Tegen de schemering staken felle gelige lampen fel af tegen de al zichtbare sterrenhemel. Een eenzame shuttle landde nog op dit late uur van de dag op het verlaten lanceringsplatform. Aan de blauwige kleur, die normaal lichter was maar nu donkerder oogde door de schemering, en het embleem op de zijkant van het voertuig was te zien dat hij van Cassia kwam. Onder dwarrelende rook en luid gesis zakte de gehele shuttle wat door de steunpoten toen de deur zich opende en de aflooptrap zich soepel uitklapte. De rook steeg hoger op als een dikke mist, waardoor van de persoon die uitstapte geen enkele details zichtbaar was. Enkel een donker vaag gestalte - klein ook. Pas toen de rook weer wat optrok gleden twee gitzwarte ogen over het platform, diep in de eindeloze zwarte diepte waren twee paarse puntjes zichtbaar, die gloeiden als nabrandende kolen.
Shong was terug van Cassia na het bezoeken van zijn ouderlijk huis om na te gaan hoe het met zijn oudere broer Tei-Lang stond en om hem onder vier ogen te spreken over de brief die hij laatst van hem ontvangen had. Nu was hij terug, maar niet als de oude. Zijn altijd traditioneel ogende Cassiaanse uniform met heldere positieve kleuren was nu geheel zwart met een ceintuur om zijn middel in een rode duistere kleur. Om zijn donkere ogen zaten al net zulke donkere omrandingen. Zijn uiterlijk was voor de rest hetzelfde gebleven, op de paarse puntjes in zijn ogen na.
De shuttle vertrok weer en op hem na was er niemand te bekennen op het kale platform. Er hing een doodse sfeer, eentje die Shong in deze staat wel kon tolereren.

Ehm.. Hoi ^^ Mag ik?

Het was al laat, en wat ze nu nog op deed dat wist ze zelf ook niet. Normaal was ze nu al naar de Watermagicians-etage gegaan, maar vandaag had ze geen zin om daar te zijn, noch om te slapen. De meesten daar waren toch geen vrienden van haar, niemand zou haar missen. Ook was ze niet echt moe, tenminste, nu nog niet. En, wat nu? Door de school gaan dwalen? Dat viel nogal op, dan werd ze binnen de kortste keren terug gestuurd naar haar etage en daar wilde ze nu totaal niet zijn. Zoals je netjes zegt, 'het zijn mijn types niet'. Dat waren die meiden daar ook niet; ze moesten iemand hebben om op te vitten en die hadden ze gevonden ook. Kijito was verlegen, stil en een brugklasser. Wat wilde je nog meer? Ook was ze compleet alleen en nogal.. gesloten van zichzelf. Ook was het nogal leuk volgens sommigen dat ze verkering had met Roxas, ook een eerstejaars, even verlegen en in de ogen van anderen al even vreemd als zij. Ja, hij was ook verlegen, maakte dat je gelijk een outsider? Zij was er het levende bewijs van. Ach, dat zou vast wel overgaan, toch? Niet door de school gaan dwalen, dus.. Kijito zette koers naar het lanceringsplatform. Rond deze tijd was het helemaal uitgestorven, dus ze zou ook van niemand last hebben. En niemand van haar. Eindelijk was ze er. Waarom was alles in het donker zo anders, zo vervormd? Kwam het door de schaduwen.. een rilling liep over haar rug, maar ze negeerde die snel. Kijito trok haar jurkje een beetje recht en deed haar vest stevig om haar schouders. Voorzichtig en stilletjes zocht ze een muur op om tegenaan te leunen, recht tegenover de plaats waar ze ooit uitgestapt was om hier vol goede moed te beginnen. Ze sloot haar ogen even en haalde de herinnering terug.
Een zacht geluid maakte dat ze opkeek. Wat was er? Een capsule? Verbaasd keek ze naar de plaats die eerst nog leeg geweest was, maar waar nu iemand uitstapte. Die kende ze.. het witte kapsel was echt onmiskenbaar, alleen er was iets anders aan de uitstraling dan die van degene die ze een beetje gekend had. Master Shong! Hij zag er vermoeid uit, duisterder, alsof hij iets zwaars te verduren had gehad. Verbaasd bleef ze kijken naar de figuur. Waar was de vrolijke man die haar van Master Kale gered had? Zover ze aan emoties kon merken, was hij ook niet erg vrolijk. Misschien moest ze hopen dat hij haar niet zag..

~ Sure

Het waren vooral nachtgeluiden die op deze late avond de totale stilte die hing over het lanceringsplatform overstemde. Het tjirpen van actieve insecten en de spookachtige roepen van communicerende uilen. Een zachte bries deed de sneeuwwitte plukken van zijn hanenkam golven terwijl Shongs ogen - eens zo onschuldig, nu zo duivels - de omgeving afgleden. Het merendeel van het lanceringsplatform lag gehuld in de donkerste schaduwen, zelfs het deel dat wel door het licht van de al zichtbaar bleke maan verlicht werd zag er eveneens donker en ongezellig uit. Alsof iemand een verduisterende deken over de school en diens terrein had gelegd en het maanlicht de grootste moeite had om erdoorheen te dringen. Met vluchtige en stevige passen alsof hij haastig en geprikkeld was beende Shong richting de uitgang van het platform om zijn weg linea recta naar de school te vervolgen, maar bleef plotseling abrupt stilstaan. In zijn hand ontklemde hij stevig het heft van een vreemd ogend zwaard, waarvan de kling ontbrak. Nu nog wel.
'O, de ironie,' kwam er zacht uit. Alsof hij wist dat hij absoluut niet alleen was draaide hij met een gestoord brede grijns langzaam zijn hoofd en staarde Kijito recht aan. In een trage beweging hief hij het heft van het zwaard op, waarna in een rode flits de kling verscheen. Over het zwaardblad, dat pikzwart was en een rode gloed had, lichtten allerlei vreemde tekens op in het rood die onrustig over en door elkaar heen krioelden alsof het zwaard een uitbundig grote kracht bezat. Met het veel te grote zwaard voor zijn kleine gestalte horizontaal priemend in Kijito's richting bleef hij een tijd staan. 'Je hebt een slecht tijdstip gekozen om hier rond te dwalen, meisje,' kwamen de woorden uit Shongs keel in een diepe nagalmende echo, gesproken door een diepe stem die absoluut niet zijn eigenste was. 'Weet je dan niet dat het niet veilig is om zo laat nog rond te zwerven?' Met een haast psychopatische tandenontblotende grijns legde Shong zijn hoofd in zijn nek om Kijito vanuit de onderste hoeken van zijn ogen met grote geamuseerde ogen aan te staren. Zijn werk zou hier beginnen.

~ Zwaard:

Spoiler:

Ineens kwam er een gigantische waterstraal op Shong af en duwde hem aan de kant, ver weg bij Kijito. Daarna trok ze het water terug maar hield het in de buurt. Ze maakte een waterstraal los van de rest en nam het in haar hand waarna ze er met haar ijskoude adem tegen blies en het ding in een ijszwaard veranderde. Ze hield ze punt nu nog naar beneden gericht terwijl om haar andere hand het water als de elektronen van een atoom om haar hand heen cirkelde. 'Shong, wij gaan geen leerlingen te lijf met zwaarden. Als opvolger van de Vrouwe van het Water zou jij dat toch moeten weten,' sprak ze hem bestraffend toe. Ze was er niet helemaal zeker van of Shong Kijito aan wou vallen, maar alles wees erop dat het wel zo was. En Celebrian wou het risico niet nemen. 'Als je al zo nodig moet vechten, vecht dan tegen mij en val geen leerlingen aan die ongewapend zijn,' sprak ze verder. De blik in haar ogen paste bij de ijzige kleur. Ze keken kil en ijskoud. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om zomaar iemand aan te vallen. Wat was er met hem? Hij deed sowieso vreemd. Hij leek vandaag anders dan normaal. Zijn uiterlijk was veranderd.

Kijito volgde Shong met haar blik, terwijl hij zich haastig over het platform begon te bewegen. Hij liep recht op de school af. Mooi zo, hij had haar niet gezien. Iets aan hoe hij deed, iets aan hoe hij keek.. het bezorgde haar de koude rillingen. Hij was ook zo anders, niet alleen uiterlijk. De blik die het platform snel afzocht was bijna duivels, boos en eng. Zeker voor een meisje van elf. Ze beet op haar lip om geen enkel geluid te laten ontsnappen, maar dat bleek niet genoeg. Langzaam draaide hij zich naar haar om, met een brede grijns die woorden overbodig maakte. Hij hief in een al even trage beweging zijn zwaard. Wacht, zwaard? Die had ze even niet aan zien komen. Haar toch al grote ogen gingen wijd open. Een rode flits volgde, plots verscheen er een gloeiende kling met tekens die ze niet kon lezen en waar ze zich om eerlijk te zijn weinig op concentreerde. 'Je hebt het verkeerde tijdstip uitgekozen om hier rond te zwerven, meisje.' Een zware, duistere stem borrelde op uit Shongs keel. Kijito deed een stapje achteruit, wat niet goed ging aangezien ze al dicht bij de rand van het platform stond. Ze kon niets zeggen, had haar tong zowat ingeslikt. Net zoals de moed die ze nooit echt gehad had. Met een haast psychopathische grijns staarde hij haar aan, haar er nogmaals aan herinnerend dat ze niet groot en heel erg kwetsbaar was. Zijn zwaard was nog steeds in de aanslag.. Haar hart klopte snel in haar keel, de angst begon haar over te nemen. En nu? Was dit het moment waarop ze moest gaan bedenken dat ze nog tegen Roxas had moeten zeggen hoeveel ze van hem hield? Dat hopeloze moment waarop de tijd lijkt stil te staan? Ze kneep haar ogen dicht, waarom was dit zo onwerkelijk.. Er kwam niets. Ze deed haar ogen weer open, zag een waterstraal die Shong weg drukte bij haar. Geschrokken maar ook dankbaar keek Kijito op, zag een vrouw staan. Wacht, zij had haar gered van de verdrinkingsdood! Ze had ondertussen een ijszwaard en sprak Shong toe. Kijito begon opzij te stappen, meer in de richting van de vrouw. Ja, ze kon wel wat met water maar eigenlijk vrij weinig. In een gevecht tegen Shong zou ze het zonder twijfel afleggen. Beter als ze op de achtergrond bleef en er weinig mee te maken had, niet=

De bekende kenmerken van Shong vredelievende karakter waren nergens meer te bekennen. Duisternis had zich weten vast te haken aan zijn hart, onbewust. Kijito kende hij niet als Kijito, die een tijd geleden nog bij hem op de thee was gekomen. Het was nu een onbekend blond meisje, een perfect eerste slachtoffer om de onmenselijke kracht van het zwaard van Jebediah op te bouwen. Een klein begin voor de veel grotere machten die hij zou verzamelen, onder andere van de Legendarische Magicans. Ook geheel onder orders van de Heer der Illusies, als de Heer nodige orders voor hem mocht hebben. Dat Kijito haar ogen verwijdde was voor Shong al genoeg aanleiding om zijn alles behalve goedbedoelde grijns aanzienlijk te verbreden. Haar angst was voelbaar, voedde hem. Tot er plotseling een wijd machtige bron zich aanwezig stelde. In een ruk draaide Shong zijn hoofd in de richting waar het vandaan leek te komen, maar hij was te laat. Onder een grote kracht van een waterstraal werd hij ver uit Kijito's buurt geduwd. Hij hield zijn korte onderarmen gekruist voor zijn gezicht om het meeste van het water nog uit zijn gezicht te houden, maar kon de grote kracht van de straal niet onderdrukken. Met een ziedende uitdrukking en druipend van het water schoten zijn donkere ogen wild over het platform. Ze bleven uiteindelijk op Celebrian hangen. Het water in haar hand had zich tot een ijszwaard gevormd, het overige water cirkelde om haar vrije hand. Zijn gezicht spleet in tweeën bij de absurd brede grijns die op zijn gelaat verscheen bij haar gesproken woorden. Bevend hield hij zijn armen tegen zijn borst gedrukt, zijn benen gekromd en trillend en zijn voeten verlegen schoorvoetend. 'D-d-dat spijt mememe zeer, Vrouwe! Straf m-me toch voor me-mijn z-zonden!' maakte hij de overdreven imitatie van Shong met een schel piepstemmetje af. Breed glimlachend spreidde hij daarna zijn armen in een normale positie en liet het acteerwerk voorlopig weer links liggen. 'Ach ja, Celebrian - Vrouwe van het Water. Ik voel me vereerd dat je je vrijwillig opstelt als mijn eerste slachtoffer!' sprak hij haar met dezelfde galmende stem toe, nu diep en formeel alsof hij een belangrijke toespraak hield. De punt van het flinke zwaard - die in volle lengte twee keer zo lang was als de lengte van zijn arm - schraapte over de grond toen hij het even liet zakken. 'Het zal me een genoegen zijn,' luidde Shongs antwoord zacht en kil als tegenreactie op Celebrians ijzige blik. Als in een wild-western scène bleef hij echter roerloos in de wind staan met het zwaard nog in een rustende positie als een cowboy die wachtte om op hetzelfde moment toe te slaan wanneer zijn tegenstander zijn wapen trok.