Zoals meestal zou de waterval luide en bruisende geluiden produceren bij het geweld van het neerstortende water, maar dit seizoen niet. Deze winter was zo streng geweest dat zelfs de waterval, dat uit bewegend water bestond, haast helemaal in een bevroren staat was verkeerd. Het neerstortende water had kleine ijskappen gevormd die loodrecht naar beneden wezen, het kleine meertje waar normaal gesproken het water terecht kwam was ook dicht en dicht bevroren geweest. Maar Shong wist dat het niet eens zolang meer zou duren of het voorjaar brak weer aan. De lente, zijn favoriete seizoen. En ook het seizoen van sociale zaken en plichten tussen hem en zijn veel oudere broer Tei-Lang, die nog wonende op Cassia was. Nu stond hij met zijn kleine gestalte bovenop de waterval, staand op een stevige rots. Het water stroomde inmiddels weer, al voelde het ijs en ijskoud aan en was het aan de bedding nog hard bevroren. Hij was hier eigenlijk met als doel gekomen om te oefenen in de kunst van de tot zelf rust koming. De soort Cassiaanse yoga die hij af en toe weleens beoefende. Meestal gebeurde dat met een langwerpige stok van bamboe, zijn eigen bo-staf, om zijn evenwicht mee te bewaren. Die had hij zolang achter zijn rug door de ceintuur van zijn Cassiaanse uniform gestoken, want er was iets anders tussengekomen. Iets belangrijks.

Op zijn onderarm rustte een grote sierlijke vogel die nog het meeste weghad van een fazant. Diens veren helemaal blauw gekleurd, maar met een soort van watervliezen tussen zijn vleugels. Ook had het beest een vinachtige kam op zijn kop die weer uitmondde in lange veren en droop het dier continu van het water. De heldere blauwe ogen, die zo fel waren dat het haast pijn deed aan je ogen, keken Shong onbeweeglijk aan. Die keek niet naar het dier op, want hij was druk in de weer om een grote zachtblauwe envelope met het officiele Cassiaanse zegel aan één van de felrode poten van het sierlijke dier te knopen. Toen hij hiermee klaar was keek Shong naar de grote vogel op. Zijn onderarm bezweek haast onder diens grote gewicht. Zacht sussend bracht hij zijn hoofd dichter bij het dier, die op zijn beurt zijn ogen sloot en zijn kop te rusten legde tegen het voorhoofd van Shong terwijl hij naar diens zachte woorden luisterde. Een lichtblauw oplichtend embleem verscheen op de kop van het dier, boven de felle ogen. Het familiewapen van Shongs familie en bovendien de belangrijke verzegeling die ervoor zorgde dat de vogel de brief aan niemand anders af zou geven dan aan wie het bestemd is. 'Aan Tei-Lang alsjeblieft, Yatou,' sprak Shong zacht, waarna Yatou nog geen seconde later klapwiekend oprees en daarmee een regen van druppels, blauwe veren en babyblauwe parels liet neerdalen. De parels verdwenen voor ze de grond raakten en verschenen even later weer om veranderd in luchtbellen op te rijzen. De persoonlijke boodschapper van de familie nam tijdens het vliegen de vorm aan van horizontaal kolkend water, beschermd tegen tijd en ruimte, zelfs buiten de ozonlaag. Met een hand boven zijn ogen keek Shong het dier na tot hij helemaal uit het zicht verdwenen was. Yatou was het huisdier van Tei-Lang, die hem tot bode gemaakt had. Nooit was het dier niet aangekomen, dus ging hij ervan uit dat ook deze keer een geslaagd succes moet worden. Zuchtend liet Shong zich op zijn achterste op de steen zakken. Het altijd zo onuitblusbare optimisme leek uit zijn ogen verdwenen te zijn.

Vine liep met kalme passen over de harde bevroren grond. Ze was op weg naar de waterval, maar was daar niet alleen naartoe. Naast, voor en achter haar vlogen vijf kleine wezentjes. Ze waren niet groter dan een middelvinger. Ze oogden teer en waren slank van postuur. Je had ze kunnen vergelijken met kleine elfjes. Maar bij hun armen en benen hadden ze zwemvliezen. Hun haren waren lang, voor zowel de mannetjes als de vrouwtjes en was marineblauw van kleur. De kleur van hun huid zelf was lichtbauw met af en toe een iets donkerdere vlek. Ook hun vleugels die gemixte kleuren tussen licht- en donkerblauw hadden leken meer op zwemvliezen dan vleugels. Vine had de vijf oudste van haar Cassiaanse Meervlinders meegenomen. Zij waren het meest volwassen en luisterde beter dan de rest. Daarbij was het onverstandig als ze de hele groep mee zou nemen. De Meervlinders verspreidde een soort blauwe gloed. Onderaan de waterval, die nog een beetje bevroren was, bleef Vine stilstaan. Ze voelde met een hand in het water. 'Het water is wel ijskoud hoor jongens,' zei ze zacht tegen de wezens. De jongens maakte schelle hoge piepgeluiden terwijl de vrouwtjes teleurgesteld op Vine's schouder gingen zitten. Ze waren zo klein en slank dat ze makkelijk met twee of drie naast elkaar konden zitten. Ineens piepte een van de vrouwtjes in haar oor en trok aan een plukje donkerblauw haar. Vine richtte haar blik op en zag een blauw stipje bovenop de waterval staan. Toen ze iets beter keek kon ze ontdekken dat het Master Shong was. Vine begreep meteen wat de Meervlinder bedoelde en begon de klim naar boven.
Eenmaal boven aangekomen zag ze Master Shong bij de rand staan. Ze liep met voorzichtige passen op hem af. 'Pardon. Maar wat doet u hier bovenop de waterval?' vroeg ze zachtjes toen ze dichtbij genoeg was om boven het water van de waterval uit te komen en toch op normale toon te kunnen praten. De Meervlinders waren haar gevolgd en gingen nu op haar schouder zitten of bleven vlak naast haar hoofd zweven.

Inmiddels was hij in een roerloze kleermakerszit gaan zitten om zijn yoga-oefeningen nu maar in eens een andere positie dan balancerend te vervolgen. Zijn handen had Shong in zijn schoot gevouwen en rustten in evenwicht op de donkerrode bonten laarzen. Om zich voor nu zolang van zijn problemen af te zetten, of in ieder geval een poging tot te doen, vestigde hij zijn blik in de verte. Vanaf het punt waar hij nu zat had hij een mooi uitzicht over het achtergelegen schoolterrein, al werd het zicht een heel stuk verderop belemmerd door de kruinen van bomen. Het geluid van het watergeweld vlakbij zijn spitse oren riep de kalmte van binnen langzaam maar zeker weer op. De nog frisse temperatuur voor de tijd van het jaar zorgde er wel voor dat hij goed wakker bleef. Shong wist niet hoe het verder moest nu. Hij kon ook niet zomaar de eerste de beste shuttle naar Oost-Cassia nemen om Tei-Lang persoonlijk weer eens onder ogen te komen. Voor nu kon hij enkel rekenen op Yatou, zolang hij hier zat vormde dat de enige link tussen hem en zijn broer.

Hij was zo diep in gedachten en trance tegelijkertijd, dat hij niet opmerkte dat er iemand aankwam. Van schrik was hij daarom ook overeind gesprongen toen een zachte stem hem terug naar de realiteit bracht. Zijn blik was half verwilderd terwijl hij de persoon dat daar als uit het niets stond bekeek; het drong later pas tot hem door dat het Vine was. 'Oei pardon!' pufte hij zijn naschrik nog eens uit. 'Juffrouw Lenuta!' Shong scheurde zijn blik van de stagiaire los en liet die over de waterval afdwalen. 'Wat ik hier doe?' herhaalde hij haar vraag. Er gleed een klein glimlachje op zijn gezicht, al deden zijn anders altijd zo vrolijk twinkelende ogen deze keer niet mee. 'Mediteren,' luidde zijn korte antwoord. Dat was geen leugen, want het was ook deels mediteren wat hij hier deed. 'Oh, hoe bijzonder!' Het enthousiasme was duidelijk in zijn stem te horen toen zijn oog viel op de kleine wezentjes die op Vine's schouder zaten of vlakbij haar hoofd zweefden. Met een verbreedde glimlach was Shong stappend over de stenen in het water dichterbij gekomen. 'Meervlinders! Hoe komt u aan deze, juffrouw?' Terwijl hij op een antwoord van Vine wachtte, bracht Shong een wijsvinger dichter bij één van de Meervlinders en maakte ondertussen zacht klakkende geluidjes om er contact mee te krijgen, zijn mond daarbij licht getuit.

Vine beet even zachtjes op haar onderlip om niet te lachen toen Shong van haar aanwezigheid schrok. 'Het spijt me. Ik wou u niet laten schrikken, noch storen,' verontschuldigde ze zich zacht. Ze fronste echter even haar wenkbrauwen toen Shong beweerde dat hij hier enkel aan het mediteren was. Ze had niet het gevoel dat hij loog, maar wel dat hij wat achterhield. Ze liet het maar. Ze kon hem niks dwingen. Als Shong niet de behoefte voelde met haar te praten dan moest ze dat respecteren, hoe moeilijk het ook mocht zijn. Haar gedachten gingen terug naar de Meervlinders toen Shong enthousiast zijn gedachten erover uitte. 'Ik fok ze min of meer. Ik heb er ooit een paar gevonden bij een verwoest meer op Cassia. Hun leefgebied was kapot na een ernstige storm. Ik heb ze meegenomen en ondertussen hebben een aantal al een gezin met elkaar dus ze hebben zich flink uitgebreid. Omdat ze zo klein zijn, zijn ze makkelijk te houden. Maar ik durf overdag niet met allemaal naar buiten. De meeste zijn nog steeds ongeduldig en onverantwoordelijk. Maar deze wouden graag even naar het water. Omdat er op het meer nog een klein laagje ijs ligt heb ik ze meegenomen naar de waterval. Maar ik denk dat het water wat te koud is voor ze,' vertelde ze kalm terwijl ze haar hand ophield en een Meervlinder sierlijk op haar hand landde en ging zitten. Speels liet hij zijn benen heen en weer bungelen over de rand van haar hand. Toen Shong zijn wijsvinger naar één van de Meervlinders uitstak kroop het kleine meisje dichter naar Vine's oor en klampte zich vast aan haar haren. Vine draaide haar hoofd even. 'Rustig maar, het is goed. Master Shong zal je huis niks doen,' glimlachte ze zachtjes. Voorzichtig liet de Meervlinder Vine's haar los en schuifelde over haar schouder richting de wijsvinger van Shong. Met een sierlijke sprong en wat gefladder van haar vleugels landde ze op zijn wijsvinger.

'Oh - neeneenee!' Onschuldig glimlachend hief Shong zijn handen even op en wuifde Vine's verontschuldiging kalmpjes weg. 'U kon ook niet weten waar ik mee bezig was, het is niet erg,' voegde hij er geruststellend aan toe. Met nog steeds een glimlach op zijn gelaat had hij zijn blik af laten dwalen, daarbij had hij niet opgemerkt hoe Vine haar wenkbrauwen fronsde om zijn antwoord op haar vraag. Het zou hem eigenlijk ook weinig baten als hij het wel had gezien; daarvoor ging zijn aandacht teveel uit naar de Meervlinders. Hoe bijzonder de kleine wezentjes oogden met hun tengere lijfjes en waterdier-achtige kenmerken. In de winter zag hij ze niet vaak, waarschijnlijk door hun schuwe aard. 'U fokt ze?' riep Shong bijna uit. Hij sloeg zijn zwarte ogen even kort op naar Vine, zijn mondhoeken krulden zich om tot een nieuw glimlachje terwijl hij naar haar verdere woorden luisterde. 'Achja, het is verstandiger om ze in kleine aantallen mee te nemen - dan inderdaad enkel de oudste met de meeste verantwoordelijkheid. Het zijn kleine wezentjes, juffrouw. Zoveel gevoelens passen niet in zo'n klein lijfje. Zelfs met deze kleine schepsels is het oppassen geblazen, want u moet weten dat ze niet allemaal lieflijke gevoelens met zich meedragen. Dag meisje,' hij glimlachte het jonge Meervlindertje vriendelijk toe toen deze na eerst wat aarzelingen plaatsnam op zijn vinger. Heel voorzichtig en behoedzaam bracht Shong zijn hand dichter naar zich toe om haar meer aan hem te laten wennen. Zijn blik gleed daarna weer terug naar Vine. 'Wellicht kunt u beter met de Meervlinders terugkomen over een aantal weken, juffrouw. Ze kunnen een grote kans lopen op kwaaltjes door het koude water. Tenzij u ze deze temperatuur gewend bij ze hebt gemaakt?' Shong glimlachte Vine nog even toe waarna hij zich weer zacht sussend op het Meervlindertje richtte.

Vine knikte terwijl de Meervlinder zich afzette en weer van haar hand af vloog. 'Ik weet het. U zou ze eigenlijk eens bij het energie opladen moeten zien. Elke maan bij volle maan moeten de Meervlinders zich oplaadden in water. Dat gaat gepaard met een prachtige dans. Persoonlijk vind ik dat het een van de dingen is die je gezien moet hebben voordat je deze wereld verlaat,' zei ze. 'Ik weet verder hoe gevaarlijk ze kunnen zijn. Maar alleen met deze vijf al heb ik zoveel meegemaakt dat ze me ondertussen wel vertrouwen,' vervolgde Vine op haar vorige woorden. 'Tja, misschien is dat wel beter. Ik had gehoopt dat het al iets warmer was geweest. Ze raken er vermoeid van om telkens binnen te zitten. Ze hebben alleen het water wat ik een beetje voor ze kan opwarmen, maar ze verlangen naar water uit de vrije natuur. Heel begrijpelijk natuurlijk. Ik durf het echter nog niet aan om ze aan deze koude omstandigheden gewend te laten raken. Deze Meervlinders komen uit een subtropisch deel van Cassia. Het wordt daar nooit echt koud. Zoveel kou kunnen ze niet aan. Dat valt goed te zien aan de lichte blauwe kleur van hun huid. Als ze wat meer uit het noorden komen is die kleur ook meteen wat donkerder,' zei Vine.
De kleine Meervlinder was ondertussen over de mouw van Shong omhoog geklommen naar zijn schouder, alsof hij een speeltoestel was. Maar toen ze eindelijk zijn schouder had bereikt viel ze naar beneden. Vine sprong naar voren en ving de kleine Meervlinder op. 'Miïna, je hebt toch vleugels? Je hoeft helemaal niet te klimmen,' lachte Vine zachtjes. Maar Miïna maakte zachte, schokkende piep geluiden wat erop duidde dat ze aan het huilen was. Vine had al snel de oorzaak gevonden. Haar vleugel was een beetje gekreukt en verbogen. Voorzichtig zette Vine de vleugel weer recht. Miïna ging staan op Vine's kans en probeerde haar vleugel uit. Toen hij het weer deed steeg Miïna op en gaf Vine een knuffel op haar wang. Daarna vloog ze terug naar Shong en ging op zijn schouder zitten. Na een tijdje verzitten zat ze eindelijk goed. Om haar evenwicht te bewaren zocht ze het haar van Shong om zich aan vast te houden zoals ze bij Vine altijd deed. Maar zijn witte lokken zaten veel te hoog dus toen greep de kleine Meervlinder naar de oorbel van Shong. 'Miïna!' riep Vine verschrikt uit.

Aandachtig luisterde Shong naar hoe Vine hem vertelde over dat de Meervlinders zich elke volle maan in het water oplaadden. Dat had hij nooit echt geweten - hij ging vooral over watermagie, vooral Cassiaanse wezens lagen ook in zijn interesses, maar daar wist hij dan niet het één en ander van zoals hij wel van watermagie wist. Onbewust was er een blijvende glimlach op zijn gelaat verschenen en straalden zijn ogen weer diezelfde vrolijkheid uit als gewoonlijk, al was het nog steeds in lichte maten. Misschien was een beetje afleiding alles wat hij nodig had. 'Dat klinkt erg bijzonder,' sprak Shong zijn gedachten hardop uit. 'Weet u wat? U moet me maar eens waarschuwen als het zover is, juffrouw. Desnoods sleurt u me uit bed. Ik zou het graag eens met eigen ogen willen zien.' Vriendelijk verbreedde zijn glimlach zich wat, als het dan iets was wat je gezien moest hebben voor het niet meer kon, dan stelde hij het zich in als een soort verplichting. 'Is dat zo?' vroeg hij glimlachend terwijl zijn blik naar de blauwachtige huiden van de Meervlinders gleden toen Vine erover vertelde. Deze waren inderdaad lichter van kleur. 'Maar des te meer redenen om er nog even mee te wachten, juffrouw. Weet u, u bent vrij het aquarium in mijn klaslokaal te gebruiken indien u het nodig denkt te hebben. Het water is op een exacte tropische temperatuur geregeld,' stelde hij even later voor.

Ondertussen liet Shong zich als een klimtoestel voor de Meervlinder gebruiken, zijn blik was immers nog glimlachend op Vine gericht. Zijn aandacht ging echter weer wel onmiddellijk uit naar het Meervlindertje toen het kleine schepsel ongelukkig van zijn schouder kukelde. Shong stond al klaar met zijn handen in een kommetje gevouwen om haar op te vangen, maar Vine was hem net voor. Met zijn wenkbrauwen licht opgetrokken, waarschijnlijk uit medelijden, keek hij naar de zacht snikkende Meervlinder in Vine's handen. Zwijgend keek hij toe hoe Vine één van haar verbogen vleugels weer rechtzette, wat schijnbaar de oorzaak voor de gelaten tranen vormde. De Meervlinder probeerde haar vleugel uit, steeg op en Shong zag dat alles weer goed was. Glimlachend nam hij Miïna in ontvangst toen ze weer in zijn richting op kwam gevlogen en opnieuw plaatsnam op zijn schouder. Shong zag er de humor wel van in hoe Miïna steeds even ging verzitten tot ze de juiste houding gevonden had, en liet zijn blik zacht lachend naar Vine gaan. Maar hij slaakte een klein kreetje toen de Meervlinder zich plotseling vastgreep aan zijn oorbel en daarbij een nogal pijnlijk rukje aan zijn oorlel gaf. 'Au zeg, Neptunus!' riep hij met een van pijn betrokken gezicht uit. Voorzichtig reikte Shong met een hand naar Miïna om haar van zijn schouder te halen en haar vervolgens voorzichtig op zijn handpalm te zetten. 'O - het geeft niet!' verontschuldigde hij zich direct tegenover zowel Miïna als Vine, daarbij stond er een gehaast glimlachje op zijn gezicht. Met nog steeds een wat betrokken gezicht probeerde hij met zijn andere hand zijn oorbel, die wat scheef was gaan zitten, weer goed te doen.