Met behendige, slanke vingers vlocht Jareth zijn lange groene haar samen tot een losse vlecht die hij over zijn schouder naar achteren gooide. Zijn gebruikelijke semi-nette kleding had hij ingewisseld voor iets wat een stuk makkelijker zat en waar hij zich goed in kon bewegen. Een ruim zittend shirt en makkelijke broek. Zo was hij naar buiten gegaan en stond hij nu aan de rand van het duistere bos. De uitgestrekte bomenrij voor hem, het grasveld met daarachter het statische gebouw van de school achter hem. Nu het weer een stuk mooier was geworden en de zon zich steeds vaker liet zien, ging hij liever naar buiten om te trainen. Daarbij was hij ervan overtuigd dat wat frisse buitenlucht en wat afwisseling van uitzicht hem goed zou doen na al die dagen ergens binnen opgesloten te hebben gezeten. In Erdore of op Gren. Met nog een korte blik op de school achter hem begon hij kalm te lopen, dieper het bos in. De bomen gleden in een kalm tempo aan het voorbij. Soms moest hij over een omgevallen stam heen springen of uitwijken voor een steen. Ondertussen versnelde Jareth zijn tempo. Zijn hart begon sneller te kloppen en zijn ademhaling werd oppervlakkiger tot hij uiteindelijk moest stoppen met rennen en met zijn handen op zijn knieën steunend uit moest hijgen. Hij was lang zo ver niet als hij had willen zijn. Hij had veel dieper in het bos willen zijn voordat zijn lichaam te uitgeput had gevoeld om verder te gaan. Langzaam kwam Jareth weer in beweging en ging lopend verder. Maar hij stopte bij het horen van een geluid achter zich. Het ritselen van gras en het kraken van takken vertelde hem dat er iemand achter hem liep. Kalm draaide hij zich om, zijn ogen zoekend naar de nog onbekende persoon.

Gereserveerd voor Rilana

Haar brief aan de leerlingen was nog niet zo gevonden als ze gehoopt had, of ze waren bang dat Luna hun geheimen toch door zou vertellen aan hun ouders, voogd, de docenten of aan andere leerlingen. Natuurlijk waren er wel leerlingen die met haar wilde praten, maar het waren er nog zo weinig dat je ze op 1 hand kon tellen, maar Luna klaagde niet en hing gewoon haar folder voor Secrets weer op de prikborden zodat als het nodig was de leerlingen haar konden vinden, maar haar geheimen clubje was ook voor andere meer volwassene personen als ze een luisterend oor wilde, maar niet wisten met wie ze wilde praten... Gelukkig had een nieuwe leerling haar gevraagd of ze tijd voor haar had. Een eerste jaars had haar geschreven. Toevallig kwam ze van Erd dus was de stap misschien niet zo groot geweest voor deze leerling? Maar ze stapte rustig naast het kleine meisje die haar ook in de brief had gevraagd of ze konden gaan wandelen. Hiermee had Luna in gestemd en liep op rustige pas naast het kind die in horten en stoten en soms met een bemoedigend duwtje van Luna's kant sprak over wat haar zo dwars zat. Ze nam alles in zich op en legde soms in de moeilijke delen van haar vertellingen een hand op haar schouder of een bemoedigende aai over het hoofd van de leerling. Het meisje Irma genaamd was moe geworden en ze hadden even ergens in de donkere bossen halt gehouden tot ze weer op adem was gekomen. Het kind had moeite met de ruzie tussen haar ouders en ze was bang dat ze zouden gaan scheiden. Luna kon haar niet verzekeren dat zij dit voor komen kon, maar gaf haar wel raad mee. Als de ouders van Irma zouden gaan scheiden dan kon er iets goeds van komen of zouden haar ouders en weer spijt van kunnen krijgen en weer tot elkaar konden komen. 'Maar onthoud 1 ding lieverd. Mochten je ouders echt gaan scheiden kun jij er misschien van profiteren. Niet dat ik het voor je hoop, natuurlijk wens ik voor jouw dat je ouders niet gaan scheiden. Maar mocht het wel zo zijn dan krijg je twee keer zo veel spulletjes. Het enige wat je nu kunt doen is wensen en hopen dat je ouders samen blijven.' zei Luna en ze streelde met haar vinger zachtjes langs de kaak van Irma en stopte bij haar kin om haar zachtjes omhoog te laten kijken. Haar vriendelijke glimlach en haar woorden vervulde de leerling weer met hoop en ze sprong van de steen af. 'Dank je Luna. Ik wil weer naar school, maar hoe kon ik terug?' bedankte Irma haar en keek vragend naar de LM. Luna tikte een keertje met haar blote voet op de grond en een grote berg zand begon zich op te hopen. Die later in een levens grote beer veranderde. 'Kom dat zet ik je op zijn rug. Zodra je het bos uit bent zul je de weg naar het kasteel weer kunnen vinden denk je?' stelde Luna half vragend voor aan het einde van haar zin. Irma knikte en Luna tilde het meisje op de rug van de grote zand beer. Het dier gromde even zachtjes en ze aaide de zand spirit even zachtjes over zijn wang. 'Houd haar veilig tot op het pad buiten het bos.' beval ze hem met zachte vriendelijke stem. De beer knikte en begon richting de school te lopen. Luna keek hem na. Het mocht soms een brompot zijn, maar met een gouden hart. Met rustige passen liep Luna de andere kant op en dacht nog even na over haar gesprek met Irma. Het was natuurlijk nooit leuk als zulke dingen gebeurde, maar daar was soms niets aan te doen. Een gevoel van een nieuwe aanwezigheid die ook vertrouwd was trok haar uit haar gedachten gang. Luna keek op en toen ze tussen een paar struiken vandaan kwam zag ze Jareth staan. 'Ah Jareth. Lekker aan de wandel? ' vroeg ze met een vrolijke toon in haar stem. Na de vergadering had ze het te druk gehad om nog met hem gesproken te kunnen hebben. Iets wat ze graag deed. Praten met andere en naar hen luisteren en zo nodig ook helpen.

De spieren in zijn lichaam hadden zich aangespant zolang hij nog niet wist wie hij tegenover zich had. Al konden er op de school geen grote dreigingen zijn. Misschien enkele collega's die hij nu liever even niet tegen zou willen komen maar meer ook niet. Echter voelde deze energie bekend en hij begon zich meer te ontspannen naarmate hij herkende bij wie die specifieke energie hoorde. Luna. Hij had haar sinds de vergadering niet meer gezien of echt gesproken. Nou ja, sporadisch dan misschien als hij weer eens onderweg was naar een andere bestemming en haar in de Toren of de gangen had zien lopen. Soms buiten, pratend met studenten of docenten, zoals hij eigenlijk van haar gewend was geraakt. Waar je haar ook tegen kwam, ze leek overal te stoppen om met iedereen een praatje te maken.
Een kalme glimlach verscheen op zijn gezicht toen zij ook hem gespot leek te hebben. Hij knikte haar in eerste instantie alleen toe voordat hij antwoord gaf. Hij leek nog steeds op adem te komen. Iets wat hem ergens verontrustte. Nog geen maand geleden had hij makkelijk drie keer deze afstand kunnen rennen en misschien zelfs nog wel verder. Hij wist dat hij weinig had getraind de laatste tijd door werk. Maar zo'n groot verschil kon dat toch niet maken? Hij zette het van zich af, dwong een vriendelijke glimlach op zijn gezicht en liep een paar stappen Luna's richting uit. 'Gewoon een stukje aan het rennen. Een beetje van de rust in het bos aan het genieten nu het even kan. Je weet nooit wanneer je weer eens een vrij uurtje om handen hebt,' vertelde hij naar waarheid. Hij streek met zijn hand een paar van de losgeraakte groene lokken uit zijn gezicht. 'En jij dan? Ook gekomen om te genieten van het goede weer?' vroeg hij daarna met nog altijd diezelfde glimlach op zijn gezicht.

Mensen helpen deed ze graag. Als er iemand in de problemen zat wilde ze hen er het liefst weer er bovenop helpen, maar dat lukte nooit echt helemaal. Dus luisterde ze vaak meer naar de mensen om haar heen. Dat hielp hen vaak ook en motiveerde ze vaak beter dan dat zij alles voor hen ging doen. Natuurlijk waren er dingen in het leven waardoor ze teleurgesteld kon raken als ze meer had willen doen, maar dat kwam je nu eenmaal tegen als beschermer van een gehele planeet. Elk mens dat daar om hulp verlegen zat of ze het nu wilde vertellen of niet dat waren er gewoon te veel! Maar meer dan haar best doen kon ze toch niet en dat snapte Luna best. De gespannen sfeer die door de grond heen trok waarschuwde haar enig zins, maar het was ook een vertrouwde energie. Kennelijk was de ander gespannen om de een of andere reden. Niet dat ze daar meteen naar vragen zou, maar Luna bleef rustig en zag al snel dat het Jareth was die zich voelbaar ontspande. Zijn antwoord stelde haar voor een deel gerust. Zelf was ze ook niet zo fit meer als voor ze de baan als beschermvrouwe van Erd had aan genomen. 'Daar kan ik goed in komen, mijn beste. Het is fijn om buiten te zijn zeker op zo'n mooie dag.' antwoorden ze hem eerst en kwam dichterbij net als Jareth deed. Haar zachte glimlach was altijd aanwezig en ze straalde zoals altijd rust uit. Hoeveel zorgen men ook met haar bespreken zou ze zou er niet anders om gaan worden. 'Ja en nee, Ik heb net met een leerling gesproken, maar ik denk dat ze nu wel een stuk gekalmeerd is. Je zult de flyers vast wel gezien hebben op de borden.' zei Luna en de doelde op de flyers van Secrets. In haar vrije tijd was trainen natuurlijk fijn, maar ze voelde zich nog fijner als ze met andere gesproken had en hun haar steun van toe vertrouwd. Niemand zou te weten komen wat hun problemen waren waar ze mee te kampen hadden en zo hoorde het ook zoals Luna er over dacht. De wit harige LM keek Jareth even kalm aan. 'Zin om te sparren? Aangezien je het wel lijkt te kunnen gebruiken?' vroeg ze hem direct op de man af. Zelf had ze ook wel zin om haar spieren los te gooien en eens te zien wat Jareth zoal in huis had. Meestal was ze op de aangelegde Stormbaan te vinden die vrij stond voor een ieder die daar zijn kunnen op wilde testen.

Jareth was allang blij dat het Luna was die de onbekende had blijken te zijn en niet een ander. Hij voelde er niet veel voor om nu met Lilith of Ronodan een gesprek aan te gaan. Beide collega's waren aardige heethoofden. Wat dat betrof was een gesprek met Luna altijd een stuk rustiger. Met de geforceerde glimlach nog op zijn gezicht had hij haar toegeknikt waarna hij haar gevraagd had of zijn om dezelfde reden buiten te vinden was vandaag. Een vragende blik trof zijn gezicht toen ze over flyers begon. 'Nee sorry. Maar je vraagt het ook aan de verkeerde. Ik ben weinig op de school aanwezig geweest de afgelopen tijd,' verontschuldigde hij zich. De afgelopen paar dagen, als hij al op de school te vinden was, zat hij voornamelijk in Erdore. De schoolborden waar mededelingen en andere informatie werd opgehangen was hij helemaal straal voorbij gelopen.
Hij had even verrast opgekeken bij haar plotselinge vraag, overduidelijk een beetje overdonderd. Hij wist dat zijn conditie vreemd snel erop achteruit gegaan was, maar hij had gedacht dat hij alleen was geweest toen hij net nog hijgend met zijn handen op zijn knieën steunend naar adem had staan happen. Zou ze dat dan toch gezien hebben misschien? Hij kon niet echt nee tegen haar zeggen, al had de arts hem voorgeschreven geen intensieve dingen te doen. In elk geval niet totdat er enige verbetering in zijn situatie zat. Een schijngevecht tegen Luna zou vast niet onder “niet intensief” komen te vallen. Als zelfs een aantal kilometer rennen al teveel voor hem bleek. Maar als hij wel weigerde zou ze misschien vragen waarom en hij voelde er niet veel voor om zijn persoonlijke dingen zo op straat te gooien. Figuurlijk dan. 'Waarom niet,' antwoordde hij uiteindelijk en probeerde de onzekerheid weg te slikken.

Jareth was even verrast toen ze over de flyers sprak. 'Nou ja zo erg is dat niet. Ik heb een geheim clubje op gericht voor docenten, stagiaires of studenten die ergens mee zitten, maar het eigenlijk aan niemand durven te vertellen. De mensen die zich bij mij per brief aanmelden zien elkaar niet dus kunnen ze vrijuit spreken als ze durven te praten. Het clubje heeft Secrets. Enkel is alleen bekend dat ze mij wel tegen zullen komen met dat ik hen beloof niets aan andere door te vertellen.' legde ze aan Jareth uit. Als hij wist wat voor geheimen ze allemaal al gehoord had. Ze kon er zeker een hutkoffer mee vullen, maar niets werd op papier bewaard om haar belofte te kunnen waarborgen. Luna moest even giechelen toen ze haar waarde collega opnieuw wist te verrassen met haar vraag over het sparren. Hoewel ze wel voelde dat hij ergens mee zat, misschien kon ze hem zo even bij zijn zorgen vandaan halen?  Jareth stemde in, maar voelde zo onzeker aan. Ze deed een stap dichterbij en legde haar hand op zijn schouder en keek Jareth even recht in zijn ogen.  'Jareth als je het liever niet hebt, heb ik daar alle begrip voor. Je voelt zo vreemd. Niet zoals je anders bent. Of heb je nog last ergens van? Je zag er laatst bij de vergadering er ook niet zo goed uit...' Niet al haar collega's kende haar manier van andere door te hebben, maar ze wilde er ook niet echt mee te koop lopen al was het iets wat ze door kreeg door de aarde om hen heen.

Jareth vroeg zich af in hoeverre een club geheim was als je ervoor flyerde. Maar hij waagde het niet omdat tegen Luna te zeggen. Ze bedoelde het goed en het was om mensen te helpen. Daar ging het om. En als ze er een aantal studenten mee kon helpen, wie was hij dan om er iets van te zeggen. De vraag waar ze hem wel even mee overdonderd had was de vraag of hij misschien wilde sparren met haar. Als training. Een reactie die haar kennelijk even deed giechelen. Zijn laatste gesprek bij de dokter deed hem twijfelen of een intensieve training wel zo'n goed idee was nu. Het rennen leek hij ook niet vol te kunnen houden zonder het gevoel te krijgen dat zijn longen in brand stonden terwijl hij daar nooit eerder last van had. Jareth kon kilometers achter elkaar door het bos rennen en nog steeds fit genoeg zijn om een training tegen een collega aan te kunnen. Maar nu…
Toch weigerde hij om het toe te geven. Niet aan Luna, maar vooral niet aan zichzelf. Er was helemaal niks mis met hem. Hij was gewoon vermoeid waardoor zijn lichaam minder aankon. Dat was het en niks anders. Toch had hij haar niet kunnen antwoorden zonder die onzekerheid door te laten schemeren. Het was af te lezen aan zijn gezicht en te horen in zijn stem. Met een ruk keek hij op toen Luna nog een stap dichterbij zette en haar hand op zijn schouder plaatste. Zijn spieren spande zich onbewust aan al dwong hij zichzelf om te blijven staan. Haar woorden waren iets te confronterend. Prikte dwars door de bescherming heen die hij voor zichzelf had opgebouwd. 'Luna voor de laatste keer. Ik ben gewon vermoeid. Er is helemaal niks mis met me!' Zijn laatste zin had hij zowat geschreeuwd. In die vlaag van woede lichtte zijn normaal blauwgroene ogen ineens een gifitg limoengroene kleur op. Bijna alsof hij bezeten was door iets. Heel even maar. Toen kleurde zijn ogen weer normaal. Hij had met een agressie gereageerd die hem niet eigen was. Die helemaal niet bij hem paste. Jareth had normaal gesproken zeeën van geduld. Hij was zelf geschrokken van zijn spontane uitbarsting naar Luna en wendde zijn blik van haar af.

Het was een aangeleerde gave om andere te lezen via de grond. Iets wat enkel aarde magiërs zouden kunnen, of ze moesten aarde magie als tweede magie soort met zich mee dragen. Luna kon weinig er tegen in brengen om niet bezorgd te zijn als het slechter met iemand ging dan dat ze zich voor probeerde te doen. Natuurlijk kon ze niet weten wat er loos was met Jareth, maar de reactie die van hem uit ging richting haar deed Luna toch even een stap van schrik achteruit zetten en haar hand doen terug trekken. Het zorgde er alleen maar voor dat haar zorgen om haar collega groter werden. Dit was niet De Jareth die zij kende. Zo zou normaal gesproken heel iemand anders reageren die ze kende... Ze zei niets, meer om Jareth niet te provoceren. Maar kennelijk was hij er zelf ook van geschrokken, want hij wende zijn blik af. 'Het is niet erg als je het niet wil zeggen, ik ga je niet daar toe dwingen.' zei ze zachtjes en schudden in gedachten de reactie van Jareth van zich af. 'Maar als je nog wil sparren?' voegde ze aan haar woorden toe voor ze haar normale houding weer aan nam.

Hoewel hij de reactie op haar gezicht niet had kunnen zien, was het genoeg dat ze verschrikt een stap achteruit had gezet en haar hand van zijn schouder had weg getrokken. Zijn onverwachte uitbarsting had haar ook laten schrikken. Ze bleef voor nu zwijgen maar Jareth voelde haar ogen in hem branden. Als hij niet de aandacht op zichzelf had willen vestigen, dan was dit wel het laatste geweest wat hij had moeten doen. Hij begreep niet waar de spontane woede vandaan kwam. Ze had hem lopen pushen ja… maar dit voelde anders. Hij had zich voor dat korte moment niet als zichzelf gevoeld maar als iets anders. Als iets onnatuurlijks. Hij duwde die gedachte weg uit zijn hoofd. Het kwam door haar en haar woorden dat hij niet goed in z'n vel zou zitten. Hij zou die onzin nog eens gaan geloven. Wat hij nodig had was een goede nachtrust. Daar was hij zeker van… toch?
Hij keek weer op toen hij haar zachte woorden hoorde, in elk geval weer kalm genoeg om een nieuwe uitbarsting te voorkomen. Hij ging niet in tegen haar woorden, dat voelde nutteloos. Ook zij leek er nog even moeite mee te hebben. Hij kon het zien aan haar verandering in houding die ze zichzelf aan probeerde te meten. Jareth bleef haar aankijken toen ze weer over het sparren begon waar hij eerder met zoveel twijfel op had gereageerd. Hij wist nog steeds niet of het wel een goed idee was, maar misschien was dat juist wat nodig was om Luna ervan te overtuigen dat alles prima met hem ging.

Luna had wel vaker boze uitbarstingen mee gemaakt van mensen die niet geholpen wilde worden al voelde de vibratie die Jareth net af gegeven had anders. Maar ze ging het hem niet vragen. Hij reageerde al woedend op een simpele vraag en aanraking. Laat staan dat ze als ze er op door ging vragen. Nee Jareth vertelde wel wat hem dwars zou zitten als hij het tijd vond om hetzelf te vertellen. Al was Luna best nieuwschierig naar wat haar collega te vertellen had. Ze stelde nog eens voor om te gaan sparren. Misschien dat ze hem dan onwetend uit de tent kon lokken al zou Luna geen vragen gaan stellen of spreken. Dat deed ze zelden bij haar eigen trainingen. Dus glimlachte ze kort en nam een kleine afstand tussen haar en Jareth voor ze in haar gevechtshouding zakte. Het leek meer op een bokshouding alleen stond Luna steviger dan een bokser op haar blote voeten. Ze kwam in beweging en deed een stap opzij waardoor de een rotsblok uit de grond stampte en die met een trappende draaiende beweging richting Jareth trapte. Ze herhaalde deze actie nog twee keer voor ze stopte en keek naar hoe haar collega hierop reageren zou.

(Sorry dit topic is me even ontschoten. XP)

Hij had haar blik ontweken totdat hij zichzelf ervan overtuigd had dat alles goed ging en hij haar weer aan kon kijken zonder er bang voor te hoeven zijn dat hij een nieuwe uitbarsting...of erger tegen haar uit stortte. Pas bij haar vraag had hij haar weer aangekeken. Echt een antwoord kwam er niet uit hem al scheen zijn blik genoeg voor Luna te zijn. Jareth zag hoe ze een gevechtshouding aannam, eentje die herkenbaar was voor aardmagiërs en waarbij ze een stevig contact met de aarde zou kunnen behouden. Hij kreeg niet veel tijd om op haar te reageren aangezien ze vrijwel direct daarop haar gewicht verplaatste, haar voet verschoof en drie rotsblokken op hem afstuurde. Instincten van lang geleden namen het van hem over en zijn lichaam draaide zich een kwartslag waarop zich met een scheurend geluid de aarde open trok en een stevige boomwortel omhoog schoot. Het eerste rotsblok werd uit de weg geslagen. Het tweede werd opgevangen en terug geslingerd waarmee meteen het derde rotsblok werd veerpulverd door de tweede. Hij draaide terug om zijn andere arm de vrijheid te geven een tweede boomwortel te manipulerenen beide wortels op Luna af te sturen om haar als een spin die zijn prooi gevangen had in te wikkelen en gevangen te zetten om er later te bepalen wat ermee gedaan werd. Dit was immers nog altijd sparren. Hij wilde niet het leven uit haar knijpen.

Ze gaf Jareth niet veel tijd tot na denken, maar ze wilde hem ook niet opzettelijk pijn doen dus begon ze rustig. Toch reageerde haar collega er goed op en sloeg met de hulp van een boom wortel weg waarna hij het tweede rots blok op ving en die terug gooide en de derde raakte en tot gruis verviel. Hm, netjes niet dat Luna hem ging complimenteren, tenminste nu nog niet. Wel moest ze nu op haar eigen verdediging gaan letten. Jareth stuurde de boom wortels op haar af en weg springen was nu onmogelijk geworden. Ze kwam vast te zitten, maar niet voor lang. Een trucje die ze lang geleden van haar spirit geleerd had verkruimelde Luna tot zand. Ze trok elk korreltje achter zich aan door een spleet die tussen de boomwortels zat. Het zand viel op de grond en ze verspreiden zich door het zand dat tussen de bladeren eronder lagen. Ze kwam ze wat dichterbij, maar ze moest niet te lang in deze vorm blijven. Vooral als Luna zichzelf te ver verspreiden dan zou ze kunnen sterven. Maar Luna herpakte haar zanderige bergje weer bij een en kwam omhoog. Ze hield haal blik op Jareth gericht terwijl ze zand en stenen zijn kant op stuurde rond zijn enkels, misschien zelfs verder, maar dat was maar net hoe snel Jareth het op zou merken natuurlijk.