Met haar armen uitgespreid uit elkaar, haar ene been opgetrokken en haar gezicht bedekt met wat verwilderde lokken blond haar lag Ephony in alle rust op de doodstille en bijna uitgestorven Lucht Etage. Haar mond een stukje open, haar deken wat scheef over haar heen waarbij ze zachte snurk geluidjes produceerde. Alles ontging haar, haar eigen droomwereldje leek velen malen beter dan de koude lucht buiten haar bedje. Een haperend geluid kwam door haar neus, waarna ze zich op haar zij draaide en haar armen bij elkaar bracht. Een luid geluid van iets dat leek te vallen, gevolgt door een schuivend geluid deed Ephony bruut uit haar slaap halen. Dwasas knipperde ze met haar ogen, sloot uiteindelijk haar mond. Weer een geluid dat niet bij een normale nacht hoorde. Het was nog niet zo laat in de avond, Ephony was er deze keer vroeg in gegaan. Ze was nogal moe geweest, niet wetend waarvan. Maar nu ze wakker was gemaakt wist ze dat ze niet meer de slaap zou kunnen vatten. Een nogmaals hard geluid deed Ephony dwingen toch maar te gaan kijken wat er aan de hand was. Eenmaal in een dunne en sierlijke ochtendjas gestoken liep ze de zaal uit. Haar dunne nachtjapon was niet te zien, maar ze was blij dat ze wat extra's had aangetrokken. Bovenaan de trap, haar ene hand op de trapleuning en haar andere die de ochtendjas dicht hield, keek ze naar beneden. Haar haar nog wild van het slapen, en nog een duffe blik in haar verbaasde ogen. 'Laurens? Wat ben je in hemelsnaam aan het dóen?' kwam het er verbazingwekkend helder uit, vergeleken met de blik in haar ogen.

alleen Laulau &'nd Ephsels

Druk in de weer, van plaats naar plaats, dingen ophangend en verzettend. Het was alsof hij de hele kamer een nieuwe inrichting gaf, iets wat eigenlijk ook gewoon zo was. Tafels werden verplaatst, banken werden verschoven. Enkel de kasten, langs de muren, bleven op hun gebruikelijke plek staan. Maar dat kwam gewoon omdat ze te zwaar waren. Vol plezier was hij nu bezig een groot en wit deken vast te knopen langs de muren zodat het uiteindelijk een soort schuin afdekje werd. Precies boven de openhaart met daaronder al twee matrasjes liggend gevuld met een hoop kussens en dekens. Het opgehangen deken wat een tentachtig effect gaf hing schuinomhooglopend naar een paal die hij na veel gedoe wist weten te laten staan. Een zak chips en twee bananen legde hij alvast bij de twee bedden neer, het enige voedsel wat hij zo snel in zijn bezit had. Hij was net bezig een enorme schaal, die behoorlijk zwaar was, te verplaatsen totdat hij afgeleid werd door een vlieg, de schaal door zijn vingers glipte en het massieve ding met een Bónk! op de grond te recht kwam. Nog niet een milimeter kwamen zijn tenen ook onder het randje te recht en sperde zijn ogen en mond open in een geluidloze gil. Kreunend zakte hij in elkaar, vervloekte het ding hardgrondig en nam het vervolgens weer mee. Mopperend inzichzelf plaatste hij het in één van de kasten en begaf zich vervolgens weer terug naar het bewoonde gedeelte, waar alle kaarsen aanwaren en het haardvuur scheen. Met een ruk keek hij om toen hij opeens een bekende stem hoorde van boven aan de trap. ‘Eph!’ Zei hij gelijk vrolijk. ‘Je bent er al!’ Hij stond zelf in een grijze jogginsbroek, daar onder witte enkel sokjes en daarboven en bruin shirt met rare misvormde monstertjes. Een muts met een pompoen boven op en flapjes langs zijn oren bedekte zijn warrige haren en deed plukjes voor en achter nog net ontsnappen. Hij liet zijn armen weer zakken, in een opwelling waren deze omhoog gevlogen in een verwelkomend gebaar. ‘Kom, kom! Ik wilde je eigenlijk net gaan halen.’ Hij wenkte haar en verdween onder de 'tent'flap. ‘Wil je een banaan?’ Kwam er weer half onder vandaan met een banaan in zijn hand. ‘Je kan ook chocomelk nemen.’ Wees vervolgens met de banaan naar het apperaat. ‘Hij kan ook gewone koude hoor,’ En weer verdween hij onder de flap.

XD

Spoiler:

[ Geweldige plattegrond <33 ]

Wat verdwaasd gleden Ephony's ogen over de woonkamer, tenminste wat de woonkamer was geweest. 'Laurens, wat ben je aan het dóen?' kwam het er ongelovig uit, maar Laurens was alweer onder de tentflap verdwenen. Ze wist niet hóe hij dit voor elkaar had gekregen, en wilde het eigenlijk ook niet weten ook. 'Halen? Weet je hoe laat het is?' geeuwde ze waarbij ze haar openhangende ochtendjas los liet en haar hand voor haar mond sloeg. Hierdoor werd haar dunne nachtjapon zichtbaar. Langzaam liep ze de trap af, kreeg al gauw koude voeten waardoor ze daarna meteen doorliep naar de bank om zich daarop te laten vallen en haar benen op te trekken. Met haar armen eromheen geslagen en haar kin op haar knieën volgde ze Laurens handelingen. 'Laurens,' kwam het er nu doods uit, als teken dat hij stil moest blijven staan en zijn aandacht op haar moest vestigen. 'Wát ben je van plan met dit alles? Ik denk niet dat de school, en daarbij bedoel ik Savador, zo blij ermee is als je spontaan het intrieur veranderd. Ook al zijn we maar met z'n tweeën,' mompelde ze al even droogjes, met een doodse blik richting Laurens. Ze had nog niet eens onder de tentflap gekeken, wist niet zeker of ze dat uberhaupt wel wilde.

Dankje

‘Nee, dat weet ik niet.’ Was zijn antwoord droogjes toen ze aan hem vroeg hoe laat het was. Zijn hoofd ploepte weer tevoorschijn waarna hij deze richtte op de klok ergens aan de muur hangend. ‘Kwart voor 11, dat kan je toch ook wel zelf zien?’ Hij richtte zijn blik vervolgens weer vragend op Ephony om hierna weer te verdwijnen. ‘Zo laat is het helemaal niet en,’ Hij keek op toen hij opeens Ephony's stem hoorde, op een manier dat hij vanzelf omkeek en haar stilletjes en afwachtend aan bleef kijken. Zijn mond ging als iets open om antwoord te geven totdat ze 'Savador' liet vallen en deze weer dichtzakte. Hij keek haar aan, zijn ogen bedachtzaam waardoor er een korte stilte viel. Pas enkele seconde later begon hij met zijn antwoord. ‘Wat ik aan 't doen ben? Nou.. Ik wilde een slaapfeestje houden en hallo zeg, dat vinden ze vast niet erg.’ Klonk het nogal wijvig. ‘Morgen ruimen we het toch weer op? Daar worden ze echt niet boos om, hoor,’ Hij kroop weer weg om even later terug te komen met een banaan die hij in zijn mond propte. ‘Kow,’ Klonk het met volle mond, hij slikte de hap banaan door. Hij kroop weer terug. ‘Jij mag hierslapen,’ Hij wees naar het eerste bed, ‘Ik slaap daar,’ Waarna hij wees naar het tweede bed wat ernaast lag. ‘En we kunnen heel veel doen vanavond. We hebben natuurlijk de slaapzaal voor ons alleen.’ Hij keek vrolijk glimlachend om. ‘Ik weet nog wel een leuk spookverhaal,’ Hij wiebelde een keer met zijn wenkbrauwen, ‘Maar da's pas voor later. En verder kunnen we natuurlijk eten halen.. want ik heb echt een partij honger en d'r is nauwelijks eten hier.’ Hij haalde een keer nadrukkelijk de nu lege banenschil omhoog en rolde vervolgens met zijn ogen om zijn klacht te benadrukken.

Ze schudde haar hoofd. Naja, okee zo laat was het ook weer niet. Ze was zelf alleen een beetje moe. Dat begon eigenlijk na het Halloween evenement. Maar ach, ze had gewoon een slaap tekort. Dat kwam wel eens voor. School eisde nou eenmaal zijn nodige energie. Bij het woord slaapfeestje opende haar slaperige ogen zich tot de grote van schoteltjes. 'Je wilt...' stammelde ze verdwaasd, waarbij haar blik naar de tentflap ging. Ze had haar hoofd opgetild en gedraaid. uiteindelijk brak er een brede grijns op haar lippen door, Laurens sprak ondertussen over de kleine voorraad eten. 'Nou, wat doe je hier nog? Zorg dat je niet gezien wordt,' sprak ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze stond op, en liep droogjes naar boven. 'Ik zie je zo wel,' sprak ze, terwijl ze over haar schouder een blik naar Laurens wierp, op zijn manier haar wenkbrauwen op en neer liet gaan en de trap overdreven gracieus op liep. Inclusief het kleine beweginkje van haar hoofd waarmee ze een paar blonde lokken terug over haar schouder wierp en een licht omhoog getilde kin.

Een vrolijke, aanstekelijke grijns ploepte gelijk tevoorschijn toen hij haar vraag hoorde. Hij kwam overeind, ‘Ik ga al, ik ga al,’ Zei hij alsof ze hem al de hele tijd had lopen pushen. Lichtjes veerde hij overeind, was binnen de kortste keren al bij de deur. ‘Totzoo,’ Hij had omgekeken en schoot in de lach toen hij nog net zag op wat voor manier ze de trap afliep. Lichtjes hoofdschudden met een brede grijns sierend op zijn gezicht draaide hij zich om. Hij opende deur, sloot deze achter zich. Trappen achter elkaar gingen aan hem voorbij. Af en toe gleed hij via de leuning, pleurde dan half als hij eenmaal onderaan kwam en nam de volgende trap weer gewoon lopend. Zijn lichtvoetige passen met daarbij zijn luchtsturing mee gerekend hielden zijn passen stil. Alleen zijn val bij de laatste trap had hij niet voorzien. Onhandig struikelde hij naar voren wat naar zijn idee veels te hard doorgalmde. Stilletjes zwevend kwam hij weer overeind waarna hij panisch en paranoide achtig rond zich heen keek. Niemand te bekennen. Op zijn tenen, zijn handjes voor zich uitgestoken en met het puntje van zijn tong naar buiten trippelde hij door de gangen. Voor de gigantische deuren van de keuken bleef hij staan. Schichtig keek hij nog een keer om zich heen en opende de deuren vervolgens krakend. Stilletjes glipte hij naar binnen.
Hij zat op zijn hurken voor een kastje, had zijn zakken al volgepropt en gebruikte zijn shirt nu als buidel waar hij alles in legde. Helemaal in de ban van de dingen waarmee hij bezig was had hij de voetstappen niet gehoord. Pas toen de deuren van de keuken opengingen en de licht naar binnen scheen waardoor de man achter de lantaarn voor hem verblind werd schrok hij op. Met gigantisch grote ogen zakte hij door zijn hurken en schoof weg. Shit, shit shit.. Hij had sneller moeten zijn. ‘Wie is daar? De deuren stonden open.. ik weet dat je er bent.’ Hij moest zich inhoudend geen piepend geluidje te laten ontsnappen en keek vervolgens zo sneaky mogelijk om het hoekje.

Met een knal gooide hij de deur achter zich dicht, een lichte klamme laag bedekte zijn gezicht een schurend gingen de ademhalingen door zijn keel. ‘Óh. mijn. god. Eph!’ Hij haalde nogmaals diep adem. ‘Oh my gosh, Ephony d'r was iemand in de keuken en ik was daar en toen kwam hij binnen en ik was net bezig en o mijn god.’ Hij liep door naar de bank die aan hun voeteneinde van het bed stond en lade daar zijn buit op uit. Rolletjes, worstjes, kaas zelfs en snoepgoed rolde neer op de bank. ‘Ik was zo bang he!’ Ondertussen plunderde hij zijn zakken en haalde deze leeg. ‘Maar ik wist weg te komen, godzijdank.’ Hij trok zijn muts van zijn hoofd af en haalde daar onder vandaan ook nog iets tevoorschijn. ‘Eph?’ Merkte nu pas dat hij eigenlijk geheel geen reactie kreeg of anders wel een érg afwezige. ‘Eph?’ Nogal verdwaasd nu hij weer geen opmerking kreeg totdat hij opeens haar zag zitten; op de bank met een gigantisch dik boek op haar benen rustend. Van verdwaasd knepen zijn ogen opeens in slomotion samen en veranderde zijn houding. En daar was het, de stilte werd doorsneden. Een cowboymuziekje ging voorbij tududuuu, dududuuu Hij draaide zich langzaam naar Ephony toe terwijl een lege verfrommelde chipszak voorbij rolde. Zijn vingers vouwden samen tegen zijn handpalm, op zijn wijs- en middelvinger na. Hij stond stil, tot dat hij opeens een kort wenkje gaf met deze vingers. Een windvlaag ging razend door de bladzijdes heen en deed ze woest omslaan. Zijn ogen nog steeds samengeknepen wachtte hij op een reactie..

Toen Laurens de door uit glipte schoot Ephony met een grote snelheid omhoog. Als ze geluk had had ze eventjes tijd om die laatste bladzijdes van het hoofdstuk uit te lezen. Ze had energie gekregen, waarschijnlijk uit een laatste potje dat ergens verstopt zat diep in haar lichaam. Al gauw hobbelde ze de trap weer af met een groot, zwaar en dik boek in haar handen. Geheel geschreven in het Oud Puffoons, opgescharreld op een rommelmarkt. Ze was er nog nooit zo blij mee geweest. Het was geen gewoon leesboek, een liefdesroman. Maar omdat het in de oude tijd afspeelde was het volgeladen met kleine weetjes en andere dingen uit die tijd. Voor Ephony hét perfecte boek. Nu zat ze ingenesteld op de bank, had nog niet eens de moeite genomen om onder de tentflap te kijken en sloeg het grote boek open. Het was behoorlijk zwaar, en had grotendeels van een koffer ingenomen omdat ze hem persé wilde meenemen. Alleen haar haar wapperde een beetje toen de deur open sloeg, verder gleden Ephony's ogen nog steeds over de regels. Het lezen ging langzaam, was ook wel te verwachten. Zelfs de hele stortvloed van panische woorden drongen niet tot haar door. Gekluisterd was haar blik op de bladzijdes, haar handen krampachtig om het boek heen. Het geliefde stel had ruzie, en het ging er hard aan toe. Het achtergrond muziekje ging haar voorbij, haar ogen nog steeds strak. Een windvlaag, een gil, een blik die omhoog schoot, ogen die zich toeknepen en Laurens uitdagend aankeken. 'Dat was een foute zeg, cowboy,' gromde ze, geheel in stijl. Ze greep haar boekenlegger, sloeg met een harde klap het boek dicht. In een sierlijke opwelling zweefde ze omhoog totdat ze met gebogen benen op de bank stond. Langzaam strekte ze ze, tilde een been op en bracht haar armen uit elkaar. 'Whooeaaa,' ninja-achtig bracht ze de keert uit, sprong sierlijk op de armleuning van de bank. Haar voet haalde uit, maakte een lullig schopbeweginkje waardoor er een cirkelende windvlaag tegen Laurens borst aan knalde. Ze bracht haar voet weer terug, haar knie nog steeds opgeheven. Nu draaide haar armen, bracht haar handen uit die draai bij elkaar met haar handpalmen naar Laurens gericht. Vanuit dit punt spoorde er een tweede windhoos naar Laurens toe, mocht die eerste mislukt zijn. Met haar handen in haar zij, balancerend op de bankrand bleef ze met een tevreden uitdrukking staan.

Zijn blik bleef strak en serieus terwijl Ephony hem toesprak, geheel in de stijl alsof hij dalijk twee revolvers tevoorschijn zou trekken uit zijn zakken en deze zou laten rollen langs zijn wijsvingers. Hij schudde een tikkeltje met zijn hoofd zodat zijn pony uit zijn ogen verdween en keek haar weer aan. ‘Nou, I think dat I can besliss for my one what's a wrong zet or not.’ Klonk het overdreven met een 'cowboyaccent'. Hij keek toe hoe ze opeens in beweging kwam, zette hierbij één stap achteruit en keek naar haar op. Zo als het hoorde keek hij in stilte toe hoe ze langzaam haar been oplifte, geheel in evenwicht totdat ze opeens een kreet sloeg waar enkel een kungfu trap op kon volgen en hij in een draai verdween achter de bank. ‘HAHA!’ Wijzend kwam hij weer boven de bank vandaan met zijn kop, haar uitlachend omdat ze miste totdat een tweede, ónverwachte, windvlaag hem bereikte en hem knoerthard achterover deed slaan. Knipperend lag hij geheel plat op zijn rug en tilde net zijn hoofd iets op. Hij had maar enkele secondes nodig om te bedenken dat hij er ontzettend kwetsbaar bij lag en kwam gelijk weer overeind, zat al op zijn hurken in een haast onzichtbare move. Hij wiebelde een keer schurkachtig met zijn wenkbrauwen richting Ephony om vervolgens laag tussen banken en stoelen door te glippen die verspreid stonden door de woonkamer. Laag kroop hij over de vloeren, onhandig met zijn knieën opgetrokken. Het duurde even voordat hij weer te voorschijn kwam, nu met een gigantische mexicaanse hoed op die hij naar voren had laten knikken zodat deze gedeeltelijk zijn gezicht bedekte. ‘Dat was a huge mistake, darling.’ Klonk het weer met hetzelfde accent. Langzaam tilde hij zijn kin op waarbij zijn gezicht zichtbaar werd en hij haar met een zwoele blik aankeek. ‘Als I you was, i won't do it a second time.’ Opeens maakte hij aan draai, ging hierbij 360 graden rond zijn as en strekte zijn arm uit om de luchtsturing die hij hierbij meetrok haar kant op te sturen waarbij hij ook zijn tweede hand haar kant oprichtte. Bladeren ritselde op terwijl de lucht suisend door de kamer ging, Ephony's kant op. Gelijk schoot hij weer weg om een tegenaanval te kunnen ontwijken, klom op de stoelen die hij zo snel tegen kwam en sprong boven op de tafel. Voor een moment keek hij de kamer rond alsof hij de Koning was, de meest hoogst geplaatste. En keek hierna weer lachend naar Ephony. Als een aap ging hij de kamer rond, lichtte spullen als veren en blaadjes vlogen op zodra zij voorbij kwamen. ‘Née!’ Kermde hij gepijnigd uit. ‘Niet het snoep, niet het snoep!’ Brulde hij door de kamer heen toen hij zag dat Ephony een poging deed om op de bank te komen. Binnen enkele stappen, van meubel naar meubel haast zwevend met zijn luchtsturing, stormde hij haar kant op om haar vervolgens midden in de lucht zijn armen om haar middel heen te slaan en samen met haar op één van de matrasjes neer te storten die achter deze, vol beladen, bank stond. ‘Hoe durf je! Zomaar het snoep verpulveren! Dat was een steek onder de gordel, cowgirl,’ Hij kwam overeind, zittend op haar bovenbenen en begon haar uitgebreid te kietelen.

Even kwam er een verbeten trek op haar gezicht toen de eerst aanval mislukte, maar stond breed grijzend op haar plek het moment later toen Laurens tegen de floer aan werd gesmeten. Ze wilde al in beweging komen om de genade slag te geven maar zag dat Laurens al in beweging was gekomen. Overdreven geschrokken verborg ze haar mond achter haar hand, waarna er een grijns doorbrak. Onhandig op haar tenen balancerend op de armleuning van de bank probeerde ze Laurens tussen de meubels te volgen. Ze sprong van de bank, stond ervoor en ging met toegeknepen de geluiden na die Laurens produceerde. Haar mond zakte een stukje open, om in een dolkomische uitdrukking te komen toen Laurens overeind kwam met een mexicaanse hoed. Bij zijn zwoele blik knipperde ze een paar weer verleidelijk met haar wimpers, kantelde haar heupen en verborg een giecheltje achter haar hand. 'Sorry?' beantwoorde ze zijn cowboy woorden. Bij zijn draai had Ephony zich al schrap gezet, plaatste haar voeten wat uit elkaar om extra grip te krijgen en ving zijn tornadootje op door hem door te sturen. Meteen draaide ze door om haar as en probeerde Laurens nog net te raken met een tweede schot van een welgemikte windspeer. 'Dammed,' bromde ze toen ze zag dat hij al weg dook. Zodra hij op de tafel sprong draaide Ephony zich om. Met een geniepige grijns sloop ze met doorgezakte benen naar de bank toe waar Laurens al het snoep had gedeponeerd. 'Hahaha,' produceerde ze een duivels lachje en wilde een sprintje trekken om bij de bank te komen. Als ze eenmaal een gijzelaar had, was Laurens niets meer. Ze slaakte een kreetje, om vervolgens in een korte lach uit te barsten toen ze een paar armen rond haar middel voelde en ze tegen de grond werd gebeukt. 'Ik - Hahaha - het was.. hahaha,' probeerde ze gepijnigt een complete zin eruit te krijgen toen Laurens besloten had haar een kieteldood te geven. Tevergeefs trappelde ze met haar benen, kneep haar ogen dicht en probeerde spastisch Laurens handen weg te halen uit haar zij. 'Lau *hijglachgijg* lau, kappe. Ik.. hAHAHAHAHA, LAURENS!' probeerde ze weer hortend en stortend tussen het lachen naar buiten te geven. 'Ik geef... HAHAmeHahaover! LAURENS, IK GEEF ME OVER,' brulde ze uiteindelijk in een enkele adem om daarna weer in een lachbui te vallen. Met de laatste beetje kracht in haar verkrampte armen duwde ze tegen zij borst aam, duwde hem daarbij van zich af en rolde mee. Met veel geworstel en gestoei lukte het uiteindelijk om oncharmant boven op z'n buik te komen zitten. Ze drukte een van zijn handen onder haar knieën, hield de ander vast door zijn pols naast zijn hoofd tegen de grond te drukken en hierbij wat voorover te zitten. 'Monsieur Laurens. U denkt toch niet echt dat een dame zoals ik me gauw zal overgeven?' bracht ze op een bekakte toon uit, waarna haar oog op de snoep op de bank viel. Met haar nog vrije hand haalde ze langzaam, verleidelijk en met een duistere glimlach op haar lippen wat snoepgoed eraf. 'Marteling is iets wat ik heb geoefend,' verklaarde ze doodnormaal waarna ze al even langzaam een snoepje in haar mond. 'Hmm, heerlijk,' mompelde ze, waarna de tweede algauw achter haar lippen verdween.

Hij begon vanzelf mee te lachen zodra Eph in de lach schiet, een gewoonte die er diep ingeramd zat. Zodra hij iemand anders helemaal kapot zag gaan kon hij zijn eigen lach ook niet voor zic hhouden. ‘He, wat?’ Klonk het lachend vanaf zijn kant toen haar onduidelijke gebrabbel door haar gierende lach heenklonk. ‘Eph! Ik versta je niet man, hou nou 's op met lachen,’ Klonk het quasi geïrriteerd. ‘Je geeft me wat?’ Hij boog zich dichter naar haar toe, draaide zijn oor haar kant op alsof hij haar niet verstaan had. ‘Je geeft je .. hè?’ Klonk het niet begrijpend. Hij schoot zelf opnieuw in de lach totdat hij opeens twee handen zelfverzekend tegen zijn borst aanvoelde en hij, voor dat hij het wist, op zijn zij werd gerold. Hij werkte tegen, probeerde lachend haar polsen te pakken, haar van zich af te werken, weer om te rollen, zijn benen om haar benen heen te slaan, haar met zijn voeten te kietelen, haar zelf te kietelen, haar half in een knuffelhouding vast te houden en zo de macht te winnen. Maar het lukte niet, al helemaal niet toen hij opeens ontnomen werd van zijn eigen handen en keek toen uitgeput maar ook met een brede grijns naar haar omhoog. ‘Hm?’ Vroeg hij haar toen ze hem op een zeer nette manier aansprak. Langzaam krulde zijn mondhoeken verder om, ‘Nee?’ Ging hij mee in haar verhaaltje. ‘Ik dacht toch echt,’ Fronsde hij nu lichtjes, alsof hij verward werd door woorden die hiervoor gevallen zouden zijn. Langzaam trokken beide wenkbrauwen iets op toen hij haar nonchalante worden hoorde, maar ook een ontdeugende en verwachtingsvolle blik werd zichtbaar in zijn ogen. Wat bedoelde ze. Zodra hij zag wat ze deed zakte zijn mond ietjes open en kwam er een zacht kreunend geluidje uit zodra het eerste snoepje achter haar lippen verdween. ‘Nee..’ Jammerde hij slapjes. ‘Nee, Eph.. dit kan je me niet aandoen.’ Kreunde hij opnieuw gepijnigd. Opnieuw een kreun, zijn wenkbrauwen fronsden zich samen zodra het tweede snoepje verdween. Hij ademde dieper in, iets hijgend alsof hij werkelijk moeite had met de beelden die hij nu voor zich zag. ‘Eph,...’ Smeekte hij zachtjes, zijn stem dieptriest. ‘Eph, dit kan niet. Nee, Eph.. laat me gaan. Doe me dit niet aan,’ Zodra ze het dérde snoepje pakte, vergrootte zijn ogen zich alsof ze finale klap nu kwam. ‘Ik.. zei.. nee.’ Gromde hij nu zachtjes achter elkaar. Hij hield het niet meer, kon het gewoon niet meer aan. Uit het niets veerde hij opeens overeind, trok zijn hand onder haar klemmende knie vandaan en griste het snoepje weg uit haar handen. Nog voordat iets kon doen knauwde hij het in zijn eigen mond en gromde vervolgens haar kant op met het snoepje tussen zijn kiezen. ‘Míjn,’ Bromde hij er nog achteraan. Hij slikte demonstratief en schudde zijn haren uit zijn gezicht. ‘Op mishandeling staan hoge straffen.. ’ Hij wiebelde opnieuw met zijn wenkbrauwen, ‘Mijn wraak zal zoet zijn,’ Hij rolde om, werkte hierbij Ephony van zich af en schoot overeind. Hij sprong over de bank heen en liep door totdat er enkele kleine meters tussen hun waren en draaide zich hierna pas naar haar om. ‘Ik daag je uit, Ephony Duvessa, .. een gevecht van leven of dood, geen enkel genade zal getoond worden, medogenloos zal het lot bepalen wie zich uit zou kunnen roepen van King of the sleepparty.. Of Queen natuurlijk,’ Klonk het er iets droogjes achteraan. Hij kwam weer terug in zijn rol, keek haar aan vanonder zijn wimpers en strekte zijn handen naast zich, zijn voeten iets uit elkaar. Lichtjes bevochtigde hij zijn lippen. ‘Zware massa's zijn niet toegestaan!’ Riep hij nog voordat hij opeens in beweging schoot. Meerdere windvlagen vuurde hij op haar af, deed potjes met kleine planten omslaan en brieven op vliegen. Hij schoot over de bank, griste een kussen van het matras en smeet deze haar kant op. Nog voordat hij bekeken had waar deze was geland greep hij al twee nieuwe beet. De één smeet hij weg, gevolgd door de ander die hij door een te harde ruk halverwege deed openscheuren. Hij schoot zelf keihard in de lach toen opeens de bank voor hem ondergedompeld werd door witte donsveertjes. ‘Eph! hahaha,’ Er kwam geen zinnig woord bij hem uit waarna hij door een zwak zuchtje wind opnieuw alle donsveertjes door de kamer heen deed dansen en vliegen.

Met een brede grijns stak ze het volgende snoepje met een groot gebaar in haar mond. 'Heerlijk die zoete smaak,' murmelde ze gelukkig, sloot haar ogen om de verheerlijkte uitdrukking af te maken. Bij zijn grom opende ze haar ogen en keek hem een beetje vragend aan vanaf haar positie. Net toen ze het volgende snoepje in haar mond wilde steken werd ze achtover gegooid, belande onhandig op zijn bovenbenen en zag nog net hoe het snoepje uit haar handen werd gegrist. Met toegeknepen ogen keek ze hem venijdig aan, álles behalve haar snoepje. Ze liet een ongelovig lachje horen op zijn woorden, waarna ze van hem afgegooid werd en lachend onderuitgezakt bleef zitten. Bij zijn woorden stond ze langzaam om, klopte het onzichtbare stof van haar ochtendjas af en wierp een zwoele blik over haar schouder. 'Je hebt wel lef, mannetje,' beantwoorde ze zijn woorden, alsof ze de Vrouwe van de Lucht zelf was. Nu draaide de rest van haar lichaam naar Laurens toe, waarna ze soepeltjes naar achter op een tafeltje sprong en hem hooghartig aankeek. 'Kom maar op,' sprak ze uitdagend, en ging klaar staan voor het gevecht. Luid lachend, gewoon omdat het een zwaar komisch moment was, sprong ze van stoelleuning naar tafel, over de bank waarbij sommige snoepjes vermoord werden om weer rondjes te blijven rennen waarbij ze de windvlagen ontweek. Ze keek om, zag nog net het grote gevaarte op haar af komen en werd vol tegen haar hoofd geraakt. In een debiele val pleurde ze van de tafel af, en lag plat op haar rug met het kussen op haar gezicht op de grond. De andere twee vlogen of over haar heen of geheel een andere kant op. Verdwaasd plukte ze het kussen van haar gezicht, ging zitten waarna ze overladen werd door kleine witte donsveertjes. 'Lau, wat heb je gedaan,' kwam het er ongelovig uit, haar blik omhoog gericht naar het dwarrelende kusseninhoud. Uiteindelijk brak er een grijns op haar lippen door, sprong ze op en liep draaiend en dansend door de kamer, telkens de kleine veertjes een zetje geven door een zuchtje wind. 'Let it snow, let it snow let is snoooow,' zong ze vrolijk waarna ze Laurens bij zijn hand greep en spastische danspasjes met hem door de woonkamer maakte. Terwijl ze rondjes draaide kwam er een bedenkelijke blik op haar gezicht. 'We hebben wel een probleem als Savador hier achter komt. Maar ik kan stofjes naaien, dus komt wel goed,' haalde ze haar eigen zorgen al weer onderuit.

Terwijl de tranen in zijn ogen sprongen kreeg hij een slappe lach aanval. Iets wat in zijn geval, zodra hij zich er eenmaal aan over gaf, minstens een kwartier non-stop doorging. Hij boog zich voorover, zijn handen op zijn knieën steunend om zichzelf staande te houden. Hij wist niet waarom hij zo moest lachen, waarschijnlijk door alles wat zich bij elkaar opstapelde en hij uiteindelijk een kussen sloopte die vervolgens door de halve kamer verspreid lag. Hij kwam weer overeind, nog steeds lachend waarbij zich opnieuw een lachuitbarsting opstapelde toen hij Ephony dansend en zingend tussen alle veren door zag dwarrelen. Vrolijk pakte hij gewillig haar handen vast om vervolgens haar geïmproviseerde passen te volgen, vloog nu ook tussen de veertjes rond die door bléven dwarrelen. Ja zag zijn humeur binnen een honderste van een seconde omschakelen toen de naam 'Savador' viel, maar hij herstelde zich bijna net zo snel; namelijk binnen een twintigste van een seconde. ‘Ach, hij komt hier sowieso niet achter.. morgen ochtend ruimen we het ook wel op.’ Hij liet zijn blik nu langzaam rond gaan. Behalve alle meubels die verplaatst waren en al lag ook nu overal papier en veertjes. ‘Hm,’ Klonk het iets bedenkelijk. ‘Ach, doen we morgen wel,’ En slap handje wuifde al zijn zorgen weg waarna hij zich weer glimlachend richtte op Ephony. Zodra hij haar aankeek kreeg hij die vrolijkheidskriebel weer terug, de neiging om te lachen en spastisch te doen. (Juist ja :']) ‘Wat voor boek was je eigenlijk aan het lezen?’ Nog voordat ze antwoord kon geven had hij zich al omgedraaid, sprong handig over de bank heen en griste het boek was op de bank waar Ehpony eerst gezeten had. Hij rolde neer op zijn eigen matrasje. ‘Is zieen..’ Zei hij op een manier alsof het één van zijn grote liefdes was; in boeken neuzen. Hij lag op zijn borst, leunend op zijn ellebogen en het gigantisch grote en dikke boek voor zijn neus. Hij kreunde overdreven toen hij het probeerde open te slaan, ‘Jemig de pemig, hier train je zelfs je armspieren mee,’ Hij schraapte lichtjes zijn keel en bekeek de eerste bladzijde. Zijn ogen gleden over de woorden, de regels.. het duurde enkel even voordat hij gek opkeek en eruit flapte. ‘Hè?’ Hij fronste wat vaagjes, ‘Oh..’ Helder moment. ‘Oud puffoons hea?’ Vroeg hij haar. ‘Kan je dat lezen?’ Vragend keek hij naar haar om, maar ook met enig ontzag in zijn ogen. Echt iets wat hij allesbehalve kon, oud puffoons.. Hij snapte ook niet waar mensen de intresse vandaan haalde om het te leren, er waren genoeg boeken in deze tijd om te lezen. Rare Ephony. Hij richtte zijn blik weer op het oude boek, de bladzijdes waren geheel verbruind en af en toe ingescheurd of iets dergelijks. ‘uhh,’ klonk het dommig terwijl hij opnieuw te woorden bekeek. ‘Waar gaat het over?’

Lachend bleef ze door springen, rond dartelen, rondjes draaien en veertjes grijpen totdat de steken in haar zij haar dwongen stil te staan en uit te hijgen. Met haar hand over haar buik op haar zij en haar andere hand steunend op haar knie keek ze Laurens aan toen hij een vraag stelde. Het moment van niet begrijpen waar hij het over had was duidelijk in zijn ogen te lezen. Ze rechtte haar rug weer en hijgde nog wat uit toen Laurens soepeltjes over de bank sprong alsof hij een misvormd paard was. Snel trippelde ze achter hem aan, verdween onder de doek waarbij ze Laurens op zijn buik aantrof op zijn bed. Voorovergeboven keek ze mee, niet dat ze die bladzijdes nog niet gelezen had. 'Twee vliegen in een klap,' beantwoorde ze hem doodserieus waarbij ze haar ene arm even boog en aanspande als een mislukte bodybilder. Ze zakte op haar knieën toen Laurens zijn ogen over de regels liet gaan. Er speelde uiteindelijk een grijns omhoog op haar lippen toen hij in een slim moment erachter kwam dat het Oud Puffoons was. Ze knikte vrolijk als antwoord op zijn vraag. Ze liet zich zakken, ging naast hem op haar buik liggen en sloeg haar armen over elkaar zodat ze erop kon steunen. 'Het is een soort van ouderwetse Ridder Roman, maar dan in de omgeving van driehonderd jaar geleden. Naast dat het verhaal erg mooi is, en de illustraties natuurlijk buitengewoon prachtig zijn, zitten er kleine weetjes in zoals omgeving, bouw en noem maar op over de tijd van toen op Puffoon,' haar stem leek het lijken alsof ze over het nieuwste nummer op de radio sprak, waarbij ze haar hand uitstak en de eerste bladzijde van het boek liet zien waar het verhaal begon. 'El camiñou en pasos lentos camiño forestal a longo, guiado polo seu Instict cabaleiresco,' las ze hardop voor. 'Dat betekend: Hij liep in langzame passen het lange bos pad af, geleid door zijn ridderlijke instict,' glunderend richtte ze haar blik op Laurens. 'Je wil niet weten wat je allemaal te weten kan komen als je de oude boeken leest. Spreuken, technieken, geneesmethodes. Echt geweldig,' verzuchtte ze zalig, alsof ze net het lekkerste stukje chocolade in haar mond stak.

Langzaam gleden zijn vingertoppen over de structuur van het blad. Zijn blik gericht op de letters die nog met de handschreven waren. Door middel van zwarte inkt tekenden de letters zich af op het perkament, geheel in de stijl van vroeger. Op het eerste aanblik simpel, gewoon geschreven op de eerste letter na. Maar als je keek, beter keek, zag je hoe het kader rond de letters ook precies gedetaileerd getekend was met inkt. En hoe de beginletter niet enkel uit een 'letter' bestond, maar uit zoveel meer. Ouderdom was mooi, zo op zijn eigen karakteristieke manier. Hij luisterde naar haar woorden, pas toen Ephony kwam met haar intresse voor 'omgeving' en 'bouw' en poepsols liet hij zijn hoofd omlaag knikken en was het passend geweest als er opeens een gigantische druppel aan de zijkant van zijn hoofd hing. Dit ging ze toch niet menen? Langzaam keek hij weer op, een iets doodse blik was te lezen in zijn ogen terwijl hij omkeek. Duidelijk aangeven dat haar laatste woorden enkel overgekomen waren op een 'blabla.. blablabla,'-manier. Hij richtte zijn aandacht pas weer op het boek toen ze hiernaar wees, een bladzijde terugsloeg en zo naar het begin ging. Zijn ogen gleden mee over de letters, volgend Ehpony haar woorden. Naar dit laatste ging zijn aandacht meer, het klonk haast als een spreuk. Vaagjes krulde zijn mondhoeken om toen hij Ephony's vertaling hoorde. ‘Maar dat soort dingen,’ Klonk het droogjes. ‘Kan je ook in boeken vinden die in de normale taal geschreven zijn,’ Herrinerde hij eraan. ‘En dit soort verhaaltjes,’ Hij wees met een slaphandje richting het boek. ‘Kan je óók vinden in de taal van nu.. Dus ik snap nog steeds niet, waarom die moeite? Waarom zoveel intresse?’ Hij plantte zijn elleboog voor het boek en leunde met de zijkant van zijn hoofd op zijn hand die nu haar kant opgericht stond. ‘Talen zijn saai, oud puffoons dus ook,’ Gebruikte hij nog als argument. ‘Hoe heb je het eigenlijk geleerd? Wáárom ben je begonnen?’ Viel haast in de herhaling. Maar hij begreep het gewoon niet, Ephony kwam namelijk niet over alsof ze tekort had aan een sociaalleven.

Ze tuite haar lippen wat, vernauwde haar ogen bij het zien van Laurens blik waardoor er een mongolische versie van de :Y smiley ontstond. Fijn, blijkbaar iemand die haar intresses op dit vlak niet deelde. Weer zakte haar oogleden wat en keek ze doods voor zich uit toen Laurens met de geniale opmerking kwam dat deze verhalen er ook in deze taal waren. 'Hoo, Lau. Je snapt het ook niet,' verzuchte ze ovedreven waarbij ze onhandig haar armen in de lucht wilde steken, maar wat wat minder goed ging omdat ze op haar ellebogen leunde. 'Zeg, jij bent toch ook gek op eten. Zo'n soort verslaving heb ik ook met de boeken in de oude taal,' sprak ze hem met opgeheven kin toe, alsof het de normaalste zaak ter wereld was. 'Ik heb het mezelf aangeleerd zo'n twee jaar geleden. Tenminste, toen ben ik ermee begonnen, en eigenlijk leer ik nu nog steeds. Het is een behoorlijk moeilijke taal,' het laatste kwam er brommend uit, alsof het Laurens schuld was dat Oud Puffoons geen appeltje eitje was. Ze rolde zich om, rolde zo over Laurens heen waarbij ze met haar achterhoofd tussen zijn schouderbladen steunde en in de holling van haar rug Laurens kont zat. Ze vouwde haar handen op haar buik in elkaar en keek omhoog naar de witte tentdoek. 'En in de begin jaren was ik eigenlijk altijd alleen, had de moed niet om naar iemand toe te stappen en naast die gene te gaan zitten. Laat ik zeggen dat ik nogal verlegen was. En ik moest iets vinden wat ik 's avonds in een doodstille en uitgestorven Lucht Etage moest doen,' bij het laatste hoorde je gewoon in haar stem dat ze grijnsde. 'Maarja, iedereen heeft zo zijn dingetjes, nietwaar,' met een veel betekende por in Laurens zij maakte ze duidelijk dat ze het vooral over hem had, waarna ze weer rustig op zijn rug bleef liggen. Ze moest zeggen, het lag behoorlijk comfortabel.

Hij trok pruillip met daarbij overdreven zielige ogen toen ze hem ervan beschuldigde dat hij het niet begreep. Maar er viel ook helemaal niks aan te begrijpen, dus zo raar was het eigenlijk helemaal niet. ‘Wat heeft eten nou weer met oud puffoons te maken?’ Kwam hij er droogjes door heen toen ze zo'n gekke vergelijking maakte. Om zijn vraag nog is extra te benadrukken vergrootte hij zijn ogen iets en trok zijn wenkbrauwen lichtjes vragend op. ‘Dus eten is voor jou gelijk aan boeken?’ Een overduidelijke oh mijn god, je bent gek-toon. ‘Oh mijn god,’ mompelde hij er dan ook nog zachtjes achteraan. ‘Eph.. ik dacht toch echt dat ik een normaal persoon van Puffoon had ontmoet.. maar nu ik dit allemaal hoor,’ Plaagde hij haar. Hij grijnsde vrolijk naar haar, hierbij zijn tanden ontblotend. ‘Tjah,’ Zei hij terwijl hij wegkeek, alsof haar laatste opmerking ontzettend voor de hand liggend was. Hij moest zich inhouden om niet opnieuw te vragen Wie begint er dan ook aan zoiets? en richtte in plaats van dat zijn aandacht opnieuw op het boek onder zijn neus. Hij reageerde er nauwelijks op toen hij opeens uit het niets een zwaar gewicht over zich heen voelde rollen. Wel fronste hij lichtjes toen hij merkte dat het gewicht niet verdween. ‘Lig je lekker?’ Vroeg hij dan ook. ‘Hmhm,’ Klonk het niet gemeend op haar 'dingetjes' opmerking. Hij schoot iets spastisch opzij, maar zijn 'opzijschoting' werd geremd door Ephony die uitgebreid op hem lag. ‘Nouw,’ klonk het sneu. ‘Niet doen. Anders kietel ik je opnieuw dood,’ dreigde hij. Hij drukte zichzelf iets beter overeind met zijn ellebogen zodat een lichte holling in zijn rug ontstond. Langzaam sloeg hij de bladzije om. ‘Maar alsnog.. dat je dan een verslaving met boeken heb begrijp ik.’ Gaf hij met moeite toe. ‘Maar oud puffoons?’ Zijn toon nu alsof ze helemaal doorgedraaid was. ‘is dat niet alleen voor oude dametjes,.. zo ongeveer 200 jaar geleden?’ Voegde hij er nog net iets later aan toe om op boven op zijn belediging, nog iets beledigends te doen :'). Hij grijnsde in zichzelf. ‘Mag ik je haar dalijk vlechten, Eph?’ Vroeg hij opeens uit het niets, totaal overgaand op een heel ander onderwerp.

Ze rolde met haar ogen, slaakte een vermoeide zucht bij Laurens droge woorden. 'Het was een... ach laat maar,' mompelde ze uiteindelijk, waarbij het duidelijk was dat ze het opgaf Laurens duidelijk te maken hoe haar hersenspinsels werkte. Haar wenkbrauwen schoten omhoog, haar mond kroop samen waarbij ze hem dwaas verbaasd aankeek, geheel zijn woorden gelovend. 'Beter opletten,' grijnsde ze daarna met haar kin in de lucht. Mwha, normaal was ze niet. Ze knikte met haar hoofd, schoof daarbij haar hoofd tegen zijn rug wat ze genoeg vond als antwoord op zijn vraag. 'Okee okee, ik hou mijn vinger bij me,' klonk het panisch snel bij zijn bedreiging, bang om weer om genade te moeten smeken. Over haar eigen hoofd heen haald ze vriendschappelijk uit naar Laurens hoofd met haar hand. 'Pas op of dat boek beland óp uw koppeke,' vervolgde ze rustig, waarna ze haar hand weer even kalm op haar buik terug legte. 'Zeg, ik heb een spastisch iets voor Oud Puffoons. Problemen mee?' kwam het laatste er uitdagend uit, alsof ze op zoek was naar ruzie. 'Zeg je dit ook tegen Neara als ze met een boek van haar moedertaal op haar schoot zit. Hoewel ze natuurlijk in de driehonderd moet zijn zal ze zich erg beledigt voelen als je haar een oud dammetje noemt. Vlieg je straks zonder genade door de lucht heen als hulpeloos veertje,' grijnsde ze, hoewel Laurens de grijns niet zou kunnen zien verried de klank van haar stem die grijns al. Haar armen gleden slapjes naar beneden, totdat ze op de grond ligte en haar houding geheel lui, leveloos en slapachtig eruit kwam te zien. 'Mijn haar? Ja hoor, als ik bij jou staartjes mag maken,' antwoorde ze hem kalmpjes, ervanuit gaant dat het niet meteen zou gebeuren en ze nog lekker lui in deze positie kon blijven liggen.

‘Bluh, dat ding krijg je toch niet van de grond.’ Sprak hij haar tegen. Hij haalde zijn ellebogen weg en legde zijn hoofd zoneer dat zijn wang op het boek ruste die hij nu als kussen gebruikte. Het lag.. niet bepaald comfortabel maar hij was te lui om anderes te gaan liggen. ‘Kan je me de snoep even aangeven?’ Klonk het vervolgens vermoeid alsof de kleine twee meter voor hem twee kilometer waren en voor haar één meter. ‘Ja!’ Klonk het gelijk een stuk feller toen hij haar uitdagende woorden hoorde. Tenminste, zo moesten ze zich voordoen. Hij viel stil zodra ze over Neara begon, had een iets beteuterd gezicht die zij godszijdank op dat moment niet zag. ‘Nou, nee.’ Sprak hij haar ten eerste tegen. ‘Maar Neara is anders.. Neara is geboren in die tijd dus het ís haar taal.. en oud omaatje? Nooit. Neara is tijdloos,’ Klonk het laatste als een compliment. Een tijdje bleef hij liggen, een bedenkelijke blik te lezen op zijn gezicht. ‘Nou, oké dan.’ Gaf hij toe. Hij plaatste zijn handen onder zijn borstkas en duwde zichzelf overeind, draaide naar rechts toe zodat Ephony op haar eigen bed rolde en keerde zich eerst naar de bank toe die vol eten lag. Achter elkaar douwde hij een paar plakken worst naar binnen gevolgd door plakjes kaas om vervolgens hierna overeind te springen. ‘Heb je een haar bandje?’ Zijn blik rustend op haar losse lokken die speels, aardig wild en door de war langs haar gezicht vielen. Afgeleid ging zijn voor een moment richting het wittige wat de vloer bedekte en krulde zijn mondhoeken ongewild iets om om zich vervolgens weer tot Ephony te kunnen richten. ‘Morgen ochtend ruimen we 't wel op,’ Maarja, dan moesten ze 't ook wel écht doen.. anders waren ze dalijk namelijk de pietelilie.

'Nee,' klonk het droogjes en op een geheel ongeïntresseerde toon toen Laurens vroeg of Ephony het snoep wilde aangeven. Ze lag wel goed zo, geheel ontspannen in de uitgelubberde houding. 'Nou dan. Pas dan maar op je woorden. Technisch gezien is het ook ónze moedertaal,' antwoorde ze trots met een al even trots gezicht - hoewel hij dit niet kon zien - op zijn antwoord over Neara. Het was duidelijk dat Neara het persoonlijke idol was van Laurens. Het zou nog leuk worden als die twee elkaar ontmoette, naja het zou wat worden aan Laurens kant dan. Spastisch wapperde ze met haar armen en schoot een van haar benen ook even de lucht in toen Laurens besloot plots omhoog te komen. 'Laurens!' klonk het gepikeerd toen ze met een plof op haar eigen matrasje belande en hem al liggend een bestraffende blik toewierp. Ze kwam omhoog op haar ellebogen, keek met een enkele opgetrokken wenkbrauw toe hoe Laurens zich in een paar seconden vol propte en zich toen weer naar Ephony omdraaide. Wat zoekend keek ze over haar lichaam, keek naar de grond waar een dichtbindertje van een zak snoep lag en graaide het van de grond. 'Dit moet ook lukken,' antwoorde ze hem, hield het binderde tussen haar vingers omhoog. Voor de staartjes bij Laurens zou ze elastiekjes halen... een heleboel. 'Dat móeten we wel doen, willen we niet een paar nachtjes doorbrengen in de kerkers... of nog erger op Savadors kantoor,' grijnsde ze met een duistere blik richting Laurens. Ze wist hoe panisch hij was als het over Savador ging, vond het heerlijk om die man in haar plagerijen jegens Laurens te betrekken. Ze kwam overeind, draaide haar rug naar Laurens toe en ging in kleermakerszit zitten. 'Gaat u gang, madame,' sprak ze uitnodigend, doelend op haar haar.

Hij nam net het dingetje wat door zou moeten gaan als elastiekje rustig over tot dat hij Ephony's plagende woorden hoorde. Scherp trok zijn blik met een ruk omhoog en doorboorde hiermee haar ogen. Zijn hoofd ging terug naar Savador, voor een kort moment maar, tot dat hij weer Ephony gewoon kon aankijken. Hij wende zijn blik af, keek maar naar het dingetje wat hij in zijn handen had om zichzelf af te leiden. Nachtmerries. Zoals hij al verwacht had, had hij daar zeker nog last van gehad. De droom die hij dan telkens had werd standaard, was telkens dezelfde, maar ondanks dat bleef hij dood eng. Eerst Ephony die vrolijk naar hem toe kwam, Savador met zijn priemende blik die hem de dood toewentse en vervolgens opnieuw Ephony die hem ervan verzekerde dat Savador een schat was. Ze wenkte hem, mee naar binnen, de donkere kamer in om hem vervolgens aan Savador's favoriete trekje voor te stellen. Hij kwam pas weer in beweging toen de bewegingen in zijn ooghoeken hem deden afleiden. Hij kwam overeind, hurkte achter Ephony neer en ging op zijn knieën zitten. ‘Zullen we zo een spelletje doen?’ Trachend op een luchtige manier op een ander onderwerp over te gaan. Hij nam het elastiekje rond zijn pols en kamde vervolgens voorzichtig met zijn vingers door haar haren. Ontklitte het, bracht het bij elkaar. ‘Wel stil blijven zitten,’ Commandeerde hij weerna hij op zijn knieën ging 'staan' en vlak achter haar pony begon. Voorzichtig pakte hij telkens een pluk haar erbij, op deze manier langzaam naar achteren werkend totdat en langzamerhand een invlecht ontstond. Zachtjes gingen zijn vingers door haar haren, proberend haar geen pijn te doen maar het toch zo strak mogelijk aan te trekken. ‘Moet je het eigenlijk nat maken, dan drogen en dan d'r uit halen.’ Mompelde hij terwijl hij net bij haar achterhoofd was. Hopelijk had ze wat geduld, vlechten was namelijk niet binnen een minuutje gedaan.

Met een brede, plagende grijns bleef Ephony Laurens aankijken. Hoewel ze hem er niet mee zou mogen plagen, was zijn angst het meeste van de tijd het onderwerp van haar plagerijen. Natuurlijk kon ze zich in zijn schoenen verplaatsen, had in het begin van het jaar met die zelfde angst gelopen. Ze sloot haar ogen zodra zijn handen kammend door haar haar gingen. 'Mhja, is goed,' antwoorde ze hem afwezig. Ze had wel zin in een spelletje, het was altijd komisch om van die ouderwetse spelletjes te spelen; kaarten, ganzenbord, mens-erger-je-niet. 'Yes sir,' antwoorde ze zijn commando, maar volgde deze wel op. Eigenlijk was het wel komisch dat een jongen haar haar aan het vlechten was, maarja; het was nog altijd Laurens. Het persoon dat als broertje door kon gaan. Ongelovelijk dat ze hem nog maar zo kort kende, het leek nu al alsof ze jaren met hem omging. 'Te veel werk, komt wel eens,' brabbelde ze als antwoord op zijn gemompel. Even gingen haar ogen open, keek ze met een opgetrokken wenkbrauw voor zich uit. Hij kwam met zulk advies? Ongehoord zuchtte ze, sloot haar ogen weer met een geamuseerde glimlach. 'Hoeveel staartjes wil je?' grijnsde ze vrolijk, in haar hoofd inbeeldend hoe ze zijn haar zou verkloten. Het eeuwige haardvuur knapperde knus, en verwarmde haar blote armen. Ze had haar ochtendjas uit gedaan, dat was waar ook. Naja, als ze het koud zou krijgen zou ze dat ding wel weer aandoen. De dunne nachtjapon kon er nu nog voor door, zolang er maar geen groot, stoeigevecht zou komen was ze veilig.

Geleidelijk aan werd de vlecht steeds langer en eenmaal heel haar hoofd te hebben gehad ging het een stuk sneller. Geoefend draaiden zijn vingers de plukken zo in elkaar dat haar haren een egale, mooie vlecht werden. ‘Okeee, momentje,’ Mompelde hij, uit zijn stem was op te merken dat zijn concentratie teveel naar iets anders toe ging zodat hij niet goed kon reageren. Eenmaal onderaan zodat er nog maar een plukje over was van zo'n drie centimeter, haalde hij soepeltjes het elastiekje van zijn pols af en draaide deze enkele keren rond het plukje totdat deze goed vast. ‘Klaaaaar,’ Klonk het tevreden, liet haar haar nu los. Nadat ze zich weer naar hem omgedraaid had kwam hij opnieuw iets overeind op zijn knieën 'staand' en fatsoeneerde even het plukje wat op haar voorhoofd lag. Schudde het iets los en deed het vervolgens goed. ‘Zo, nu echt klaar,’ Zijn mondhoeken lichtjes omgekruld in een glimlach. ‘Twee,’ klonk het als antwoord vastbesloten op haar vraag. ‘Ondertussen kunnen we wel een spelletje doen,’ Kwam hij weer terug op het eerdere onderwerp. ‘Doen, durf of de waarheid?’ vroeg hij vervolgens droogjes aan haar. Hij haalde nogal met moeite zijn voeten onder zijn kont vandaan en ging hierna simpeltjes in kleermakerzit zitten. ‘Niet te scheef he? Ik wil wel mooie staartjes hoor,’ Klonk het iets té verwijfd. Stilletjes bleef hij zitten terwijl ze achter hem plaatsnam. Voor een kort moment keek hij omhoog toen hij gefrummel aan zijn haar voelde, kwam er op dat moment achter dat hij toch niks kon zien en keek maar weer voor zich uit.

xD hij's echt een wijf

Bij Laurens 'klaaaar' sprong Ephony onmiddelijk op en liet haar vingertoppen voorzichtig tastend langs de vlecht gaan. 'Goed werk,' klonk het een tikkeltje verbaasd, waarna ze Laurens met een brede grijns aankeek. Ze bleef doodstil staan toen Laurens haar hangende voorpluk over haar voorhoofd leek goed te doen, probeerde haar lach in te houden en keek omhoog naar zijn handen. Een brede grijns dan daarvoor sierde haar lippen toen ze hem even aankeek en daarna langs hem heen rende om ergens een paar elastiekjes vandaan te plukken. 'Dahaag,' klonk het daarna bij zijn antwoord dat hij maar twee staartjes wilde. 'Hmhmm,' beantwoorde ze hem, was benieuwd wat voor spelletje hij in gedachten had. Toen hij ging zitten ging ze op haar knieën achter hem zitten en overdacht de vraag. 'Doen,' sprak ze vastberaden waarna ze even met haar vingers door zijn haar ging om de warrigheid er uit te halen. Doods keek ze neer op het zwarte haar, merkte dat de warrigheid er met geen mogelijkheid uit te halen was. Vervolgens maakte kleine plukjes haar, de een ietsjes groter dan de ander en deed de elastiekjes er omheen. 'Jajaaa,' klonk het geïrriteerd op zijn verwijfde woorden, waarna Ephony door ging met de plukjes; gespannen blik en het puntje van haar tong die tussen haar lippen naar buiten stak. Na een aantal staartjes, verspreid over zijn hoofd zette ze haar handen in haar zij. 'Klaaaar,' herhaalde ze zijn vrolijke aankondiging en zakte met een plof achterover waarna ze haar benen strekte en ze haar handen achter zich neerzette. Met haar hoofd wat gekanteld keek ze hem glunderend aan, duidelijk te vreden met haar werk. De verschillende kleuren elastiekjes gaven iets extra's aan het behoorlijk spastische kapsel op Laurens hoofd. 'Staat je goed,' grijnsde ze vredelievend, alsof hij er als een model uitzag.

ís hij ook Lis, ís hij ook <3

‘Dat klonk haast beledigent,’ Zei hij met een licht glimlachje als reactie op haar 'compliment'. Afwachtend bleef hij zitten toen Ephony voor een moment verdween en vervolgens weer terugkwam met een lading elastiekjes. ‘Wat nou dag? Ik wil d'r maar twee,’ Klonk het koppig, ‘Anders vier,’ Klonk het na enkele tellen toch toegevend, ‘Maar wel een ven getal,’ Sprak hij zijn voorkeur uit, duidelijk weer iets te verwijfd. Hij kon het niet helpen dat zijn ogen zich iets genietend sloten zodra haar handen door zijn haren heen gingen; altijd een fijn gevoel. Wijd sperde zijn ogen zich opeens open toen haar vinger zich in een klit haakte en ze deze door trok. Oké, behalve dat. Hij kon een vage glimlach niet onderdrukken toen hij voelde dat ze het opgaf om zijn haar te kammen, ‘Zou ik het volgende keer wassen met conditoner?’ Stelde hij dan maar voor. ‘Doen?’ Klonk het nogal verbaasd bij het horen van haar antwoord, gelijk krulde zijn mondhoeken verder omhoog. ‘Okée.. laat me even denken,’ Opzoek naar een leuke opdracht in zijn gedachtes. Pas na een paar seconden had hij door dat ze al klaar was en draaide zich naar haar om, vanzelf verscheen er een grijns, ‘Alles staat mij goed,’ Klonk het overdreven waarna hij met een andrélon-hoofddraai zijn haren, die er niet meer waren maar in staartjes zaten, uit zijn gezicht wierp. Vrolijk grijnsde hij haar weer toe, ‘Oké.. wat vind je ervan als je al je kleren uittrekt?’ Klonk het overwegend. ‘Nee wacht!’ Schoot hem nu te binnen. ‘Ik daag je uit voor een potje strippoker,’ Zijn wenkbrauwen wiebelde nu dvervaarlijk. ‘Ik ga de kaarten halen,’ Klonk het al voordat ze antwoord kon geven, er zo van uitgaand dat ze instemde. Hij sprong op, waarbij zijn staartjes vrolijk meewiebelde en voordat je het wist hij verdween naar boven toe; richting de jongensslaapzaal. Daar eenmaal boven plunderde hij zijn kleding kast. Hij trok eerst zelf al zijn lagen uit en begon toen opnieuw. Begon met twee hempjes; geheel wit. Vervolgens twee t-shirts er overheen, een dun vest, een trui, nog een fleestrui en daarover heen zijn jas. Bij zijn broek trok hij twee onderbroeken aan, wel zo dat het er één leek, daarover heen een korte broek, een spijkerbroek en een jogginsbroek. Sokken liet hij maar bij één paar, bang voor een hitte aanval (alsof die éne paar sokken het tegen gaat houden) en trok nog als finishing touch zijn muts over zijn hoofd. Tevreden waggelde hij nu met armen die gedwongen iets omhoog zaten richting zijn nachtkastje en haalde daaruit een spelkaarten tevoorschijn. Vervolgens, met enigzins wat moeite, wist hij zich richting de trap te begeven om beneden te komen. Met moeite, dus het puntje van zijn tong iets uitgestoken, kwam hij aanzetten. ’Oké, we beginnen!’ Liet hij zo merken dat hij er was. ‘Niets meer aantrekken jij!’ Sprak hij haar toe, ‘Daarvoor had je nét de kans gekregen,’ Duivelachtig sierde een grijns op zijn gezicht. ‘Okéee, kom maar op,’ Met moeite en gewaggel en gewiebel plofte hij neer voor Ephony om de kaarten hierna te gaan schudden.

Met een glimlach ging ze door met zijn haar, waarbij Laurens in de tussentijd een opdracht verzon bij haar keuze. Toen hij zich eenmaal omdraaide keek ze hem met een uiterst geamuseerde grijns nog steeds aan. Zijn haar zat er formidabel bij, tenminste als je het haar voreg. 'Pardon?' gooide ze er halsoverkop uit bij zijn luchtige woorden. Demonstratief sloeg ze haar armen om haar heen, als teken dat haar nachtjapon mooi niet uit ging. 'Strip... poker?' mompelde ze daarna verbaasd. Nog voordat ze antwoord kon geven was Laurens hem al gesmeerd, en keek ze hem dwazig na. 'Jongens...' mompelde ze bijna geïrriteerd waarbij haar hoofd zachtjes heen en weer schudde. Ze zakte terug in kleemakerszit, leunde met haar rug tegen de bank aan. Haar blik gleed naar haar ochtendjas. Ze zal hem maar laten liggen, Laurens zou dit waarschijnlijk toch niet zo serieus nemen. Afwezig gleden haar vingertoppen weer langs de ingevlochten vlecht in haar haar. Hij zat behoorlijk strak, en was goed gelukt. Nog even en ze zou denken dat Laurens een meisje was. Een kleine glimlach speelde op haar lippen bij deze gedachte, waarna haar blik onder de doek door naar de trap schoot toen ze geluid hoorde. Haar mond zakte een stukje open, haar ogen wat vergroot uit pure verbazing en haar hand nog in de lucht hangend, ze was midden in haar beweging gestop bij het aanblik van een ingepakte Laurens. 'Maar... jij..,' bij het laatste zakte haar oogleden wat om Laurens doods aan te kijken. 'Ik wil eerst twee oefenpotjes, heb het namelijk nog nooit gedaan,' bromde ze quasi geïrriteerd waarbij ze goed ging zitten en naar voren leunde. Ze pakte de kaarten vast en eisde aan Laurens dat hij een gedetailleerde uitleg zou geven. Bij het verloop van het eerste potje zag je Ephony's wenkbrauwen steeds dichter bij elkaar komen in de gefrustreerde en gespannen frons. Hopeloos gooide ze haar kaarten neer en wierp ze haar armen in de lucht. 'Snap er niets van,' piepte ze gefrustreerd. Als er iets niet was waar ze tegen kon was het wel iets niet begrijpen.