De eerste keer.

''Hou nog even vol Antony'' zei Mèadraid. Haar bewegingen werden kleiner en daarmee dus ook de bol. ''We moeten het vuur nu doven Antony. Handen plat en laten zakken'' zei ze tegen hem. Ook dit moest gelijk anders zou de spreuk worden afgebroken. Mèadraid lette goed op Antony`s bewegingen. Ze zou gelijk gaa met hem als hij klaar was om de spreuk te beeindigen.

Antony luisterde naar haar en ook zijn bewegingen werde kleiner. Langzaam maar zeker deed hij zijn handen plat en liet ze zakken. Hij keek haar aan en wachte af. Zijn witte haar dat voor zijn ogen hong had een rode tint gekregen door zijn wonde die nu dicht zat waar hij blij om was.

Mèadraid deed haar handen ook plat en liet ze tegelijk met Antony zakken zodat het vuur op Rose`s lichaam doofde. Mèadraid zette haar bril even op haar hoofd en keek met een kleine glimlach naar Antony. ''Bedankt voor je hulp. Goed, wat had jij nou aan je rug?'' vroeg ze daarna aan hem. Haar groene ogen gingen even naar Hatori. Ze hoopte geen afkeurende blik in zijn ogen te zien.

"Is graag gedaan"zei hij tegen haar en ging snel op zijn bed zitten. "Ik weet niet sinds het acident met de Master heb ik een stekende pijn aan men rug,elke keer als ik loop of als ik praat"zei hij tegen haar. Hij keek even naar Celedë en glimlachte kort. Toen keek hij weer naar Mèadrid.

Hatori was een paar stappen naar achteren gegaan zodat Mèadraid en Antony alle ruimte hadden. Hij stnd met zijn armen over elkaar geslagen naar de twee te kijken. Hij moest eerlijk toegeven dat Antony een goede leerling was als hij dit al kon doen aan de hand van Mèadraid`s aanwijzingen. Zijn blik was emotieloos maar vanbinnen voelde hij zich trots op Mèadraid. Als studiebegeleider kon hij uitstekend raport uitgeven aan haar school. Hij keek naar Antony. ''Last van je rug hmm'' zei hij zacht mompelend. ''Ga maar liggen, op je buik graag. En als je je bovenkleding uit zou willen doen dan kunnen we zien wat er mis is'' zei hij.

Antony deed zijn zwarte vest uit en ook zijn schouder beschermers. Toen deed hij zijn shirt uit en legde zich op het bed. Op zijn rug was een grote blauwe plek te zien en ook een raar opstekend bot. Antony legde zijn hoofd op het kussen en keek naar een fles water. Ook was er op zijn rug vanallerlei litekens van zwaard punten tot zweepslagen te zien. Ook blonk er een leeuw met witte manen en een zwart lijf op zijn rug. Dat was een tatoo van zijn familie.

Celedë had zich de hele tijd stil angs de kant gehouden. Maar ze glimlachte en gloeide van trots dat Antony had geholpen Rose te genezen. Ze ging op een stoel zitten en wachtte tot ze klaar waren met hem te genezen want ze was immers hier voor Antony gekomen. Celedë vroeg ze af wat hij aan zijn rug kon hebben.

Mèadraid schrok van Antony`s rug. Zo`n gehavende rug had ze eigenlijk nog nooit gezien. ''Ik snap de oorzaak van je rugpijn wel. Je hebt een stuk gekneusd ruggengraat bot. Je bent hier gelukkig net op tijd. Als je wat langer had gewacht dan was je toestand kritiek geweest. Je bent zo te zien wel een grote vechter. Ik neem namelijk niet aan dat dit is gekomen door vriendelijke schouderklopjes'' zei ze.

Antony wou even lachen maar dat lukte niet echt. "Ik vecht veel,maar die laatste klap van vandaag had er toch veel aangedaan"zei hij tegen haar en keek even naar Celedë. Hij had een soort van vrede met Donovan maar hoe moest hij dat nu weer vertellen aan haar. Hij zuchte even en wachte af wat de dokter zou gaan doen.

''Je bent flink toegetakeld jongeman'' zei Hatori toen hij Antony`s rug zag. Hij liep naar een kast toe en pakte daar een paar verschillende potjes en flesjes uit. Hij gooide een potje naar Mèadraid. ''Jij hebt toch al theorie gehad over operaties?'' vroeg hij daarna aan haar. Hij zette alles neer op een tafeltje naast het bed waar Antony lag.

''Erm ja ik heb zelfs al een praktijk les gehad. Maar Hatori dat was een oefenpop, ik ben nog lang niet klaar voor echte operaties. Los van het feit dat die pop het niet overleefde'' zei Mèadraid onzeker. ''Als jij zegt wat ik moet doen dan zal ik mijn best doen'' zei ze daarna tegen hem. Ze keek even onzeker naar Antony.

Antony luisterde naar de twee en keek hun even bedenkelijk aan. Maar ze wisten wel wat ze deden. Toch? Hij keek even naar Celedë en sloot toen zijn ogen maar. Hij sliep niet maar hij sloot zijn ogen voor de zekerheid maar al.

''Het is niet dat ik je een operatie laat lijden Mèadraid. Dat zou als studiebegeleider onverantwoordelijk zijn. Daarbij is de kans dat Antony gewond raakt veelste groot. Maar ik wil wel graag dat je zijn rug even tijdelijk verdooft. Dit kan nameljk flink pijn gaan doen'' zei Hatori tegen haar. Hij keek haar even aan en keek toen weer naar de wond van Antony.

M`eadraid knikte en opende het potje dat Hatori haar had toegegooid. Ze haalde er een grote kwak zalf uit en smeerde haar handen ermee in waarna ze het voorzichtig over Antony`s rug maseerde. ''Ik ga je even een beetje uitleggen wat we gaan doen Antony. Je hebt een gekneusd bot. Hij steekt nu een beetje uit dus die moeten we terugbuigen. Dan zetten we hem vast met twee ijzeren pinnen die er na een paar weken weer uit gehaald moeten worden. Deze zalf verzacht je huid zodat ik je zometeen makkelijker een verdoving kan geven. Het zal even pijn doen maar daarna voel je niets meer dat beloof ik'' zei ze zacht met een geruststellende stem tegen hem. Als ze een ding had geleerd dan was het nooit je pacient bang maken maar gerust te stellen. Mèadraid pakte een spuit met een verdovend goedje erin. Voorzichtig drukte ze de naald van de spuit in een bepaalde plek in Antony`s rug. Daarna spoot ze de verdoving in zijn rug en haalde de naald er weer uit.

"Leuk omdat te weten"zei hij tegen haar en hij voelde de koele verdovende zalf op zijn rug. Toen voelde hij ook de naald in zijn rug en zijn rug wers langzaam maar wel verdoofd. Zelf werd Antony ook verdooft anders zou hij toch rechtspringen en dat wou hij niet echt dus. Antony viel in slaap en voelde nu voor de moment niets meer.

''Hmm hij zou een stuk blijer zijn als hij wist dat we voorkomen dat hij voor het leven verdooft raakt als dat uitstekende bot zijn zeneuwuiteinde aantast'' zei Hatori droog toen Antony in slaap was. Hij waste zijn handen en deed een stel handschoenen aan. Daarna pakte hij een mesje en begon Antony te opereren. (Ik bespaar jullie de bloederige details maar) Toen hij Antony`s bot had teruggebogen en de ijzeren pinnen erin had gezet knikte hij naar Mèadraid dat ze de wond kon dicht hechten en verbinden zodat hij de spullen kon schoonmaken.

Het water dat ze echter op het vuur deden had geen effect, aangezien het te sterk was. Rose zelf had er geen flauw idee van wat er gebeurde, en ze lag nog steeds bewusteloos. Alweer kwamen er schokbewegingen, en ze waren dit keer veel erger dan eerst. Dan na een lange tijd werd Rose wakker, en ze keek dan verdwaasd om haar heen. "Wwwaar bbben iiik?" Vroeg ze half versuft aan hen, en opeens merkte ze dat ze in vlammen was. "Oh fijn nu dat weer." Zei Rose dan erg droog, waarna ze binnenmonds een spreuk om het vuur te laten verdwijnen. Natuurlijk hielp dat niet echt, en de vlammen werden gewoon steeds groter. "Selavin help." Zei ze dan al zuchtend, en ze sloot haar ogen dan ook weer gewoon.

Selavin kwam de ziekenzaal ingelopen om die te controleren of hij wel voldeed aan het schoolregelement. Toen hij bnnenkwam merkte hij als eerst natuurlijk Rose op die in lichterlaaie stond. Hij had de plas water om het bed heen gezien maar Selavin wist ook dat dat niets hielp. In dit geval moest je de spreuk gewoon kennen. ''Mag ik het probere?'' vroeg hij kalm aan Hatori waarna hij naar Rose toe liep. Zachtjes begon hij te mompelen. ''Imelth Dragonata Siremona Lasmethe'' bleef hij zachtjes herhalen.

Opeens hoorde ze iemand naar binnen komen, en ze deed dan haar ogen open. Daar zag ze plots Selavin, en ze was wel blij om hem te zien. Even beet ze op haar onderlip, en ze merkte dan dat hij de spreuk zei. Kalm bleef ze gewoon liggen, en doordat hij de spreuk bleef herhalen gingen de vlammen dan ook gewoon weg. Het had haar niet verbaasd dat hij de spreuk nog kende, en ze was er erg blij om geweest. Dan ging ze recht zitten, waarna ze Selavin dan even kort omhelsde. Ook gaf ze hem vluchtig een kus op de lippen, en ze ging dan weer neerliggen omdat ze zich wat duizelig voelde door de storing in haar krachten.

Mèadraid keek verbaasd weer naar Rose toen de vlammen opnieuw oprezen. Ze staarde met open mond naar de man die binnenkwam en met een simpele spreuk het vuur doofde. Ze voelde zich ineens zo stom. Toen bedacht ze zich dat ze Antony`s wond nog moest dicht hechten. Daar begon ze dus snel aan en na een paar minuten was ze klaar. Ze deed er nog wat verband om en liet hem toen maar uitslapen tot de verdoving was uitgewerkt. ''Hij zal zo wel weer wakker worden'' zei ze tegen Celede.

Na een tiental minuten opende hij wat duizelig zijn ogen weer. Even zag hij alles wazig maar na een viertal seconden zag hij alles normaal. Hij kwam weer recht en keek naar iedereen die er nu was. Hij voelde geen pijn meer in zijn rug en dat was goed. Hij deed zijn shirt,schouderbeschermers en vest weer aan. "Dankje Mèadraid"zei hij tegen haar en knikte vriendelijk.

Mèadraid glimlachte even naar Antony. ''Geen dank, dat is m`n werk. Goed je mag even een tijdje niet zwemmen vanwege het verband. Het verband moet ook elke dag vernieuwd worden. Over drie weken mag je terug komen want dan moeten de pinnen er weer uit'' zei ze tegen Antony terwijl ze hem een rol verband meegaf. ''Als je niet genoeg verband hebt kun je hier altijd meer komen halen'' zei ze.

Rose lag nog op het bed, en ze keek dan naar Selavin. "Dankje." Zei Rose dan zachtjes tegen hem, en ze keek dan naar de dokters. Even sloot ze haar ogen, en ze hoopte niet dat ze ernaar vroegen wat er met haar was. Ze wilde het eerlijk gezegt niet vertellen, aangezien ze wel over de grens moest gaan om de fury helemaal onder controle te houden. Nouja dit waren storingen die twee maanden zouden duren, en dus was het best handig dat ze niet al te veel lessen kon meedoen. Theorielessen gingen nog wel, maar als het om praktijk lessen ging dan was het iets moeilijker.

Celedë had haar blik afgewend zolang Hatori bezig was in Antony`s rug. Ze kon best tegen bloed of ernstige verwondingen alleen niet bij degene van wie ze hield. Ze keek pas weer op toen Mèadraid zei dat hij zo weer wakker zou worden. Celedë stond op en liep naar Antony toe toen hij weer wakker werd. Ze wist niet zeker of hij nog pijn had daarom omhelsde ze hem voorzichtig. ''Ik ben blij dat je je weer wat beter voelt'' zei ze zacht tegen hem.

Hij legde zijn handen om haar middel en keek haar even aan. "En ik ben blij dat je er bij was toen ik werd geoppereerd"zei hij en gaf haar een kus op haar lippen. Het liteken op de rechterzijde van zijn hoofd was best groter dan hij had verwacht. Maar door zijn haar was dat niet echt goed zichtbaar en daar was hij blij om.

PROFILE MAGICIAN

» Eerste keer les geven
» De eerste les.
» De eerste les
» Eerste Les
» De eerste dag

De eerste keer.

De eerste keer.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen