk geen controle over. Ze bleef even een paar seconden staan zodra hij zei dat hij klaar was met het helen van haar wond en betastte voorzichtig met haar vingers de pijnlijke plek. Ze beet weer op haar lip bij het voelen van de pijnscheut die door haar heen ging bij het voelen van de wond. Daarna liet ze haar handen zakken zodat haar haren weer allemaal naar beneden vielen. Dit deed zelfs pijn omdat het bloed aan haar haren al aan het drogen was en niet echt soepel waren. Dit keer een stuk rustiger draaide ze zich terug naar de jongen en keek door de duisternis naar hem. Zonder het vuur zag ze alleen heel vaag zijn contouren. De kerkers waren toch niet helemaal donker zolang je maar lang genoeg binnen was om je ogen te laten wennen aan de duisternis. Met een simpele beweging maakte ze een einde aan de duisternis en keek ze weer recht in de ogen van de jongen. Door zijn glimlach ontstond er ook een op haar gezicht en ze maakte snel een reverence zodra hij zich voorstelde. ‘Aangenaam Servatius, mijn naam is Órelinde Luìnwë.’ Een seconde later stond ze weer overeind en wendde ze haar blik af van hem. Ze had straks, toen ze tegen de muur was gedrukt, iets van een toorts gevoeld en ze stuurde een kleine vuurbal in de richting. Tot haar geluk zag ze inderdaad een toorts en liep er naartoe. Ze had haar aandacht nu eerst bij dit ding en stak het aan. Na al die jaren deed de toorts het nog steeds. Nu dacht ze pas weer aan Servatius en draaide zich naar hem toe. Met een klein spottend glimlachje keek ze hem aan. ‘En? Ga je me nog vertellen wat ik je heb aangedaan om zo te worden aangevallen?’, zei ze hem zachtjes. ‘Je zei al dat je niemand had verwacht, maar dan nog.’ Vervolgde ze. Terwijl ze het hem vroeg, had ze eindelijk de tijd en de mogelijkheid om hem goed aan te kijken. Zijn haren waren zo rood als een bloeiende roos en verder zag hij er wel uit als een krijger. Door zijn kleding en zijn zwaard was hij eerder iemand bij wie je uit de buurt zou blijven. Maar órelinde zou zichzelf niet zijn als ze hem uit de weg zou gaan. Ze zou iedereen aan kunnen en willen spreken als ze dat zelf wilde en haar nieuwsgierige aard zou haar nooit een kans laten missen. Zo verzonk ze langzaamaan in gedachten en kon alleen worden teruggebracht door iets dat Servatius zou zeggen of doen.

Servatius keek toe hoe het meisje met een ietwat pijnlijke blik op haar gelaat zijn vakmanschap aan het testen was. Servatius wist dat het niet veel was, het was ten slotte maar wat eerste hulp, maar het was nu in elk geval niet meer open en zou niet meer bloedden. Hij keek het meisje aan terwijl zij zich nu ook voorstelde, Órelinde was dus haar naam dacht Servatius terwijl hij haar naam op sloeg. Ze stak daarna een van de toortsen in de kelders aan met haar Raziaanse magie en Servatius moest een moment zijn ogen wat dicht knijpen om aan de plotselinge uitbarsting van licht te wennen. Daarna vroeg ze hem om uit te leggen waarom hij haar had aangevallen, ze leek Servatius meer dan ietwat brutaal, maar hij besloot toch maar antwoord te geven "Als je net zo was opgegroeid als ik dan zou dat bij jouw ook het eerste zijn wat je doet als iemand je besluipt" legde hij uit alsof het niets was om te veel over na te denken, maar dat was het dan ook niet echt voor hem. Voor haar zou het echter een stuk erger hebben geleken. "Maar mag ik nu vragen waarom je hier uberhaupt bent?" vroeg Servatius op een zo vriendelijk mogelijke toon ondanks de nogal vijandige sfeer.

Ze zag de knippering van zijn ogen en wist dat het door het licht kwam. Daar had ze zelf geen last van, want ze kende haar magie en het licht dat haar magie haar gaf. Langzaam was ze in haar gedachten verzonken doordat ze hem aan het bekijken was, maar merkte dat ze aan het staren was en richtte haar blik snel op zijn ogen. Ze had een goede opvoeding gehad en wist dat dit niet beleefd was. Zowel voor haar als voor hem. ‘Hoe ben je dan opgegroeid?’, vroeg ze hem meteen weer. Ze liet een onderwerp niet zo snel rusten als misschien nodig was. Servatius zou haar wel proberen af te poeieren als hij er echt niet over wilde praten. En dan zou ze wel ophouden. Nou ja, misschien. Bij zijn vraag glimlachte ze zacht. ‘Tuurlijk mag je dat vragen.’, antwoordde ze. Ze draaide zich om en liep een paar passen weg waar ze knielde en haar hand op de grond legde. Ze zocht naar trillingen, maar het enige wat ze op dat moment kon voelen waren de trillingen van haar en Servatius. Snow White was buiten haar bereik gekomen. ‘Ik zoek Snow White.’, zei ze over haar schouder naar hem terwijl ze opstond. ‘Maar ik kan haar niet meer voelen.’ Ze draaide zich weer terug naar Servatius. Ze glimlachte hem toe. ‘Ze kan erg speels worden en in dit geval betekent dat dat ze me naar plaatsen brengt waar ik normaal niet zo snel kom.’, vervolgde ze. Ze haatte het meestal als de kat dat deed, maar nu vond ze het wel leuk. Ze had deze ruimte anders nooit ontdekt. Ze wist helemaal niet waar ze precies was en hoe ze terug moest komen, maar daar vond ze later wel een oplossing voor.

Servatius bleef Órelinde aan kijken terwijl hij nog een vraag over zich heen kreeg, hij ging er normaal niet echt op in, maar als ze het toch vroeg "Vechtend voor mijn leven op Shadra, levend tussen het uitschot en de criminelen, dan moet je wel dat soort reflexen ontwikkelen als je het vol wil houden" antwoordde hij ietwat hard. Het was niet compleet waar wat hij zei, maar dat zou Órelinde niet kunnen zien, hij had wel goed leren liegen, goed genoeg om ook leugendetectors in de maling te kunnen nemen, bij dat vergeleken was een meisje zoals zij kinderspel. Servatius trok een moment een wenkbrauw op terwijl hij zich af vroeg wat Órelinde deed door haar hand op de grond te leggen. Na de uitleg van Órelinde snapte hij dat wel, al wist hij niet wie Snow White was, hij ging uit van een huisdier. "plaatsen waar je normaal niet zo snel komt? En dan ga je zo ver de kerkers in? Ergens betwijfel ik dat je de weg terug nog wel weet, klopt dat?" vroeg hij aan Órelinde terwijl hij met zijn kracht nog keek of er schaduwen in de buurt waren naast die van hem en Órelinde. Die wist hij echter niet te vinden, dat betekende dat het beest waar ze naar zocht erger in een wel heel donker hoekje zat. Hij zou zo wel een illusie gebruiken om haar naar hen toe te jagen, maar eerst was het wel zo leuk om Órelinde te laten zweten en met haar in discussie te gaan.

Órelinde's ogen waren in die van hem gericht en ze fronste even bij het horen van zijn antwoord. Ze voelde dat er meer was dan dat hij zei, maar hoe zou ze daarachter kunnen komen? Ze blikte even snel naar zijn zwaard. 'Hoe heb je dan leren vechten met het zwaard? Zijn je krachten soms niet ontwikkeld?' Zijn toon waarop hij zijn antwoord had gegeven was haar niet ontgaan, maar zoals gewoonlijk liet ze het onderwerp niet snel rusten. Nog even keek ze hem fronsend aan waarna ze zich omdraaide om trillingen op te kunnen vangen. Zacht glimlachend keek ze hem daarna aan. 'Alles wat nodig is om haar terug te kunnen vinden. Soms is ze niet helemaal zichzelf en dan kan ze zichzelf en anderen aardig wat pijn bezorgen.' Het was een ingewikkeld verhaal wat ze niet aan hem hoefde of wilde vertellen. 'Servatius, je hebt helemaal gelijk. Ik weet de weg niet terug. Niet op dit moment tenminste. Maar dat maakt niet uit, want ik moet eerst Snow White zien te vinden.', vervolgde ze. Hoe leuk ze het ook vond om hier met Servatius te zijn, gingen haar gedachten uit naar Snow White en waar ze kon zijn. Ze had een paar minuten geleden de grond gevoeld en geen trillingen opgevangen. Dat hoefde echter niet te betekenen dat de kat niet in de buurt was. Plotseling hapte ze naar adem. Pak me dan als je kan. Schichtig draaide ze zich om. Daar kwam het vandaan. Uit die gang. De connectie die ze hadden was sterk, maar ze gebruikten het haast nooit. Ze konden de doorgang allebei uit en aan zetten en meestal hadden ze die uit staan, maar ze had de connectie proberen te gebruiken om Snow White te kunnen vinden. Dan was de aanwezigheid van de kat veel groter dan normaal en al zeker als de kat de connectie ook aan had staan. Maar de laatste keer dat ze de connectie hadden gebruikt was al meer dan een jaar geleden en om zo in een keer een boodschap door te krijgen liet haar schrikken, maar ook het instinct in haar naar boven komen. Ze hurkte weer en legde nu beide handen op de grond neer. Ze sloot haar ogen en bracht haar ademhaling op een rustig niveau. Toch werd ze gestoord doordat Servatius dicht in de buurt was. Ze kon zich niet genoeg concentreren om de kat op te sporen. En dat irriteerde haar. Als Snow White wilde spelen dan zouden ze gaan spelen, maar reken maar dat het dan erg werd. Ergens merkte ze een andere trilling op. Te ver om achterna te gaan. Ze had het moment verpest door te schrikken. Ze had meteen achter de kat aan moeten gaan, maar haar opvoeding had haar tegengehouden. Het enige wat ze nog kon doen was de kat naar haar toelokken voor nog een poging om het spel te beginnen. Snow White had deze ronde gewonnen. Gefrustreerd kwam ze overeind en sloeg met haar vuist tegen de muur. Ze haalde haar hand daarna naar haar hoofd en masseerde haar slapen. Ze moest rustig blijven om niet boos tegen Servatius uit te vallen. Wat er net gebeurde leek voor haar in slow motion te gaan, maar was in werkelijkheid binnen twintig seconden gebeurd. Nu ze echter toch niet meer achter de kat aan kon gaan, kon ze er maar beter het beste van maken. 'Wat voor magie bezit jij, Servatius?', vroeg ze. Haar stem en lichaam weer onder controle toen ze zich naar hem toedraaide.

Servatius had gewacht op de reactie van Órelinde, maar dat bleek nog behoorlijk beledigend te zijn ook, ondanks dat hij haar net met enkel een reflex alleen al overmeesterd en nu onderschatte ze hem."Ik heb met het zwaard leren vechten omdat in mijn jeugd magie eerder je leven kostte dan dat het je redde. Dat betekend echter nog niet dat mijn krachten onderontwikkeld zijn" zei Servatius vel. Hij vond het nogal beledigend dat ze iemand zo durfde te ondervragen, zeker op zo'n manier en tegen iemand die ouder was. Toen Órelinde haar verhaal gaf en hem zijn gelijk gaf hij geen kik, het interesserde hem dan ook weinig. De schrikreactie die daarop volgde, samen met de acties en haar frustraties daarna was echter wel behoorlijk vermakelijk in zijn ogen, zo te zien as waar ze naar zocht weer door haar vingers gegleden. Ze herstelde zich echter wel en vroeg hem daarnee wat voor magie hij eigenlijk bezat. "Ik heb Shadraanse magie, gespecialiceerd op krachtvelden en schaduwen, en ik heb vuurmagie, maar mag ik vragen waarom jij dat wil weten" antwoordde hij, als ze niks interessants te bieden had dan had hij haar hier liever weg, maar dat zou ze wel niet gaan voordat ze haar terug had

De frons verdween niet toen ze het antwoord hoorde dat Servatius gaf. Ze had toch niets raars gevraagd. Hoe kon zij nu weten dat Servatius veel ouder was dan dat hij eruit zag? Het was een logische redenering die door haar gedachten werd gevolgd en de woorden er zo uitrolden. Toch reageerde ze er verder maar niet meer op. Als hij hier al opgewonden van werd dan had hij voor haar gevoel een kort lontje. Zodra de acties van Snow White waren geweest en ze haar vraag had gesteld, vroeg ze zich af waardoor ze zich zo uit haarzelf liet gaan. Waarschijnlijk door de acties van de kat. Zoals de kat haar acties niet kon verdragen, was het andersom ook. Maar ze kon haar ook niet alleen laten. Wie weet wat er dan zou gebeuren. Er waren te veel mensen die het leuk zouden vinden om de kat iets aan te doen. Hoewel haar ogen op zijn gezicht gericht was, merkte ze dat ze toch weer in gedachten was afgedwaald. Ze kon gewoon niet goed nadenken als de kat in de buurt was. Ze glimlachte weer. ‘Ik zei al dat je alles mag vragen.’, zei ze warm. Of ik antwoord geef is een tweede, dachten haar gedachten erbij. Ze haalde haar schouders op. ‘Ik was benieuwd. Wat kun je dan precies met je schaduwen?’ Hoe het gebeurde dat wist ze niet, maar ze schakelde de hele tijd heen en weer, van kalm en beleefd naar gefrustreerd en geïrriteerd. Het vervelende als je twee soorten magie had volgens haar.

Servatius was ietwat verbaasd toen hij de houding van Órelinde van frustrerend naar poeslief zag gaan en beleefd antwoord gaf. Zo snel had hij nog maar weinig mensen van houding zien wisselen zonder significante reden, zoals als mensen er achter kwamen dat hij het neefje van Deshas was. In elk geval zou hij ook beleefd zijn als dat ook tegen hem gedaan deed, hij werd ten slotte alleen snel boos als je hem op de verkeerde punten wist te raken en helaas voor Órelinde had ze dat net bijna voor elkaar gekregen. "Wat ik met schaduwen kan? Nogal moeilijk om kort samen te vatten, je schaduw manipuleren en daarmee andere en door schaduwen reizen zijn een goed begin denk ik al kan je er veel meer mee dan dat" zei Servatius op normale, misschien ietwat neigend naar beleefde, toon terwijl hij in zijn hoofd probeerde op te sommen wat hij er allemaal mee kon. Toen hij even voor zichzelf daar een ruwe schets van had gemaakt vroeg hij zich af wat Órelinde eigenlijk allemaal met haar krachten kon. "Wat voor spreuken kan jij eigenlijk doen?" vroeg hij zo beleefd als hij kon aan het meisje terwijl hij haar aan bleef kijken en half haar probeerde te doorgronden

Terwijl Servatius haar vraag herhaalde, knikte ze. Inderdaad, ze wilde weten wat hij met zijn krachten precies kon doen. Was dat zo’n rare vraag? Hij was ten minste wel bereid om de vraag te beantwoorden. Dit frustreerde hem dus niet. Goed om te weten. Ze knikte lichtjes voor zichzelf toen hij haar vraag beantwoordde. Daarna glimlachte ze bij zijn wedervraag. Ze dacht aan haar krachten en meteen aan de oefeningen die ze dagelijks vele uren had moeten oefenen en gelukt moesten zijn voordat ze een pauze mocht nemen. Op dat moment had ze het gehaat en wilde ze het liefste weg, maar nu was ze blij met de training. Het had haar een soort van discipline gegeven. ‘Met mijn vaders krachten kan ik zoveel als het verplaatsen van die kleine steentjes tot aan een Maanjäristys.’, begon ze. De maanjäristys was voor haar mogelijk, maar kostte haar zoveel energie dat ze dan een week doodmoe op bed lag. Op dat moment had ze door dat hij waarschijnlijk niet de taal kende die ze gebruikte. ‘Zware aardbevingen. Verder heb ik mijn moeders krachten waarbij ik pas mijn ultieme vorm heb ontdekt.’ Ze haalde wat vuur weg van de toorts en liet het in haar geheven handen branden. ‘Aarde en Vuur. Soms verschrikkelijk, soms een zegen.’, glimlachte ze voordat ze het vuur terugstuurde. ‘Maar vertel, hoe kun je dan precies door de schaduwen reizen? Zou je in de ene schaduw kunnen gaan en in een totaal andere schaduw weer tevoorschijn kunnen komen?’ Haar armen waren over elkaar heen geslagen en ze keek Servatius geïnteresseerd aan. Zou hij haar de eer geven om die vraag ook te beantwoorden of zou hij zichzelf weer sluiten? Eigenlijk was het best fijn dat hij zich half om half opende. Dan kreeg ze voor haar gevoel precies voldoende binnen. En geen rare dingen die ze niet zou mogen weten.

Servatius kwam er met de uitleg van Órelinde achter dat ze haar Erdse magie van haar vader had en dat dat haar specialiteit was, en dat ze haar Raziaanse magie van haar moeder had geërfd. Ze vond die combinatie zo te horen ook zowel een vloek als een zegen en speelde ondertussen een klein beetje met het vuur. Toen Órelinde vroeg hoe reizen door de schaduwen in zijn werking ging wist hij dat hij het bijna onmogelijk zomaar aan iemand uit kon leggen, hij was ten slotte geen leraar. Toch kwam er een brede grijns op Servatius' gezicht, hij zou wel een kleine demonstratie geven. Servatius liet zich zonder enige waarschuwing achterover vallen terwijl hij zacht, bijna onhoorbaar, de vereiste spreuken mompelde. In plaats van de grond hard te raken verdween hij echter alleen in zijn schaduw die daarna oploste, althans zo leek het, eigenlijk was Servatius versmolten met zijn eigen schaduw die op zijn beurt versmolt met de schaduwen in de rest van de kamer. Van daar trok hij zichzelf uit de schaduw van Órelinde weer omhoog, bijna geruisloos, en tikte haar van achter aan waarbij hij vroeg "Beantwoord dit je vraag voldoende?". Servatius liet het echt bijna lijken alsof het simpel was, maar in werkelijkheid was het alles behalve dat, je moest jezelf in schaduwvorm niet alleen bij elkaar houden, maar ook je bewegingen controleren, bovendien kon je er alleen weer uit komen vanuit een andere schaduw. De hele spreuk bij elkaar kostte dus aardig wat energie.

Met haar armen over elkaar heen geslagen, keek Órelinde naar Servatius. Haar handen vielen langs haar lichaam en ze deed een stap naar voren toen Servatius helemaal verdween. Maar ze had niets gehoord en zag hem niet meer dus hij was niet op de grond gevallen. Liet hij nu zien hoe hij door de schaduwen kon reizen of was hij gewoon met haar aan het spelen? Terwijl ze nog steeds in verbazing stond te kijken naar de plek waar Servatius net had gestaan, voelde ze hoe ze op haar schouder werd getikt en draaide zich snel om. De lichte grijns die daar op zijn gezicht stond, was het eerste dat ze zag. Ze moest haar blik iets omhoog richtten nu hij dichterbij haar stond om hem goed in de ogen te kunnen kijken. ‘Je had me kunnen zeggen wat je van plan was. Ik schrok me dood toen je daar in een keer verdween.’, zei ze snel. Haar ademhaling was nog steeds een beetje onregelmatig van de schok die was gekomen, maar dat merkte ze niet. Haar ogen waren in zijn blik gericht, vanzelf al weer bezig te onderzoeken wat er te vinden was. Zodra ze merkte wat ze aan het doen was, sloeg ze haar blik neer en drukte het knagende gevoel weg. Ze had nooit eerder weggekeken en was er nu dan ook niet achtergekomen wat hij verborgen hield. En dat vond ze heerlijk. Ze hoefde niet alles van tevoren al te weten of achter dingen te komen die ze misschien helemaal niet mocht weten. Ze durfde ook niet op te kijken. Pas wanneer ze zeker zou weten dat de gouden gloed weg zou zijn anders zou die haar weer terugtrekken in het wereldje die Servatius voor zichzelf hield. Maar ze moest iets zeggen of doen. Ze kon hier niet zo blijven staan. ‘Ehm.’, begon ze. Heel handig. Snel schraapte ze haar keel. ‘Ben je dan helemaal gespecialiseerd in Dark magic of heb je nog andere soorten van magie?’ En daar stond ze dan. Wachtend op een antwoord.

De geschrokken blik van Órelinde die hij zag toen ze zich snel om draaide maakte alleen dat Servatius' grijns breder werd. Toen ze haar opmerking richting hem maakte zei hij simpelweg "Dat zou het effect ervan verpesten" waarna hij zijn schouders op haalde. Servatius merkte dat haar ademhaling van de schrik nog onregelmatig leek en al snel keek ze ook weg. Servatius vroeg zich ietwat af waarom, maar vroeg maar niks. Ze begon zelf ietwat knudde met een 'Uhm' en vroeg daarna of hij nog andere magie had. Servatius knikte en zei "Zoals ik net ook al vermeld had houd ik me ook bezig met vuurmagie". Hij hield daarbij als bewijs zijn hand omhoog waar hij een moment later een ietwat donkere vlam liet verschijnen waarmee hij daarna nog een tweede toorts aan stak die snel de kamer weer wat meer verlichtte. "Mag ik je vragen wie of wat Snow White nou eigenlijk is?" vroeg hij terwijl hij bedacht dat ze dat nog steeds niet vermeld had.

Haar schrik verdween niet toen zijn grijns alleen maar groter werd en hij was veel te dichtbij voor haar om zich terug te houden. De gloed in haar ogen veranderde en ze sloeg haar blik neer toen ze het merkte. Haar herstel was ook niet zo geweldig als ze zelf had gedacht, maar dat was het beste dat ze had kunnen opbrengen. ‘Oh sorry. Dan heb ik dat niet opgevangen.’, zei ze zachtjes en richtte haar ogen nu op de afleiding van het vuur die erg welkom was. Het werd nog lichter in de kerkers. Ze keek over de schouder van Servatius naar de duisternis achter hem zodat ze hem niet aan hoefde te kijken. Ze vertrouwde zichzelf nog steeds niet helemaal. Een glimlach kwam echter op haar gezicht bij zijn vraag over Snow White. En misschien omdat hij er weer de woorden Mag ik je vragen ervoor zette. Had ze het hem dan nu nog niet duidelijk gemaakt dat hij niet zo ongelooflijk beleefd hoefde te zijn als ze zelf al had gezegd dat hij alles mocht vragen. Haar ogen gleden terug naar die van hem. ‘Snow White is mijn zielsverwant.’, begon ze, maar hield even op met praten. Ze had de vraag beantwoord, maar aan zijn blik te zien niet naar zijn zin. Ze grijnsde licht. ‘Snow White is een kat die haar drang naar avontuur heeft hervonden.’, ging ze snel verder. Daarna gleden haar ogen weg naar de duisternis, verwachtend dat nu ze echt over haar sprak, de kat ook wel zou komen en zich waardig zou laten horen door haar altijd klagelijke gemiauw. Maar dat gebeurde niet. Ze zag iets wits verschijnen alhoewel ze wel voelde dat de aanwezigheid groter werd. De kat kwam in ieder geval in de buurt.

Órelinde leek Servatius om wat voor reden dan ook niet aan te willen kijken, maar zo erg vond hij dat niet, het maakte voor hem persoonlijk weinig uit, zelfs als ze de kracht had om gedachten te lezen was Servatius daar voldoende tegen beschermt om haar recht aan te kunnen kijken. Bij zijn vraag naar Snow White kwam er echter wel een glimlach op haar gezicht waarna ze begon te vertellen. Snow white was haar zielsverwant? Dat was wel een antwoord, maar een die zo vaag was dat hij er niks mee kon, hij bleef haar dan ook aan kijken hopend dat ze nog verder uit zou leggen. Dat gebeurde gelukkig eek waarbij ze vertelde dat Snow White een kat was die nogal avontuurlijk was. Dat was wel een antwoord waar Servatius mee kon, een kat dus, daar was Órelinde naar op zoek. Hij dacht een moment dat hij de aanwezigheid van het beest ook voelde, maar toen hij zich er op probeerde te concentreren leek het eerder een schim dan een dier aangezien hij nou niet kon vaststellen waar het zich bevond. "En nu probeer je haar dus weer te vangen? Wil je dat ik help? Één kat zou niet zo'n uitdaging moesten zijn voor mij" bood Servatius aan aan Órelinde, hopende dat hij zo alsnog iets van training of rust mee kreeg die dag nog.

Órelinde vertelde hem dat het een kat was waar hij naar op zoek was, maar de glimlach verdween niet. Snow White kwam in de buurt, maar liet zich nog niet zien. Haar blik gleed weer naar Servatius en ze lachte hem toe. ‘Als je haar kende dan zou je dat niet zeggen, maar je mag het proberen als je wilt. Wat ben je van plan om te doen?’, grijnsde ze hem nu toe. Ze was wel benieuwd of het hem zou lukken om haar te vangen. Snow White was snel en voor mensen die ze niet kende vooral schuw. Het zou voor hem nog echt een training worden als hij dacht dat hij haar zo gemakkelijk te pakken kon krijgen. Anders had zij dat ook al lang gedaan. Maar de kat kende haar door en door en wist precies hoelang ze binnen haar bereik kon zijn om toch niet te worden gevangen. ‘Kijk wel uit, want ze krabt.’ Órelinde liep langs Servatius heen en trok haar schoenen uit en nam die in haar handen. Nu zou ze de beweging van de kat veel sneller voelen dan door de schoenen heen. De trillingen zouden haar zeggen waar ze was. Het was een soort van schatzoeken. Als je een verkeerde pas zette dan kreeg je niets meer door. Bovendien had ze de aanwezigheid die duidelijk zou maken of ze dichter in de buurt kwam. Maar zij kende deze kerkers niet en hoopte eigenlijk dat Servatius dat wel zou doen.

Snow White zette haar pootjes zo zacht mogelijk neer en kwam telkens iets dichterbij. En dan ging ze weer iets terug. Ze vond het wel leuk om Órelinde zo te pesten. Ze wist dat Órelinde haar niet zomaar zou kunnen pakken, maar ze had er geen idee van dat Órelinde nu kennis had gemaakt met Servatius. Voor hem zou ze niet wegrennen, maar ze was dan ook geconcentreerd op haar bazinnetje. Het teken dat onder haar vacht verscholen zat en bij Órelinde op haar rug zat, maakte hun vloek zichtbaar en zou hen voor altijd verbinden. Ze zou niet sterven als haar baasje niet stierf of andersom. Een zegen of een vloek. Dat mocht iedereen voor zichzelf uitmaken. Zij hadden besloten dat het een vloek was die je maar beter niet kon hebben, maar ja.. daar konden zij niets aan doen. Dat moest je maar zeggen tegen die sukkel Nestor. Die zo stom was geweest om dit te overkomen.


Sorry voor de late post!

Órelinde onderschatte hem duidelijk, maar hoe zou zij ook kunnen weten dat Servatius dit vaak genoeg gedaan had met dieren en mensen in alle soorten en maten. Het was zelfs een paar keer gelukt bij demonen. Haar vraag was begrijpelijk en Servatius gaf er eerlijk antwoord op. "Ongeveer hetzelfde als wat ik net bij jou deed" luidde zijn antwoord terwijl en een grijns op zijn lippen verscheen. Bij haar waarschuwing grijnsde hij enkel en zei "geen zorgen, daar krijgt ze de kans niet voor". Servatius keek een moment toe hoe Órelinde haar schoenen uit deed, vermoedelijk om beter aardemagie te gebruiken. Daarna verdween hij langzaam als in een zwarte poel water de schaduwen in. Servatius kende elk aspect van de kerkers op zijn duimpje, vermoedelijk zelfs beter dan de leraren of de hoofdmeester aangezien hij hier zelfs wat geheimpjes wist te vinden hier. Als schaduw sloop hij via andere schaduwen rond, hopend dat hij de kat snel zou vinden. Even later deed hij dat ook en dus sloop hij achter de kat naar bijna recht onder haar, nog iets achter haar waar hij zich een moment stil hield. De kat zou hem bijna onmogelijk opgemerkt hebben tenzij zij het uiterst subtiele verschil tussen hem en de normale schaduw kon zien wat eigenlijk alleen door een grootmeester van de zwarte kunsten gedaan kon worden met dit soort belichting, maar toch bleef Servatius voorzichtig. Langzaam ontdeed hij zich uit de schaduwen waardoor hij in gehurkte houding achter de kat zat. In een flits greep hij Snow white bij haar nekvel en halsband waarna hij haar op tilde en zelf op stond. De kat in zo'n positie houdend dat ze niks tegen hem uit kon richten liep hij terug naar Órelinde, nou ja, niks uit richten tenzij de kat magie kon natuurlijk, maar daar zou Servatius zich om verbazen als hij ooit zo'n kat tegen zou komen zonder een overduidelijk merk

Órelinde glimlachte toen hij naar haar grijnsde op haar woorden en trok haar schoenen uit om de trillingen beter te kunnen voelen. Ze keek toe hoe Servatius in de schaduwen verdween en ze was verbaasd dat ze niets voelde. Door in de schaduwen te verdwijnen liet Servatius geen enkele trilling door waardoor ze hem niet kon volgen. Ze deed een paar stappen naar voren, maar bleef op de plaats waar ze net was geweest. In de buurt van het licht. Als zij nu ook nog eens op zoek zou gaan dan zouden ze elkaar misschien in de weg gaan lopen en daar had ze geen zin in. Servatius wist waar ze was en zou haar kunnen vinden. Na een paar minuten hoorde ze de klaaglijke zang van de kat. Een glimlach kwam op haar gezicht. Ze vond het blijkbaar niet echt fijn dat ze werd vastgehouden. Langzaam zag ze hoe het silhouet in de verte beter zichtbaar werd en hoe de sneeuwwitte kat door Servatius naar haar toe werd gedragen. Ze was het irritante geluid van de kat wel gewend, maar of hij het ook zo fijn zou vinden? Ze nam de kat van hem over en aaide haar zacht terwijl ze zelf ook wel merkte dat de kat zelfs boos op haar was. ‘En nog wat ontdekt of probeerde je alleen mij maar te laten verdwalen?’, vroeg ze zacht aan de kat. Ze richtte haar arm op en de kat liep over haar arm naar haar schouder om in de mantelkap te gaan liggen. Even werd ze aan haar haar getrokken en ze grijnsde licht. Snow White wist wanneer het genoeg was en ze zou dan ook niet verder gaan. Ze zou even een tijdje gehoorzaam blijven. ‘Bedankt voor het helpen.’, zei ze tegen Servatius en schonk hem een warme glimlach.

- Merk net dat ik in een eerdere post al had gezegd dat ik mijn schoenen had uitgedaan.. Ach.. zo veel maakt het ook niet uit.

Servatius had het niet helemaal juist gehad toen hij dacht dat de kat zo niks tegen hem zou kunnen doen, het klaaglijke geluid dat het dier produceerde was namelijk uiterst irritant. Zo irritant dat hij het beest zou hebben afgemaakt als hij niet wist dat Órelinde er op vertrouwde dat hij het dier ongeschonden terug bracht naar haar eigenaar. Hij was dan ook blij toen hij eindelijk van het dier verlost was en ze in de armen van Órelinde over gelaten kon worden. Hij haalde een paar keer diep adem om een deel van de irritatie van zich af te laten glijden en lette niet op de zachte woorden die overduidelijk meer op de kat gericht waren dan aan hem. Hij keek Órelinde echter weer aan toen ze hem bedankte. De glimlach van het meisje zorgde ervoor dat ook het laatste restje van de irritatie die Snow White had veroorzaakt verdween. "Dat was wel het minste wat ik kon doen" zei hij enkel waarbij er ook op zijn gezicht een glimlach verscheen.

~hierom dus zo lang uitgesteld; heb geen inspiratie >_< ~