|| Light go on again ||

Het was tijd voor de eerste les, nouja eigenlijk begon die maandag pas maar is eigenlijk om zijn klasgenootjes een beetje te leren kennen. Hij pakte zijn spullen en dubbelcheckte alles, ookal was het maar een kennismaking, niks mag vergeten worden op de eerste dag. Alles was gecheckt, kamerdeur op slot en hij was ready to go.
Op de gangen kwam hij echt van alles en nog wat tegen, de een stond in een hoekje een beetje weg te kwijnen, de ander liep vol trots iedereen langs. Wat deed Sayuri, zich verborgen houden, hij liep met zijn hoofd een beetje in zijn jasje gedoken en keek niemand in de ogen aan. Het was ook weer niet zo dat hij als een gek door de gang heen racete, nee een gewoon tempo misschien een beetje aan de langzame kant, dit was echt zijn loopje. Hij had het idee dat hij wat was vergeten, maar hij weet niet wat, hij was natuurlijk weer in zijn gedachten verzonken. Hij stopte even om in zijn schoudertas te kijken wat hij nou precies was vergeten, hij rommelde wat en toen wist hij het, 'facepalm' hoe kon hij nou het rooster vergeten. Hij in hetzelfde loopje terug lopen naar zijn kamer, nu dan wel iets sneller anders kwam hij weer te laat.
Hij keek even op zijn rooster waar hij nou moest zijn, deze school is zo'n doolhof hij verdwaalde nog steeds, zijn middelbare school was echt zo'n klein schooltje met maar 5 klassen ofzo en dat was het.
Shit! Niet nu, zijn hoofd begon weer als een gek te bonken, met een scheeuwende Jirou erbij. Hij heeft echt zijn emoties zo niet onder controle, hij denkt er eigenlijk alleen aan als hij in een groep zit of met iemand praat, anders is hij vrij los wat niet zo'n goed plan is in deze school waar allemaal van die freaks rondlopen. Jirou zou heel graag een spelletje met ze allemaal willen spelen, deze zullen dan wel wat moeilijker zijn want deze kunnen zichzelf beschermen. Maar daar geeft hij niet om, hoe beter de strijd des te wilder hij word.
Hij liep heel eventjes naar buiten om wat frisse lucht te halen, anders kan hij hem nu echt niet 1 uur lang onder controle houden. Frisse lucht hielp hem altijd, komt waarschijnlijk ook omdat hij luchtmagie heeft, dat is zijn terrein. Altijd na even buiten te hebben gestaan, ookal is het maar een paar minuten, krijgt hij Jirou meestal wel weer wat rustiger zodat hij hem weer aan kan.

Na al dat gedoe met Jirou net, lette hij nu goed op en was alles aan hem koud en emotieloos. Hij wist alleen nog steeds niet waar hij moest zijn. Er staat D213, die 213 weet hij wel maar waar staat die D voor. Hij had het gevoel alsof hij al de hele school had afgezocht naar lokaal D213. Toen stond hij recht voor een bord. In zijn ogen het bord van de hemel, namelijk de plattegrond van de school met alle lokalen erop. Van buiten nog steeds zo ijskoud als altijd en van binnen een klein kind die een snoepje had gekregen.
Eindelijk stond hij voor de deur van het lokaal, hij klopte lichtjes en deed hem toen open. Er was nog niemand te bekennen en keek nog een keer op het lokaal nummer. Toch zat hij goed. Hij liep naar binnen en ging op een stoel zitten dicht bij het raam, hij opende het raam op een kiertje, zodat hij zijn beste vriend een beetje kan beheersen als er misschien wat gaat gebeuren. En begon weer in zijn gewoonte te vallen van als hij alleen is te gaan dromen en denken over zijn verleden of fantaseren over hoe het zou kunnen zijn als het allemaal anders was geweest.

|YAZUKI|

Met haar schooltas over haar schouder geslagen baande ze zich gehaast een weg tussen de menigte door. Werkelijk waar. Hadden die kinderen dan niets anders te doen dan hier een beetje haar weg te versperren? Was er dan werkelijk niemand die op tijd in de les wilde zijn? Blijkbaar niet. En diegene die dat wel probeerden werden al snel als nerdjes en sukkels gezien. Hoe triest. Zijzelf net zo. Werd ook als studiebol gezien. Wat ze ook zeker was. Mocht iedereen ook gerust van haar denken. Was totaal niet iets waar ze zich ook maar een klein beetje druk om kon maken. Beter dat iedereen dacht dat ze zo’n onschuldig grietje was. Misschien van buiten, maar van binnen. Toch was ze een uiterst bedreven student. Leerde hele dagen. Als ze haar lessen er op had zitten dook ze meteen met haar neus in de dikste boeken die er maar te vinden waren. Alles. Maar dan ook alles om hoge cijfers te halen. Om boven de rest uit te steken. Alles om naar perfectie te streven. En nooit. Nooit en te nimmer was ze dichtbij genoeg. Nooit was ze zo dichtbij dat het eindelijk naar haar zin was. Want ze was nou eenmaal nooit tevreden. Elke keer had ze wel weer wat op zichzelf aan te merken. Elke keer was het net niet goed. Miste er iets. Bezat het fouten. Dan werd ze gek. Het moest gewoon volledig vlekkeloos zijn. Misschien was dat tevens ook wel haar zwakte evenals haar sterke punt. Afijn. Iedereen had zo zijn mankementen niet waar? En als het hierbij bleef was er niets aan de hand. Dat mensen haar saai noemden deed haar ook niets. Wist zelf immers dat het tegendeel waar was. Ook zij kon los gaan. Ook Kuchiki Yazuki, de ijsprinses kon lol hebben. Het zij op haar eigen sadistische manier. Maar toch. Dat was plezier voor haar. De pijn van anderen. Touwtjes in handen hebben. Anderen laten dansen naar haar wensen als marionet poppen. Dat deed haar deugd. Daar kon ze van genieten. Even leken haar helblauwe ogen vervaarlijk op te glimmen. Spelletjes spelen. Daar was ze goed in. Kon je aan menig jongen na vragen van wie ze het hart gebroken had. Dat waren diegene die geluk gehad hadden. Want vaak brak ze veel meer dan alleen het hart. Een tevreden grijns lag over haar strakke gelaat. Het was heerlijk om bemind te worden. Dat gezegd werd dat je mooi was. Dat ze een o zo lief karakter had. For sure. Waren die gasten gewoon zo blind of? De enigste die tot nu toe niet verstrikt was geraakt in haar web van leugens was Dominic. Had het geluk getroffen haar ware aard te zien. Dit keer verdween de grijns. Maakte plaats voor een van haat vertrokken mond. Haar helblauwe ogen op onweer. Elke keer als hij haar gedachten betrad sloeg haar humeur om. Daalde tot onder het nulpunt. Zorgde er voor dat de omgeving het dan te verduren kreeg. Geïrriteerd om het feit dat hij haar gedachten weer beïnvloedde klemde ze haar kaken strak op elkaar en leek nog ruimere passen te maken. Daarbij haar elegantie niet minder wordend. Misschien schudde ze juist wel nog meer met haar heupen dan daarvoor. Wat er ook weer voor zorgde dat er gestaard werd. Natuurlijk. De meeste jongens hier hadden ook nog nooit een meisje gezien natuurlijk. Baka’s. Yazuki snoof eens. Haar eerste les van vandaag. Ook meteen haar meest favoriete les. Darkmagic. Dat geen waar ze zo ontzettend bedreven in was en waar ze de meeste aanleg voor had. Langzaam aan werd de drukte op de gangen minder. Begaf zich naar een ander gedeelte van de school waar het rustiger was. Daar waar het lokaal voor darkmagic zich begaf. Zag hoe een jongen met bruin haar nog net voor haar de klas binnen ging. Hoe was het mogelijk. Iemand die nog voor haar de klas binnen ging. Het was bijna uitzonderlijk te noemen. Oké, lief gezichtje op. Onschuldig als ze was. Haar slanke vingers omklemden de deurklink die ze zachtjes naar beneden drukte. Opende de deur langzaam en liet haar helblauwe ogen meteen naar de jongen schieten. Bekeken hem nu al. Scanden hem. Probeerden al een kleine inschatting te maken. Knikte toen eens keurend. Normaal haalde ze het niet in haar hoofd naast een ander te gaan zitten zonder hem of haar de haren uit het hoofd te trekken maar onwillekeurig liep ze toch naar zijn tafel toe. Plaatste haar handen plat op de tafel en leunde voorover. Haar blik daarbij strak op de zijne gericht. Ze waren alleen. Hoe toevallig. Kwam dat even mooi uit. Haar linkermondhoek trok ze op. Een geamuseerde glimlach rond haar volle lippen. De jongen had iets. Iets wat haar woordeloos uitdaagde. Iets dat botste. Voor wrijving zorgde. Kon het niet verklaren maar het was er wel. Bevochtigde haar lippen eens door er met haar tong langs te glijden en haalde haar lippen toen van elkaar. ”Wel, wel. Het blijkt dat iemand me voor is dit keer.” sprak ze met haar zoetgevooisde stemgeluid. Echter was iets in haar stem spottend. Alsof ze hem uitdaagde. Altijd peilend hoe de ander zou reageren op haar woordspel. Kantelde haar hoofd iets en boog zich nog iets verder naar voren. De afstand tussen hen verkleinend terwijl ze hem bekeek. ”Wat is je naam lieverd?” vroeg ze hem onschuldig. Haar helblauwe ogen zo groot als schoteltjes. Als een onschuldige ree. Schonk hem een speelse glimlach en plaatste toen haar tas op de tafel naast hem. Ja, het was besloten. Deze les zou ze naast meneertje hier doorbrengen. Of hij daar blij mee moest zijn was een tweede vraag.

Kon niet slapen dus het moest gewoon

Plotseling werd hij uit zijn droom wereld gewekt, hij keek wat om zich heen maar er was nog niemand in het lokaal. Hij voelde duidelijk iemand aankomen, iemand met zo'n duistere aura dat het nog wel eens heel moeilijk kan worden Jirou onder controle te houden.
De deur ging langzaam open. Een meisje met ravenzwart haar kwam binnen met helblauwe ogen, de ogen die strak op zijn gezicht stonden en zijn blik ook niet loslieten.
Op het moment dat ze dichterbij kwam, dook hij in elkaar van de pijn die Jirou hem op dat moment gaf. Zijn hoofd bonkte erger dan ooit, het leek wel alsof het zo uit elkaar kon barsten. Hij kon niet meer normaal denken, het lukte hem bijna niet meer hem binnen te houden. Deed het raam nog een stukje verder open en stak zijn neus naar buiten. Hij probeerde nu even nergens aan te denken, ook aan het meisje niet, en zich volledig te concentreren op zijn ademhaling en ontspanning. Het duurde even maar de pijn ging weg. Dat heftige bonken in zijn hoofd werd er alleen niet minder op, maar hij had zo'n idee dat dit meisje door iedereen en alles zag. Vooral nu, nog steeds met haar ogen op hem gefocused, en hij is recht voor haar in elkaar is gedoken. Hij moest alles weer op een rijtje zetten, aan niks denken en niemand hem laten beinvloeden.
Het was dit keer alleen niet zo makkelijk, dit meisje had iets wat Jirou helemaal gek maakte en hem hard liet vechten om uit te breken. Dit keer zei hij niets maar was gewoon zijn wil zo door aan drammen en zich zo sterk maakte dat het pijn veroorzaakte. De eerste keer dat hij Jirou leerde kennen in het dorp, voelde hij zich bijna hetzelfde. Het is altijd nog een wonder geweest dat het hem is gelukt weer Sayuri te worden die tijd, Jirou is echt minstens 10x zo sterk als hem in alle opzichten. In zijn wil, zijn krachten, zijn emoties, gewoon echt alles.
Ze plaatste haar handen op tafel en zei 'wel, wel. Het blijkt dat iemand me voor is dit keer.' Dit zei ze op een spottende toon, maar ook op een spelende wijze alsof ze iets met hem van plan was. Dit keer keek hij haar koud aan en maakte zijn ogen iets kleiner om nog eens goed naar haar gezicht te kijken. Hij negeerde de vraag en keek haar strak in haar ogen aan. Als hij nu zijn mond los deed, dan was het voorbij. Dan was het hele ding dat hij wilde verbergen open en bloot. Hopelijk kwamen er niet nog meer van dit soort persoontjes dan was het echt zijn dood.
Ze boog nog iets verder naar hem toe en kantelde haar hoofd 'wat is je naam lieverd' zei ze. Dit zou nog wel kunnen beantwoorden zonder problemen. 'Sayuri Minami' zei hij ongeinteresserd en koud. Meteen erna liet hij haar blik los en keek koud voor zich uit. Hij deed niet eens de moeite om haar wat te vragen. Er voelde gewoon iets niet goed bij haar. De blik die ze hem geeft, haar manier van praten en haar hele aura voorspellen niks goeds. Dus probeert hij haar zo veel mogelijk te negeren.
Ze gooide haar tas op de tafel naast hem en ging zitten. De helse pijn van Jirou begon weer sterk op te zetten nu hij bij wijze van spreken haar warmte kan voelen. Dit keer wilde hij het zo goed mogelijk verbergen en haar niet laten blijken dat hij eigenlijk zwak was.
Hij plakte zijn spullen en ging 2 tafels verder naar achter zitten. Hij wilde echt in geen mogelijkheid naast dat mens zitten. Ze kende elkaar niet eens maar het gevoel alleen al zei heel veel. Hij zou nooit met haar kunnen opschieten en ze zou altijd wel probleem voor hem zijn. Hem uitlokken, bespelen, irriteren. Ze kenden elkaar net 10 minuten en die punten heeft ze allemaal al gedaan. Misschien dan niet lichamelijk maar wel met haar ogen en stem. Was hij nou maar niet naar de les gegaan en nog even gewacht of zich goed voorbereid op wat er kon komen, dan was dit hem een stuk makkelijker af gegaan.

Gek kon je weer eens een keer niet wachten Jump

Haar ravenzwarte lokken dansten vrolijk mee toen ze haar blik af wendde van de jongen. Volgde zijn blik naar buiten. Door het glas van de ramen keek ze naar de heldere hemel. Een troep vogels die voorbij trok. Ze kon door het geopende raam hun kreten horen. Nu, rond de periode dat het niet lang zou duren voordat de lente zich weer inluidde kwamen de vogels weer terug. Ooit weg getrokken naar meer exotische streken om daar de winter door te brengen. Iets wat totaal geen slecht idee op zich was. Als het aan haar lag had ze de kerst dagen het liefste met een cocktail in haar hand op het strand doorgebracht. Met wuivende palmbomen en ruisende golven en de wind die koel in haar gezicht blies. Ten eerste omdat ze alles haatte wat met kou te maken had. Denk hierbij aan sneeuw, ijs, regen en snijdende wind. Nee, behoorde zeker niet tot haar favorieten lijstje. En daarnaast had ze een hekel aan kerst. In feite had ze een hekel aan alle feestdagen, haar verjaardag incluis. Een zwarte raaf ontging haar niet. Verscheen zo ineens in haar blikveld. Altijd al, sinds heugenis had ze een zwak voor die dieren gehad. En nog steeds. Nog steeds vond ze ze zo ontzettend fascinerend. Het zij niet zo fascinerend als draken en slangen. Die waren nog meer waardiger. Net zoals haar eigen draakje. Zu. Die momenteel ergens buiten rond hing aangezien ze haar echt niet mee kon nemen naar de lessen. Ten eerste omdat het tegen de regels was en ze geen zin in gezeur had, al helemaal niet bij haar mentor en schoolhoofd Master Savador. Nee, je kon denken dat ze schijnheilig was maar dat was zeker niet het geval. Had een vreemd soort respect voor de man en hoefde ook zeker niet tegen hem en zijn gezag in te gaan. Nee waarom zou ze? Was het immers met zijn denkwijze eens niet waar. En daarnaast zou ze de jonge vrouwelijke draak zeker geen plezier doen haar mee te slepen naar de lessen. Meeste van de kennis had de draak allang opgedaan door wat men de geestesband met haar voorouders noemde. Het was een vreemd gezicht soms. Vergelijkbaar met een kind van drie dat alle talen van de wereld sprak en de moeilijkste vergelijkingen op kon lossen. Plus het feit dat ze haar niet in een tas mee kon nemen want dat vond ze toch niet prettig. Nee. Meestal ging ze na haar lessen met haar huisdier naar buiten. Zodat het een beetje rond kon stappen. Vliegen kon ze nóg niet. Zou ook nog een leerproces zijn. Een proces waarbij zij ook zou moeten gaan helpen wilde het slagen. Anders zou ze niet meer dan een vuurspuwende hagedis zijn. Maar genoeg over haar huisdier. Langzaam draaide ze haar hoofd weer in zijn richting. Boorde haar kristalblauwe ogen in zijn violetkleurige ogen. Probeerde hem te lezen. Probeerde er achter te komen waar dat gevoel vandaan kwam dat hij haar bezorgde. Hij voelde anders dan hij er uit zag. Deinsde voor haar ineen. Zo’n kleine beweging maar tegelijk niet te missen. Moest je vooral bij haar doen. Haar mondhoeken krulden omhoog in een grijns. Zijn blik werd kouder. Ogen die zich even verkleinden. Bleef staren zonder op haar vraag in te gaan. Nou ja, als hij het hard to get wilde spelen vond ze dat ook niet erg hoor. Was ook altijd erg amusant. Uiteindelijk toch wel. Ongeïnteresseerd als hij klonk vertelde hij haar toch zijn naam. Vroeg daarbij niet naar die van haar. God, waar waren zijn manieren gebleven zeg. Potjandorie. Ach ja, meestal onthield ze de namen van haar speeltjes toch niet. Dus waarom nu wel. Stopte daarbij die ene van wie ze de naam maar niet kon vergeten even weg in een donker hoekje achter een deur met een enorm hangslot er op. Die ging dus echt niet boven komen nu. Kwam er al vaak genoeg in voor. Maar het was dus Sayuri. Nog nooit van gehoord. Had hem ook nog niet eerder gezien. Waardoor ze de conclusie trok dat hij nieuw was. Niet dat het haar interesseerde. Helemaal niet eigenlijk. Maar het moest er toch een beetje op lijken? Juist uit die simpele vragen kon ze zo ontzettend veel informatie over de ander verstrekken. Meer dan de ander erg in had. En dat was het leuke er aan. Haar blik werd los gelaten en alsof ze lucht was staarde hij vooruit. Het was iets wat haar irriteerde. Jazeker. Niet dat hij dat hoefde te weten. Zou hij ook niet eens te weten komen. Haar ogen werden echter wel echt heel groot, dit keer van gemeende verbazing toen hij zijn spullen abrupt pakte en twee tafels naar achter verhuisde. Dat.. was vreemd. Niet minder leuk hoor. ”Tututu. Sayuri toch.” Liet haar tas staan waar die stond en liep naar de tafel waar hij nu plaats genomen had. Haar ravenzwarte lokken als een wilde zee op haar rug. Haar helblauwe ogen die wel een tint donkerder leken. Alsof er een onweersbui op komst was. Wat ook zeer goed mogelijk was hoor. Hoe ze net nog voorbij de tafel gelopen was waar hij eerst gezeten had zo stond ze binnen een seconde naast hem. Keek op hem neer alsof hij een miezerig insect was. Een kakkerlak. Alsof ze op het punt stond hem te verpletteren onder de hak van haar schoen. De lichte grijns op haar gelaat nog altijd zichtbaar. Onwillekeurig deed ze de temperatuur in het lokaal naar het nulpunt zakken. Iets waar ze haar controle nog over moest zien te houden. Het waren niet zozeer emoties. Of nou ja eigenlijk wel. Emoties die ze niet volledig de baas kon. En dan ging het voornamelijk om haar woede. Wanneer het niet ging zoals zij wilde. Niet dat er nu zozeer iets ernstigs aan de hand was maar hij daagde haar continue uit. Ook al had hij dat zelf niet eens door. Dat was wat haar zo ongelovelijk irriteerde. Pakte hem dan ook ineens bij zijn kraag en trok hem gewoon omhoog. ”Dat is niet zo netjes van je he?” siste ze in zijn oor. Haar adem streek langs zijn hals. Haar handen omklemden nu zijn schouders. Nagels drukten in zijn huid. Hij maakte haar kwaad. Wat het was wist ze niet. Maar hij vroeg er gewoon echt om.

Daar is ie dan

Voordat hij zijn spullen pakte en 2 tafels naar achter verhuisde, zag hij haar ogen groter en kouder worden. Er was iets mis, goed mis. Die aura van haar werd intenser dan dat het daarvoor was. Je weet vast al wat dat betekend, juist ja, Jirou stond op ontploffen. 'Tututu, Sayuri toch' zei ze kouder, alsof ze hem ging vermoorden. Het enige wat hij niet begreep was, wat had hij fout gedaan dat ze in eens zo veranderde. Zolang kenden ze elkaar nog niet eens, hij wist haar naam niet eens, haar karakter, had echt geen idee wie ze eigenlijk was. Het enige wat hij wist is dat ze een intens persoon is, die denkt hij snel op haar teentjes is getrapt. Hij probeerde maar niks te zeggen, volgens mij ontplofde ze dan helemaal en hij erbij. Wist bijna zeker dat ze ernstig met hem aan de haal gaat. Ze liep sierlijk 2 tafels naar achter, haar ravenzwarte haar dansend op haar bewegingen. Haar ogen waren op de een of andere manier donkerder van kleur geworden. De kleur van een wild beest dat uit zijn kooi mocht.
Ze keek naar hem. De manier hoe ze keek was neerbuigend. De blik die hij zo intens haatte, deed hem meteen aan dat verrekte dorp denken waar ze precies hetzelfde naar hem keken. Hij verachte alles en iedereen wat zo naar hem keek. Wilde die ogen eruit rukken zodat ze nooit meer naar iemand op die manier konden kijken. Dit was het voorspel van Jirou, Jirou en Sayuri begonnen samen te komen, hij werd vrijer, zijn blik veranderde van koud naar killer. Hij was nu een nobody, geen Sayuri maar ook nog niet Jirou. Ze had zo'n vieze grijns op haar gezicht die je het liefst eraf wil slaan, niet dat dat veel zin heeft ze doet het net zo hard weer. Zo koppig is ze wel, ze liep ook net zoals hij 2 tafels naar achter dus die geeft echt nooit van der leven op.

In eens pakte ze hem bij de kraag en trok hem omhoog waarbij ze zei 'dat is niet zo netjes hé'. Ze zegde het eigenlijk niet, het leek eerder een slang die vergif in zijn oor spoot. Hij heeft zich echt nog nooit zo kwaad gevoeld, zijn ogen waren aan de verandering begonnen. De roodbruine kleur begon langzaam door te dringen. Hij bleef rustig staan en liet haar even haar ding doen. Van binnen kookte het bloed in zijn aderen, het leek bijna alsof zijn aders kapot konden springen van de druk. Haar adem gleed langs zijn hals, zelfs aan haar adem was niks warms aan. Een en al duister, ze is gewoon een monster. Hij voelde een scherpe druk in zijn schouders, keek even opzij, ze zette blijkbaar haar vlijmscherpe nagels in zijn arm. Hij voelde de punten op zijn huid, maar dat was ook het enige wat hij voelde. Ze was volgens zijn schattig ongeveer 10 cm kleiner als hijzelf, maar was niet sterker.
Zonder dat ze het zag, ze staan te dicht bij elkaar om elkaars gezichten te kunnen zien. Hij veranderde zijn blik, de ogen werden tot spleetjes gevormd en er verscheen een grijns op zijn gezicht. Hij gleed zijn handen langzaam aan vanaf haar heupen naar haar schouders en ging weer iets naar beneden. Hij pakte haar bovenarmen stevig vast en trok haar iets van zich af. Net ver genoeg dat als hij naar beneden keek hun neuzen elkaar konden aan raken en zei tegen haar, nog steeds met dezelfde blik,'Je bent wel een pittige hé'. Het kon hem op dat moment niks schelen dat ze zijn zijn semi verandering zag, Dit is ook Sayuri niet.

Door de pijn prikkel die het meisje hem gaf, begon diep van binnen Sayuri weer wakker te worden en zijn weg terug te zoeken. Dit zorgde ervoor dat de Fysieke Sayuri in zo'n pijnlijke toestand was dat het lichaam niet meer wist wie hij moest kiezen. Aan de buitenkant kan je dit zien door de ogen die om de seconde van kleur veranderen. Dan weer violet dan weer roodbruin en ga zo maar door.
Hij greep naar zijn hoofd en begon te schreeuwen 'GA WEG!! GA UIT MIJN LICHAAM!!'. Na een paar minuten was hij weer tot rust gekomen met violet kleurige ogen. Sayuri was terug, het is hem gelukt. Hij zag het meisje voor hem staan en rende meteen de klas uit en ging aan de andere kant van de deur staan. Zwaar aan het ademhalen, het leek wel alsof hij stikte zo erg was het. In ernstige paniek, bijna op het punt dat hij flauw viel, maar hij wist zich mans te houden. Stond op en stormde net zo hard weer binnen als dat hij eruit ging. Pakte haar bij haar schouders en begon haar heen en weer te schudden.
'Wie ben jij. Wat ben jij. Waar kom je vandaan. Wat doe je met me. Verdwijn voor me ogen. Niemand mag dit weten, NIEMAND'. Hij vroeg alles wat er te vragen viel. Hij was letterlijk gek geworden, het was de eerste keer dat iemand hem lichtelijk heeft zien veranderen en ook weer terug heeft zien veranderen. Ze moest en zal dit aan niemand vertellen, dat was zijn dood. Hij kon wel van deze school worden gestuurd, Jirou was niet te beheersen en als het eenmaal zover is, zou hij de hele tent hier af kunnen breken.
Waar bleef iedereen, is het niet de bedoeling dat er een leraar kwam en ook andere leerlingen. Waarom zijn ze met zijn tweeën en waarom nog wel met dit dit gedrogd. Na al die vragen te hebben gesteld, zonder ook maar op antwoord te wachten, probeerde hij langs haar te lopen om zijn tas weer te pakken en dit keer echt weg te gaan. Maar ze hielt hem tegen, haar blik was anders dan net. Ze was soort van geschokken, haar ogen waren groot, maar veranderde weer snel.

JA en hier is de mijne

Sommige mensen vroegen er om. Nee schreeuwden er om. Schreeuwden om haar aandacht. Alsof ze een uithangbord uit hadden hangen om haar naar hen toe te lokken. Want waarom zou ze anders op je afkomen? Als je er écht om vroeg, dan tja, dan kreeg je het ook. Net zoals Dominic. Hij had er toch ook om gevraagd. Door zich juist zo kwetsbaar op te stellen.. Had ze zich daar even mooi in vergist. Had dan ook niet verwacht dat hij nog de kracht had gehad om weerstand tegen haar te bieden. Iets wat al helemaal uitzonderlijk was. Eigenlijk kon ze zichzelf nu wel een klap verkopen. Had met zichzelf de afspraak gemaakt om niet meer aan het te denken de komende 24 uur. Helaas mission failed. Dat maakte haar humeur er ook niet beter op. Nou ja, jammer voor die jongen hier dan. Het was haar probleem niet dat ze Sayuri in de haren zat. Hij was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Moest hij maar leren dat er maar één iemand de beste leerling van de klas kon zijn. En ja dat was zij. Al deed hij nog zo zijn best dicht in haar buurt komen zou hij niet. Want dan zou ze hem.. Dat was ook nog niet eens het enigste. Plus het feit dat hij op de verkeerde plek was geweest juist nu ze in dit heerlijke humeur was had hij ook nog eens iets wat haar ongelofelijk irriteerde. Wat het was, ze kon er maar niet achter komen. Dat zorgde voor een nog tien keer grotere irritatie. En een tien keer grotere irritatie stond gelijk aan een extreme bom die op het punt stond uit te barsten. Iets wat je niet graag mee wilde maken. Ze had geleerd van die keer met Dominic. Had geleerd om niet zomaar op iemand af te stappen die er zwak uit zag. Niet dat Sayuri er zwak uit zag. Maar hij leek zo lief. Zo braaf. Toch. Toch was er iets aan hem wat het tegenover gestelde aan haar vertelde. Het was alsof hij iets verborgen hield. Des te groter was de drang hem te ‘onderzoeken’. En een onderzoek van Yazuki was vaak zéér grondig. Iets wat je niet tegen zou kunnen houden. Want nu had ze eenmaal haar oog op hem laten vallen. Dat was ook gewoon zijn eigen schuld. Nu dat gebeurd was zou ze met hem spelen. Net zolang tot ze er genoeg van had. Hoe ver ze zou gaan? Dat lag ook mede aan hem. Spelregels had ze niet. Nou ja, alleen háár regels dan. Waarvan ze nog wel eens in staat was ze aan te passen aan haar eisen. Zolang het haar maar beter uit kwam. Alles draaide om haar eigen verlangens. Met een ander zou ze nooit rekening houden. Want waarom zou ze? Niemand had ooit rekening met haar gehouden. Want hadden ze ook maar één keer aan háár gevoelens gedacht toen ze haar in dat gesticht gooiden? Nee. Nooit. Verontwaardigd snoof ze eens. Keek de jongen tegenover haar aan met een zelf voldane grijns rond haar volle lippen. Moest toegeven, hij was niet lelijk hoor. Dat zeker niet. Maar het was te braaf. Te veel the boy next door. Wat zij zocht waren de uitdagingen. Uitdagingen zoals Dominic. Dat waren interessante gevallen. Puzzels waar ze een hele tijd zoet mee gehouden kon worden. Maar Sayuri, in eerste instantie dacht ze dat ze het met een saaie jongen moest doen. Tot ze nogmaals in zijn ogen keek. De blik was veranderd. Positief veranderd in haar ogen. Hoewel menig een van angst een stapje terug gezet zou hebben. Dan kende je Yazuki nog. Ze leek een fijn neusje voor gevaar en problemen te hebben. Iets wat je met haar lieve, onschuldige uiterlijk niet zou zeggen. Totaal niet. Sayuri was een goede tien centimeter groter dan haar. Toch zou ze zich niet door zijn grootte laten intimideren. Mannen dachten daar blijkbaar goed in te zijn. Nou, ze vond het gewoon zwak. Want zij zou ze nog wel op hun knieën krijgen. Kijken wie dan groter was. De grijns verscheen niet van haar gelaat. Vond het veel te amusant om naar de jongen te kijken die duidelijk in een worsteling met zichzelf leek. Natuurlijk, zoiets maakte je ook niet elke dag mee. En in plaats van hem lieflijk te vragen of hij nieuw was of hem een beetje op weg te helpen was ze aan het zuigen. Hem aan het jennen. En blijkbaar, blijkbaar werkte het ook nog. Een uitdagende blik in haar ogen. Lippen die ze eens tuitte en hem onschuldig aan keek toen hun blikken elkaar weer vonden. Daagde hem woordeloos uit. Zoals hij haar ook uitdaagde met dat gevoel dat enerzijds aangenaam was en anderzijds zwaar irritant. Even verkleinde ze haar ogen. Zag ze dat nou goed? Zijn ogen die zo even nog violetkleurig waren leken nu donkerder. Nee. Het was niet donkerder. Het was, rood? Net op het moment dat ze haar hoofd naar voren had willen brengen om het beter te kunnen bekijken merkte ze een verandering op. Te laat merkte ze die grijns op zijn gezicht op. Een lichte frons op haar gezicht tot ze zijn handen voelde. Begonnen bij haar heupen om daarna hun weg naar boven te vinden tot aan haar schouders en gingen daarna opnieuw naar beneden. Oké, had ze niet van hem verwacht als ze eerlijk mocht zijn. De druk in de lucht nam toe. Wat was het toch. Wat was er met deze gozer? Werd plots bij haar bovenarmen vast gegrepen en dichter naar hem toegebracht. Als hij zijn hoofd nog verder naar beneden zou brengen, of zij zou haar hoofd omhoog doen zouden hun neuzen elkaar raken. Bestudeerde zonder een greintje schaamte zijn gezicht. Zag nu duidelijk de verandering in zijn oogkleur die nu echt rood leek. Hoorde toen zijn stem. Zelfs die klonk anders dan daarvoor. Het leek wel, leek wel een totaal ander persoon. Haar linkermondhoek trok ze omhoog in een uitdagende smirk. ”Vind je dat?” zei ze spottend. Vond hij dit al pittig? Nou, dan moest hij de echte Yazuki eens meemaken. Echter verdween de smirk toen ze zag hoe zijn oogkleur weer veranderde naar violet. Om een seconde later weer om te springen naar bloedrood. En weer terug naar Violet. Ze werd er al draaierig als ze er naar keek. Wat was hij. Wat was dit voor zieke truc? Op het moment dat hij naar zijn hoofd greep en begon te schreeuwen sloeg ze automatisch een hand voor haar mond die een perfecte ‘o’ gevormd had. Wat the.. De jongen was gek ofzo. Ze kon er geen andere verklaring voor geven. Menig een was nu gillend weg gerend. Maar Yazuki, Yazuki vond dit alleen maar zéér interessant. Wist het elke keer weer voor elkaar te krijgen de vreemdste typetjes te vinden. Zelfs op deze school. Neem nou Dominic. En deze jongen, Sayuri. Ja, hij had wel wat. Dat wat nu allemaal gebeurde. Al deze acties van hem, maakten hem onbewust alleen maar interessanter en interessanter. Maar like wat bedoelde hij met; ‘Ga weg! Ga uit mijn lichaam!’. Dat had haar nog nieuwsgieriger gemaakt. Wilde weten wat er met deze jongen was. Die zo onschuldig leek. Nog iemand zoals zij? Nee. Hij was anders. Anders dan haar. Anders dan Dominic. Anders dan de meesten hier. En volgens mij was het iets in hem. Iets waar hij tegen vocht. Maar wat. Wilde nu meteen weten wat het was. Wilde alle antwoorden uit hem rukken als het nodig was. Net op het moment dat ze haar hand wilde laten zakken schoot hij de klas uit. Even staarde ze voor zich uit. Staarde naar buiten. Staarde naar de raaf die buiten op een tak zat en haar aanstaarde. Overal zag ze hem. Echt letterlijk overal. Zwaaide eens vrolijk naar het dier en draaide toen langzaam haar hoofd om. In de richting waar uit Sayuri zojuist verdwenen was. Haalde toen haar schouders op en wachtte geduldig af. Leunde lichtjes tegen een tafel aan en staarde maar een beetje doelloos om zich heen. Het zou vast niet lang duren eer hij terug zou komen. Al zou hij niet terug komen ze zou hem toch wel weten te vinden. Of hij wilde of niet. Dan zou ze hem nog wel lastig komen vallen. Stalken was een groot woord en klonk meteen zo bezitterig. Nee dat was niet wat ze ermee wilde bereiken. Wilde hem onderzoeken. Nog zo’n reactie kunnen veroorzaken. Wist dat er iets was. Iets wat hij verborgen hield. Iets dat zij tevoorschijn wilde halen. Net zoals die rode ogen. Dat was een duidelijk teken geweest. Aantrekkelijke ogen. Ogen die haar aantrokken. Er voor zorgde dat ze wilde ideeën kreeg. Dat was het geen wat haar hele tijd dwars zat aan hem. Het was als het ware dat hij een tweede persoonlijkheid had. En die tweede persoonlijkheid maakte haar een soort van gek. Zonder dat de ‘echte’ Sayuri er erg in had. De deur vloog open en quasi verrast keek ze hem weer aan. Haar ogen groot en onschuldig. Tot dat hij haar vast greep. Schudde haar hardhandig heen en weer. Foute actie. Héle foute actie. Yazuki snoof eens. De ogen die zo even nog groot en onschuldig waren werden koud. Ijskoud. Verkleinde ze dreigend en draaide haar hoofd langzaam opzij om naar de handen te kijken die haar schouders omklemden. Negeerde zijn vragen. Negeerde alles wat hij zei. Alles op haar gezicht was koud. Haar aura die al donker geweest was leek totaal zwart te kleuren. Dacht hij zo met haar om te gaan? Dacht hij haar zomaar even door elkaar te kunnen schudden, haar zomaar vragen te stellen en eisen te stellen ook nog? Van woede klemde ze haar kaken op elkaar. Uiteindelijk liet hij haar los. Wilde de klas uit snellen. De angsthaas. Daar was het nu te laat voor. Hardhandig greep ze hem beet toen hij langs haar op wilde lopen. Dat ging zo niet gebeuren. Ze was boos. Héél erg boos. En dat ging hij merken ook. Uit haar schouderbladen ontschoten zwarte schaduwen. Schaduwen die zich uiteindelijk vormden tot vleugels. Vleugels als die van een raaf. Zwart. Inktzwart. Zogen al het licht naar zich toe. De ramen vielen met een klap dicht. De deur eveneens. Lampen knipperden en knapten uiteindelijk kapot. Haar nagels drukten door zijn shirt heen. Prikten in zijn huid. Veroorzaakten tamelijk diepe wondjes ook nog. Kon haar niets schelen. Haar ijskoude blik, vol haat en moordlust op hem gericht. Kneep nog harder en smeet hem toen tegen de muur aan. Kon het haar schelen dat hij tegen de tafel opknalde. Hij moest zijn grenzen weten. Zacht fluisterde ze wat. Een oude spreuk. Geleerd uit de oude boeken in de bibliotheek bij hen thuis. Een sadistische grijns krulde haar lippen. Misschien had hij een monster diep in zich. Maar zij was een monster van zichzelf. Het lokaal was donker, zelfs het licht dat van buiten af naar binnen viel leek het niet te kunnen verhelpen. ”laten we een spelletje doen. We mogen elkaar om de beurt vragen stellen. Mits je van me kunt winnen.” zei ze zoetjes maar met een ondertoon zo vol haat en moordlust. Het liefste zou ze hem ook bespringen. Letterlijk. Zijn ogen uitkrabben. Hem op alle mogelijke manieren pijn willen doen. Hem willen klonen en alle klonen zeer pijnlijk om het leven brengen. Pas nu bleek waarom ze zojuist gefluisterd had. Slangen van schaduwen kropen op hem af. Sloten zich rond zijn enkels, polsen en rond zijn hals. Ze wachtten maar op één ding, haar signaal. In een seconde stond ze naast hem. Vouwde haar vleugels om hen heen waardoor ze beiden in schaduwen gehuld waren. Enkel haar ogen waren zichtbaar. Echter niet die helblauwe van eerst. Maar ogen, zo rood als bloed, lichtten op in de duisternis. Haar handen omklemden zijn schouders. ”En ik begin.” zei ze koeltjes. Bracht haar hoofd naar zijn hoofd toe en fluisterde zacht in zijn oor. ”Vertel me lieverd. Wie is die grote vriend daar binnen in dat koppie van je? Ik zou hem graag eens ontmoeten.” Haar woorden vals en koud. Wilde het beest in hem naar boven halen. Wilde hem uitdagen. Maar wilde hem bovenal aan stukken scheuren.

Vanaf het begin dat ze het klaslokaal binnen liep, merkte hij een verandering in de lucht. Buiten dat Jirou op hol sloeg was er voordat ze met elkaar in contact kwamen al iets aan haar waar ze niet echt blij van was. Het voelde chagrijnig en nog net niet boos te noemen maar eerder geirriteerd. Daarnaast was die irritatie al zover doorgerot dat ze eigenlijk al op springen stond. Echt dom dom DOM van hem om daar nu pas achter te komen. Dan had hij haar gewoon volledig genegeerd en niet eens eraan begonnen met haar te praten of wat dan ook. Zou gewoon het lokaal zijn uitgelopen om niet meer terug te komen. Bij het aller eerste oogcontact dat ze hadden, voelde hij die irritatie alleen maar erger worden en uitbarsten. Hij had een slechte invoedop haar, dat kon zelfs hij nog merken.
Vaak keek ze hem uitdagend aan, op een andere manier dan haar killer uitdaging. Nee op een verleidelijke manier alsof ze hem wilde bespringen, in stukken wilde scheuren, pijn doen maar op de een of andere manier ook weer niet. Als dat was wat ze wilde doen, deed hij er met alle plezier aan mee. Ze was absoluut niet lelijk, laten we eerlijk zijn ze is prachtig mooi. Alleen haar karakter is een beetje een min puntje maar hé niet dat hij zo normaal was. Ze is echt waar veel te aantrekkelijk, trekt je zo in een wereld waar ze je verslind. Ze maakt je ter plekke af en zorgt ervoor dat je nooit meer in haar buurt durft te komen. Tenminste dat zouden normale mensen doen, met jirou de tweede zoon verborgen in hem, gaat het moeilijk worden uit haar buurt te blijven. Ze trekt hem zo ontzettend aan dat het pijn bezorgt en hij zowat uitbreekt om naar haar te kunnen rijken. Tussen dit zenuwslopende spelletje door, heeft hij wel een gewoonte van haar opgemerkt als ze iets leuk vind namelijk dat ze haar lippen tuit.
Ze bleef hem strak in de ogen staren, ze vond het leuk hem te pesten. Hem in pijn te zien en elk greintje angst uit hem te trekken, maar op de een of andere manier toen hij terug veranderde naar Sayuri kan hij behoorlijk rustig blijven bij die blik. Hij voelt die intense kloppingen ook niet meer van Jirou. Wat was dit?! dacht hij bij zichzelf, Jirou die nog geen 5 minuten geleden als een gek wilde uitbreken, begint zich terug te trekken. Tegelijkertijd met het terug trekken voelde hij zich sterker en sterker worden en het leek alsof hij Jirou niet eens nodig had om zeg maar gelijk te blijven met haar. Het voelde alsof zijn wil sterker als ze in de buurt kwam. Ze maakt Jirou gek maar maakte tegelijkertijd Sayuri sterker. Wat doet ze in godsnaam met me dacht hij, dit is veel te ingewikkeld.

Op eens zo uit het niets veranderde haar gezichtsuitdrukking, die ging van koud naar een demon zonder grenzen. Niet alleen haar gezicht veranderde maar ook de aura die al zo duister was, werd nog 10x erger, ze stond op knappen dat was zeker alleen nu op een andere manier als net. Dit is een hele andere kant van haar dit heeft niks te maken met wat in haar hoofd zat voordat ze het lokaal binnenkwam, nee dit is haar zelf die aan het koken is van woede.
Er vlogen schaduwen achter haar rug vandaan, ze vormen zich tot pikzwarte vleugels aan haar schouders vast leken te zitten. Het lokaal wat eerst zo licht was, is nu het tegenovergestelde. Je ziet niks meer voor ogen. Alle ramen en deuren vielen dicht en al het licht zag je gewoon in haar vleugels verdwijnen. Ze pakte hem vast en zette haar nagels weer in zijn huid, of dat probeerde ze want door zijn beschermende luchtlaag kan hij geen wondjes krijgen. Hiermee is hij geboren en kan het niet aan of uit zetten. Ondanks deze laag voelde hij wel de pijn, maar hij liet niks merken en stond daar zonder ook maar een poot te verroeren naar haar te staren, tegelijkertijd staarde ze hem ook aan anders dan hiervoor. Vol met woede en moordlust, als hij nu mee ging met haar kon hij het schudden. Dan zal dit zijn eerste en laaste les zijn. Ze kneep hem nog harder en smeet hem tegen de muur aan. Viel eerst over een tafel heen en toen met zijn rug tegen de muur, gelukkig was zijn hoofd nog heel anders had ze het met een bewusteloze jongen moeten doen. Ze fluisterde wat, maar kon niet horen wat het nou was. Het leek wel alsof ze aan iets aan het rijmen was, was het magie, hij wist het niet. Er verscheen weer zo'n grins op haar gezicht, dat vertelde al niks goeds, ze is iets van plan. Ze wilde een spelletje doen, elkaar om de beurt een vraag stellen. Daar kon hij zich wel in leven, leerde hij tegelijkertijd ook nog eens wat van haar kennen. Hij weet nu echt niks nada nopes. Alleen op de manier hoe ze het vroeg, hij kreeg rillingen over zijn rug heen van die moordlustige toon van haar. Dit spelletje was op een totaal ander niveau als die van net.
Uit de schaduwen van haar vleugels zag hij iets wat niet te geloven was. Het waren slangen, spierwitte slangen die langzaam naar hem toe kropen. Zijn enkels en polsen werden langzaam aan bedekt met de slangen, hij probeerde nog wat te bewegen maar het had geen zin. Later kwam er nog een die om zijn nek ging zitten, het leek wel een gevangenis waar de gevangene met kettingen vast is geketend. Hij was zo druk bezig met de slangen dat hij niet eens had gezien dat ze alweer naast hem stond. Het was echt binnen een seconden, hij voelde de windvlaag. Haar vleugels die hun beide bedekte en haar intense blik die er niet minder op word. Een blik waar iets veranderde, haar ogen, haar ogen gingen van helderblauw naar vuurrood en hij dacht dat alleen zijn ogen konden veranderen. Ze knelde zijn schouder weer af met haar nagels en zei 'ik begin eerst'. Ze leunde dichter naar zijn gezicht en fluisterde in zijn oor waar Jirou was gebleven. Hmm nu had hij haar te pakken, ze is dus geïnteresseerd in Jirou waar ze een klein beetje van had gezien. Nou hij zal haar iets laten zien waar Jirou niet eens voor nodig is. Jirou zat strak in zijn kooi vastgeketend en kon geen kant op, Sayuri zijn wil is zo ontiegelijk sterk geworden dat hij er niet meer door kan breken. Dit is Sayuri Minami de enige echte en hij zal haar laten zien wat hij kan.

Deuren die net stil kwamen te liggen begonnen weer te klapperen, erger dan net. De ramen vlogen open en dicht. Sayuri was rustig, te rustig, er verscheen een bescheiden grijns op zijn gezicht en zei 'weet je zeker dat hij het is wie je wil' op een uitdagende toon.
Om zichzelf te herinneren aan alles wat hij heeft meegemaakt, heeft hij voordat hij weg ging uit Chibu een rode roos gedroogd en draagt hem sinds dien altijd bij zich. Diezelfde roos was nu felrood aan het gloeien, zo fel dat het licht dwars door zijn jasje heen kwam. De luchtdruk veranderde, er vormde zich als het ware een soort zichtbare luchtlaag om hem heen die vanaf zijn hart kwam en zich zo uitbreidde totdat zijn hele lichaam bedekt was. Dit was anders dan die al was, want deze maakte hij zelf aan. De laag kwam eerst bij bij de slang om zijn hals, die bij de eerste aanraking ontplofde en in nergens meer te bekennen was. Het waren zulke kleine deeltjes, die kan je niet zien met het blote oog. Langzaam aan ging het naar zijn polsen waar de 2 slangen precies hetzelfde deden en daarna naar zijn enkels. Hij pakte de roos en zei 'de vergeten liefde, het verloren bloed'. Dit is zijn eigen gezegde die hij sinds hij Jirou is geweest zegt hij als hij naar de roos staart. Zijn ogen begonnen ook lichtjes te gloeien en hij maakte als het ware een luchtring om haar hals en zei 'ik ben eerst schatje, onderschat nooit een tegenstander. Laten we maar eerst beginnen met je naam'. Die luchtring om haar hals die langzaam de zuurstof uit de lucht zoog waardoor ze dus ook langzaam stikte, ook maakte hij de luchtdruk hoger in het lokaal waardoor het nog moeilijker voor haar was om te ademhalen. De luchtlaag om hem heen beschermd hem tegen zijn eigen krachten. De krachten die jij net te plekke heeft gekregen. Het is een moordwapen, hijzelf is een moordwapen geworden ofhij nou Sayuri of Jirou is, in beide gevallen is hij gevaarlijk. TE gevaarlijk.

Hehehe verrassing

PROFILE MAGICIAN

» Lesson Light Magic 1 - Catch Light
» [Light Magic] Speed of Light 1
» No Way Out // Light
» There's enough light here.
» a light on my way? (Eodan)

|| Light go on again ||

|| Light go on again ||

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen