Het was al laat. Iedereen hoorde al op beet te liggen, maar Nearvus kon voor de zoveelste keer niet slapen. Met een extra grote zaklamp liep hij over het grasveld naar het stille meer toe. Zijn blik stond afwezig alsof zijn lichaam vanuit zichzelf liep. Met zijn huid lijk bleek plofte hij op zijn kont neer in het gras. Zijn gedachte stonden op nul en hij staarde alleen maar voor zich uit. Zijn zwarte kleding werd lichtelijk nat van het vochtige gras waar hij in was gaan zitten. Het was een koude nacht maar Nearvus trok zich daar niks van aan. Slapen kon hij de laatste tijd niet, Bellingar sprak hij nog nauwelijks. Het leek alsof zijn brein was ontploft. Hij kon het niet meer aan. Hij en Bellingar waren altijd samen geweest. Tot dat ze op deze school kwamen. Ze zagen elkaar nauwelijks. Alleen ‘s avonds omdat ze in het zelfde bed slapen. Een diepe koude zucht verliet zijn lippen als een lichtblauw dampwolkje via zijn lippen. Hij trok zijn knieën op en sloot zijn armen er om heen en lied zijn hoofd op zijn knieën rusten. Met zijn blote voeten greep hij het natte gras vast en ontspande daarna weer. Misschien was het niet z'n goed idee geweest om hier naar toe te gaan, spookte het al dagen door zijn hoofd en ook nu weer. Hij kon die zin maar niet los laten. Na de eerste weken had hij het al een beetje hier gehad. Weinig boeken om te lezen, Bellingar die hij constant kwijt was, het vreselijke eten hier. De zaklamp viel uit zijn slappen hand en scheen nu naar het niets in het gras. Nearvus' half dichte ogen keken doelloos voor zich uit. Alsof het hem niet eens uitmaakte dat hij nu in het donkerte zat. Een paar zweetdruppels drukte zich door zijn huid in zijn gezicht. Langzaam begonnen ze naar beneden te druppelen op zijn shirt. Ondanks dat hij nu doodsbang was wist hij er gewoon niks tegen te doen. Hij had de energie ook niet om er iets tegen te doen. Half in slaap doezelend hoorde hij niet eens dat er iemand aan kwam.

De met vochtdruppeltjes versierden grassprietjes werden hardhandig plat gedrukt door haar blote voeten. Het voelde lekker verfrissend aan op haar voeten, net wat ze nodig had. De dagen leken steeds langer te worden, en saaier. Eerst had ze geboeid meegedaan in de lessen, maar nu… Nu kwam het moment dat er alleen nog maar herhaling kwam, en geen nieuwe stof meer kwam. Dus verveelde ze zich weer, omdat ze altijd naast de gewone lessen ook gewoon doorleerde zodat ze alles goed zou weten. Misschien had ze dat beter niet kunnen doen, en alleen maar ervan uit moeten gaan dat ze alles leerde in de les. Maar dat kon ze gewoon niet, ze wou het weten alles over alles. Maar dat kwam mede door het feit dat het haar droom bleef om alle soorten magie te kunnen beheersen. Kippenvel tekende zich af op haar ontblootte armen en benen. Ze had niet echt kleren aan voor dit weer. Ze had een simpel hemdje en een kort broekje aan. Waarom was ze dan toch naar buiten gegaan? Omdat ze niet kon slapen; er snurkte weer eens iemand. En met haar lichte slaap kon ze daar dus niet tegen. En wat nog zoiets was dat die persoon ook nog eens zowat naast haar moest liggen. Gefrustreerd liep ze verder, met haar armen over elkaar geslagen. Al snel werd haar aandacht getrokken door een licht. Was er nog iemand buiten?... Een plagende grijns kwam op haar gezicht. Misschien kon ze nu toch wel eens van die verveling afkomen. Ze sloop er kalm op af, bleef vervolgens achter een boom staan en keek ernaar. Het stille meer… Hoe vaak was ze hier nu alweer naartoe gelopen? Het leek wel alsof dat meer haar aantrok. Ze keek weer naar het licht, een gestalte tekende zich ook af. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Een jongen? Ach, des te leuker om die angst aan te jagen. Bij meisjes ging dat altijd zo makkelijk, maar bij jongens… Ze deed het vooral ook voor die beschamende blik op hun gezichten als ze erachter kwamen dat ze zich belachelijk hadden gemaakt voor haar ogen. Ze ging door haar benen en liet haar hand over de grassprietjes gaan. Al de druppeltjes leken opgezogen te worden, alsof haar hand een magneet was, en bleven aan haar hand palm plakken. Ze keek ernaar en toen weer naar de jongen. Show time. Ze maakte de beweging met haar hand alsof ze iets van haar duim afschoot met haar wijsvinger. Het was een enkeldruppeltje; dat met een grote boog wegvloog. Met grote ogen keek ze ernaar. Misschien was het toch iets te zacht en zou ze hem niet raken… Maar eerst zien of er een reactie kwam; wellicht zou het geluid ervan hem ook angst aan kunnen jagen?

{ Here I Am 8D }

Nearvus keek nog steeds doelloos voor zich uit met half dichte ogen. Hij luisterde niet echt naar wat er om hem heen gebeurde totdat hij iets hoorde vallen. Het leek het geluid van een waterdruppel. Of was het het geluid van een kwijldruppel van een groot monster wat achter hem stond. Zijn rugharen gingen recht over eind staan en zijn ogen stonden nu wijd open. Hij zat nu zo gespannen dat hij niet eens de zaklamp terug durfde te pakken. Zijn ademhaling versnelde zich en het zweet brak nu over heel zijn lichaam uit. Nearvus had altijd al een hekel aan beesten gehad, maar moesten ze hem nu snachts ook al lastig vallen? De paniek kwam steeds verder omhoog naarmaten hij verder dacht aan dat er misschien een monster achter hem stond en hem op wilde eten. Met zijn handen pakte hij en stuk stof van zijn trainingsbroek die hij aan had en kneep er in en deed zijn ogen stijf dicht. zech alsjeblieft dat dit zo voorbij is! Wenste hij vurig in zijn gedachte, maar hij durfde nu ook niet op te staan en terug naar binnen te rennen waar nog gedeelte van de lichten branden en het vijlig was. Stilzitten en hopen dat hij denkt dat je een steen bent of zo leek hem een iets beter idee. Hij dacht er helemaal niet bij na dat het misschien ook gewoon een leerling of een leraar kon zijn die achter hem stond.

De jongen draaide zich niet om. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Deed hij nou niets? Blijkbaar had hij het niet gehoord. Het was maar goed dat hij zich niet had omgedraaid; want dan zou hij haar zien. Niet omdat ze zo goed zichtbaar was; maar het medaillon om haar nek gaf zwakjes licht. Het was al minder dan de eerste keer, maar alsnog. En nog steeds wou ze het niet afdoen, want hoe meer ze het bij zich droeg, hoe eerder het aan haar gewend zou zijn. En zij ook aan het. Dan moest ze toch maar wat dichter naar de jongen toe sluipen, want vanaf hier kon ze hem niet raken. Ze ging op haar tenen staan en sloop langzaam dichterbij. Het gras ritselde zachtjes langs en onder haar voeten. Het was moeilijk om geruisloos te doen de laatste tijd.
Ze wou weer een druppel op hem afschieten, maar bedacht zich wat. Als ze hem nou met een koude hand bij zijn nek zou vastpakken? Dat zou toch veel enger zijn? En dan kon ze net zo goed heel langzaam op hem afsluipen en expres zachtjes geluid maken. Een plagerige grijns tekende zich af op haar gezicht. Ja, dat was het… Perfect. Rustig sloop ze verder, haar blik strak op hem gericht om te kijken of hij zich niet zou omdraaien. Een meter van hem vandaan bleef ze staan en ging ze door haar knieën. Nog een paar passen… Heel langzaam zette ze nog de laatste paar passen. Snel bedacht ze zich nog wat, om hem nog meer angst aan te kunnen jagen. Ze bracht haar lippen bij zijn oog en haar hand langzaam naar zijn nek; maar raakte hem nog niet aan. ’Boe,’ fluisterde ze zachtjes waarna ze gelijk zijn nek vastpakte met haar hand, die nog steeds nat was van het water. Wat vond ze dit toch leuk om te doen; mensen lekker een figuurlijke hartaanval bezorgen.

{ Niet zo'n geweldige post, maar Mar doet gemeen en scary ;D }

Nearvus zat nog steeds met zijn rug naar Marjolijn toe. Niet wetend dat zij dat geluidje had gemaakt. Met zijn gedachte helemaal op hol geslagen dat er een eng beest achter hem stond bleef hij vast genageld aan de grond zitten zonder maar een spier te bewegen. Met gespitste oren zat hij te wachten tot verdere acties, maar het geluid bleef weg. Tenminste... in eerste instantie. Op het moment dat hij zichzelf weer bij zinnen probeerde te laten komen hoorde hij wat geritsel achter hem, voetstappen. Met zijn spieren gespannen alsof hij ieder moment een marathon kon gaan lopen bleef hij in de zelfde houding zitten, wachtend op wat er zou gaan gebeuren. Het zweet droop nu van spanning en angst van zijn lichaam af en werd opgezogen door zijn kleding. De voetstappen kwamen steeds dichter bij, maar zijn angst om om te kijken was alles behalve weg. Met zijn handen kneep hij nog steviger in het stof van zijn broekspijpen die hij vast had toen hij merkte dat het nu echt vlak achter hem stond. Het "ding" maakte niet veel geluid, wat aanduiden dat hat aan het sluipen was en het hem dus nog meer de stuipen op het lijf jaagde. Zwaar ademhalend bleef hij zitten wachten met wat er zou gaan gebeuren. De warme adem van Marjolijn voelde hij nu tegen zijn oor aan komen, maar op het moment dat hij wilde vluchten hoorde hij het woordje "boe" en een koude hand in zijn nek waardoor hij als een ramscheut naar voren schoot en een onverwachte duik in het stille meer dook. Hevig spartelend lag hij in het water naar adem te happen. Zijn ogen zo groot als dat ze konden en met zijn armen zo wild heen en weer slaand alsof hij wilde gaan vliegen. Met wat grijpen naar de kant toe voelde hij het gras weer in zijn handen en trok zich zelf de kant op. Zwaar hijgend en bevend bleef hij zitten. Nog steeds niet wetend dat dat Marjolijn was die hem deze streek had geleverd. Maar toen dit hem in zijn hoofd schoot keek hij met panische ogen om en keek Marjolijn recht in haar ogen aan, maar week zijn blik al snel weer af toen hij zag dat het een meisje was en geen monster. Nog flink na trillend en shakend aan de waterrand met doorweekte kleding bleef hij zitten. Zijn ogen stonden nog steeds groot. Hij trok zijn knieën weer op en sloeg zijn handen er om heen en begon zachtjes naar voren en naar achteren te wiebelen. Een paar seconden later begon hij vals een liedje te neuriën in de hoop dat hij wat zou kalmeren, helemaal niet denkend aan wat het meisje achter hem nu van hem zou denken. Hij zat nog steeds in het donker waar hij als de dood voor was en hij was zich net helemaal lam geschrokken.

[ Was geen flut post hoor =3 ik kon er zat mee, hopelijk is dit nu geen flutpost voor jou x.x]

Hij schrok, zoals gepland. Maar zijn reactie deed haar ook een beetje schrikken. Hij sprong naar voren, zo het water in. Het leek echter wel alsof hij erin dook, maar alsnog. Het leek niet echt alsof het zijn bedoeling was. Ze deed haar uiterste best niet te lachen. Ze mocht hem niet uitlachen, niet nu hij zo wanhopig probeerde zijn hoofd boven water te houden. Zij kon hem met gemak helpen met behulp van haar water magie, maar ze had de grootste moeite haar lach in te houden. Ze stond daar maar, gehurkt. Met een vreemde gezichtsuitdrukking die verraadde dat ze moest lachen. Uiteindelijk kwam hij wel uit het water. Ze zou toch ooit wel hebben ingegrepen als hij dreigde te verdrinken. Maar toen hij op de kant kwam negeerde hij haar totaal. Hij rilde, en hijgde alsof hij een marathon had gerend. Ze fronste. Misschien iets te overdreven? Maar toen ze eindelijk aandacht kreeg was het niet zoals ze wou. Zijn ogen groot, gevuld met angst. Op haar gericht, op de dader die dit had gedaan. Haar ogen werden wat groter, haar mondhoeken gingen omlaag terwijl ze haar mond een beetje opendeed maar er geen woorden uitkreeg. Schuld overmeesterde haar. Die paar tellen dat hij haar aankeek leken een eeuwigheid te duren. Waarom nam die blik haar zo in de ban? Simpelweg omdat ze die blik al zo vaak had gezien, op verkeerde momenten. Maar dan was de angst erin nog erger. Doodsangst. Maar toch zorgde zijn blik ervoor dat ze er weer aan dacht. Pas toen hij zijn blik afwendde kon ze weer helder denken. Ze schudde haar hoofd, schudde de gedachtes van zich af. Toen ze weer naar de jongen keek fronste ze. Hij zat net niet in foetushouding. Het neuriën irriteerde haar lichtelijk omdat het vals was. Maar misschien kon ze ervoor zorgen dat het minder vals was. Zachtjes neuriede ze vaagjes mee; ze kende het melodietje echter niet. Ze kroop naar hem toe. Ze wou een hand op zijn schouder leggen, zodat ze het water uit zijn kleren kon halen, dan werd hij niet verkouden. Maar wie weet zou hij weer schrikken en dan zou hij weer zo naar haar kijken. Ze neuriede nog steeds, begon het melodietje door te krijgen; sommige dingen herhaalde zich. Heel langzaam legde ze een hand op zijn schouder, hopend hem niet weer de stuipen op het lijf te jagen. Ze ging op haar knieën zitten en stopte met neuriën, begon nu te sussen. ‘Ben maar een meisje, ga je niet opeten,’ sprak ze rustig. Ze moest eerst zorgen dat hij rustig was, anders kon ze niets.

{ Hoop dat jij er nu iets mee kunt x) }

Nearvus zat nog steeds in volle schrik langs het water te neuriën en heen en weer te wiegen. Het duurde even voordat hij merkte dat Marjolijn mee was gaan neuriën. Op dat moment verzwakte zijn ogen wat en kreeg hij weer een klein beetje een normale blik in zijn ogen. De schrik zat nog goed in zijn lichaam en het idee dat er monsters waren was iets minder geworden doordat hij nu niet meer alleen was. De natte kleding was koud en zat geheel tegen zijn lichaam geplakt. Nu hij weer een beetje bij zinnen kwam merkte hij de kou pas op en begon zachtjes te rillen van de kou. Marjolijn was gestopt met neuriën en begon te sussen. Het stelde hem wel iets op zijn gemak, maar nog steeds niet geheel. De stem van Marjolijn kwam hem totaal niet bekent voor, maar haar woorden klonken vertrouwd. Wat hem genoeg zei dat ze niet loog. Hij probeerde even diep in te ademen maar het lukte niet goed. Zijn adem schokte naar binnen alsof iemand af en toe zijn keel dicht kneep. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd een beetje zodat hij Marjolijn kon aankijken, maar door de donkerte zag hij niet echt veel. Haar blonde haren waren het best te zien en door de zaklamp die nog steeds in het niets scheen was er een klein lichtje in haar ogen te zien. Haperend ademend bleef hij haar even aankijken wachtend met wat ze zou gaan doen.

De enige reactie die ze van hem kreeg was dat hij nu naar haar keek. Ach, tenminste iets dat leek op contact. Wel had ze een bezorgde blik op haar gelaat. Hij rilde, en niet alleen maar doordat hij nog niet was bekomen van de schrik. ‘Als je kleren zo nat blijven vat je dadelijk kou,’ dacht ze hard op. Een frons kwam op haar gezicht, dacht eventjes na. Ze kon wel iets proberen met haar water magie, maar ze bleef nog steeds bang dat ze hem een hartaanval zou geven. De arme jongen kon nog steeds niet normaal ademen. Ze zuchtte, waarna ze weer een keer naar adem hapte om haar longen te vullen met lucht; zodat ze weer wat kon zeggen. ‘Niet weer schrikken, oké?’ Ze grijnsde eventjes plagend, maar liet die gezichtsuitdrukking al snel varen. Ze moest nu niet vervelend gaan doen, dat was het laatste wat ze hem nu kon aandoen. ‘Je weet nu immers dat ik het maar ben,’ glimlachte ze. Ze haalde haar hand van zijn schouder af, maar traag. Ze haalde een soort van sliert van water eruit. Oké, helft schoon andere helft nog te gaan. Zonder enige moeite liet ze de sliert terug gaan naar waar hij vandaan kwam; het meer. Opnieuw zuchtte ze. Misschien was het toch beter als ze wat meer ging eten. Ze was nu wel overgeschakeld naar één boterham, en dat nog geforceerd naar binnen werken, per dag. Maar alsnog gaf het haar niet genoeg energie om de hele dag door te kunnen komen. En dat begon nu wel een beetje zijn tol te eisen. ‘Moet ik ook nog het water uit je broek halen?... Of gaat het zo wel?’ vroeg ze, weer met een bezorgde toon in haar stem. Ze keek hem weer aan, glimlachte nogal beschaamd. ‘Het spijt me trouwens, van dat ik je liet schrikken daarnet.’ Ze pauzeerde en wendde haar blik weer af. ‘Ik weet dat ik soms nogal kinderachtig kan zijn qua dat soort dingen… Maar het was echt mijn bedoeling niet om… Nou ik had dit niet zien aankomen, laat ik het zo zeggen.’ Ze keek weer naar hem. Ze was weer eens veel gaan praten voor haar doen; en dan kwam ze ook nog eens niet uit haar woorden. Maar dat gebeurde altijd als ze zich schaamde omdat ze weer eens wat stoms had gedaan.