Met een klein, maar toch droevig, glimlachje sloot Waylon de deur van zijn perdect opgeruimde kamer. Hij wist nog net een grote zonnebril van het bureautje te grijpen en die op zijn neus te zetten. Hij had een koffer in zijn hand waar alles perfect gestreken in zat opgevouwen. Met een simpele spijkerbroek en een overhemd die er losjes overheen hing liep Waylon de trap af van zijn gigantische huis op Puffoon. Zijn ouders waren zoals gewoonlijk aan het werk en dus had Waylon een briefje op de ijskast geplakt. Er had simpel op gestaan dat hij ze zou missen maar erg verheugd was op zijn trip. Hij had altijd een perfecte leerlinge geweest op zijn vorige scholen alleen wilde Waylon graag wat meer uitdaging voor zijn magie, die daarom minimaal ontwikkeld was. Iets waar hij enorm van baalde. Hij haalde even kort een hand door zijn warrige groene haren en stapte de deur uit op naar het lanceerplatform. Hij sloeg de grote deur van het herenhuis achter zich dicht en liet de koffer door iemand dragen. Stapte in een wagen en ging op weg naar zijn nieuwe bestemming, waar hij eerder al wat spullen naar had laten brengen.

Waylon stapte de shuttle in en plaatste nu de zonnebril boven op zijn hoofd om een gewoon brilletje op zijn neus te plaatsen. Hij had ook lenzen al vond hij die vaak nog al vervelend zitten en dus droeg hij regelmatig zijn bril. Het liet hem iets ouder en nerderiger lijken, maar Waylon vond het heerlijk. Net als zich verstoppen achter een zonnenbril, niemand kon zo zijn ogen lezen. Hij grinnikte zachtjes en sloeg een boek open. Een boek dat over de Puffoonse krachten ging, hij had zich in ieder geval goed voor bereid. Razendsnel gingen de bladzijden om en binnen een mum van tijd, zo leek het, werd de landing op Starshine in gezet. Waylon borg zijn boek op en pakte zijn koffer al in zijn hand. "Hier gaan we dan." Zei hij zachtjes na het landen tegen zichzelf. Ergens hoopte hij dat er minder mooie meisjes zouden zijn.. Hij was namelijk al snel verkocht. Maar dat zal waarschijnlijk niet zo zijn. Hij zuchtte eens diep en liep de shuttle uit.

Eenmaal op de vaste grond zette hij zijn zonnebril weer op. Het was een soort piloten bril met spiegelglazen. Onwijs leuk, anderen konden zijn ogen niet zien maar alleen zichzelf. Hij was meteen verliefd geweest op die bril. Zijn andere bril schoof hij in een zak van zijn broek. Het was hier een stuk kouder dan in Puffoon dat merkte hij al meteen, en hij trok een jack over zijn overhemd aan. Ze koffer zetten hij naast zich neer en hij liet zijn blik over het terrein glijden. Geweldig. Nu hij er was kon niks meer stuk gaan. Een klein charmant glimlachje kwam om zijn lippen te liggen, en deze liet een stralend witte rij tanden zien. Zijn groen,geel,bruine ogen waren verborgen achter de glazen, maar Waylon liet zijn blik rusten op een gestalte dat iets verderop stond. Even fronste hij lichtjes en kneep zijn ogen tot spleetjes om te zien wat voor gestalte het was. Maar doordat die bril niet zijn sterkte was merkte hij al snel dat het kansloos was om te proberen te kijken, en vol zelfvertrouwen stapte hij op de persoon in kwestie af.

Daisuki zat bij het lanceerplatvorm op het bankje te genieten van het weer. De positie van het lanceerplatvorm was gewoon geweldig als je met dit soort weer wou genieten van de zon. Met haar ogen gesloten had ze dus zitten tot het geluid en de shaduw van een shuttle haar op deden kijken. Uit de jongen stapte een jongen die een stuk ouder was dan haar en een pilotenbril op zette, nadeel van die bril leek alleen te zijn dat er spiegelglas in zat zodat je de ogen van de jongen niet kon zien. Voor de rest droeg hij ook nog een soort pak waardoor hij er nog best wel knap uit zag ook. De jongen liep op haar af en Daisuki wist niet goed wat ze moest doen of zeggen. Ze stond op zodat ze iets meer op het niveau van de jongen was, hoewel die nog steeds behoorlijk wat groter dan haar was. Ze slikte verlegen als ze vroeg "Je bent dus nieuw hier?". Het was een beetje een stomme vraag, maar ze wist niet echt hoe ze moest openen, boevendien wist ze dan meteen of hij daadwerkelijk nieuw was of alleen terug kwam van een bezoek of een tripje of zoiets dergelijks, dat had ze misschien wel op kunnen maken aan de bagage, maar daar had ze niet echt op gelet. Verlegen wachtte ze op antwoord, niet wetend wat ze moest zeggen tegen zo'n jongen

Met zijn ogen tot spleetjes geknepen keek Waylon naar het figuur voor hem. Het figuur, dat erg op een meisje leek, als hij zo met zijn wazige blik keek, was niet bepaald groot, voor hem eerder klein. Waylon glimlachte even zijn stralend witte, en netstaande, tanden bloot en liep verder op haar af. Hij kwam nu vlak bij staan en kon steeds beter de contouren van het meisje zien. Hij liet zijn koffer zakken en plaatste hem nast zijn voeten. Van achter zijn bril bekeek hij eht meisje even kieskeurig en merkte op dat ze ronduit eerstejaat moest zijn, hooguit tweede maar dat leek er niet bepaald op. Zijn klamme hand die de koffer vast had gebouden straak hij even droog aan zijn spijker broek waarna hij grinnikte op haar vraag. "Hoe raad je het?" Zei hij op een licht sarcastische toon. Terwijl hij sprak merkte hij dat hij sterk op haar neer keek. Hij streek zijn los zittend overhemd strak en glimlachte. "Jij zal geheid de weg beter kennen dan dat ik hem ken hier." Hij knipoogde even, hoewel het meisje het waarschijnlijk niet zou zien. "Ik ben Waylon Valentino Seb." Hij vond zijn naam altijd ronduit walgelijk. Hoewel Waylon nog mee viel vond hij zelf Valentino een kak naam. Maar als je zo bedacht, was hij ook wel een beetje een kakker. In ieder geval, hij kwam in de buurt. De zon die in zijn gezicht scheen liet zichzelf weerspiegelen in zijn glazen. Heerlijk zo'n bril. Hij glimlachte vriendelijk. Als ze ouder was geweest had ze misschien wel een goede kans gemaakt bij hem. Ze was niet bepaald lelijk ofzo. Alleen erg klein, en erg jong.

Het antwoord van de jongen af op Daisuki's vraag klonk zo sarcastisch dat het niet eens zin zou hebben om sarcastisch terug te reageren, bovendien was ze daar absoluut niet goed in. De jongen vermelde dat Daisuki hoogstwaarschijnlijk beter de weg zou kennen dan hij, een vraag voor een tour? dacht Daisuki net voordat ze zijn naam oppikte Waylon Valentino Seb, het was best wel een mooie naam, maar het klonk alsof die bedoelt was voor een typisch rijkelui's kindje, misschien was de jongen dat ook wel bedacht ze. Zijn stijl en kleding spraken dat in elk geval niet echt tegen. "Daisuki Shini, aangenaam" stelde ze ook zichzelf voor met haar volledige naam. Hopelijk zou hij de achternaam alleen niet herkennen van haar moeder hoewel die eigenlijk alleen op Pufoon wat bekend was, ze was vroeger zangeres geweest en gaf nu in een eigen studio dans- en pianoles en nog aan een enkeling zangles of Puffoon. Daisuki haatte het echter om daarmee in verband te worden gebracht aangezien ze eerder wat voor zichzelf wou maken dan mee wou liften op het vroegere succes van haar moeder, bovendien behandelde mensen we altijd anders als ze wisten dat je familie van een bekend persoon was. In de hoop hem niet de tijd te geven om er over na te denken stelde ze snel voor "Zal ik je anders op weg helpen aangezien je nog niet weet waar alles is?". Waarna ze hem nog steeds ietwat verlegen aan keek ondanks dat dat wat raar voelde aangezien ze niet door die zonnebril heen kon kijken en dus meer naar haar weerspiegeling keek dan in zijn ogen.

Het meisje voor hem stelde zichzelf ook voor. Hoewel hij ergens die naam bekend van voor vond komen reageerde hij er niet op. Gelukkig wisten de meeste niet eens hoe hij in het rijkelui's leven was gekomen. Want als iedereen wist dat zijn moeder één van de kleding ontwerpers op Puffoon was dan was hij er geweest. Gelukkig was zijn vader een stuk minder bekend en dus wisten de meeste niet af van hoe zijn leven in elkaar zat. Hij glimlachte even en haalde nogmaals zijn hand door zijn warrige haar waardoor het nog net iets beter kwam te zitten. "Aangenaam Daisuki." Zei hij vriendelijk waarna hij een pluisje van zijn schouders af plukte. Bij haar voorstel wist hij even niet wat hij moest zeggen. Een brug piepertje die hem de weg zou wijzen. Als hij een brugpieper was geweest had hij ook gehoopt dat een bovenbouwer dat zou doen, maar in dit geval liever niet. Na een dag al zijn, nog niet bestaande, reputatie verknallen. "Dat is erg lief van je Daisuki. Maar ik vind het wel." Hij glimlachte nogmaals toen hij op het bankje ging zitten. Hij kwam nu ongeveer op gelijke hoogte als haar, nouja iets kleiner, maar het scheelde niet veel. Hij keek even op een horloge dat om zijn pols zat. De reis had behoorlijk lang geduurt en zijn mond voelde droog aan. Ook zijn maag voelde behoorlijk leeg. "Als je me kan vertellen waar ik dadelijk wat te eten kan halen ben ik je al erg dankbaar." Hij glimlachte even en zette zijn bril boven op zijn hoofd. De zon scheen inmiddels achter hem en die bril was dus even niet nodig, misschien voor het meisje ook wel prettig om te zien met wie ze praatte. Zijn groen/geel/bruine ogen fonkelde lichtjes van opwinding. Niet vanwege Daisuki maar meer de opwinding van een nieuwe school. Nieuwe mensen en nog veel meer. Hij kon echt niet wachten om verder te gaan hier.

Daisuki glimlachte vriendelijk toen Waylon ook aangenaam terug zou. Hij ging zitten en zei dat het aanbod aardig was, maar overbodig. Waylon vroeg echter wel aan haar of zij de weg naar de aula uit wou leggen. Daisuki dacht even na hoe ze dat het best kon zeggen toen ze zich iets bedacht. Daisuki liep naar het bankje en pakte daarvandaan haar tas waar ze even in zorgt. Even later toverde ze een klein aantal aan elkaar vastgemaakte blaadjes met elk een grote tekening er op, het was een plattegrond van de school die ze had gemaakt toen ze er net was om de indeling van het gebouw beter te onthouden en om haar weg te vinden als ze ergens verdwaalde (klik voor plattegrond). Die plattegrond had ze echter niet meer nodig en nu overhandigde ze het aan Waylon "Hiermee zou je alles moeten kunnen vinden toch?" vroeg ze daarna nog voor de zekerheid. Daisuki keek Waylon weer aan en zag dat hij nu die zonnebril af had gedaan zodat zij nu zijn ogen kon zien, er fonkelde lichtjes in die groen/geel/bruine ogen die leken aan te geven dat hij echt vol opwinding zat voor zijn nieuwe school. Daisuki vroeg zich nu af waar hij eigenlijk vandaan was gekomen en wat voor lessen hij zou volgen, misschien zou ze hem dan nog wel vaker tegen komen. "Waar kom je eigenlijk vandaan?" vroeg ze nu nieuwsgierig aan Waylon, ergens hopend dat hij ook van Puffoon zou komen zodat ze wat nieuws kon krijgen over hou het daar nu stond.