Ephony grijnsde bij Ro's woorden. 'Naja... charmant is een kleine kant van Ené,' lachte ze, de blik van de draak negerend die haar weer nors aankeek. Haar hoofd draaide zich met een ruk om toen de deur met een smak opengegooid werd. Dit moment kwam als een bekend iets bij haar voor, vond het ook niet gek dat Laurens een moment later binnen kwam gestormd. Stilletjes, met een emotieloos hoofd, volgde ze Laurens met haar ogen. Enés humeur leek omgeslagen te zijn zodra ze Laurens in de smiezen had gekregen, haar ogen glinsterend en een uitgelaten blik erin. 'Muts?' kwam het er vragen uit bij zijn vraag of zij het kledingstuk had gezien. Ze vroeg zich niet eens af waarom hij op dit moment van de nacht zijn muts zocht, ging niet eens de moeite doen om iets als dat te gaan begrijpen bij iemand als Laurens. 'Heb je al onder je bed gekeken, onder je kussen. De hoop zooi die rond je bed ligt, in je kast, koffer, misschien heb je hem in de aula laten liggen. Badkamer gecheckt? Wc? uhm..' somde ze de plekken op waar de muts kon liggen. Ené had onschuldig naar Laurens opgekeken toen hij een kus op haar kop drukte, keek schichtig weg aangezien ze de vraag wel degelijk gehoord had. Ook Ephony had deze blik niet door, wist niet dat Ené in een speelse bui niet eens een van haar sjalen had gepakt maar deze keer de muts van Laurens. Het ding lag nu vast en zeker ergens op de etage verstopt, wachtend tot een volgende speelbui van Ené. 'Nee, werd wakker omdat ik uit mijn bed viel,' verbeterde ze hem droogjes, waarna haar blik naar Ro ging toen ze haar vraag hoorde. 'Waarschijnlijk om zijn snoep in de verstoppen, voor het geval Savador een etage check gaat houden,' beantwoorde ze de vraag al plagend met een grijns.

Hij had Ro totaal niet door, was totally in zijn paniek bui jegens zijn muts. ‘Ja.. ja, ja, ja, ja.. Badkamer? Hm,’ Terwijl Ephony haar lijstje opnoemde ging zijn hoofd mee en streepte alles af wat hij al helemaal overhoop gehaald had. Hij fronsde nu lichtjes. Lag zijn muts in de badkamer? ‘Nee, hij ligt ook niet in de badkamer.’ Herrinerde hij zich opeens. ‘Ben naar de wc geweest voordat ik ging slapen. Heb 'm daar niet gezien.’ Vertelde hij ongegeneerd onnodige details erbij. Hij zuchtte diep op een klagelijke manier. Waar kon zijn muts zijn? Hij had hem nodig. En daar was het, opeens uit het niets. Spastisch en met schokkende schouders schoot hij naar voren. Knalde tegen Eph's bed aan waar hij al aardig bij stond en schoot toen met een ruk om, om te kijken waar de stem vandaan kwam. Ergens was de stem hem vaag bekend voorgekomen, alsof hij hem kort geleden nog had gehoord. Zijn gedachtenkronkels werden bevestigd toen hij Ro zag staan. ‘Ro!’ Boos haast, puur omdat hij zo geschrokken was ‘Djees, laat me niet zo schrikken.’ Hij schudde met zijn hoofd, schudde zijn schrik er weer van af. Nu pas kwam het heldere moment. Maar natuurlijk, Ro kwam van Puffoon. Die moest hier natuurlijk ook slapen. ‘Oh sorry, ik heb je toch niet wakker gemaakt he?’ Vroeg hij dan maar. ‘M'n muts? Nou.. ’ Hij haalde koppig als een klein kind zijn schouders een keer op. ‘Ik heb 't koud.’ Vermoeid draaide hij zich half om naar Eph. ‘Ha-ha,’ Kwam er sarcastisch uit. Ephony probeerde altijd grappig te zijn met haar Savador grapjes, maar zodra zijn naam weer viel verkrampte zijn buik automatisch iets. Ook al werd het nu steeds iets lichter, deze verkramping, hij raakte bijna gewend aan de grapjes en zo zijn naam iedere keer te horen. Hij kreunde nu een keer, ‘het is écht koud. Eph, schuif op.’ Zonder iets te zeggen trok hij het dekbed omhoog en kroop naast heer onder de deken. Vervolgens trok hij een pruillip, ‘Ik wil m'n muts.’

Ephony schoot in de lach bij het zien van de spastische reactie van Laurens bij het horen van Ro's stem. 'Onhelder moment meid?' sprak ze tegen Laurens, doelend op het er achterkomen dat Ro natuurlijk ook hier moest slapen. 'Dan pak je toch een extra deken, of doe je een broek aan,' opperde ze, waarbij ze haar blik duidelijk over zijn blote benen liet gaan, om hem vervolgens met een brede grijns van oor tot oor aan te kijken. 'He?' kwam het er vervolgens onintelligent uit bij zijn comando dat ze op moest schuiven. Voor ze het wist werd ze opzij geduwd en werd haar bed bemand door twee mensen en een drakenhoofd. Droogjes keek ze opzij naar Laurens die de deken zowat tot zijn kin had opgetrokken. 'Zal ik er eentje voor je breien?' klonk het opeens enthousiast. Hij wilde zijn muts, en zolang die niet gevonden was kon ze hem wel helpen. 'Ooh, Ro. Als je wanten ofzo nodig hebt, vraag het maar aan mij,' ging ze al even enthousiast over naar Ro, alsof haar breikunsten van de bovenste plank waren. Wat ze niet wist is dat ze pas net was begonnen, en alles nogal fout liep. Maar ze moest iets hebben om haar gedachtes niet af te laten dwalen. Haar grijsblauwe ogen gingen naar Ené, die nog steeds hoogsonschuldig voor zich uitstaarde. 'Misschien wilt Ené ook een das,' bedacht ze zich hardop, alsof de draak zichzelf nooit van haar leven warm kon houden. De inktblauwe ogen van het dier schoten even naar haar baasje, reageerde bijna niet op de woorden. Dit verbaasde Ephony, had verwacht dat het dier haar weer nors zou hebben aangestaard en zich toen weer op Laurens zou richtten. 'Is er iets meissie?' vroeg ze bezorgt bij het zien van de blik in Enés ogen, die bij de vraag duidelijk verwijde. De kop schoot omhoog, keek onschuldig en bijna ongemakkelijk weg. 'Wat heb je toch?' bromde ze verbaasd, niet beseffend dat de liegtechnieken van de draak even slecht waren als die van haarzelf.

Ze moest glimlachen om de schrikreactie van Laurens en gleed weer naar achteren. Ze ging zelf op haar bed liggen. ‘Waarom heb je dan haast niets aan?’, vroeg ze Laurens doelend op de rillingen van kou. ‘Ik snap niet dat jullie het nu al koud hebben. Het is pas net herfst geworden. Hoe willen jullie de winter doorkomen?’, zei ze met verbazing. Zij had het haast nooit koud ondanks dat ze alleen maar een jurk droeg. Ze hoorde de reactie van Laurens toen Ephony het over Savador had en trok een wenkbrauw op. Hij heeft duidelijk iets tegen Savador, maar wat? ‘Wanten?’, vroeg ze.’Nou, als je per se wilt dan mag je het wel maken hoor.’ Ze draaide zich om en pakte haar pyjama uit haar koffer. Ze had die vaak aangehad, maar was nog lang niet versleten. Het was een zwarte broek van een zachte warme stof en een topje van zijde die haar buik en rug geheel bloot liet. Daaroverheen droeg ze dan vaak een vestje die ze los had hangen. Dit waren de kleren die haar oma haar had gegeven met de opdracht om dit alleen te dragen als ze in een echt huis of kasteel sliep. Ze was blij dat ze het nu aankon, want het was van haar moeder geweest. Als ze het droeg dan voelde ze zich verbonden met haar moeder. Ze had haar rug naar Ephony en Laurens toegedraaid en deed de broek aan. Daarna trok ze de jurk over haar hoofd uit en deed het topje aan. Het vestje eroverheen en ze was klaar. Ze hoorde nog de laatste woorden van Ephony. Met een bezorgde blik draaide ze zich om. ‘Is er wat met Ené?’

Hij richtte zijn blik op Ro die zich naar hem toegedraaid en net hoog intelligent de vraag stelde waarom hij dan niet gewoon wat meer lagen aan trok. ‘Nou, kijk.’ Begon hij zijn verhaal veelbelovend. ‘Mijn benen zijn niet koud, en mijn lichaam ook niet, want daar ligt mijn deken overheen.’ Hoe logish is dat. ‘Maar mijn oren zijn koud. Nu kan je natuurlijk zeggen: trek je deken over je hoofd heen. Maar dat vind ik niet fijn, want dan krijg je zo'n benauwd gevoel. Snap je wat ik bedoel? Zuurstof te kort en zo. En dan uiteindelijk doe je toch weer het deken van je hoofd af omdat je toch wel heel graag een beetje normaal wilt kunnen ademhalen. Nou heb ik wel al geprobeerd,’ kwam hij ervoor, voordat zij er mee kon komen. ‘om het deken als een cocon rond mijn hoofd te leggen, zo dat mijn gezicht wel vrij bleef. Kijk, thuis kan dat. Maar hier niet, want het deken is te klein. Echt heel erg irritant. En dan zeg jij natuurlijk’ was hij haar opnieuw voor, voordat zij er mee kon komen. ‘Pak dan een tweede deken. Nou,’ zei hij opnieuw. ‘dat vind ik niet fijn.’ Einde. Hij haalde lichtjes zijn schouders op alsof dit rede genoeg was voor haar vraag. ‘Dús.. wil ik mijn muts. Maar die ben ik kwijt.’ Met een licht sceptische blik draaide hij zich om naar Eph toen zei met het voorstel kwam om een muts te breien. Het geen wat ze ook bij zijn wanten had gedaan (Twee zakje die je om je handen moest wringen). ‘Hm.. nee dankje.’ Wees hij haar voorstel vriendelijk af. ‘Want volgens mij krijg ik dan een sjaal die ik om m'n hoofd moet wikkelen en geen muts,’ Hij grijnsde haar plagend toe, doelend op haar vreselijke breitechnieken en -kunsten. ‘Buiten dat wil ik gewoon m'n eigen vertrouwde oude muts.’ Hij trok het dekbed iets hoger op, iets wat doelloos was omdat hij wel al een trui aan had. Zijn blik ging naar Ené zodra Ephony hier tegen begon te praten. Lichtjes krulden zijn mondhoeken iets omhoog, gewoon bij het zien van Ené moest hij automatisch al glimlachen. Maar er was iets vreemds aan Ené's blik, iets wat zijn mondhoeken na een tijdje langzaam weer naar beneden deed zakken. Haar blik deed lichtjes iets bij hem aanflakkeren, maar nog net niet aan waardoor hij het al te bekende 'op het puntje van je tong'gevoel kreeg. Langzaam ontstond er een frons. Zag hoe Ené's ogen op een overdreven onschuldige manier, waardoor het alles behalve werd, weg schoten en weer terug blikten. Seconden gingen voorbij, zijn blik nog steeds lichtjes gefronsd. Tot dat.. Zijn voorhoofd ontspande, zijn zorgelijke rimpels verdwenen, maar de blik in zijn ogen werd verbaasd. ‘Jíj?’ Klonk het beschuldigent vanaf zijn kant, Ené's kant opgeworpen. Opzoek naar woorden zakte zijn mond íetjes open en bleef hangen, vergeten om hem weer te sluiten. Ené, zijn allerliefste ené, zíj was degene die zijn muts had gestolen? ‘Ik dacht dat ik je kon vertrouwen,’ Mompelde hij zachtjes, alsof Ené zonet een affaire had opgebiecht. Zijn wenkbrauwen trokkwen weer samen, op zo'n manier dat het leek alsof hij echt zijn tranen in moest houden. ‘Ené,’ Kwam er hardverscheurend uit. ‘Ené, mijn liefste, .. hoe kon je me dat aandoen?’

Ze luisterde rustid naar zijn verhaal. Af en toe wilde ze onderbreken, maar hij liet haar niet toe en vertelde het zelf al. Ze zuchtte diep. 'Maar misschien nog een idee. Neem dan een deken van thuis mee. Ga naar huis en neem je eigen deken mee hier naartoe. Of heb je zo'n rare deken dat zelf jij het niet durft mee te nemen?', zei ze en een glimlach speelde rond haar mond. Door de woorden van Laurens begon ze toch een beetje te twijfelen aan de breikunsten van Ephony. 'Hmm.. Ephony? Je kunt toch wel breien, hé? Ik zal ze sowieso dragen, maar gewoon even als geruststelling.' Ze liep naar haar bed en ging erop zitten. Ze had een koude rilling en sloot haar ogen. Haar haren vielen om haar gezicht en ze ademde diep in en uit. De lucht om haar heen werd iets warmer door haar uitgeademde lucht die ze vasthield. Ze bracht hierna haar haren weer naar achteren en borstelde ze met een borstel die ze altijd bij haar bed had liggen. Rustig vlechtte ze het in en proestte het uit toen ze de blik in de ogen van Laurens zag toen hij er achter kwam dat Ené zijn muts had gestolen. Voordat ze helemaal moest lachen maakte ze haar vlecht af en knoopte ze het vast. 'Arme Laurens, heeft ze nu je hart gebroken?', zei ze zacht en keek hem met glunderende ogen aan.