Ze wist waar de kamers waren en ze liep recht op een kamer af. Ze deed de deur open en lette niet echt op de omgeving. Ze was een beetje down en ze wist niet waarom. Ze keek even ongeïnteresseerd de kamer rond en zag dat er een bed vrij was. Ze gooide haar spullen in de kast en ging op het bed liggen. ‘Wat is er toch met me aan de hand?’, mompelde ze voor zichzelf. Ze deed haar ogen dicht en viel langzaam in slaap.

‘Mama!’, schreeuwde ze. Het huis stond in brand en zij zat er voor. Ze werd opgepakt. Ze schopte en sloeg om zich heen. Ze gebruikte zelfs haar magie die een kind van haar leeftijd nog helemaal niet kon gebruiken. Even werd ze los gelaten en ze rende weg. Ze rende en rende totdat ze niet meer kon. Daar viel ze in slaap. De volgende ochtend werd ze wakker door het zonlicht en keek om zich heen. ‘Goedemorgen, meisje.’, zei een warme stem. ‘Oma!’ Ze rende in de uitgestoken armen en werd stevig omhelsd. ‘Waarom ben ik hier?’, zei ze terwijl ze haar oma omhelsde. ‘Je speelde verstoppertje. Wat weet je nog?’ Ze dacht goed na. ‘We waren aan het spelen en toen pakte je me op. Ik maakte mezelf los en rende weg. Toen ..’ Ro beet op haar lip. Haar oma knikte. ‘Toen viel ik in slaap. En nu heb je me gevonden. Gaan we zo naar huis?’ Haar oma knikte weer en Ro stond op. Ze liep al in de richting van haar oma’s huis. Ze zag niet dat haar oma haar peinzend achterna keek. Haar hoofd schuddend zei ze: ‘Ooit krijg je je geheugen terug, meisje. Daar zal ik voor zorgen.’

Met een schok werd ze wakker. Ze had die droom al jaren niet meer gehad. Met haar hoofd in haar handen had ze nu pas door wat voor schade ze aan had gericht en ze zag dat alles een beetje verwaaid was. Terwijl haar ogen door de kamer gleden zag ze een ander paar ogen die van de andere kant van de kamer haar aanstaarden.

Draaiend lag Ephony in haar bed, ver in slaap als je naar haar gezicht keek. Op haar buik, haar ene been hing half uit bed, haar mond een stukje open en haar blonde lokken warrig door het slapen. Ze had niets gemerkt van het nieuwe meisje dat binnen was gekomen, dat zou waarschijnlijk maar beter zijn geweest. Ephony was altijd de enige geweest op de etage, totdat Laurens natuurlijk aankwam. Als ze merkte dat er een nieuw meisje van Puffoon was aangekomen zou ze waarschijnlijk door het dolle zijn gegaan. Ené, de blauwe draak met de afmetingen van een paard, een iets te lange staart en vleugels lag zo goed mogelijk opgekruld naast het bed van Ephony. Haar kop lag op het voeteneinde, haar blik op haar baasje gericht. Ze had niet opgekeken bij de geluiden, had alleen maar recht voor zich uit hoeven kijken om te zien wat er in de kamer gebeurde aangezien het bed van Ephony in de verste hoek stond, bij het grootste raam waardoor Ené op dit moment zo recht naar de deur kon kijken. Bij de slaapgeluiden die niet van Ephony vandaan kwamen tilde ze langzaam haar kop op. Al even langzaam en soepel richtte ze de rest van haar lichaam op, liep langzaam door het brede gangpad tussen de voeteneinde van de bedden door. Haar lange staart zwiepte achter haar aan, de nagels van haar klauwen tikte zachtjes op de houten vloer. Zodra het meisje omhoogschoot stond Ené met een al dezelfde schok stil, richtte haar strakke inktblauwe ogen op het meisje, keek haar bijna onheilspellend aan. Haar vleugels wat opgeheven maar nog dichtgeklapt, haar staart nu doodstil en haar kop naar haar toegedraaid. Een zacht snurkgeluidje kwam van Ephony haar bed vandaan, rolde zich om en krulde zich op onder haar deken waarna ze ongestoord doorsliep. Zachtjes snoof Ené, keek het meisje nogsteeds strak aan met een blik alsof ze wilde zeggen 'durf het eens veel geluid te maken'.

Romance keek met interesse naar de ogen. Het waren de ogen van een draak. Het was een mooie draak, maar ook erg gevaarlijk. Nu zag ze pas dat er iemand in het andere bed lag. Die sliep echter nog. Dat wist ze zeker. Ze stond voorzichtig op en begon op te ruimen. Ze had alles wel erg laten omwaaien. Tegen de tijd dat ze alles weer netjes had, was ze weer uitgeput, maar ze wilde niet slapen en begon haar haar te kammen. Ondertussen keek ze naar de draak die haar nog steeds goed in de gaten hield. Ze stond op en liet de borstel vallen in haar koffer. Ze liep voorzichtig naar de draak en stak haar hand uit. ‘Ik heb nog nooit een draak ontmoet, maar dit is wel een speciale ontmoeting. Je bazin is nog aan het slapen en jij houdt de wacht.’ Het meisje was nog steeds diep in slaap. Geen lichte slaper dus. De draak snoof en Ro durfde niet verder. Misschien toch niet zo’n goed idee. Ze liep naar het raam en zette het open. Het duurde niet lang voordat Fire voor haar verscheen. Ze had blijkbaar gemerkt dat er iets aan de hand was. ‘Het is goed, meisje. Ga maar lekker slapen.’ Romance bleef daar een hele tijd staan en liet de wind door haar haren glijden. Ze hoorde wat geluiden achter zich, maar had geen zin om om te kijken. Ze zou vanzelf wel zien wie het was.

Een tweede keer draaide Ephony zich woelend om, mompelde wat onverstaanbaars wat uitmonde in een geïrriteerde zucht waarna ook haar gezicht weer ontspande. Duidelijk in een droom verwikkeld waar iets niet helemaal goed verliep. Enés inktblauwe ogen waren voor een moment gericht geweest op de uitgestoken hand, had geen spier bewogen. Haar intelligente blik sprak boekdelen, een stap dichterbij en ze was een vinger kwijt. Misschien kwam het gewoon aan het tijdstip van de dag, maar Ené was weer eens in een chagerijnige bui. Langzaam draaide ze haar nek, volgde het meisje door haar kop mee te draaien toen ze naar een van de ramen liep. Zodra dezen openging blies de gure herfstwind naar binnen, rilde Ephony automatisch in haar bed en zwiepte Enés staart wat geïrriteerd heen en weer. Toen de het - in de ogen van Ené - mislukte paard voor het raam verscheen versmalde haar ogen ietwat, draaide ze haar gehele lichaam moeizaam om door haar lange afmeting waarbij haar staart wat onzachtjes tegen de houte spijlen van de hemelbedden tikte. 'Ené,' bromde Ephony, niet duidelijk of het in haar slaap was of niet. De draak liep terug naar het bed van haar vriendin, haar blik strak op het vliegende paard gericht. Haar houding gespannen, de spieren onder haar schubben duidelijk te zien terwijl ze bewoog en haar vleugels wat opgeheven. Na zo'n lange tijd was ze niet gewend dat er meer mensen waren op de slaapkamer, ook aangezien Laurens op de jongensslaapkamer sliep. Een zacht, herinnerend gegrom kwam diep vanuit haar keel omhoog; waarschuwend. Nog een beest met de schofthoogte van een paard zou niet goed zijn voor het meubilair, niet dat Ené daar voor een moment aan dacht.

Nadat er nog een paar keer duidelijk was gegromd keek ze om. Het was die draak weer. En meteen verscheen Fire weer. ‘Ga maar slapen. Ik los het wel op.’ Ze deed het raam dicht. ‘Goed?’, vroeg ze de draak. Ro liep terug naar het bed en ging er op liggen. Ze kon niet slapen en had ook geen zin om alleen maar te liggen en dan weer na te gaan denken. Eigenlijk moest ze met Fire nu een heel eind vliegen om haar hoofd leeg te maken, maar ze wist dat Fire haar rust ook nodig had. ‘Dan maar wat oefenen.’, mompelde ze tegen zichzelf. Ze lag plat op bed en stak haar handen omhoog. Tussen haar handen vormde ze een bal van lucht. Ze liet het draaien en het ging steeds sneller totdat ze het in een keer stopte. Nu hing het rustig te wachten tussen haar handen. Daarna splitste ze het in drie kleine balletjes. Terwijl ze de eerste twee stil hield liet ze de laatste draaien. Daarna stuurde ze de middelste de andere kant op en de laatste dezelfde kant op als de eerste. Dit was een eenvoudige oefening, maar nodig anders mocht ze de andere oefeningen niet proberen. Nu had ze haar concentratie onder controle en ze wilde geen herhaling met het ongeluk in het dorp op Puffoon. Meteen vielen haar balletjes stil en ze zuchtte geërgerd. Nu had ze erg geen zin meer in en ze liet haar handen vallen op het bed. Zo lag ze een hele tijd en hoorde af en toe het meisje naast haar bewegen en kreunen. Ze kwam half overeind en ging op haar zij liggen om naar het meisje te kijken. Het enige wat ze zag waren haar blonde haren boven de deken uitkomen.

Alleen een vaag goedkeurende snuif kon er vanaf komen bij Ené, tilde haar kop weer statig op om met gekrulde nek het meisje strak aan te blijven kijken. Nog even keek de draak chagerijnig om toen het meisje nog durfte door te murmelen, liep om het bed van Ephony om om daar weer door haar poten heen te zakken, haar staart rond de poten van het bed te krullen en haar kop opgeheven te houden. Scherp, haar inktblauwe ogen die in dit weinige licht zwart leken, keek ze het meisje aan. Haar blik haakte er niet vanaf, ook niet toen Ephony zich wild omdraaide met een zwaar gemurmel vanuit haar droom. Pas toen een harde bonk hoorbaar was blikte Ené een beetje verdwaasd over het bed heen naar de andere kant. Daar zat Ephony wijdbeens met de deken half over haar heen en een wijdgesperde blik voor zich uit op de grond. 'W-wat...' kwam het er spastisch uit, meer voor zichzelf dan enige ander levend wezen. Door haar schrik moment had ze nog steeds niet door dat er nog een ander mens aanwezig was op de etage. 'Ené..' murmelde Ephony wat gekrenkt toen ze de geamuseerde twinkeling in de draak haar ogen zag. 'Niet grappig,' bromde ze slaperig, krapte wat aan haar hoofd en geeuwde luid. 'Verdomde dromen,' bromde ze chagerijnig, verstrooid omdat haar nachtrust was verstort door een te dun bed.

Ro keek rustig toe hoe het meisje wakker werd uit haar dromen. Het waren blijkbaar geen leuke dromen geweest, maar dat had ze al doorgehad aan het gewoel van het meisje. Ze bleef stil liggen en keek geamuseerd toe. Nu zat het meisje rechtop en keek de draak aan. Die heette iets van Ené. Ze wist dat ze moest reageren om het meisje geen rolberoerte te geven en ging zitten op het bed en keek haar aan. ‘Slecht gedroomd?’, zei ze met haar stem. En om duidelijk te maken dat ze geen kwaad in de zin had, stond ze op en liep weg om haar spullen uit te pakken. Ze wilde het al eerder doen, maar door die draak durfde ze haast geen geluid te maken. ‘Ik word Ro genoemd. En jouw naam is?’ Ze draaide zich om en leunde tegen de muur, terwijl ze het meisje aankeek.

Half grommend, alsof ze een verslechterde nabootsing van Ené deed, krabbelde ze overeind. Bijna woest greep ze de deken mee, liep een rilling over haar ruggegraat door de kou die plots rond haar lichaam pakte. Een dun nachtjaponnetje was toch iets te koud in de herfst. Bij de stem draaide Ephony zich verschrikt om, wikkelde zichzelf hierbij in haar deken waardoor ze weer bijna omviel. Aangezien ze eerst bezig was haar verpakte benen uit de deken te halen en tegelijkertijd niet om te vallen duurde het een aantal seconden voordat het intelligente geluid uit haar keel kwam. 'He?' was in eerste instantie haar antwoord op de woorden van het vreemde meisje. Schaapachtig staarde ze haar aan, volgde haar bewegingen toen ze haar koffer uitpakte. 'De.. ik... he?' vervolgde ze hoofdschuddend bij de vragen. Midden in de nacht was dit niet goed. 'Wie... Wacht,' ze fronste, besefte dat ze niet geheel inteligent overkwam op dit moment. 'Ephony Duvessa,' beantwoorde ze nu met een verzekerde stem de vraag van Ro. 'Wat doe je hier?' kwam de vraag uiteindelijk droogjes over haar lippen, kwam niet bij haar op dat er ook nog wel eens andere kinderen van Puffoon op SSA konden komen aanzetten.

Ro moest licht glimlachen om de reactie van het meisje. Ze liet haar dan ook wel schrikken, maar zo’n geniale reactie had ze nou ook weer niet verwacht. Ze duwde zich weer weg van de muur en ging recht staan. ‘Wat ik hier doe?’, zei ze met gespeelde denkrimpel in haar gezicht. ‘Ik was van plan om te gaan slapen, maar ik kon niet in slaap vallen. Toen heb ik even het raam open gehad voor verse lucht, maar daar was je draak het niet mee eens. Daarna heb ik even wat oefeningen gedaan en toen werd jij wakker.’ Ze moest nu lachen. ‘Nee, ik ben een nieuwe student en ik zocht een slaapplek. Op deze kamer waren nog bedden vrij en dus nam ik maar een bed in beslag. Is wel goed toch?’ Ze keek nu de kamer rond en was tevreden. Het was een kamer die veel vrolijker was dan de gang naar de hoofdmeester en het kantoor zelf. Hier zat echt een gevoel in en was echt aandacht aan besteed. Ze wist niet hoe het eruit zou zien wanneer het licht was, maar ze wist wel dat ze zich hier thuis zou voelen.

Terwijl Ro met een verklaring kwam voor haar aanwezigheid hier leek de dommigheid van Ephony haar vraag pas echt bij haar door te dringen, kwam er een droge uitdrukking op haar gezicht waarbij haar lippen een vage glimlach weerspiegelde. 'Ené toch,' sprak ze de draak streng toe, met een uitgestoken vingertje en een moeilijk kijkend streng gezicht. Streng of boos kijken was niet echt iets wat ze kon, nooit gekund ook. Ené keek voor een moment haar baasje met een sceptische blik aan, rolde met haar inktblauwe ogen en slaakte een snuif, om vervolgens haar kop op het bed te leggen. 'Deed je nou echt wat ik dacht dat je deed,' reageerde Ephony uiterst verbaasd en kribbig naar de draak, doelend op de rollende ogen. Haar grijsblauwe ogen gingen weer terug naar Ro, keek haar nu glimlachend aan terwijl ze de losgetrokken deken om zich heen wikkelde. 'Kom je soms van Puffoon? Of was er gewoon een tekort aan slaapplaatsen op de Shadra etage?' vroeg ze het laatste wat voorzichtig. Hoewel ze een beetje het uiterlijk had van een Shadraan vroeg Ephony zich zwaar af of iemand van hen zich op een andere etage zou begeven. Ze plofte neer op haar bed, waardoor Ené even gestoord snoof wat genegeerd werd door Ephony, haar benen daarna in kleermakerszit vouwde en haar deken erover heen drappeerde om het niet koud te krijgen.

Ro keek rustig naar het gesprek tussen Ephony en Ené. Het was leuk om te zien hoe anderen omgingen met hun dieren. Ze voelde zich zelf niet de bazin van Fire. Ze snoof even. Dat kon zelfs niet. Als Fire zou willen dan zou ze weg zijn, maar ze hadden samen die klik die ervoor zorgde dat ze altijd haar aanwezigheid zou voelen. Bepaalde dingen liet ze Fire niet doen, maar voor de rest had Fire de meeste inspraak in wat ze deden. Nu keek ze Ephony recht in de ogen. ‘Geen idee of er te weinig plaatsen waren, want ik kom inderdaad van Puffoon. Ik had wel eerder willen komen, maar ik werd opgehouden. Waar kom jij dan vandaan? Van het rijke of het arme gedeelte?’ Ro hoopte dat ze niet te recht voor raap zou zijn en dat Ephony zich niet beledigd zou voelen, maar als ze wist waar ze vandaan kwam dan wist ze wat meer waar ze over konden praten. Zijzelf wist niet waar ze vandaan kwam. Haar oma had een plaatsje in de bergen waar ze woonden totdat ze overleed en haar ouders had ze nooit gekend. Haar oma was ook niet iemand die daar over sprak en ze wist nog steeds niets. Het enige wat ze wist was dat haar achternaam Collolan was, maar daar bleef het bij. Nu ging ze echter zelf ook weer op het bed zitten en masseerde haar voeten.

Een bijna verlichtende lach kwam op haar lippen zodra Ro haar vermoedens bevestigde. 'Puffoon, geweldig! Welkom op de etage. Ik ben een van de twee andere bewoners, Laurens ligt hiernaast waarschijnlijk te slapen. Ja, mogelijk wel, hem kennende. Maar dan zijn we nu met z'n drieën,' sprak ze enthousiast, Ro verwelkomend op de etage alsof het iets wat waar alleen hooggeplaatste mensen in konden komen. Bij haar laatste vraag leek haar hoofd wat achterover te wijken, was er voor een flits een frons te zien op haar gezicht. 'Ik kom uit het noorden,' beantwoorde ze Ro's vraag op een andere manier. Het noorden, het rijkste deel van Puffoon. Ja, haar famillie had de nodige centen, maar daar sprak ze niet over. Niet dat ze zich ervoor schaamde, ze vond het gewoon niet boeiend genoeg om over te praten. Een brede glimlach kwam weer op haar lippen. 'Sorry als Ené hier je nogal opgelaten heeft laten voelen. Ze is niet zo goed met nieuwe mensen,' haar grijsblauwe ogen gingen even naar de draak, die schijnheilig terugblikte waardoor Ephony met opgetrokken wenkbrauwen glimlachend haar hoofd schudde. Als Ené haar bui niet had moest je ook niet proberen moeilijk te gaan doen tegen haar, hoewel de draak haar eigen grote afmetingen nog niet geheel gewend was wist ze er aardig mee uit de klauwen te komen. 'Ben je hier al lang?' vervolgde ze nieuwschierig, merkend dat ze nu voor het moment niet wilde gaan slapen na haar 'ontdekking' van de nieuwe kamergenoot.

Ro was blij met de verwelkoming. ‘Ik dacht al dat ik hem hoorde kreunen. Heeft hij nog steeds zo’n pijn weet jij dat?’, vroeg ze met belangstelling. Ze ging in kleermakerszit zitten en knikte na haar antwoord. ‘Dat is niet aan je te zien, gelukkig. Ik haat het echt als mensen daarmee te koop lopen.’, zei ze. ‘Zo van: Oh, kijk mij nou. Ik krijg alles van pappie en mammie en ik hoef er niets voor te doen en jou kijk ik niet aan, want je bent arm.’, speelde ze een bekakt stemmetje. De opmerking over de draak vond ze niet zo boeiend. ‘Maakt niet uit joh. Ik kom midden in de nacht aanzetten en dan verwacht ik dat ze me in de armen springt? Nee hoor. Ik zou haar denk ik niet kunnen houden.’ Ze richtte haar blik op Ené. ‘Kun jij niets aan doen.’ Na haar vraag richtte ze zich weer op Ephony. ‘Nee. Ik ben vanmiddag aangekomen. Maar wel meteen mensen ontmoet dus dat is wel leuk en spelletjes met ze gespeeld.’ Ze dacht aan de vliegles met Laurens. Ze moest lachen. ‘Maar jij dan? Hoe lang ben jij hier al?’

'Pijn?' kwam haar gedachtegang er hardop uit bij Ro haar woorden over Laurens. Haar wenkbrauwen hadden zich op dat zelfde moment gefronst, maar leken daarna weer omhoog te schieten met een brede grijns. 'Al kennis gemaakt met hem? Ik weet niet of hij nog pijn heeft, of waarvan,' grijnsde ze, lichtelijk nieuwschierig wat hij nu weer had gedaan. Ze trok de dekens wat beter over zich heen, voelde de kop van Ené tegen haar been aan schuiven en legde liefkozend haar hand op de neus van de blauwe draak. De woorden van Ro waren nogal recht voor zijn raap, maar ze snapte de bedoeling van het meisje. De enige reactie die ze kon geven was instemmend knikken. Ené snoof, licht geïrriteerd bij de woorden van Ro over de draak. 'Daar is zij het ook mee eens,' grijnsde Ephony waarbij haar ogen even naar Ené schoten. De inktblauwe ogen van de draak keken nog steeds strak naar Ro, emotieloos nu. Nu Ephony het zo zag kon Ené net als Savador kijken, mocht hij weer eens in een norse, intimiderende bui zijn. 'Spelletje?' vroeg ze nieuwschierig, benieuwd naar of Laurens daarbij zat. 'Ik ben hier al een hele lange tijd, ik denk toch bijna een jaar,' beantwoorde ze haar spraakzaam. 'Je verveelt je hier nooit, dat kan ik je wel zeggen,' grijnsde ze wat zwakjes naar haar.

Ro grinnikte. 'Nou luister. Ik weet niet of ik het mag vertellen van Laurens, maar dan heeft hij in dit geval pech. Ik kwam vanimddag aan op het grasveld voor school en ontmoette hem. Hij kwam waarschijnlijk op me af vanwege mijn vriendin, maar dat maakte me niet uit. Fire is een dochter van een eenhoorn en een pegasus en hij zat haar de hele tijd aan te kijken. Fire heeft zo haar truukjes om erachter te komen of iemand te vertrouwen is en ze wilde Laurens uittesten. Dus heb ik Laurens overgehaald om mee te vliegen, maar hij kreeg pas door wat vliegen was toen we hoog in de lucht waren. Hij kwam niet zo heel handig neer op de rug van Fire. Hij kwam echt met een smak op haar terecht en nu heeft hij een beetje pijn.' Ro ging even terug met haar gedachten. 'Moet dat nou?', mompelde ze tegen zichzelf. Ze ging staan, maar liep van het raam weg. Het was Fire die haar riep. Ze wilde kennismaken met het meisje. 'Ik denk ook niet dat ik me hier zal vervelen.' Nu gingen haar haren iets waaien. Ze keek met een geirriteerde blik naar het raam. Daarna zuchtte ze. 'Ephony. Fire wil je graag ontmoeten. Ze vindt het leuk om mensen van Puffoon te leren kennen.' Ze zag voor het raam iets bewegen. Het duurde een seconden en daarna was het weer weg. Fire was aan het vliegen terwijl ze wachtte op het antwoord van Ephony.

Terwijl Ro sprak kropen Ephony's wenkbrauwen steeds een stukje hoger. Het eerste klonk herkennend, Laurens grote liefde - en daarbij waarschijnlijk de enige - waren dieren. Groot, klein, maakte hem niet uit. Volgens mij kon hij uren bezig zijn met een kever te bekijken, en de rest van de wereled te vergeten. Een vliegend dier, niet zo heel gek als je van Puffoon kwam. Er waren vele bloedlijnen van elke soort vliegend dier, van vogel tot draak. 'Ooh,' reageerde ze wat kleintjes op haar woorden. Hoe ze het vertelde klonk het haar niet zo heel leuk, zoals Laurens terrecht was gekomen. De op van Ené schoot al omhoog voordat het bijna onverstaanbare gemompel van Ro te horen was. 'Hm?' klonk het vragen van Ephony af, deels voor Ené en deels voor Ro. Een zacht, aanhoudend gegrom kwam bij Ené omhoog die haar blik strak op het raam gericht hield. Zuchtend richtte Ephony haar aandacht op Ro, die uitleg gaf voor haar acties, en daarbij ook die van Ené. 'Ik vind het goed, hoewel het me moeilijk lijkt dat ze door dat kleine raam naar binnen kan. Wacht, ik klim wel op het raamkozijn,' ephony sprong al op, greep haar ochtendjas en deed deze vluch aan. Ené gromde opstandig achter haar, ging staan en zwiepte met haar staart. Met een noodsprong lande Ephony op haar buik om het vaasje met de nachtzwarte, brandende roos op te vangen. 'ENÉ!' riep ze verschrikt uit. Het dier was iets te enthousiast geweest met haar opstandige reactie, had het nachtkastje van Ephony slordig aangetikt met haar te lange staart. De roos had ze ooit eens van Savador gekregen. Eeuwig brandend met vuur dat aangenaam warm voelde aan je huid en je niet brande. Op haar buik met haar armen voor zich uitgestrekt en het vaasje zonder water in haar handen geklemd keek ze wat norsig naar Ené, die emotieloos terugblikte. Ze krabbelde moeizaam op, zette het vaasje terug met een laatste strenge blik op Ené. 'Dus, raamkozijn,' ging ze door waarna ze naar het raam liep en deze opende. Meteen werd ze begroet door de gure herfstwind, vond het opeens niet meer zo'n goed idee dat ze naar buiten zou klimmen. 'Even kijken hoor,' klonk het bedachtzaam waarna ze haar handen erop zette en zich met een sprongetje afzette. Moeizaam kreeg ze haar benen naar buiten, waarbij deze nu in de openlucht bungelde. Natuurlijk was de Lucht Etage de hoogste van alle etages, en leek de weg naar beneden aardig pijnlijk.

‘Je hoeft niet. Fire kan niet alles meteen krijgen als ze dat wil.’, probeerde ze nog in te brengen, maar Ephony sprong al op. Haar hoofd schuddend liep ze achter Ephony aan. Ze was niet van plan om Fire een extra klopje te geven vanwege deze ontmoeting, maar moest ook wel lachen in zichzelf. Het was een eigenwijze merrie. Ze schrok zich rot toen Ené iets omver stootte en Ephony een noodlanding moest maken om het vaasje te kunnen redden. Ze keek naar de zwarte, brandende roos. Het was een zeer mooie roos die duidelijk was betoverd. Misschien een geschenk van een geliefde? Ze liep gauw naar het raam zodra ze de gure wind voelde die de kamer binnendrong. Onderweg pakte ze gauw een sjaal van haar koffer en zag Ephony al over het kozijn klimmen. Zodra zij er ook stond, zag ze Fire al. Ze hing drie meter voor hen met haar vleugels zacht golvend op de golven van de wind. ‘Ephony. Dit is Fire.’, zei ze. ‘Fire. Dit is Ephony.’ Fire richtte haar aandacht op het meisje en kwam iets dichterbij. Nu konden ze goed haar witte hoofd zien en door de wind zag je ook het litteken dat was veroorzaakt door een magiër. Het was een rechte zwarte horizontale streep recht onder haar voorpluk. Het gaf haar een andere uitstraling, maar Ro was er al zo aan gewend dat ze het niet meer zo heel erg vond.

Wat onhandig hield ze haar evenwicht, krulde haar tenen automatisch in bij het voele van de koude buitenlucht. Glimlachend keek ze naar het vliegende wezen voor zich, liet haar ogen over het lichaam glijden, vergeleek het automatisch met dat van Ené. In groffe bouw waren de wezens hetzelfde. Alleen waren de spieren van het paard eleganter over het lichaam verdeeld, zag het er allemaal wat... liever uit. Ené was, sinds ze was begonnen met groeien een paar maanden geleden, nogal ongelijk begonnen. Haar vleugels en staart waren in verhouding wat te groot en te lang, maar dit zou waarschijnlijk ook zo blijven. En de spieren waren duidelijk te zien en te voelen onder haar blauwe, gladde schubben. 'Dag meissie,' glimlachte Ephony naar het dier zodra Ro ze aan elkaar voorstelde. Voorzicht, met haar ene hand rond het raamkozijn naar binnen om niet naar buiten te vallen, leunde ze naar voren en stak haar andere hand wat bibberend uit. De kou begon meteen zijn tol al te eisen van Ephony's nog warme lichaam van het slapen. Voorzichtig, met beheerste bewegingen gingen haar vingers voorzichtig over de structuur van de dunne vacht op het hoofd. Uiteindelijk streelde haar hele hand haar hoofd. 'Hoe komen jullie aan elkaar?' vroeg ze zonder Ro aan te kijken, boog iets verder naar voren om de half onder de manen te strelen. Dit was heel wat anders dan de geschubte huid van Ené. Achter, in de kamer zelf, klonk een geërgerde snuif van Ené die alles strak in de gaten hield. 'Jaloers dier,' mompelde Ephony geamuseerd. Ené had een geheel eigen karakter, kon niet tegen haar verlies en was gauw jaloers. Ook wilde madame graag haar zin hebben, en kon behoorlijk kinderachtig doen als het niet ging hoe ze het had bedacht.

Ze merkte hoe voorzichtig Ephony deed en was erg blij. Fire kon soms nogal opvliegend reageren als iemand ruw bij haar was. Nu genoot ze van de strelingen en om het Ephony makkelijker te maken ging ze nog iets verder naar voren. Ro's gezicht betrok even na de vraag van Ephony. Het was logisch dat ze die vraag stelde, maar dat betekende niet dat ze het fijn vond om het te vertellen. 'Ik heb haar meegenomen nadat haar moeder is vermoord. Haar moeder was een pegasus en een magier probeerde haar te temmen. Ze viel hem aan om zo Fire te kunnen beschermen en is tijdens het beschermen overleden. Ik had genoeg tijd om Fire mee te nemen en we zijn ontkomen aan de magier. Daarna zijn we altijd bij elkaar geweest. Ik zorgde voor haar en zij zorgde voor mij.' Ro zuchtte na het verhaal en voelde dat Fire naar haar keek. 'Ik kan er gewoon niet zo goed tegen om terug te denken aan die tijd. Het komt wel goed.', mompelde ze geruststellend tegen de merrie. Ze keek op naar Ené die achter haar was. Ze was blijkbaar niet zo blij met wat er nu gebeurde. Misschien was ze een beetje jaloers, maar daar kon zij niets aan doen. Als Fire wat wilde dan kreeg ze het ook bijna altijd. Ze zag kippenvel op de armen van Ephony. 'Ehm. Ephony. Als je het koud krijgt dan moet je het zeggen hoor. Ik wil niet dat je ziek wordt doordat mevrouw hier per se kennis met je wil maken.'

Stilletjes, zonder haar strelende bewegingen te staken, luisterde ze naar Ro's antwoord. 'Sorry voor de vraag,' verontschuldigte ze zichzelf toen ze weer stil viel. Waarschijnlijk was dit telkens een opgaven om te vertellen, elke keer als die vraag gesteld werd. Stilletjes ging ze door, haar gedachtes bij het verhaal en bij Ené. Ze had de draak als klein, ielig salamandertje gekregen. En kijk nou wat er van haar geworden was. Een snuivende, zachtaardige, overjaloerse en oma achtige vriendin. 'Hm?' draaide ze haar hoofd vragend om hij het horen van haar naam, waarna er een grijns omhoogspeelde. 'Misschien wel een goed idee, de winter komt eraan en ik wil niet graag ziek worden. Mis je zoveel lessen,' brabbelde ze als antwoord, voelde haar tenen bijna niet meer. 'Dag Fire, ik denk dat we elkaar nog wel zullen zien. Pas op voor Ené als je haar tegenkomt, ze kan nogal sikkeneurig doen,' sprak ze het laatste zachtjes toe, waarbij ze een geïrriteerde grom vanuit de kamer hoorde. Voorzichtig slingerde ze haar voeten weer naar binnen, lande nogal onzachtjes op de grond en kreunde tegelijkertijd in. 'Koud koud koud,' bibberde ze waarna ze half huppelend en hobbelend naar haar bed verplaatste. Daar sprong ze op, plofte weer neer in kleermakerszit en sloeg de deken gauw om zich heen om vervolgens in de emotieloze en bijna chaggo ogen van Ené te kijken. 'Waat?' kwam het er schijnheilig uit, alsof ze niets had gedaan.

‘Maakt niet uit.’, zei ze zachtjes. Nadat Ephony naar binnen was gegaan en op het bed was gaan zitten, liep Ro nog even naar het raamkozijn. ‘Slaap lekker, meisje.’ Ze keek Fire na die nu weer naar beneden vloog en wist dat ze ergens tussen de bomen zou gaan slapen. Een plekje uit de wind en dan vond zij alles best. Ondanks haar zomervacht die ze nooit verruilde voor een winterwacht, had ze het nooit koud. Ze sloeg haar vleugels om haar lichaam en dan was ze heerlijk warm. Romance had zelf vaak genoeg tegen het lichaam van Fire aangelegen om te voelen hoe warm dat wel niet was. Daardoor was ze altijd goed de winters doorgekomen. Ro deed het raam dicht en ging op haar eigen bed liggen. Dit bed stond tegen de andere muur van de kamer en als ze op haar zij lag kon ze Ephony aankijken. ‘Hoe kom jij eigenlijk aan Ené?’, zei Ro.

Terwijl Ro afscheid nam was Ephony druk bezig Ené te vermaken. Ze was op haar buik gerold, lag met haar hoofd op haar handen en haar neus bijna tegen die van Ené. De nu bijna volwassen draak keek met kinderlijke twinkeling in haar inktblauwe ogen naar Ephony, die telkens haar wangen bolde en de lucht daarna uitblies tegen de draak haar neus. Telkens beantwoorde Ené het met een snuif, schudde af en toe haar kop om deze vervolgens weer zo gauw mogelijk terug te leggen. Het zag er nogal komisch uit, een draak als Ené met haar afmetingen in zo'n opgekrulde positie in een klein hoekje en een meisje voor haar met haar onderbenen in de lucht gestoken en blazend naar het dier. 'Ené,' lachte Ephony toen de draak vergat haar kop weg te trekken zodra ze snoof, waarbij Ephony lachend haar gezicht overdreven afveegte. Bij Ro's vraag draaide ze haar hoofd, tegen teleurstelling van Ené omdat Ephony haar aandacht verplaatste van haar naar Ro. 'Laat me even denken,' mompelde Ephony, draaide haar hoofd weer terug en staarde bedenkelijk naar de kop van Ené die weer hoopvol voor haar lag. 'Ik was zelf nog heel klein, ik denk een jaar of vijf. Mijn moeder wilde heel graag een dier, maakte haar niet uit wat. We zijn meer per toeval aan Ené gekomen, en toen het al bleek dat ze meer affectie naar mij richtte, werd ze automatisch van mij. Maar ze is meer een vriendin, ik denk dat je dat wel snapt. Haar echte naam is Enémerilda, maar dat vond ik altijd te lang. We hebben haar gehaald bij een hele bekende fokker, ze stamt af van de beste luchtdraak van lang geleden. Zijn bloed draagt zij mee, en dat zie je eigenlijk nog elke dag,' glimlachte Ephony, waarna ze een hand onder haar hoofd vandaan haalde en Ené over haar grote neus streelde. 'Ze heeft verschillende namen. En mevrouw hier is af en toe zo koppig en eigenwijs als een boom,' grijnsde ze plagend naar het dier, dat haar ogen vernauwde en hard snoof. Draken hadden nou eenmaal een hoge intelligentie, en Ephony kon zweren dat ze ook zou kunnen leren praten met veel oefening. Maar zonder woorden hadden ze al goed kunnen commenuceren, hoewel het soms nogal fout kon lopen.

Ze moest even lachen om wat de draak bij Ephony deed en luisterde naar het verhaal van haar. Ze had wel gehoord van luchtdraken die het ver hadden geschopt, maar toch vond ze het iets anders. Draken waren erg intelligent, maar toch lieten ze zich fokken door mensen. Ze schrok van haar gedachten. Dit waren niet haar gedachten, maar die van Fire. ‘Enemerilda is een hele mooie naam. Het geeft haar meteen een chique uitstraling.’, zei ze. Ze grinnikte om de woorden dat Ene eigenwijs kon zijn. Welke dieren waren dat nou niet?

-Sorry. Inspi-loos, maar wilde wat terug antwoorden.

Met een gigantische klap werd de deur opengegooid. ‘EPH!’ Brulde hij uit. Zijn blik werd gelijk naar Ephony's bed getrokken; wetend waar deze was in de lege, grote kamer. Het enige bewoonde gedeelte. ‘Eph,’ Zei hij opnieuw. Hij kwam de kamer binnen hobbelen op zijn dikke sokken. Had verder alleen zijn boxer en een hoodie aan. ‘Eph, ik ben me muts kwijt. Weet jij waar deze is?’ Het maakte hem echt niet uit dat het midden in de nacht was. Hij wist toch dat alleen Ephony hier lag dus dat hij alleen haar kon wekken en niemand anders. En Ephony chagerijnig maken was niet zo heel erg, zijn muts ging tenslotte voor. ‘Oh, hoi Ené,’ De draak had als tweede zijn aandacht getrokken. Zonder iets te zeggen liep hij door naar haar toe en boog zich over de draak heen om haar een kus op de kop te drukken ‘Maar eph,’ Hij kwam weer overeind, stond automatisch nu al bij haar bed en zag nu pas dat ze al in kleermakerzit zat. Op zo'n manier dat ze niet nét wakker kon zijn geworden. ‘Oh, je bent nog wakker.’ Hij glimlachtte vaagjes, des te beter voor hem. Maar nu fronste hij, waarom was ze nog wakker? Zeker lezen, zijn gezicht vertrok automatisch íetjes chagerijnig bij deze gedachte. ‘Maar ik ben dus opzoek naar m'n muts. En ik ga het echt niet grappig vinden als jij hem hebt.’ Zijn hand ging door zijn haren die geexplodeerd waren, leek het wel.

Ze schrok zich rot toen de deur in een keer werd opengegooid. Ze stuurde zich vanzelf een stuk naar achteren en kwam met een smak tegen de muur aan. Auw. Dat gaat een blauwe plek worden. Ze kreunde zachtjes en keek toen naar diegene die de kamer binnen kwam. Op haar gezicht kwam vanzelf een glimlach. Laurens was binnen gestormd. Hij had zich haast niet aangekleed en ze sloeg haar ogen neer. Had hij zich van te voren niet kunnen aankleden. Ze hoorde hem schreeuwen en moest wel opkijken. Zijn muts? Zoekt hij nu zijn muts? Hij is echt gestoord. Ze had de kans hem te laten schrikken en kon het niet laten. Ze stond op en liep langzaam in de lucht op hem af. Ze moest moeite doen om haar adem zachtjes te houden. Ze legde nog gauw haar vinger op haar mond naar Ephony gericht. Ze stond nu vlak achter hem. 'Ehm.. Laurens. Waarom zoek jij midden in de nacht je muts?', zei ze met een vrolijke stem. Ze kon niet wachten om zijn gezicht te zien.