Nightfall in the forest

Snelle passen waren te horen. Het was alsof ze voor iets vluchtte. En dat was ook. Want als je op een punt stond en je zou alleen luisteren dan zou je het horen als een mens die door gras rende. Niet veel later gevolgd door meerdere dieren.

Mitsu rende voor zich uit. Hij was weer eens in de problemen. Een wolvenroedel was achter hem aangekomen en zagen hem als een prooi. Mitsu's ogen stonden nijdig. Hij was alleen aan het trainen. "Positief....denken...." hijgde hij. "Dit is ook training..." verzuchtte hij en rende verder. Echter merkte hij dat de wolven hem aan het inhalen waren. "Dan heb ik geen keus. Hij maakte een kopie van zichzelf. Deze rende verder terwijl het orgineel tegen de boom aan sprong en op een tak in de andere boom landde. De wolven rende verder. Mitsu haalde opgelucht adem. Zijn ogen sloot hij kort. Hij moest inmiddels terug het was vort laat. Hij sprong de tak af en rende richting het gebouw. Op het moment dat hij bij de rand van het bos kwam stopte hij. Hoorde hij dat goed. Hij ging tegen de boom aan staan en sloot zijn ogen. Mitsuuu! hoorde hij duidelijk. Iemand riep hem. Maar wie?

Kori liep rond in het bos. Ze had Mitsu in geen dagen gezien, maar een leerling had gezegd iemand hier gezien te hebben. Met nieuwe hoop was Kori weer naar buiten gegaan. Ze verwachtte er niet veel van maar misschien was Mitsu er dit keer wel. Met haar blauwe winterjas dicht om zich heengetrokken zette Kori kleine passen. Ze hield er niet van om door het bos te dwalen. Dan vroeg je gewoon om de enge beesten op je af te krijgen. Maar ze kon het niet laten om toch te proberen Mitsu te vinden, als hij er al was. Kori zette haar handen als een toeter aan haar mond. 'Mitsuuu!' riep ze maar hoorde enkel haar eigen stem terug echoën. Kori zuchtte zachtjes. Ze zag hoe haar adem veranderde in een klein condens wolkje en verdween in de lucht. Ineens hoorde ze iets achter zich. Met een ruk draaide ze zich om, hopend dat het Mitsu was. In plaats daarvan stond Kori oog in oog met een roedel hongerig uitziende wolven. Ze grond laag en dreigend en zette een paar passen naar voren waardoor Kori automatisch een beetje achteruit liep. Toen de eerste op haar af kwam gesprint hief Kori haar handen op om hem met een wervelwind weg te blazen. De wolf kwam met een harde klap tegen een boom aan en Kori hoorde hem zachtjes piepen. Al snel kwamen er meer wolven op haar af. Kori bleef ze weg blazen maar lang kon ze dat niet meer volhouden. Het waren er gewoon teveel.

Mitsu stond tegen de boom gedrukt en probeerde op te maken wie het was. Hij kon echter niets met alleen de stem. Hij hoorde ineens gepiep. "Wolf" mompelde hij. En..."Wind? Kori!..." zei hij zacht. Hij sprong de boom in en schoot vooruit. Al snel kwam Kori in zicht en hij landde achter haar. Hij draaide zich om en ging met zijn rug tegen die van haar staan. Hij keek recht naar de wolven. Een twintigtal. Hij sloeg zijn handen tegen elkaar en opende deze in een bolle vorm. Een donkere bol verscheen er in. Hij grijnsde. Hij schoot de bol op de wolven af maar raakte er geen. De explosie liet ze een paar stappen achteruit doen. Ineens zag hij een wolf van de zijkant op Kori af springen. Hij duwde haar achter hem en hield zijn hande voor hem. Nog net kon hij wat boomschors op zijn arm vormen om hem van de beet te beschermen. Dit waren er te veel. Hij pakte Kori's hand en pakte haar op. Hij had zijn armen onder haar knieholtes geplaatst en de andere om haar schouder. Hij sprong omhoog naar een tak en zette zich af. Hij ging zo verder tot hij bij het einde van het bos kwam. Daar landde hij op beide benen in het gras. Hij keek achter zich, geen teken van de wolven. Hij zette Kori rustig neer en keek kort naar de lucht. Een lichte bries ging door zijn haren.

Kori keek even kort over haar schouder toen er iemand achter haar landde. Maar erg veel tijd om op hem te letten had ze niet omdat de volgende wolf al aan kwam rennen om zijn geluk te beproeven. Door wind onder een omgevallen boomstam te sturen tilde ze die op en wierp vlak voor de wolven neer zodat ze achteruit sprongen. Kori had geen intentie tot doden, maar ze wou liever niet opgegeten worden. Uit reflex hield ze haar handen beschermend voor zich op toen de jongen haar opeens omver duwde. Verschrikt keek Kori om en zag dat hij haar gered had van een wolf die zij niet had gezien. Als hij er niet tussen was gesprongen dan was ze ongetwijfeld gewond geraakt zo niet doodgebeten. Kori, te verdwaasd om enige vorm van verzet te tonen, liet zich door de jongen overeind helpen. Ze sloeg automatisch haar armen om zijn nek en schouders toen hij haar optilde. Ze hield haar blik angstig gericht op het groepje wolven dat steeds kleiner werd tot ze hen niet meer kon zien. Voorzichtig liet Kori de jongen los toen hij haar weer neerzette. Ze wende haar blik een beetje beschaamd af naar de grond. Als zij niet als een kip zonder kop had lopen roepen naar Mitsu, dan waren die wolven niet op haar geroep afgekomen en dan had die jongen zijn leven ook niet voor haar hoeven wagen. 'Bedankt voor het redden' sprak ze zachtjes.

Mitsu keek naar de lucht en hoorde de woorden van Kori. Een lichte glimlach verscheen. Hij pakte met een hand haar schouder en duwde haar tegen hem aan. Hij omhelsde haar en sloot zijn ogen. Hij hield haar schouder niet meer vast en hield zijn armen om haar heen. "Geen dank..." sprak hij kalm. Zijn uiterlijk was licht veranderd maar zijn stem voor geen meter. Hij glimlachte en hield zijn ogen gesloten. Hij wilde Kori's reactie weten. Zijn ogen opende zich en hij keek haar recht aan. Hij had zo zijn redenen waarom hij afwezig was geweest. En hij wist niet of hij ze allemaal aan Kori kon vertellen. De wind blies kort wat voor een gure lucht zorgde. Toch stond Mitsu in een vest met een zwart shirt in plaats van een dikke jas en helemaal ingepakt te zijn.

Kori schrok er lichtelijk van dat de jongen haar vastpakte en omhelsde. Ze had dát niet verwacht. Maar toen ze zijn stem hoorde begon haar iets te dagen. Die stem, die kende ze. Die kende ze zelfs erg goed. 'Mitsu?' vroeg ze zacht. Het was niet echt zeggen wat ze deed. Het was meer een vage soort fluistering. Toen hij haar recht aankeek zou hij kunnen zien dat Kori's ogen zich met tranen gevuld hadden en haar onderlip lichtjes trilde van de ingehouden tranen. Uiteindelijk kon ze het niet langer binnen houden en sloeg haar armen om Mitsu's nek. 'Ik heb je gemist' zei ze zachtjes terwijl ze zich dicht tegen Mitsu aan nestelde. Ze voelde de warme zoute tranen over haar ijskoude wangen stromen. Haar schouders schokten licht en ze haalde trillend adem. Na een tijdje keek ze hem weer aan en veegde voorzichtig met de rug en muis van haar hand een paar tranen weg. 'Wat ben je veranderd' zei ze nog een beetje met horten en stoten van het huilen. Ze vroeg niet waar hij naartoe verdwenen was. Als hij dat wou vertellen zou hij dat uit zichzelf wel doen. Kori was allang blij dat ze hem terug had.

Mudly glimlach bleef op zijn gezicht sieren. "Niemand minder..." sprak hij zachtje maar toch hoorbaar. Echter bij de tranen die hij zag verdween zijn glimlach. Hij voelde zich schuldig. Hij merkte dat ze hem om de hals vloog en hij drukte haar tegen zich aan. Zijn stevige grip zorgde er voor dat hij wilde verduidelijke dan hij haar ook gemist had. Hij hoorde haar woorden en wist niet wat hij daarop moest zeggen of hoe hij er op moest reageren. "Misschien ben ik veranderd van uiterlijk..." sprak hij. "Maar van binnen is het dezelfde Mitsu die jij altijd gekend hebt, en die nog steeds zo verliefd is op jou.." sprak hij en gaf haar daarna een kus op haar lippen.

Kori voelde een vlaag van rust en opluchting over zich heen komen toen Mitsu haar stevig tegen hem aandrukte. Ze kreeg een warme glimlach op haar gelaat toen Mitsu haar zei dat hij nog altijd evenveel van haar hield. Ze kuste hem zachtjes terug. 'Ik was al bang dat je me vergeten was' zei ze zacht en richtte haar blik voor een moment op de grond. Dat was haar grootste angst geweest. Ze was nou niet bepaald dapper en een behoorlijke kluns. Maar ze was tenminste oprecht. En ze had maar gehoopt dat voor Mitsu dat genoeg was geweest. Ze voelde zich zoveel beter nu ze wist dat hij nog steeds van haar hield.

Mitsu keek naar Kori en glimlachte. Hij hoorde haar woorden vaag langs hem heen gaan. "Vergeten? Ik jou vergeten?" vroeg hij verbaasd. Hij grinnikte. "Hoe kan ik mijn lieve kleine klunsje nou vergeten..." zei hij met een lichte plagende ondertoon. Hij had nooit iets negatiefs gezien aan Kori. Ze was misschien niet dapper, en kon klunzig uit de hoek komen. Maar hoe hij het ook wendde of keerde, dat gaf haar iets wat andere meisjes niet hadden. Ze wist zich, zonder dat ze het waarschijnlijk door had, te onderscheiden van de rest van de meisjes en dat was voor hem rede genoeg. Hij had hun eerste ontmoeting nog vers in zijn geheugen. De keer dat hij op de etage was en dat ze probeerde te vliegen maar zowat verkeerd vloog. Mitsu kon zich nog herrineren dat hij erg klunzig was op dat moment, ook met zijn magie. Maar momenteel had hij die zowat beheerst als iedere leerling die in het afstudeer jaar zat. Mitsu keek kort in haar ogen. Daarna ging zijn blik kort naar de lucht. Hij hoopte dat hij snel genoeg contact kon zoeken met een van de leden. Hij moest hun nog spreken.

Kori voelde hoe haar wangen rood kleurde bij Mitsu's woorden. Ze was niet graag klunzig. Het gebeurde nou eenmaal. Zij was altijd degene die moest struikelen. Ze volgde even zijn blik toen hij naar de lucht keek. De volle maan was vannacht echt prachtig. Het heldere licht leek wel alleen voor hen te schijnen. Vulde de plaats waar zij stonden met haar pure zilveren glans. Ineens werd die serene rust doorbroken door een bloedstollend gehuil van een of ander dier. Kori slikte even onwillekeurig. 'Mitsu. Misschien moeten we maar weer terug naar de school' fluisterde ze zacht. Ze had hier geen goed gevoel over. Dit had niet als een gewone wolven huil geklonken. En het beangstigde haar een beetje. Dit was geen goede plaats om nu te zijn. De huil weerklonk nogmaals maar veel dichterbij dit keer. Kori keek om zich heen. Haar ogen speurde de omgeving af. Ze zou zweren dat ze iets tussen het struikgewas zag verdwijnen. De spieren in haar lichaam spande zich aan, klaar om te vechten als dat moest. Kori was niet iemand van moorden en geweld. Maar ze wou wel graag blijven leven. Ineens sprong er een grote schim tussen de de bomen vandaan. Kori zag het net te laat. Ze wou aan de kant springen maar voelde hoe ze tegen de vlakte werd gesmeten. 'Mitsu! Wat is dat!?' riep ze geschrokken naar hem. Wat het ook was, het had haar dikke jas en trui kapot gescheurd en haar arm open gehaald. Ze voelde het warme bloed over haar kleding lopen en de grond onder haar rood kleuren. Haar ogen schoten heen en weer om te zoeken waar haar onverwachte aanvaller vandaan was gekomen.

Ferost rende op grote snelheid tussen de bomen door. Hij voelde zich alles behalve zichzelf. En het was allemaal begonnen met dat ene prikje een paar dagen geleden. Hij wist niet eens waaraan hij zich geprikt had. In het begin had het niets raars geleken. Hij had zijn voorzorgsmaatregelen genomen en alle mogelijk tegengiften ingenomen die er bestonden maar hij had zich kiplekker gevoeld. Maar een paar nachten geleden, toen de maan half vol was geweest was hij enorm uitgevallen tegen Kearan. Erger nog, hij had hem bijna vermoord. En het was de dagen daarna alleen nog maar erger geworden.Nu stond hij uithijgend tegen een boom. Niet zeker over wat er met hem ging gebeuren. Maar het gehuil van de wolvenroedel had hem aardig opgefokt. Hij sloeg zijn nagels in de stam van een boom en kwam tot de akelige conclusie dat ze langer en scherper waren dan gebruikelijk. Ineens voelde hij hoe zijn hartslag sneller begon te kloppen. Hij rook het, twee menselijke wezens. En ze waren dichtbij, erg dichtbij. Hij begon te sprinten en veranderde onder het rennen in een wolf. Hij slaakte een lange uitgerekte huil. Toch was hij anders dan normaal. Zijn ogen waren niet langer donkergroen als normaal maar leken gifgroen te stralen. Ook zijn vacht was verwilderd en donkerder van kleur. Zijn nagels waren langer en scherper en uitgeslagen. Zijn oren stonden plat naar achteren en zijn scherpe tanden ontbloot door zacht gegrom. Zo sprintte hij door. Naarmate de geur sterker werd verlangzaamde hij zijn pas en verschool zich tussen de struiken. Opnieuw huilde hij naar de volle maan waarna hij zijn gloeiende gifgroene ogen op het tweetal mensen richtte. Ineens, uit het niets zette hij zich af en sprong. Hij wierp het vrouwelijke wezen van de twee omver en haalde daarmee haar arm open. Hij belande keurig op zijn poten weer op de grond en draaide zich om. De geur van het bloed dreef hem tot waanzin. Hij leek wel vals te grijnzen toen hij zijn scherpe tanden ontblootte. Zijn ademhaling was versneld terwijl hij zijn blik op de twee gericht hield.

Mitsu zijn ogen keken in die van Kori. Toen haar blik ook naar de lucht ging keek hij naar de volle maan. Zijn ogen genoten van het licht. Hij keek over het grasveld. De maan gaf een mysterieus schijnsel over de velden en het gaf misschien iets spookachtigs. Kalm keek hij naar de lucht. Ineens drong een huil zijn oren binnen. Een scherpe, overduidelijk geen normale wolf. Zijn ogen schoten naar de maan. "Weerwolf?" mompelde hij. Hij slikte toen dezelfde huil weer weerklonk maar dan dichterbij. Hij sloot een oog waar de tekens omheen zaten. Hij concentreerde zich. Een paarse gloed kwam er over. Hij concentreerde zich. "Kai..." mompelde hij. Hij opende ineens zijn oog die nu niet meer bruin maar paars was. Hij wilde aanstalten maken om dichter naar Kori te komen maar was al te laat. Een zwarte schim schoot naar haar en liet een hevige wond achter. Mitsu zijn ogen vulde zich met woede. Hij rende naar Kori en legde zijn hand op de wond. Alleen niet volledig. Een laag boomschors zorgde er voor dat de wond niet verder zou bloeden. Zijn ogen keek naar de wolf. Een sterke magie kwam er van af. Woud? Niemand had zulke sterke magie dan.... "Ferost?" stamelde Mitsu. "Dat betekend dat ik niets anders kan doen. Ik moet alles behalve gebeten of geslagen worden..." sprak hij kalm. Hij maakte een paar zegels en sloeg zijn handen tegen de grond. Een daarvan zorgde er voor dat Ferost tijdelijk tegen de grond werd gebonden door lianen. Mitsu zelf sloot zijn ogen. "Kuchiyose: hollow tree-ant..." sprak hij kalm. Een boom die menselijke vorm leek te hebben stond voor Mitsu ineens. Mitsu duwde zijn hand tegen de rug en smolt samen met de boom. Deze begon langzaam te bewegen. Kalm keek hij richting de wolf. Met kalme passen liep hij er naar toe. De boom was niet super groot. Kalm pakte het Kori op en zette haar op zijn schouder. Het leek alsof er al een plek voor was gemaakt want het leek komvormig te zijn. Mitsu zelf keek naar de wolf. "Dit ga je niet menen..." sprak een lage stem van de boom. "Eerst, Deshas, maar de heer van het woud? Onmogelijk..." sprak het vol haat.

Kori had ergens met bewondering, maar ook met angst naar Mitsu gekeken toen zijn oog ineens paars opgelicht had. Zo kende ze hem niet. Het was mede dankzij die afleiding dat ze te laat was geweest om voor de schim opzij te springen. De scherpe pijn in haar arm zorgde ervoor dat de tranen in haar ogen sprongen, hoeveel moeite ze er ook voor deed het binnen te houden. Ze trok voorzichtig de gescheurde stof opzij om de wond te bekijken. Hij was lelijk en had gerafelde worden. Ze beet op haar onderlip tot ze bloed voelde om uitingen van de pijn tegen te gaan. Ze keek even kort op toen Mitsu naar haar was toegerend. Ze keek even naar het boomschors dat hij eroverheen liet groeien. Maar haar blik richtte zich verschrikt op Mitsu toen ze zijn stamelende woorden hoorde. Ferost? Dat kon niet. Haar blauwe ogen gleden naar de wolf. Dat kon de Heer van het Woud niet zijn. Ze keek toe hoe Ferost door Mitsu tegen de vlakte gebonden werd met lianen. Ze was zo in de ban van Ferost dat ze niet merkte wat Mitsu deed. De angst sloeg haar daarom voor een moment om het hart toen ze door een boom opgetild werd en op zijn schouder werd gezet. Ze hield zich stevig aan de tak waar ze op zat vast en bleef zwijgend volgen wat zich verder afspeelde.

Mitsu keek vanuit de ogen van de boom naar de weerwolf. Het paarse oog van Mitsu had ook de boom aangetast want het rechteroog van de boom was net een paars kristal dat gloeide. Langzaam kwam er een vorm van hout naast Kori. Mitsu zijn lichaam tot boven zijn knieën vormde zich naast haar. "Het komt allemaal goed..." sprak hij haar toe. "De boom is aan mijn zijde en daarnaast helpt het oog mij mijn energie beter te gebruiken." sprak hij kalm. "Het is alleen maar goed..." sprak hij er achter aan. Daarna richtte hij zijn blik op de weerwolf. De boom pakte de wolf vast en tilde hem op. Mitsu hoopte echter dat Ferost zijn magie niet kon gebruiken in deze toestand. Als dat wel zo was dan hoopte hij dat zijn wilskracht groter was dan Ferost anders zaten ze met een klein probleempje. Mitsu zijn ogen richtte zich op de wolf. Lianen kwamen om de wolf langzaam tapte deze de energie van Ferost af en lieten daar de boom van profiteren.

PROFILE MAGICIAN

» Alone in the forest? But what are those footsteps
» In to the forest
» Forest Walk
» The silence of the forest
» Mystical forest

Nightfall in the forest

Nightfall in the forest

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen