De hele dag liep Mitsu verveeld door de school. Er was te weinig te doen. Huiswerk had hij al af. Het brave type deed het hem om altijd zijn huiswerk af te hebben. Al was het voor dat de les voorbij was. Mitsu was ijverig, ongetwijfeld maar soms iets te. En nu ondervond hij de nadelen er van. Hij was verveeld, wist neit wat hij moest doen en daarbij, waren zijn vrienden nog in de les. Of wacht? Er was een van razen die geen les had. Misschien kon hij hem zo ver krijgen om gewoon voor de gein een frisbee over te gooien.

Met een glasachtige frisbee waarin verschillende bladeren zaten deed hij het om zijn vinger draaien. Mitsu glimlachte enkel. Met dit weer, het zou zweten worden maar ach, beweging is gezond. Mitsu zuchtte even kort. De laatste tijd was Kori ook nergens te bekennen. En daarbij had hij het gevoel dat zij zijn gevoelens had meegesleurd in haar vertrek. Mitsu schudde zijn hoofd, niet aan denken.

De frisbee had een vreemde eigenschap, hij veranderde naar degene die hem vast had. Had degene woud magie dan zaten er bladeren of dierenfiguren in. Was het licht dan gaf hij verschillende kleuren licht. Vuur, ja je raad het, de vlammen schoten in de glazen schijf wild, of juist rustig door heen. Dat lag allemaal aan de persoon die hem wierp. En bij iedere persoon was dat uniek. Mitsu glimlachte en klopte stevig op de deur van de woonkamer. Hij wachtte kort tot hij een stem zou horen. Hij hoorden een meisjes stem binnen roepen. Hij grinnikte en deed de deur open. Hij zag haar aan haar huiswerk en knikte even vriendelijk. Liep direct door met de frisbee nog steeds in zijn hand naar de jongensslaap zaal.

Even later kwam Mitsu weer terug. De vriend was ergens anders. Met een kalme pas liep hij weer richting de uitgang van de woonkamer. Ineens stopte hij. Draaide zich half om en keek van over zijn schouder bestuderend naar het meisje. Ze kwam hem vaag bekend voor. Sinds de vloek waren zijn herinneringen in stukjes gevallen. Ineens zag hij flashbacks. Hij kreeg een warme glimlach. "Nee maar..." sprak hij ineens kalm. "Dat ik jou hier nog tref in dit schoolgebouw..." sprak hij toen hij zich naar haar toe draaide. Mitsu was veel veranderd sinds hij Nina het laatst had gezien. Het teken bij zijn oog, zijn haren waren langer. Hij was benieuwd of hij haar nog herkende. Mitsu keek glimlachend naar haar.

Mitsu had Nina glimlachend aangekeken. Het was haar echt. Echter herkende ze hem niet. Haar blik zei voldoende. Die stond kil en woedend. "En nog steeds een poeslief meisje die je niet zonder handschoenen aan kan pakken...." sprak hij grinnikend. Mitsu wist dat als ze er achter zou komen dat hij degene was die haar verleden wel kende dat hij gelijk een andere soort reactie zou krijgen. Althans, dat verwachtte hij. Nina was nooit de gemakkelijkste weest. Hij had regelmatig een vuurbal naar zijn hoofd gesmeten gekregen op het moment dat ze elkaar nog niet zo lang kende. Mitsu dacht kort na aan die gouden tijden. Prachtig als hij er zo op terug keek. Zijn blik ging weer naar Nina. "Je herkent me niet meer?" sprak hij ineens verbaasd alsof het nu pas tot hem doordrong. Mitsu kende Nina al een langere tijd. En in moeilijkere tijden steunde hij haar wanneer ze dat nodig had. Maar ze herkende hem niet. Een herkenningspunt. Iets wat hij altijd deed op het moment dat hij haar op moest vrolijken. Mitsu keek even nadenkend, maar kwam zo snel op niets. Hij keek kort weg van haar. "Herinner je de moment dat je vader goed tegen je was uitgevallen?" sprak hij ineens. "Denk er aan terug. Je stond er niet alleen voor. Je was huilend het huis uit gerend." sprak hij. "Op een vakantie in Razen was ik ook in dat bos. Je rende huilend tegen een jongen op..." sprak hij. "Hij heeft de rest van zijn tijd op Razen je gesteund en bijgestaan. En zelfs daarna heeft hij je regelmatig opgezocht. Tot hij op den duur niet meer kon. En het contact langzaam maar zeker uitstierf...." sprak hij. "Kan je je dan niets herinneren van die dag? Kan je niets herinneren van het feit dat je tegen míj opgebost was." vroeg hij kalm. Hij glimlachte nog steeds en keek haar aan, wachtend op een mogelijke oppepper die zijn worden zouden moeten geven.

Mitsu zag een geïrriteerde blik. Hij kende er iets van terug. Hij vond het altijd leuk om haar te plagen. Maar deze geïrriteerde blik was wat serieuzer en.....enger. Hij glimlachte enkel bij het zien van haar gezicht in deze houding. Ze stond op en kwam naar hem toe. Ze snauwde en grauwde in zijn richting. Hij stond echter met een glimlach toe te kijken. Het was gewoon een kwestie van tijd tot ze zich zou herrineren wat er gebeurt was. Mitsu keek zwijgend naar haar en keek haar enkel in de ogen. Dezelfde mooie ogen die ze altijd al had gehad. Dezelfde ogen die hij tranen had zien laten, had zien glunderen en soms strak voor zich uit had zien kijken. Hij glimlachte iets breder. Haar houding leek te verzwakken. Ze leek zich iets te herinneren. Mitsu keek haar aan toen ze zijn naam zij. "Je riep..." hij werd halverwege onderbroken toen ze zijn naam uit vrolijkheid uitriep. Mitsu glimlachte enkel. "Sort of..." sprak hij kalm. "Hmmm, nee, nee nee..." sprak hij kalm. "Ik ben niet een namaak, ik ben het echt..." sprak hij met dezelfde plagende stem als altijd. Haar armen vonden een weg om zijn nek. Mitsu legde zijn armen ook om haar heen. Alleen vonden deze hun plek achter op haar rug. Hij legde zijn voorhoofd tegen die van haar en keek recht in haar ogen. "Dit moment..." sprak hij zacht maar voor Nina duidelijk hoorbaar. "Ik had nooit verwacht dat ik jou ooit nog zou zien..." sprak hij. Zijn bruine ogen kregen eerst een glans. Alsof pretlichtjes in zijn ogen stonden. Niet veel later liep er een traan over zijn gezicht. Een traan van vreugde. Mitsu glimlachte en verstevigde zijn grip op haar rug en duwde haar kort tegen zich aan. Alsof ze het mooiste was wat deze week gebeurde en niet los wilde laten.

Mitsu kon het net als Nina niet laten. Hij rook stiekem haar geur op. De vertrouwde geur die hij wel eens rook als ze tegen hem aan leunde, vond zijn weg weer door zijn neus. Hij glimlachte toen Nina zat dat hij van blijschap een traan liet. Hij grinnikte. "Het contact was inderdaad verwaterd. Mijn ouders hadden mij verboden naar Razen te gaan..." sprak hij. "Om een of andere ziekte. Soms zijn ouders zo overbezorgd..." sprak hij bars. Maar Mitsu dacht niet graag aan het verleden. Hij dacht liever aan het heden. En wat er nu was was het feit dat Nina in levende lijven voor hem stond. En ze was het echt. Mitsu keek haar aan toen ze los liet en hij glimlachte. "Jij bent ook veel veranderd hoor..." sprak hij. "En dan heb ik het alleen maar in positieve zin. Ik kan je nog steeds herinneren vanaf de laatste keer dat ik je zag..." sprak hij kalm. "Maar god, wat ben jij mooi geworden..." sprak hij glimlachend. Inderdaad, ze was veel knapper geworden. Maar dat was ook niet zo gek, zoals ieder meisje ging je door veranderingen heen. En ook Nina was er niet op achteruit gegaan. Hij glimlachte en hoorde haar woorden. "Kwestie van niet naar de kapper gaan..." sprak hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. Haar hand vond zijn wang. En hij kon niet ontkennen dat hij de zachte hand fijn vond. Hij glimlachte en keek haar aan. "Tja, een teken die mijn magie wat versterkt. Daarbij geeft het toegang tot verschillende magie die alleen in onze clan gebruikt wordt..." sprak hij en glimlachte. "Maar als het stoort zal ik hem wel weg halen..." sprak hij. De eerste keer dat deze er op gezet was was in combinatie met een vloek. Zijn vader was toen gevangen genomen en iemand in vermomming had die er op geplaatst. Mitsu was hier langzaam achter gekomen en had direct actie ondernomen. In tegenstelling tot de vloek kon hij deze van vorm laten veranderen. Alleen kon hij deze niet er zomaar af halen. Mitsu legde zijn vinger op het teken. Langzaam begon het vloeibaar te lijken. Het kroop naar zijn nek richting zijn borstkas waar het een bladvorm kreeg. Eentje in de vorm van het blad dat afkomstig was van een japanse esdoorn. Mitsu glimlachte en keek naar Nina. "Het spijt me dat ik niet langs was gekomen..." kwam er ineens schuldig uit. Mitsu draaide zich om. Hij voelde zich nog steeds schuldig om het feit dat hij haar niet had kunnen steunen. "Ik had zo graag naar Razen gegaan. Ze had iedere mogelijkheid afgesneden. En als ik een nieuwe manier vond, kreeg zij het weer onder de tafel vandaan." sprak hij met dezelfde schuldige ondertoon. Hij had zich inmiddels omgedraaid. Hij wilde niet laten zien hoe schuldig hij zich werkelijk voelde. "Dagen gingen voorbij, toen het contact totaal over was. Ik zat op mijn kamer voor mij uit te staren. Het ging bergafwaarts..." sprak hij. "Tot mijn ouders mij hier naartoe stuurde. Mede door mijn klunzige aard in magie. Die inmiddels over is... " sprak hij kalm en glimlachte kort. Zijn blik werd weer strak. Hij draaide zich daarna om naar Nina. Hij kon het niet laten. Hij legde zijn armen nogmaals om haar heen en drukte haar kort tegen zich aan in een omhelzing. "Ik heb je gemist Nina, enorm gemist..." sprak hij kalm.

Mitsu zweeg kort. Hij glimlachte enkel toen ze sarcastisch lachte. Jap, zo was Nina. Een poes die je niet met blote handen kon vastpakken. Alleen voor de gene die het waardig waren. Kennelijk was hij er een van. Mitsu glimlachte enkel en keek haar vriendelijk aan. Mitsu merkte dat Nina het wel iets vond, dat teken op zijn wang en daardoor kroop het haast automatisch terug. Hij glimlachte en keek haar aan.

Het volgende moment stond hij weer met zijn rug naar haar. Voelde zich schuldig als maar zijn kon. Echter hoorde hij haar woorden en draaide zich om. Hij kon het toch niet laten om haar te omhelzen en stevig tegen zich aan te drukken. Hij glimlachte enkel. Mitsu keek haar aan toen ze hem meetrok naar de bank. Hij plofte naast haar neer en maakte het zich gemakkelijk op de bank. De frisbee, die was ergens op de tafel beland en had geen aandacht meer. "Hmmm, je gelooft het niet. Zal ik je het eens laten geloven..." sprak Mitsu breed grijzend. Hij legde zijn hand op haar schouder en trok haar rug op zijn schoot. Niet veel later schoten zijn handen naar haar zij en begon hij haar te kietelen. Hij plaagde haar er wel eens mee. Maar wie weet, kon ze er wel tegen. Misschien had ze wel een training gehad van een super-kietelaar. Mitsu grinnikte even bij die gedachten. Echter zou hij het nooit lang doen. Hij wist wanneer hij moest stoppen al was dat meestal snel. Hij wilde niet te lang door gaan. Het was misschien eerder een smoes om haar op zijn schoot te krijgen. Mitsu glimlachte. Hij had het gemist, al die tijd zonder Nina, al die tijd als doelloze steunpilaar had rondgelopen zonder echt iets te kunnen steunen. Ja, Kori, die steunde hij toenertijd wel eens. Maar die was de laatste tijd nergens meer te bekennen.