Met luid gerommel lande de brede rode raket op het ijzeren platvorm, terwijl het vuur uitging. Toen er helemaal lawaai meer was, ging de deur open. In de opening stond een man, zijn gezicht was een beetje nors. En hij steunde op zijn eikenhoutte wandelstok, hij keek rond. Met een opgehaalde neus keek hij naar het kasteel, ''Is dat alles,'' zei hij kritisch. En wou zich omdraaien, toen opeens een meisje langs haar glipte. Ook zij keek naa het kasteel, al was haar reacitie anders dan die van haar norse vader. ''Pa. Hoezo : Is dat alles?'' vroeg ze op verbaasde toon aan haar vader. Maar die was al weer in de raket verdwenen, de stappen waren te horen. Even later kwam hij terug, met een touw. Aan dat touw was er iets aanvast gemaakt. Het meisje genaamt Tina kon haar ogen niet geloven, toen pa verder stapte. En er een bonte pony hem achterna liep, de pony was een beetje twijvelend. Maar toen hij Tina in zijn oog kreeg, stapte hij er rap uit. Hij rukte het touw los uit Vader,s handedn, en ging in een mooi drafje naar Tina. Deze pony lijkt in de verte heel normaal, maar als je dichterbij was. Zag je duidelijk de vleugels.min Witte vleugels die tegen hem aan hingen, alsof ze er niet waren. ''Ronnie,'' zei Tina dolgelukkig. en gaf de gevleugelde pony een knuffel. Ze keek verast naar haar vader, die er verlegen bij stond. Tina vloog hem om zijn hals. En knuffelde hem. ''Help,'' zei haar vader. Tina liet gauw los, en ging weer naar Ronnie. Ze pakte het touw. En wou net terug naar haar vader gaan. Toen het opeens ging regenen. En niet dat het rustig begon, maar juist dat het met bakken uit de lucht viel. Tina was meteen doorweekt, en dat gelde ook voor vader en Ronnie. Tina zuchtte, waarom nu. Ronnie schudde zich uit, waardoor Tina nog natter werd. Haar vader keek een beetje ongelukkig.En wist niet zo goed wat hij nou moest doen. Uiteindelijk besloot Tina om maar wat te gaan doen. En liep naar haar vader, om hem een knuffel te geven. Toen ze om de nek van haar vader hing, zei ze. ''Ik ga.'' maar je bent doorweekt,'' zei hij. ''Maakt het dus uit?'' zei ze lachend. ''Ik ben toch al nat,'' Haar vader had hier geen antwoord op. En glimlachte flauwtjes. Hij liet Tina los, en stapte in de raket. Even stond hij stil in de deur opening, en keek Tina vragend aan. ''weet je zeker dat je dit wilt?'' vroeg hij. ''jahaa,'' zei Tina. En zwaaide haar vader uit. Die de deur dichtdeed. En even later steeg de raket weer op. Ronnie deens even naar achteren. Maar was vlug weer bijgekomen van de schrik. Tina maakte wat vuur, en hield dat bij haar pony. Die wat droger werd. Vlug gooide Tina de vlam weg, die toch uitging in de regen.En kwam met een soepele sprong op haar pony. Die zijn witte vleugels uiortekte. Hij was klaar om te vliegen, maar hij werd gestoort. Er stond een gestalte voor ze. Door de regen kon ze niet zien of het een man of een vrouw was. Maar er stond iemand

Met een gebruikelijke norse uitdrukking en een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen bewoog Savador zich wat moeizaam voort richting het lanceringsplatform. In zijn rechterhand een kruk vermomd als steunstok, het handvat ervan was een koperen slangenkop met een woedende blik en opengesperde bek. Hij moest wel sinds hij midden in één van zijn lessen was ingestort, lopen ging hem daarna niet zo gemakkelijk meer af. Gelukkig leek de afspraak die hij had op de Shadraanse kliniek steeds dichterbij te komen. En nodig ook, zijn rug - en eigenlijk zijn hele lijf - leek zijn stabiliteit in een rap tempo te verliezen. De steunstok tikte op de vlakke grond tijdens het vooruit sloffen, het enige geluid dat nu zijn oren bereikte voor hij het platform naderde. Zwijgend richtte Savador zijn hoofd op, zijn slangachtige ogen speurden de zwaar bewolkte hemel af. De oude pikzwarte raaf met het verfomfaaide verendek moest altijd om deze tijd precies komen om de post te leveren van buitenterreinse zaken. Van commisies, schoolbesturen, andere schooldirecteuren die contact met hem op namen. In ieder geval post en nieuws van buiten Starshine Academy. Toen hij zijn hoofd weer wat liet zakken staarde hij tussen zijn sluike lokken naar een grote rode shuttle die zojuist geland was, het was niet moeilijk te schatten dat het gevaarte van Razen kwam. In de deuropening stond een man, net als hij met een leunstok. Blijkbaar zag de kerel hem niet. Het volgende moment later wurmde zich een bruinharig meisje langs de man, waarschijnlijk was het haar vader. De vader verdween kort de shuttle in om met een dier dat leek op een pony aan een touw terug te komen. Ogenschijnlijk het huisdier van het meisje, maar dat kon hij zo niet schatten. Voor kort blikte Savador nors omhoog naar de hemel toen het plots begon te stortregenen. Misschien de eerste lentebui. Als vanzelf vormde zich een onzichtbare koepel boven Savadors hoofd, enkel te zien aan een oranje-achtige glans alsof de koepel van glas gemaakt was. Zo had hij geen last van zijn regen en daarbij zijn waterangst en werd hij bovendien niet nat. Hij lette ondertussen niet meer op het meisje, dat vast een nieuwe leerlinge hier was. Zijn blik was alweer afgedwaald naar de donkere lucht om te wachten tot hij stuitte op een zwart stipje aan de hemel. Misschien was de postraaf juist door de onverwachte plensbui even uit koers geraakt. Nors bleef zijn blik gevestigd op één van de donkerste wolken. Hij voelde er weinig voor hier hele uren te gaan staan wachten. Aan het helse kabaal kon hij concluderen dat de Raziaanse shuttle alweer opsteeg en hij weer alleen was op het lanceringsplatform. Bijna alleen.
Traag scheurde Savador zijn blik los van de wolken en draaide zijn hoofd om het meisje dat hij zojuist nog gezien had recht in haar ogen aan te staren. Ze zat op de pony, waarvan hij nu duidelijk kon opmerken dat het dier vleugels had, en wilde er blijkbaar langs. Hij dacht er nog niet over voor haar van zijn plek te wijken. In plaats daarvan bleef Savador als een rots in de branding staan en staarde haar enkel roerloos in de regen aan.

Tina zag nu dat het een man was, die zo roerloos voor haar stond. Het eerste wat haar opviel, was dat de man niet nat werd. Ze keek maar beter, en zag nu de orange glans.Ze vroeg zich af wat het was, maar het deed er nu even niet aan toe. Ze zal maar eens wat moeten praten om deze stilte te kunnen verbreken, op het getik van de regen na. ''Hallo meneer..'' zei ze een beetje luid. Tewijl de wind even keihard blies, hopelijk ging het niet stormen. Tina had het al zo koud, ze wist dat ze rilde. En probeerde het in te houden, iets wat dus niet lukte. Ze praatte maar verder. ''Ik ben Tina. En dit is Ronnie,'' stelde ze zich zelf en haar pony voor. Tina bekeek de man wat beter, dat ging nu de regen wat minder was. De man had zwart haar, en een beetje nors gezicht. Tina vroeg zich af wat hij was. Kwa beroep. Vast geen leering, anders was hij wel heel vaak blijven zitten. Misschien keek hij daarom nors. Tina giechelende zachtjes. Maar omdat de meneer op iemand leek die vlug boos werdoomden, stopte ze daar vlug mee. En keek serius, terwijl de druppels van haar gezicht stromen. Het regende nog steeds, en ze wou graag naar binnen toe. En niet hier blijven staan. ''Meneer? Kunnen we niet beter naar binnen gaan?'' vroeg ze. Maar vlak daarna kwam er raaf aan vliegen, hij kwam naar hun toe. En vloog eerst wat rondjes, voordat hij op de grond lande. Hij had zo te zien brieven bij zich, dus vast en zeker een post raaf. De raaf keek naar de meneer. Tina vond het wel een geining beest. En gelukkig was de regen ook al gestopt, maar Tina had het nog steeds koud. Misschien kon ze wel een vuurtje maken, als dat mocht. Tina klapte twee keer, en een kleine vlam kwam te voorschijn. Ze hielde de vlam voor haar, en verwarmde zich zelf. Ze keek naar de meneer, en vroeg zich af of hij dat ook nodig had. Maar hij was niet nat, en had het vast en zeker niet koud.

O..
bespeelt u mijn raaf?
Okeetjes dan :'3

Hij leek nu meer een bewegingloos standbeeld zoals Savador daar in de stromende regen stond, roerloos en nog altijd met een starende blik. Zijn intentie lag nog niet bij het uit de weg gaan zodat het meisje op het gevleugelde paardachtige wezen er langs kon, waarom zou hij ook? Ook toen het meisje hem groetend toeriep bleef zijn houding onveranderd. Zonder te reageren of een begroeting terug te roepen staarde hij het kind enkel zijwaarts aan, zijn hoofd daarbij wat gedraaid. Nors draaide hij zijn hoofd weer terug en boog die even toen hij even kort geteisterd werd door een ruw opstekende wind. Hij sloot zijn ogen terwijl zijn sluike zwarte lokken onder het effect van de wind verschillende richtingen in wapperden. Savador richtte zijn aandacht pas weer gefronsd op het meisje toen ze zich voorstelde als Tina. Haar pony heette Ronnie, iets wat er van hem niet bij had gehoeven. Wat kon hem het schelen hoe dat paard heette. 'Werkelijk,' reageerde Savador norsig, maar door de wind waarschijnlijk te zacht om te kunnen verstaan. Alsof het hem niets kon schelen hoe het nieuwe meisje heette scheurde hij zijn blik van haar los en vestigde zijn aandacht opnieuw op de hemel. De raaf vond hij nu immers sterker van belang. Hij wierp Tina echter nog een felle blik toe tussen de zwarte lokken die in zijn gezicht hingen door toen hij meende iets van gegiechel te horen. Meisjes die giebelden om allerlei onzinnige dingen, daar had hij een absolute hekel aan. Pas bij haar vraag keek hij Tina echt weer recht in haar ogen aan. 'Ga als je er de nodige behoefte aan hebt en de weeldige luxe in de shuttle niet goed genoeg voor je was. Ik heb nog dingen te doen,' luidde zijn grimmige antwoord op haar vraag of ze niet beter naar binnen konden gaan. Plots doemde daar tussen de neerstortende regendruppels en de windvlagen de raaf waar hij op wachtte op, het dier cirkelde eerst wat enkele rondjes voor het voor zijn voeten landde. In zijn zwarte snavel had hij zoals verwacht een paar gelige enveloppen geklemd. Terwijl Savador voorzichtig en moeizaam door zijn pijnlijke rug door middel van te steunen op zijn leunstok bij de raaf neerknielde om de post te overhandigen, leek de regen geheel te verminderen en uiteindelijk te stoppen. De onzichtbare koepel die hem tegen de onplezierige nattigheid beschermde verdween, daar was nu geen noodzaak meer voor. Nog in een geknielde positie nam Savador de enveloppen uit de snavel van de raaf en verzamelde de post in een hand. Hij blikte enkel een keer zijdelings naar Tina toen ze kennelijk besloten had zichzelf met zelfgecreëerde vlammen te warmen. Moest zij weten, als ze op die manier haar kleding in de fik wilde steken was het niet zijn probleem. Zwijgend ratste Savador de enveloppen met een vinger vast open, dan hoefde hij dat niet meer op zijn kantoor te doen.