Ze vlogen rustig door de lucht, genietend van het mooie uitzicht dat ze hadden over het gebied. Ze vlogen niet in de buurt van de school en dan met name de ziekenzaal, want er waren erg veel mensen ziek. Fire had zelfs al een keer een aanval gehad, want de pijn was in een keer door geschoten. Fire kon zich niet afsluiten van de fysieke pijn van anderen, want ze had de kracht om hen te helen. Echter als Fire een aanval kreeg dan viel ze bewusteloos neer en met haar viel ook Romance bewusteloos omdat ze aan elkaar gelinkt waren. Echter waren er maar een paar mensen die iets wisten van de krachten van Fire en alleen Ace had een aanval eerder meegemaakt. Dat was nog maar een kleine aanval. Ze hadden al een grote aanval gehad toen ze ook op de grond stonden en het had een paar minuten geduurd voordat ze bij waren gekomen. Romance verwachtte dat de aanvallen kwamen als de deuren van de ziekenzaal open stonden of als er een raam werd opengezet. Daarom vlogen ze zover mogelijk weg om het te kunnen weerstaan. Romance leunde naar voren en klopte de merrie over de hals. ‘Hier zal vast niets gebeuren. ‘, zei ze zacht. Ze sloot haar ogen en liet zich meedeinen op de rug van Fire en voelde de wind door haar haren gaan. Misschien zou er niets meer gebeuren, maar ze wist zelf ook wel dat dat niet zo zou zijn. Ze had een idee wat voor ziekte het was en wat ze op zou moeten offeren om Fire veilig te stellen. Maar daar wilde ze nog niet over nadenken. Ze wilde er pas over nadenken als er geen andere mogelijkheid meer was.

Zo vlogen ze een paar minuten door. Ze waren nu net boven het duistere bos aanbeland toen Fire haar waarschuwde. Fire stuurde al naar de grond toe, maar het was te laat. Fire viel onder haar weg en een seconde later kreeg zij de pijn ook door. Ze greep naar haar hoofd om de pijn op te laten houden, maar dat lukte niet. Na nog een paar seconden verloor ze haar bewustzijn en viel naar beneden. Ze kwamen hard neer, maar de pijn was nog niet weg. Door de klap werd al de lucht die ze in haar longen had weg gestoot uit haar lichaam en ze lag naast Fire op de grond. Ondertussen hadden ze vast wat takken geraakt, want haar haar zat onder de bladeren en op haar been lag een tak die ze had meegenomen in haar val. Ze had in de tijd dat ze nog bij bewustzijn was vast ook geschreeuwd, maar daar herinnerde ze niets meer van. Ze lag met haar ogen dicht op haar rug op de grond buiten bewustzijn.

Post maar.
P.S. Het is wel voor het topic van het theekransje in de slaapzaal.

Kijito voelde zich vandaag niet opgewekt, niet chagrijnig, ze had een totaal neutrale bui en ze wist niet wat ze ermee moest. Ook leek er niets te zijn dat die bui kon doen omslaan in iets waarvan je tenminste wist wat je eraan had.Ze had vandaag heel wat tussenuren, wel 3 of misschien 4, als gym nu uit zou vallen.. Kijito zette met een zucht haar tas op de Watermagiciansetage en liep naar buiten, de kou en de winter in. Gewoon ergens naartoe, weg van alles wat zo vertrouwd was geworden de laatste maanden.. naar een plaats waar ze nog niet geweest was en waar ze ook niet zomaar zou komen. Het Duistere Bos. Vooral een trainingsplaats voor Dark Magicians, geen plaats voor Water Magicians. Ze ging er niet zo graag naartoe omdat er vooral oudere mensen waren die zij niet kende en die haar ook niet wilden kennen. Een klein eersteklassertje.. niet interessant. Vandaag kon het haar echter niets schelen. Ze moest ergens naartoe. Al snel verscheen het Duistere Bos in beeld, al had ze helemaal niet het idee dat ze snel gelopen had. Kijito streek het haar naar achteren dat door een flinke windvlaag voor haar gezicht was komen te hangen. Kijito waagde zich steeds verder het diepe bos in, zag het zonlicht langzaam verdwijnen tussen de dichte bladeren boven haar hoofd. Zelfs in de winter, als de sneeuw al het licht reflecteerde, was deze plaats een vacuüm dat het licht weg zoog. Ze huiverde even en trok het vestje dat ze had meegenomen voor als ze het koud zou krijgen snel aan. De wind leek hier harden te waaien. Haar voetstappen werden gedempt door de bladeren die de herfst niet overleefd hadden. Af en toe dwarrelden er een paar op door een windvlaag. Kijito wierp nogmaals een blik omhoog, om zich ervan te vergewissen dat het nog geen nacht was. Plots klonk er een gil, gevolgd door het gekraak van takken en de fluistering van vallende bladeren die de lucht leek te vullen na het plotselinge geluid. Kijito schrok, haar ogen werden groot en ze begon te rennen, in de richting van het geluid. Wie was er gevallen? Al snel zag Kijito een ouder meisje liggen met wit haar en vlakbij haar een soort pegasus. Op haar been lag een tak en over en om haar heen allemaal bladeren. Bezorgd liep Kijito naar haar toe en probeerde de tak op te tillen. Het was maar een kleine tak, dus ze kreeg het met wat moeite omhoog. Kijito streek wat bladeren uit het haar van het meisje en bestudeerde haar gezicht. Buiten bewustzijn.. ze moest wel pijn hebben! Kijito keek om zich heen. De bosgrond.. was vochtig. Sneeuw ook, al lag dat er niet zoveel. Met water kon ze een beetje genezen.. Kijito hield haar hand boven de grond en riep wat water op. Daarna plaatste ze haar hand net boven het voorhoofd van het meisje en sloot haar ogen. Misschien kon ze haar weer bij bewustzijn brengen..

Ze zweefde in de ruimte en zag alleen maar zwart om zich heen. Het was alsof er alleen nog maar duisternis bestond in haar gedachten. Ze begon te lopen en wilde haar magie gebruiken om sneller te rennen, maar het was geblokkeerd. 'Nee. Dat kan niet.', gilde ze vol afschuw. Haar magie kon ze niet verliezen, niet de krachten die haar hielpen om zich vrij te kunnen voelen en om overal weg te komen. Ze zakte op haar knieën en huilde zacht met haar handen op haar gezicht gelegd. Misschien kon ze hen oproepen. Zij, die waren verborgen en alleen kwamen als ze niet werden geroepen, zouden misschien wel komen en haar eruit helpen. Ze ging staan en concentreerde zich. Ze wilde alles voelen wat er in haar lichaam gebeurde. Haar ademhaling werd langzamer totdat ze weer neerviel van vermoeidheid. 'Zij, die verborgen zijn, zullen pas komen als je niet meer naar ze verlangt. Zij zullen pas bij je horen op de dag dat je ze nodig hebt. Zij houden van je en zijn bij je, maar zullen je nooit zomaar hun kracht geven als ze weten dat je het nog niet aankan.', zei een warme stem. Ze keek om zich heen en zag Ace staan. Ze stond op en liep naar hem toe. 'Hoe weet je dat?', vroeg ze verbaasd. De verschijning van Ace verdween en Fire kwam ervoor in de plaats. 'Omdat het is voorspeld.' Fire verdween en ze zag de verschijning die haar het meeste beroerde. Haar ouders. 'Omdat wij je pas kunnen geven wat je wil als je echt onze dochter blijkt te zijn.', antwoordden ze samen en verdwenen. Romance voelde de hoofdpijn opzetten en sloot haar ogen. 'Waarom is het leven zo moeilijk?'

Ze had haar ogen gesloten, maar voelde de gure wind en de koude grond onder haar. Verder deed alles haar pijn en lukte het haar haast niet om haar ogen open te doen. Met veel moeite kreeg ze ze open en moest even knipperen voordat haar blik scherp was. Ze zag de verschijning van een meisje die ze niet kende. Die had haar hand op haar hoofd gelegd en blijkbaar haar een beetje genezen, want anders was ze nooit bij bewustzijn gekomen. Ze draaide haar hoofd en zocht met haar ogen naar Fire die een eindje verderop lag. De merrie bewoog niet en lag doodstil op de harde en koude ondergrond. Ze wilde overeind komen, maar dat lukte niet en keek weer naar het meisje. 'Dank je.' Was alles wat ze kon uitbrengen en ze sloot haar ogen weer. Ze was zo moe en wilde slapen, maar wist dat ze niet mocht gaan slapen. Toch was de vermoeidheid sterker dan ze had gedacht en viel ze bijna weer weg. Toch kon ze de belangrijkste woorden nog uitbrengen. 'Geen zieken ... geen ziekenzaal.', mompelde ze en haar hoofd viel opzij. Ze hoopte dat het meisje naar Fire zou gaan om haar te helpen. Zij kon nog wel even zo blijven liggen en als Fire op de been zou zijn dan zou zij dat ook weer snel zijn.

Kijito deed haar ogen open, maar haalde haar hand nog niet weg. Het meisje reageerde nog niet echt.. leek het maar alsof haar ogen knipperden? Misschien had ze een soort droom. Kijito bleef haar hand boven het hoofd van het meisje houden en bleef de spreuk mompelen. Ze was blij dat ze deze zo vaak geoefend had! Ze begon zich steeds zenuwachtiger te voelen. Wat als dit meisje nu niet meer bijkwam? Dan.. dan kon ze niets meer doen! Naar de ziekenzaal? Maar dit meisje was groter dan haar.. Kijito was een schamele 1,65m, lang niet genoeg om iemand die wel in de zesde klas leek te zitten te tillen.. Wacht! Kijito zuchtte opgelucht toen het meisje haar ogen opendeed en probeerde overeind te komen, wat niet lukte. 'Dank je,' kon ze net uitbrengen, waarna ze haar ogen weer sloot. Kijito hoopte dat ze gewoon moe was en niet weer flauw zou vallen.. 'Geen zieken.. ziekenzaal,' mompelde het meisje. Kijito knikte, al wist ze niet of het gezien werd. Het meisje had echt geen energie en Kijito kon er ook niets aan doen. Haar blik gleed naar de merrie, die onbeweeglijk op de grond was. Ze had het meisje wakker gekregen, of in ieder geval geholpen.. Kijito stond op, wierp nog een bezorgde blik op het meisje en liep toen naar de merrie. Het paard bewoog niet, maar ademde nog wel. Gelukkig.. Ze hurkte naast het prachtige dier en herhaalde hetzelfde proces als bij het meisje. Misschien zou het helpen.. Ze herhaalde de spreuk steeds weer, als een bevel om wakker te worden, om te werken. Hopelijk werkte het.. anders moest ze iemand anders halen en dat ging veel te lang duren!

Fire voelde de kracht binnenstromen, maar op een bepaald punt stopte het. Het meisje kon niet meer geven, maar Fire had meer nodig om zichzelf te kunnen helen. Dan zou ze de kracht wel weer teruggeven. Ze richtte haar hoofd op en legde haar de punt van de hoorn snel op de plek van het hart van het meisje. Ze wist hoeveel ze mocht pakken en ze zou het meisje geen pijn doen, maar ze nam alleen de energie weg zodat het meisje alleen maar moe zou zijn en zodat zij zichzelf kon helen. Ze zoog de energie weg en had haar ogen gesloten. Ze wilde niet zien hoe de uitdrukking op het gezicht van het meisje zou veranderen als ze het zou merken. Na een paar seconden had ze voldoende energie en liet het meisje gaan. Ze stond op en spreidde met moeite haar vleugels. Ze heelde zichzelf en bewoog zichzelf helemaal. Ze had nergens meer pijn en liep weer snel naar het meisje. Ze gaf haar de energie de ze had geleend terug en liet haar daarna liggen. Ze draaide zich om naar haar bazinnetje en legde de punt van de hoorn op het voorhoofd. Ze kon haar maar gedeeltelijk helen en ging bij haar liggen.

Romance voelde de verandering en opende haar ogen. Ze ging overeind zitten en voelde de pijn in haar rug. Ze keek naast zich en zag het meisje. 'Fire.', zei ze boos. Ze liep een beetje kreunend naar het meisje. Ze knielde bij haar neer. 'Gaat het?', vroeg ze bezorgd.

Kijito wist dat ze niet meer kon geven. Haar krachten waren nog te beperkt, niet ontwikkeld genoeg om de merrie te helpen.. Kijito voelde zich wat vermoeid, waarschijnlijk omdat ze zoveel beroep had gedaan op haar krachten in zo'n korte tijd. Ze sloot haar ogen opnieuw even, maar ze schoten weer open toen ze een zachte druk voelde op de huid boven haar hart. Verbaasd gleed haar blik naar beneden. De hoorn van de merrie rustte daar en.. ze deed iets. Kijito schrok nauwelijks, maar voelde zich in een hoog tempo vermoeider raken. Wat deed de merrie? Ze voelde zich een beetje duizelig.. verward bleef Kijito op de grond zitten. Haar ogen wilden dichtvallen, ze wilde hier ter plekke in slaap vallen. Na een paar seconden was het weer over, maar de vermoeidheid bleef. Er werd niet meer energie weggenomen, die energie kwam echter ook niet terug. Kijito moest haar handen op de grond zetten om zich te ondersteunen. Het viel haar nauwelijks op hoe de eenhoorn opstond, naar het vreemde meisje liep en haar heelde. Een veel beter gevoel stroomde door haar heen toen de eenhoorn de energie teruggaf. Kijito knipperde verward met haar ogen terwijl de vermoeidheid langzaam weer verdreven werd. Toch bleef ze zitten, nog herstellend van de plotselinge actie. Ze legde een hand tegen haar voorhoofd toen er een lichte hoofdpijn opkwam. Een bezorgde stem liet haar opkijken. Haar wazige blik moest even scherpstellen, waarna ze knikte en probeerde op te staan. 'Gaat het ook weer beter.. met jou?' vroeg Kijito. Eerst was het meisje nauwelijks wakker geworden, nu kon ze alweer staan. Dat was toch een positieve vooruitgang, niet? 'Wat gebeurde er?'

Ze zag de blik van het meisje en hoe haar ogen weer helderder werden. Ze glimlachte even toen ze de hand naar het hoofd zag gaan. Dat gebeurde bij iedereen van wie de energie even was geleend. Het was niet schadelijk wat er net was gebeurd, maar het duurde even voordat alles weer in orde was. Ze voelde meer dan ze zag dat het meisje op wilde staan en hield haar tegen. 'Geen goed idee.', zei ze zachtjes tegen haar. 'Ja, hoor. Het gaat stukken beter met me. Het duurde alleen even voordat het zover was. Nog bedankt voor je hulp.' Haar stem was te blij en te vrolijk, maar ze had haar gedachten nu bij het meisje en om haar niet zenuwachtig te maken over wat Fire bij haar had gedaan. 'We waren aan het vliegen en raakten bewusteloos. Toen vielen we het laatste stuk, maar ik weet niet precies hoe dat is gegaan. Ik ben wel goed terecht gekomen anders had ik hier niet meer met je zitten praten.' Ze ging zorgvuldig in op wat er was gebeurd. Als het meisje echt zou willen wat Fire bij haar had gedaan dan kon ze het altijd nog vertellen, maar als ze er niet om vroeg dan hoefde ze het ook niet te zeggen. Ze ging verzitten en voelde even de steken in haar rug van de wonden die niet waren genezen. Zoveel energie had Fire niet kunnen nemen en weg kunnen geven, maar dat maakte haar niets uit. Dat genas ook wel weer.

Kijito merkte dat haar benen nog niet genoeg energie hadden om haar overeind te houden, dus zakte ze weer terug op de bosgrond, op haar knieën. Het meisje dat gevallen was kon al wel weer staan, iets wat maakte dat haar bezorgheid weer overging. Het was dus niet zo erg geweest dat ze niet meer kon lopen.. Het meisje was vrolijk, zo leek het wel, of verbeeldde ze zich dat haar stem vrolijk klonk? Even vroeg ze zich af wat de eenhoorn bij haar gedaan had, maar was dat wel verstandig om te vragen? Dat klonk als een nogal persoonlijke vraag. Het verhaal over de val deed haar maag wat samentrekken, alsof de zwaartekracht al aan haar trok voordat ze de lucht in was gegaan. Nee, Kijito was zeker geen Puffoonpersoontje. Na een paar minuten verdween het duizelige gevoel en voelde ze zich weer sterker. Zonder het te vragen pakte ze zachtjes de arm van het meisje en hielp zichzelf omhoog. 'Graag gedaan trouwens.. ik ben Kijito,' zei Kijito, die nog wat wankel stond maar het nu wel volhield. 'Gelukkig was je eenhoorn erbij,' glimlachte Kijito over het feit dat de eenhoorn het meisje geholpen had. Wat zou zij graag een huisdier willen.. maar dat kwam ooit nog wel, niet?