Sheena had de halve les geploeterd aan de opdracht, maar halverwege had ze het opgegeven. Ze had zuchtend en ongeduldig naar haar boek zitten staren, wachtend tot de les voorbij was. Ze had weinig werd geleverd, maar ze was dan ook gewoon heel zwak in vuurmagie. Het opstel zou waarschijnlijk echt een ramp worden. Ze zat voorovergebogen aan haar tafel, haar vingers in elkaar gevouwen en haar vingers daarop steunend. Ze sloot haar ogen en glimlachte in zichzelf, dacht aan gisteravond. De glimlach verdween van haar gezicht toen de bel ging, ze was moe, wilde niet opstaan. Ze kreunde zachtjes, bleef nog even zitten, ze zou toch hier blijven. Toen Savador begon te praten, opende ze haar ogen weer, keek hem voor het eerst deze les aan. Haar ogen bleven op hem gericht, hoewel hij helemaal niet naar haar keek. Sheena rolde even glimlachend met haar ogen om de laatste opmerking, ze zou Bellingar wel even inschakelen, zes pagina's, zes avonden? Zoiets. Ze had geen moeite met deals sluiten, vooral niet als het om schoolwerk ging. Of om joggingbroeken. Of om hogere cijfers. Ze glimlachte in zichzelf, herinnerde zich waarom ze ook alweer op moest staan. Maar haar ogen waren nog steeds op Savador gericht, die haar blijkbaar nog steeds niet gezien had. Haar ogen knepen iets samen toen ze zag dat zijn haar korter was, waarom had hij dat niet laten zien tijdens de les? Rare gast. Ze schoof haar toets aan de kant toen hij langzaam langs de tafels voortbewoog, en toen hij haar dan eindelijk zag, schonk ze hem een stralende glimlach, hoewel hij natuurlijk naar haar fronste. Hij zou niet eens zo heel lelijk zijn als hij nou eens gewoon normaal kon glimlachen. Sierlijk stond ze op, ging voor hem staan. Ze zette één hand in haar zij en stak de andere naar hem uit. Haar ogen waren doodonschuldig, haar glimlach vrolijk. 'Zal ik dit maar van uw overnemen, Master? Daar ben ik hier tenslotte voor.' Ze had een hotpants aan met een legging, beenwarmers, gympen en een trui. Ze had wel hakken willen aan doen, maar vandaag moest ze zo vaak van lokaal wisselen voor ze eindelijk een blokuur stil kon blijven zitten, en bovendien had ze die nou niet echt nodig, ze had van zichzelf al vrij lange benen. Ze haalde even een hand door haar haar, en zodra hij de blaadjes aan haar had gegeven draaide ze zich om. Ze liep rustig en heupwiegend via vaste zigzaglijnen tussen de tafels door, zo dat ze alle blaadjes uiteindelijk had. Toen liep ze rustig terug naar zijn bureau, legde de blaadjes zo neer. 'Wilt u ze in een mapje hebben? Of mag ik ze gewoon op uw bureau neer leggen?' Na haar woorden keek ze hem pas aan, leunde met een heup tegen zijn bureau aan, haar bovenlichaam naar hem toegedraaid.


Sorry niet zo lang, moet nog even op gang komen.

Met een klein stapeltje aan de opgehaalde toetsen stond hij met een arm vermoeid geleund op het tafelblad, zijn blik nog steeds strak gefronsd gericht op de achterste tafeltjes in de klas. Het kostte hem niet veel tijd om te beseffen dat de gedaante dat daar nog zat niemand minder dan Sheena was. Direct werd hem een, naar zijn gevoel, onnodige maar stralende glimlach toegeschonken, waar hij met een gebruikelijke diepe frons op reageerde. Het liefst wilde Savador zich nu in een ruk omdraaien, haar de rug toekeren en terug naar zijn bureau sloffen om daarna te doen alsof ze er gewoon niet was. Het totaal ongewilde hoogtepunt wat ze hem bezorgd had vorige week was hem immers nog niet ontgaan, integendeel; het was al die dagen in zijn hoofd blijven steken. Zelfs 's nachts had hij zijn gedachten er niet vanaf kunnen zetten, tot zijn grootste ergernis en schaamte. In ieder geval had hij geluk gehad dat het gebeurd was vlak nádat ze zijn kantoor verlaten had, en niet tijdens het gesprek. Alsof hij wel belangrijkere dingen te doen had, tikte Savador de papieren tussen twee bleke handen op het tafeltje recht en probeerde niet teveel naar Sheena te kijken. Uit angst dat ze weer schaarse kleding droeg die bij hem erotische prikkels liet opspelen. Deels ook uit schaamte omdat ze hem als één van de weinige leerlingen onder ogen kwam met zijn ingekorte zwarte lokken buiten de kraag van zijn coltrui. Het was nu echt een Sneep met zijn haar op die lengte en gehuld in zijn gebruikelijke zwarte kleding :']

Pas nu herinnerde hij zich weer waarom Sheena hier langer verbleef dan haar klasgenoten; het was zo afgesproken dat ze hem na iedere les zou helpen. Licht geërgerd beet hij op zijn onderlip - hij kon zich wel voor zijn hoofd slaan. Zou dat betekenen dat het iedere lesdag zo zou zijn dat hij haar zo snel mogelijk weg wilde hebben en naar een besloten ruimte moest vluchten als hij op springen stond? Tussen zijn kortere sluike lokken door wierp Savador een blik in haar richting toen Sheena opstond en sierlijk voor hem ging staan. Een hand stak ze naar hem uit, zijn slangachtige ogen bleven er even naar staren om daarna met een 'wat moet je van me?'-blik omhoog naar Sheena's ogen te glijden. Ergens met lichte tegenzin drukte hij toch het stapeltje in haar handen op haar woorden. Zijn blik bleef nog even op haar gericht toen ze vervolgens de papieren aannam, een hand door haar haar liet gaan en zich vervolgens omdraaide om de rest ook bij elkaar te zamelen - zijn houding bleef daaronder roerloos. Om de tijd te doden (en niet naar zijn bureau te hoeven waar Sheena nu heenliep) liep Savador in kromme houding verder langs de tafels om hier en daar wat stoelen aan te schuiven en onder veel onderdrukt gekreun te bukken en propjes van de grond te grissen. Nors keek hij op bij Sheena's vraag, en overwoog daarna om toch maar richting zijn bureau te sloffen. 'Dat pak ik wel!' kwam het er bijna snauwend uit. Langzaam en steunend aan de tafeltjes werkte hij zich een weg naar voren tot hij zijn bureau naderde. Opzettelijk gunde hij Sheena geen blik waardig in het voorbijgaan, al zou ze enkel even met haar bovenlichaam heen en weer schudden, zelfs dát kon al mogelijk een aanleiding zijn tot dat wat hij juist wilde vermijden. Savador zette opnieuw een hand tegen zijn rugholte terwijl hij met een pijnlijke, en vooral geërgerde uitdrukking op zijn bleke gelaat de verscheidende laatjes van zijn bureau begon open te trekken, zoekend naar een leeg geschikt mapje.

Af en toe keek Sheena om, waarom hij in godsnaam zelf propjes op ging rapen, daar was zij toch voor? Het leek hem ook niet erg gemakkelijk af te gaan, maar zelfs zonder dat was er genoeg reden het niet te doen. Ze draaide met haar ogen terwijl ze naar het bureau toe liep, hij moest het ook zelf maar weten. Toen ze uiteindelijk een bijna snauwerig antwoord kreeg op haar vraag, trok ze kort haar wenkbrauwen op en keek naar de man die krom op haar af kwam gestommeld. Hij keek toch niet naar haar, kon ze net zo goed naar hem kijken. De rest van het lokaal had ze al lang genoeg bekeken tijdens de les; ze snapte toch niks van het proefwerk. Dus had ze aandachtig het hele lokaal zitten bekijken, alle hoeken en muren, alle strepen in de vloer, alle verbrande plekken waar het vast eens fout was gegaan met een practicum, alle zwarte plekken op het plafond waar waarschijnlijk hetzelfde was gebeurd. Dus had ze het lokaal inmiddels wel gezien, hield ze haar ogen op Savador gericht. De manier waarop hij op de tafeltjes steunde kwam niet erg gezond over, meer alsof hij heel snel een dokter moest bezoeken. Maargoed, niet haar zaak. Dat moest hij zelf maar uitzoeken. Toen hij langs haar heen liep maar haar nog steeds niet aan keek, verscheen er een klein ondeugend glimlachje om haar lippen. Dus nu ging hij haar niet meer aan kijken? Door wat er vorige week was gebeurd? Hij zou toch niet compleet om haar aanwezigheid heen kunnen, want ze zou er toch wel zijn. Ze hoorde hoe hij de lades opentrok, bleef even kijken. Uiteindelijk liep ze ook om het bureau heen, legde de proefwerken neer op zijn bureau, hij kon ze vast zelf wel in een mapje doen. Even bleef ze staan kijken tot hij klaar was, probeerde daarna zijn blik te vangen door hem langdurig aan te kijken. Na een tijdje begon ze pas te praten. 'Ik ga wel even de tafels afdoen.' Dus liep ze langzaam naar de achterkant van het lokaal. Ze had geen haast, ze had vanmiddag geen afspraken staan, dus kon ze hier net zo goed nog even blijven hangen. Eenmaal bij het wastafeltje achterin het lokaal [dat is daar spontaan verschenen voor deze post :')] pakte ze het vaatdoekje dat naast het kraantje lag, maakte het nat en wrong het daarna uit. Daarna liep ze naar de tafeltjes op de achterste rij. Één voor één boog ze over de tafeltjes heen om ze van stof te ontdoen. Haar trui had dan wel geen laag halsje, maar wel brede schouders. Dus als ze vooroverboog was duidelijk het witte topje wat ze eronder aan had te zien, zo'n leuk doorschijnend topje. Sheena had hier nog niet eens over na gedacht, boog vrolijk over alle tafeltjes heen, begon aan de op één na achterste rij. Toen ze daar bij het middelste tafeltje was, veegde ze even met haar hand over haar voorhoofd en schonk Savador daarna een vrolijke Sheena-glimlach. Na enkele tellen zo naar hem gekeken te hebben ging ze weer vrolijk verder met het ontdoen van stof van de tafels.

Het was voor hem niet al te moeilijk beseffen dat Sheena hem zat te bekijken, zelfs met zijn ogen van haar af zei haar brandende blik al genoeg. Des te meer redenen voor Savador om zo recht en stabiel tussen de tafels door te lopen om vragen te vermijden, al faalde hij daar ongetwijfeld massaal in. Dat lukte gewoon niet; zijn rug werkte hem flink tegen als hij zijn lichaam strekte, de pijn sloeg dan aanzienlijk meer over op de gewrichten van zijn ledematen en ook de soepelheid van zijn longen kreeg het dan te bezuren waardoor hij achteraf in een hevige hoestbui uit zou barsten. Voor nu ging het redelijk goed, voor wat je goed noemde. Hij had de tafels voor steun, hoefde niet de muren te gebruiken als een oud zielig mannetje dat zijn looprek vergeten was. Al hield hij uit alle zekerheid een bleke hand af en toe opmerkelijk voor zijn gulp hangen. Niet dat er iets te zien was wat Sheena de vorige keer wel overduidelijk in actie had kunnen zien, hij vond het sowieso al niet fijn als er naar gestaard werd, welke delen ze nu dan ook van zijn lichaam op haar eigen gemakje nauwkeurig aan het bekijken was. Savador was blij toe toen hij eenmaal bij zijn bureau was aangekomen en nu vlak naast Sheena stond, al ergerde hij zich zwaar aan het feit dat ze nog steeds naar hem keek. Wat was er weer zo vreemd. Stak er een broccoli uit zijn neusgat?
Chagerijnig trok hij lade na lade open, ergens moesten de mapjes liggen. Toen hij er uiteindelijk in slaagde een lege te vinden, liet hij die openslaan door het schuin te houden en schoof de proefwerken er nonchalant in, daarbij Sheena nog steeds geen blik gunnend. Het mapje verdween in een lade die weer netjes werd dichtgeschoven. Eigenlijk niet slim; nu had hij niets meer om zich mee bezig te houden om Sheena's aanwezigheid zoveel mogelijk te ontlopen. De frons tussen zijn wenkbrauwen werd uitermate dieper toen Savador zich oprichtte en merkte dat ze hem lang en onophoudelijk aan bleef kijken, lefhebbende snol dat ze was. Zijn blik bleef strak voor zich uitgericht terwijl zijn vingers ongeduldig zacht op het bureaublad trommelden, hij keek daarbij recht de lege klas in in de hoop dat Sheena het op zou geven. Toen dat echter niet het geval bleek te zijn trok hij het niet meer langer. Nors draaide Savador zijn gezicht naar haar toe en keek haar voor het eerst van vandaag recht aan. 'Heb ik iets van je aan? Lijkt me sterk - ik draag niet zulke schaarse kleding,' de toon van zijn stem klonk verveeld en zeurend, een hele dag lesgeven aan die snotjong en dan ook nog eens dit. Geïrriteerd liet hij zijn blik naar zijn ooghoeken afdwalen toen Sheena opperde om de tafels te doen. Túúrlijk, loop maar weer gauw weg.

Ongeplezierd schoof Savador zijn bureaustoel naar achteren om er daarna zacht kreunend op neer te zitten. Zijn ene hand schoof wat spullen aan de kant terwijl hij met de andere een lade opentrok en er een aantal papieren uithaalde die hij op zijn bureau neerkwakte. Nakijkwerk van vorige week, onafgemaakt. Hij kon het beter nu doen dan subiet. Tussen zijn lokken door blikte hij vanuit het bovenste van zijn ogen op en het lokaal in om even toe te kijken waar Sheena nu weer mee bezig was. Het geluid van stromend water was kort even te horen, vervolgens draaide ze zich met een vaatdoekje in haar handen om en begon het schoonmaakwerk van de tafeltjes. Met draaiende geroutineerde bewegingen om het stof weg te vegen, automatisch dwaalde zijn blik meer naar boven af, waar duidelijk overige delen van haar kleding te zien waren. Het was wit en doorschijnend, hoe kon het ook anders? Met een zichtbaar kloppende ader bij zijn slaap sloeg Savador zijn ene been over de andere en probeerde zijn aandacht weer te vestigen op zijn werk. Bij Medusa, Diva vermoordde hem nog eens als hij eraan toe bleef geven. Mannelijk instinct, soms wenste hij dat hij het niet had. Na een minuutje of twee richtte hij zijn blik op. Inmiddels was Sheena al bij de middelste tafels en nam even de tijd hem een vrolijke glimlach toe te schenken. Savador staarde nors terug, zijn strakke mondhoeken bleven nog altijd zo streng naar beneden hangen als altijd. Met een 'stik d'rin'-uitstraling keek hij neer op de toets waar hij nu mee bezig was om na te kijken, toevallig stond Sheena's naam bovenaan. Keurend gleed de scherpe punt van zijn typisch Shadraans ogende schrijfveer over het perkament, om hier en daar met strakke halen een foutrekenende streep door een antwoord te zetten. Nogal vaak als je het hem vroeg. 'Als ik jou was zou ik me toch echt meer gaan richten op mijn schoolwerk in plaats van het geklooi met vriendjes en vriendinnetjes en mijn schoolmeester,' sprak Savador kwezelend waarna zijn slangachtige ogen van het blad opkeken en recht in die van Sheena priemden. 'Je hebt het proefwerk van vorige week triest gemaakt. Om van te huilen,' gaf hij later licht spottend de reden van zijn gezeur. Kalm legde Savador de schrijfveer neer naast het perkament om achterover in zijn stoel te leunen en hij het nu was die lang en onophoudelijk bleef staren.

Sheena's glimlach werd alleen maar breder toen ze recht in zijn norse uitdrukking kreeg, ze merkte dat ze het iedere minuut leuker begon te vinden om hem te zieken. Echt zo'n puberinstelling; ze kon er niets aan doen. Maar toen hij weer weg keek naar het blad dat hij blijkbaar aan het nakijken was, ging ze ook weer verder met haar werk. Ze was nu bij de éénna voorste rij tafels, maar merkte dat het doekje geen vocht meer bevatte. Sloom liep ze terug naar het wastafeltje, zette het kraantje aan om alweer het doekje te bevochtigen, en het vervolgens uit te wringen. Langzaam liep ze weer terug naar de tafels, begon weer bij degene waar ze ook gestopt was; met deze was ze nog niet klaar. Halverwege deze tafel was ze, toen hij ineens tegen haar begon te praten. Het was haar ook, door de stilte in de rest van het lokaal, wel opgevallen dat zijn veer veel strepen zette op het blaadje, maar ze had er niet veel over nagedacht, ze had zich meer gericht op het schoonmaken van de tafels. Zijn zeurderige [Damn, Noah, kwezelend? En Elodie en Lisanne vinden al dat ik moeilijke of rare woorden gebruik! ] toontje zorgde dat ze een bredere glimlach moest bedwingen, en even keek ze naar hem op. Hij keek haar aan, en zij keek, natuurlijk met een glimlach, terug. 'Maar Master, is dat niet des te meer reden om hier te zijn? Ik weet dat ik geen bal van vuurmagie snap, daarom ben ik hier.' Haar glimlach werd nog kort iets breder, als afsluiting van haar woorden. Toen hij zei dat het om te huilen was, keek ze kort naar hem op. Ze trok zielige ogen en een pruillipje, waarna ze weer naar het tafelblad keek. Ze voelde wel dat zijn ogen op haar gericht waren, maar ze liet zich niet afleiden, ging gewoon vrolijk door met haar werk. Eenmaal bij de middelste tafel van de voorste rij gekomen, precies vlak voor Savador's bureau, heel toevallig, zat er een vlek die niet weg wilde. Ze trok de stoel naar achter en ging tegenover Savador tegen de tafel aan staan. Ze leunde ver voorover, en fronste licht, de vlek van dichterbij bekijkend. Gatverdamme. Wat ís dat? Ze ging er ook maar niet te veel over na denken. Ze hield met één hand de tafel vast, terwijl ze met de andere hand verwoed over de tafel begon te boenen, haar ogen maar op tien centimeter van het tafelblad. Ze wist niet of hij nog steeds naar haar keek, ze had al haar concentratie op die irritante vlek gericht. Ze gromde zachtjes tegen het tafelblad, terwijl haar hand steeds sneller en harder met het doekje eroverheen ging. Potver. Ze besloot eerst maar even verder te gaan met de twee tafeltjes die haar nog restten. Na die langzaam schoongeboend te hebben, tot alle stof en vlekken waren verdwenen, liep ze met tegenzin weer terug naar de vlek, om opnieuw zich over de tafel heen te buigen en met verwoedde uitdrukking zich op de vlek te storten. Uiteindelijk zuchtte ze en liet zich achterover op de stoel zakken, terwijl ze hem geïrriteerd aan keek. 'Heeft u vlekkenverwijderaar?' Ze probeerde nog een beetje te glimlachen, wat steeds makkelijker werd hoe langer ze hem aankeek. Juist omdat hij niet blij was haar hier te zien, vond zijzelf het steeds leuker worden.

- Sorry? o3o

Een paar enkele minuten had hij niet meer aan Sheena besteed, daarvoor had hij het te druk met antwoorden door te strepen. Het perkament met antwoorden stond nu vol zwarte strepen, nog nat van de inkt. Savador was net met één van de laatste antwoorden bezig toen Sheena zich terug naar achter in de klas begaf om haar doekje weer te bevochtigen. Hij vond het absoluut geen reden om om te glimlachen toen hij daarna had opgekeken en een brede glimlach op het gelaat van Sheena kon bespeuren. Zijn woorden waren gemeend, zoals altijd. 'Werkelijk,' kwam er zacht als reactie op haar woorden neer, rustig legde hij de nog natte punt van zijn schrijfveer te rusten op de rand van zijn inktpotje om te drogen. In een langzame beweging sloeg hij zijn armen over elkaar en leunde met licht opgetrokken wenkbrauwen achterover in zijn stoel, zonder daarbij zijn ietwat minachtende blik van Sheena los te scheuren. 'Ik dacht toch echt dat je gezegd had dat het ook was om me wat te helpen na de lessen, als mentorleerling zijnde. Maar ik heb niets van goedkeuring gegeven om je cijfers daarmee omhoog te halen. Haal die valse hoop uit je makkelijk denkende pubergeest,' ging hij verveeld verder. 'En als je dit ter intentie wilde doen als een soort bijles had je dat ook van tevoren kunnen aangeven.' Hij zweeg verder, zijn lippen waren wat rimpelachtig op elkaar geperst toen hij ze vervolgens weer op elkaar drukte. Nog totaal emotieloos, al helde het overduidelijk meer naar de norse kant, bleef Savador roerloos in zijn stoel toekijken en liet het kalmpjes over zich heenkomen toen Sheena in zijn ogen haast bespottelijk een pruillipje trok en zielige ogen opzette. 'Ga er maar weer gemakzuchtig mee om, zoals al je leeftijdgenootjes. Het is jouw rapport, niet de mijne,' sprak hij al net zo kalm als dat zijn uitstraling nu oogde, al was dat tesamen met een norse ondertoon. Zijn gemeende woorden niet serieus aannemen, zelfs voor zijn gezicht er op een spottende wijze mee omgaan - kom nou. Maar als ze haar best er niet voor wilde doen moest ze het zelf weten. Hij zou er later geen problemen mee krijgen.

In plaats van verder met zijn nakijkwerk te gaan (het volgende toetsblaadje was die van Laurens, naar zijn vooroordelen zou het al net zo triestig gemaakt zijn als zijn voorganger dus had hij nu geen zin om de moeite te nemen nog tientallen antwoorden door te strepen) bleef zijn blik op Sheena gevestigd, die nu iets van een vlek of een prutje op een tafel bekeek. Sheena en de vlek, wat een vermakelijk tafereel. Vast en zeker vastgekoekt, want zelfs met stevig geboen ging het er waarschijnlijk nog niet af. Daarbij stond ze voorovergebogen en werd zijn aandacht gelijk weer getrokken naar een punt waar hij juist níet naar wilde kijken. Langzaam gleden zijn slangachtige ogen weer terug naar Sheena's gelaat toen ze de moed had opgegeven en achter het tafeltje met diezelfde vlek was neergeploft. Uit ergernis haalde hij even licht zijn wenkbrauwen op bij haar vraag. Of hij vlekkenverwijderaar had.
'Ik ben geen Assepoester met een magazijn aan schoonmaakmiddelen,' reageerde Savador ietwat spottend. 'En ik ga je er toch echt niet bij helpen. Dit heb je zelf gewild.' Geamuseerd krulden zijn mondhoeken zwakjes om tot een spottend glimlachje terwijl hij de toets van Laurens langzaam over het bureau naar zich toeschoof, de schrijfveer in het potje inkt doopte en Sheena voldaan bleef aankijken. Om te zien hoe ze zou ploeteren en zich hieruit zou redden.

Sheena keek toe hoe hij zijn armen over elkaar sloeg en achterover in zijn stoel leunde, zijn blik ietwat minachtend. Ze wachtte rustig tot hij uitgesproken was, haalde daarbij de glimlach niet van haar gezicht. ‘Natuurlijk, Master, u heeft gelijk. Maar ik kan hier meer opdoen over vuurmagie dan ik in mijn eentje in mijn boek kan, bijles of niet. Bovendien vind ik het fijn om u te helpen, zolang u het nodig vindt.’ De glimlach op haar gezicht was warm met een licht verleidelijk tintje, haar ogen waren vrolijk en warm. Ze trok lichtjes haar wenkbrauwen op na zijn volgende woorden, haar blik iets beledigd. ‘Maar meneer, het maakt me wél uit hoe mijn rapport er uit ziet. Voor alle vakken gaat het goed, behalve voor vuurmagie. Ik weet ook niet waarom dat zo is, ik ben er gewoon niet zo sterk in. Wat er allemaal in het boek staat, ook de voorinformatie voor het opstel dat we moeten schrijven bijvoorbeeld, ik begrijp het gewoon niet! Het dringt niet tot me door wat ze echt bedoelen, wat ze willen dat je begrijpt.’ Haar ogen bleven licht zielig, haar mond ook. Haar toon was licht gefrustreerd, alsof ze écht ermee zat dat het haar niet lukte. Niet dat dat zo was, ze kon vuurmagie gemakkelijk compenseren met watermagie en haalde dan voor de rest in totaal ook nog een mooi gemiddelde, maar ze had het idee dat Savador meer van de perfecte leerling hield, dus zou ze die act gewoon opvoeren, zolang ze bij hem was.
Bij zijn volgende woorden verloor ze even haar perfecte houding, trok ze héél even één wenkbrauw op en haar toon was weer Sheena-achtig, verleidelijk en speels. ‘Niet? Goh. Wat een verassing.’ Toen hij verder sprak en verdomme ook nog glimlachte, omdat zij het maar in haar eentje op moest lossen, keek ze hem even glimlachend aan, zich nog goed zijn reactie op het water in zijn kantoor herinnerend. ‘Prima. Dan doen we het zonder doekje.’ Met een ruk stond ze op, waarbij haar stoel naar achter schoof. Water uit het niets laten verschijnen kon natuurlijk niet, en ze was nog niet goed genoeg om het gewoon uit vaste voorwerpen te sleuren, maar gelukkig was er een kraantje achterin het lokaal. Met een licht voldane glimlach draaide ze zich om en liep heupwiegend naar het kraantje, terwijl de glimlach op haar gezicht groeide, hij kon het inmiddels toch al niet meer zien. Ze stopte de stop in de afvoer, en zette de kraan aan. Terwijl het langzaam volliep, keek ze maar één keer om naar Savador, de triomfantelijke glimlach nog steeds op haar gezicht. Mijn wraak zal zoet zijn. Uiteindelijk, toen ze wasbak bijna vol was, sloot ze de kraan weer. Ze zette een stap achteruit en maakte twee armgebaren, waarbij het water in een vreemde, wiebelige maar wel stevige vorm naar boven kwam, de wasbak uit. Langzaam liep ze achteruit, precies tussen de rijen tafeltjes door, liet het water op ooghoogte met haar mee vliegen. Halverwege draaide ze zich om, het water draaide mee. Het vloog nu voor haar uit, en ze kon door de bewegingen in het water Savador nauwelijks meer zien. Niet dat ze daar problemen mee had, hij zou waarschijnlijk toch wel naar haar kijken. Eenmaal bij het tafeltje aangekomen, liet ze het water een trechtervorm aannemen, zo’n dertig centimeter boven de vlek. Ze liet heel even haar ogen naar Savador vliegen, waarna ze weer terug schoten naar de vlek. Alsof er een buis omheen zat stroomde het water ineens met grote kracht naar beneden, op de vlek af. Met grote kracht kwam het op de tafel terecht,waarna het alle kanten op spatte. Sheena kon het niet schelen dat ze nat werd, maar ze wist dat ze het natuurlijk niet kon maken om alle proefwerken op Savador’s tafel te verpesten. Dus liet ze het héél dichtbij zijn bureau komen, maar ongeveer een centimeter van tevoren kwam alles tegelijk naar beneden, alsof er een raam voor zat. Haar hele trui was nat, maar het prutje was weg. Ze keek even naar Savador, knipoogte naar hem, en met verschillende ingewikkelde gebaren kwam het water dat overal over de grond, de stoel en de tafel verspreid lag, weer tot één geheel. Ze tilde het langzaam op en liep naar achterin de klas, de trui aan haar strakke figuurtje plakkend. Die zou ze zo wel uitdoen, ze moest eerst even dit water wegruimen. Zodra ze bij de wastafel aan kwam trok ze de stop eruit, liet ze het water erin zakken en dus wegstromen. Daarna trok ze haar trui uit, slechts haar ook natte witte topje en daaronder lila beha overlatend. Met haar trui over haar arm gevouwen liep ze, zonder naar Savador te kijken, terug naar de tafel, boog zich eroverheen, met haar ogen inspecterend of het helemaal schoon was. Voldaan liet ze zich in de stoel erachter zakken, met een brede, triomfantelijke glimlach op haar gezicht. ‘Schoon.’ Was het enige dat ze zei.

Excuses dat het zo lang duurde, de Sheena-lade in mijn hoofd was helemaal leeg de afgelopen dagen.

Nors bleef hij Sheena aankijken en nam met een verveelde uitdrukking op zijn gelaat haar woorden in zich op, die na de zijne volgden. 'Ja, dat blijkt maar weer,' klonk zijn toon al net zo verveeld als zijn uitstraling oogde. Zeker het gedeelte dat ze er plezier in leek te hebben, en dan niet met per definitie om alles spic en span in orde te krijgen na iedere les, maar hij had met het eigenaardige gevoel te kampen dat er nog een hoop andere redenen achter zaten. Hij durfde erop te wedden dat als hij andere dingen te doen had zodat hij haar na de les alleen achter moest laten in het lokaal, ze het niet voorgesteld had. Maar dat konden ook zijn gedachtenspinsels zijn; die hadden de neiging om wel vaker af te dwalen naar onderwerpen die er op het moment nauwelijks aan toe deden. Savador zweeg weer toen madame een opmerking maakte over het gemakzucht van de leerlingen waarover hij zojuist nog over had gesproken. 'O, denk je heus?' vroeg hij zodra ze uitgesproken was, zijn stem op een spottende toon. 'Ik weet toevallig wél waarom dat zo is. Omdat je tijdens de lessen enkel voor je uit zit te gapen, overal naar zit te kijken behalve je boek. Ik weet niet waar je dan met je gedachten zit en óf ik het wel wil weten, maar het is toch echt te doen in dat opengeslagen materiaal op je tafel met omslaanbare bladzijdes die volstaan met alle leerstof die je moet kunnen, maken en weten. Ik zit niet tegen de muur te praten als ik voor de klas sta. En haal die zielige trek van je gezicht, daar trap ik niet in.'
Zijn gehele houding, blik en uitstraling werd nog norser bij haar woorden erna, die in zijn oren nogal spottend klonken. Nee, natuurlijk was hij geen Assepoester. Maar of dat ook degelijk spottend was bedoeld wegens de troep die nogal vaak in zijn kantoor en lokaal te vinden was, wist hij niet. De frons tussen zijn wenkbrauwen liet zich weer zien toen Sheena zijn voldane glimlach beantwoordde met een glimlachje terug, iets waar hij niet op zat te wachten. Om zijn aandacht maar weer ergens anders op te richten zette hij de punt van zijn schrijfveer op het proefwerk van Laurens om er in zijn eigen sierlijke handschrift een opmerking achter een antwoord te noteren.

Zijn hart leek geen slag over te slaan maar maakte een vreemde hobbel toen Sheena's stem de stilte weer verbrak. Zonder doekje? Wat bedoelde dat kind?
Savador had de schrijfveer nog in zijn handen, maar had zijn blik al lang niet meer gevestigd op het blaadje onder zijn neus. Met een onwennig gevoel in zijn maag bleef hij roerloos toekijken hoe Sheena terugliep naar het kraantje achterin het lokaal. Het kletterende water tegen ijzer dat daarna al gauw overging in soepel doorstromend water maakte duidelijk dat ze de wasbak liet vollopen, en hij vroeg zich sterk af om welke redenen. Automatisch drukte hij zich met zijn rug tegen de rugleuning van de stoel toen de kraan daarna werd uit gezet en Sheena al het water uit de bak met behulp van haar watermagie optilde als een groot waterig object. Wat ze van plan was was voor hem een waar raadsel - eigenlijk wilde hij het ook niet eens weten. Water was sowieso al iets dat hij niet in actie wilde zien. Hij voelde zijn bonzende hart versnellen toen Sheena achteruit tussen de rijen tafels doorliep, het zwevende water mee liet gaan, zich omdraaide en het water vervolgens meer zijn richting in kwam gezweefd. Met een angstige uitdrukking op zijn gezicht was Savador bijna bovenop de rand van zijn stoel geklommen om daar als een gehurkte Spiderman op te blijven zitten. Het water was nu wel erg vlakbij; boven het tafeltje met de vervelende vlek bleef het roerloos stil zweven. Hij had het daarna al aan zien kunnen komen dat het water met veel geweld over het tafelblad spatte nadat het vooraf eerst een trechterachtige vorm had aangenomen. 'BIJ MEDUSA!' was er schel boven het gespat en gespetter van het water te horen. Uit reflex had Savador zijn onderarmen voor zijn gezicht gekruist en de mouwen van zijn coltrui tot ver over zijn handen getrokken in de hoop geen één enkele waterdruppel te hoeven voelen. 'Verdomme!'
Gek genoeg waren er geen druppels te voelen, zijn bureau of de perkamenten erop werden ook niet nat. Maar dat was nu niet zijn grootste zorg.

Haast panisch door de angst liet hij zich trillerig weer onderuit zakken toen het eenmaal voorbij was, staarde Sheena doodsbenauwd aan toen deze gewoon doodleuk naar hem knipoogde alsof een nietig vlekje aanpakken met iets dat nog het meest in de buurt kwam van een waterbom de gewoonste zaak van de wereld was. Het was dat ze daarna alles weer netjes opruimde tot er geen druppeltje meer op de stenen vloer of de tafeltjes te bekennen was, anders had ze het wat hem betreft met haar mond voor straf droog kunnen blazen. Wat er daarna gebeurde drong moeilijker tot hem door; met zijn hoofd zat hij nog bij het akelige tafereel dat zich zojuist hier had afgespeeld. Spattend water overal, druppels die naar hem toe waagden te reiken. Het was een geluk dat hij er geen gevoeld had, anders was de ervaring nog gruwelijker geweest naar zijn gevoel. Sheena stond weer bij het wastafeltje, waarschijnlijk ontdeed ze zich nu van het water. Hij hoopte er vurig op - dan was hij weer veilig. Een boos gevoel maakte zich voor een aantal seconden zich van hem meester; waarom had hij dat kraantje er niet allang afgesloopt? Waarom had hij überhaupt een wastafel in zijn lokaal? Toen Sheena zich daarna omdraaide, voelde hij een vreemd maar bekend gevoel in zijn buik, alsof alles zich daar even samentrok. Dat kind had haar trui uitgetrokken, haar kleding was nat, en natúúrlijk was er weer een prachtige beha zichtbaar. Maar Savador kon dit nu moeilijk gebruiken nu hij nog half in angst zat. Zijn gezicht stond daarom ook half jammerlijk en half ergerlijk toen Sheena terug naar voren kwam gelopen en het tafeltje nauwkeurig bekeek. Zuur perste hij zijn lippen op elkaar en werd de frons tussen zijn wenkbrauwen aanzienlijk dieper toen ze concludeerde dat het schoon was. 'Fijn!' barstte hij bijna half huilend uit. Echt heel fijn, dat had hij er zelf ook echt voor over gehad om een klein koppig vlekje van een tafel te verwijderen waar hij zelf niet aan zat en er dus toch geen last van zou hebben. Een watermagiër, waarom had hij dan ook ja gezegd op het voorstel wat betreft schoonmaak van een watermagiër?

[Ohmijngod! Ik heb tijd voor SSA!]

Ze hoorde zijn woorden boven het gespetter uit, iets wat de triomf op haar gezicht in grote mate deed toenemen. Toen ze kort maar zeker keek hoe hij erbij zat rolde ze grijnzend met haar ogen, geen greintje medelijden. Hij wilde haar niet helpen, en inmiddels wist ze waar zijn zwakke punten zaten; vrouwelijkheid en water. Het water was alleen maar een vermoeden na zijn gedrag in het kantoortje, maar ook dat kon ze nu voor zeker nemen. Toen ze terugliep en zag dat hij weer onderuitgezakt op zijn stoel zat, was ze licht teleurgesteld. Het was leuker geweest als ze hem uit shocktoestand had moeten sleuren van zijn stoel, iets wat hem zeker ongemakkelijk had gemaakt. Hoewel, hij leek nu ook niet meer erg op zijn gemak. Want zijn gezicht; dat was meesterlijk. Zo had zo op de grond kunnen liggen van het lachen toen ze het mengsel van emoties zag, vooral toen ze zijn op elkaar geperste lippen zag toen ze weer opkeek. De frons tussen zijn wenkbrauwen was iets waar ze inmiddels wel een soort van gewend aan was, hij stond er bijna permanent als zij in zijn aanwezigheid was. Ze vroeg zich af of dit ook zo was als hij met mensen was die hij wel mocht; dat zouden er anders zeer weinig zijn. Niemand had zijn om constant tegen een chagrijnige kop aan te kijken, tenzij je zin had in ruzie, als je bijvoorbeeld heel erg je frustratie kwijt moest. Maar bij Sheena was dit niet het geval, het was gewoon meesterlijk hoe hij op haar reageerde, die frons was daar alleen maar een constant onderdeel van. Zijn stem, die klonk alsof hij bijna in huilen zou uitbarsten, was het de druppel die de emmer deed overlopen. Eerst proestte ze hardop, waarna ze al snel dat probeerde te maskeren door te hoesten, hoewel dat natuurlijk hopeloos mislukte Maar het was gewoon zo fantastisch, dat ze hem zo op de stang kon jagen, alleen maar met een simpele wraakactie omdat hij haar niet wilde helpen. Eigen schuld. Uiteindelijk kon ze zich niet meer bedwingen. De glimlach op haar gezicht werd quasi-medelijdend, iets wat je niet zo snel zag bij Sheena. Haar ogen werden rond en onschuldig, haar stem lief en zacht. ‘Is er iets, Master Savador?’ Ze stond langzaam op, pakte haar stoel op, en liep naar zijn bureau. Ze zette het stoeltje tegenover hem en ging erop zitten, voorovergebogen met haar ellebogen op tafel, haar hoofd op de in elkaar gevouwen vingers leunend. Hoewel de speelse twinkeling niet uit haar ogen verdween, deed ze een knappe act met medelijden. ‘Bent u erg geschrokken van mijn waterstuurtechnieken? Tja, met vlekkenverwijderaar was het makkelijker gegaan. Maar dat had u niet, dus moest ik het wel zo doen.’ Haar stem klonk alsof ze er werkelijk spijt van had dat ze hem had laten schrikken, en ze leunde nog iets verder voorover en legde zacht een hand op zijn schouder. [Jaja dat kan, ze heeft gewoon hele lange armen, ofzo. :’D] ‘Mijn excuses, Master. Het was niet de bedoeling U op de stang te jagen.’ He-le-maaaaaaal niet! Dachten ze droog en nogal sarcastisch, maar daarvan was er niets op haar gezicht of in haar ogen te zien.

Savador had nauwelijks gelet op de lichamelijke reacties van Sheena op zijn angstige gedrag, maar áls hij het zich beseft had was hij allang in woede uitgebarsten. Rollen met je ogen, grijnzen uit leedvermaak; dat deed je gewoon niet tegenover een schoolhoofd als je lof verwachtte. Met nog een wild nakloppend hart zat hij onderuit gezakt in zijn stoel, de honderden negatieve gedachten die het er alleen nog maar erger op maakten, schoten als een onregelmatige warboel door zijn hoofd waardoor het hem de grootste moeite kostte om alles te ordenen. Verschillende emoties maakten zich van hem meester, in afwisselende wijze steeds duidelijk zichtbaar op zijn gelaat. Tevergeefs deed hij nog enkele pogingen zijn gezichtsuitdrukkingen nog te onderdrukken, maar het lukte gewoon niet. Hoe en waarom? Wat had hij nu weer gedaan om dit te verdienen? Hij had zin om hier ter plekke in huilen uit te barsten, maar dat zou ongetwijfeld alleen maar meer plezier voor Sheena leveren, en dat wilde hij juist vermijden. Alhoewel ze nu toch een aardig amuserend beeld voor zichzelf voor elkaar gekregen had. Dat werd vast smullen op de leerlingenslaapzalen van de precieze details van dit gebeuren, nieuwe sappige roddels voor de roddelaars om door de school te verspreiden. Het liefst zakte hij nu door de grond.
Savador nam Sheena's lichamelijke reacties dan wel niet in zich op, haar proest - die ze in een massale mislukking nog probeerde te verbergen door er een kuchje van te maken - had hij wel degelijk gehoord. Automatisch verwijdden zijn ogen zich, leken zijn wangen nog meer ingevallen en ontstonden er rimpels rond zijn mond omdat hij zijn lippen nu zo stevig op elkaar perste. Ze proestte, dat kind zat hem gewoon uit te lachen. Wat een achterlijke feeks, onopgevoede loeder. De woede vergrootte zich, maar tegelijkertijd besefte hij zich dat hij ook een angst voor Sheena begon te ontwikkelen. Langzaam maar zeker, in een traag maar standvast tempo. Eerst zit ze hem zo erg te verleiden en 'onbewust' dingen van zich bloot te geven waarop een resultaat in de vorm van een ongewilde climax bij hem bezorgd had en nu dít. Nu zat ze ook doodleuk met zijn angsten te spelen, uit te vogelen waar ze hem het beste kon hebben. Onvergeeflijk.

Haar natuurlijk weer geheel gespeelde vraag deed hem pas later opkijken, want het drong moeilijk tot hem door. Zijn blik liet onbegrip zien, wanhoop, woede, ernstigheid, schrik, angst en verdriet. Alle emoties samen, weggestopt in zijn gouden irissen en inktzwarte verticale pupillen. Met zijn lippen nog strak op elkaar gedrukt keek hij toe hoe Sheena haar stoel oppakte en voor zijn neus ging zitten. Zijn ogen waren vochtig en op de randen van zijn onderste oogleden hadden zich al waterige lijnen opgehoopt toen hij haar daarna weer aankeek. Ze sprak hem toe, medelijdend? Nee, vast niet. Over vlekkenverwijderaar en dat hij dat niet had en dat ze het daarom maar zo had moeten doen. Hoezo alleen zo? Er waren talloze manieren om een vlek te verwijderen zonder vlekkenverwijderaar, maar dan zou het natuurlijk niet perfect voor haar zijn uitgekomen om hem te hebben daar waar ze hem wilde hebben. Ze moest hiervoor worden gestraft, een zware, want dit tolereerde hij dus niet. Maar waarvoor dan? Er was niets om haar voor te straffen, ze had immers niet echt iets fouts gedaan. Hij kón haar ook nergens voor straffen, een geldige reden had hij niet. En als hij haar zwaar op de vingers zou tikken omdat ze met water had gespat om een vlek te verwijderen - juist waarvoor ze na de lessen bleef, om mee helpen op te ruimen - dan zou het alleen maar meer een directe toegeving zijn dat hij doodsbang voor water was. Dat was nog wel het laatste wat hij wilde.
In een ruk schoot zijn hoofd opzij en veerde hij wat op in zijn stoel toen er een hand op zijn schouder werd gelegd, zijn blik verwilderd alsof hij bang was dat ze wat ze had gedaan om de vlek weg te krijgen nu op hem zou uitvoeren. Zodra hij merkte dat haar hand daar er gewoon maar lag, richtte hij zijn verwarde blik weer op Sheena. Savador wist niet meer wat te doen. Wegsturen, straffen, haar hier en nu haar verdiende loon geven? Zijn borst en schouders gingen onregelmatig op en neer op zijn al net zo onregelmatige ademhaling, alsof hij door heel dit gebeuren zo verstrooid was dat hij niet eens meer wist hoe je gewoonlijk moest ademhalen. 'Eruit,' fluisterde hij hees, zijn betraande ogen nog groot, boos en angstig op Sheena gericht. Maar het kwam er zo zacht uit dat het nauwelijks te horen was.

Toen ze zijn blik zag terwijl ze met de stoel naar zijn bureau toe bewoog, plezierde dat haar nog meer, hij had waterige ogen en een angstige uitdrukking, maar hij kreeg het nog voor elkaar zijn lippen strak en nors op elkaar te drukken. Damn, er moet toch ook wat gelachen worden in een leven? Ze kon zich niet voorstellen dat iemand die zo veel en ook zo verschrikkelijk nors kon kijken, ook nog echt kon lachen. Behalve de enkele smalende glimlachen in zijn kantoor van vorige week, had ze hem nog nooit echt zien lachen. Ze probeerde zich tijdens haar handelingen voor te stellen hoe hij eruit zou zijn als hij zou lachen, maar het was erg moeilijk. Het beste wat haar gedachten konden produceren bleef licht smalend, en ook lichtelijk misvormd. Het leek net of haar gedachten zich niet konden voorstellen dat de spieren die zijn gezicht in een lach zouden kunnen trekken werkelijk in zijn gezicht zaten. Op haar eerdere woorden gaf hij geen reactie, bleef haar gewoon met zijn ogen gevuld met emoties aankijken, maar zodra ze haar hand op zijn schouder legde verloor hij zijn stille houding. Sheena’s ogen werden korte tijd iets groter zodra zijn hoofd in een ruk opzij schoot naar haar hand. T*ring, ze had hem echt de stuipen op het lijf gejaagd. Zo eng was ze toch niet? Ze deed juist… heel vríéndelijk. Ze keek naar zijn verwilderde ogen, genoot bijna van de enorme impact die ze had op iemand met zoveel gezag als een schoolhoofd. Dat had ze wel eerder gehad, maar niet op deze manier. Dan eerder dat diegene zich heel ongemakkelijk voelde, als ze de kamer in kwam. Deze manier was geheel nieuw en ze wist niet zo goed hoe ze er mee om moest gaan, was ook nog lichtelijk in shock van alle emoties die in zijn ogen te lezen waren geweest. Ging zijn angst dan echt zo diep? Was het zó ernstig? Was het niet heel lastig om schoolhoofd te zijn op een school waar watermagie gegeven werd als je last had van hydrofobie? Toen zijn blik langzaam weer naar haar terugdraaide keek ze hem recht in zijn ogen aan, trok in een strelende beweging heel langzaam haar hand terug, hopend hem niet weer te laten schrikken. Ze bleef hem aankijken terwijl ze merkte hoe zijn ademhaling onregelmatig door zijn longen ging, zijn borst veerde op hetzelfde onstabiele ritme mee. Ze werd er niet echt door verrast, hoewel het wel nóg duidelijk aantoonde hoeveel impact ze op hem had. Aan de ene kant gaf het haar nog meer triomfantelijke gevoelens, maar aan de andere kant werd ze ook steeds meer geschokt. Maar zelfs toen ze zijn woord, zacht en hees, verstond, kon ze het niet laten om met hem te blijven spelen. Zijn nu ook boze ogen waren nog steeds waterig, zonder angst keek ze erin, hoewel de vrolijkheid langzaam iets verdween, haar uitdrukking iets serieuzer werd. Ze fronste even lichtjes, alsof ze hem niet goed verstaan had, haar stem ook serieuzer dan eerst, maar nog steeds doodonschuldig. ‘Sorry, Master. Zei u nou ‘eruit’, of heb ik u verkeerd verstaan? Want ik neem aan dat er nog genoeg dingen te doen zijn. Dan kunt u rustig verder gaan met het nakijken van de proefwerken, dan zal ik voor u de overige zooi opruimen. Of als u wilt dat ik iets anders doe, kunt u dat natuurlijk ook gewoon zeggen.’ Bij deze laatste woorden trok er toch weer een vrolijk en verleidelijk glimlachje aan haar lippen, iet wat altijd het geval was als ze zoiets zei; zoiets compleet onschuldigs dat je héél fout op kon vatten.

Nogmaals, excuses dat het zo idioot lang duurde.

Schijnbaar was Sheena zelf ook wat geschrokken van zijn schrikachtige reactie toen ze een hand uit geruststelling op zijn schouder had gelegd, maar Savador lette er niet op. Teveel weggezonken in zijn eigen emoties kon hij op vele dingen momenteel geen vinger leggen. Het was te veel, het werd hém te veel. Als jonge vrije leerlinge je oude mentor en schoolhoofd pesten die in zijn vijftigerjaren was, drankproblemen had en waarmee het op het gebied van relaties niet bepaald meer op rolletjes liep. Een stereotype-beeld van een diep ongelukkige en eenzame man, zoals hij vroeger was, leek uiteindelijk weer boven te drijven. De hand op zijn schouder was alles behalve geruststellend, eerder frustratiewekkend. Hij wilde geen Sheena meer zien, want hij wist dat ze hem nog veel in zijn dromen zou terroriseren - al was het alleen maar van het opzettelijk bevochtigen van haar bovenkleding, de zoom van haar kleding teisterend omhoog te trekken of met water in het rond spatten. Tja, maar voor Sheena.. voor háár moest het zeker een festijn zijn. En dat was juist het punt wat hij absoluut niet kon hebben. Als er iemand het laatst lachte, dan was hij dat. Als er iemand met het gevoel van triomf achterbleef zou niemand minder dan hij dat zijn. Zijn waterangst was niet zomaar een psychisch lastig kwaaltje zoals ze waarschijnlijk dacht, nee, het was veel meer dan dat. In feite zijn oude en ergste herinneringen aan de pestsituaties toen hij als kleine jongen nog op school zat, waarin ze hem naakt vastbonden aan het klimrek en hem met waterpistolen besproeiden, waarin zijn oom Marcus hem met zijn hoofd onder water duwde tijdens het nemen van een bad ter poging om hem te verdrinken. Herinneringen die hij liever vergat, maar die voor hem nog duidelijk aanwezig waren. Een oud litteken dat nooit meer weg zou gaan in de vorm van de angst voor water die hij tot zover ontwikkeld had. Niet iets om mee te dollen als je niet wist waarom hij er een angst voor had, alhoewel hij in de ogen van mensen die water niets anders gewend zijn waarschijnlijk ook nog eens over zou kunnen komen als een aansteller. Voor hem was het veel meer dan alleen dat.
Savadors ogen waren wat vergroot toen hij Sheena daarna weer aanstaarde. Ze staarde hem recht terug in zijn ogen aan en trok haar hand in een strelende beweging terug, wat hem lichte kippenvel op zijn huid bezorgde. Zijn angst was weer teboven gehaald, als gevolg moest het normale ritme van zijn ademhaling en zijn kalmte eronder lijden. Genoeg nu.
Het deed hem vrij weinig dat Sheena's uitdrukking wat serieuzer leek te worden, dat ze zich nu misschien leek te beseffen dat het echt geen leuk geintje was geweest om uit te halen. Het kostte hem al moeite om zijn eisende woorden er fatsoenlijk uit te krijgen, maar toen ze eenmaal over zijn smalle lippen waren gerold leek het alsnog niet duidelijk genoeg te zijn - iets wat hem aanzienlijk ergerde. Zijn ogen schoten naar zijn ooghoeken en staarden Sheena als twee kwade slangenogen tussen een gordijn aan sluike zwarte haarslierten fel aan bij haar woorden. In een beweging greep zijn bleke hand de voorkant van haar bovenkleding beet en trok haar ruw dichter naar zich toe zodat ze half over het bureau heen moest buigen. 'Ik zeg dat je eruit moet, opsodemieteren, afnokken, WEGwezen!' siste Savador hees in haar gezicht. 'VERDWIJN!' snauwde hij er even later achteraan waarna hij Sheena weer met een ruk losliet. Hij wendde daarna gauw zijn gezicht van haar af omdat het anders duidelijk voor haar te zien was dat hij mentaal even instortte en werkte zich moeizaam uit zijn stoel omhoog om met vlugge passen naar het raam te lopen.

Zijn ogen die haar aanstaarden onder zijn zwarte haren door zouden misschien beangstigend moeten zijn voor een persoon met hersenen, maar Sheena had momenteel te veel plezier om zich er iets van aan de trekken, laat staan er bang van te worden. Toen hij plots haar nog natte topje vastgreep en haar naar zich toe trok, half over de tafel heen trok zelfs, werden haar ogen ietsje groter, misschien iets beteuterd. Zelfs haar lip vormde een kleine pruillip, toen hij haar met nogal veel woorden duidelijk maakte dat hij wilde dat ze het lokaal verliet. Toen hij na zijn ‘wegwezen’ nogmaals tegen haar snauwde moest ze een proest onderdrukken, maar de twinkeling in haar ogen was niet onder haar macht, dus dat was wel te zien. Toen hij haar met een ruk losliet zakte ze weer terug in haar stoel, iets onderuitgezakt. Ze bleef even zo zitten en toekijken hoe hij zich uit zijn stoel wurmde en naar het raam verdween. Daarna rechtte ze haar rug en kuchte ze zacht. ‘Waarom er zo veel woorden aan vuil maken? Ik denk dat het na één keer dúídelijk zeggen wat u bedoelt het ook wel helder is.’ Ze zei het kalm, zonder schaamte, zonder angst. Ze keek naar zijn gestalte bij het raam, zijn gestalte die van haar afgewend stond. Maar ze was nog niet klaar met hem. Hij kon haar weg willen hebben, natuurlijk. Maar verblind door haar nieuw verkregen macht, of iets wat zijzelf zo ervaarde, vond ze het te leuk om ermee om te gaan dan het zomaar op te geven, zomaar te doen wat hij zei. Ze wist dat ze nu misschien wel over de schreef ging, maar wat kon het haar schelen? Straf, wat kon hij haar aandoen? Strafregels zou ze een jongen wel laten schrijven in ruil voor wat liefkozingen, als hij haar zou willen laten nablijven zou dat betekenen dat ze nog meer tijd met hem moest doorbrengen. Als hij haar zou willen schorsen zou daar eerst een officieel gesprek voor moeten komen, waarin de overtreden regels besproken werden en er een schorsingsformulier naar haar ouders ging, gezellig samen in zijn warme kantoor. Ze was vaak genoeg geschorst, dat had hij ook wel in haar LVS [leerlingvolgsysteem] kunnen lezen, niet? Hij was nou eenmaal het schoolhoofd, hij hoorde dat soort dingen te weten. Heel stilletjes, hoogstwaarschijnlijk onhoorbaar voor hem schoof ze haar stoel iets naar achter. Al even geruisloos stond ze op, blij dat ze vandaag voor gympen en beenwarmers had gekozen in plaats van voor naaldhakken. Ze wist niet of ze ongehoord door hem naar hem toe zou kunnen sluipen, maar misschien had ze geluk nu hij zo van zijn stuk was, dat hij te diep in gedachten was om zijn oren op scherp te houden. Heel soepel en stilletjes liep ze op haar tenen naar hem toe, tot ze ongeveer een halve meter achter hem stond, récht achter hem. Met een typische Sheena-klank, warm, verleidelijk, sexy, begon ze hardop ineens te praten, hopend dat hij zou schrikken. ‘Dat opsodemieteren, afnokken, wegwezen en verdwijnen hè Master, geldt dat alleen voor nu? Of wilt u ook niet meer dat ik de volgende keer kom helpen? Of mag ik ook uw les niet meer in? Of heeft u gewoon een momentje rust nodig dat ik straks nog terug kom om u alsnog te helpen, wat later deze avond?’ Ze had een stralende glimlach op haar gezicht, haar ogen twinkelden van plezier terwijl haar ogen op zijn hoofd gericht bleven.

Het deerde Savador vrij weinig wat Sheena voelde of reageerde op het moment dat hij in zijn overlopende woede haar tussen zijn sluike lokken door een waarschuwende en, voor ieder ander, angstaanjagende blik toewierp. Zijn ergernis was nu te groot om op alle kleine details te letten. Enkel het - in zijn ogen - kinderachtige pruillipje dat ze trok toen hij haar ruw bij de nog vochtige bovenkleding bij haar boezem vastgegrepen had en haar over zijn bureau naar zich toe had getrokken was hem tot zijn grootste irritatie opgevallen. Het gevolg was dat zijn temperament alleen maar nog heethoofdig ingesteld werd. Met diezelfde irritatie duidelijk weerspiegeld in zijn razende ogen, maakte Savador nogmaals duidelijk dat ze eruit moest, omdat ze het bij de eerste keer waarschijnlijk 'zogenaamd' niet gehoord had. Het was een geluk voor Sheena dat hij haar proest niet gehoord had, juist op het moment dat hij zelf nog aan het woord was en zijn kwade woorden het spottende geluidje in zijn oren hadden overstemd. Hij zou weetnietwat hebben gedaan als hij het alsnog gehoord had, vooral nu ze zich zo dichtbij hem bevond. Zijn vuist, waarmee hij nog een handjevol stof van Sheena's kleding vastklemde, trilde licht uit de steeds groter opbouwende frustratie bij het zien van de olijke twinkeling in die o zo onschuldige ogen. Een duivelin, dat was het. Alsof ze oud vuil was liet Savador haar vervolgens met een ruk weer los, niet langer meer waardig genoeg voor hem. Hij had haar duidelijkgemaakt wat hij begeerde en that's it. Ze zou zich er maar aan moeten houden, of ze het er nu mee eens was of totaal niet. Het was daarom ook dat hij zich moeizaam uit zijn stoel gewerkt had en richting het raam was gesloft, naast de reden dat hij zijn gebroken uitdrukking niet aan haar wilde laten zien. Leraar, waarom was hij daar dan ook aan begonnen? Hij had een rustig leventje kunnen leiden op Shadra met een eenvoudige baan als ijsjesverkoper of doodgraver, niemand die aan zijn hoofd zeurde en ook niemand aan wie hij zijn aandacht aan op hoefde te eisen. Hoewel hij zich dan wel eenzaam zou hebben gevoeld. Maar wat verschilde het met nu? Diva was er niet voor hem, niet meer. Triest staarde hij door het kleine raam naar buiten, zijn ogen gleden over het verlaten schoolterrein. Waarom was het toch zo dat leerlingen het leuk vonden hem te stangen? Wisten ze dan niet hoe druk hij het had? De huid tussen zijn wenkbrauwen viel in een gleufachtige plooi toen Sheena plots de stilte verbrak met een onnodige kuch. Zoals hij wel had verwacht begon ze daarna te spreken. Geërgerd sloot Savador zijn ogen, zette zijn handen wat gespreid van elkaar af op de vensterbank en steunde er op met een zwaarmoedige trek op zijn smalle lippen. 'Waarom hier nog langer verbleven? Ik dacht dat het na één keer dúidelijk zeggen wat ik bedoel het ook wel helder is, maar kennelijk niet want je staat er nog steeds,' herhaalde hij half Sheena's woorden in een zacht nijdig gesis om het weer tegen haar te gebruiken. Hij deed de moeite niet om zich naar haar om te draaien, bleef geteisterd in dezelfde positie staan, half voorover gebogen en steunend op zijn gestrekte armen. Hoe durfde ze ook, als dat kind dacht dat ze op deze manier vrij door kon blijven gaan had ze dat goed mis. Zijn ogen gleden langzaam open en staarden nors voor zich uit toen hij zich op een gegeven moment bewust werd van de geluiden achter hem. Eerst nog te zacht voor zijn oren, naderhand steeds duidelijker aangezien het dichterbij kwam. Sheena's aanwezigheid was sterk, hij kon het duidelijk voelen. Vlak achter hem. Toch kwamen de woorden die daarna uit haar mond kwamen geheel onverwacht, duidelijk te zien aan het zichtbare feit dat hij even ineenkromp waarna hij zich met een ruk naar haar toedraaide, zijn armen nu achter hem in de vensterbank neergezet om erop te blijven steunen. De geschrokken uitdrukking op zijn gezicht schakelde direct over naar gepikeerd toen Sheena een hoop vragen achter elkaar stelde, waardoor hij het gevoel kreeg dat zijn hoofd zo bomvol kwam te zitten dat het ieder moment open zou kunnen barsten. Met zijn wenkbrauwen ernstig naar elkaar toe getrokken hield Savador even zijn vingers tegen zijn slaap. Tussen zijn lokken door, die vaak genoeg in zijn gezicht hingen en zijn zicht belemmerden, staarde hij het meisje met de stralende glimlach en de gespeelde onschuld voor hem onhartelijk aan. Haar terechtstellen op de redenen hoezeer ze hem sinds ze hier kwam 'helpen' al kwaad gekregen had, eens goed tegen haar snauwen om haar zonden nog eens te benadrukken - in eerste instantie stond hij op het punt om dat ook daadwerkelijk uit te voeren, maar in plaats daarvan zakte Savador wat terug op de vensterbank om haar een tijdlang alleen maar aan te blijven staren. 'Nu wil ik toch wel eens weten waar je mee doelt met dat 'helpen'. Is het daadwerkelijk enkel om me een handje te helpen of zitten er meerdere redenen achter? En graag een eerlijk antwoord, mijn slang heeft een bepaald soort gif waarmee ik de waarheid kan achterhalen,' sprak hij uiteindelijk. Eén van zijn mondhoeken trok zich op en veranderde uiteindelijk in een brede gladde grijns. 'En laat het nu net het geval zijn dat ik er geen enkele moeite mee heb om het op je te gebruiken, ook al zou dat inhouden dat ik je er een slangenbeet en een maand op de ziekenzaal wegens vergiftiging mee zou bezorgen,' voegde Savador er smalend aan toe.

Sheena’s glimlach groeide zodra ze zag dat hij dan ook daadwerkelijk ineenkromp, zodra ze tegen hem begon te praten. Ze bleef kalm en rustig terwijl hij zich met een ruk naar haar omdraaide, leunde iets naar achter met haar kont tegen het tafeltje dat het dichtst bij het raam stond aan, legde zachtjes haar handen erop. Haar ogen bleven hem perpetueel aankijken, ze voelde niet de behoefte weg te kijken van zijn ogen. Sheena was zelden bang van mannen, en al helemaal niet door hoe ze naar haar keken of wat ze tegen haar zeiden. Om Sheena angst in te boezemen moest je echt met daden komen, dingen die pijn deden, of dingen die haar gevoelens raakten, hoewel die vaak diep verborgen lagen achter een hoop arrogantie en een fantastische act. Zijn wenkbrauwen leken, hoe onwaarschijnlijk ook, nóg dichter bij elkaar te kunnen komen, en lichtjes verbaasd trokken haar wenkbrauwen omhoog terwijl hij zijn vingers tegen zijn slaap aan drukte. Zijn blik was weer zeer aangenaam, hij scheen haar echt niet te mogen. Misschien was hij zelfs wel haatgevoelens voor haar aan het ontwikkelen, inmiddels, door zijn blikken zou ze zich dat best kunnen voorstellen. Toen hij ook iets leek te ontspannen- althans, in Sheena’s ogen, hij zakte achterover, maar haar wel aan bleef kijken begon ze zich toch af te vragen wat hij dacht, de stilte duurde al langer voort dan het normaal zou duren om een antwoord te bedenken en correct te formuleren. Toen zijn stem heel kalm de stilte verbrak luisterde ze aandachtig, maar het was geen antwoord op haar vraag. De woorden vormden zelf een vraag. Niet erg beleefd, een weervraag stellen zonder de vraag te beantwoorden. Ze haalde kalm adem, haar borst veerde lichtjes op en neer terwijl ze zich langzaam omhoog duwde en met haar benen over elkaar geslagen op de rand van het tafeltje ging zitten, haar borst iets naar voren omdat haar armen naar achter op het tafeltje leunden. Haar ogen werden serieuzer, meer onderzoekend, terwijl ze naar zijn glimlach keek. Zijn glimlach die allesbehalve vriendelijk bedoeld was, nam ze aan. Hij zou niet ineens omgeslagen zijn. Hoewel hij wel oprecht geïnteresseerd leek, maar misschien niet op de goede manier. Waarschíjnlijk niet op de goede manier. Haar ademhaling bleef even kalm en onder controle terwijl ze naar zijn dreigement luisterden; hij had vast gelijk. Een maand ziekenzaal was ook niet echt bepaald waar ze hier voor was; niet dat ze van plan was te gaan liegen. Hij mocht best weten waarvoor ze hier nou eigenlijk was, waarom ze in eerste instantie hierom had gevraagd. Haar ogen bleven in de zijne hangen, nog steeds serieuzer dan hij haar ooit had gezien, maar ook een tikkeltje uitdagend. Ze was niet bang voor een man, hoe angstaanjagend hij ook over mocht komen. Ze wist dat het niet gezond was om totaal geen angst voor mannen te hebben die toch wel behoorlijk wat schade konden aanrichten, maar zo zat ze nou eenmaal in elkaar. Het was niet zo dat ze vond dat mannen zwak waren, absoluut niet. Mannen waren in haar ogen de meest fantastische wezens die op deze aarden rondliepen. En hiermee gepaard ging meestal dat ze sterker dan haar waren, en dat ze vaak ook sterkere magie dan zijzelf bevatten. Het was ook niet zo dat ze graag met mannen speelde; ook niet. Ze wilde het gewoon goed voor zichzelf voor elkaar hebben, één van de twee dingen die ze nodig had in haar leven Dát, en erkenning. Erkenning dat ze mooi was, aantrekkelijk was. En die hoefde ze niet van vieze oude mannetjes te hebben, daarvoor verleidde ze wel jongens. Maar nu, op dit moment, die basis kon ze momenteel maken en behouden door op school goede cijfers te halen, te slagen. Of ze het eerlijk deed of niet kon haar niet schelen, zolang ze maar kreeg wat ze wilde. En eigenlijk kréég ze ook altijd wat ze wilde. Ze kon heel goed gebruik maken van alle mensen om haar heen, voornamelijk mannen. Ze wist gewoon precies wat voor invloed ze op ze had, en hoe ze die juist kon gebruiken. En soms gebeurde er iets onverwachts; zoals vandaag. Dat ze met simpele watermagie Master Savador op de stang had gejaagd, een heftige reactie had veroorzaakt, was in haar ogen iets wat vertelde dat ze een bepaalde invloed op hem had daarmee, dat ze een bepaalde macht over hem had door gebruik te maken van water. En als de mens ergens zwak voor was; dan was het macht. Zodra ze dit gemerkt had was ze erin geplezierd geraakt, had ze het fijn gevonden om te testen tot in hoeverre ze haar macht kon dragen, tot hoever ze het kon schoppen. Na hem een lange tijd aangestaard te hebben ademde ze nog éénmaal diep in om vervolgens aan haar antwoord te beginnen. Haar stem was kalm, oprecht, maar koel. ‘Ik ben hier werkelijk om u een handje te helpen, inderdaad. Maar natuurlijk vraagt u zich dan af; waarom zou dat kind dat in gódsnaam doen?’ Ze trok en licht sarcastisch haar wenkbrauwen op. ‘Master, ik wil graag goede cijfers voor Vuurmagie. U mag me dom vinden, maar wat er allemaal in het boek beschreven wordt is voor mij hetzelfde als voor u oud-novaans zou zijn. Het zegt me helemaal níéts. Dat is dan ook de enige reden waarom ik op mijn proefwerken en praktijktoetsen zulke lage cijfers scoor. En de enige manier om dan mijn cijfers omhoog te krijgen is door proberen de leraar zo ver te krijgen dat ik om wát voor reden dan ook verhoging krijg. Ik heb dit op mijn vorige scholen ook altijd gedaan, ik heb áltijd gekregen wat ik wilde. Vrij verwend, kunt u me noemen, ja. Maar ik was dan ook bereid om álle middelen in te zetten. Ja, Master, ook middelen die mijn vrouwelijkheid betreffen, of die uw mannelijkheid betreffen. Soms zelfs een combinatie ervan, als dit nodig was.’ Haar blik was bloedserieus, aan haar klank viel niet te twijfelen. Hij was eigenlijk de eerste die dit vroeg, de meesten waren al eerder bezweken voor haar spelletjes. Ze was benieuwd wat hij van haar antwoord zou denken, of ze daarvan iets op zijn gezicht zou kunnen lezen. Van de hele emotionele diepgang erachter kreeg hij niks te weten, maar dat was natuurlijk wel de reden waarom ze goede cijfers voor Vuurmagie wilde.

Zo, uchem, inspiratie. O.o

Hij had niet kunnen voorkomen dat hij zijn zichtbare schrikreactie verborgen kon houden. Sheena's glimlach zag hij niet nu hij zich net in een ruk naar haar toedraaide om het nog deels weg te werken, dat kind doelde er schijnbaar alleen maar op. Valse loeder.
Ook de manier hoe ze naar hem keek als Savador besloot een staarsessie te beginnen. Geen greintje respect te bekennen in die olijk twinkelende ogen. Tegenover hem behoorden leerlingen hun ogen neer te slaan, keurig te zwijgen en te wachten tot hij weer zou spreken. Waar kwam die jeugd vandaan, de straat? Het werd met de generatie erger. Gefrustreerd had Savador zijn vingers kalmerend tegen zijn slaap gelegd, tegelijkertijd moest hij moeite doen zich in te houden. Sheena week immers nog steeds niet van haar plek, hoewel hij het al twee keer duidelijk genoeg had gemaakt dat hij haar weg wilde hebben. Luisteren, ook al zoiets dat de jeugd van tegenwoordig niet kon. Dat moest hij vroeger toch niet flikken op de Shadraanse basisschool, hij zou dan allang een pets met de meetlat op zijn vingers te pakken hebben gehad. Langdurig, misschien haast opzettelijk liet hij de doodse stilte uitlopen, zakte op zijn dooie gemakje wat naar achteren in de vensterbank. Zijn slangachtige ogen daarbij nog steeds onophoudelijk op Sheena gericht. Hij had Sheena's woordenstroom aan vragen genegeerd en zelf een vraag gesteld, eentje waar hij het antwoord nu wel eens op wilde weten. Het leek er immers sterk op dat ze dit alles deed om de reden waarom hij dácht dat ze het deed. Zwijgend keek Savador toe hoe Sheena kort ging verzitten voor ze reageerde op zijn vraag, hoe haar bovenlichaam zacht op en neer veerde. Op zijn bleke gelaat stond een gladde glimlach, eentje die zijn amusatie weerspiegelde. Het toegevoegde dreigement ging hem gemakkelijk af, daar had hij geen enkele moeite mee. Op slag leek madame een stuk serieuzer te zijn, duidelijk te zien aan haar uitstraling en blik. Misschien was de vraag een gevoelig onderwerp geweest?
Stiekem hoope Savador daar wel op, hoe meer opties er waren om leerlingen uit angst of wat dan ook uit zijn buurt te houden, hoe beter. Geduldig bleef zijn blik op Sheena gevestigd, tot ze uiteindelijk nog een keer diep ademhaalde en na een stilte van lange duur antwoord gaf op zijn vraag. Haar stem kalmpjes en koel, alsof de woorden die ze sprak gewoon onderdeel maakten van een doodgewone presentatie - alhoewel haar eerste zin nog geheel onschuldig klonk. Als reactie hoe Sheena een wenkbrauw had opgetrokken deed Savador hetzelfde door er eentje minachtend op te trekken. Inderdaad, waarom zou dat kind dat doen? Hij wilde dat ze verdersprak, zodat hij een helder antwoord op die vraag kreeg. En antwoord kreeg hij.
Naarmate Sheena verdersprak verwijdden zijn slangachtige ogen zich, viel zijn mond in een dun spleetje open en vormde zich een ernstige frons tussen zijn wenkbrauwen. Ongelofelijk. Ongelofelijk hoe ze dat gewoon eerlijk en oprecht kon zeggen, precies datgene wat hij al gedacht had. Na bijna wat een minuut leek te duren viel zijn gezicht weer in een strakke emotieloze plooi en staarden zijn goudkleurige ogen haar weer kil en hard aan. 'Wel wel,' kwam er zacht, weinig toevoegends uit. 'Dus mijn vermoedens zijn volkomen juist.' Hij zweeg weer een poosje om Sheena onderzoekend aan te blijven staren. Daarbij gleed zijn blik kort over haar lichaam terwijl hij zich voor probeerde te stellen hoe ze met datzelfde lichaam al velen mannen voor hem verleid moest hebben, al was het alleen om haar lage cijfers een boost te geven of een schorsing in te laten trekken. Langzaam gleden zijn ogen weer terug naar boven om de hare weer te ontmoeten. 'Denk je niet dat het heel erg dom is geweest om je achterhoudende redenen achter je totaal onschuldige verzoek open en bloot te weergeven en een mogelijk keerpunt voor je slachtoffers in je sletterige spelletje te creëeren?' Met zijn wenkbrauwen minachtend opgetrokken spreidde Savador in een langzame maar licht verontwaardigd ogende beweging zijn armen. 'Wat verwacht je van me dat ik nu doe? Mijn broek losritsen en het hoogste hoogtepunt van genot te herbeleven? Je mee naar mijn bed nemen?' Zacht lachend liet hij zijn armen weer zakken en plaatste die achter zich. 'En ik dacht nog wel dat je over een klein beetje intelligentie bezat. Je zult het in het vervolg toch echt anders moeten spelen, wil je op die manier hogere cijfers,' sprak Savador nagrijnzend.