Het was tegen het einde van de middag, nog geen tijd voor het avondeten. Maar, Sheena vond dat ze nog te weinig mensen kende hier, en misschien kon ze hier wel iemand vinden die vanavond iets leuks met haar kon gaan doen, gezien het morgen weekend was. Ze liep met haar zelfverzekerde pas de aula in, hoofd rechtop, borst vooruit. Ze ging op een tafel zitten, haar voeten op de stoel ervoor. Langzaam keek ze rond naar de mensen, zoekend naar iemand om te benaderen. Toen ze zich uiteindelijk begon te vervelen, ging ze een glas water pakken. Ze liep weer terug en ging precies hetzelfde zitten. Eigenlijk had ze geen dorst, maar ze nam toch maar een slok. Anders zag het er zo uit alsof ze een idioot was die een glas water ging pakken om maar iets te doen te hebben, wat natuurlijk wel het geval was. Met haar magie, trok ze met één hand het water uit het glas. Ze vormde het tot een bal, beide handen er ongeveer tien centimeter vanaf. Ze begon de bal ertussenin te gooien, en voelde blikken op haar gericht. Wat, het was toch een magieschool? Waarom zou het dan raar zijn om magie te gebruiken binnen de school? Misschien konden de jongerejaars deze dingen nog niet? Ze haalde haar schouders op en ging steeds sneller gooien. Op een gegeven moment liet ze de bal plots in het midden tot stilstand komen, gooide hem de lucht in, en liet hem exploderen in zulke kleine druppeltjes, dat het als een waas naar beneden kwam. Ze keek naar het kleine groepje mensen dat zich voor haar verzameld had, dat nu applaudisseerde. Ze knikte wat verbaasd. Hierna liepen ze langzaamaan weg.


Voelt u vrij om te reageren.

Hij was de aula in komen lopen, met het idee in zijn hoofd om hier enkel te komen voor het voedsel. Dus in andere woorden: zich vol te stauwen en hierna weer te vertrekken. Maar hij werd afgeleid, stond net bij de broodjes toen het gebeurde. In zijn ooghoeken zag hij het vage groepje wat langzaam steeds meer aandikte naar een kleine menigte. Het wekte zijn nieuwsgierigheid, zo erg dat hij zelfs enkel met alleen een broodje erop af liep. Al happen nemend, hij had echt honger, begaf hij zich naar de mensen. Hij liep er wat vaagjes omheen, opzoek naar een plek waar hij het ook kon zien. Uiteindelijk belande hij achter het kind wat bezig was met een balletje? Hij fronsde. Wouw, spectaculair. Zwaar sarcasme. Pas na zijn ogen te hebben gefocust kon hij zien dat het niet alleen een balletje was. Dat het bestond uit water wat rond elkaar heenkolkte: samen vormend een balletje. Zijn hoofd kantelde lichtjes schuin, volgde nu ook haar polsbewegingen en de rest van het hele plaatje. Toch altijd wel ergens onder de indruk van een andere vorm magie dan luchtmagie. Luchtmagie was, naar zijn idee natuurlijk, zo voor de hand liggend dat hij gefacineerd raakte door andere soorten magie. Behalve duistere magie, hier voor was de afkeer er als klein kind in gestampt. Zijn mondhoeken krulden vaagjes om zodra hij het meisje overeind zag komen, zich om zag draaien en zich vervolgens met een licht afwezige glimlach uit de drukte wilde halen. Hij stapte opzij, liet haar voorbij gaan. Maar in plaats van te blijven staan draaide hij mee en liep vervolgens droogjes langs haar mee. ‘Uitslover,’ Was zijn enige commentaar, waarna zijn mondhoeken omtrokken in een vrolijke glimlach waaraan je kon zien dat zijn woorden grotendeels plagend bedoeld waren. ‘Dus jij denkt, ik kom op een school waar er overbevolking plaats vind van Shadranen. Laat ik ze maar is zien dat wij cassiaanse ook ballen hebben?’ Zijn lippen perste zich op elkaar, zijn woordgebruik was wel erg.. toepasselijk.

Ze had wel al door dat er een vrij knappe jongen al een tijdje naar haar stond te kijken, maar ze had verder haar aandacht er niet op gericht. Dat deden ze wel vaker, glimlachte ze in zichzelf. Toen ze eenmaal wegliep, merkte ze dat ze achterna gelopen werd. Ze gaf geen reactie, het kon ook toeval zijn. Toen er ineens tegen haar gesproken werd wist ze dat het dat niet was, en draaide ze zich om. Ze keek ietwat fronsend om om zijn opmerking, maar toen ze zijn jolige hoofd erbij zag snapte ze snel dat ze zich niks ervan aan hoefde te trekken. Bij zijn volgende opmerking grijnsde ze speels. "Ligt eraan hoe je 't ziet." [JE HEBT GEEN ZORGEN, ZORG MAAR DAT JE GENNIEEEET <3] Ze bekeek de jongen even in zijn geheel, hij was zeker niet lelijk. Maar wat ze precies met hem aanmoest wist ze ook niet. Dus deed ze maar gewoon haar normale ding. Ze liet zich achterover tegen een tafel aanzakken, haar boezem vooruit. "En het was puur uit verveling. Blijkbaar verveelden anderen zich ook, dat ze naar zo'n saai optreden kwamen kijken." Ze knipoogde naar hem. "Keek jij ook uit verveling?" Zei ze, met speels opgetrokken wenkbrauwen. "Of was je hier om andere redenen en raakte je afgeleid?" Ze keek even naar het broodje in zijn hand, dat duidelijk haar woorden bevestigde. Ze keek hem uitdagend aan, benieuwd hoe de jongen op haar houding zou reageren. Daarna betrok haar gezicht eventjes. "Zijn hier zoveel mensen van Shadra dan? Is me nog niet echt opgevallen eigenlijk, ik ben hier pas sinds gister." Ze keek om zich heen, en zag inderdaad wel veel mensen die voorkeur leken te hebben voor donkere kleuren, al zei dat natuurlijk niets. Als je een figuur van niets had trok je als meisje ook vaak zwart aan, puur en alleen om het te verbergen. Ze liet haar ogen even naar beneden glijden, wat dat betreft had zij niks te klagen. Ze vroeg zich af of ze de enige was die in kimono-maar-dan-dagelijkser-achtige dingen rondliep, ze had nog niemand anders erin gezien. En, zoals altijd, gaf de zeer lage uitsnede van haar blauwe kimonoachtigding een mooi zicht op haar witte kanten beha met diamantjes. Voor haar was dit niks bijzonders, zo liep ze er altijd bij.

Het was vreselijk irritant, hoe zijn blik naar het meisje toegezogen werd en haar zo strak in de ogen aan te blijven kijken. Hoe dééd ze dat? Hij zag wel hoe ze haar lichaam kantelde, zo dat alles net iets beter uit kwam. Hij moest zich inhouden zijn blik niet omlaag te laten schieten, had nu mee dat haar blik zo diep was en haakte zich vast aan het gevoel dat hij gedwongen werd haar aan te blijven kijken. Eén mondhoek trok omhoog, ging mee in haar spelletje en liet op een nonchalante manier één hand in zijn broekzak glijden. Hij liet haar praten, gaf niet gelijk antwoord. Liet haar in de waan dat hij speciaal op háár afgekomen was. Beide mondhoeken trokken nu op, ‘Nieuwsgierigheid,’ Verbeterde hij haar uiteindelijk droogjes. De mensen die zich rond haar heen hadden verzameld, alsof ze werkelijk iets spetterends deed, had hem er naar toe getrokken. Háár had hij toen nog geen eens gezien. Alhoewel, hij moest toegeven. Hij was ook enkel er op af komen lopen op haar vertoon. Niet dat hij dat toe zou geven. ‘Maak er verder zelf maar van of ik verdere bedoelingen had.’ Hij grijnsde haar nu lichtjes toe, zijn blik schoot omlaag. Shít! Was het eerste door hem heen schoot, vervolgd door een lichte optrekking die nauwelijks zichtbaar was bij het zien van de mooi uitkomende ronde vormingen die te zien waren onder de dunne stof. Zijn blik schoot evensnel weer omhoog als dat het omlaag was gegaan, ergens was irritatie te zien in zijn lichtgrijze ogen dat hij eraan toegegeven had. ‘Zo'n 80 %’ Beantwoorde hij haar vraag. ‘Gisteren?’ Het woord had iets vragend zijn lippen verlaten, had het eigenlijk alleen willen denken. Maar nu hij er zo bij nadacht, hij had haar inderdaad nog nooit eerder gezien, terwijl ze toch behoorlijk eiste met zo'n lichaam je blik op haar te richtten. ‘Er zijn nauwelijks tot geen mensen van Nova. Puffoon eveneens.’ Vertelde hij haar. ‘SSA wordt bijna een tweede thuis voor Shadraanse. Nog even en ze komen ook op andere etages te slapen.’ Zijn mondhoeken trokken om, maar aan zijn blik was te zien dat zijn glimlach niet gemeend was. Te lui om te hele tijd te blijven staan kwam hij in beweging en schoof aan de tafel waar ze tegen aanleunde. Niet direct ernaast, hij kende haar naam geen eens. Twee stoelen hield hij er tussen. Nam ondertussen weer een hap van zijn broodje. 'Cassiaans he?' Vroeg hij haar. 'Waarom nu pas naar SSA gekomen?' Schatte haar rond dezelfde leeftijd als hem,

Toen hij vertelde dat ze dat zelf maar moest bedenken, begon ze erover te twijfelen. Al wist ze enkele seconden later dat hij er niet met voorafgaande bedoelingen op af was gekomen, maar dat haar handelingen wel invloed op hem hadden. Ze glimlachte sexy en trok even haar wenkbrauwen op. "Goh." Vertelde ze bij zijn informatie over de planeten, ze was hier wel een donkere, zware boel dan. Zonder lucht en licht. Toen hij verwachtte dat ze waarschijnlijk Cassiaans had, glimlachte ze vaagjes. "Neuhh. Het klopt, in min aderen stroomt Cassiaans bloed, maar ik ben er niets opgegroeid. Mijn ouders reizen veel. Ik heb op alle planeten eigenlijk gewoond. Hierdoor weet ik ook wel wat over alle planeten. Jij bijvoorbeeld, komt hoogstwaarschijnlijk van Puffoon, niet?" Ze wachtte tot ze de bevestiging in zijn ogen zag. Ze knikte en keek hem warm aan, de twee stoelen verderop die hij stond. Om onbewust die afstand iets te verkleinen, ging ze op de stoel aan haar kant zitten. "Mijn ouders wilden terug naar een bepaald stadje op Shadra. Een hatelijk stadje. Dus besloot ik lol en educatie te combineren, wat hopelijk hier gaat lukken." Ze knipoogte naar hem. Ze steunde met een elleboog op tafel, met haar bovenlijf naar hem toegedraaid. "Ik ben Sheena Fujibayashi. En, ik weet eigenlijk niet waar ze zich nu verstopt heef, maar ik heb ook nog een huisdier, Corrine." Ze glimlachte uitnodigend naar de jongen, hopend dat hij ook ging zitten.

Zijn blik was geïnteresseerd iets opgeveerd zodra ze vertelde dat ze op alle planeten was geweest. Ze meurde waarschijnlijk wel een uur in de wind, maar gaaf was het ook. Hij kon het zich nauwelijks voorstellen, hoe het er op andere planeten uit zou moeten zien. Puffoon was oud vertrouwd, gewoontjes. SSA hier was, buiten gewoon. Maar daarnaast had hij enkel Cassia gezien, en man.. daar zouden ze waarschijnlijk nooit water te kort hebben. Ziek hoe de zeeën hier zich eindeloos leken uit te strekken. Zijn blik schoot opnieuw omhoog, terugblikkend in de ogen van het onbekende meisje tegen over hem, nadat ze zonder enige twijfel had laten vallen dat hij van Puffoon kwam. Hij gaf een licht knikje om haar woorden te bevestigen, begreep enkel niet hóé ze het zo snel wist. Viel het zo erg op? Hij draaide enigszins zodra ze dichterbij kwam en neerzakte op de stoel naast hem, een vaag, misschien nogal sullig overkomend, glimlachje kroop bij hem omhoog. Pure vriendelijkheid, wist zich ergens totaal geen houding te geven bij de óverduidelijke houding van Sheena tegen over hem. Hij rechtte er automatisch iets zijn rug door, boog niet naar haar toe zoals mensen zonder te beseffen deden bij andere waar ze genegenheid voor voelde. 'Zijn ze dat niet allemaal?' Mompelde hij droogjes zodra ze over een hatelijk stadje op Shadra begon. Lichtte verwarring was te lezen in zijn ogen, zijn wenkbrauwen trokken samen. 'Educatie?' Lijkt op erectie. Was het eerste wat door hem heen schoot. Zijn frons werd dieper. Het zal vast wel iets anders betekenen, heel iets anders. ‘Laurens Wildukind,' Stelde hij zichzelf ook netjes voor zodra Sheena dit ook deed. Je kon de lichte schittering in zijn ogen zien, hoe het glimmend tevoorschijn kwam. Hij kon het niet helpen. Vanzelf legde hij ook zijn onderarm op tafel en leunde ook zo iets naar vore. Een lichte glimlach verscheen, ‘Corrine?’ Vroeg hij geïnteresseerd aan haar. ‘Wat voor soort is ze?’ Hij beet op zijn tong, moest zich inhouden niet gelijk een verderre vragen stroom eruit te laten komen. Zijn hand ging omhoog, wreef de pony uit zijn gezicht en schoof het ook nog eens verder door een licht rukkende beweging van zijn nek. Homo.

Toen hij vroeg was educatie was trok ze heel even haar wenkbrauwen op, waarna ze ze meteen liet zakken. Jongens vonden het nooit leuk als je liet blijken dat je ze dom vond. "Iets om te leren, dingen die mij geleerd kunnen worden." Mompelde ze, waarna het haar opviel dat hij met een erg geïnteresseerd was bij haar huisdier, glimlachte ze. Tegenovergestelde van Bellingar. Ze floot zachtjes een toontje, eerst een paar lage noten waarna het hoog en lieflijk werd. Na weer een aantal lage noten hield het op, en Sheena keek verwachtingsvol naar de deuropening van de aula. Niet veel later kwam Corrine aanvliegen, haar kleurige staart vrolijk meewiegend in haar bewegingen. Ze vloog rustig naar Sheena, en landde langzaam. "Nieuwe vrienden gemaakt, Sheena?" Vroeg Corrine, met glinsterende oogjes naar Laurens opkijkend. Sheena keek met dezelfde pretoogjes naar Laurens. "Zoals je ziet, is ze niet echt een soort. Ze is een experiment geweest, van de duistere delen van de laboratoria van Puffoon. Hierdoor kan ze vliegen." Ze keek even met trieste oogjes naar Corrine, die kort doods voor zich uitstaarde maar zich daarna snel weer herstelde. "Maargoed, ze is nu lekker bij mij, waar ze het wel naar haar zin heeft geloof ik." Sheena krabde over haar koppetje, en Corrine spinde als reactie, waardoor er een enorme glimlach bij Sheena verscheen. "Je mag haar aaien hoor!" Zei ze lachend, kijkend naar Laurens' gezicht. Sheena tilde Corrine op en plofte haar neer vlak voor Laurens' neus op de tafel, Corrine was heel makkelijk. Corrine bracht haar neus dicht bij Laurens gezicht en keek vrolijk in zijn ogen. Haar meerdere staarten zwiepten vrolijk heen en weer.

Hij keek haar voor een kort moment met een nietszeggende blik aan. ‘Waarom zeg je dat dan niet gewoon?’ Vroeg hij haar uiteindelijk nogal simpeltjes toen hij uitleg kreeg over het onbekende, nu bekende, woord 'Educatie'. Simpele ziel dat 't is. Vaagjes trokkwen zijn wenkbrauwen iets samen toen haar lippen zich lichtjes tuitte. Niet veel later vulde ze de stilte op met zacht gefluit, een melodietje dat hij niet herkende. Niet wetend waarom ze het deed, luisterde er maar gewoon naar totdat ze uitgefluit was. Hij keek haar aan, verwachtte uitleg. Uitleg die hij niet kreeg. Ze keek om, hij fronste, keek toen ook maar om. Zijn blik volgde die van haar, kwam terecht bij de deuropening van de aula precies op het moment dat een kleine inelkaar gestauwde misvormde hond de aule binnen kwam vliegen. Verbaasd sperde zijn ogen zich verder open, terwijl zijn blik het kleine ding volgde. Eenmaal dichterbij kon hij zien dat het geen hond was, maar.. Hij fronste dieper. Wat was het dan wel in godsnaam?
‘Nieuwe vrienden aan het maken Sheena?’ Totaal geschokt vlogen zijn wenkbrauwen omhoog. Het dier, het iets, kon práten? Voor een kort moment was hij in totale verwarring. Maar zijn reactie was het tegenovergestelde van wat je zou verwachten bij zijn eerste gezichtsuitdrukking. In plaats van dat hij geschokt achteruitschoof met zijn stoel, boog hij zich fascinatie vol voorover en probeerde het diertje zo van nog dichterbij te kunnen zien. Zijn ogen schitterend terwijl het diertje zijn kopje naar hem omdraaide, en hem ook aankeek. Kleine, zwarte kraaloogjes keken hem met een intelligente blik aan. Hij keek niet op terwijl Sheena verder tegen hem sprak, kón zijn blik gewoonweg niet afwenden van Corrine. ‘Walgelijk,’ Reageerde hij op dat expirement gedeelte van Puffoon. Maar zijn toon paste alles behalve bij zijn woord. Het klonk geïnteregeerd, fascinatievol, afgeleid, geïnteresseerd, onder de indruk. Hij hield zich teveel bezig met Corrine. Pas toen Sheena Corrine in één keer opeens oppakte en voor zijn neus plantte veerder hij weer iets op, geschrokken. ‘Ehm, oké.’ Klonk het iets verbouwereerd. Maar vervolgens stak hij maar al te graag zijn hand uit en liet deze over de vacht van het diertje heen glijden. De vacht voelde glad, aangenaam zacht, een fijne textuur. Zachtjes liet hij het nog een keer over het kopje glijden, om het vervolgens te kroelen onder haar nek. ‘Corrine,’ Had zich al evensnel weer erover heen gezet dat corrine ook gewoon kon praten, ‘Ben je de enige in je soort?’ Vroeg hij haar terwijl zijn vingers net zachtjes kroelde onder haar kinnetje.

Ze hoorde zijn woorden bij Corrine's verleden, maar ze zag zijn geïntrigeerde ogen die op Corrine gericht waren, en ze grinnikte zachtjes. Corrine merkte dat hij dichter naar haar toe kwam, maar ze had er geen problemen mee. Hij leek niet eng, zoals veel andere vriendjes van Sheena dat wel leken. Deze jongen leek vriendelijk. Toen hij haar begon te kriebelen spinde ze hoorbaar, en sloot ze haar oogjes. Toen hij onder haar kinnetje kriebelde leunde ze zachtjes op zijn hand in met haar kinnetje. Toen hij zijn vraag stelde, opende ze haar oogjes en keek hem serieus aan. "Ik ben het enige níét gefaalde experiment, de rest heeft het niet overleefd. Maar, om je vraag te beantwoorden, ja ik ben dus enige in mijn soort." Haar oogjes begonnen weer te schitteren, ze vond het leuk om speciaal te zijn. Ze wiebelde nog steeds vrolijk met haar staarten heen en weer. Ze was stiekem nog nieuwsgieriger dan Sheena naar deze jongen. "En jij, Laurens?" Ze vormde een glimlachje op haar koppetje. "Hoe oud ben jij? Waar kom jij vandaan? Waarom ben je hier?" Dit waren de standaard vragen die Sheena aan jongens stelde, alleen dan niet in zo'n rap tempo. Sheena schoot dan ook in de lach. "Corrine, je moet hem wel te tijd geven antwoord te geven op je vragen hé!" Corrine keek Sheena schijnheilig aan en Sheena porde even in Corrine haar buik. Daarna keken ze beide verwachtingsvol naar Laurens, hopend op antwoord. Corrine plofte naar op de tafel en legde haar koppetje op haar voorpootjes, haar zwarte oogjes nog steeds voor 100% op Laurens gericht. Sheena steunde met een arm op de tafel en legde haar hoofd in haar hand, hoewel ze nog steeds damesachtig bleef zitten. Haar ogen waren nieuwsgierig, maar ook ietwat verleidelijk. Met Corrine was ze duidelijk anders, maar ze ging niet heel het spelletje laten varen.

‘Hhmm,’ Liet hij zachtjes horen, als vage reactie op Corrine's antwoord. Zijn wenkbrauwen fronste lichtjes, zijn blik bedenkelijk. ‘Maar hoe kwam je dan bij Sheena?’ Voor een kort moment schoot zijn blik omhoog naar Sheena, vervolgens weer terug naar Corrine. Had alles behalve door dat hij wel hele erge persoonlijke vragen vroeg. Hij was gewoon ontiegelijk nieuwsgierig, had nog nooit zoiets gezien als Corrine. ‘Ik bedoel.. Je bent een expriment geweest van een bepaald bedrijf, je bent er als enige geslaagd uit gekomen. Waarom zouden ze je dan laten gaan? .. Ik snap het niet.’ Verward nu. ‘Of ben je ontsnapt?’ Een ietwat vrolijke grijns kwam nu op zijn gezicht, alleen al bij dat idee. Dieren expirimenten hoorde niet bij het leven, vond hij, in wat voor vorm dan ook. Automatisch glimlachtte hij lichtjes terug, als reactie op de glimlach van Corrine. Het was wel zo eerlijk, als hij naar haar vroeg mocht zij naar hem vragen. ‘17, Puffoon, om te leren.’ Een gigantisch grootte grijns kwam te voorschijn, had al haar vragen simpeltjes bij gehouden met korte antwoorden. Grijnzend keek hij op naar Sheena, die Corrine tegen sprak. ‘Het maakt niet uit.. Ik bedoel, ik vraag ook dingen aan haar,’ Glimlachtte hij Corrine vaagjes toe, had zijn aandacht weer op haar gevestigd. ‘Volgens mij wist je al dat ik van Puffoon kwam,’ Glimlachte vaag, had ergens zo'n idee. ‘Ik ben hier dit jaar pas gekomen, op SSA. SSA was duurder dan ik had verwacht.. het duurde lang voordat ik alles bij elkaar had gespaard,’ Zijn blik zakte wat vaagjes weg, begon zich niet op zijn gemak te voelen als ze het over geld hadden of iets. Hij had niet veel, en Sheena had overduidelijk wél veel. Zijn blik ging terug naar Corrine, ander onderwerp. ‘Maar vertel,’ Viel hij weer terug in het eerdere onderwerp, ‘Hoe zijn jullie met elkaar in contact gekomen?’ Vroeg het nu aan beide.

[Lis, je vroeg er zelf om, nu krijg je een lulverhaal ook. ^^]

Corrine knikte begrijpelijk toen hij zei dat het een tijd duurde voordat hij het bij elkaar gespaard had. Ze had vaker armoede gezien, al zag hij er niet erg armoedig uit. Hij zag er vooral erg... warrig en vrolijk uit. Sheena luisterde hoe hij zijn vraag voor de tweede keer stelde, deze keer met andere woorden. Corrine trippelde over de tafel naar Sheena, en ging zachtjes op haar schoot liggen met haar koppetje tegen Sheena's buik. Sheena verborg de pijn die ze nog steeds voelde voor haar beste vriendinnetje goed, ze wilde niet dat anderen haar zwakte zagen. 'Ik was 6 toen ik voor het eerst op Puffoon kwam. De oom van mijn vader had daar een groot huis, waar wij bij gingen wonen. Toen we er een week of drie woonde, vroeg ik aan hem hoe hij aan zo'n groot huis kwam. Hij antwoordde, logisch eigenlijk, dat hij veel geld verdiende. Hij beloofde me dat hij me foto's zou laten zien, maar die moest hij eerst nog maken. Gezien ik erg dankbaar was dat we in zijn huis mochten wonen, ging ik er niet verder op door. We hadden het slechter gehad. Het lag maar net aan de planeet, de regio en de stad of mijn vader werk kon vinden, en mijn moeder gewoon het huishouden kon doen. Als ze beiden moesten werken was ik veel alleen. Maar goed, verder naar waar we waren. Weken later kreeg ik foto's van hem, toen ik alleen op mijn kamer was. Ik zag allemaal schattige diertjes. Ik vond het gewéldig, ik riep bij iedere foto hoe lief ik ze wel niet vond.' Ze glimlachte even ietwat verbeten naar Laurens. 'Ik weet nog hoe ik riep of ik er niet eentje mocht hebben. Hij fronste, en antwoorde dat dat niet zo mogen, deze dieren moesten daar gehouden worden. Dan zouden ze uiteindelijk nog veel mooier en sterker worden. Natuurlijk begreep ik niet wat hij er eigenlijk mee bedoelde, dus glimlachte ik vrolijk en knikte. Ik dacht er niet te veel meer overna. Tot ik later mijn vader ruzie hoorde maken met mijn oom. Over waarom het hem nooit verteld was, waarom hij de ketchup van zijn kleren moest wassen voor iets wat hij níét gedaan had.' Ze hield even pauze en keek Laurens. 'Er had een protestgroep met ketchup en dode beesten van de vuilstortplaats, ja daar werden ze echt achtergelaten om weg te rotten,' Sheena hield even pauze en schudde met haar hoofd, 'naar iedereen in deze straat gegooid. Omdat mijn oom hier woonde, die de bedrijfsleider en tegelijkertijd ook een van de slimte technici van het bedrijf was.' Ze keek even vuil in de verte, ze zou die man nog steeds aan stukken kunnen scheuren. 'Maargoed, de protestgroep bleef aanhouden. Toen ze het uiteindelijk gepresteerd hadden binnen te breken, kwamen ze erachter dat er een heleboel dieren daar zaten die daar al een lange tijd vastgehouden werden, te wachten om ooit mee geëxperimenteerd te worden, en één in een groter hok. Eentje die aan een schokband zat, en waar allemaal meters aan vast zaten. Corrine.' Verduidelijkte ze, en ze kriebelde het beestje even over haar bol, waar zij weer in reactie op zachtjes begon te spinnen. 'Ze hebben zo veel mogelijk dieren geprobeert te bevrijden, waaronder dus Corrine. Wat ze met de rest van de dieren moesten was geen probleem, er waren overal wel gezinnen die een huisdier wilden en anders waren er boerderijen waar ze terecht konden. Maar wat ze met een dier moesten wat ze in principe niet kenden, wist niemand. Toevallig was mijn moeder gedurende het proces van de protesten vrienden geworden met één van de vrouwen die in de groep zat. De enige vrouw die begreep dat we nergens anders heen konden op het moment, want mijn vader had geen goede baan op Puffoon, we woonden daar alleen omdat we niet anders konden op dat moment. Mijn moeder besloot dat wij Corrine met ons mee zouden nemen als we daar weg zouden gaan, vlak na mijn 7e verjaardag. Tot die tijd is ze nog binnen de protestgroep gebleven, die veel meer van dierne wisten dan ik. Dus zij hebben uitgezocht wat ze allemaal kon, wat ze at, etc. Daar begon ze ook voor het eerst te praten. Ze was altijd onder de mensen geweest, waardoor ze die manier van communicatie nu ook onder de knie heeft. Toen ze eenmaal bij mij kwam was ze kerngezond en vrolijk. Gelukkig.' Sheena glimlachte vertederd naar Corrine, die inmiddels in slaap was gesukkelt. Ze keek daarna weer op naar Laurens, zijn reactie op het enorme verhaal peilend.