Savador had niet meer op verdere dingen gelet, was gewoon langs de tafels gesloft om op ieder hoekje een zaadje te plaatsen en had daarbij ook niet de bezorgde blikken van Ephony om zijn krakkemikkige loopje opgemerkt. Hij zou heus wel zijn afspraak nagaan en zijn rug laten onderzoeken. Spoedig. Alhoewel hij dat al wel vaker zowel tegen haar als tegen zichzelf gezegd had en er alsnog weinig van terecht was gekomen.
Vervolgens was hij teruggebeend voor de klas om zich weer achter zijn bureau te stellen en de absentielijst te bekijken, tot hij het ergerlijke feit inzag dat die snol van een Nina omgedraaid zat en ook nog eens met één van zijn beste jongens zat te kletsen. Het krijtje dat hij had geworpen was een mooie treffer geweest; precies tegen haar achterhoofd. Haar verontwaardigde en nijdige reacties plezierden hem kostelijk, goen genoeg om één van zijn mondhoeken om te laten krullen in een valse grijns. Maar het stelde Savador toch wat teleur een band tussen één van de irritantste leerlingen en één van de harde leerders te zien ontstaan, daar was hij niet op gesteld. Bellingar was een keurige jongen, hij behoorde ook met keurige andere types om te gaan. Althans, zo had de jongen zich tijdens hun kennismakingsgesprek tesamen met zijn broer voorgedaan. Netjes, keurig en opgevoed. Gelukkig voor haar maakte Nina er geen bezwarende woorden aan vuil en ging gehoorzaam weer recht zitten.
Savador had zich op zijn boek gericht en wilde de les net van start laten gaan toen Servatius aan de latere kant nog kwam binnengedruppeld. Dat hij te laat was was door zijn profiel en status niet van belang. Hij voelde er immers weinig voor als Deshas hem aan de tand kwam voelen om het feit dat hij zijn neefje gestrafd had. Dus mocht de jongen gewoon plaatsnemen en zich welkom voelen. 'Zei je iets, van de Booghaard?'
Zijn slangachtige ogen gleden langzaam richting Marjolijn toen hij duidelijk zacht gemompel van haar kant hoorde, zijn stem schallend door het lokaal. Hij verdeed er verder zijn tijd niet aan, maar begon defintief met de les.

Met zijn armen over elkaar en half zittend op het randje van zijn bureau had Savador het lesonderwerp aangesneden en begonnen met een vraag. Hij had 'm nog amper volledig gesteld of Ephony's vinger priemde al in de lucht. Een kleine glimlach kroop op zijn gezicht. Haar belofte dat ze zich als een perfecte leerlinge zou opstellen was ze kennelijk nog niet vergeten. 'Ja, Duvessa?' gaf hij haar zoetjes de beurt. Zijn glimlach leek zich alleen maar meer te verbreden bij haar antwoord. 'Helemaal correct. Een Raziaans Vuurzaadje, oftewel incendia semin Raziatus -' Savador kapte direct zijn beginnende uitleg af toen de deur storend opnieuw openzwaaide. 'Wel wel. Nieuw en laat,' klonk zijn afkeurende reactie. Want als nieuweling te laat komen, dat was in zijn ogen het slechtste begin dat je maar kon maken. Nors schoot zijn blik weer even richting Marjolijn toen madame weer in zichzelf murmelde, maar hij richtte zijn aandacht al gauw weer op het meisje dat hij nog niet eerder had gezien. Kleintjes bleef ze in de deuropening staan, waarschijnlijk overvallen doordat dit mogelijk haar eerste les was. En volgens het gezegde was alle begin moeilijk. Toch deerde Savador dat niet. 'Wel, kom je nog binnen of blijf je liever de hele les staan?' vroeg hij licht snauwend toen ze na enkele seconden nog niet in beweging was gekomen. 'Dan zet ik je in een hoekje, met je gezicht naar de muur. Wat mij betreft gooi ik ook met alle plezier de deur voor je neus dicht als je besluit vandaag toch maar niet te komen. Daar heb je enkel jezelf mee. Je verstoord mijn les op deze manier,' sneerde hij er smakeloos achteraan. Dit kon nu echt het bloed onder Savadors nagels halen, want zo kon hij niet verder met een les die hij maar wat graag zo snel mogelijk afronde.

Gerustgesteld dat hij haar overenthousiasme niet opgemerkt had glimlachte ze bijna verlegen terug, om daarna weer kalmpjes naar de rest van zijn woorden te luisteren. Samen met Savadors hartelijke blik draaide haar gezicht om naar de deur waar een te late leerling binnen was gekomen. Maar haar grijsblauwe ogen gleden door naar Servatius. Ongemakkelijk glimlachte ze naar hem, om haar blik neer te slaan en weer terug te draaien. Te veel schokkerende gedachtes waren aan hem gekoppeld. Er moesten meer ontmoetingen plaatsvinden wilde ze die eerste ontmoeting wat weg duwen. Met haar hoofd ondersteunde ze haar wang, luisterde niet naar Savadors woorden richting het meisje. Zijn onhartelijke houding naar andere was nog steeds iets wat lichtjes aan haar knaagde. Maar het was wie hij was, en ze kon dat zo gauw niet veranderen bij een koppig persoon als hij. Ze wilde wel liever dat hij zou gaan zitten, met zijn rug op dit moment. Het meisje had er angstig uitgezien, begrijpelijk als je eerste kennismaking op deze manier ging. Zachtjes zuchtend ging haar blik naar Savador, keek hem een tikje strak aan als teken dat hij beter door kon gaan met de les dan zijn pijn weer te verergeren door boos te worden op een leerling. En daarbij die leerling niet een trauma te geven op haar eerste momenten op deze school, iets wat hij al bij haar had geflikt.

Savador was doorgegaan met de les, waardoor Bellingars ogen afdwaalde naar willekeurige punten in het lokaal. Zolang hij stil zou blijven, geen negatieve aandacht zou trekken en niet té afwezig zou overkomen was het goed. Vuurzaadje, gesnopen. Die was hij nog tegen gekomen toen hij in de kassen zocht naar zijn goeie vriend Plant, hij herkende nu pas de kleine contouren. De deur ging weer open, waardoor zijn hoofd omdraaide naar het meisje dat als versteend in de deuropening stond. Zijn ogen gleden naar het blondharige meisje op de eerste bank, zag nu haar gezicht dat zoals de meeste kinderen omgedraaid was. Mooi koppie, maar alsnog verboden terrein. Oneerlijk, dit maakte het alleen maar leuker. Een zachte zucht verliet zijn lippen waarna hij zich in zijn stoel overeind hees en een oplettende houding aannam zover hij deze kon uitstralen. Verder gaf hij geen reactie op het meisje, nu Savadors blik hier ook op gericht was leek het hem geen goed idee om haar met een charmante glimlach keurend te bekijken. De schijn hooghouden was iets wat nu voor ging, later zouden zijn eigen karaktertrekjes weer de vrije loop krijgen.

Toen Neytiri merkte dat iedereen naar haar keek wist ze niet wat doen. Dit was dan ook normaal voor iemand die geen menselijke contacten gewend was. Laat staan dat ze tegen hen zou praten, maargoed toen ze de stem van de leraar hoorde kwam ze in beweging. Ze sloot de deur achter haar en ze liep dan naar de achterste bank dicht tegen een hoek. Haar blik hield ze echter niet op de leraar noch op de leerlingen gericht, maar enkel naar de bank. Toch zat ze er nog steeds versteend bij en ze keek naar het zaadje voor haar neus op de tafel. Ze vroeg zich af wat het was en wat de bedoeling was van de les. Alleen hoopte ze niet dat er een vraag aan haar gesteld werd, want ze zou niet durven praten met hen. Beter gezegd ze kon niet zo erg goed praten, aangezien ze enkel tegen dieren had leren praten. Ja ze was eigenaardig en mysterieus, alleen was dat een mysterie voor velen. Hoe ze tegen dieren had leren praten kon men niet begrijpen. Haar ogen gingen even rond in het lokaal en één voor één bekeek ze kort de leerlingen en de leraar. Al wendde ze haar blik algauw weer weg, aangezien haar ogen van kleur begonnen te veranderen.

Zijdelings keek ze naar Sarvador wanneer ze merkte dat zijn blik op haar zat. Ze had een nietsvermoedende, licht verbaasde uitdrukking, met daarbij nog een mond die een klein o vormde. Maar al snel veranderde alles wanneer ze een grote overdreven brede glimlach liet zien; haar schuld bekend makend. Ach, ze vond het niet zo erg. Ze geloofde niets meer van de geruchten over die man. Hij zou nou maar eens zijn naam waar moeten maken, en dat niet met alleen een grote mond te tonen maar ook door het verrichten van de daden die over zijn lippen kwamen. Zij kon ook zeggen wat ze wou, maar doen was iets heel anders. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze toe hoe het meisje nogal stroef begon te lopen naar een plaats, nog steeds had ze niets gezegd. En opnieuw had Sarvador alleen maar een bedreiging gegeven. Als je ze wil afschrikken, doe het dan goed, dacht ze spottend in zichzelf. Ze volgde het meisje rustig met haar ogen, moest op een gegeven moment haar hoofd een beetje draaien om dat nog te kunnen doen. Nog steeds was er nog geen reactie van het meisje gekomen dat leek op het vormen van contact met wie dan ook. Niet met Sarvador noch met een van de leerlingen. Ze fronste, pleinvrees?... Nee. Dat was anders. Misschien was ze gewoon erg verlegen? Maar ze leek niet te blozen in haar ogen. Had ze dan haar tong verloren; hadden de dreigementen haar toch te pakken gehad? Ach, bij haarzelf zou het nog wel een tijdje duren voordat ze zich ook zou laten ‘temmen’. Ze was niet het type dat snel opgaf, dat zich aanpaste aan anderen.
Eindelijk kwam het meisje in beweging, begon iedereen aan te kijken. Fel of vriendelijk? Ze besloot maar voor de tweede optie te gaan, ze wou geen vijanden maar vrienden. Als ze een ding had geleerd dan was het wel dat mensen waar je een goede band mee had gewilliger waren je te helpen dan mensen die je niet mochten. Wanneer de blik van het meisje op haar gericht werd probeerde ze wat te zeggen. Overduidelijk probeerde te zeggen dat het over vuurzaadjes moest gaan; articulerend. Maar geen enkel woord verliet haar lippen. Ze kon wel door de klas gaan schreeuwen, maar dan zou ze zo aangekeken worden. En daar had ze nou ook geen zin in.

'Ja, "o", ja,' zijn kort toegevoegde reactie op de vorming van Marjolijns lippen toen hij haar met de eerder gestelde vraag al licht op de vingers tikte klonk al net zo nors en hatelijk als de gehele uitdrukking die Savador uitstraalde. Stom kind, hoefde je niet te gaan glimlachen. Een verontschuldigende blik was wat hij wilde zien, eentje waaruit duidelijk af te lezen was dat het haar speet - als het kon nog met een vleugje angst erin, het basis-ingrediënt voor een vermakelijke lesdag. Hij was daarna gewoon begonnen met de lesstof, gunde Ephony bijna een vriendelijke glimlach terug bij haar ietwat verlegen blik als gevolg van de goedkeuring van haar antwoord. Toen er het volgende moment zomaar een meisje binnenkwam en de les opnieuw verstoord werd, vooral nu hij midden in een beginnende uitleg zat, had Savador niet kunnen voorkomen dat hij tegen haar uitviel - nieuw of niet nieuw. Nors bleef hij naar het verlegen meisje staren, wachtend opdat ze zich naar zijn woorden zou openstellen en een keuze zou maken. In de deuropening blijven staan was immers geen optie. Het leek een tijdje te duren voor ze uiteindelijk in beweging kwam, de deur achter haar sloot en gauw plaatsnam ergens achteraan. Vanuit zijn bovenste ooghoeken bleef Savador haar nog een kleine paar seconden over zijn boek observeren, maar het meisje bleef roerloos en zwijgend op haar plaats zitten wat hem aanmoedigde met het voortzetten van de les.

Gemakzuchtig ging hij even verzitten, sloeg zijn been over het andere voor zijn ogen zich weer op zijn opengeslagen lesboek richtten. 'Goed, zoals ik al zei: Raziaanse Vuurzaadjes, incendia semin Raziatus,' hervatte hij op een verveelde toon vanaf het punt waar hij gebleven was. 'Een klein minuscuul object, maar zo krachtig wanneer je de kennis bezit hoe het te gebruiken. En laat ik jullie nu al vast vertellen dat het absoluut niets met planten en al die andere Grenaanse flauwekul te maken heeft. Zie het liever meer als een handig gebruiksvoorwerp, een item op handformaat.' In een trage beweging legde Savador zijn lesboek neer, zette zich van de tafel af en slofte om zijn bureau heen. 'Over het algemeen heeft de incendia semin Raziatus drie fases om te kunnen bereiken,' vertelde hij onverstoorbaar verder terwijl hij richting het bord liep en een nieuw ongebruikt krijtje uit een pakje schudde. 'Namelijk..,' met zijn hand veegde hij de tekst die nog op het bord stond van een vorige les uit en zette de punt van het krijtje op het bord terwijl hij al uitleggend begon mee te schrijven. 'Primoris, de eerste fase. Secundus, de tweede. En tot slot Tertius, de derde fase.' In een sierlijk handschrift stond er op het bord wat hij zojuist verteld had, overzichtelijker onder elkaar. 'Deze drie fases volgen elkaar op op kracht, dat inhoudt dat een hogere fase krachtiger is dan de fase ervoor,' vervolgde Savador terwijl hij zich weer naar de klas omdraaide. 'In jullie tekstboek staat nog eens haarfijn uitgelegd wat de drie fases nu precies inhouden, maar laat het me voor de duidelijkheid op een rijtje zetten.' In een langzame pas kwam hij weer voor zijn bureau, haalde iets uit zijn broekzak en zeeg weer op een halve bil neer op de hoek van zijn bureau. Tussen duim en wijsvinger hield hij een identiek Vuurzaadje omhoog. Het oogde donkerder van kleur dan de rest en had in het midden een oplichtend slangachtig symbool in een felle paarsige kleur. 'Dit enkele zaadje kan vele mogelijkheden verschaffen. In de eerste fase vergt het de kracht om je grootste angst te overwinnen door het Vuurzaadje enkel bij je te dragen. In de tweede fase kan het een dier uit vlammen oproepen, geheel verschillend per persoon. De derde en laatste fase is de krachtigste; in deze fase worden je vaardigheden in de vuurmagie verdubbeld. Het vuur dat je ermee kan verspreiden is verwoestend.' Savador liet het Vuurzaadje tussen zijn vingers weer zakken. 'Ik heb ieder van jullie nog een ongebruikt Vuurzaadje geschonken. Dit wordt onderdeel voor jullie nieuwe praktische opdracht. De bedoeling is dat jullie in de loop van de tijd veel energie en moeite stoppen in het behalen van de drie fases. Hoe? Heel simpel; oefenen op vuurmagie, waar dan ook, wanneer dan ook. Het zaadje zul je na deze les continu bij je dragen. Als het ware moeten alle zaden die ik heb uitgedeeld nog aan hun nieuwe eigenaars 'wennen'. Ze zijn niet voor niets nog zo heet op temperatuur. Als alles vlekkeloos verloopt en je het Vuurzaadje ook daadwerkelijk vaak genoeg bij je hebt gedragen zullen er tekenen van gewenning verschijnen. Er verschijnt een symbool op het zaadje dat verwijst naar jou, jouw eigen identieke symbool. Naast dat zal het zaadje ook donkerder kleuren, vooral als het je lukt om steeds verder qua fases te komen.' Voorzichtig stopte Savador het donkere Vuurzaadje met het slangachtige symbool weer weg; het was zijn eigen zaadje. 'Ik ga jullie aan het werk zetten en ondertussen haal ik hangers om je Vuurzaadje veilig in weg te kunnen stoppen. Opdracht elf, zestien, achttien, negentien en eenentwintig in je leerboek, pagina tweehonderdenvierenveertig,' commandeerde hij grimmig terwijl hij langs de tafels beende. In een ruw gebaar smakte hij de deur open, maar draaide zich in de deuropening nog om. 'Hoor ik één geluid, één bons, klachten van collega's of wat dan ook - dan kan ik jullie verzekeren dat ik er geen bezwaar tegen zou hebben als ik jullie hier tot half acht zou laten zitten om een opstel over Vuurzaden van vijftig pagina's exáct uit te laten schrijven!' waarschuwde Savador nog half snauwend voor hij zich met een ruk en met deinende zwarte lokken weer omdraaide en de deur met een oorverdovende klap achter zich dichtsmeet.

Haar schrijfveer schreef als een razende mee terwijl Savador sprak, haar haar hoofd alleen even opgetild toen ze het gekras van het krijgtje over het bord hoorde waarbij haar veer voor een moment stil was blijven hangen. Daarna gingen haar ogen weer terug naar haar schrift om de rest van Savadors woorden in een duidelijke aantekining te veranderen. Met een kleine glimlach keek ze naar het zaadje op de hoek van haar tafel waar de hitte vanaf kwam, bedacht zich heel kinderlijk dat het net een leveloos huisdier was die zich aan je hechtte. Stilletjes gingen haar ogen over haar geschreven werk, waarna de woorden van Savador weer door haar geest heen gingen om ze erin te prenten. Ze haalde diep adem toen Savador langs haar heen liep met de verkondiging dat hij de zakjes ging halen, en vervolgens de opdrachten aangaf. Snel krabbelde ze ze aan de kantlijn, om vervolgens de rest van haar boeken open te slaan en even een paar blonde lokken uit haar gezicht te vegen. De grijsblauwe ogen gleden over de regels heen, om vervolgens in het werkboek te kijken en aan de slag te gaan. In deze lessen had ze geen Myst of Laurens naast zich zitten, een moment waarbij ze zich alleen maar hoefde te focussen. Hoewel ze het eigenlijk heel gezellig vond dat er iemand naast haar zat, was het soms gewoon weer fijn om in het oude ritme te vallen van alleen zitten en zich bezig te houden met haar werk.

Zijn wangen bolde zich op tijdens de uitleg van Savador, een moment waarbij hij zich bedacht dat het beter was dat hij oplette toen hij al een vaag vermoede kreeg dat dit een praktische opdracht zou worden. Niet erg, dat ding zou waarschijnlijk bij zijn ondergoed la liggen. Dat was toch ook een stukje van hem, nietwaar? Zuchtend opende hij zijn boeken toen hen dat werd opgedragen, keek gepijnigd naar de opdrachten toen Savador langs hem heen was gelopen en zijn gezicht niet meer kon zijn. Zijn ogen gleden alweer van de regels af zodra Savador het lokaal uit was, om op het achterhoofd van Ephony te blijven hangen. Nonchalant nam hij zijn spullen bijeen, greep zijn tas met zijn andere voet en liep naar voren in het lokaal. Bij haar tafel zag hij dat ze al bezig was met de eerste opdracht, waarna hij bescheiden en zachtjes kuchte. 'Mag ik je iets vragen?' klonk het vriendelijk vanaf zijn kant, met een brede glimlach en geen greintje flirterige charmes in zijn groengele ogen te vinden. Voorzichtig nam hij plaats naast haar, was sowieso gaan zitten wat ze ook had gezegd. 'Master Savador ging een beetje snel, en ik snap de eerste opdracht al niet,' zijn glimlach warm en open, zei maar niet dat hijzelf vuurmagie beheerste. 'Zou je me kunnen helpen?' kwam de vraag uiteindelijk nog steeds dood onschuldig, zijn blik liefelijk en vragend.

Wat onwennig draaide haar hoofd om bij het horen van de zachte stem die haar aandacht vroeg waarbij ze als eerste de benen van het gestalte zag om daarna omhoog te glijden met haar blik naar de ogen van de jongen. 'Tuurlijk,' klonk haar beleefde antwoord in een reflex op zijn vraag, sprong de wat verlegen glimlach op haar lippen bij het zien van zijn gestalte en de warme openheid van zijn ogen en houding. Hij was de jongen die Savador als goed beschouwde, iets waarbij ze alles kon verwachten. Aan het kadertje "personen die Savador aardig vond" hingen vele varianten. Wat onhandig schoof ze haar spullen allemaal op haar eigen tafel toen de jongen, achternaam Cruentus, naast haar plaats nam. Om haar beduusde houding wat te vervrommelen glimlachte ze naar hem toen zijn aandacht weer op haar kwam en hij vrolijk zijn spullen naast haar neer legde. Een persoon die waarschijnlijk geen nee had verwacht. 'Maar natuurlijk,' weer een antwoord in reflex waarbij haar mondhoeken zijn glimlach weerspiegelde. Eerder uit ongemak dat ze zijn houding kopiëerde om hem niet ongemakkelijk te laten voelen dan dat ze zelf zo open en warm was als hij toonde. 'We kunnen het samen doen?' vervolgde ze daarna wat verlegen, de standaard houding die ze kreeg op dit soort momenten, waarbij ze haar grijsblauwe ogen weer op de boeken richtte. Toch schoot haar houding weer terug, herinnerde zich bijna panisch iets, een reactie die voor een seconden ook op haar gezicht af te lezen was. 'Ephony, Duvessa,' stelde ze zichzelf wat half grijnsend voor uit pure frustratie dat ze het vergeten was, om daarna aan de lesstof te beginnen en de Cruentus jongen er zo goed mogelijk bij te helpen.

Tomari had goed opgelet en alles in zijn notitieboek opgenomen, voor de zekerheid nam hij er zelf referenties naar het boek in op. Het leek hem namelijk maar verstandig om bij Savador op het goede lijstje te blijven. Zodra Master Savador echter begon over een praktijkopdracht schoot zijn blik weer naar Savador toe en hij slikte, Tomari was slecht met vuurmagie en ermee oefenen was dus iets waarbij Tomari zichzelf af vroeg of hij wel voeldoende kon doen om de opdracht goed af te ronden. Het bij je dragen was natuurlijk geen probleem en Tomari besloot zich niet al te veel erover zorgen te maken. Hij begon zich af te vragen wat voor symbool er voor hem zou verschijnen op het zaadje, maar die gedachte werd ruw versoord door Savador die meldde dat hij hangers ging halen en hun ondertussen liet werken. Tomari bracht er niks tegen in, maar ging met tegenzin aan het werk. Zijn concentratie werd een beetje verstoord door een jongen die door de klas liep en naast Ephony ging zitten, maar Tomari lette er niet echt op en ging snel verder.

Servatius volgde met zijn blik het meisje dat achter in de klas ging zitten na afgesnauwd te zijn door Savador. Ze was niet eens zo erg afgestraft als hij verwacht had, waarschijnlijk liet hij haar er ietwat makkelijk af aangezien dit haar eerste les leek, maar het was zeker geen goed begin voor bij Savador. Toen het meisje zat ging Savador door met de les, waarbij Servatius maar half oplette, hij wist alles hiervan al en daarbij stond het nogmaals in het boek ook, de volledige uitleg die Savador had gegeven en zelfs nog wat meer. Toen Savador de praktijkopdracht op noemde kwam er echter een grijns op zijn gezicht, hij had er heel lang geleden tijdens zijn training een gehad, maar was hem toen verloren tijdens een van zijn gevechten in die tijd. Destijds had hij hem maar tot de tweede fase gekregen omdat hij 'm maar kort had gehad en destijds was zijn symbool dus niet goed gevormt. Servatius vroeg zich af of hij 'm dit keer wel volledig zou krijgen, waarschijnlijk wel. Hij opende daarna op opdracht zijn schrift en begon met het maken van de opdrachten die hij bijna te makkelijk vond. Hij zou het vuurzaadje gewoon naast zijn amulet om zijn nek hangen, dan zou het zaadje waarschijnlijk in no-time door de fasen heen vliegen.

Als de leraar zijn uitleg had gedaan nadat ze was gaan zitten begreep ze eigenlijk het niet zo goed. Daarbij moesten ze blijkbaar ook opdrachten doen in het leerboek, wat een nog groter probleem voor haar werd. Ze kon namelijk niet lezen en schrijven omdat ze het nooit had geleerd. Een zucht verliet haar mond dan ook even en ze wist zich geen raad met de les. Toen keek ze maar even kort naar de anderen en daarna weer naar het zogenaamde vuurzaadje. Ze vond het amper erg dat toen ze in de deuropening stond werd afgesnauwd, nouja eigenlijk had ze niet veel zin gehad om een reactie erop te geven. Laat staan dat ze met mensen ging praten. Kalm keek ze even naar een jongen die haar met zijn blik had gevolgt en algauw keek ze maar weer weg. Ze was niet iemand die mensen zou gaan aanstaren, meestal deden zij dat bij haar. Haar ogen hadden dan nu wel een vreemdere kleur al merkte ze dat niet. Maargoed ze bekeek het vuurzaadje even en ze sloeg dan haar ogen toe. Hoe moest ze in hemelsnaam nu een les volgen terwijl ze niet eens kon lezen of schrijven. Dit zou een moeilijke periode vormen voor haar en aangezien ze die 2 dingen niet kon was het lastig de opdrachten te maken. Ze besloot dan maar om gewoon te blijven zitten en ze keek dan naar een spin dat op haar tafel kwam zitten. Een glimlach was te bespeuren om haar lippen en ze begon dan te praten met de spin. Het kon haar weinig schelen dat mensen haar vreemd gingen vinden hierdoor, maar ze had altijd al alleen dierlijke contacten gehad op Nova.

Daagde ze hem uit? Wellicht zouden velen dat denken. Maar ze deed het niet, ze wou enkel weten hoe ver ze kon gaan. Waar de grenzen lagen, dan zou ze er rekening mee kunnen houden. Maar tot nu toe was er nog geen seintje geweest over het feit dat ze te ver had kunnen gaan. Dus ging ze gewoon door. Ze besloot eens haar spullen te pakken, deed dit heel rustig en bijna geruisloos. Wanneer ze weer opkeek stonden er dingen op het bord. Goed maar, want ze had niet geweten hoe ze de woorden had moeten spellen; haar woordenschat was niet echt geweldig. Rustig begon ze alles over te pennen wat er op het bord stond. Haar handschrift mocht er dan nogal lelijk, oncharmant en haast onleesbaar uitzien. In haar ogen vond ze het goed. Zijzelf kon het nog lezen, en als ze snel moest schrijven dan kon ze het ook niet helpen dat het er lelijk uit zou gaan zien. Haar ogen gingen weer terug naar het vuurzaadje na de uitleg. Een geamuseerde grijns sierde zich rond haar lippen. Daar zou ze gebruik van gaan maken. Als het kon zou ze het voor altijd bij zich houden; zorgend dat ze er alles mee zou kunnen doen. En wellicht wel meer. Ze verveelde zich zo vaak hier op de academie dat ze genoeg tijd zou hebben om er wel wat nieuwe trucjes bij te verzinnen. Natuurlijk zou ze die voor zichzelf houden; wie weet zou iedereen er weer ophef van maken en haar verbieden dat soort dingen nog te doen. Maar daar was het te leuk voor.
Ze slaakte een zachte zucht bij het horen van de opgaven die ze moest maken. Rustig sloeg ze haar boeken open, zocht eerst in het handboek waar ze de informatie kon vinden om de vragen te kunnen beantwoorden. Ze legde haar vinger op een regel, gevonden. Daarna begon ze te schrijven, terwijl ze nog steeds keek naar de woorden in het handboek en haar vinger en rustig onderliet glijden; aanwijzend wat ze opschreef. Blind schrijven? Wellicht. Ze schreef dan soms wel een beetje scheef, maar zolang ze alles gewoon kon vinden vond ze het goed. Ze stond er dan ook om bekend een van de mist overzichtelijke aantekeningen en werkboeken te hebben. Maar het deerde haar niet, zolang ze de informatie maar had; in haar hoofd. Ze kneep af en toe haar ogen geërgerd tot spleetjes wanneer ze iets of iemand hoorde; probeerde zich te concentreren. Ze had al een korte concentratie, dus ze kon het beste haar blik strak op de boeken houden en hooguit ook op het zaadje. Maar meer zou er gewoon om vragen om de concentratie op te geven en ergens anders naar te kijken; of doelloos voor zich uit te staren.

Ze stopte met schrijven. Ze had de antwoorden nogal kort opgeschreven; samenvattend, en soms alleen maar steekwoorden, van het echte antwoord in haar hoofd. Ze keek eventjes wat rond. Rolde met haar ogen wanneer ze twee mensen zag. Allebei blond, en ook allebei een lievelingetje. Bij de een, het meisje, had ze het gezien omdat ze zo snel een antwoord had gegeven. Bij de ander, de jongen, door de manier waarop Sarvador met hem omging. Met ze beiden ging hij eigenlijk anders om dan met anderen. Maar ach, haar zou het een worst wezen hoe hij met haar omging. Zolang hij haar de informatie zou geven die ze nodig had vond ze het goed. Ze leunde naar achter, tegen de leuning van de stoel aan, en staarde naar het vuurzaadje, terwijl ze verveeld afwachtte tot Sarvador terug zou komen.

Nina had wat chagrijnig voor zich uit zitten staren toen het meisje was gaan zitten. Af en toe had ze met ondeugende ogen naar achter gekeken naar Bellingar, die zijn ogen, hoe kon het anders, op het achterhoofd van betweetster die voorin zat. Ach het was typisch iets voor hem. Ze grinnikte en keek nu het naar het achterhoofd van Savador terwijl ze gaapte.Daarna keek ze even snel de klas rond en merkte Tomari nu pas op. De jongen waar ze min of meer haar hard had gelucht na het rottige gesprek met Savador. Ze gaapte nogmaals en wist haar mond op tijd dicht te doen toen Savador omkeek. Niet al te geïnteresseerd keek ze hem aan terwijl ze daarna haar ogen richtte op het boek voor haar neus. Haalde haar neus even afkeurend op om vervolgens een schrift te pakken. Ze hoorde achter haar een stoel schuiven en zag Bellingar met al zijn spullen verplaatsten naar de betweter voorin. Ephony zoals ze wel eens in de gangen had gehoord.Hoewel het in Savadors ogen alleen maar goed was dat de goede leerlingen bij elkaar zaten vond Nina het toch een tikeltje jammer dat hij weg ging, minder kans om hem te stangen. Ze zuchtte en bolde haar wangen even op. Greep het zaadje in haar handen en liet hem even door haar vingers glijden. Savador had verteld dat het een symbool zou vormen die bij haar paste. En zelf was ze er benieuwd wat er zou komen, al vreesde ze voor het ergste, een babysymbool of zo. Iets wat bij haar kon passen, ze had immers een kind. Hoewel het kind niet meer bij haar was. Ze zuchtte en besloot ook op te staan. Liep naar een tafel bij Tomari in de buurt en begroette hem. "Haai." Zei ze op fluistertoon tegen hem en glimlachte even kort. Sloeg haar boek open en pakte haar schrift weer. "Zullen we het samen maken? Het lukt mij niet echt." Haar zachte woorden klonken vriendelijk. Hoewel ze niet eens had geprobeerd had ze al gezien dat het anders was dan wat zij kreeg op Razen. Hoewel ze daar ook niet veel uitvoerde. Ze keek Tomari vragend aan en greep een veer om alvast de pagina uit het boek over te schrijven, vervolgens de opdracht.

Het meisje kreeg geen tirade en mocht gewoon gaan zitten. Savador moest wel een goede bui hebben vandaag. Het blonde kind voorin wist het antwoord, wat betekende dat zij niet moeilijk hoefde te gaan doen. Wren sloeg haar schrift open en begon mee te schrijven met de fases, als herinnering. Ze vergat dit soort dingen nog voordat ze het lokaal uit was, dus. Het klonk.. goed. Dat dit kleine, rottige dingetje zoiets stoers kon worden, dat had ze niet verwacht! Maken. 11, 16, 18, 21, zoiets.. dat ging vast wel lukken. De flirterige jongen waar Nina mee had zitten praten - zou Bellingar wel zijn, volgens Nina's beschrijving - liep naar voren en ging ergens anders zitten. Nina ging naast Tomari zitten. Zij kon haar opdrachten zelf wel maken nu. Met haar blik strak op het boek gericht begon Wren de opgaves te maken. Als Savador weg was viel er weinig vervelends meer te doen en trouwens, zo had ze straks geen huiswerk meer. Opnieuw dacht ze na over de fases. De eerste.. zou je helpen je grootste angst te overwinnen. Een goede reden om het vuurzaadje bij zich te dragen. Misschien overwon ze haar angst voor vuur wel.. die zat diep geworteld. Ze probeerde de oorzaak ervan te ontwijken, de herinneringen weg te stoppen, maar ze waren bijna letterlijk in haar geheugen gebrand, als een pijnlijke waarschuwing. Wren slikte en verplaatste haar aandacht naar haar schrift. Nu kon ze nog niets met het vuurzaadje, maar ze nam zichzelf voor om veel te gaan oefenen. Het was echt belangrijk voor haar om de angst te overwinnen, om het deel van zichzelf dat ze niet durfde te erkennen onder ogen te zien. Misschien was het raar, maar dit kleine rotding kon haar erbij helpen. Plus dat het nog cooler werd als ze het langer bij zich hield en veel oefende. Het kwam misschien nerderig over, maar ze had er een heel goede - weliswaar verborgen - reden voor. Wat voor symbool zou er bij haar verschijnen? Dat zou de tijd leren, zei haar vader dan altijd. Waarom duurde tijd zo lang? Wren zuchtte en sloeg de bladzijde in haar boek om, op zoek naar de juiste informatie voor opgave 19. Als ze het ding nu gewoon altijd bij zich hield hoefde ze zich daar geen zorgen om te maken..

Tomari was hard aan het werk geweest met de oefeningen toen Nina hem begroette. Tomari had niet echt gemerkt dat ze was opgestaan en naar hem toe was gelopen, maar hij vond het zeker ook niet erg. Hij groette terug met een glimlach en een zachte "Hey Nina" waarna hij even wachtte tot ze zat en alles had liggen voordat hij antwoordde "Is goed hoor, kunnen we elkaar helpen" zei hij met een glimlach waarna hij zijn hand uit stak naar zijn schrift en dat zo schoof dat ze met hem mee kon kijken, hopelijk zou zij dat ook doen en dan konden ze de vragen samen maken. Tomari keek even naar wat Nina allemaal op haar bureau had liggen en zag het vuurzaadje dat ze van haar plek mee had genomen. Tomari vroeg zich een beetje af hoe ze die mee had genomen, zodra hij zijn hand binnen vijf centimeter van het zaadje hield voelde hij de warmte er al van af stralen dus hoe had Nina hem vast gehouden? waarschijnlijk gewoon met vuurmagie. Tomari bedacht zich nogmaals hoe een groot voordeel het bij de praktijkopdracht was om aanleg voor vuurmagie te hebben en was bijna jaloers op die krachten, maar hij was weer beter in andere dingen dus was het eigenlijk een principe van balans. Half nog met zijn gedachten bij het vuurzaadje begon hij weer te werken aan de opgaven, dit maal met Nina.

Voor eens was het uitleggen eens soepel verlopen; geen ruwe onderbrekingen, geen leerlingen die flauw gingen doen terwijl hij moeite deed om met een heldere weerlegging van het thema van vandaag te komen, geen propjes perkament die door het lokaal suisden. Mieters.
Savadors slangachtige ogen gleden langzaam door het lokaal, langs alle gezichten terwijl hij kalm verdersprak. De meesten waren braaf aan het meepennen om eventuele aantekeningen te maken, dat was in zijn ogen alleen maar goed. Onder andere Ephony, Marjolijn, Tomari, ook Wren - Bellingar opende direct zijn boeken op zijn algemene verzoek. Zijn blik bleef ook even norsig op Nina hangen om daarna al gauw weer door te glijden. Servatius was ook al begonnen. Vreemd genoeg leek er deze les geen sprake te zijn van tegenstrijdig gedrag; des te soepeler de les voor hem verliep. Bijna met een gerust hart was hij nu van mening dat hij het lokaal kon verlaten om de nodige spullen te halen die hij nog op zijn kantoor had liggen. In een snelle stevige pas, haast alsof hij boos was, beende Savador langs de tafels van de leerlingen door richting de deur. Bij het tafeltje van het nieuwe meisje Neytiri klopte hij een aantal keer naast haar boek, de spin daarbij niet opmerkend. 'Werken!' snauwde hij haar kil toe. Ze deed niks en gaapte alleen maar wat voor haar uit. Daar kwam je hier niet voor. Het enige punt was dat hij geen idee had dat het meisje analfabetisch was en haar dus eigenlijk ten onrechte kritiseerde op haar in zijn ogen nu lakse gedrag. Met een klap had hij de deur achter zich dichtgesmeten toen hij vervolgens het lokaal verliet, de werkende leerlingen in zelfstandigheid achterlatend.

Toen Savador niet al te veel later weer terugkwam met een handjevol goudkleurige hangers, die nog het meeste weg hadden van medaillons met een geul om het Vuurzaadje in te stoppen, viel hem direct iets op wat zijn humeur teisterde. Zacht sloot hij de deur achter zich waarna hij zich omdraaide, geen indruk wekkend dat hem wel degelijk iets dwars zat. In plaats van met de eerste rij tafels te beginnen om de hangers uit te delen, beende hij direct op het tafeltje van Nina af. Bellingar en Ephony, die duidelijk opmerkbaar naast elkaar zaten, liep hij daarbij straal voorbij. 'Terug op je plek!' blafte hij in Nina's gezicht toen hij eenmaal voor haar tafeltje stond. Met een vuist bonkte hij krachtig op het tafelblad om het nog eens extra duidelijk te maken. 'En heel rap! Ik heb toch duidelijk op het begin van de les gezegd dat niemand meer van zijn plaats opstaat. Laat je oren uitspuiten, kom nou!'
Chagerijnig pleurde hij een hanger op haar tafel waarna hij in een half gebogen positie en met een hand tegen zijn pijnlijke rugholte gedrukt de overige tafels afging. Soms bleef hij even stilstaan en rechtte onder een zacht knakkend geluid en een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht zijn rug om vervolgens weer verder te lopen. 'Jullie beheersen vast wel een klein miezerig scala aan luchtmagie waarmee je de Vuurzaad in je gekregen hanger kunt plaatsen, tenzij je je vingers wilt branden,' sprak Savador terwijl hij terugliep naar zijn bureau. 'Om aan te duiden wat we de volgende les gaan behandelen wil ik jullie vast verwijzen naar het stille meer. Daar zal de volgende les plaatsvinden en gaan we verder in op praktijkgebied wat betreft de incendia semin Raziatus - neem je Vuurzaad mee, het is van groot belang!' Hij plaatste zijn handen op zijn bureau en boog zich voorover om streng de klas in te blikken. 'Je zorgt er dus maar liever voor dat je erbij bent - ongeoorloofde afwezigen geef ik geen verdere uitleg, spijbelaars zoeken het verder zelf maar uit. Ik hoop van harte dat de mensen die in dat kadertje vallen een dikke onvoldoende -'
Zijn zin werd niet afgemaakt. Geheel onverwachts zwakte zijn steun af en viel Savador slap voorover over zijn bureau, zijn ogen gesloten waardoor de paarse markeringen op zijn oogleden fel afstaken tegen zijn bleke huid, zijn zwarte sluike lokken deels zijn gezicht bedekkend. Door de schuivingen van zijn armen over het bureau tijdens de val vielen er boeken en perkamenten op de grond. Alles ging in een rap tempo, en zo snel het gebeurde, zo snel het hele tafereel weer roerloos en doodstil werd.

In kalmte en met een lichte ongemakkelijkheid had Ephony Bellingar het hoognodige uitgelegd. Ze kreeg zo'n idee dat hij het erg snel snapte, daarbij koppelde ze dit maar een een intelligent brein en niet het feit dat hij haar glashard voor de gek hield. Haar ogen schoten alleen even omhoog van haar werk dat al bijna af was toen Savador terug kwam en met een benende pas zich naar de tafel van Tomari en het meisje verplaatste. Een zachtte zucht was te horen van haar kant, verder geen enkele reactie op het feit dat hij uit zijn slof schoot. Hoe graag ze dit ook bij hem wilde veranderen, zijn koppigheid en zijn karakter zouden dit nooit toelaten. Ze kon moeilijk zijn gehele persoonlijkheid veranderen. Haar schrijfveer stopte op het perkament van haar schrift toen Savador vervolgde met zijn uitleg, sprak over de volgende les en het Vuurzaadje dat nog op haar tafel lag waarbij er een lichte, zwarte kring rond het dingetje op het tafelblad verscheen. Hitte, dat bevatte het zaadje zeker. Haar hand had het hangertje gepakt, waarbij haar andere hand simpel weg het zaadje optilde door middel van luchtsturing om hem met veel preciesie - wat een paar momenten duurde - om hem daarna weer af te sluiten en tevreden naar haar resultaat te kijken. 'Lukt het bij-' haar zachte zin werd afgekapt doordat haar adem in haar keel stokte. In een oogwenk werden haar ogen zo groot als schoteltjes, leek voor haar de tijd even stil te staan. Haar handen bevroren, het enige wat ze nog hoorde was het dof kloppen van haar eigen hart, het enige beeld wat tot haar door drong was het lichaam van Savador dat voorover helde en in een slappe toestand over zijn bureau heen viel. De details, de vallende spullen, drongen niet tot haar door. 'Savador?' klonk haar verstikte stem zacht, waarna alles in een hoge snelheid leek te gebeuren. Het harde schuivende geluid van haar tafel werd hoorbaar toen ze zich er zowat doorheen wilde duwen. In haar blinde paniek en haast duwde ze de tafel uit haar weg, sprong de paar passen van haar plaats naar het bureau van Savador om naast hem stil te komen staan. 'SAVADOR?' haar overslaande stem in blinde paniek, haar grijsblauwe ogen waren gevuld met verwarring, pijn en wanhoop terwijl haar handen zich op zijn schouders legde om hem naar achter te leggen. In haar wilde handelingen gleed zijn lichaam van de stoel, waardoor ze zelf op haar knieën neerviel en Savador zo goed mogelijk opving. 'Saf? SAFKE?' haar stem duidelijk gevuld met blinde paniek, haar ogen vulde zich met tranen bij het zien van zijn gesloten ogen en zijn leveloze, al bleke gezicht. Zijn lichaam in haar armen, zijn hoofd steunend op haar arm waarbij haar andere arm over zijn borst heen geklemd lag en hem tegen zich aangedrukt hield om hem niet op de grond te leggen. De stoel was weg geschoven op het moment dat ze Savador eigenlijk van zijn plaats af getrokken had. 'Safke? Alsjeblieft,' snikkend schudde ze hem krachtloos door elkaar, liepen de tranen nu zonder controle uit pure angst en schrik over haar wangen.
Haar armen wikkelde verder om hem heen om hem meer tegen zich aan te trekken en haar gezicht op zijn borst te leggen waar zijn kloppende hart het enige teken van leven was.

Vrolijk had hij zichzelf voorgesteld als Bellingar Cruentus om daarna samen met Ephony aan het huiswerk te beginnen. Zijn houding en vragen alsof hij het grotendeels snapte, waarna haar zachte stem hem de dingen uitlegde om het daarna sneller te snappen. Deels door haar uitleg, deels omdat hij ook dingen vroeg die hij eigenlijk al snapte. Het was nou eenmaal zijn eigen magie, iets waar zijn gevoel in lag. Nadat Savador binnen was komen lopen was ook zijn schrijvende handelingen stopgezet om vervolgens zijn blik op te richtten en zijn aandacht op de man te vestigen. In heimelijke stilte grinnikte hij door zijn vurige reactie bij het zien dat Nina verplaatst was, en hij geduldig alleen gelaten werd hoewel hij precies het zelfde had gedaan. Wat ontmoedigend keek hij om zich heen toen de hangers werden uitgedeeld, waarna hij zich herinnerde dat hij zijn zaadje uit pure eigenbelang - je voelde de hitte er vanaf schieten zodra je er met je vinger boven hing - had laten liggen op zijn tafel. Die zou hij straks wel halen. Zijn ogen gingen naar Ephony toen haar zachte stem weer hoorbaar werd, om vervolgens wat droogjes en stompzinnig naar haar te staren. Alles leek in een flits te gaan, de zachte plof die het lichaam van Savador maakte toen deze vanuit het niets neerviel, het moment dat de tafel met veel kabaal opzij geduwd werd en de paniekerige reactie van Ephony. In een flits was ze naast hem weg, had zich naar Savador toe gesneld om hem met zorgelijke en bijna moederlijke handelingen weer omhoog te krijgen, hoewel er een ruw tintje aan zat. Al gauw kwam hij zelf omhoog, zag in dat dit gehele gebeuren met Savador niet voor de grap of show was. Geen poging om de leerlingen weer de doodsangsten aan te leren of een poging om de aandacht van opstandige leerlingen te krijgen. Zijn lange benen brachten hem in een oogwenk naar Ephony die Savador tegen zich aanklemde in haar blinde paniek en onwetendheid om schuin achter haar in kleermakerszit te komen zitten. 'Ephony?' klonk zijn stem zachtjes, waarbij zijn ogen bezorgd over de leraar heen gleden en zijn handen zachtjes op haar boven armen kwamen. 'Geef hem wat ademruimte, oké?' zachtjes verplaatste een van zijn handen naar haar achterhoofd, had zijn groengele ogen nog steeds op de gesloten ogen van de man gericht, ietsjes geïntrigeerd door de paarse aftekeningen erop. Iemand moest hulp gaan halen als Savador niet gauw bij kwam. Doktoren, of iemand anders die iets voor elkaar zou krijgen.

Neytiri keek naar de leraar nog voor hij vertrokken was, al was haar blik duidelijk verward. Ze keek naar de spin en ze wist echt niet hoe ze te werk moest gaan. Haar ogen hield ze op de andere leerlingen gericht en ze keek hoe zij het deden. Daarna keek ze naar het vuurzaadje en ze raakte deze dan ook aan. Niet echt beseffend dat ze zich kon verbranden, maargoed ze nam het zaadje vast. Ze bespeurde het even kort en legde het dan ook terug neer. Toen keek ze naar de ramen en ze sloot kort haar ogen weer. Na lange tijd was de leraar er weer en ze bekeek hem dan ook even kort. Ze luisterde dan ook naar zijn verdere uitleg, al verstond ze er niet veel van. Dan kregen ze een soort hangertje aangeboden en ze bekeek het dan ook even kort. Wat ze niet wist was dat ze zich wat verbrand had doordat ze het zaadje had geraakt. Opeens viel de leraar uit het niets en ze zag dan 2 leerlingen erop aflopen. Kalm bleef ze zitten op haar plaats, omdat ze zowel lichamelijk als gewoon contact niet deed. Haar hoofd ging dan ook even schuin en ze keek dan naar de spin die ondertussen op haar hand zat. Dit vond de wolfdemon dan weer wel leuk en haar heldere ijsblauwe ogen waren dan ook tevoorschijn gekomen.

Het nieuwe kind scheen niet echt door te hebben wat het woord 'werken' inhield, en ook leek ze Savador niet te kennen. Waarom schreef ze niet, of deed ze alsof ze iets deed? Kom op, dat was niet zo moeilijk. Het was veel lastiger om niets doen vol te houden met iemand als Savador voor de klas. Ze was niet van plan om deze ijverige houding het hele jaar vol te houden, maar even kon nog wel lukken. Met een beetje geluk haalde ze dit jaar zonder al te veel moeite. Savador was ondertussen weer terug, begon Nina terug naar haar plaats te commanderen zonder op de 'lievelingetjes' te letten en daarna verder te gaan met het smijten van hangertjes. Geniaal. Wren trok haar hand weg zodat het hangertje er niet hard op zou komen. Gelukkig was haar luchtmagie beter dan haar Vuurmagie.. Terwijl Savador chagrijnig en duidelijk met een zere rug verder uit begon te leggen, pakte zij het hangertje op en begon voorzichtig de lucht om het zaadje in beweging te brengen. Dit moest lukken.. Haar concentratie werd ruw verbroken doordat er een doffe klap klonk. Met een schok keek ze op, geschrokken door het plotselinge geluid. Het zaadje kletterde terug op te tafel. Wat was er.. Haar ogen werden groot. Het blonde meisje vooraan had al door wat er gebeurd was, ze duwde haar tafel uit de weg en rende naar Savador toe, die de doffe klap veroorzaakt had toen hij viel. Nu was ze bij hem, riep wat tegen hem.. Het andere blondje stond op, bleef in tegenstelling tot het meisje volkomen rustig. Beide werden weer stil. Wren liet het hangertje los en schoof haar stoel achteruit. 'Ik ga iemand halen,' zei ze snel, waarna ze het klaslokaal half rennend verliet. Wie? Er was vast wel iemand in de ziekenzaal die mee wilde.. Of iedereen moest Savador zo haten dat ze hem voor dood lieten liggen, maar dat was nogal vals, als je zag hoeveel de blondine om hem gaf. Vast zijn pleegdochter, waar ze van gehoord had. Waarom leek de gang zo lang? Ze was dan niet zo in paniek als de blondine, dit liet haar ook niet echt koud. Ze ramde de deur naar de ziekenzaal open, in de hoop daar iemand te vinden en riep nog voor ze echt gekeken had om hulp. 'Savador is flauwgevallen!' Haar stem schalde door de zaal, in de hoop antwoord te vinden.

Terwijl ze het een en ander aan Tomari vroeg, en alles opschreef. Toen de man binnen kwam en naar haar toe beenden. Begon zowat te gillen leek het wel. Hij bonkte nog eens extra toen hij verder ging. "Inderdaad. Niemand." mompelde ze niet hoorbaar toen de man zich omdraaide en terug liep, kijkend richting betweter en Bellingar, die het blijkbaar wel grappig vond. Ze greep het hangertje dat neer gesmeten werd. Verplaatste het vuurzaadje met wat magie in het houdertje. Spottend keek ze hem aan, maar bleef koppig als ze was zitten naast Tomari. De man ging verder met zijn verhaal maar Nina was het al kwijt. Die man die had echt zijn lievelingetjes. Die mochten wel gewoon gezellig doen en iemand met een iets slechtere reputatie was niet goed genoeg en die snauwde hij af. L*L. Met een woeste blik keek ze de man aan en haar blik werd veranderd in een meer amuserende blik. Die man was flauw gevallen. Blijkbaar zijn eigen verdiende loon. Zo sprak Nina zichzelf toe. Ze zag hoe het betweterige type met ruw kabaal naar die gek toe snelde. Hoe bedoel je, liefje van de leraar. Bellingar volgde al snel en niet veel later rende Wren ook het lokaal uit. Met een lichte frons en een klein geniepig lachje keek ze de klas even rond. Meer en deel leek geschrokken. Maar wat wil je met zo'n oude man. Die ook nog eens uit zijn panty schoot vanwege helemaal niks! Nina zuchtte even en raapte alle spullen bij elkaar om vervolgens, emotieloos, maar zeer geamuseerd toe te kijken.

Ze had het boek wat meer naar zich toe geschoven en was er nu alles uit aan het lezen. Hoe meer informatie hoe beter. Haar vinger wees keurig de woorden aan die ze las, zo vond ze het makkelijker om te lezen. Enkel om het feit dat ze soms de nare gewoonte had om zinnen twee keer te lezen omdat ze in de war raakte omdat ze duizelig werd door zoveel letters. Hetzelfde gold voor getallen. Rustig las ze verder, tot iets haar uit haar concentratie trok. Het geluid van iets dat op haar tafeltje ‘viel’. En de trilling ervan. Ze keek afwezig op. Een hangertje, goudkleurig. Ze slikte bij het horen van waarvoor het was, en hoe je het moest doen. Ze beheerste enkel duistere en water magie. Maar hoe kon ze die gebruiken om het vuurzaadje in het hangertje te krijgen? Ze kon maar een ding bedenken, met haar water magie, maar het zou misschien verkeerd over kunnen komen. In haar ogen zat te weinig vocht; en als ze alles eruit zou halen dan zouden haar ogen uitdrogen. Dus dan maar het speeksel in haar mond, maar hoe zou ze dat eruit kunnen halen zonder zichzelf voorschut te zetten? Ze slikte eventjes een paar tellen niet meer, zorgend dat ze genoeg zou hebben. Rustig opende ze haar mond een beetje, terwijl ze met een vinger haar tong aan raakte. Al het speeksel bond zich om haar vinger, tot er niets meer in haar mond was. Rustig haalde ze haar vinger weer uit haar mond en sloot ze hem. Ze zorgde dat al haar vingertoppen een soort van waterschildje hadden om hun toppen, zo kon ze het vast wel oppakken. Met een voldane grijns keek ze ernaar. Voorzichtig pakte ze het zaadje, ze voelde niets. Goed dus. Ze deed haar best het water zo te houden; ze voelde dat het steeds warmer werd. Met tot spleetjes dicht geknepen ogen pakte ze het hangertje. Nogal onhandig wist ze het erin te doen. Snel bracht ze haar vingers naar haar mond en blies ze erop. Het was toch nog best warm geworden.

Met een ruk keek ze weer op toen ze een vage plof hoorde. Er vielen spullen op de grond, helemaal voor in de klas. Ze keek naar de voorste bankjes, maar geen enkele leerling had iets laten vallen. Ze keek naar het bureau, daar waren dingen vanaf gevallen. Sarvador lag daar, roerloos. Haar ogen werden wat groter. De eerste die in beweging kwam was natuurlijk een van de lievelingetjes; het meisje met de lange blonde haren. Maar haar reactie was iets te overdreven in Marjolijn haar ogen. De jongen die naast haar zat kwam later ook in beweging. En zo ontstond er een kettingreactie. Zij was een van de laatste die in beweging kwam. Met grote stappen, met het hangertje in haar hand, beende ze naar het bureau en ging ze erop zitten. Ze sloeg haar benen over elkaar en keek naar de drie die daar zaten. ‘Hij is niet dood,’ merkte ze abrupt op toen ze Sarvador pas echt goed zag. Er was iemand al een dokter gaan halen. ‘Er zijn sommige mensen die flauwvallen als ze te veel pijn hebben. En aangezien de man nogal last van zijn rug had, wie weet. Misschien stond hij net verkeerd, drukpunt, waardoor hij uiteindelijk flauwviel. Maar ik denk niet dat het iets ernstigs kan zijn,’ vervolgde ze. Misschien deed ze nu betweterig, maar het maakte haar niets uit. Ze zei gewoon wat ze dacht; probeerde deels ook dat meisje gerust te stellen. ‘Het komt wel goed,’ voegde ze er nog aan toe, dat was vast het enige dat geruststellend over zou komen.

{ Geloof ik komt mijn post verkeerd over,
En Marjolijn bot en gevoelloos D: }

Servatius was net met de opgaven van het boek klaar toen Savador naar binnen kwam. Servatius keek toe hoe hij een overtreding van zijn regels hardhandig aan pakte, maar reageerde er niet echt op. Even later kwam er ook een hanger op zijn bureau neer, een medaillon om het vuurzaadje in te stoppen. Servatius luisterde even naar de woorden van Savador, maar wist dat hij zelf niet genoeg luchtmagie bezat om op die manier het zaadje er goed in te krijgen. In plaats daarvan creërde hij een duister krachtveld om het zaadje en bewoog dat met zaadje en al de gleuf van de hanger in waar het zaadje toen vast zat. Servatius keek weer op en luisterde verder naar de les van Savador. Even werden zijn ogen groot toen Savador opeens in storte en hij merkte echt hoe veel zijn reactievermogen wel niet vertraagd was toen hij Ephony en nog een paar andere voor hem zag reageren, een aantal schoten weg om hulp te halen, maar hij schoot richting Ephony en checkte de levenstekens van Savador waarbij hij niet eens de moeite nam om Ephony weg te sturen, dat zou hem op het moment gezien haar positie toch niet lukken. Servatius besefte dat het meisje op het bureau gelijk had toen hij alle tekenen van Savador had nagekeken. Hij keek naar Ephony en besefte zich dat hij nu echt een rampenmagneet moest lijken in haar ogen. Hij legde zijn hand op haar schouder en gaf haar er zacht een knijpje in in een poging haar gerust te stellen. "Alles komt goed met hem, hij is alleen flauw gevallen" zei hij tegen haar. Servatius dacht even na en besefte zich dat het waarschijnlijk de rug van Savador was geweest die dit veroorzaakt had, maar om het zo ver te laten komen... waarom had die gek nog geen dokter opgezocht? Servatius keek naar Ephony en vroeg haar "Weet jij hoe je zijn rug moet kraken? Dat is waarschijnlijk het probleem hier en voorlopig zal dat even helpen tot de dokter er is". Servatius wou haar helpen, maar zelf kon hij dit niet vanuit zijn positie, en zo voelde Ephony zich ook niet zo hulpeloos zoals ze waarschijnlijk toen bij Zalas had gedaan.

Tomari was zo verzonken in zijn huiswerk samen met Nina dat hij hij Master Savador niet binnen had horen komen. Hij schrok dan ook toen hij plots de man zijn stem naast de tafel van Nina begon te schreeuwen. Hij blafte Nina behoorlijk af en bonkte daarna ook op de tafel, hij hoorde de opmerking van Nina maar besloot er niet tegen in te gaan of er mee in te stemmen, hij bleef stil en wachtte op zijn eigen amulet waarna hij zoals opgedragen het vuurzaadje met luchtmagie in het amulet stopte en het alvast om zijn nek hing waar het warm gloeide, maar niet zo warm dat het hem brandde zou. Hij lette weer op de les tot Savador plotseling flauw leek te vallen. Een tijdje drong het niet goed tot hem door wat er aan de hand was, ook niet toen hij allerlei leerlingen heen en weer zag schieten. Toen Tomari het wel door had was hij verdoofd, hij dacht onwillekeurig terug aan wat er met zijn vader gebeurd was al die jaren geleden. Tranen schoten Tomari in de ogen, maar hij was nog steeds onbewogen door de schok terwijl hij zichzelf drong de tranen niet te laten stromen, de situatie leek al erg genoeg zonder iemand die begon te huilen zonder ook maar een echte band te hebben met Savador. Hij slikte en stond op terwijl hij de tranen weg slikte en besloot naast het bureau te wachten, niet wetend wat hij kon doen en nog half verdoofd door de schrik en de gedachte van zijn vader al die jaren geleden. Toen hij Servatius de vraag hoorde stellen schraapte hij zijn keel en bemoeide zich er toch mee "Anders kan ik wel helpen, ik weet hoe dat moet" bood hij aan, kijkend naar de nog altijd bewusteloze Savador en de duidelijk bezorgde leerlingen om hem heen. Eigenlijk paste hij daar op het moment niet helemaal tussen, maar toch wilde hij graag helpen.