Look to the sky

Met een simpele beweging, door haar rug naar achteren te buigen, hoorde ze een knak. Een zucht van verlichting klonk door de kamer. Quana stond op. Het was ook weer typisch iets voor haar om in dezelfde houding te blijven slapen, ook al deed die houding pijn. Quana trok zich er echter niks van aan en ging op haar bed zitten. Ze wreef de slaap uit haar ogen. Ze keek naar het plafond. Die gaf een witte kleur terug. De gordijnen waren al open. Ze kon echt een beker winnen met het langste uitslapen. Dit was de laatste dag dat ze weekend had. Morgen waren het alweer gewone schooldagen. Vijf keer. Quana deed de kastdeur open. Ze zocht naar een combinatie. Ze schaamde zich niet voor haar spierwitte huid. Het was wie ze was en als de leerlingen hier op Starshine dat niet accepteerden, dan konden ze maar beter niet in haar buurt blijven. Quana pakte een zwart jurkje en bekeek die kritisch. Nee, te koud. Ze pakte een skinny zwarte broek. Ze pakte daarop een zwart topje. Het combineerde wel leuk met haar haren. Ze legde het topje terug en nam daarvoor een witte in de plaats. Leuker! Combineerde bij haar huid. Snel trok Quana haar kleren aan. Als ze zo lang deed op een schooldag, kon ze zich net zo goed ziek melden. Nee, Quana, dit moest anders aangepakt worden. Ze ging voor de spiegel staan en werkte haar make-up bij. Alleen wat mascara. Zo, nu had ze wel weer genoeg gedaan aan haar uiterlijk. De dag was grijs. Het begon al grijs. Toen Quana naar buiten kwam, voelde ze de frisse wind tegen haar armen aanslaan. Quana liep gewoon verder en hoorde water kletteren. Haar nieuwsgierigheid werd zoals gewoonlijk als het over verkenning ging weer geprikkeld. Quana haastte zich naar de plek toe. Ze zette ze neer in het gras. Ze liet zich achterover vallen. Als een koude deken voelde het gras aan. Quana liet haar handen over haar buik glijden. Ze had altijd koude handen. Misschien was dit ook wel een reden waarom ze ooit is als vampier was uitgescholden. Quana had zich er niks van aangetrokken. Pas toen meerdere haar ermee hadden uitgedaagd, had ze haar mond fel opengetrokken. Dat had geholpen. Tevreden keek Quana naar de lucht. Nee, zelfverzekerd was ze gelukkig wel. Alleen een beetje onzeker als ze een eerste ontmoeting met iemand had. Dat was alles.

Uzume had geluk dat ze zaterdag was aangekomen in Starshine. Haar pleegouders hadden haar perse extra willen laten onderzoeken. ''Voor de zekerheid,'' hadden ze gezegd. Uzume had een zucht moeten onderdrukken. Ze was die onderzoeken spuug zat, al zei ze het nooit hardop. Het zou ondankbaar en gemeen klinken. Niet iedereen nam zomaar een wildvreemd meisje in huis.
Al vroeg was ze uit de veren. Ze was een echte ochtendmens. Daarom paste Mako ook zo goed bij haar. De vogel met de zwarte veren en zijn oranje gele borst was precies op hetzelfde moment wakker als haar. Vogels waren geen nachtdieren en dit was geen uil. Daarbij kon Mako nog niet vliegen. Dat moest ze hem eerst leren. Voordat ze hem dat kon leren moest ze het eerst zelf kunnen. Tot dan was Mako altijd bij haar en hij moest een beetje buitenlucht krijgen. Anders begon hij later te hyperen en te stuiteren op haar hoofd of schouder. Snel trok ze het deken recht. Buiten het warme deken was het best koud. Starshine had goede verwarming maar alsnog voelde het koud aan. Wild begon ze te trappelen op haar tenen terwijl ze naar haar kledingkast liep. Haar handen wreven hard over haar huid om een beetje warmte te creëren. Buiten lag weer een vers pak sneeuw. Zonder echt te kijken pakte ze een dikke sweater en broek uit de kast. Twee paar laarsjes met een bruin bontje erbij. Een beetje chaotisch schoot ze in haar kleren en deed het kooitje van Mako open terwijl ze op een been hinkend een laars aandeed. Van een hangertje pakte ze een dikke winterjas. Gebroken wit en een sneeuwitten kraag. Nu wat rustiger pakte ze de kwetterende Mako uit zijn kooi en duwde hem in een kleine opening bij haar hals. Ze gooide de capuchon over haar hoofd dat haar zwarte haren bedekte. Alleen haar pony was nog een beetje te zien. Daarna stormde ze de kamer uit naar buiten.

Nieuwe dag, nieuwe kansen. Goed verpakt rende ze door de sneeuw heen. Het vloog wat om terwijl ze probeerde te rennen. Soms plofte ze met haar gezicht in de sneeuw. Als ze eventjes niet oplette of te snel wou. Ze leek een beetje op een mini ijsbeer terwijl ze daar zo aan het strompelen was. Ondanks haar blunders en de smakken lachte ze telkens wanneer ze de sneeuw weer van haar gezicht en kleren moest vegen. Geruis van hard water deed haar kort opkijken. Water? Het was winter, dan moest het toch bevroren zijn? Nieuwsgierig rende ze naar het geluid. Het was eventjes lopen maar wat ze zag was een mooie beloning. Een statige waterval kletterde naar beneden. Een korte ''o'' rolde over haar mond. Nu ze dat zo zag wou ze het van dichterbij bekijken. Langs het water was het ook niet zo besneeuwd. Kwam vast door het water dat er vanaf spatten. Grinnikend voelde ze een paar druppels tegen haar wang aan. Vanuit haar ooghoeken zag ze verderop een groot meisje staan. Vrolijk zwaaide ze naar haar met een wollen handschoen.
'He daar! Jij ja, is het niet wat koud zo.' opnieuw lachte ze en liep naar het meisje toe. Ze keek niet eens of ze wel gezelschap wou maar plofte zo naast haar neer het gras in.
'Ik ben Uzume, ik ben gister aangekomen? En wie ben jij? Ben je ook net nieuw of ben je hier al een tijdje?' vroeg ze door naar het oudere meisje. Iets voorover gebogen wachtte ze op haar antwoorden..

Quana luisterde naar al de geluiden om zich heen. Ze kon daardoor de vogels onderscheiden en het geritsel van de bladeren. Het was redelijk vroeg, voor haar doen dan en het bos kwam nu pas tot leven. Eigenlijk heel de natuur. Quana liet haar blik over de gladde rotsen van de waterval glijden. Het was hier een mooie plek. Zouden hier ook grotten zijn? Quana zocht met haar blik, maar natuurlijk zou je zoiets niet met je blik kunnen vinden. Quana keek om zich heen. Ze hield haar oor tegen het gras gedrukt. Ze hoorde gebonk. Met haar voeten duwde zij zich een beetje omhoog, terwijl ze haar achterhoofd ondersteboven naar achteren liet zakken, om het meisje te zien zwaaien. Dat had ze nog net gezien. Met een voor haar omgekeerde hand zwaaide ze terug naar het meisje. Het meisje zag er, vooral opvallend voor dit uur, heel erg vrolijk uit. Quana vond de lach aanstekelijk en ja hoor, even later had zij ook een big smile op haar gezicht. 'Nee hoor, het valt wel mee,' zei ze tegen het meisje, ook al kon ze inderdaad wel toegeven dat het redelijk koud was. Een topje bevatte maar een dun stofje. Het stofje was mooi, maar het was geen goede laag voor de winter. Quana overwoog om snel terug te rennen en iets anders aan te trekken. Nee! Als ze A zei, moest ze ook B zeggen. Ze keek naar het vrolijke meisje. Toen het meisje al meteen een paar vragen stelde, keek Quana haar even verbouwereerd aan. Het meisje lag naast haar. Dat was dan wel heel snel gebeurd. Quana wachtte even om de vragen goed door te krijgen en alsof ze nu pas een soort ingeving kreeg, werden haar ogen even groot en rond. Ze begon toen pas met antwoorden. 'Prettige kennismaking, Uzume!' begon ze alvast. Ze keek het meisje aan. Het was een mooi meisje, met mooie roze ogen. Ze keek naar Uzume. 'Mijn naam is Quana en ik ben hier inderdaad pas nieuw,' beantwoordde ze de vragen van het meisje. Ze kon geen wederkerende vragen stellen, wat het meisje had al een antwoord gegeven op de wederkerende vragen, toen zij de vragen aan Quana stelde. Quana keek het meisje vrolijk aan. Ze kon er niks aan doen. Die lag van Uzume was gewoon aanstekelijk. 'Mooie vogel heb je bij,' complimenteerde Quana het meisje haar vogel. Ze keek naar de vogel. Zoiets had ze nog nooit gezien. Zelf had ze geen huisdieren. Eigenlijk vond ze dat wel goed zo. Ze hoefde ook geen huisdier, maar een huisdier van een ander ontmoeten was altijd leuk. Gefascineerd keek Quana even naar de voor haar onbekende vogel, maar keek algauw weer naar Uzume, wachtend op een antwoord of misschien nog een vraag. Gelukkig was het tot nu toe goed gegaan. Quana kon soms zo'n ei hierin zijn. Quana keek naar Uzume, zich weer laten glimlachen door het aanstekelijke gelach van het meisje. Of beter gezegd, de aanstekelijke glimlach. Quana keek geïnteresseerd nogmaals naar de vogel, maar wou niet onbeleefd doen. Ze liet zich weer een beetje zakken en keek het meisje aan.

Het oudere meisje met de blauwe ogen en het zwarte haar leek haar erg aardig. De lach op haar opvallend melkwitte gezicht. De zwarte haren van haar staken erg af bij haar huid maar ze lette er niet erg op. Ze was niet zo in uiterlijk geïnteresseerd, misschien kwam dat later nog maar nu nog niet.
Uzume straalde helemaal toen Quana zich voorstelde en Mako complimenteerde. Mako leek het complimentje ook te waarderen want hij zette meteen een keel op door hard te tjilpen. Ze schudde haar capuchon af. Twee kinderlijke staartjes in een strik poefde eruit. Mako wurmde zich uit haar hals en ging op haar schoot zitten om zijn ochtendlied te zingen uit volle borst. Hier en daar was het nog wel een beetje vals maar het ging stukken beter dan de vorige keren dat hij zong.
De vogel leek Quana op de eerste indruk goed te beoordelen. Dat was mooi want zij vond het meisje ook heel aardig. Tenminste zo oogde ze. Maar Uzume vond veel mensen aardig, ze oordeelde pas als ze echt iets slechts van hun gezien had waar ze zelf bij was geweest. Mensen wisten hun verhalen altijd aan te dikken dus zelf oordelen op eigen ervaring was veel eerlijker. toch was het mooi dat Mako haar mocht. Mako was haar maatje en als hij iemand niet mocht kon ze hem moeilijk wegschuiven. Mako ging voor elke vriend of vriendin. hij was trouw en bleef altijd bij haar. Niemand kon hem van zijn troon stoten.
'Mako is van een speciale soort. Monserrat troepialen zeggen ze, maar ik vind het een beetje te lang en Mako past wel bij hem. Het is een slim diertje hoor! Molto intelligente.' ratelde ze vrolijk. Het laatste was Italiaans. Soms floepte er nog wel wat uit van de nieuwe taal. Ze dacht niet dat veel mensen Italiaans zouden spreken dus sprak ze zoveel mogelijk in het Nederlands. Alleen als ze te enthousiast was of te snel begon te praten als een kip zonder kop gooide ze er nog wel is Italiaanse zinnetjes en woordjes door. Haar pleegmoeder had het haar geleerd. Het was een mooie taal en ze vond het leuk om te leren wanneer ze een hele dag op bed moest liggen niksen. Ze had een echte talenknobbel. Omdat ze ook nog behoorlijk jong was toen, misschien net zeven, pikte ze het taaltje snel op. Thuis brabbelde al snel een mond vol Italiaans. Quana zou natuurlijk geen snars snappen wat ze als laatste had gebrabbeld. Misschien dat zij ook een nadere taal kenden. Ze wist niet hoe het op de andere planeten aan toeging. Alleen Nova had ze een keer gezien, en dat was alleen het ziekenhuisbed.
'Molto intelligente is Italiaans voor heel slim.' legde ze grinnikend uit. Ze schudde haar hoofd een beetje om wat sneeuw er vanaf te schudden. Eventjes was ze stil om mee te wiegen op het liedje van Mako. Daarna keek ze weer naar Quana met een vriendelijke kinderlach.
'Van welke planeet kom je? Ik kom van Puffoon. Dus ik heb Magia-Aria, luchtmagie. Misschien ben ik een halfbloed maar dat weet ik eigenlijk niet. Weet jij of je twee magieen kan beheersen wanneer je halfbloed bent? Dat zou wel oneerlijk zijn niet? Kan je al een beetje magie?' haar stormvloed naar vragen moest afgebroken worden om een hap adem binnen te krijgen. Ze wist dat ze iets te veel ratelde. Zo moest ze maar even op haar tong bijten anders vond Quana haar vast niet meer aardig omdat ze zoveel praatte. Of omdat ze zelf ook wat wou vragen of zeggen. Geduldig streek ze met een vinger de veertjes van Mako die meteen terug wipte naar haar.

Gefascineerd keek Quana weer naar de vogel. Hij leek haar te mogen. Quana zag dit als een soort aanmoediging om hem te aaien. Voorzichtig kwam ze een beetje dichterbij. Ze aaide zijn borstje. Toen hij begon te zingen, moest ze moeite doen om tijdens de valse klanken niet in de lach te schieten. Maar misschien zag Uzume dit dan als een belediging. Dat wou ze niet. Ze keek naar de vogel en knikte. 'Dat kon ik er zelf nog net van opmaken,' zei ze lachend, toen ze de vertaling kreeg. Dat laatste woord was makkelijk geweest, omdat het veel op het Nederlandse synoniem voor slim had geleken, maar dat woord daarvoor niet. Quana was ongelooflijk slecht in nieuwe talen. Het meisje naast haar was nog kinderlijk. Misschien was ze hoogstens twaalf jaar. Quana zei er maar niks van. Ook met een verkeerde schatting van leeftijd kon je mensen enorm kwetsen. Ze wachtte af toen Uzume al haar vragen stelde. Dit was eigenlijk best grappig. Lachend luisterde Quana naar de vragen die ze kreeg. 'Ik kan twee magieën beheersen, ja. Natuurlijk kan een halfbloed dat!' zei ze overtuigend, terwijl ze Uzume een vriendelijke stoot tegen haar schouder gaf, natuurlijk niet hard. Ze had gezien dat Uzume een blik op haar huid had geworpen, maar niet afkeurend of er vies van of zo. Dat gaf Quana een gerust gevoel. Als ze Uzume alleen maar afkeurend naar haar huid zag kijken, dan zou ze die afgesnauwd hebben. Maar nu was dat gelukkig niet nodig. Trouwens, nu Quana zo nadacht, had iedereen hier wel een bijzonderheid. Dat was voor Quana des te makkelijker. Ze keek naar Uzume. 'Oh, Uzume, ik ben al zeventien jaar, dus ik kan wel wat,' zei ze lachend tegen Uzume. Ook al was ze zeventien jaar, dat nam niet weg dat ze af en toe flink overdreven en gek moest doen, maar dat had iedereen wel eens. Quana keek glimlachend naar Uzume. Misschien had ze vandaag wel een nieuwe vriendin ontmoet. Ze keek naar Uzume. Toen naar de vogel. 'Welke magie beheers jij dan?' vroeg ze nieuwsgierig aan Uzume. Zou ze Cassiaans beheersen? Of Shadraans? Quana wist het niet. Op uiterlijk kon ze het zo niet beoordelen. Je had ook mensen, waarvan je aan kleding kon opmerken dat het een Shadraan was. Veel mensen dachten dat Quana een Shadraan was. Flauw zeg, alleen maar omdat ze zwart haar had! Ze was oorspronkelijk een Cassiaan. Ze keek naar Uzume.

Haar donker roze tot licht paarse ogen werden groot gevuld met bewondering. Twee magieen beheersen.. Haar mond vormde een kleine o. Ze ging wat rechter zitten en keek bewonderend naar Quana. Ze bleek 17 te zijn, vijf en een half jaar ouder dan zijzelf. Uzume wist wel dat het meisje ouder was dan haar. Zo klein was ze ook weer niet.
'Waauw,' sprak ze, 'dan ben je vast heel sterk!' Ze grijnsde vol zekerheid dat ze het goed had. Iemand met twee magieen dat zou ze nooit kunnen.
'Ik denk dat ik alleen luchtmagie kan,' begon ze nadenkend. Al snel haalde ze zorgeloos haar schouders op.
'Als ik meer kan zie het ik vanzelf wel toch?' Ze sprong op en schudde al het nat en vuil van haar af. Ze gooide haar warme jas op de grond en een blauwe sweater met een vogeltje met huge ogen keken de wereld in. Opnieuw grinnikte en ging in een stuntelige gevechtshouding staan. Haar armen maakte een paar slagen naar een onzichtbare tegenstander. Ze wou net een trap geven toen ze over haar eigen voeten struikelde en neerviel. Hard lachte ze en krabbelde weer op. Schouders recht, borst vooruit en kin omhoog. Maar met een stralende lach.
'Ik wordt de beste magican van alle planten!' begon ze enthousiast. Haar ogen glinsterden uitdagend zonder enige twijfel.
'Laten we vechten!'

- Sorry ik moet weg T_T -

Quana keek naar het meisje. Het meisje had, net als haar, een positieve instelling. Dat mocht Quana wel. Ze keek naar het meisje. 'Bedankt,' zei ze, als een soort late bedanking, om wat het meisje eerder zei. Ze vond het wel lief van het meisje dat die haar zo beoordeelde. Sommige waren redelijk jaloers, maar Uzume dus gelukkig niet. 'Ik weet zeker dat jij sterk wordt!' zei Quana bemoedigend naar Uzume toe. Uzume had geen zorgen. Quana had ze tot nu toe ook nog niet. Ze had nog geen huiswerk opgekregen, alhoewel ze niet zou weten waarover ze huiswerk zou moeten krijgen. Ze keek naar Uzume. Die was nog in de bloei van haar leven. Jongens en zo had die nog niet aan haar hoofd. Quana, als ze er zo over nadacht, ook nog niet echt. Ze schrok op toen Uzume iets zei. Ze schrok. Zou ze dat nu wel doen? Ze twijfelde niet aan Uzume's kracht, maar dadelijk deed ze Uzume per ongeluk pijn. Maar haar intuïtie reageerde sneller. Quana kwam overeind en knikte. Quana keek naar Uzume en stond toen op. Ze ging een beetje tegenover Uzume staan. Het was de eerste keer dat ze een schijngevecht hield. Ze had wel is gevochten met haar magie, al vaak, om te overleven, maar een schijngevecht, ze wist niet eens of ze dit wel kon zonder iemand te verwonden. En Uzume als proefpersoon gebruiken, dat wou ze zeker niet. 'Zeg me alsjeblieft wanneer ik je pijn doe. Ik heb nog nooit een schijngevecht gehouden,' waarschuwde Quana haar. Dan wist Uzume ook waar ze aan toe was en met wie ze te maken had. 'Wil je tegen vuur of tegen water vechten?' vroeg Quana, terwijl ze Uzume aankeek. Ze had op vlak van snelheid en behendigheid wel een goed punt. Vroeger was dat anders. Toen werd ze om de haverklap geraakt. Nu was ze sterker geworden. Ze was zeventien jaar. Dan moest dat misschien ook wel een beetje verder zijn. Ze keek naar Uzume, klaar voor het gevecht. 'Begin jij maar,' zei ze vriendelijk tegen Uzume, maar ze wierp een strijdlustige blik.

PROFILE MAGICIAN