Selène verzamelde zich met tig andere meisjes van Razen en ging de kamer binnen. Die met die grappige vogel die 's morgens de boel op stelten zette, was er ook bij en Selène wierp haar een glimlach. Tegenover de andere meisjes vond zij het wel leuk dat een raaf 's morgens de kamer kwam binnen lopen. Oké, het was misschien wat minder dat hij hard kraste, maar het was ook wel leuk om te zien, zo 's morgens vroeg. Selène had het de eerste morgen meegemaakt en haar tanden in haar kussen moeten drukken toen ze de andere meiden hoorde mopperen. Selène luisterde nu aandachtig tot alle ademhalingen rustig werden. Ze had expres haar warme vest nog aan. Maar veel van de kou voelde ze toch niet. Ze had een paar meisjes vragend naar haar zien kijken, omdat ze zoals ieder ander dachten dat zij van Shadra afkwam. Selène had het genegeerd. Tenslotte wist zijzelf wel van welke planeet ze afkwam. Aan Razen had ze toch niet zo'n goede gedachten. Na een tijdje stond ze zachtjes op. Toen ze een geluid hoorde klopte haar het even in haar keel, maar ze liep gewoon verder. Ze liep door de lange gang, de trappen af. Ze snelde toen naar buiten. Het donkere bos lag voor haar, dus ver zoeken moest Selène alvast niet. Even later zat ze in het bos rond te dwalen, op zoek naar een goede boom. Toen ze een geschikte vond, sloot ze haar armen om de boom heen en klom naar boven. Op de hoogste tak bleef ze zitten en legde ze haar rug tegen de stam. Dit was ze al zolang gewend, dat ze makkelijk zonder wankelen in slaap viel. Ook tijdens de slaap viel ze er niet uit. De eerste keer was dat anders geweest. Toen was ze wakker geworden op de grond. Ze voelde het ook niet als ze van haar boom afging. Rustig keek ze vanaf haar boom naar de maan en viel toen in slaap.

Tomari had niet goed kunnen slapen en was, zoals hij wel vaker deed als hij niet kon slapen, gaan wandelen. Vandaag had hij besloten om het woud in te gaan, daarvandaan leek de maan altijd net iets mooier en met een heldere avond als deze zou je die makkelijk kunnen zien, bovendien kon hij dan meteen kijken of er maankruid groeide hier in het bos. Tomari had zich lekker warm aangekleed omdat het buiten best wel koud was en was stilletjes het gebouw uit geslopen zodat hij niemand anders zou wekken, eenmaal buiten snoof hij wat van de frisse buitenlucht op en begon te lopen richting het woud. Er was 's nachts altijd iets engs aan het bos, maar vanavond was de nacht er nog even wat te mooi voor om je daar iets van aan te trekken. Tomari liep daar nog even een tijdje doelloos rondt, af en toe kijkend of hij maankruid zag en af en toe door de takken heen kijkend naar de maan. Na een tijdje zag hij echter iets in een boom zitten toen hij weer eens naar boven keek, hij kon door de lichtval echter niet goed zien wat het was, maar hij hoopte op maankruid was. Met die hoop in zijn achterhoofd klom hij in de boom om te kijken of zijn vermoedde klopte, dit was echter niet zo want in plaats van simpele kruiden een slapend meisje. Van verbazing was hij bijna naar beneden gevallen, dit had hem echter ook gedwongen om naar beneden te kijken, was het meisje niet bang om al slapend naar beneden te vallen? Tomari nu in elk geval wel, hij was nooit echt goed geweest met hoogtes en hield zich nu dan ook iets stevigger vast. Als afleiding voor zijn gedachtte bekeek hij het meisje eens, haar uiterlijk leek meer Shadraans dan iets anders, haar gebruik om in een boom te slapen duidde echter meer op Gren, oftewel hij kon haar zo op het eerste gezicht niet echt plaatsen. Tomari zat te twijfelen of hij het meisje zou wekken of niet, aan de ene kant was hij bang om haar te storen, maar aan de andere kant was hij bang dat ze per ongeluk zou vallen als hij haar niet uit de boom haalde.

Het was een droomloze droom geweest en Selène voelde zich in haar slaap al bekeken. Wat was dat toch? Selène wou net haar ogen openen om het te zien, toen een koude windvlaag langs haar streek. Een windvlaag die anderen normaal uit de boom zou hebben gehaald, maar wat Selène alleen kleine schokjes deed maken, zonder te vallen. Haar ogen opende zich toen maar en ze draaide haar hoofd opzij. Ze ontmoette donkere ogen en ze schrok toen wel lichtelijk. Dit liet ze echter niet blijken en een wenkbrauw trok zich op. Wat moest hij hier? Sterker nog, was hij een leraar of zo? Een stagiair? Nee, hij zag er veel te jong uit, dus in ieder geval betrapt was ze niet. 'Ook leuk dat jij meisjes zit te begluren in bomen,' zei ze grijnzend en haar rode ogen keken speels in de zijne. 'Aangenaam, mijn naam is Selène,' zei Selène rustig en haar ogen keken even in de zijne. Het was een tamelijk grote jongen. Had zij die niet eerder gezien...? Met een meisje? Of was dat iemand anders? Selène groef diep in haar gedachten. Ze was hier niet lang genoeg om het zeker te weten.

Tomari keek toe hoe het meisje wakker werd terwijl hij zich krampachtig probeerde vast te houden aan de tak terwijl de wind en het schudden van de boom hem er bijna af blies, het meisje leek echter minder problemen te hebben om te blijven zitten. Sterker nog, ze keek hem grijnsend aan terwijl ze hem een beetje plaagde en zich daarna voorstelde als Selène "Wat doe jij eigelijk zo 's nachts in een boom?" Vroeg Tomari waarna hij besefde dat hij zich nog niet had voorgesteld "Ik heet trouwens Tomari, aangenaam" stelde hij zichzelf zo nonchalant mogelijk voorstelde terwijl hij zichzelf wanhopig vast klamde aan de tak die hem scheidde van een behoorlijke val. Nu durfde hij eigelijk ook niet meer naar beneden dus zat hij te overwegen om op een tak te gaan zitten zoals Selène aan het doen was

Selène moest een lachbui onderdrukken. Hij leek o zo stoer, de jongen, maar hij was o zo bang. Zeker hoogtevrees, of iets dergelijks. Ze zat ook redelijk hoog in de boom. Oh nee, ze zat aan de top! Geen wonder dat de jongen zo bang was, maar Selène was er al aan gewend. Selène luisterde even naar de jongen zijn eerste vraag. 'Oh... Ik slaap vaak in een boom,' zei Selène nonchalant. Toen de jongen zich nonchalant voorstelde, zag Selène hoe hij zich nog wanhopiger vastklampte. Dat bracht Selène op goede ideeën. 'Ook een goedendag, Tomari. Of eerder gezegd een goede nacht,' grinnikte Selène. Daarna keek ze hem aan, in zijn paniekerige ogen. 'Tomari, zullen we samen vanaf hier naar beneden springen? Is zien hoe goed je landt,' zei Selène plagend en ze lachte toen. Met twee armen en zonder te wankelen, trok ze hem naast zich. 'Nu moet de grote jongen zichzelf ondersteunen,' grinnikte Selène, terwijl zijzelf relaxt keek vanaf haar boom naar boven.

~mijn excuses voor de late reactie~

Tomari's ogen krompen even samen van angst terwijl hij dacht aan de val die een sprong van deze hoogte zou opleveren, ondanks dat hij wist dat ze een grapje maakte, ten minste, dat hoopte hij toch van wel. Gelukkig hielp Selène, het meisje dat kennelijk wel vaker in bomen sliep, hem een moment later omhoog zodat hij op de tak kon gaan zitten. Tomari haalde een moment later opgelucht adem, zo hoefde hij zich in elk geval niet zo verschrikkelijk veel zorgen te maken als net. Hij glimlachte even na Selène haar reactie en zei "vanaf hier lukt dat me wel hoor". Tomari kreeg echter nu hij weer een beetje kalmeerde een vraag in zijn hoofd "waarom slaap je eigenlijk in bomen?" vroeg hij aan Selène terwijl hij haar nieuwsgierig aan keek. In zijn hoofd vervloekte hij zichzelf echter omdat hij zo verdomt nieuwsgierig was en er dan altijd vragen uit gooide waar hij nog niet eens echt over na dat gedacht. Nou ja, het zou uiteindelijk wel goed komen... hopelijk

Het beeld van Tomari was ontzettend grappig. Hij leek echt zo'n stoere jongen waarmee je zo een probleem zou kunnen hebben en dan zag Selène hier, in de boom, wat voor een watje hij eigenlijk was. Selène was benieuwd of deze jongen ook goed kon vechten. Misschien moest ze hem maar eens uitdagen. Bij zijn vraag rolde ze met haar ogen. Hoe vaak hadden de meisjes op haar etage wel niet gevraagd waarom ze in bomen sliep? Hoe vaak was ze wel niet boos geworden om die vragen telkens te moeten beantwoorden? 'Omdat enkele mannen de moed hadden gevonden om mijn leven kapot te maken, daarom,' antwoordde ze toen simpel, terugdenkend aan de martelingen. Ze moest ophouden. Als ze zo doorging, ging ze weer janken. En janken om dit soort dingen had ze al een halfjaar niet meer gedaan. Ten eerste omdat ze geen schouder had om uit te huilen en ten tweede om dat het gewoon stom was. 'En als je mijn o zo leuke geschiedenis wilt weten: ik ben ontvoert, misbruikt en gemarteld door enkele mannen. Jippiejajee! Jij bent de eerste die het weet,' zei ze sarcastisch. Ze slikte om de tranen weg te krijgen. Dat lukte, omdat ze er in gespecialiseerd was.

- I don't care -

Tomari voelde een boosheid in de woorden van Selène die hij niet kon plaatsen, net als haar woorden drong het niet tot hem door wat het precies betekende totdat ze een tweede toevoeging gaf aan haar antwoord waarbij Tomari de woede, het verdriet en de pijn bijna letterlijk haar hart uit voelde lopen. Tomari keek naar de tak haar hij op zat, een moment nog in shock met waar hij mee geconfronteerd werd. Tomari wist dat het vreselijk was om ontvoerd en gemarteld te worden, maar hij kon niet eens beginnen met zich voor te stellen hoe veel pijn het wel niet zou hebben gedaan om daarnaast ook nog eens misbruikt te worden, hij voelde echter wel een deel van de pijn die Selène op dat moment uit stootte, een gave die op het moment voelde als een zware vloek, en zelfs dat werd hem al bijna te veel. Tomari voelde nu pas hoe zijn lichaam zich had verkrampt en hoe zijn handen bijna zo veel kracht gaven op de tak dat ze door de barst heen knepen en hoe een traan over zijn wangen rolde, gevolgd door andere, ook al wist Tomari niet of dit was door de verhindering aan zijn eigen tijd als martel-speeltje of door de pijn die hij van Selène af voelde "Het spijt me" zei Tomari uit de grond van zijn hart, proberend om zijn stem niet te laten trillen. "Het spijt me dat je dat hebt meegemaakt. Het spijt me dat ik naar jou heb gevraagd. Het spijt me dat je dit nooit hebt kunnen vertellen aan iemand, maar het spijt me vooral dat je die pijn hebt moeten voelen" zei Tomari tegen Selène, proberend om zijn stem zo vrij mogelijk te laten van trillen of emoties naast begrip en spijt. Tomari hield zijn hoofd naar beneden gericht zondat zijn haar deels over zijn gezicht heen viel in een poging zijn eigen tranen te verbergen, Tomari's kaken zaten stevig op elkaar geklemd om haar niet te laten merken dat hij huilde en dat hij haar pijn voelde

Selène keek niet opzij, wat misschien een voordeel voor Tomari was. Ze hoorde wel zijn woorden aan, maar snoof even. Hij kon er toch niks aan doen. Tenslotte was het ook een tijdje geleden. En Selène wou niet gaan huilen hier. Ze had zichzelf beloofd niet meer te huilen. Nooit meer. Toen ze zijn andere woorden hoorde, schoot haar hoofd als een aanvallende slang opzij. Ze wist niet of hij het meende en als hij met haar spotte, zou zij hem uit de boom duwen. Daar zou ze dan geen moeite mee hebben. Hij had zich voorover gebogen. Selène zag iets vallen. Was hij nu aan het huilen? Selène stond direct op, gebogen in een aanvallende houding. Als dit een grap was... Ze sprong vanaf haar tak naar die van Tomari, heel gemakkelijk en ze bewaarde haar evenwicht goed. Misschien moet ze maar eens wat liever voor hem zijn, in plaats van direct allemaal dingen te gaan denken. Ze sloeg haar arm om hem heen. 'Je hoeft niet te huilen en al zeker niet je verontschuldigingen aan te bieden. Het zijn mijn eigen stomme problemen. Je hebt hier geen schuld aan,' zei Selène, terwijl ze met haar hand over zijn schouder wreef, in een troostende poging. Het was een vreemde jongen.

Tomari wilde niet op kijken naar Selène toen hij voelde dat ze bewoog in de boom waarna hij voelde dat ze op dezelfde tak als hem. Tomari was verbaasd toen hij een arm om zich heen voelde, haar arm, ze zei dat hij niet hoefde te huilen, maar ze wist dan ook niet in hoeverre hij haar pijn kon voelen. Tomari schraapte zijn keel en veegde met zijn mouw de tranen uit zijn ogen "Ik had juist gedacht dat jij degene zou zijn die zou huilen met alle pijn die je hebt doorgemaakt. Ik kan maar een deel van die pijn voelen en ik moet zelf al huilen" Tomari keek op naar Selène terwijl hij wist dat zij meer pijn voelde dan dat hij ooit had gedaan. Tomari wist dan ook dat ze zich op het moment erg in moest houden en Tomari snapte ook wel waarom, ten slotte was het niet bepaald prettig om zoiets in jezelf toe te laten, al zeker niet in het bijzijn van andere

Selène keek richting Tomari en knikte even. Ze had alles verwacht... Maar dit? Ze veegde zijn overige tranen weg en keek hem toen aan, niet wetend wat ze moest zeggen. Ze wierp een blik richting de grond. Ze zaten ook wel heel erg hoog, maar Selène deed net alsof ze niks zag. Tomari moest het maar zelf weten dat hij hier zat met een depressief meisje. Selène vond hem wel aardig. Hij deed tenminste niet macho en gaf zijn gevoelens vrij in het openbaar. Iets waar veel jongens een voorbeeld aan mochten nemen. Ze keek hem aan en glimlachte even. Ze wou niet dat hij zich zorgen maakte om iets. Ze hield zich makkelijk vast, maar ook al hield zij zich niet vast, dan kon ze het nog gemakkelijk volhouden. Ze keek richtign de grond en dacht met een snelle terugblik aan haar verleden. Dat irriteerde haar meteen enorm, dus verwierp ze die gedachten gewoon. Ze kon er niks aan doen dat ze soms even terugdacht aan haar verleden. Zeker niet nu ze er met Tomari over gesproken had. 'Je bent wel lief voor een jongen. Sommige zijn te macho,' zei ze, terwijl ze zijn tranen wegveegde. Selène keek Tomari toen onzeker aan. Hij was lief... Heel erg lief... Voor ze zichzelf onder controle kon houden, voornamelijk omdat hij een vriendin had, ging ze al een stukje naar voren en zoende hem zacht.

Tomari vond dat Selène op een of andere manier vreemd reageerde, hij snapte dat ze hem probeerde te troosten, maar het voelde raar om haar zijn tranen weg te laten vegen terwijl zij juist degene was die het meeste pijn leed. Tomari haalde een aantal keer diep adem en kalmeerde zichzelf, waardoor de tranen langzaam stopte met stromen, hij veegde zelf een van de laatste stromen tranen weg met een hand. Hij was nog steeds te bang om de tak helemaal los te laten, wat best begrijpelijk was aangezien hij wist hoe hoog ze zaten, als hij nou wist hoe hij zijn vleugels moest gebruiken zou het helemaal niet erg zijn, en het was zoizo minder erg omdat hij zijn val zowel op de grond als in de lucht kon remmen met magie, maar hij zou nog steeds zwaar gewond kunnen raken, bovendien was het idee zelf al eng genoeg voor Tomari. Hij keek Selène weer aan toen hij wist dat de tranen niet meer stroomde en hield ook zijn tweede hand weer stevig om de tak heen, hij luisterde naar Selène haar woorden en glimlachte, veel mensen schatte hem veel te macho in, hoewel dat zijn eigen schuld was vanwege hoe hij zich kleedde. Voor Tomari het wist gebeurde het, Selène die haar lippen zacht op de zijne drukte en het duurde een moment voor het echt tot hem door drong wat er gebeurde, Selène kuste hem! Tomari's ogen sprongen wijd van schrik toen het door drong en met zijn rechterhand greep hij Selène haar schouder vast waarna hij haar zo zachzinnig, maar zo snel mogelijk wat van zich af duwde, hij hield haar echter wel vast, ergens bang dat hij haar per ongeluk zo ver zou duwen dat ze bijna viel, of misschien om te voorkomen dat ze het nogmaals zou proberen "Het spijt me" begon hij waarna hij haar recht in de ogen aan keek "Maar ik heb al iemand waar ik van hou" vervolgde hij waarna hij naar de tak keek, hopend dat hij niet in gekwetste of gepijnigde ogen hoefde te kijken, hij sloot zijn hart voor haar gevoel en probeerde ook zichzelf te kalmeren. Waarom moest dit nou gebeuren? Tomari was in de war, wat moest hij nou voelen, wat zou ze denken, hoe zou hij dit in godsnaam aan Lynn moten vertellen, de vragen bleven bij Tomari opborrelen en Tomari was zo weg gezonken in gedachtes dat hij niet eens door had dat zijn hand nog op Selène haar schouder rustte

Selène voelde, wat ze verwacht had, weerstand. Langzaam kwam ze zelf weer bij zinnen. Wie kende ze nu naast Tomari? Niemand, eigenlijk. Geschrokken keek Selène Tomari aan. Ze had een grove fout gemaakt. Ze hoorde Tomari's woorden en knikte geschrokken. Ze wankelde achteruit. Ze kon zich niet vastgrijpen en viel. Beelden schoten door haar heen. Mensen die haar uitscholden, de mannen en tenslotte zij die Tomari kuste. Hoe kon ze? Ze had de neiging om niks te doen. Dan was ze van alles af. Ze liet haar armen niet werken en ook haar benen niet. Hopelijk viel ze op een tak. Ze miste een tak grandioos en voelde een harde klap in haar rug. Ze hijgde, snakte naar adem en bleef toen liggen. Geschrokken keek ze naar boven, maar het was niet duidelijk of ze naar Tomari keek of dat ze naar iets anders keek. Haar ogen waren wijd open gesperd. Wat had ze gedaan? Ze had Tomari gezoend! Dat was echt stom. Hopelijk deed haar rug goed pijn. Selène probeerde overeind te komen, maar haar rug bood met een pijnlijke draai weerstand. Als de vriendin van Tomari hier achter kwam. Selène keek geschrokken richting de takken. Donkere vlekken verzamelden zich voor haar ogen, maar ze vocht er tegen. En ze won. De vlekken verdwenen en Selène hees zich overeind. Overal deed het pijn. Maar Selène was zo in paniek, dat ze niet zag welke tak ze moest nemen om naar boven te gaan. Ze klom tegen een deel op, die niet eens te beklimmen viel. Ze schreeuwde het uit van frustratie en probeerde het opnieuw. Ze bonkte met haar vuist op een boom en toen begon haar magie te werken. Ze liet een sterke vlam tegen de tak komen, die het doorsneed. Selène hoopte dat de tak richting haar viel, maar die viel ernaast. Selène klom een andere tak omhoog en daarna nog een, net zolang tot ze helemaal boven stond. Ze keek naar Tomari en sprong toen weg van hem, ver weg. Tranen stroomden over haar wangen. Ongelooflijk. Ze was stom, een idioot. Een stom mens. Selène jankte heel erg hard, terwijl ze van tak naar tak sprong, niet ziend waar ze heenging. Als die vriendin erachter kwam, had ze nog meer op haar dak. Tenzij die vriendin lief was. Selène aarzelde. Moest ze nu niet terug naar Tomari om haar excuses aan te bieden? Haar verstand reageerde met een ander idee dan met haar gevoel. Ze bleef verder springen en voelde ondertussen dat haar rug helemaal nat was. Haar witte topje kleurde vanachter helemaal rood. Selène negeerde alles om zich heen. Het belangrijkste was dat ze kon springen en zover mogelijk van Tomari kon weggaan. Of achtervolgde die haar? Snel wierp ze een blik naar achter, klaar om haar vuur te gebruiken. Ze haatte het. Dat gebeurde haar normaal nooit, dat ze iemand zoende omdat die zo lief voor haar was. En ze was niet op Tomari, dat wist ze zeker. Die had een vriendin, ze zou nog gek zijn ook om achter Tomari aan te gaan. Ze voelde zich gewoon zwak, op dat moment. En nu voelde zij zich gewoonweg misselijk!

Tomari vloekte luid en probeerde Selène nog te grijpen toen ze viel, maar hij was te laat. Tomari keek hulpeloos toe naar hoe Selène de diepte in viel en hard op de grond terecht kwam met een luide plof. Selène was stil blijven liggen en Tomari maakte zich zorgen, hij mocht dan wel niet van haar houden, maar dat betekende nog niet dat ze geen vrienden konden zijn, ze was aardig geweest. Was het nu te laat om haar dat te kunnen laten inzien? Tomari zag hoe Selène weer bewoog en haalde even opgelucht adem, maar ze was wel een heel eind gevallen, het kon gewoon niet dat ze in orde was. Ondanks dat klom ze de boom weer in, helemaal omhoog naar de hoogte waar ze eerst had gezeten en waar hij nu zat. Het ging een paar keer bijna fout maar het lukte haar. Toen ze echter weer naar hem keek zag hij de tranen in haar ogen schieten waarna ze van hem weg sprong en van tak naar tak van hem weg rende. Tomari had haar normaal gesproken waarschijnlijk laten gaan, ze kon het duidelijk niet aan om hem te zien en ze was kennelijk in een staat goed genoeg om te kunnen wegrennen op deze hoogte, maar nu was de situatie anders. Tomari had haar nagekeken toen ze zich omdraaide en van hem weg vluchtte en haar topje was rood gekleurd door het bloed, Hij moest wel achter haar aan, anders zou ze misschien zelfs dood bloeden. Tomari vloekte, hij moest wel voorzichtig zijn want ze mocht niet zien dat hij achter haar aan ging, ze zou alleen maar harder van hem proberen weg te komen, dus in plaats van blind achter haar aan te gaan zakte hij eerst een paar lagen takken af. Daardoor kreeg ze echter wel een voorsprong, maar daar had Tomari iets op bedacht, hij zou de lucht magie die hij beheerste gebruiken om zich een boost te geven in snelheid en wendbaarheid. Tomari zette zijn zintuigen weer open, maar ze was uit zijn bereik, dan maar blind rennen dus was zijn conclusie waarna hij in dezelfde richting als Selène vertrok, hopend dat ze gewoon een rechte lijn had gevolgd om zo snel mogelijk van hem weg te komen en waarschijnlijk van haar verdriet probeerde te vluchten