Met haar kleding in haar hand keek ze met een grijns en haar hoofd 'afkeurend' schuddend toe waarbij ze de deur opendeed en grijnsend naar Laurens keek die met zijn handdoek rond zijn heupen in de spiegel stond te kijken. Ze legde haar spullen op een van de wastafels, en keek met opgetrokken wenkbrauwen en een bijna sceptische blik in haar ogen naar Laurens, die zijn haar in een retro stijl kamde. Het zag er op zich wel leuk uit, vooral als je het gehele plaatje erbij zag. Zijn zingende stem klonk perfect bij dat plaatje, geheel in zijn liedje gefocust. Haar glimlach werd wat joliger toen hij plots zijn blik op haar richtte, bleef hierbij rustig staan. Maar hoelanger hij doorging, met de uitdrukking op zijn gezicht en de handelingen voelde ze haar mondhoeken langzaam naar beneden zakken, werden haar ogen wat ongelovig en verlegen. 'Laurens?' kwam het er kleintjes en nogal zacht uit, zodat het waarschijnlijk niet te horen was boven zijn eigen stem uit. Tegelijkertijd met hem liep ze naar achter, haar wangen die langzaam verkleurde en haar lang geleden, verlegen kant weer omhoog kwam. Onwillekeurig moest ze slikken, kwamen haar lippen van elkaar doordat ze het nogal benauwd kreeg en ze door haar mond ging ademen. Het liedje was niet voor haar gemaakt, niet de echte bedoelingen die Laurens tegen haar wilde zeggen en alles, maar hoe hij het deed leek alles te écht. Deze kant van hem, de indruk die ze van hem kreeg was ze niet gewend. De maffe, gekke Laurens zonder enige zelfwaarde of schaamtegevoel was weg, had plaats gemaakt voor een sexy, zwoele en aantrekkelijke Laurens. Een tweede keer slikte ze haar droog geworden keel bij deze gedachtes, probeerde deze eruit te stampen aangezien het niet in hun positie hoorde, maar dit werkte niet echt. Vooral omdat Laurens steeds dichterbij kwam, en ze op ten duur de deurpost tegen haar rug aan voelde en ze geen kant op kon. Haar grijsblauwe ogen leken zich nog iets te vergroten, haar wangen leken nog een tintje roder te worden en met de hoogst verlegen en uiterst verbaasde uitdrukking op haar gezicht liet ze hem haar kin optillen, waardoor ze gedwongen was hem aan te blijven kijken. Ze wilde iets zeggen, voelde hoe haar dichtgeknepen keel hier tegenin ging. In een verlegen opwelling draaide ze haar gezicht weg, keek schuin naar beneden waardoor haar ogen half gesloten zouden zijn vanaf het punt waar Laurens vandaan keek. Haar ene hand tegen de deurpost achter zich, de ander in een losse vuist gevormt en tegen haar borst aan gedrukt. Doordat ze weg keek zag ze de grijns niet, kon niet het besef krijgen dat de oude Laurens voor een moment weer terug was gekomen. 'Laurens?' kreeg ze nog net zachtjes uit haar keel, haar blik zenuwachtig van hem weg gericht terwijl hij zachter begon te zingen en dichterbij kwam. Uiteindelijk kon ze de moed bij elkaar krijgen, sloeg haar blik op waarbij ze ook haar kin weer optilde. Alleen was Laurens nu nog dichtebij gekomen, had ze de afstand bijna verkeerd ingeschat en raakte hun neuzen elkaar net niet. Haar ogen iets verwijd, leken bijna te glanzen terwijl ze hem aanstaarde. Haar mond een stukje open doordat haar ademhaling voor een moment gestopt was bij het besef dat hij wel heel dichtbij was op een manier die ze niet bij hem gewend was. Ze voelde haar hart twee maal zo snel bonken, niet wetend waaróm. De lichte blos op haar wangen gaf iets extra's aan het geheel plaatje van verschrikt, verlegen meisje. Haar gehele lichaam leek verstijfd, hoewel haar wangen ongewild nog dieper kleurde. Ze wilde hieruit, uit dit moment springen, wist dat dit voor een of andere reden moest gebeuren. Haar mond zachte iets verder open, leek alsof ze iets wilde zeggen maar sloot daarna weer. 'Welk nummer is dat?' fluisterde ze vervolgens hees, verpeste het gehele moment gelíjk met haar stomme vraag. Het was het eerste waar ze op was gekomen, het eerste zinnetje dat zonder enige controle over haar lippen was gerold. Hoewel ze haar domme, hoogst blonde vraag had gesteld was er niets aan haar uitdrukking veranderd, stond ze hem nog steeds op die zelfde manier aan te staren. Haar kin wat opgeheven, haar grijsblauwe ogen op die van hem gevestigd en haar wangen rood.

Hij keek haar aan, bleef dit doen ook al wende ze haar blik af. Zonder te weten waarom hij zo deed haalde hij na een tijdje zijn andere hand ook omhoog. Lichtjes legde hij zijn vinger op haar wang en duwde deze weer terug, haar dwingend haar hoofd te draaien en hem zo weer aan te kijken. Hij 'hhmm - yeaah,'de net zachtjes [mooi omschreven hea :')], nog steeds meegaand op de melodie. Zijn mondhoeken omgekruld in een glimlach, die nu voor de verandering niet is vrolijk stond maar charmant. De lichte blos, die zelfs hem opviel, amuseerde hem. Langzaam krulde zijn glimlach door tot een grijns toen hij haar woorden hoorde. Was dat haar vraag? Haar eerste reactie? Hoe het liedje heette? Het was grappig om te zien, Eph een keer in een beknelde positie waarbij ze niet wist hoe te antwoorden of wat te doen. Het spoorde hem juist meer aan om door te gaan, wilde haar zien blozen, wilde haar verlegen zien glimlachen. Het was schattig en tegelijkertijd .. tjah, fijn. Zijn hand, waarvan de vingertoppen nog steeds lichtjes om haar wang hadden gelegen, gleed nu door naar haar hals waar hij hem in liet rusten. Met zijn andere hand zocht hij haar hand, zette tegelijktijd nog een stap dichterbij zodat zijn gezicht langs die van haar gleed. ‘Hmm, yeah Honey honey,’ Zong hij weer zachtjes in haar oor, doelend zo te zeggen dat het nummer zó heette. Haar andere hand legde hij op zijn borstkas, liet hem hier los en legde zijn nu weer vrije hand op haar heup. ‘Is that okay? Is that Alright?’ Murmelde hij in haar oor, zijn hoofd zo dichtbij dat zijn wang soms lichtstrelend langs de hare ging. Een zachte aanraking, een tintelende aanraking. Een ander liedje :') ‘Girl, no need to be nervous.’ Zijn lichaam deed nu ook mee, meegaand om de muziek en de manier waarop hij haar vasthield vanzelf íets dwingend haar ook mee te laten doen. Zijn stem, zo vlakbij haar oor dat zijn zachtte woorden voor haar niet meer zacht waren. Na een tijdje sloot hij zijn eigen ogen, wiegde mee op de muziek, zijn gezongen woorden, en nam haar mee. ‘Hmm, just go with it, go with it. And I will go real slow with it, slow with it.♫’ Een grijns was zichtbaar, zijn ogen neergeslagen. Pas na een tijdje trok hij zijn hoofd opeens terug, had zelf niet door dat zijn eigen wangen óók íétjes verkleurd waren. ‘Je bent schattig zo,’ Mompelde hij nog. Hij tilde beide handen op, legde deze rond haar gezicht en boog zich naar haar toe. Hij kuste haar wang, voelde zelfs onder zijn lippen dat deze warm was om zich vervolgens weer terug te trekken. ‘Aww, debiele en vrolijke Eph in geruild voor een verlegen meisje. Laat me raden, het komt door dit goddelijke lichaam,’ Hij wees omlaag. ‘Of was het mijn betoverende stem,’ Zijn vrolijke grijns keerde weer terug, plagend.

Onwillekeurig moest ze weer slikken, schoten haar ogen omhoog waarbij ze hem nog niet aankeek zodra ze zijn vingers tegen haar wang voelde. Hoewel de druk niet groot was, ging haar gezicht automatisch met zijn zachte, duwende handeling mee waarna ze hem weer eenkeek. Haar blos bleef aanhouden, het hielp niet echt als hij zo naar haar glimlachte. Eigenlijk was dit hoogst irritant, had Laurens op dit moment een behoorlijk zwak punt van Ephony gevonden. Het kippenvel ontstond waar zijn vingers langs haar huid gleden, sloeg ze haar ogen bijna spastisch neer toen hij met zijn gezicht langs de hare gleed. Bij de zachte woorden, waarbij ze zijn adem langs haar nek voelde gaan, snapte ze in eerste instantie niet dat hij haar vraag beantwoorde, vond het in eerste instantie alleen maar irritant dat hij door ging. Een leuke irritatie, of niet, ze wist het niet meer. Haar geest blokkeerde, ging op zwart waardoor alleen haar lichaam reageerde op de hoogst duidelijkste signalen die doorkwamen. Pas laten kwam de beseffing, Honey Honey was de titel van het nummer. Bijna zuchtend sloeg ze haar ogen neer, sloot ze voor een moment bij dit besef. Dit was niet leuk, tenminste; ze kon niet reageren op de manier waarop ze normaal reageerde. Het was verwarrend, zelfs met die kleine signalen die nog door de zwarte deken van haar geest heen kwamen. Haar hand verkwampte wat spastisch toen ze merkte dat hij deze pakte en tegen zijn borst aan legde. 'Zeg,' mompelde ze haast onverstaanbaar, voor een moment terug in de oude Ephony. Ook al liet hij haar hand weer los, het enige wat het deed was dat het een klein stukje naar beneden gleed waarbij haar vingertoppen langs zijn blote huid streelde om vervolgens wat verstijfd te blijven hangen. Door de dunne stof van haar nachtjapon voelde ze zijn hand op haar heup, ging nu bijna richting een black out. Toen hij plots van liedje veranderde leken de paar stappen naar het black out moment weer meters te worden, kilometers des te meer ze weer terug kwam naar de heldere wereld. Toen hij zijn hoofd terug trok, en ze zijn woorden hoorde kwam ze weer helemaal terug. Haar verwijde ogen zakte weer terug, waarbij haar oogleden wat lager kwamen te hangen en ze hem vanonder haar wimpers door aankeek. Ze kwam terug bij haar positieve, merkte nu pas de hoge kleur op haar wangen echt op en keek hem met een wat zuinig mondje toe, hoewel een zachte lach niet te onderdrukken was. Slapjes sloeg ze hem tegen zijn borst, als teken dat zijn vorige acties totaal niet leuk waren geweest voor haar. Hoewel haar lichaamstaal anders sprak, wilde ze van hem weglopen met de zenuwachtige lach op haar gezicht, haar blozend wangen en haar onbegrijpende geest. Maar door haar weke benen - waar ze nu pas achter kwam - ging dit niet geheel soepeltjes. Met grote ogen voelde ze haar ene voet achter de ander haken, zag ze Laurens blote borst dichterbij komen waarna ze tegen hem aanknalde in haar val. Ze had gehoopt dat hij was blijven staan, maar toen ze zijn lichaam met zich mee voelde gaan kon ze een klein, verschrikt gilletje niet onderdrukken. Met een doffe bonk viel ze neer, voelde de warmte van zijn borst tegen haar gezicht, merkte dat haar ene hand tegen de grond van de badkamer steunde en de ander op zijn borst lag. Wat verdwaasd tilde ze haar hoofd op, keek tussen een paar verwilderde, golvende lokken naar het gezicht van Laurens onder haar. Zelf lag ze geheel op hem, haar ene been tussen die van hem en de ander wat opgetrokken over een van zijn benen. 'S-sorry,' stamelde ze bijna wanhopig, maar kon haar lichaam niet zover krijgen om weer overeind te komen. Hierdoor bleef ze nog steeds liggend op Laurens, en alleen haar rug wat gehold doordat ze haar hoofd en schouders opgetild had, wat verdwaasd naar hem kijken.

Zijn mondhoeken bleven omgekruld omhoog zitten in een duidelijk geamuseerde glimlach. Heerlijk zo, Ephony op deze manier mee te maken. Langzaam trok zich een wenkbrauw op, wat onbewust ontzettend charmant stond, toen hij haar hand voelde die met een ontzettend slap gebaar tegen zijn borst aan kwam. Voor een moment ontspande zijn gezicht zich, tot dat er onbegrijpelijk een frons ontstond te samen een blik vol onbegrip. In slomotion leek het te gaan. Ogen die ophelderde in geschoktheid en wenkbrauwen die nu allebei omhoog trokken. Ephony leek in slomotion zijn kant op te komen, recht op hem af. Puur uit reflex stak hij zijn handen uit om haar op te vangen. Maar waar hij zelf geen rekening mee had gehouden was, dat als hij haar op moest vangen, hij zelf ook evenwicht moest houden. Dus daar ging hij, mee in haar val kwam hij eerst droogjes neer op zijn kont om vervolgens door te klappen naar achteren en met zijn achterhoofd neer te komen op de betegelde vloer. Droogjes ketste zijn hoofd weer omhoog alsof het een stuiterbal was om vervolgens weer op de vloer te komen liggen. Met een lichte kreun sloot hij zijn ogen, een kloppend gevoel verspreidde zich in zijn achterhoofd. Een zachte ‘What the hell,’ Was te horen omdat hij totaal niet begrepen had hoe dit had kunnen gebeuren. ‘Eph,’ Vroeg hij dan ook. ‘Struikelde je over een straling ofzo,’ Hij fronste weer, tilde zijn hoofd op die vele male zwaarder voelde dan hiervoor heen en trok zijn ellebogen naar achteren om hier op te steunen. ‘Oké, ten eerste: niet bewegen. Laten we eerst mijn handdoek in veiligheid stellen voordat we verder gaan,’ Stelde hij voor. Het ding was los gefladderd, maar op de één of andere manier bleef nog nét alles netjes bedekt. ‘Been iets optillen graag,’ Murmelde hij terwijl hij zijn handoek goed trok. Hij kwam helemaal overeind, dwong daarbij Eph ook overeind te komen zodat ze op haar knieën kon zitten. ‘Dit kan hele fouten ideeën oproepen, dat weetje. Mannen bestormen terwijl ze alleen een handdoek hebben.’ Hij keek op, eerst serieus kijkend om vervolgens weer een grijns toe te laten. ‘Of..’ mompelde hij zachtjes suggurerend alsof hij er net met zijn opmerking helemaal naast had gezeten en wel dégelijk dingen bedoelde. Weer kwam er een grijns tevoorschijn, ‘Aww, nee hoor, Eph.’ Stelde hij haar gerust. ‘Ga maar lekker douche meid.. en als je toch dingen wilt eh, tjah.. dan moet je de badkamer deur maar van z'n slot houden.’ Hij dwong zijn gezicht normaal te houden en deze niet te laten verschieten naar een ongelofelijk brede grijns. Heerlijk dit :'). Hij krabbelde overeind zodra Eph eenmaal weer van zijn schoot af was. Hij ging met zijn handen over zijn haren heen om ze netjes plat weer terug te duwen. Bij de badkamerdeur draaide hij zich nog om, om haar een dikke vette knipoog te geven en sloot daarna de deur achter zijn kont.

'Nee,' bromde ze wat verward, viel weer geheel terug in de niet verlegen bui zodra ze zijn woorden hoorde. Een zachte lach kriebelde omhoog, waarbij ze op comando zichzelf doodstil hield zodat Laurens zijn handdoek weer goed kon doen. 'Yes sir,' bromde ze omverstaanbaar, leunde op haar arm en haalde haar been omhoog, waardoor ze met wat kracht in een halve brakedance move zat zodat Laurens zijn edelheid kon bedekken. 'Humhumhum,' klonk het boosjes vanaf haar kant, waarbij ze hem nog met een rood hoofd en een moeilijk gezicht aankeek toen hij besloot alles hardop nog eens extra te benadrukken. 'Ik heb zo mijn eigen manieren om iemand voor me te laten vallen,' gromde ze terug, probeerde een grapje te maken maar kon haar hoofd niet in een lollige blik te zetten. Hierdoor zouden haar woorden misschien wat droog overkomen, aangezien ze er doodserieus bij keek. Zonder enige woorden gromde ze alleen maar naar Laurens bij zijn 'of..' als teken dat hij die zin niet af moest maken als zijn kruis hem lief was. 'Sodemieter op,' bromde ze waarbij ze opkrabbelde en hem bijna zenuwachtig achterna liep naar de deur, haar wangen nog steeds gekleurd. Bij de knipoog voelde ze haar wangen branden, kwam het gehele senario weer bij haar naar boven en werkte ze hem zo gauw mogelijk de badkamer uit. Zodra de deur al dicht ging gaf ze 'm een extra zet zodat hij in het slot knalde om vervolgens het slot met grote kracht om de draaien. Zodra deze dichtwas leunde ze met haar rug er tegenaan, had ze haar ogen gesloten en haar kin wat opgetild. 'Stomme zak,' bromde ze, hoewel ze het niet meende. Ze hield van Laurens, op de vriendschappelijke manier. Het was alleen irritant dat hij achter haar erge zwakte was gekomen, ze kon gewoon erg snel van haar stuk gebracht worden met dat soort acties. Maakte niet uit wíe het deed, zodra iemand zoiets deed had je haar aan het stamelen, kreeg ze een rooie kop en was ze als was in je handen. Met een diepe zucht en een hand die ze door haar haar haalde kleedde ze zich uit en stapte onder de douche. De warme stralen brachten haar weer tot rust, voelde ze zich weer ontspannen en vergat de gehele gebeurtenis. Zachtjes nuriede ze het nummer Honey Honey, kreeg het gewoon niet meer uit haar kop terwijl ze haar haar waste.
Schoon, haren geborsteld en in ondergoed trippelde ze over de overloop. In de slaapkamer schoot ze in een simpele broek en t-shirt, verwachtte niet dat ze naar buiten ging in dit gure herfstweer. Daarna wandelde ze de trap af, liep door naar het kussensloop. Ze had wat naaispullen met zich mee genomen, plofte op de bank neer en begon ontspannen het kussen weer heel te maken. 'Lau, heb je toevallig ook wat brood mee genomen om te ontbijten, of moeten we naar de kantine?' vroeg ze hem zonder haar ogen van haar handen af te halen. Haar gezicht had weer de gewone kleur, haar houding alsof er niets gebeurd was. Ze ging niet toegeven aan Laurens dat hij haar te pakken had gehad, dat spelletje zou ze hem niet laten winnen.

Lachend had hij zich omgedraaid, kon het nu niet meer tegen gaan dat zijn lach doorbrak. De duw van Ephony was de druppel geweest, ze had haar punt wel erg duidelijk gemaakt zo; hij moest oprotten en kappen. Nog na grinnikend was hij naar boven gelopen, op zijn dooie gemakje deed hij alles rustig aan. Hij kleedde zich aan. Een lichtgrijze broek met daarboven een zwartblauw gekleurd vest die hij helemaal dichtristte. Hij stapte in zijn sneakers en ging vervolgens al luchtsturend met zijn handen door zijn haar om het te drogen. Af en toe schudde hij het wat uit, haalde zijn vingers er door heen om de grootste klitten tegen te gaan. Het resultaat was één gigantische ontploffing die wel droog was zodat hij kon beginnen aan het fatsoeneren. Voor de spiegel stond hij zo tien minuten, klitten wegwerkend, alles wat platter krijgen zodat het uiteindelijk netjes in een nog steeds wat wilde golfslag rond zijn hoofdlag. Eenmaal klaar waagde hij zich weer naar beneden toe waar hij doorliep naar de keuken om voor zichzelf een mok thee te zetten. Nog geen tien minuten later leunde hij met zijn kont tegen het aanrecht en zat voorzichtig slurpend met een mok tussen zijn handen te wachten op Ephony. Zodra Ephony de trap af kwam lopen krulde automatisch zijn mondhoeken ietstjes omhoog en liet hij zijn mok zakken. Een tijd lang bleef hij staan, gewoon kijkend. ‘Nee, volgens mij ligt er wel wat.’ Beantwoorde hij haar zonder zijn blik af te wenden. Pas een halve minuut later drukte hij zich overeind en liep door naar hun slaapgedeelte. Hij boog zich over de bank heen en bekeek zijn voorraad. ‘Hm.. bolletjes, ook goed?’ Iets vragend keek hij op. Nú pas drong door was ze nou echt mee bezig was. Gelijk schoot een grijns te voorschijn, ‘Oh god, Eph, dat meen je niet. Ga je hem nou echt maken?’ Hij trok bedenkelijk een wenkbrauw op. ‘Je kan 't ook weggooien hè, dat weet je?’ Grijnzend keek hij haar aan. ‘Wat wil je op je brood?’ Hij greep de bolletjes, de kaas en de worst mee om vervolgens weer terug te verhuizen naar hun eigen persoonlijke keuken. Netjes maakte hij hier eten voor hemzelf klaar maar ook voor Eph. Even later liep hij terug, zonder bord of iets, en gaf de broodjes los aan Eph om vervolgens naast haar neer te ploffen met zijn broodjes. ‘Wat gaan we vandaag doen?’ Vroeg hij ongegeneerd met volle mond. ‘But I can dance with you honey,’ Wiebelend met zijn hoofd, ‘if you think it's funny,’ Zachtjes nuriede hij weer verder, ‘Of wil je liever dat ik stop met zingen?’ Besefte hij zich opeens waarbij zijn grijns weer omhoog kwam en omkeek naar haar. ‘Honey honey,’ Klonk het zangerig vanaf zijn kant waarbij hij charmant beide wenkbrauwen optrok en wiebelde. Hij bleef haar aankijken, expres, totdat ze haar blik afwende.

Ze had zijn blik genegeerd, was steenvast en wat nonchalant naar het kussensloop gelopen zonder een blik op Laurens te vestigen. Ze ging niet toegeven dat ze zich daarnet hopeloos voor schut had gezet, onder zijn geamuseerde blik. 'Is goed joh,' beantwoorde ze zijn retorische vraag wat afwezig, probeerde haar vingertoppen niet te prikken met de scherpe naald waarmee ze preciesjes de naad weer dicht naaide. Breien was ze bagger slecht in, maar gewoon twee stofjes aan elkaar naaien kon ze nog net wel. 'Ja, natuurlijk,' bromde ze wat verdwaasd naar Laurens bij zijn bijna ontzette antwoord, alsof het doodnormaal was. Haar wenkbrauwen zakte wat, samen met haar oogleden wat de doodse uitdrukking op haar gezicht voltooide. 'Néé, als Savador daarachter komt ben zelf ík de pineut,' beantwoorde ze zijn 'je kan het ook gewoon weggooien' woorden serieus, waarna ze stug doorging met haar naaiwerk. 'Doe maar wat,' sprak ze, draaide haar hoofd wat over haar schouder zonder haar blik van haar handen af te halen. Al gauw piepte het puntje van haar tong tussen haar lippen vandaan bij het geconcentreerde werk om het goed te doen. Ze had ongeveer eenvierde eindelijk af toen Laurens plots naast haar neerplofte, waardoor de naald bijna haar vinger inschoot, en het broodje aanrijkte. Even keek ze naar het eten, waarbij er een niet zo'n intelligente, onbegrijpelijke blik in haar ogen weerspiegelde, waarna deze opklaarde en ze het broodje aanpakte. Ze nam een hap, kauwde, slikte en hield daarna het broodje tussen haar tanden vast om weer verder te gaan met het naaiwerk. 'Mweeth njieth,' murmelde ze naar Laurens, haalde hierbij onverschillig haar schouders op. Er vielen natuurlijk lessen te volgen, en ze kon 's middags misschien met Myst naar Puffoon voor haar dwarsfluit. 'Fwedenk jij mwaar,' vervolgde ze, nog steeds het broodje tussen haar tanden houdend waardoor het vormen van woorden nogal onhandig ging. Haar ogen schoten bijna panisch naar Laurens, vernauwde toen en keek hem bijna nijdig aan toen ze het deuntje weer hoorde. 'Grr,' kwam het er uit, dit ondanks het broodje wel verstaanbaar. Een diepe zucht ontstond, waarna ze het kussen weglegde, onderuit zakte en haar brood op at. 'Misschien vanmiddag met Myst naar Puffoon, kan jij babyzitter voor Ené spelen,' opperde ze, waarbij ze kauwend omkeek naar Laurens.

[Zeg, suikerhartje van me; zullen we d'r een eind aan breien? ;D]