Red hair...

Marie fatsoeneerde haar haren een beetje. Achter zich hoorde ze gefluister. Ze keek in de spiegel. Felrode ogen keken terug en daarachter waren de hoofden van meisjes te zien. Die hadden eerst haar kant uitgekeken. Daar had Marie haar geld op durven inzetten. Ze keek als een slang terug, maar de meisjes hadden hun hoofden al afgewend. Marie deed net alsof ze niks gezien had. Ze wachtte geduldig tot iedereen weg was en begon zich toen al aan te kleden. Ze wierp een blik naar buiten en koos toen maar voor een zwarte jurk, die fijn fluweel over haar lichaam viel. Haar slanke postuur werd hierin goed weergeven. Precies wat ze nodig had. Ze zou die meiden is lekker jaloers maken. Kon haar haar rode ogen en haar rode haren wat schelen? Ze zou hun is wat laten zien! Marie schoot in de lach om zichzelf. De lok die altijd van voor viel, viel nu ook deze keer weer schuin langs haar neus. Bij Marie maakte dit een mysterieuze indruk. Normaal zou het lelijk genoemd zijn, maar Marie vond van zichzelf dat het haar redelijk goed stond. Marie schudde haar haren heen en weer en liep toen zelfverzekerd de trap af. Ze zuchtte even zacht en liep toen door. Even later hoorde ze iets kletteren en ze schoof een paar struiken opzij. Ze ging zitten. Ze dacht aan de tijd terug. Ze had alleen Aidan en Deshas al ontmoet. Aidan... Een automatische, verwachtte glimlach verscheen over haar gezicht en ze ging een beetje liggen. Haar rode haren vonden onmiddellijk een weg over het gras. Marie keek naar de zon en zwijmelde even. Even weg van het gepest uit de kamer van Razen. Misschien moest ze toch naar die van Erd gaan. Nee, ze wou niet weglopen! Marie zuchtte en keek weer naar boven, terwijl ze wegzwijmelde.

Aidan&Marie

Aiden liep zuchtend over het grasveld,richting het bos.Rose was terug!Van alle mensen had hij niet verwacht dat daar straks zijn opvolger aan de deur zou staan.
Ze was zo lang weggeweest,dat hij al voorbereidingen had getroffen om een nieuwe opvolger te vinden.Maar daar was ze weer.Gelukkig maar.Een nieuwe opvolger vinden was een saai,tijdrovend karwei.Tijd die ook gebruikt kon worden om boeken door te spitten,of wandelingen maken. Na dat gesprek met Rose was hij wel toe aan een pauze,om alles te laten bezinken.Toen hij rond keek was hij in het bos. Blijkbaar waren zijn voeten overgeschakeld op automatisch."Nou,laat me maar eens zien waar we gaan zitten,"zei hij.En dus ging hij waar zijn benen hem brachten. Gestaag doorlopend besefte hij waar hij heenging. De waterval.En nu hij eens goed luisterde,kon hij het geruis van vallend water al horen."Goeie keus,beentjes,"mompelde hij.Tegen zichzelf praten als hij alleen was vond hij niet een van zijn beste trekjes,maar hij moest er maar mee leven.Toen hij dichterbij kwam voelde hij de aanwezigheid van iemand die hem voor was.Het voelde vagelijk bekend,maar hij kon er zijn vinger niet op leggen.Toen was hij zo dichtbij dat de bomen begonnen te wijken,en hij de waterval kon zien.En toen zag hij wie het was. Marie lag languit bij de waterval.
Er verscheen een glimlach op zijn gezicht.Hij liep zo geruisloos mogelijk op haar af.Toen hij bij haar was,boog hij zich over haar heen.Zijn gezicht boven het hare.
Hij keek haar aan,en glimlachte alleen maar.

Marie luisterde naar de natuur. Vogels floten en de bladeren ritselden van de wind. Nu, Marie was niet erg filosofisch, maar dat werd ze wel van deze plek. Marie keek om zich heen en voelde haar hart bonken, terwijl ze aan iemand dacht. Ze bloosde lichtelijk. Ze sloot haar ogen en probeerde die persoon in haar hoofd te houden. Ze voelde een langzame koude over zich trekken en duisternis viel over haar heen. Geschrokken opende Marie haar ogen. De duisternis werd gelijk weer licht en het was heerlijk warm. Haar hart begon sneller te bonzen. Marie glimlachte terug naar Aidan. 'Aidan..' fluisterde ze. Oh, dit moest raar klinken. 'Hoi Aidan,' verbeterde zij zichzelf met een glimlach toen. Ze bleef gewoon liggen, niet wetend wat ze moest doen. Was hij hier ook al naar op zoek? Of was het ook toeval? Toen Marie haar blik over de hele plek liet glijden, kwam ze te weten dat het echt een prachtige plek was. Ze keek naar Aidan en glimlachte. Die glimlach ging er verloop van tijd niet van af, wist ze. Zou ze hem vertellen over het geroddel? Bij hun op de kamer? Marie dacht even na. Nee, ze wou Aidan er niet mee lastig vallen. Ze klopte op de plek naast haar. 'Kom er toch gezellig bij liggen!' zei ze lachend. Wauw... Ze had wel opeens lef gekregen! Marie stond even versteld van zichzelf, maar van Aidan werd ze gewoon aardig en niet schuw en bang, zoals wel vaker. Ze keek naar hem en glimlachte. De drang om haar hoofd op zijn borstkas te leggen, werd groter. Marie beet op haar wang. Misschien moest ze iets vragen. Of juist niet. Marie frustreerde zich eraan dat ze in Aidan's buurt niet altijd wist wat ze moest doen. Ze keek opzij naar Aidan. 'Hoe gaat het?' klonk het toen een beetje dom. Blozend wierp ze haar blik weer naar boven, naar de hemel, maar haar volle concentratie lag nog bij Aidan.

"Dag Marie,"zei hij glimlachend. Hij verkoos haar verspreking te negeren.Langzaam liet hij zich achterover vallen. Vlak voordat hij de grond raakte,werd hij opgevangen door een kussen van hete lucht. Langzaam zakte hij op de grond. "Met mij gaat het...redelijk,naar omstandigheden."Hij zuchtte. Hij moest echt vaker buiten komen. Geen enkele bestaande vrouw kon hem bekoren zoals de natuur dat kon.Hoewel er een bepaald iemand was die dichtbij kwam,dacht hij glimlachend. Toevallig dat hij bij een waterval lag toen hij er aan dacht.Eventjes droomde hij weg....tot het tot hem doordrong dat hij niet alleen was."Sorry,ik was eventjes in gedachten verzonken,"zei hij verontschuldigend."Hoe gaat het met jou?"

Marie's warmte steeg toen ze zag dat Aidan naast zich kwam liggen. Ze keek blozend opzij, maar hij leek niet te reageren. Marie wou de stilte ook niet verbreken, dus keek ze omhoog, naar de lucht. Haar hart bonsde zo hard, dat Marie bang was dat Aidan het naast zich met gemak zou kunnen horen. Toen Aidan iets zei, keek ze opzij naar hem en glimlachte. Ze schudde haar hoofd met een 'nee' en gesloten ogen. Een soort teken dat het niet uitmaakte. Toen hij een vraag stelde, knikte ze. 'Heel goed zelfs,' zei ze lachend. 'Nou ja... Naast het gepest op de etage dan,' floepte eruit en ze keek een beetje voor zich uit, niet wetend of ze dit nu wel of niet had moeten zeggen. Ze keek weer opzij naar Aidan. 'Als er is iets met jou is, mag je altijd naar mij komen,' zei Marie, terwijl ze haar hand even op Aidan's schouder legde, waarna ze die blozend weer terugtrok. Een steek warmte kwam in haar en Marie moest moeite doen om haar ademhaling onder controle te houden. Ze keek naar Aidan en glimlachte. Hij was knap. En niet alleen dat. Hij was ook lief. Ze keek naar de waterval. 'Aidan, is het soms raar dat ik rode ogen heb? Zou dat een punt zijn om iemand uit te lachen?' vroeg ze toen een beetje somber, terwijl ze opzij keek. Een glimlach, toen ze hem zag, maakte zich meester van haar mond, maar haar ogen lachten niet mee. Ze keek hem benauwd aan. Het gras kietelde tegen haar blote voeten aan en ze kon het niet laten om een blik op haarzelf te werpen. Met haar benen was niks mis, met haar buik niet, daarboven vond ze het ook oké en haar tenen waren toch niet te lang? Het duizelde Marie een beetje. Een frisse wind waaide even en Marie wreef over haar blote benen. Inderdaad een goed idee om die meiden aan te pakken, vooral als je er zelf iets aan had! Marie moest moeite doen om niet te lachen om zichzelf en keek naar Aidan, met haar hoofd schuin op haar opgetrokken knie geleund en haar armen daaromheen.

Aidan zuchtte. Gepest op de etage van Razen. Van iedere planeet kwamen wel een paar rotzakken."Als je gepest word mag je ze vriendelijk naar mij doorverwijzen."
Hij lachte toen ze zei dat hij altijd bij haar terecht kon."Dankjewel,"zei hij glimlachend.Even keek hij naar de lucht.Er dreef een eenzaam wolkje voorbij."Rode ogen zijn niet normaal,nee.En mensen zijn bang voor bijzondere en onbekende dingen.Daarom worden bijzondere mensen gepest."Hij schudde afkeurend zijn hoofd."Maar maak je geen zorgen.Niet iedereen is zo.En je zal vanzelf iemand tegenkomen die jou ziet als een geweldig persoon."Aidan glimlachte."Ik vind dat je mooie ogen hebt.En zo zal die speciale persoon er ook over denken."
Het eenzame wolkje was steeds verder weg gedreven.Aidan kon het nog net aan de horizon zien verdwijnen."Ik weet het zeker."

Marie keek opzij naar Aidan. Hoe zou die reageren? Ze luisterde naar hem en legde haar hoofd ondertussen weer op de grond. Haar lichaam knakte, maar Marie kon alleen maar verbaasd naar Aidan luisteren. Speciale persoon? Haar hart sloeg een slag over toen Aidan aangaf dat zij mooie ogen had. Ze keek verbaasd opzij naar Aidan. Zij, mooie ogen? Misschien was hij haar aan het opvrolijken, om even niet te denken aan die pesters. Maar waarom keek hij dan zo serieus? Marie schudde haar hoofd. Nee, ze moest niks gaan denken. Ze slaakte een zucht. 'Dan ben ik die benieuwd is of ik die persoon ooit ontmoet,' zei Marie een beetje sarcastisch. Ze slikte, maar de daad was al gebeurd. Er rolde een traan over haar wang en Marie veegde die snel weg. Ze wou niet dat Aidan zag dat zij huilde. Ze draaide haar vinger naar zich toe. Zwart. Marie veegde voorzichtig over haar wang. Zwarte vegen lieten zich achter. Echt zij weer die het verkeerde potje mascara had gepakt! Deze liep snel uit. Marie veegde haar wangen zo goed mogelijk schoon en slikte haar overige tranen weg. Ze keek naar Aidan. Het was hoogstwaarschijnlijk dat ze eruit zag als een verzopen kat. Nou ja, dat kon er ook wel bij. 'Sorry, Aidan, maar ik denk dat ik de hoop voor zo'n goed persoon al heb opgegeven,' zuchtte ze toen, terwijl ze zich naar hem toe boog en hem twee schouderklopjes gaf.

"Hij komt wel,ik weet het honderd procent zeker," zei hij glimlachend.Het was een meelevende glimlach.Toen hij zag dat ze huilde klopte hij haar troostend op haar rug."Het komt wel goed."Hij zuchtte toen ze zei dat ze de hoop al opgegeven had."De hoop al opgegeven? Je hebt je hele leven nog voor je!"Hij zweefde langzaam omhoog op de hete lucht.Een stroom die Marie ook mee omhoog voerde.Ontspannen draaide hij rondjes."Je bent een prachtig persoon,Marie.Je moet alleen geduld hebben."Gestaag gingen zweefde ze hoger,tot ze net onder de laagste takken hingen.
"Beloof me dat je het niet opgeeft,oke?"

Marie keek Aidan een beetje dom aan en zuchtte een paar keer. Ja, ze had de hoop echt opgegeven. Waarom? Nou, omdat ze op Razen zich mooi gekleed had, haar rode haar krullend en nog werd ze uitgedaagd. Ze waren vast jaloers, maar Marie snapte het niet. Op Razen, bij haar op school, was een kreng met lang, blond, krullend haar, veel mooier dan Marie en die werd niet gepest. En de overige meisjes met rood haar werden ook niet gepest. Het was om haar rode ogen. Dat beangstigde... 'Oh my God, Aidan!' riep ze geschrokken uit, toen ze plotseling door iets lekker warms omhoog ging. Geschrokken keek ze onder zich, maar naast het groen viel er niet veel te zien. 'Als je me daardoor niet laat vallen, beloof ik het,' zei ze, nog altijd geschrokken. Toen keek ze hem aan. Ze knikte vastberaden. 'Natuurlijk beloof ik het je!' zei ze en ze keek weer naar beneden. Ze haalde rustig adem. Het idee boven de grond begon te wennen. 'Ik zou je nu graag een knuffel hebben gegeven, maar aangezien de kans om te vallen en mijn nek te breken dan nabij is, doe ik het maar niet,' zei ze lachend. Ze droogde de laatste tranen weg en keek glimlachend naar Aidan. 'Ik ben benieuwd wanneer mijn prins op het witte paard komt,' zei ze grappend, terwijl ze Aidan een knipoog gaf. Ze keek naar de grond. Hopelijk is het die persoon voor mij... weerklonken haar gedachten. Marie moest ervan blozen en keek naar de grond. Haar hoofd zou waarschijnlijk onwijs rood zijn geworden. Ze keek op naar Aidan en zag zijn ogen. Zou hij terugdeinzen voor haar rode ogen? Zou hij haar te fel vinden over zichzelf? Zou hij haar stom vinden of haar vertrouwen misbruiken? Die vragen kwam allemaal in haar hoofd. Marie keek Aidan diep in zijn ogen aan, maar het antwoord kon ze niet vinden.

Aidan lachte om Marie's geschrokken reactie."Mooi,dat is een belofte waar ik je aan houd,"lachte hij.Toen ze grapte dat ze hem niet knuffelde omdat ze bang was te vallen zei hij gemaakt verontwaardigd "een beetje meer vertrouwen mag wel,hoor."
Hij zuchte verrukt."Vind je het niet heerlijk om te zweven?"Aidan glimlachte weemoedig."Soms ben ik jaloers op Neara. Zij kan echt zelf vliegen. Ik kom tot nu toe nog niet verder dan zweven."Dat was waar hij zijn reis aan had geweid.Hij
was op zoek naar een manier om zijn vlammen om te zetten in vleugels. Hij sloot zijn ogen,en spreidde zijn armen.Dat was zijn liefste wens.Om te kunnen vliegen.
Aiden glimlachte,zijn ogen nogsteeds dicht."Ik ben blij dat je je weer beter voelt."

Marie keek Aidan lachend aan. Het was inderdaad fijn om te vliegen. Ze keek naar Aidan. Maar de reden dat ze het leuk vond, was omdat Aidan erbij was. Ze keek naar Aidan en glimlachte. 'Ja, heerlijk,' zei ze, terwijl ze in haar gedachten erbij voegde dat het vooral met hem leuk was. Ze keek naar hem toen Aidan iets zei waarvan ze zich warm en gelukkig voelde. Ze keek naar hem, een beetje zwoel. Ze maakte het bijna te opvallend. Blozend keek ze gauw de andere kant op. Ze vond hem meer dan gewoon leuk. Maar of ze dit ooit bij hem mocht loslaten, was een vraag waar ze erg mee zat. Ze keek naar Aidan. Misschien kon ze een vraag stellen zonder dat hij meteen ergens achter moest komen. 'Aidan... En wat als er nu iemand op jou verliefd zou zijn?' vroeg ze toen ze Aidan aankeek en glimlachte. Ze keek toen opzij en kwam een beetje dichterbij hem geschoven, bang kijkend naar de grond. Ze had wel vertrouwen in Aidan, maar het was gevaarlijk. Voor haar dan.

- Sorry. Ik mag eigenlijk niet op de pc -

Aidan zuchtte.Hij wist wat Marie voelde. Emoties waren ook aan elementen gebonden.Liefde en Woede waren verbonden aan vuur.Hij voelde het al van haar af stralen sinds ze hem aansprak."Sorry Marie,je bent een aardige meid,en ik mag je graag...maar ik heb al iemand."Hij keek haar aan."Ik doe dit niet om jou te kwetsen,Marie,maar omdat je het verdient te weten." Langzaam ging hij iets lager zweven,zodat ze weg kon lopen als ze dat wilde."Maar ik wil alleen maar vrienden zijn."Hij draaide zijn hoofd,en keek weer naar de lucht.Aidan wist niet zeker of hij haar blik zo kon verdragen.Het begon donker te worden.De zon was niets meer dan een gloed aan de lucht.De eerste ster was al te zien.

Marie keek naar Aidan's blik en schrok. Dit had ze veel eerder moeten zien, onder haar blindheid van verliefdheid. Ze keek hem aan en kon alleen maar knikken. Hoe kon ze ook zo stom zijn?Ze had zin om Aidan's aanbod aan te nemen en weg te lopen, maar ze zou hem uiteindelijk toch wel tegenkomen, dus dat was geen goed idee. Ze schudde haar hoofd even. Ze keek hem aan en glimlachte. Ze probeerde het sterke, fijne gevoel te stoppen. Trouwens, dat gevoel van gekwetst te zijn kwam ook in haar op, dus dat hielp wel. Ze keek hem aan en schudde nogmaals haar hoofd. 'Ik snap ook niet wat ik in mijn hoofd haalde. Ik dacht...' zei Marie, maar ze haakte af. Ze schudde verward haar hoofd. 'Vrienden is oké,' zei ze toen glimlachend. Deze keer kwam ze wel een beetje voorzichtig over, wat zij omvatte, de wolk. Ze gaf Aidan een lichte knuffel en keek hem toen aan, terwijl ze zich snel terug liet buigen. De tijd leek wel omgevlogen te zijn. Marie keek naar Aidan. 'Dat wordt straks weer een leuke avond,' zei ze sarcastisch, maar ze schoot wel in de lach. 'Ik blijf hier slapen denk ik. Al wat ik moet doen is mijn vuur gebruiken om me te verwarmen als ik het koud krijg. Beter hier een nacht dan daar,' zei ze tegen Aidan, terwijl ze naar het gebouw keek, waarvan nog enkele dingen uitstaken boven de bomen uit. Ze keek naar Aidan. 'Je bent een goede vriend, Aidan. Ze verdient je,' zei ze gemeend, terwijl ze hem aankeek. Ze doelde op het meisje met wie Aidan was. Of een jongen. Dat kon ook. Marie keek onder zich. 'Ik denk dat ik voorlopig boeken ga lezen in de bibliotheek en ga hopen dat mijn tijd hier zo gauw mogelijk vooruit vliegt,' zei Marie, terwijl ze naar de lucht keek.

Aidan glimlachte droevig."Fijn dat je het zo goed opneemt."
Hij beantwoorde haar knuffel lichtjes,en luisterde naar haar plan on in de bossen te slapen.
"Hier in de bossen kun je heerlijk slapen,"beaamde hij.
Hij zou Rana hier wel wacht laten houden,mocht iets of iemand komen vervelen.
Langzaam kwam hij overeind. "Ik denk dat ik er maar weer eens vandoor ga,"zei hij zich uitrekkend.
Hij stapte van de hete luchtstroom af,en draaide zich naar haar toe.
"Tot ziens,Marie.En vergeet niet wat je beloofd hebt,"zei hij zachtjes.
Aidan maakte een buiging naar haar,en verdween in een wolk rook.

Marie keek glimlachend naar Aidan en knikte. Het gevoel dat ze vrienden bleef met hem, dat beviel haar ook heel goed. Ze had dan wel net een blauwtje gelopen, maar ach. Niemand wist ervan. Trouwens, als die meiden op haar etage wat te horen kregen, kon ze beter naar een ander plekje zoeken. Maar dat kon ze nu sowieso al. Die meiden hadden het mooi verpest voor haar. Marie zuchtte en slikte haar tranen weg. Ze keek naar Aidan en knikte. 'Ik beloof het. Ik vergeet dat niet. Maak je maar geen zorgen,' zei ze, terwijl ze hem glimlachend aankeek. Toen hij verdween, keek ze lichtelijk verbaasd. Ze slaakte een gil en kon nog net op haar voeten landen. Fjuuw... Ze keek om zich heen en toen naar de lucht. Het was al langzaam donkerder geworden. Marie zuchtte. Dit was het dus. Ze kon nu beter op zoek gaan naar een plaatsje. Marie zocht. Ze trok een paar struiken opzij, die een laagje sneeuw hadden. De sneeuw viel er meteen vanaf, als een soort teken dat je optilde en Marie zag dat het op de grond viel. Marie legde haar hand erop en binnen de minuut was het klein dekentje sneeuw gesmolten. Ze grinnikte. Ze overleefde wel. Ze wou zich net omdraaien en verder zoeken, toen ze een inkeping zag. Ze duwde de struiken met alle wilskracht opzij. Ha, daar kon ze net in! Marie zette haar voet voorzichtig door de inkeping en stak haar hoofd naar binnen. Ze botste haar voorhoofd tegen een scherpe steen. Marie trok zich er niks van aan. Het echode verschrikkelijk. De waterdruppels, verderop in de grot, waren gemakkelijk te horen vanaf hier. Toen Marie verder stapte, voelde ze het water. Ze stapte met haar tweede voet de grot in. Dit werd dus haar nieuwe plekje. Marie zocht een droog plaatsje op. Ze ging het dekbed niet nemen. Nee, ze verwarmde zichzelf wel met haar vuur. Marie legde zich neer. Rillend trok ze haar knieën tot haar borst op, waarna ze haar knieën omarmde en haar hoofd daarop legde. Ze sloot haar ogen en viel met een glimlach in slaap.

- Einde topic, zeker? xD -

PROFILE MAGICIAN

» Just trust the one with red hair.
» The Wind In Your Hair~
» The wind through your hair (Jacey)
» Can you remember the wind through your hair? || Open
» The girl with the red hair and the bleu eyes

Red hair...

Red hair...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen