oud en vertrouwd

Terwijl Órelinde de kat van Servatius overnam en haar zacht vermanend toesprak, merkte ze dat er spanning in hem zat. Die voelde ze wel wegglijden, maar ze had het wel even gevoeld. Waardoor? Vanwege de kat? Dat zou op zich wel logisch zijn, want de kat kon erg irritant zijn als ze dat wilde. Órelinde liet de kat over haar arm lopen zodat ze zelf in de mantelkap kon gaan liggen voordat ze haar aandacht weer richtte op Servatius en hem bedankte. De warme glimlach op haar gezicht was eigenlijk standaard en kon bij vele dingen tevoorschijn worden gehaald, maar haar glimlach werd nog warmer toen ze eindelijk een glimlach terugkreeg. Natuurlijk had ze de grijzen van hem gezien, maar hij had haar nog nooit een glimlach geschonken. Het stond hem goed, dacht ze in zichzelf. Haar aandacht werd weer getrokken door Snow White die aan haar haren zat te trekken en haar een kleine pijnscheut bezorgde. De wond deed nog ontzettend veel pijn en het zou Snow White natuurlijk ook pijn bezorgen omdat ze zo nauw met elkaar waren verbonden. Ze zou er nog wel mee naar de ziekenzaal moeten gaan, maar dat zou wel een paar dagen kunnen wachten. De wond moest gewoon rustig genezen en ze kon best tegen een beetje pijn. Maar het kwam dat ze de connectie open had staan dat ze de pijn van Snow White ook opnam en de wond daardoor twee keer zoveel pijn deed als het normaal zou doen. Ze zou het gewoon moeten negeren totdat ze straks onder de douche stond en de connectie zou sluiten. Dan zou het minder pijn doen. Misschien was het daarom dan ook maar een goed idee om de kerkers te verlaten. Ze trok haar voet op en trok haar schoen aan en deed het vervolgens ook bij de andere. ‘Je had totaal gelijk toen je zei dat ik door mevrouw hier verdwaald was, maar zou je mij misschien naar de uitgang kunnen brengen? Natuurlijke uitgang of de deur dat maakt niet uit.’, vroeg ze voorzichtig aan hem. Hij was misschien wel iets losser geworden dan toen ze hem straks voor het eerst had ontmoet, maar op de een of andere manier had ze het gevoel dat hij diep van binnen nog ergens boos op haar was. Of geïrriteerd? Ze wist ook niet waar het gevoel vandaan kwam. Het was er gewoon, maar kon net zo bedrieglijk zijn als het innerlijk van Snow White.

-Hopelijk kun je hier iets mee.

Servatius keek half geïrriteerd hoe de kat opeens gehoorzaam over de arm van Órelinde liep en rustig in de mantelkap ging liggen. Had dat vervloekte beest niet een paar minuten eerder kunnen besluiten om lief te zijn en gewoon naar haar baasje te luisteren? Dan had hij geen last gehad van dat verpoepte beest, en dat was precies waarom Servatius niet van de meeste dieren hield, ze waren niet altijd gehoorzaam, hadden hun eigen geest en gingen totaal hun eigen gang. Hij had er bij Meath wel voor gezorgd dat er absolute gehoorzaamheid was. Zijn keizerarend zou het nooit ook maar in zijn kop halen om hem te negeren of tegen hem in te gaan, en al deed hij dat wel dan zou zijn laatste uurtje geslagen hebben zodra Servatius hem te pakken kon krijgen. Hij snoof dan ook licht bij de aanblik en ontspande daarna pas. Servatius zag dat Órelinde nog steeds pijn had, maar negeerde dat voor het moment, dat scheen zij zelf ten slotte ook te doen. Servatius keek rustig toe hoe Órelinde weer in haar schoenen stapte en hem darna een vraag stelde. Hij knikte en antwoordde "Ik breng je wel naar de uitgang binnen de school, dan kan je het daarna in elk geval zelf makkelijk vinden. Wil je dat ik je meteen richting de ziekenzaal begeleid? Veel rust en stilte ga ik vandaag toch niet meer krijgen" zei hij, het laatste deel onbewust wat geïrriteerd. Het was eigenlijk de schuld van Órelinde dat zijn situatie nu was zoals hij was, maar eigenlijk had het iedereen kunnen zijn en hij had ergens ook wel kunnen verwachten dat hij met zijn geluk iemand tegen het lijf zou lopen als hij rust en stilte wou, of in dit geval iemand tegen hem aan. Órelinde had er niks tegen kunnen doen en Servatius zag haar ook niet als schuldig, al zou ze dat misschien zelf anders zien. Hij draaide zich alvast half om richting waar ze zo heen zouden gaan en ging met een hand door zijn haar heen dat voor zijn gevoel alweer iets te lang werd. Hij veegde het uit zijn gezichtsveld en wachtte op een reactie van Órelinde

Órelinde deed haar schoenen aan en vroeg aan Servatius of hij haar naar een van de uitgangen zou kunnen brengen. Ze was blij dat hij haar tenminste naar de uitgang wilde brengen en toen hij daarna aanbood om haar naar de ziekenzaal te begeleiden, dacht ze er even over na. Als ze nu zou gaan dan was dat ook weer gebeurd. Bovendien zouden de dokters hier toch wel aardig zijn of niet?? Hier zouden ze haar toch als een normaal mens behandelen en niet als een kind dat niet van zichzelf wist en overal last van had. De schuld van Snow White. Als kitten was ze misschien iets te onhandig en deed ze niets anders dan in de problemen komen en dan allerlei verschillende soorten pijn meenemen. Pijnen die ze zelf niet kon verklaren en waarvan de artsen ook niets zouden begrijpen. Ach.. Nu had zij er last van en niet Snow White en zou ze wel gewoon kunnen gaan. Even betrok haar gezicht licht toen ze de irritatie hoorde in de stem van Servatius, maar snel was er weer de lichte glimlach te zien. Ondertussen liep ze met hem mee. ‘Dat zou ik waarderen.’, zei ze slechts waarna ze voor zich uit keek. Ze wilde niet onbeleefd over komen en zo goed kende ze hem nou ook weer niet dus dit was een van haar standaardreacties. Haar hand ging even naar achteren om de kat te kroelen. Waarom?? Waarom had ze nou juist Snow White gekregen? De kat van haar grootmoeder was rustig geweest, had altijd geluisterd, maar ze had zichzelf gedood voordat ze Órelinde iets had verteld. Iets over hoe ze er precies mee om moest gaan. Maar ja.. Daar kon ze nu niets aan doen. Zo liep ze in gedachten verzonken naast Servatius mee.

PROFILE MAGICIAN

» Een vertrouwd lied.

oud en vertrouwd

oud en vertrouwd

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen