[Mag ik een onzichtbaar iemand meenemen? Anders pas ik m'n post aan en vind ik niemand ^^]

Het was grappig om te bedenken hoe Nina ging reageren, behalve geamuseerd. Wren kon het niet laten een lichte glimlach om haar lippen te hebben. Die gast had haar ook niet zo af moeten blaffen. Het was trouwens dat niemand iemand was gaan halen, anders had ze kunnen kijken. Nu miste ze meer dan de helft van wat er gebeurde. Leuk, moest ze zich bij laten praten over iets waar ze zelf bij geweest was! Ze zag iemand die in ze ziekenzaal lag geïrriteerd opkijken en met zijn ogen rollen. Wren negeerde die persoon totaal toen ze de zaal wat verder in liep. Een verpleegster hield haar vinger in een 'ssst' gebaar voor haar mond en keek Wren scherp aan. Met een playback beweging van haar mond verontschuldigde Wren zich en fluisterde naar de vrouw. 'Wilt u alstublieft meekomen?' Ze had vast wel gehoord waarom, als ze vond dat Wren te hard praatte. Hopelijk was haar Vuurzaadje niet weggerold toen ze het liet vallen, dat zou wel zonde zijn. Waarschijnlijk zou ze toch geen nieuwe krijgen, het was haar eigen schuld dat ze 'm kwijt kon zijn. Wren hoorde de verpleegster wat mompelen, hoopte dat het 'ja' betekende en begon alweer weg te lopen. 'Hij viel in één keer om,' vertelde ze onderweg. 'Hij had volgens mij wel last van z'n rug ofzo, maar weet ik veel. Dat gaat ie niet aan iedereen vertellen. Trouwens, misschien heeft de één of andere leerling 'm nu al wat aangedaan. Geen idee, maar we zijn er bijna,' kletste Wren achter elkaar door, aangezien de verpleegster zo stil was. Ze deed de deur van het lokaal zachter open dan ze verwacht had en liet de verpleegster binnen, die hopelijk meteen wat ging doen. Ondertussen stonden Servatius en Tomari ook bij Savador, allemaal een beetje bezorgd. Tomari zag er aangedaan uit. Wren haalde haar schouders op. Nu kon ze toch niets meer doen? Daarna liep ze naar Nina, stootte haar aan en leunde tegen de tafel, waarna ze weer keek hoe het verder zou gaan.

Met een wanhopige blik staarde ze neer op Savadors gezicht, voelde amper de hand van Bellingar op haar achterhoofd. Zijn stem klonk als een wazig gemurmel, maar haar lichaam volgde wel zijn instructies op. Haar hoofd draaide met een ruk om bij het horen van de vrouwelijke stem met de brandende woorden. 'Dat weet ik,' kwam ze wat krachtig uit de hoek, verblind door haar eigen wazigheid die zich in haar hoofd had opgehoopt. Aan haar houding die na haar eigen woorden meteen veranderde zag je dat ze geschrokken was van de harde toon in haar stem. 'Sorry,' verontschuldigde ze zich bijna meteen tegen het meisje met een zachte, wanhopige stem, sloeg haar blik weer neer naar Savadors gezicht die nog niet bewogen had. Ze had Servatius' aanwezigheid amper opgevoeld, voelde zich opgeslokt door de mensen die nu om haar heen stonden, voelde zich aan de andere kant opgelucht dat ze niet alleen met Savador was in deze positie. 'Ik weet het... ik weet het,' fluisterde ze zachtjes met verstikte stem bij de goedmoedige woorden van Servatius. Ondanks het feit dat hij alleen flauw was gevallen bleven haar armen als boeien rond zijn lichaam liggen, wilde hem niet op de koude grond neerleggen. Hij had al last van zijn rug, dan zou dat hem helemaal geen goed doen. Haar ogen gleden naar die zelfde jongen door, iemand die net zoals Zalas en Deshas vervlochten was met het web van de tijd en zijn uitelijk zijn leeftijd niet weerspiegelde. Even staarde ze hem doelloos aan, haar betraande ogen leeg in die van hem. 'Het is niet alleen zijn rug,' klonk haar zachte stem eerder van ver weg, leeg en hol. Haar ogen verbraken het contact, schoten naar de gesloten ogen van Savador. 'Het is heel zijn lichaam. Hij zou naar er heen gaan, maar hij werd gebeld... En.. ik had nog zo gezegd,' haar woorden onsamehangend en onbegrijpelijk voor de mensen om haar heen. Haar onderlip werd fijngebeten door haar tanden, haar armen zouden waarschijnlijk zelfs niet loskomen als Hatori binnen zou komen lopen. Haar houding was duidelijk, niemand kwam aan hem zonder enige reden of zonder bewijs dat hij wist wat hij deed. Haar knieën onder zijn bovenlichaam geschoven, de arm die over zijn borst heen had gelegen kwam omhoog om met haar hand een paar gitzwarte lokken uit zijn gezicht te vegen. Ze waren korter dan normaal, waarom had ze nooit vragen over gesteld. Vervolgens kwam haar arm weer om hem heen geli geen om te zorgen dat hij niet viel. 'Misschien had ik naar Deshas moeten gaan,' murmelde ze in zichzelf, duidelijk niet meer bewust van de buitenwereld terwijl ze naar het bewegingsloze gezicht van Savador staarde. Misschien had Deshas ervoor kunnen zorgen dat Savador eerder naar de kliniek was gegaan.

- Is goed hoor Wren
Doe vooral geen moeite te wachten op Hatori of Mèadraid, die komen toch bijna niet online noch dat ze actief en enthousiast bezig zijn op RPG-gebied en hun medisch werk doen.
We doen het gewoon lekker zonder

Direct na het neervallen had Savador geen verder besef van tijd en plaats meer, de enige symptonen van zijn eigen buitenbewustzijn dat hij kon waarnemen was een totale duisternis en vage verre stemmen die hem toeriepen. Angstig, anderen geshockeerd. Geschraap van stoelen die naar achteren werden geschoven, gestommel en zachte bonzen. Maar hij kon er in deze toestand geen vinger op leggen aan wie de stemmen toebehoorde, wie al die geluiden veroorzaakte. Evenmin dat hij merkte dat hij bij zijn schouders werd gegrepen en in een andere positie werd gelegd. Soepel gleed zijn lichaam van de stoel door Ephony's geschrokken handelingen, het gewicht van een volwassen man rustend op haar armen. Onder de verplaatsing was zijn hoofd zwakjes opzij gezakt en rustte nu nog geheel bewegingloos tegen Ephony's schouder. Haar wanhoop en verdriet waren nu dingen die voor hem onbewust waren. Vanaf dat moment kwamen er steeds meer mensen op het ongewone tafereel af, maar wie of wat bleven geheel vraagtekens voor hem. Ephony en Bellingar zaten om hem heen, Wren ging iemand halen. Het zou nooit zijn bedoeling geweest zijn zoveel taboe in één van zijn eigen lessen te veroorzaken, en dan vooral niet als hij daarbij ook nog eens een zwakte toonde. Dat gold vooral voor de mensen in zijn klas die hem liever dood als levend zagen, voor hen moest dit vast een geweldig spektakel zijn om te zien hoe je meest gehaatte leraar van zijn stokje ging. Nog meer mensen stonden op van hun plaats, tot Neytiri waarschijnlijk de enige was die nog bleef zitten.

Het was alsof er een fel licht steeds dichterbij leek te komen, tesamen met alle geluiden die steeds harder werden alsof er iemand aan een volumeknop zat te draaien. Zijn oogleden waren maar tot spleetjes geopend, zijn slangachtige ogen staarden tussen zijn oogharen door leeg naar boven en namen in eerste instantie enkel datzelfde felle licht waar. Dat licht werd automatisch afgestemd tot zich een ruimte gevormd had. Donker en kil, met ruwe stenen en een plafond bestaand uit oude houten balken. Pas later werd Savador zich bewust dat hij door iets of iemand werd vastgehouden; zijn lichaam rustte op twee grote knobbels en om zijn borst werd iets straks aangespannen. Maar het was geen ding of object, want hij voelde lichaamswarmte door zijn kleding heen. Moeizaam draaide hij zijn hoofd met gesloten ogen, opende die weer om naar de gestaltes te kijken van leerlingen die zich bij zijn bureau verzameld hadden en om hem heen dromden. Vaagjes herkende hij Marjolijn, zittend op zijn bureau, Tomari, Servatius en Nina. Ephony's gezicht bevond zich het dichtst bij, zij was ook degene die hem in alle angst en wanhoop - duidelijk af te lezen in haar blik - vasthield. Bellingar had zich in kleermakerszit achter hem gesteld, de jongen zag hij zo niet. Een plotselinge woede ontvouwde zich in Savadors binnenste toen hij zich uiteindelijk helemaal helder besefte wat er was gebeurd. Met veel pijn en moeite en met slappe benen waar hij zo weer doorheen zakte, werkte hij zich uit Ephony's armen overeind. Zijn blik richtte hij daarna kwaad op zijn leerlingen. 'Wegwezen!' snauwde hij ze hees toe. Strompelend nam hij leerlingen bij de schouders en duwde ze met een uitzonderlijk flinke lichamelijke kracht voor iemand die zojuist flauw was gevallen uit zijn buurt, Marjolijn duwde hij daarbij van zijn bureau af. 'Spullen pakken en wegwezen! Deze les is afgelopen!'
Toen Wren juist precies op dat moment binnenkwam met een persoon ogend als zuster werd het helemaal fraai. 'Geen sprake van,' siste hij zacht in zichzelf terwijl hij op hen kwam afgebeend. 'Ophoepelen!' Zowel Wren als de zuster duwde hij zijn lokaal weer uit. Hij hoefde geen medische hulp als het geen Shadraanse medische hulp was. Al het andere was amateurswerk, geldverspilling. 'En rap nu! De show is voorbij!'
Bijna ging Savador weer onderuit, maar hij wist zich nog net op tijd vast te houden aan één van de tafels. Vlakbij de deur wachtte hij met een zuur gezicht af tot iedere leerling zijn of haar spullen gepakt had en zijn lokaal zou verlaten zoals opgedragen. Daarbij schoof hij een stoel naar achteren en moest er hoognodig op neer zijgen op het moment dat hij zich weer behoorlijk licht in zijn hoofd ging voelen. Even verborg hij zijn gezicht in zijn handen en liet die beweging overgaan in een wegstrijking van zijn zwarte lokken, zijn ellebogen daarbij steunend op zijn knieën. Hoe kon hij dit hebben laten gebeuren?

Zo ongeveer iedereen stond om hem heen, maar Savador begon alweer wakker te worden. De verpleegster kreeg nauwelijks de tijd om ook maar te kijken wat er aan de hand was; zodra hij zich met veel moeite omhoog gewerkt had, begon hij iedereen weg te sturen. Spullen pakken en wegwezen. Ja, best, maar ze wilde dan wel eerst haar spullen pakken voor ze- Hé! Savador voelde zich duidelijk alweer beter, want hij duwde haar het lokaal meteen weer uit. Beledigd keek ze achterom, om te zien hoe hij bijna weer omviel. O, leuk hoor. Wren wachtte even tot ze zich tussen de mensen weer terug kon wringen, het lokaal in. Haar spullen lagen er nog, en het vuurzaadje. Hoe moest ze dat er nu weer in krijgen in een paar seconden? Met een zucht slingerde ze haar tas op haar rug en pakte het medaillon, waar ze zo snel mogelijk probeerde het vuurzaadje in te krijgen. Gelukkig was haar Luchtmagie precies genoeg om fatsoenlijk gestuurd te worden. Nu hopen dat hij haar niet uit haar concentratie zou halen, maar ze kon nog steeds als een na laatste weg zijn, niet als laatste, daar had ze geen zin in. Wren staarde naar het gleufje in het medaillon en zag langzaam maar zeker het zaadje erin glijden. Zodra het erin zat klapte ze het medaillon dicht en hing het snel om haar nek. Het straalde nog steeds hitte uit, maar die was minder intens en draagbaar. Daarna maakte ze dat ze het lokaal uitkwam. Normaal was Savador al niet vrolijk, maar als chagrijnige leraar hoefde ze niet met hem in discussie te gaan.

Neytiri bleef enkel met een rede op afstand, aangezien ze toch niet wist wat ze moest doen. Daarbij was ze lichamelijk contact met een mens niet gewend en ze zou toch maar in de weg gestaan hebben. Hoewel ze het vreemd vond dat de leraar opeens was flauwgevallen, maargoed ze keek toch in hun richting. De wolfdemon in haar die keek natuurlijk geamusseerd toe, aangezien ze al een paar keer de kans kon grijpen als ze wou. Kalm maar toch gespannen bleef ze zitten op haar stoel en ze hield het gehele tafereel in het oog. Pas als de leraar weer wakker werd hoorde ze hem kwaad roepen tegen de leerlingen. Blijkbaar hield hij niet van zoiets en was hij erg woedend hierdoor geworden.

Niet meer lettend op alles wat er gebeurde staarde ze naar het medaillon. Mensen die flauwvielen waren alleen in het begin interessant. Nou eigenlijk klopte dat niet; het was de reactie van andere mensen in het begin dat haar interesse wekte. Zij kon vrij kalmpjes met dat soort dingen omgaan, vond er niets aan. Maar meestal waren er altijd mensen in de buurt die dachten dat de wereld letterlijk verging. Ach, je kon er niet dood van gaan. Althans dat was wat zij altijd stug dacht. Wel realiseerde ze zich dat als de persoon ergens, iets puntigs of zo, zou raken met zijn hoofd dat het misschien wel erg zou kunnen zijn. Maar Sarvador was gewoon half op zijn bureau gaan liggen, niets speciaals dus. Rustig besloot ze het medaillon maar alvast om haar nek te doen, dan vergat ze het niet. Ze keek weer, met een opgetrokken wenkbrauw, naar de rest. Ze werd genegeerd. Iets wat ze haatte. Ach, moesten zij maar weten. Als ze haar hulp niet wouden, zochten ze het zelf maar uit. Net toen ze haar aandacht weer op wat anders wou gaan richtten wist een van de personen toch haar aandacht weer bij het tafereel te houden. Het meisje dat Sarvador in haar armen had. Waar had ze het over?... Niet zijn rug? Bedenkelijk keek ze naar haar. Dit was nou weer wel interessant. Net toen ze haar mond open wou maken om er woorden uit te laten komen; woorden die een vraag zouden vormen, een vraag die zocht naar meer informatie over al die vage woorden van het meisje, werd ze onderbroken. Sarvador werd weer wakker. Ondanks dat hij er nogal wankel uitzag leek er wel een bom te exploderen in de man. Hij was boos, eerder woedend… Of toch ziedend? In ieder geval was hij niet blij. Een hand duwde haar. Ze schoof gewillig naar achter, pakte de rand van het bureau vast met haar handen. Ze plantte haar voeten op het bureau en zette zich af. Eventjes bleef ze in een handstand staan, om vervolgens snel haar voeten op de grond te laten vallen en het bureau los te laten. Ze draaide zich om, trok zich niets aan van het gesnauw van de man. Ze begreep zijn acties wel. Zij zou ook zo hebben gereageerd als ze in zijn schoenen stond. Niemand vond het leuk om zo gezien te worden, en vooral niet als je een reputatie hoog te houden had. Ontkenning over hun ware gezondheid… Dat kwam er ook altijd bij kijken. Ze keek eventjes naar de man, waarna ze zich omdraaide en naar het tafeltje liep waar haar spullen lagen.

Ze wou hier meer over weten, simpelweg omdat ze nieuwsgierig was. Ze zou Sarvador waarschijnlijk alleen nog bozer maken om hier over door te vragen. Maar dat meisje… Zij leek hier veel over te weten, en haar zou ze gemakkelijk kunnen breken en woorden los kunnen peuteren. Ze pakte haar spullen en deed ze onder een van haar armen. Maar alsnog ging ze het lokaal niet uit, ze wou duidelijkheid hebben. De man zou waarschijnlijk weer op haar uitvallen omdat ze zou weigeren weg te gaan, een straf zou daarna volgen. Maar het deerde haar niet. Straffen waren maar tijdelijk, maar informatie bleef voor eeuwig in je hoofd. Rustig ging ze op haar tafeltje zitten en bungelde ze wat met haar benen, wachtend tot er iets zou gebeuren. Ze zou pas opgemerkt worden als al de anderen uit het lokaal zouden zijn.

{ Mar is een uitslover >< }

Servatius keek ietwat verbaasd bij de vermelding dat Savador zijn rug niet het probleem was, nou ja niet het hele probleem, het hele lichaam van Savador was er kennelijk slecht aan toe. De rest van Ephony haar zin was niet echt samenhangend, maar de zin die er op volgde wel. "We weten allebij dat ne..*kuch* 'Heer' Deshas het druk heeft en zich er waarschijnlijk, zelfs al had hij tijd, zich er weinig mee bemoeid had" dit alles zei hij wel op een toon dat als het goed was alleen Ephony 'm kon horen, maar voor de zekerheid wou hij Deshas alsnog geen 'neef' noemen. vlak daarna zag Servatius Savador weer bij bewustzijn komen en zich vrij worstellen. Hierna kwam hij overeind en begon plots te schreeuwen en ruw leerlingen uit zijn buurt te duwen, onder andere hemzelf, normaal had Savador dat in zijn huidige staat niet geluk, maar doordat hij totaal overvallen werd door de aggressie van de bijgekomen Savador strompelde hij achteruit en viel bijna op de grond, hij corrigeerde zichzelf echter en greep zijn spullen bij elkaar waarbij hij dat lang genoeg rekte om naast Ephony te komen waar btegen hij zacht zei, zodat niemand anders het zou kunnen verstaan "Ik ga wel proberen met Des te praten" waarna hij zijn tas met alle spullen op pakte en zonder verdere uitleg of verzet het lokaal uit liep. Dit was kennelijk het einde van de les, veel eerder dan verwacht, maar hij had weer een vuurzaad en nu wat vrije tijd. Dat kon hij mooi combineren en met een grijns vertrok hij, hij zou later Deshas wel in zijn kamer op zoeken.

Nina kon haar lach bijna niet inhouden, zeker niet toen Wren naast haar kwam staan. Ze grinnikte zachtjes. Zij zou niet eens de moeite nemen om een zuster te halen, die een paar seconden later door een woedende Savador weg werd gestuurd. Nina grinnikte lichtjes en zag nadat Wren weg was geduwd haar weer binnen komen lopen. Zonder enige moeite en met alle liefde wist ook Nina haar zaadje in het medaillon weten te krijgen en sloeg hem dicht en knalde het in haar tas. Daarna volgde de boeken. Ze liep Wren achterna en wist een arm in die van Wren te steken. Ze grinnikte en voelde haar tas zachtjes tegen haar heupen bonken. Ze keek nog even achterom naar het lokaal waar Savador was, en keek hem met een licht geamuseerde blik aan. Misschien dat die man het nog dag, misschien ook niet. Ze liep snel door en voor hij ook maar de kans had om haar terug te roepen was Nina al verdwenen in de menigte van de school. Ze keek even naar Wren.

Stil was hij achter Ephony blijven zitten, zijn aandacht was meer afwezig op Savador gericht dan dat hij werkelijk de gesprekken van de mensen volgde. Dat hij dood was zag hij ook, en de onsamenhangende woorden van het meisje waarbij zijn hand op haar achterhoofd lag om haar gerust te stellen kwamen niet eens bij hem door. Zijn wenkbrauwen kropen omhoog toen de oogleden van Savador trilde, waarna de man het leven weer leek te vertonen. Hij zag de bui al aankomen, kroop omhoog nadat hij Ephony een aai over haar bol had gegeven - hij bleef Bellingar - om daarna weer recht te gaan staan. Na Savadors uitbarsting, eigenlijk tijdens, was hij met onopvallende bewegingen naar de tafels gelopen, had de tafel van Ephony weer terug geschoven zoals hij stond en haar spullen op een stapeltje gelegd. Vervolgens propte hij zijn eigen spullen bij elkaar, had het hangertje met het zaadje om zijn nek gehangen en slofde naar de deur. Het meisje dat op Savador bureau had gezeten trok zijn aandacht. 'Als ik jou was zou ik gewoon weg lopen, als je niet de martelkamer in wilt of in de kerkers opgesloten wilt worden,' glimlachte hij naar haar, bedacht zich dat ze misschien stoer wilde doen om te blijven zitten. Dat was nu geen goed plan als je het hem vroeg. Nina's geamuseerde houding had hij niet eens opgemerkt, glimlachte nu naar Marjolijn nadat hij stil was gevallen om rustig verder te lopen toen Savador nog eens woest iedereen het lokaal uit werkte.

Tomari werd de realiteit weer in geduwd toen Savador ontwaakte en de bom in hem kennelijk barste en uit elkaar spatte, daarbij iedereen in zijn omgeving duwend en het lokaal uit zettend. Uit angst stoof Tomari meteen naar zijn tafel en begon snel alle spullen in zijn tas te stouwen, het amulet had hij al om zijn nek hangen dus dat kon hij in elk geval niet vergeten. Hij keek even snel rond om te zien of hij niks vergeten was en keek verbaasd naar het meisje dat bleef zitten, nou ja, als ze de woede van Savador over zich heen WOU hebben wensde hij haar alle succes en zou hij haar niet tegen houden. Als hij er zelf maar niet in gesleurd werd dacht hij terwijl hij zijn tas goed deed en het lokaal uit liep, Savador passerend en de gang in lopend. Toen keek hij nog een keer terug en zag Savador bijna opnieuw in storten, hij twijvelde een moment om hem te helpen, maar als hij zelfs Ephony en een verpleegster hardhandig de deur wees dan zou hij echt helemaal niks uit kunnen halen. Langzaam slenterde Tomari door de gangen, geen idee wat hij nu moest gaan doen.

In zijn woede had hij leerlingen toegesnauwd, weggeduwd en de deur gewezen. Het kon niet - kon écht niet. Niemand mocht zijn zwaktes aanschouwen, en al helemaal geen leerlingen die een pishekel aan hem hadden en die dit fenomeen in hun leerlingenkamers lacherig rond zouden bazuinen alsof het een nieuwe mop was. De enige personen die zijn zwakheden mochten zien waren Ephony, Diva, Deshas, Mizore en Madeline. De leerlingen wilde hij nu zo ver mogelijk uit zijn buurt hebben, sommige gaf hij niet eens de tijd om eerst hun spullen te pakken. Ziek werd Savador ervan, kotsmisselijk. Niemand wilde hij nu even meer zien. Zelfs Servatius en Bellingar, twee van zijn leerlingen die vaker dan welke leerling dan ook goedkeurende schouderklopjes kregen, eiste hij zonder pardon weg. Dat kind van een Neytiri bleef kennelijk gewoon zetten. Hij had er zo geen enkele aarzelingen over haar bij een arm te grijpen en haar zo uit haar stoel naar de deur te sleuren en haar zelf hardhandig buiten te smijten. Gelukkig werkten de meeste leerlingen zonder enige tegenwerkingen mee en verlieten onmiddellijk het lokaal. En dat was maar beter ook, want in tegendraads gedoe had hij nu echt geen zin. Eenmaal neergezegen op één van de stoelen blikte Savador met zijn handen in het haar met een ziedende blik tussen zijn zwarte lokken door naar Nina. Achterlijke feeks, sloerige loeder, onuitstaanbaar stinkwijf! Dat rotkind zat hem gewoon breed toe te grijnzen voor ze arm in arm met Wren in een drukke menigte op de gang verdween; ze leek er overduidelijk erg veel plezier aan te hebben. Als blikken konden doden had het hem een hoop moeite bespaard. Maar hij kreeg die snotmeid nog wel. Hij kreeg haar nog wel..
Met een hand half over zijn gezicht alsof hij er een grote wond had stond Savador uiteindelijk weer van zijn stoel op. Eindelijk was hij alleen, kon hij zijn frustratie met een gerust hart afreageren op de spullen in zijn lokaal. Of toch niet helemaal..
Zodra hij zich omdraaide en Marjolijn nog doodkalmpjes met bungelende benen op de rand van haar tafel zag zitten, betrok zijn uitdrukking ontieglijk. 'KUN jij niet LUISTEREN?!' Hij leek bijna in huilen uit te barsten zoals zijn gesneer uit woede en wanhoop klonk. 'Ik zei: ERUIT! Eruit, eruit, ERUIT, ERUIT!' Verblind door razernij was hij op het blonde meisje afgebeend, binnen een paar passen stond hij bij haar tafeltje. Zijn handen waren opzettelijk tot een behoorlijk hoge temperatuur verhit toen ze Marjolijns arm met een typisch mannelijke kracht en stevigheid omklemden en haar van haar tafel sleurde. Onnodig ruw liet hij haar tegen de grond smakken, duwde tafels en stoelen wild op hun kant in de hoop Marjolijn ermee te raken. Savador greep haar daarna bij haar blonde lokken en sleurde haar hardhandig aan haar haren mee naar de deur, waar hij het meisje met een trap in haar rug zijn lokaal uitsloeg. 'ERUUIIIT!'
Zwaar hijgend sloot hij daarna de deur, strompelde met een zwaar ongelukkige uitdrukking op zijn bleke gelaat langs de ravage die hij had aangericht. Bij zijn bureau aangekomen plaatste hij zijn handen steunend op het bureaublad, helde er gierend en simmend ademhalend half overheen. Zijn ademhaling ging over in een hevig maar hees gekuch waarbij hij nog meer ineenkromp. Savador boog zich daarna weer over zijn bureau heen steunend op zijn handen, zijn ogen dichtgeknepen, zijn hoofd hangend, zijn lokken zijn bleke gezicht bedekkend en met een te duidelijk zichtbare gebroken uitdrukking op zijn gelaat.

Servatius poging om haar gerust te stellen, en voor te stellen dat hij met Deshas zou praten kwam amper tot haar door. Met grote ogen die nog de de sporen van haar schrik en angst hadden vertoont had ze op Savador neergestaard. Savadors oogleden hadden getrild, hadden een klein teken van bewustzijn vertoond. Hoopvol had ze haar armen om hem heen iets losser gelaten, had hem wat ademvrijheid gegeven terwijl ze doodstil op hem neer bleef kijken. Haar lippen van elkaar, haar grijsblauwe ogen uit nog het laatste restje paniek verwijd en haar blonde haren die nog wat wilderig door haar plotsdelinge verwoestende sprint kwamen te zitten. Zijn hoofd had bewogen, haar ogen bleven op zijn bleke gezicht gekluisterd alsof hij een uitgestorven diersoort was die ze zojuist gevonden had. In een fractie voelde ze zijn gewicht en vage warmte niet meer op haar benen en armen, kreeg ze een elleboog tegen haar gezicht aan waardoor ze half onder het bureau geduwd werd. Savador was ruw omhoog gesprongen, aardig lenig en soepel voor iemand die zulke last had van zijn lichaam. Half opzij gevallen bleef ze zitten, steunend op haar handen waarbij haar hoofd naar beneden hing, omlijst door de blonde lokken. Haar ogen gefocust op de houten vloer, gericht op de gedetailleerde naden zonder iets te zien. Savadors woedende stem klonk als een gedemt geluid op de achtergrond, de schrapende en al even vluchtige geluiden van de leerlingen waren niets anders dan een wazig iets wat niet tot haar door drong. Haar vingers kropen omhoog over het hout, vouwde zich langzaam onder een dwingende kracht tot een paar vuisten waarbij Ephony's ogen zich sloten. Blijkbaar had hij haar niet opgemerkt, was langs het bureau gelopen om elke leering hardhandig het lokaal uit te werken. Zijn brullende stem duidde aan dat een van de leerlingen zich niet gedroeg naar zijn wensen. Van zijn hardhandige handelingen op Marjolijn had ze niets door, zat nog achter het bureau zoals ze daarvoor gezeten had. Als enige lagen haar spullen nog op haar tafel, netjes bij elkaar gelegd door Bellingar met haar ketting er bovenop. Het werd stil na een zware klap, eentje die haar ogen met een leegte deed openen. Haar knokkels waren wit van de spanning die op haar vuisten stond, haar lege ogen boos van ongelukkigheid. Alleen Savadors gierende ademhaling was nog te horen, maar in Ephony's oren was het enige duidelijke haar eigen hartslag met een denderend ritme alsof deze een weg naar buiten zocht. Als een lappenpop die voor het eerst op eigen kracht en zonder draadje op moest staan kwam ze achter het bureau vandaan omhoog. Pas toen ze stond richtte ze zich op waarbij haar schouders zich weer naar achter kantelde en ze haar kin ophief, stond met haar zij en schouder richting Savador toe. Haar lege blik vooruit gericht, haar handen nog tot vuisten gebald. 'Jij,' de lege tint in haar grijsblauwe ogen veranderde in een panische hardheid een moment voordat haar stem zacht en woedend Savadors aandacht wilde trekken. 'Hoe denk je dít-' haar hand kwam met een agressieve zwaai omhoog om met een priemende vinger en een uitgestrekte arm naar Savador te wijzen waarbij haar vinger bijna het puntje van zijn neus aanraakte. Haar hoofd was op het zelfde moment een stukje gedraaid, haar woedende ogen via hun ooghoeken op Savador gericht. Door de krachtige zwaai van haar hand fladderde een paar van de papieren op het bureau weg, een windvlaag die krachtiger was dan een simpele zwaai van een arm. 'Hoe lang denk je het nog uit te stellen?!' maakte haar eigen vorige zin niet af, had zich met een ruk naar hem toe gedraaid waarbij haar armen krachtig haar woorden wilde steunen. Een zoveelste ongecontroleerde windvlaag stoof door het lokaal, deed haar eigen blonde lokken wild heen en weer zwaaien om gedeeltelijk haar gezichtsveld te ontnemen. Haar ogen strak op Savador gericht, zag niet zijn vermoeide uitstraling en de pijnlijke trekken van zijn lichaam. 'Hoe LANG, Savador. Hoe láng ga je dit uit stellen?' Haar hand strekte zich naar achter uit waarbij spontaan de krijtjes door de volgende vlaag wind die de zijkanten van het bord gevaarlijk deden bewegen omhoog vlogen. Een paar lande in haar hand, iets wat zelfs haar strakke blik niet van Savador afhaalde ondanks het feit dat ze dit niet verwacht had. 'Moet ik je persóónlijk er naartoe slepen? Als dat moet, doe ik het gráág,' haast alsof ze hem persoonlijk naar het slachthuis zou brengen, zo klonk haar stem terwijl ze de woedende woorden op een harde toon sprak. 'Godsamme Savador, zie je het dan zélf niet in. Ik ga dit niet toelaten... niet zolang ik leef,' de laatste zinnen zachter, haar vuisten hardhandig naar beneden geslagen waarbij ze haar hoofd wild schudde. De hand met de krijgtjes kwam omhoog, om daarna in een gefrustreerde woede de krijtjes naar Savador te smijten. 'Nu, Jij-' een zoveelste krijtje werd naar hem toe gegooid. 'Naar. Boven. En wel. Metéén,' haast grommend gooide ze met een onhandige gooi - waarin je duidelijk zag dat ze gooide zonder te mikken en het meer uit pure frustratie deed - het laatste krijtje. Met krachtige passen, haar gezicht nog steeds vertrokken van woede beende ze om het bureau heen. Haar hand greep haar tas, met de andere het kettinkje die ze in een zijvakje duwde terwijl ze naar Savador toe liep. 'Wat sta je hier nog? Had ik niet iets gezegd?!' misschien was het de invloed van hem zelf, maar haar sissende en bijtende stem kon met een zwak aftreksel van zijn gebruikelijke botheid en woede naar leerlingen vergeleken worden. Haar handen kwamen op zijn schouderbladen te liggen waarna ze hem naar de deur toe duwde. Als hij zelf niet ging, zou ze hem naar zijn kamer duwen en zijn tas persoonlijk inpakken zodat ze hem op de eerste en beste shuttle kon zetten. Op naar de kliniek, en als hij nu niet ging zou ze alle mogelijke middelen inzetten. Ené zou ze inhuren als persoonlijk sleeptoestel, Deshas als bewaker, desnoods het gehele groepje Legendarische Magicans om hem erheen te krijgen. En als het geen Sharda kon zijn, dan zou ze hem blinddoeken, verdoven, en wat dan ook om hem op Nova te krijgen. 'Dat ik je ooit zo lang heb door laten gaan, ik moet wel mesjogge zijn geweest,' haar bijtende stem nog steeds zonder enige grijntje lievelijkheid. Had het nu geheel zitten met dit. Als hij niet wilde luisteren zou ze haar plan alsnog doorvoeren, met of zonder zijn toestemming.

Het was alles behalve zijn bedoeling geweest Ephony pijn te bezorgen tijdens zijn uitbarsting, maar Savador had er noch besef, noch aandacht voor gehad. Zijn woede was te groot geweest, overspoelde hem. Alle leerlingen moesten weg, onmiddellijk. Oprotten, opsodemieteren. Hij had nu behoefte aan eenzaamheid - gróte behoefte. Leerlingen duwde hij hardhandig het lokaal uit, schreeuwde hij ver uit zijn buurt. Zijn temperament was als een vulkaan die nooit of te nimmer echt rustig was, momenteel spatte de lava er figuurlijk wild uit. Met name ook door een aantal afstandelijke leerlingen die er naar zijn gevoel te lang over deden of gewoon oliedom in het lokaal verbleven, zoals in Marjolijns geval. Hij had er geen seconde over getwijfeld, had zijn woede zonder blikken of blozen deels op haar afgereageerd. Hoe kon ze zo stom zijn! Zag dat blonde geval dan niet dat hij alleen wilde zijn? Het had hem niet lang geduurd voor hij ook Marjolijn waarschijnlijk buiten het lokaal verwijderd had. Achteloos gooide hij de deur dicht, probeerde met een ongezond versnelde ademhaling weer tot rust te komen. Iets wat hem maar moeilijk lukte. De spullen op Ephony's verlaten tafel had hij vanuit zijn ooghoeken opgemerkt toen hij zwaar hijgend terugslofte naar zijn bureau om daar vermoeid over heen te hellen. Zijn ogen had hij stijf dichtgeknepen, zijn mond verwrongen in een pijnlijke grijns die geen spoor van amusement bevatte maar enkel veel van een grijns weghad doordat hij zijn lippen opgeheven had en zichtbaar stevig zijn tanden op elkaar beet. Savador merkte dat er naast hem iets in beweging kwam, opende langzaam zijn ogen bij de zachte maar niettemin woedende stem die aan Ephony toebehoorde. Hij wist het, kon het ergens ook voelen; ze was absoluut niet blij met wat er zojuist gebeurd was. Maar hij bleef in dezelfde roerloze gebogen positie staan om flink uit te hijgen, zelfs toen zijn pleegdochter met een agressieve zwaai van haar arm priemend naar hem wees. Hij staarde triest naar zijn bureau, sloot zijn ogen even toen de meegekomen windvlaag van Ephony's beweging behalve papieren ook zijn sluike lokken liet wapperen. Haast alsof hij zijn fout met het uitstellen van het onderzoek niet onder ogen wilde komen, als een klein jochie dat koppig zijn hoofd van zijn boze moeder wegdraaide terwijl ze hem op zijn vingers tikte. Bij Ephony's volgende woedende woorden wendde Savador ook inderdaad zijn gezicht van haar af richting zijn linkerschouder, negeerde de lokken die in zijn gelaat sloegen door de tweede krachtige windvlaag. Aan zijn bleke gezicht was ergens toch wel ernstigheid te zien, want hij wist immers dat hij wel degelijk degene was die flink fout zat. 'Hoe LANG, Savador. Hoe láng ga je dit uit stellen?'
Hij dook zichtbaar ineen bij haar luide 'LANG', wilde net zoals het onderzoek de waarheid zoveel mogelijk uitstellen. Koppigheid was een eigenschap die zijn persoonlijkheid compleet maakte, het missende stukje. Dat was ook nu goed te merken; alsof ze het niet tegen hem had bleef hij met zijn hoofd van Ephony afgedraaid zwijgend staan. Ook toen haar stem menens klonk toen ze beweerde hem er persoonlijk naar toe te slepen. Voor hij het zelf besefte daalde er een regen van krijtjes op hem neer, in haar frustratie had ze de dingen naar zijn hoofd gesmeten. Eindelijk draaide Savador zich traag naar Ephony om, al was het nog voorzichtig. In zijn slangachtige vochtige ogen waren tranen te zien die hij duidelijk tegen wilde gaan maar hierin meesterlijk in faalde. Een volgende krijtje tikte tegen zijn hoofd, maar hij schonk er niet echt aandacht aan. Zijn gebroken blik gleed naar beneden en bleef een tijdje gericht op hetzelfde krijtje dat nu over de vloer wegrolde. Hij hief half zijn hand op bij het laatste krijtje, kwam pas een paar seconden later met trillende benen in beweging nadat Ephony boos langs hem naar haar tafel beende. Langzaam verzamelde Savador zijn spullen bijeen en liet ze in zijn lederen schoudertas glijden, zijn uitstraling nog steeds gebroken maar totaal onthutst. Zijn blik gleed weer schichtig naar Ephony bij haar bijtende en sissende woorden, met moeite trok hij zijn smalle lippen van elkaar los om er iets op terug te zeggen, maar al wat uit zijn keel kwam was een hees schor geluid. Verontwaardigd maar gehoorzaam liet hij zich richting de deur duwen, sleepte de tas slapjes achter zich aan. In de deuropening bleef hij stijfjes gebogen stilstaan, fronsend starend naar de vloer terwijl hij Ephony's lieveloze stem weer moest aanhoren. Loompjes draaide hij zich naar zijn pleegdochter om en staarde met een droevige maar beminnelijke blik op haar neer. Zonder er ook maar een woord over te breken nam Savador haar daarna totaal vanuit het niets in zijn armen om haar een tijdlang in een omhelzing te houden. Deels als woordloos antwoord dat hij aan haar eisen zou voldoen. Deze keer wel. Voor haar, voor zichzelf. Een moment later liet Savador haar weer voorzichtig los. Met moeite wist hij de tas op zijn schouder te hijsen waarna hij zich omdraaide en met gebogen hoofd en in een moeilijk pasje wegslofte. Een laatste blik over zijn schouder naar Ephony was het enige wat hij haar voor nu nog toeschonk.

Met een neutrale blik keek ze naar de jongen die iets tegen haar zij. Ze trok een wenkbrauw omhoog. ‘Ach, tot nu toe heeft hij zijn beruchte naam niet echt waargemaakt,’ sprak ze luchtig. ‘Blaffende honden bijten niet,’ voegde ze er nog aan toe. Maar opnieuw was het weer haar onoplettendheid, zorgeloosheid en onderschatting die ervoor zorgde dat het volgende gebeurde. Maar alsnog, ze zou een paar dagen erover blijven denken. Daarna zou ze boos worden, op zichzelf vooral. En daarna zou ze het weer negeren. Met een ruk draaide ze haar hoofd bij het horen van zijn stem. Hij schreeuwde, maar je kon het ook zien als snauwen. En zo ging de vergrotende trap in haar hoofd door. Maar het drong niet echt tot haar door. De wanhoop in zijn actie trok haar aandacht, maar hij zou niet in huilen uitbarsten. Hij zou zich vast niet nog meer verlagen, nog meer zwaktes laten tonen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes toen hij haar arm vast pakte. De greep deed haar niets, maar de warmte… Hij schroeide haar huid letterlijk weg. Omdat ze weer eens niet goed oplette en hem enkel alleen aankeek; zoekend naar iets dat wat zou verraadden over zijn huidige toestand, was het niet echt moeilijk om haar van haar plek te krijgen. En dat gebeurde ook. Maar ze viel nog niet om, weigerde dat te doen. Ze stond wankel. Omdat zijn hand nu pas van haar arm af was, was pas te zien wat de schade was. Een rode afdruk, verbrand. Haar huid was ook altijd weer eens zo teer, typisch meisjes huidje. Wat ze haatte. Met grote ogen keek ze ernaar, liet zich toen pas op de grond vallen. Haar evenwichtsorgaan leek helemaal gedesoriënteerd te zijn. Ze was het niet meer gewend om in zo’n toestand te zitten. Proberend niet geraakt te worden trapte ze met moeite alles wat op haar afkwam weg. Maar alles kwam tegen haar schenen, het lukte haar niet dingen normaal tegen te houden. Het deed pijn, maar ze wou gewoon niet geraakt worden.
Haar haren werden hardhandig vastgepakt. Ze werd eraan omhoog getrokken, klemde haar tanden op elkaar om niet te gaan gillen, om zich stil te houden en om niets meer te doen. Het zou niet helpen, zou alles alleen maar erger maken. Gewillig liet ze zich meesleuren door de hand die haar haren vast had. Pas voor de deur verdween de grip. Nog steeds zei ze niets, en deed ze ook niets. De trap in haar rug voelde ze niet eens meer, maar toch duwde hij haar naar voren. Ze viel niet op de grond, godzijdank. Na zich zo gedragen te hebben, zo hopeloos, was het laatste wat ze kon doen vallen. Haar schenen deden pijn, niet te zwijgen over haar arm. Er zouden blauwe plekken komen. En het zou wel een tijdje duren voordat die brandwond weg was. Ze beet op haar lip. Nee. Ze zou niet naar de ziekenboeg gaan, zou zich niet nog meer verlagen. Sloffend liep ze weg, het deerde haar niet meer of iemand haar zou zien. Want ze zouden allemaal hetzelfde zeggen; je moet naar de ziekenboeg. En dat wou ze dus niet.

{ Sorry voor de late spontane reactie D:
Vond gister de tijd niet ;x;
Of nog eerder... Hurr.
En Thank You So Much ;D
Ik wil dat Mar pijn heeft, da's leuk ;o
Oe, wat ben ik weer gemeen voor mijn characters x) }

Woede was het eigenlijk maar een klein beetje. Het grootste iets wat Ephony aanzette tot deze uitval die totaal niet in haar karakter paste was angst, angst om hem zo lang te zien en angst om hem te verliezen. Daarbij had haar hoofd na alle vorige pogingen besloten dat boos worden uiteindelijk de enige optie was. Een optie die nu werd vervuld door smijtende krijtjes en ongecontroleerde windvlagen die zelfs haar haren woest lieten wapperen als een mislukte versie van Neara. Toen het laatste krijtje was gegooid wat ze naar hem toe gebeend, hem in zijn rug naar de deur geduwd. Zijn ogen ontweken, bijtend op haar kiezen om nu niet spontaan tegen zijn rug aan te gaan slaan. Zijn poging om iets te zeggen ging bij haar over het hoofd, duwde hem nu naar de deur toe met haar ogen strak op de zwarte stof van zijn rug gericht. Bij de deur liet ze haar handen van hem af glijden, ze kon hem moeilijk door het hout heen duwen. Haar armen slap langs haar lichaam, haar ademhaling wat versterkt door haar neus nu ze haar blik weer oprichtte in zijn ogen toen Savador zich omdraaide. Haar ogen verwijde zich onthutst toen hij dichterbij kwam en ze werd verborgen in zijn armen, haar wang nu tegen zijn borst. Haar woede verdween als sneeuw voor de zon, maakte plaats voor een paniekerig verdriet waarbij ze zijn omhelsing beantwoorde door haar armen stevig rond zijn middel heen te slaan en haar gezicht in zijn kleding te verbergen. Zonder geluid bleef ze snikkend tegen hem aan staan, had het laatste gedaan wat in haar op kwam om hem te overtuigen. Onder een licht protest liet ze hem los, hield haar blik schaamvol naar beneden gericht. Doodstil bleef ze staan toen hij de tas op zijn schouder hees en weg liep. Haar kaken op elkaar geklemt, haar eigen ogen gevuld met tranen die ze met moeite niet over haar wangen liet stromen toen ze opkeek naar zijn weglopende gestalte. Ze staarde alleen maar terug, staande in de deur opening toen zijn goudkleurige ogen vanaf een afstand over zijn schouder haar aankeken. De man waar ze zo bang voor was geweest, waarbij nu haar hart brak om hem zo breekbaar te zien. Met een ruk draaide ze zich om, rende in een paar passen naar haar tafel om haar tas over haar schouder te gooien en een sprintje te trekken. Haar zicht vertroebeld door de tranen, haar wapperende haren achter zich aan terwijl ze de deurpost om vloog en het wazige, zwarte gestalte voor zich zag in de gang. Haar tas die bij elke pas tegen haar aan beukte, de hoeken van de boeken in haar been duwde maar waar geen aandacht aan besteed werd. Haar blik strak op zijn rug gericht die dichterbij kwam. Niet veel later had ze hem ingehaald, greep haar hand zijn arm om deze op te tillen en er zelf onderdoor te kruipen in het zelfde moment dat ze bijna tegen hem aan botste in haar rennende tempo. Zijn arm om haar schouder, haar arm om zijn middel en haar snikken inhoudend waarbij ze haar hoofd tegen hem aan legde. Haar andere hand pakte de hand die over haar schouder heen lag, wilde hem laten weten dat hij niet alleen was ondanks haar uitbarsting. 'Je hebt iemand nodig die je eigenlijk dag en nacht in de gaten houd,' fluisterde ze hees onder de ingehouden tranen, haar ogen op de grond gericht en haar arm strak om hem heen. Zoals haar eigen mening duidelijk was; hij had iemand nodig die altijd over hem waakte. Een vrouw, ze wou dat Diva dat beeld in kon nemen. Maar haar had ze al een hele lange tijd niet gezien, en Savador zelf leek ook niet al te vrolijk de laatste dagen.

Savador had er geen woord over gebroken tijdens Ephony's ontoepasselijke uitbarsting, had zich gehoorzaam maar verward richting de deur laten duwen. Wat kon hij er tegen beginnen? Welke tegenargumenten kon hij voor excuus gebruiken? Hij wist dat hij fout zat en Ephony alle recht had dit te doen als zijn pleegdochter, dat ze volkomen gelijk had. Het was alleen dat hij zoals gewoonlijk veel en veel te koppig was om zijn eigen fouten toe te geven. Tot de deur werd hij losgelaten en draaide zich traag naar haar om. Zonder er ook maar een woord over te verspillen had hij Ephony in een stevige omhelzing genomen, zijn hoofd daarbij rustend op haar blonde kruin en zijn ogen stijf dichtgeknepen om de opkomende tranen tegen te gaan. Hij kon het met moeite inhouden, wilde hier niet als een klein kind gaan staan janken om zijn eigen zonden. Kort genoot hij van de omhelzing en de warmte ervan, een warmte waar hij zo naar verlangde maar die hij gewoon niet genoeg kreeg. Nooit niet, al van jongs af aan niet. Zijn ouders waren er maar voor korte duur voor hem geweest voor ze geestelijk gek werden, zijn leven na dat incident had vooral uit eenzaamheid en een voortdurend vallen en opstaan bestaan. Aan haar zacht schokkende schouders kon Savador opmerken dat Ephony tranen liet; hij had haar het volgende moment erna gauw losgelaten voor hij zelf ook losbarstte. Acuut had hij zich omgedraaid en was weggelopen, een laatste blik over zijn schouder was al. Ephony's eens zo vrolijke grijsblauwe ogen stonden vol tranen, ze stond er al net zo gebroken bij als hij. Het deed hem ongelofelijk pijn haar zo te zien. Met opeengeklemde kaken draaide hij zich om en slofte ongelukkig verder met het vaste besluit in zijn achterhoofd dat hij vanaf nu niet meer om zou kijken. Hoeveel harten hij al wel niet gebroken had door zijn eigen egoïsme. Met een zwaar gevoel van schuld en spijt beende Savador verder. Hoe sneller hij zich in zijn kantoor kon opsluiten om daar weg te kwijnen, hoe beter. Hij draaide zich echter weer langzaam om toen rennende voetpassen hem van achteren plotseling naderde, hief zijn arm op en keek ietwat geschrokken schuin naar beneden toen Ephony als vanuit het niets zich snikkend aan hem vastklingde. Zijn wanhopige blik verzachtte zich en kreeg een zeldzame tedere tint over zich heen. Gewillig legde hij zijn arm beter om haar schouders en hield hij zijn pas in zodat Ephony naast hem kon blijven lopen. Zachtjes ontklemde hij haar hand die de zijne vasthield, kneep er kleintjes in. Savador voelde zijn hart bijna letterlijk in tweeën breken bij Ephony's hese woorden, het raakte hem diep. Té diep. De klap die zijn tas veroorzaakte toen deze van zijn schouder gleed en op de grond terecht kwam galmde door de gangen. Alsof hij nu echt mentaal instortte liet hij zich met een verwrongen gezicht van de tranen die hij nu echt niet meer in kon houden op zijn knieën zakken. Zijn beide handen hielden die van Ephony stevig vast alsof hij bad en hij boog zijn hoofd richting de grond zodat ze de gebroken uitdrukking op zijn gelaat niet hoefde te zien. De tranen stroomden over zijn wangen, maar alleen aan zijn zacht schokkende borst en schouders was te zien dat hij van binnen leed. Nu hij erover nadacht was het alweer een tijd geleden sinds de laatste keer dat hij echt zoveel verdriet had gehad. 'Morgen,' was er zacht en hees te horen tussen zijn haast onhoorbare gesnif en gesnik. 'Ik beloof dat ik morgen ga. Morgen..' Met Ephony's hand die hij tegen zijn hoofd drukte kromp Savador nog verder ineen.

In het besluit dat binnen een fractie van een seconden gemaakt was wist ze dat ze hem nu niet alleen zou laten lopen, wilde naast hem lopen zolang het moest. Al moest ze mee naar Shadra om hem naar de kliniek te brengen, ze zou het doen voor hem. Haar haastige passen renend achter hem aan, de tranen die door de wind zonder vast patroon langs haar wangen liepen om onder zijn arm te duiken en dicht tegen hem aan te blijven lopen. Haar ene arm om zijn middel geklemd, zijn arm over haar schouder waarbij ze zijn hand pakte en haar hoofd tegen hem aan legde. Hij had haar laten schrikken, en niet zo'n klein beetje ook. Ze was er bijna onderdoor gegaan toen Zalas midden op de tafel voor een moment dood was gegaan, maar haar gehele hart zou zich indompelen in ijs als hij dat had gedaan en niet meer wakker zou zijn geworden. Er was net geen Deshas geweest om met brute kracht hem terug te halen, ze was waarschijnlijk de enige geweest die hem door elkaar geschud zou hebben om hem terug te krijgen. Zacht sniffend liepen ze parallel door de lege gang, had ze haar wanhoop zacht uitgesproken. Ze kon zelf moeilijk dag en nacht naast hem lopen, en hoezeer Saethion toch ook beangstigend menselijk over kwam, hij kon zijn meester niet op die manier in de gaten houden. Met een ruk die maar een kleine seconden in beslag nam na de klap van Savadors tas op de grond keken haar ogen naar Savador, haar hoofd opgetild in de snelle beweging. 'Saf?' hees en paniekerig stond haar hart een slag stil, zag hem op zijn knieën vallen waarbij haar hand vastgehouden werd. In haar ogen stortte hij weer in, haar panische ogen op zijn zwarte kruin gericht nu zijn hoofd naar beneden hing. Haar lippen van elkaar waarbij haar mond wat open bleef hangen uit pure verstijfing en haar starende blik op Savador gericht. Ze voelde amper zijn handen rond die van haar, herhaalde het beeld langzaam in haar hoofd hoe hij nog bewoog. Zijn schokkende schouders, de voor haar onzichtbare tranen op zijn gezicht. Haar mond sloot zich langzaam, slikte haar drooggeworden keel en knipperde een paar keer met haar ogen voordat haar lichaam weer ontstijfde. Zijn zachte stem die haar aandacht pas echt trok, haar lichaam in beweging zette en haarzelf door haar knieën liet zakken. Voor hem knielde ze neer, omsloog met haar andere hand zijn handen toen hij verder ineen kromp. De glimlach op haar lippen werd verpest door de tranen op haar gezicht en de gebroken uitdrukking in haar ogen. Ondanks dat was de zachte kant in de grijsblauwe ogen weer terug gekeerd. Ze nam haar handen van die van haar, veegde een paar zwarte lokken uit zijn gezicht over zijn schouders om deze daarna te omlijsten met haar handen en zijn gezicht te kantelen zodat ze hem aan kon kijken. Met haar duimen streelde ze zijn ingevallen wangen, haalde de tranen eruit waarbij ze de gebroken uitdrukking in zijn ogen zo goed als het kon negeerde. 'Gelukkig,' wist ze zachtjes eruit te persen, haar stem lievelijk. Eigenlijk was hij nog een klein kind, een kind dat zichzelf wilde bewijzen op de meest mogelijke manieren om maar erkent te worden. Een kind dat de goedkeuring nodig had van iemand van wie hij hield, een moeder of een vader. Al even zachtjes drukte ze haar lippen op zijn voorhoofd om zo te blijven zitten. Daarna kwam ze naar voren, legde haar armen om zijn nek om hem kinderlijk en stevig te knuffelen. 'Wil je dat ik mee ga?' vroeg ze hem zachtjes zonder van positie te veranderen, geknield op de grond tegenover hem om half omhoog gekomen in de omhelsde houding te blijven zitten.

Om al zo spoedig naar de desbetreffende kliniek op Shadra te gaan was niet echt waar Savador op gehoopt had. De allereerste afspraak was verzet ja, omdat er een té lange wachttijd voor stond - een maand verder zou hij dan alles bijeen geraapt moeten hebben om zich klaar te maken voor vertrek. Maar het was nu alweer die maand en drie weken verder en als hij heel eerlijk moest zijn had hij - als typisch type dat een gruwelijke hekel had aan doktoren, ziekenhuizen, wachtruimtes en alles wat daarmee te maken had - steeds zijn afspraak verzet. Gewoon omdat hij van mening was dat hij nog lang niet toe was aan een lichamelijk onderzoek. Het was een leugen als hij zich volhield dat hij op en top gezond was, een werkend brein had hij echt wel tot zijn beschikking. Het was meer het feit dat hij zich ervoor schaamde, zich ontzettend zwak voelde dat hij een onderzoek moest laten doen omdat een paar dingen van zijn lichaam niet optimaal meer functioneerden. Nu had Savador het er toch echt wel voor over; voor Ephony. Al was het alleen om die gebroken houding en die ongelukkige blik niet meer te hoeven aanschouwen. En steeds onderuitgaan voor de ogen van zijn leerlingen was ook aardig gênant. Met zichtbare tederheid in zijn slangachtige ogen had hij het toegelaten dat Ephony naast hem wilde lopen, sloeg de arm om haar schouders steviger om haar heen. Ze was ook de enige die er nu voor hem was en hem steun bood. Echt de enige - en daar was hij haar meer dan dankbaar voor.
Savador liet zijn tas met een luide klap op de grond neerkomen na Ephony's ontroerende opmerking, was daarna mentaal gebroken op zijn knieën gezakt terwijl hij tevergeefs de tranen nog probeerde in te houden. Hij reageerde amper op Ephony's hese stem die ook een vleugje paniek met zich meedroeg, negeerde ook het feit dat ze hem met haar eigen ingekorte versie van zijn naam aansprak. Het verdriet had zowel zijn zicht als zijn spraak en heldere denkvermogen vertroebeld; voor even was hij zo diep gezonken in de somberheid dat haar stem niet tot hem doordrong. Ephony's hand had hij nog tussen de zijne geklemd, zijn bleke handen sloten zich klam en bezweet om haar warmte. De tranen stroomden onophoudelijk over zijn gezicht, maakten een kleine daling bij zijn jukbeenderen en ingevallen wangen om daarna weer hogerop richting zijn kin te moeten klimmen. Met alle macht had hij nog geprobeerd ze in te houden, iets wat nu gewoon niet meer lukte. Verslagen hoorde hij zichzelf beloven dat hij morgen naar de kliniek zou gaan - hij hoopte vurig dat hij er inderdaad goed aan zou doen. Hij merkte pas dat Ephony op dezelfde hoogte als hij zat nadat ze waarschijnlijk ook was neergeknield toen zij nu degene was die zijn handen omsloot. Savador voelde zich steeds verder wegzakken in zijn eigen verdriet, liet zijn lokken toch gewillig wegstrijken uit zijn bleke gezicht en zijn betraande gelaat naar haar toe te kantelen. Zijn verloren goudkleurige ogen blikten even in die van haar, zijn altijd zo smalle verticale pupillen nu ietwat verwijd; iets wat alleen gebeurde als er een hoop licht op viel of wanneer hij tranen liet. Zwijgend en nog zacht nasnikkend sloot Savador zijn ogen en genoot in stilte van de strelingen over zijn wangen, veroorzaakt door Ephony's duimen die zijn tranen meenamen. De enige handen die hem ook zouden strelen, een symbool van steun die hij nu zo hard nodig had. Hij slikte even toen hij even later haar zachte lippen troostend tegen zijn voorhoofd voelde drukken, opende daarna langzaam zijn ogen weer toen Ephony haar armen om zijn nek legde. Als verlangende reactie naar troost en dit soort warmte legde Savador zijn armen om haar heen om haar terug te knuffelen. Zijn hoofd legde hij daarbij met gesloten ogen schuin tegen het hare, zijn kin rustend op haar schouder. 'Dat hoeft niet, lieve Ephony,' antwoordde hij hees van de brok in zijn keel op haar hartverwarmende verzoek. Aan de ene kant wilde hij graag iemand aan zijn zijde hebben als hij ging, maar aan de andere kant wilde hij geen zorgen wekken. En het allerbelangrijkste: hij wilde absoluut geen gebroken blikken meer zien in de normaal zo vrolijke pretoogjes van Ephony. Hij slikte de brok in zijn keel weg terwijl hij kort even naar achter week en zijn gezicht dichter naar het hare verplaatste om een late kus terug te geven op haar voorhoofd. 'Dat hoeft echt niet,' herhaalde hij zijn woorden fluisterend. Savador viel daarna weer zacht zuchtend terug in de omhelzing, blij dat hij Ephony nog had als er dan niemand anders was die hem wilde bijstaan.

Geen reactie toen ze paniekerig zijn naam uitgesproken had, had daar zelf voor een verstijfd moment naar zijn ineengekrompen lichaam gekeken. Getekend van de pijn en het verdriet, een status waarin ze hem eigenlijk nooit zag. Uiteindelijk was ze bezorgt op haar knieën voor hem terrecht gekomen, had met haar handen zijn gezicht teder vastgepakt om deze omhoog te kantelen. Als een moeder bij haar verdrietige zoon had ze met de droevige maar tedere glimlach de tranen van zijn gezicht geveegd en hem aangekeken. Hoezeer haar ogen ook de rust en de steun uitte, in haar hart was een grote breuk ontstaan bij het zien van zijn gezicht. Het enige wat ze had kunnen doen was haar armen om hem heen te slaan en hem vast te houden. Haar ogen dichtgeknepen en haar denderende hart in haar borstkas wilde ze dit alles zo gauw mogelijk achter de rug hebben. Zacht had ze haar voorstel gesproken, om haar ogen te openen en al te verwachten dat hij haar aanbod zou afslaan. 'Weet je het zeker? Ik kan vast wel een vrijgeleide krijgen bij het schoolhoofd,' een zwakke poging om zijn mondhoeken weer omhoog te doen krullen zonder hem aan te kijken. Haar armen verslapte, kwamen van zijn schouders af om daarna op haar eigen benen neer te komen en met haar handen hierop te steunen. Met neergeslagen blik voelde ze zijn lippen tegen haar voorhoofd en hoorde zijn stem aan. De treurige glimlach kwam terug op haar lippen toen hij weer zijn armen om haar heen sloeg, waarbij de hare rond zijn middel kwamen te liggen en ze haar voorhoofd tegen zijn schouder legde. 'Wel gauw weer terug komen,' murmelde ze als een kleuter na een tijdje stilte. 'Deshas is eng zonder dat jij er bent, en je bent het enige chantage middel wat ik tegen Laurens kan gebruiken. En ik moet nog steeds bijles hebben in vuur magie, bij iemand anders zal ik het nooit durfen. En ik wil hier nog afstuderen om mijn diploma van jou te krijgen, en... Sorry,' het laatste kwam er hees uit, praatte alsof hij voor de rest van de jaren op Shadra zou moeten blijven om weer op krachten te komen. Dat wilde ze niet bedenken, en toch waren de woorden over haar lippen gestruikeld. Haar handen hadden zich wat verkrampt op zijn rug, drukte haar hoofd tegen zijn nek aan om zachtjes te zuchtten. Op het laatste moment verstrakte haar greep, drukte zichzelf tegen hem aan om haar gezicht te verhullen tussen de blonde lokken. 'Kom, je moet naar boven voordat we hier de rest van de middag blijven zitten,' fluisterde ze zachtjes, verslapte langzaam na haar eigen woorden de greep van haar armen om zichzelf weer op te richtten. 'Het spijt me nog van wat ik zei, ik dacht niet na... Naja, ik dacht dat en toen zei ik het hardop,' doelend op haar woorden waarna hij ingestort was, had deels de conclusie genomen dat dat daardoor was gekomen maar zeker weten wist ze niet. 'Het is alleen dat ik Diva al een lange tijd niet gezien heb enzo,' in een poging haar eigen woorden goed te spreken maakte ze het alleen nog maar erger. Gefrustreerd staarde ze naar haar eigen knieën, om daarna naar Savador op te kijken. 'Hup, omhoog,' haar stem zachtjes, haar woorden deels voor zichzelf om omhoog te komen. Haar hand pakte een van die van hem om met de andere zijn tas te pakken. Voorzichtig en langzaam stond ze op, hield zijn hand vast en hervond de glimlach op haar lippen. Met die zelfde glimlach trok ze hem al even zachtjes mee aan zijn hand. 'Het gaat allemaal goed komen, dat weet ik gewoon,' haar stem had het volume en de helderheid weer terug gevonden, haar grijsblauwe ogen vertoonde nog maar enkele sporen van de tranen van daarvoor. Over haar schouder keek ze Savador glimlachend aan, om langzamer te lopen en naast hem mee te lopen, zijn hand nog in de hare.

De dankbaarheid kende geen grenzen; ook al deed Ephony enkel en alleen wat ze kon doen, voor Savador was het veel meer dan een kleine omhelzing en een paar strelingen alleen. Wanneer had ze hem nu niet bijgestaan in moeilijke tijden sinds hij haar kende? Ze was er in ieder geval al veel meer voor hem geweest dan Diva, en dat was juist iets wat hem tegelijkertijd weer teleur deed stellen. Hij had zich niet geschaamd voor Ephony's handelingen, zeker niet nu hij het het hardst nodig had. In plaats daarvan liet hij haar doen, genoot van de warmte en de aandacht. Hoeveel tranen hij ook liet, Ephony was daar voor hem om ze net zo snel weer weg te vegen. In feite was ze de lijm voor de scheuren in zijn ziel die zijn gebrokenheid hadden veroorzaakt. Met nog vochtige ogen keek Savador na een tijd weer op naar zijn pleegdochter toen ze vroeg of hij het echt zeker wist - de somberheid leek licht verdreven te worden bij de glimlach die op zijn smalle lippen gleed bij haar woorden erna, waardoor zijn gezicht een tikkeltje leek op te klaren. Zacht grinnikend, al ging dat nog steeds een beetje hees door de opkroppingen in zijn keel, boog hij zich naar voren en legde een hand op Ephony's achterhoofd om haar hoofd ietwat plagend tegen zijn schouder te duwen. Vanzelf ging die handeling weer over in een lieflijke omhelzing. Hij hield gewoon zoveel van haar; het was zo'n goede meid. 'Ik weet het zeker,' zette Savador zwak glimlachend een extra verduidelijkende streep onder zijn vaste besluit. Zacht had hij een kus op haar voorhoofd gedrukt, verstevigde de omhelzing vervolgens door zijn armen steviger om haar middel te leggen. In de serene stilte waarin hij het verdriet langzaam voelde wegebben maar waarbij de sombere sfeer alsnog aanwezig bleef had hij zijn ogen gesloten. Langzaam opende hij ze weer toen Ephony weer begon te spreken en daarbij de stilte verbrak, keek nietziend een tijdje voor zich uit. 'Ik kom altijd terug voor jou. Altijd,' sprak hij met een glimlach terwijl hij terugweek. Plagend gaf hij een tikje op het puntje van haar neus. Dat moest ze inmiddels toch wel weten. Hij behandelde Ephony net zo liefdevol als zijn bloedeigen dochter als dat hij Asema later zou behandelen. Met licht opgetrokken wenkbrauwen bleef Savador haar wat verbaasd aanstaren toen ze losbarstte in een spraakwaterval waaruit hij het idee kon trekken dat ze met de gedachte rondliep dat hij een lange tijd op Shadra zou moeten blijven. Toen Ephony tenslotte haar verontschuldigingen aanbood kon hij er weinig tegen beginnen of hij schoot zacht in de lach. Zijn borst en schouders schudden er zacht van op en neer. Daarbij bewoog Ephony's hoofd ook ritmisch mee nadat ze haar gezicht in zijn nek verborgen had. Savador grinnikte nog zacht na terwijl hij een arm weer om haar heen legde en zijn hand op haar kruin liet rusten. Zijn blik oogde vermoeid toen Ephony even later haar hoofd naar hem oprichtte en opperde om naar boven te gaan. Half afwezig staarden zijn slangachtige ogen op haar neer, reageerde nauwelijks op haar bewegingen hoe ze zichzelf weer overeind hees. Zelf bleef Savador nog knielend zitten. De goesting en de pijn om weer te ervaren als hij overeind kwam was voor hem ver te zoeken. Bijna medelijdend keek hij naar Ephony op toen ze zich nogmaals verontschuldigde, deze keer voor de woorden die hem in hadden laten storten. 'Het is niet erg, lieverd,' zei hij zacht. Met moeite toverde hij een nieuw glimlachje op zijn bleke gelaat tevoorschijn. 'Het is niet erg.'
Met licht gefronste wenkbrauwen om haar toegevoegde zin erna die ze eigenlijk beter weg had kunnen laten reageerde hij er niet op, maar besteedde in plaats daarvan zijn aandacht aan het langzaam omhoog werken van zijn eigen pijnlijke lichaam. Dat ging in veel kleine stapjes waarin hij steeds even in eenzelfde houding bleef om de pijn allereerst weg te laten ebben voor hij een nieuwe stap waagde en uiteindelijk weer met beide benen en deels op eigen kracht overeind stond. Gelukkig ook met behulp van Ephony. Nu hij overeind stond en hand in hand stond met haar gaf hij er een dankbaar kneepje in. Hij liet het toe dat ze zijn tas overnam om de last voor hem te verminderen en kwam langzaam in beweging om samen op weg te gaan naar zijn kantoor. Tijdens het lopen keek hij schuin glimlachend neer op Ephony's blonde kruin na de woorden die weer met de typische Ephonyische helderheid en optimisme werden gesproken. 'Als jij dat weet, dan is het ook gewoon zo,' reageerde Savador met een verbreedde glimlach. Hij draaide zijn hoofd vervolgens recht om zich op het lopen te focussen, wat nogal wankel ging - des te eerder was hij op zijn kantoor en kon hij de benodigde rust benutten.

{Topic afgesloten? }