‘Wat gebruiken we om in te zetten?’ Vroeg hij in het algemeen, dus alleen aan Ephony in dit geval (:']). Hij keek haar voor een kort moment vragend aan, ‘Lucifers,’ Opperde hij dan maar. Met moeite wiebelde hij weer overeind en kwam evenlater terug met een bakje lucifers. Na wat gedoe had hij het aantal lucifers eerlijk verdeeld. ‘Oké, ik ben als eerste de dealer.’ Met moeite werkte hij zichzelf weer in kleermaker zit. ‘Oké oké, eerst een open rondje dan maar. Voor dat we beginnen moet degene die na de dealer komt, jij dus, inzetten en ik hetzelfde aantal. Hier na pas deelt de dealer, ik dus, aan ieder twee kaarten die alleen zichtbaar zijn voor jezelf.’ Dood kalm gaf hij Ephony twee kaarten, open, en zichzelf ook. ‘Vervolgens komen er vijf kaarten in het midden te liggen, deze zijn altijd al open,’ Ondertussen legde hij de kaarten neer, ‘en hierna kan je inzetten. Het is de bedoeling zo'n hoog mogelijke setje te krijgen.. je weet toch wel de setjes hea?’ Langzaam keek hij op, één wenkbrauw iets opgetrokken alsof hij uitermate teleurgesteld zou zijn in haar als dit niet het geval bleek te zijn. ‘Jij zet als eerste in, aangezien je na de dealer komt. Vervolgens kan ik mee doen met jouw inzet, wat betekend als jij 2 lucifers in zet; dat ik dat ook doe. Maar ik kan ook hóger inzetten, wat betekend dat jij weer moet beslissen of jij met mijn bod mee gaat of niet, jij kan dan ook weer hoger inzetten, dan ik moet beslissen.. etc etc etc,’ Legde hij simpeltjes uit. ‘Maaaar, in plaats van meedoen met jouw inzet, of hoger inzetten kan ik ook inplaats van deze twee opties ook fonden. Wat betekend dat ik mijn kaarten simpel weg, weg gooi en me sowieso al gewonnen geef. Snap?’ Hij keek haar aan, probeerde in haar blik enigszins begrip af te lezen. ‘Kei simpel dus,’ Glimlachte hij haar toe. ‘Oké, nu een echt potje.. Zet maar in,’ Hij legde het zelfde aantal lucifers neer als Ephony, vervolgens schudde hij de kaarten en gaf Eph en zichzelf twee kaarten. Vijf kaarten kwamen in het midden te liggen waarna hij afwachtend opkeek naar Ephony wat ze in ging zetten. Een klein glimlachje kroop bij hem omhoog waarna hij vastbesloot hoger in te zetten.
‘Oké, laat je kaarten maar zien,’ Klonk het met een licht grijnsje, ‘Ha! twee paar maar,’ Hij gooide zijn kaarten neer, ‘Three of a kind,’ *wiebelwenkbrauw*. Hebberig schoof hij de lucifers naar zich toe. ‘Wie uiteindelijk nul lucifers heeft, mag een kledingstuk uittrekken en dan beginnen we opnieuw,’ Een big smile sierde zijn gezicht.
Zijn lippen perste zich op elkaar zodra Ephony haar kaarten zichtbaar werden, en met een iets té schijnheilig gezicht keek hij omhoog naar haar. ‘Je weet nu he, dat je geen lucifers meer hebt?’ Kwam er kleintjes uit. Na wat over en weer te hebben geluciferd - ze kreeg het onder hand wel door, had hij het idee - was het hem toch gelukt al haar lucifers te kapen. Hij rechtte langzaam zijn rug, kwam geheel overeind en zette zijn handen achter zich om eens goed naar Ephony te kunnen kijken. ‘Dus..’ klonk het nogal fout. ‘Welk kledingstuk wordt 't?’ Een brede grijns verscheen over heel zijn gezicht.

Na zijn uitleg, en vooral nadat ze in het eerste echte potje al haar lucifers naar Laurens zag gaan liet ze haar hoofd hangen en slaakte ze een dieptreurige zucht. 'Dit is niet eerlijk,' murmelde ze verslagen. Vanonder haar wimpers keek ze Laurens aan die nog eens benadrukte dat ze geen lucifers meer had. Haar ogen knepen wat samen waarna ze haar kin optilde en Laurens met een uiterst mislukte hatende blik aankeek. 'Jij kleine gluiperd,' gromde ze met opeengeklemde kaken. Demonstratief ging ze staan, haar armen straks langs haar lichaam, haar kin opgeheven en haar handen tot vuisten gebald. Met een vloeiende beweging trok ze haar nachtjapon uit, waarna ze hem naast zich op de grond liet vallen en zette haar handen in haar zij. Hooghartig keek ze op laurens neer terwijl ze nu in haar ondergoed stond. Was zij even blij dat ze het gehele setje aangehouden had. Vervolgens liet ze zich weer op de grond zakken en keek met een gespannen blik naar het spel voor zich op de grond, alsof ze daar niet half naakt zat. 'Verdelen, spelen, tactiek, nadenken, uitroeien,' klonk het zachtjes murmelend op een bedachtzame toon. 'Geef me de kaarten maar,' sprak ze vastberaden tegen Laurens, een ongekende strijdlustigheid in haar grijsblauwe ogen. Meteen in het volgende potje leek de stemming te zijn gekeerd, leek ze de strategie en het spelletje door te hebben. Spel na spel werd Laurens steeds meer uitgekleed. Het ene potje duurde langer dan de ander, het andere potje was binnen twee tellen weer klaar. Nonchalant leunde Ephony naar achter tegen de bank, had haar kaarten losjes in haar handen vast en keek erover heen vrolijk naar Laurens die nu nog in zijn onderbroek en muts zat. 'Weetje, die muts bederft je haar. Doe maar af,' besloot ze waarbij ze haar kaarten open gooide en liet zien dat ze alweer gewonnen had. 'Duss... muts of onderbroek?' grijnsde ze duister. Dat kreeg hij ervan, zich eerst hullen in zijn gehele kledingkast en daarna haar in alleen een nachtjapon laten verliezen. Ephony zelf leek het te zijn vergeten dat ze in haar ondergoed zat. Technisch gezien had zij maar een potje verloren, en Laurens... tja, ze was de tel kwijt geraakt.

Met zijn lippen iets getuit gleed zijn blik loompjes langs haar lichaam zodra de nachtjapon langs haar neer was gegleden. Zijn hoofd kantelde iets schuin terwijl zijn blik de vrouwelijke vormen van haar lichaam volgde, waarna zijn mondhoeken ietsjes onder de indruk naar beneden trokken. Alsof hij een 'Zo zo..' moest inhouden. Zijn blik ontdeugend, een glimlach op zijn lippen. Hiermee blikte hij weer omhoog, keek haar aan, genoot van de koppige blik die ze in haar ogen had. Hij moest zich inhouden opmerkingen binnen te houden, complimenterende maar ook foute. In plaats daarvan drukte hij zich weer overeind, boog zich over het spel heen en moest zich inhouden toen hij haar woorden hoorde. Kon nog net niet voorkomen dat zijn lippen, samengeperst en gespannen, toch omkrulde in een glimlach. ‘En we gaan weer verder,’ mompelde hij nog droogjes waarna hij bespiedend zijn kaarten bekeek onder een klein hoekje. Hel spel ging door, zijn kleren gingen uit. Maar in plaats van Ephony haar koppige uitdrukking stond er bij hem een zwoele blik op zijn gezicht. Zijn eerste vesten, alsof er gelijk al een grote verassing onder schuilde, trok hij uit met een kleine show. Hij draaide zijn kont naar haar toe, ritste langzaam zijn vest omlaag en lied hem vervolgens over zijn schouders naar beneden glijden om te laten zien dat er nóg één onder zat. Met zijn handen over zijn lichaam glijdend draaide hij zich weer naar haar om, zijn heupen deden mee; net iets te los voor een jongen :'). Zijn grijns vrolijk, ondanks dat hij keihard werd ingemaakt. Ephony zat er toch al bij in haar ondergoed, genieten deed hij sowieso wel.
Maar toch kwam het ervan. Hij dacht dat zijn humeur onverwoestbaar was, totdat hij uiteindelijk ook alleen in zijn boxer en muts zat. Zuurtjes ging zijn blik omhoog, toch nog steeds gedeeltelijk gespeeld. Ephony maakte hem echt keihard in, iets wat hij totaal niet verwacht had. Waarschijnlijkj kwam het omdat hij zijn zonnebril miste, dat zou 't zijn. Langzaam legde hij zijn kaarten neer, keek loompjes en met enige tegenzin op naar Ephony toen deze hem vroeg welke het werd. Diep ademde hij een keer in waarna hij sloom overeind kwam. Toen hij eenmaal stond blikte hij op haar neer, zijn lippend iets bevochtigend door ze over elkaar heen te wrijven. Hij haalde zijn handen omhoog en haakte na enige twijfel de topjes van zijn duimen om de randen van zijn boxer, bij zijn heupen. Tijdrekkend, twijfelend. Hij draaide zich om, en wiebelend met zijn billen werkte hij zijn onderbroek naar beneden. Om vervolgens over zijn schouder met een bigsmile om te kijken omdat er nog een knal oranje onder zijn knal roze onderbroek had gezeten. Met zijn onderbroek aan zijn enkel wierp hij het ding door de kamer heen, net zoals de rest van zijn klere die verspreid lagen door de kamer. ‘Dus, .. zullen we maar weer verder gaan?’ Grijnzend ging hij er weer bij zitten, deelde zelf de kaarten dit keer. Gepijnigd knepen zijn ogen iets samen toen hij opniéuw verloor en met een ruk haalde hij zijn muts van zijn haren zodat ook gelijk zijn staartjes weer zichtbaar werden. Wist ze ook gelijk dat hij verder geen trucjes meer had. Nu ging het erom spannen. Ze had de kaarten gedeeld. Hij had ingezet, zij had meegedaan. Bluffen? Ach, wat maakte het toch nog uit. Hij raisde, keek langzaam op met een iets duivelachtige blik in zijn ogen richting Ephony. Ze deed mee, callde. Poepsie? Hij slikte, droogde hierbij zijn keel. ‘Laat uw kaarten maar zien,’ Mompelde hij. Nadat hij zijn kaarten liet zien en hij vervolgens die van haar bekeek vergrootte zijn ogen nogal verdwaasd. ‘1 paar van boeren?’ Zijn mondhoeken trilde, keek naar zijn eigen kaarten waar één paar van koningen bijzat. Hij proeste, keek weer op naar Ephony en begon vervolgens te lachen. Al gauw had hij zichzelf weer in de hand, ‘Dus..’ Zijn mondhoeken opgetrokken in een brede grijns, ‘Welk gaat 't worden?’ Waarna hij betekenis vol naar beneden keek. HIj kwam overeind, schoof zo zodat hij op zijn knieën kwam te zitten. ‘Ik wil anders wel helpen?’ klonk het aardig waarna hij zijn handen ook op de grond plantte en naar haar 'toekroop' dwars over het spel heen. Grijnzend kwam hij dichterbij, haalde zijn handen omhoog wat er vééls te fout uitzag in deze situatie. Maar hij plaatste zijn handen op haar schouders, drukte haar achter over en bracht zijn gezicht dichter bij. ‘Smeek om genade, en misschien bedenk ik me,’ Zijn grijns vrolijk, ontdeugend.

Ze had telkens in een deuk gelegen zodra Laurens een halve striptease opvoerde zodra hij weer een potje had verloren. Maar ook bij zijn steeds depressiever kijkende blik bleven haar mondhoeken omhoog gekruld. Het was heerlijk om te zien hoe hij werd ingemaakt op een moment waarbij hij dacht het geheel in de hand te hebben. Verbaasd keek ze nu op naar Laurens, die blijkbaar zijn muts boven zijn boxer koos. Haar mond zakte open, waarna ze in een harde lachbui uitbarste toen ze uit haar opgelaten gevoel werd gehaald door de grijzende blik van Laurens die liet zien dat hij nog een onderbroek eronder aan had. 'Je bent geniaal,' proeste ze tussen haar lachen door, steunde met een hand op de grond om niet om te vallen en had haar andere arm om haar middel geslagen. Even veegde ze een traan uit haar ooghoekn, nog na hijgend van het lachen toen het spelletje weer voort gezet werd. Zodra de kaarten weer werden verdeeld veranderde ze weer in een serieuze bui, bekeek haar kaarten en de rest van het spel. Opnieuw won ze, voelde de victory weer aan haar kant. Geniepig grijnsde ze naar Laurens, hij zat nu in een wel heel moeizaam moment. Bij het volgende potje slikte ze een paar keer onopgemerkt. Voorzichtig gooide ze haar kaarten op tafel. Haar hoofd viel in haar handen zodra ze er achter kwam dat ze verslagen was. 'Noo,' pruilde ze in een kermende zucht. Ze rechtte haar rug, keek vernietigend naar Laurens bij zijn uitdagende woorden. 'Helemaal niets,' brabbelde ze opstandig. 'Lau, schaam je!' riep ze verontwaardigt toen hij over het spel naar haar toe gekropen kwam. VOor ieder die dit als buitenstaander zou zien zou het een zwoel en/of romantisch moment zijn geweest. Voor Ephony, en waarschijnlijk ook Laurens, was dit een en al plagerij, geen serieusheid en de ander irriteren. Wapperend gingen haar handen voor haar borst heen en weer om zo Laurens hand weg te slaan. 'Kssst,' sisde ze als een misluke imitatie van een kat, leunde naar achteren om hem te ontwijken. Met verwijde ogen viel ze droogjes om, gevolgt door haar vlecht die mee wapperde waarna ze op haar rug lag en droogjes omhoog keek. Haar handen lagen op haar buik, haar vingers voelden het ongelijken reliëf van het litteken op haar heup, gevormd door de tanden van de schaduwwolf. Ze haalde haar knie omhoog, in een gevaarlijke situatie zettende voor Laurens' lichaamsdeel. 'Of anders?' grijnsde ze, wetend dat als hij enige beweging maakte ze haar knie snel en verder omhoog bracht en hij waarschijnlijk kermend op de grond lag.

Zijn hoofd zweerfde boven het hare, waardoor zijn staartjes ook allemaal naar beneden gekanteld stonden en zo een nog speelsere bos haar vormde als normaal. Langzaam trokken zijn wenkbrauwen zich lichtjes op terwijl hij voelde, zonder het te zien, wat ze deed. Hij keek haar aan, zijn blik bedachtzaam en afwegend. ‘Dat zou je niet doen,’ zei hij uiteindelijk. Zijn lippen vormde zich weer om in een licht glimlachje. Hij bracht zijn gezicht nog dichterbij. ‘Je zou niet durven,’ Hij kantelde zijn hoofd nu, zijn kin richting zijn borst om de situatie daar beneden te bekijken. Nogal fout, maar ach. Wie was er om hun zo te 'betrappen'? Hij keek weer op, zijn gezicht vrolijk; zijn ogen twinkelend. ‘Oké, we maken een deal.’ Zei hij na een tijdje. Hij tuitte zijn lippen voor een moment iets, nog steeds iets bedenkelijk. Zijn woorden kon je nogal fout opvatten. ‘Aangezien ik gewonnen heb, moet het natuurlijk wél in mijn voordeel zijn,’ Voegde hij er nog aan toe, om haar nog iets meer op het foute spoor te brengen. Hij kwam iets overeind, plantte zijn éne hand naast haar hoofd waar hij nu met heel zijn gewicht opleunde zodat hij zijn andere hand vrij had. ‘Niks doen,..’ Waarschuwde hij. ‘Ik doe namelijk ook niets.’ Als je goed keek, kon je de ontdeugende blik in zijn ogen zien, wetend dat er heel iets anders achter schuilde of iets héél ergs fout. Zijn wijsvingers gleed nu vanaf haar hals langs haar schouder naar beneden, ‘Jij gaat,’ murmelde hij terwijl zijn vingers zich om het bandje van haar BH haakte en deze mee omlaag trok terwijl zijn vinger doorgleed. Zijn mondhoeken trilden, het was duidelijk te zien, hij had al zijn concentratie nodig om in zijn rol te blijven. Zijn vingers gleed verder, langs haar arm omlaag en liet zo het BH bandje wat nu van haar schouders was af gegleden achterwegen. ‘Mij vertellen wat je dit is,’ Zijn vingers was via haar elleboogholte gegleden, door naar haar buik en tikte vervolgens droogjes op de plek waar de verkleurde 'stippen' op haar lichaam zaten. ‘en laat mijn edele delen met rust,’ Hij keek haar nog steeds aan, de grijns brak nu door. Soepeltjes duwde hij zich verder overeind, ontweek met zorg haar knie die nog steeds iets overeind stond en kwam boven haar vandaan. Misschien werd het toch iets té intiem, waar hij in eerste instantie geen last had van gehad. ‘Buiten dat, moet je je ook overgeven aan mij.. ’ Voegde hij er nog maar als extraatje aan toe. ‘Anders gaat de deal niet door,’ Hij grijnsde vrolijk. ‘Overgeven houdt in; slaafje voor 't leven enzoo,’ Legde hij met een nonchalant gebaar van zijn hand onverschillig uit.

Een duistere grijns speelde op haar lippen, keek hem nonchalant aan bij zijn woorden dat ze het niet zou doen. Hij moest eens weten. 'Wil je het erop wagen,' klonk het jolig toen hij wat dichterbij kwam en haar grijns breder werd. Haar pokerface kwam terug in een zakelijke blik toen hij over een deal begon. 'Zég, ìk heb gewonnen. Bekijk even hoeveel potjes je verloren hebt, en hoeveel ik. Dat zijn er tigduizend aan jou kant... en twee aan mijn kant,' reageerde ze hoogst verontwaardigt op zijn woorden. Ondanks de gewone emoties die door haar heen gingen, geen zenuwachtigheid; gewoon omdat het Laurens was, voelde ze een opluchtend gevoel toen hij wat afstand deed. 'Dehè?' kwam het er sullig uit toen hij commandeerde dat ze niets zou doen. Haar ogen verwijdde zich zichtbaar toen zijn vinger rond haar bh-bandje haakte en deze langzaam naar beneden bracht. 'ZEG, viespeuk,' kwam het er in eerste instantie bijna benauwt uit, waarna ze met haar schouders bewoog om het bandje aan te houden. Ephony drukte haar kin tegen haar borst om te zien wat Laurens bedoelte met 'dit'. Ze voelde haar wangen wat roder worden en liet haar knie zakken toen hij haar litteken aanwees. Ze sloeg nukkig haar armen over elkaar en keek Laurens koppig vast bij zijn tweede eis. 'Moggu willen monsieur,' bromde ze kwaadaardig. Langs de grond bracht ze haar knie omhoog, plante haar voet tegen zijn knie die op de grond steunde en trapte hem 'vriendschappelijk' onder hem vandaan, zodat hij een steunpunt minder had. Zodra Laurens wegrolde kwam zijzelf omhoog en ging boven op zijn buik zitten. 'Ik zal je vertellen wat dat is, maar ik heb alsnog gewonnen dus uw tweede eis zal niet gaan lukken,' sprak ze nonchalant waarbij ze haar armen over elkaar sloeg en op Laurens neerkeek. 'Deal? Anders wordt u in deze langzame marteling geplet,' grijnsde ze doodleuk, waarbij ze zich voor een moment zwaarder maakte door in elkaar te zakken. Als hij toe zou geven zou hij het verhaal achter haar litteken vertellen, hoewel hij meerendeel al wist. Maar dát wist Laurens niet, en dat was in haar voordeel.

‘Ja maar, aangezien we beide in ons óndergoed zitten heeft dat er helemaal niets meer mee te maken,’ Klonk zijn antwoord simpeltjes waarbij een klein en fijn glimlachje omhoog kroop. Heerlijk om te zien hoe Ephony zich irriteerde aan dingen waar hij enkel om kon lachen. Geïrriteerde mensen altijd wel iets grappigs, behalve als jezelf degene was die geïrriteerd was. Alhoewel. Als bij hem dit het geval was, werkte het meestal zo dat hij uiteindelijkj toch nog vrolijk werd omdat hij zichzelf uitlachte om zijn stomme gedrag. Hij kon het niet helpen dat er een grijns doorbrak bij zijn eerste reactie waarna ze behoorlijk moeilijk begon te doen om alles, wat toch al bedekt was, te blijven bedekken. 'Relax,' had hij zachtjes willen mompelen. Waar ziet ze hem vooraan? Ja, hij hield van plagen. Maar verder dan dat ging hij niet. Kom op zeg, hij is geen vieze pervert. Gespeeld verbaasd trokken vragend beide wenkbrauwen iets op zodra ze zijn aanbod afslag. Zijn gezicht vertrok nogal iets geschokt toen zijn steunpunt opeens lichtelijk verdween, maar terwijl dit gebeurde draaide hij al van Ephony weg. Hij wilde op zijn kont gaan zitten, om hierna zijn benen in kleermaker zit te vouwen en zich tot Ephony te kunnen richtten. Maar hij kreeg de kans niet, Ephony rolde mee in zijn beweging wel en drukte hem richting de grond. Nogal verward keek hij op nu hij degene was die op de grond lag. ‘Je hebt helemaal niet gewonnen,’ Klonk het koppig vanaf zijn kant. ‘Oef,’ Klonk het zachtjes en iets kermend. Zijn ogen vergrootte zich, trachtend deze een uitpeulende look te geven. Hij kreunde, haalde zijn buik in alsof Ephony hem echt verder indrukte. ‘Oke oke,’ Klonk het puffend vanaf zijn kant. Het was gemeen hoe hij reageerde, alsof ze werkelijk zo zwaar was. ‘Ik kan niet tegen die vetkwabben van je op,’ Verzuchtte hij uiteindelijk. ‘Jij je zin, maar mijn eerste eis blijft,’ Hij herstelde zich enigszins en ging iets verliggen. Om het zichzelf makkelijk te maken legde hij zijn benen iets over elkaar waardoor zijn enkels kruislings lagen en schoof een hand achter zijn hoofd zodat deze als 'kussen' functioneerde. ‘Dus.. nu het verhaal.’ Zijn blik ging omlaag en hij gaf een lichte hoofdknik, voor zover dat ging, richting het litteken. ‘Oja, ik kies trouwens ook doen,’ Hij haalde een lichte glimlach voor haar omhoog en keek weer naar haar omhoog. ‘Maar, één eis. Het mag niks met Savador te maken hebben, anders kies ik doen.’ Zijn ogen die iets samenknepen werden voor een kort moment priemend om vervolgens weer te ontspannen.

Het enige wat ze had gedaan was hem koppig en boos aangekeken toen hij met de té simpele conclusie kwam dat, omdat ze allebei in hun ondergoed zaten, híj gewonnen had. Triomfantelijk zat ze nu op zijn buik, keek op hem neer waarbij ze haar armen over elkaar had geslagen. Haar ogen knepen wat samen bij zijn woorden over vetkwabben. 'Zeg, liegbeest,' gromde ze dreigent waarbij ze haar ene vinger in zijn zij prikte als wijze van waarschuwing. 'Oke, ik zal je vertellen hoe ik aan die littekens kom,' grijnsde ze overwinnelijk, tilde haar kin in de lucht alsof ze net een groot slachveld had gewonnen. 'Ik kwam, ik zag, ik overwon,' mompelde ze er nog achterna waarbij ze voor het effect een wiebelwenkbrauw erbij gooide. Even zuchtte ze, gleed van Laurens af en ging met haar rug tegen de bank aan zitten, haar benen nog over zijn buik heen. 'Het was in die zelfde nacht dat Savador mij opving na het dieptepunt van mijn vader. Dat feest wat hij had gegeven,' begon ze vol moed. 'Ik had je al verteld dat we op ten duur in de nacht in het bos belandde. Ik stond daar aan de rand, en hij was opeens verdwenen. Ik ben toen in een bijna paniek bui het bos ingegaan om hem te zoeken. Daar maande hij me tot stilte, en waren we voor ik het wist omsingeld door Schaduwwolfen. Deze beesten zijn normaal niet zo agressief, zijn liever op zichzelf dan dat ze mensen aanvallen. Maar deze waren geheel in grommende aanvalshouding. Op een moment hoorde ik een geluid achter me, draaide ik me om en werd ik tegen de grond aan geslagen. Een van de wolven had me aangevallen, en zijn tanden in mijn buik gezet,' haar vingers gleden over de littekens, haar stem was steeds zachter geworden. 'Zodra de brandende pijn mijn hele lichaam in beslag nam en ik tegen de grond aan knalde heb ik het bewustzijn verloren. Savador is toen ook nog aangevallen volgens mij, tenminste toen ik bijkwam had hij ook een bijtwond. Hij heeft me uit het bos getild en mijn leven gered. De wonden zijn nooit geheel genezen, en soms heb ik er binnenin nog last van. Bij grote inspanningen vooral. Het is vooral een pest als je in bikini wilt lopen,' grijnsde ze het laatste breed, om weer uit de zachte stemming te komen. Ze tilde haar blik op en staarde naar het plafon, op de grond omringt door de veertjes uit de kussens. 'Geen Savador...' mompelde ze bedachtzaam. 'Ik weet het al, verf een van de muren van Savadors kantoor wit. Of doe een strik bij Saethion om, dat is zijn slang,' grijnsde ze nu breed en uitdagend naar Laurens. 'Of heeft dat te veel met Savador te maken?' vroeg ze schijnheilig, duidelijk aangevend dat hij een scheiterd zou zijn als hij het niet zou durfen.

Hij keek haar met een 'juist ja'-blik aan toen hij haar zachte verzuchtende woorden aan het begin van haar verhaal hoorde. Vervolgens besloot hij er helemaal niet op te reageren en concentreerde zich op Ephony die nu écht begon aan haar verhaal. Hij drukte zich half overeind, draaide iets op zijn zij en leunde met zijn hoofd op zijn hand waarvan de elleboog op de grond rustte. Hij vroeg tussendoor niet, ook al had hij wel moeite met dit te onderdrukken. Waarom waren ze bij het bos? Waarom ging Savador het bos in? In plaats daarvan was hij stil, iets wat uitzonderlijk was voor zijn doen, en luisterde. Vaagjes glimlachte hij een keer iets treurig om haar 'grommende aanvalshouding', was te veel in het verhaal om dit écht grappig te vinden. Zijn gezicht vertrok op een vieze manier. Tanden in haar buik, wolven tanden in haar vlees. Getsie. Hij rilde een keer lichtjes, kon niet zo goed tegen dood-bloed-ziek-binneninhetlichaam-verhaaltjes. ‘Ach, daar zul je niet zoveel last van hebben,’ Murmelde hij toen ze over haar bikiniprobleem begon. ‘Je bent knap genoeg, dat heft elkaar wel op,’ Zijn compliment klonk niet flirtend, in tegendeel juist. Het was meer iets wat vriendinnen tegen elkaar zieden. ‘Het is eigenlijk meer interessant trouwens, dan lelijk.’ Hij drukte zich nu geheel overeind en kroop vervolgens naar haar toe om zijn gezicht dichter bij het litteken te kunnen brengen. ‘Ik had er in eerste instantie geen wolvenbeet in herkent.. maar nu je het zegt.’ Zijn hoofd kantelde iets, bleef er nog enkele secondes naar kijken voordat hij weer op keek. Chagerijnig zakten zijn oogleden ietjes naar beneden zodat er een doodse uitdrukking op zijn gezicht ontstond. Hij zei dat het níét te maken moest hebben met Savador, en waar kwam zij mee? ‘Het klinkt alsof je wilt dat ik eens die martelkamers van Savador bezoek,’ doelend op het feit dat hij zekerweten wel gepakt zou worden dan en er dan niet mee weg zou komen omdat ze een 'doen durf en de waarheid' spelletje deden. Hij zuchtte nogal geërgerd. Savador grapjes waren niet leuk, ook niet van Eph d'r kant. ‘Doe maar waarheid,’ klonk het nu nors. Hij zette zich af van de grond en kwam overeind. ‘Doen doe ik alleen als het níks te maken heeft met Savador.. Dírecht, maar ook índirect.’ Voegde hij om het nog eens goed duidelijk te maken eraan toe. Hij was ondertussen weggestrompeld, terug richting zijn matrasje. Bij de bank waar al het eten oplag liet hij zich zakken, zittend nu op het voeteneinde van zijn matras begon hij dingen naar zich toe te trekken die op de bank lagen en deze open te scheuren. Honger, hij had altijd honger. Meeste momenten maakte het hem niet uit wát hij at, áls hij maar at.

Zonder er enige inspraak in te hebben krulde haar mondhoeken omhoog bij Laurens complimentje, zag er niets slijmerigs of watdanook in. 'Dank je,' grijnsde ze hierdoor breed naar hem, zette haar handen naast zich neer en leunde achterover met haar hoofd op de bank. 'Nee, het Duistere Bos is geen plek met goede herinneringen voor mij,' eindigte ze met een flauw glimlachje waarbij ze haar ogen voor een moment sloot. Een brede grijns rustte weer op haar lippen bij het zien van Laurens blik op haar woorden. 'Geen goed idee?' vroeg ze nonchalant aan hem, alsof zijn hoofd niet al genoeg zei. Ze keek hem alleen maar even onschuldig aan, knipperde een paar keer snel met haar ogen en kantelde haar hoofd hierbij ietjes om het gehele plaatje af te maken. 'Waarheid dan maar...' grijnsde ze, als teken dat Savador in de oprdachten zou blijven zitten als hij doen zou kiezen. Al denkend keek ze Laurens na, stond hierna uiteindelijk zelf ook op en deed onhandig haar nachtjapon weer aan. Terwijl ze een geeuw onderdrukte plofte ze neer op haar bed, ging op haar buik liggen en bungelde met haar onderbenen in de lucht. Haar kin steunend op haar handen keek ze met een sceptische blik naar Laurens vreetpartij. 'Waarom ben je hier werkelijk op SSA gekomen?' was uiteindelijk haar vraag. Zo gauw kon ze niets beters verzinnen dan dat. Misschien was het zo de kans om elkaar wat beter te leren kennen, als ze eerlijk was wist ze niets van zijn verleden af. Ze draaide zich om, ging op haar rug liggen en liet haar handen ineengevlochten op haar buik rusten. Starend naar het doek boven haar hoofd wachtte ze op Laurens antwoord.

‘Kan ik begrijpen,’ Gaf hij nog droogjes commentaar op haar opmerking. Na al die vage eng en creepy verhalen waar ze telkens mee kwam. Hele littekens had ze van haar 'avontuurtjes' over. Norsig trokken zijn wenkbrauwen voor een moment weer iets samen toen Ephony er op zo'n schijt schijnheilig toontje op door ging. ‘Nee,’ Was zijn antwoord dan ook kortaf. Niks te Savador, Savadors kantoor, Savadors slang, Savadors klaslokaal, Savadors bureau of ook maar iets waar je 'Savador' voor kon zetten / aan kon koppelen. Hongerig, alsof hij weken niet normaal heeft kunnen eten, begon hij weer dingen naar binnen te werken. Vooral hartig, dat was veel lekkerder als je écht trek had. ‘Moowso,’ Klonk het moeilijk met volle mond als reactie op haar 'waarheid dan maar'. Veel beter dan 'savador'. Huiverrilkriebel. Hij dacht er nog niet aan om zijn kleren ook weer aan te trekken, merkte op het moment de kou nog niet op. Vooral omdat hij zo erg afgeleid werd door zijn eigen schrok-zo-veel-mogelijk-naar-binnen-actie. Hij had geen eens door dat Ephony zich weer aankleedde. Pas toen deze haar vraag eindelijk aan hem vroeg, had blijkbaar even geduurd voordat ze überhaupt op een vraag gekomen was, keek hij naar haar om, zijn wangen ondertussen uiterst bol, om haar aan te kunnen kijken. ‘Nouw,’ Om zijn mond te legen, zodat zijn antwoord iets smakelijker zo worden voor Ephony, slikte hij met moeite alles door. ‘Ik zou me, als ik jouw was, eerder afvragen waarom ik nú pas naar SSA ben gekomen,’ Hij glimlachte vaagjes, ‘Want wie wil hier nou niet naar toe? Het is één van de best toegeprezen scholen die er is, meerdere soorten magie worden er onderwezen waarbij jij zélf de kans krijgt om te kiezen wat je wilt gaan doen en hoe precies.’ Hij glimlachte vaagjes. ‘Alhoewel dat laatste me niet echt had overgehaald,’ Gaf hij toe, had niet gigantisch grote intresse in een andere magie vorm dan lucht. ‘Ik was vooral nieuwsgierig naar de andere culturen enzo, de mensen van de andere planten.. en hier zijn ze allemaal bij elkaar geraapt op een zooitje,’ Met moeite draaide hij zich om, zat al die tijd schuin met zijn rug richting haar zijn hoofd enkel omgedraaid. Nu zat hij ook gewoon met zijn lichaam naar haar toe gedraaid. ‘Ik ben pas het vijfde jaar hierna toegekomen omdat ik toen pas al het geld bij elkaar had om überhaupt te komen,’ De glimlach die nu op zijn gezicht rustte was niet vrolijk te noemen, eerder wat beschaamtelijk en toegevelijk. Hij zat er niet mee dat hij arm was, maar alsnog gaf het soms een .. tjah, ongemakkelijk gevoel. Dit soort gesprekken liepen dan zo raar. ‘Hiervoor zat ik gewoon op een school op Puffoon, dicht in de buurt. En, nouja, dat was ook niet bepaald een geweldige school,’ Voegde hij er toen maar nonchalant aan toe. Als je hem eenmaal aan het praten had kwamen er ook ongevraagde dingen aanbod. ‘Maar goed,’ Sloot hij nu af. ‘Waarheid ook?’ Hij glimlachte alweer breed, was niet in de mood om zielig te gaan doen om zijn weinige geld. Zodra ze ermee instemde verscheen er een grijns, niet een vrolijke maar eerder eentje waar iets achter te zoeken was. ‘Is Zalas de eerste?’ Vroeg hij ongegeneerd. ‘Details!’ Plakte hij er nog aan vast voordat ze antwoord kon geven. Homo homo heumeu heumeu :')

Zonder enige blik van verbaasdheid, proestend haar lach in te houden of iets dergelijks keek ze even opzij nadat ze haar vraag had gezegt, zag de bolle hamsterwangen [ HAMTAROO, nee niet zingen morgen op school ] van Laurens. Bekeek deze even alsof het uitsters normaal was dat hij deze had en staarde daarna weer naar het plafon terwijl ze wachtte totdat hij zijn mond geleegd had. 'Okee,' sprak ze, haalde haar ene hand omhoog en draaide in een cirkelende beweging haar vinger voor haar slaap, alsof ze de tandwieltjes opnieuw aandraaide en het andere 'afvragen' in haar hoofd stopte. Ze knikte goedkeurend en instemmend op zijn woorden over SSA. Ze kwam op haar ellebogen omhoog toen ze zijn wat beschaamtelijke toon hoorde, een vriendelijke en warme glimlach op haar mond. 'Blij dat het je wel is gelukt,' lachte ze naar hem, als teken dat hij zich niet zo opgelaten moest voelen. Ze zakte weer terug, knikte op zijn bijna retorische vraag en wachtte af op zijn vraag. Haar blik gleed naar beneden, waarna ze omhoog kwam en opstond. 'Ja hij was de eerste van wie ik echt hield,' beantwoorde ze hem zachtjes, niet ingaand op zijn vraag om details. Ze stond op, greep de lege hoes van het kussen van de grond en legde deze op een tafel. 'Wil je thee, of iets anders?' vroeg ze, duidelijk het onderwerp ontwijkend door andere dingen te gaan doen. Zelf liep ze door naar de keuken, zette warm water op en leunde met haar handen tegen het aanrecht. Daar stond ze met haar voeten naar achter geplaatst zodat ze geheel op haar armen steunde, haar hoofd wat hangend zodat haar vlecht over haar schouder viel en haar blik op de vloer gericht. Het zware gevoel in haar maag probeerde ze met alle kracht weg te duwen en te negeren. Even haalde ze diep adem, rechtte haar rug en zette haar voeten weer onder zich neer waarna ze het water van het vuur nam en de thee maakte.

Kleine hamsters groot avonturen HAMTAROOO !

Hij had wazig terug geglimlachd op haar vriendelijke woorden. Maar zodra haar blik veranderde, deze overschakelde tijdens haar antwoord in geheel terughoudend kwam er een lichte frons tevoorschijn op zijn voorhoofd. ‘Eph?’ Vroeg hij, geen reactie. Hij keek haar na terwijl ze overeind kwam en nietszeggend richting de keuken liep. Alsof ze hem negeerde. Had hij iets fouts gezegd? Was er iets met Zalas en haar aan de hand? De laatste keer dat hij hen samen gezien had, en gelijk ook de enige keer dat hij Zalas gezien had, was op het begin tijdens het kerstgala. Ze leken gelukkig samen, ook al had hij eerlijk gezegd niets verwacht dat Zalas zo'n persoon was. Maar daar ging het niet om, Eph was blij op dat moment met die jongens. En nu? Nauwelijks een reactie, alsof ze.. ruzie hadden ofzo. Hij kwam overeind, zonder antwoord te geven op haar vraag. Als zij hem ging negeren, mocht hij dat ook negeren. Stilltjes liep hij de kamer door, ook richting de keuken en kwam naast haar staan voor het aanrechtje. ‘Eph?’ Vroeg hij opnieuw. Vaagjes haalde hij zijn hand omhoog en veegde een pluk haar achter haar om, gedeeltelijk om haar aan de kijken maar ook deels om haar aandacht te vragen. ‘Gaat het wel goed tussen jou en Zalas?’ Vroeg hij maar gelijk right to the point. Dat kon hij toch wel vragen? Hij had het gevoel dat er een vriendschap tussen hen was zoals.. broer en zus, of nee.. nicht en neef, maar dan wel close. Of.. nee, niet familie-achtig maar iets dat ze gemeen hadden. Misschien lag het aan het feit dat zij ook zo'n beetje de enigste hier was dat ze van puffoon kwam. ‘Eph,’ Murmelde hij opnieuw toen ze gewoon doodleuk door ging met het maken van thee. Voor een moment keek hij stilletjes toe hoe ze de kopjes vol schonk en het water weer terug zette. ‘Nja, het hoeft niet,’ Mompelde hij vervolgens maar, als teken dat hij het verhaal echt niet uit haar ging persen. Het was meer gewoon bezorgdheid. ‘Dankje,’ Zei hij nog zachtjes waarna hij één van de volle mokken naar zich toe trok en verwarmend tussen beide handen sloot.

Ephony had Laurens woorden genegeerd, was naar de keuken gelopen, gewoon omdat ze Laurens niet wilde laten zien dat er dingen niet lekker bij haar zaten. Zonder enige aanzet om iets verder te gaan doen staarde ze naar de thee pot en de twee gevulde glazen. Haar handen nog steeds rond het aanrecht geklemd, haar blik leeg en emotieloos, als een masker voor haar hart. 'Ik weet het niet,' fluisterde ze hees als antwoord op zijn vraag, pas minuten later. Langzaam draaide ze zich naar hem toe, haar hoofd wat hangend waardoor haar ogen achter haar pony verborgen was. 'Ik weet het niet meer... niets meer. Ik ben bang... ontzettend bang,' fluisterde ze hees, nu haar normaal zo levendige ogen gevult met tranen. 'Alles... het is niet wat ik ben,' haperde ze weer, onsamenhangend voor iemand van buitenaf, voor haar in twee zinnen hardop gezegt wat haar al dagen dwars zat. Haar hoofd raakte bijna Laurens' schouder, ze had zich zo omgedraaid dat ze bijna tegen hem aanstond. Onbewust zoekend naar een paar armen die haar zouden vertellen dat alles goed zou komen. Langzaam tilde ze haar kin op, haar ogen gevuld met tranen en haar normaal zo vrolijke gezicht geheel tegenovergesteld van dat. 'Ik wil hem geen pijn doen,' vervolgde ze weer hees, haar blik bijna smekend.

Zijn blik ging gelijk weer terug, bleef hangen op Ephony die zonet haast een paar onverstaanbare woorden had gefluisterd. Hij bleef stil, afwachtend, zonder haar de druk te geven gelijk een heel verhaal eruit te storten. In plaats daarvan zette hij stilletjes zijn mokje thee weer op het aanrechtje en wachtte. Je kon zijn blik zien verzachtten maar tegelijkertijd ook iets treurigs krijgen toen Eph naar hem om keek. Haar ogen onzichtbaar, verscholen achter haar blonde voorpluk. Diep ademde hij een keer in om vervolgens langzaam de lucht te laten ontsnappen. Een korte stilte, voordat hij deze verbrak. ‘Waarvoor?’ Mompelde hij nu zachtjes terug. Hij begreep haar woorden niet. Wat wist ze niet meer? En waarvoor was ze bang? Zijn blik nu verward. Hij wilde haar helpen, maar hoe kon hij als hij haar niet begreep. ‘Eph, ik begrijp het niet.’ Zei hij dan ook zachtjes, wanhopig haast. Wat moest hij doen? Zo kende hij haar niet, hij wist niet wat hij ermee aanmoest. ‘Eph?’ Hulp zoekend nu bij haar. Je kon de schok haast in zijn ogen lezen toen ze eenmaal opkeek en hij haar van pijn vertrokken gezicht zag. Niet fysieke pijn, maar emotionele. ‘Kom hier,’ Hij stapte naar voren, sloeg zijn armen om haar heen en trok haar nu dwingend tegen zich aan. Zijn armen gleden geheel rond haar middel, stevig rond haar heen. Een tijdje stond hij zo, haalde op een gegeven moment zelfs zijn hand omhoog en legde deze tegen haar achterhoofd aan, boven op haar vlecht. ‘Je doet hem alleen maar meer pijn Eph, als je tegen hem zou liegen.’ Mompelde hij zachtjes. Had nu onderhand wel zijn eigen conclusies getrokken. Hij begreep haar eerste woorden niet, maar ging er nu geen moeite voor doen om ze te kunnen begrijpen. Ephony stond er duidelijk niet om te popelen om dit aan hem uit te leggen, dacht hij zo, en als ze het wilde deed ze het wel. Het enige wat ze nu wilde was dat het goed kwam. Tenminste, zo stond haar blik. Maar zelfs hij begreep dat dit een situatie was waarin het voor één iemand altijd pijn zou blijven doen, ondragelijke pijn. Zachtjes wreef hij over haar rug, haar nog steeds stevig vasthoudend. ‘Het komt wel goed,’ Murmelde hij zachtjes. Wat kon hij anders zeggen? En uiteindelijk zou het ook wel echt goedkomen.. toch?

Bijna onzichtbaar schudde ze haar hoofd, kon door haar dichtgeknepen keel geen woord meer uit haar strot krijgen. De snikken kregen vaste vorm, begonnen geluid te krijgen zodra ze haar lichaam naar hem toe getrokken voelde. Zijn armen om haar heen voelde als boeien, boeien die haar verlichting wilde geven. Krampachtig sloeg ze haar eigen armen om hem heen, voelde meteen hoe haar handen zich krampachtig vastgrepen. Haar vingers verkrampt op zijn rug, haar nagels nog net niet in zijn huid gedrukt. Haar schouders schoten krampachtig op en neer, houterig wat liet blijken dat ze haar sknikken tegen wilde houden. 'Ik weet het,' fluisterde ze hees op zijn woorden, haar voorhoofd tegen zijn borst aangedrukt. 'Maar... Ik..' probeerde ze haperig uit te leggen hoe onwetend ze zich voelde. Een gevoel wat alles behalve fijn was bij haar. 'Laurens...' begon ze zachtjes, haar handen ontspande wat zodat haar vingertoppen niet in zijn rug drukte. 'Dank je voor het komen,' eindigte ze, waarna ze haar gezicht draaide en haar wang tegen zijn borst aan legde. Haar armen verslapte, haar schouders zakte en haar snikken werden zachter. Deze snelle verandering was een weerspiegeling van de vermoeidheid die plots weer over haar heen gleed. Als een slappe lappenpop rechtte ze haar rug weer, kwam hierbij een stukje van Laurens af en hield haar eigen hoofd weer omhoog. 'Laten we teruggaan. Dat haardvuur brand niets voor niets,' sprak ze zachtjes, waarna ze haar kin optilde en nog met betraande ogen hem aankeek. De trillerige glimlach op haar lippen liet zien dat ze dit zo gauw mogelijk achter zich wilde laten, en weer terug naar de vrolijkheid wilde. Langzaam draaide ze zich om, liet haar armen om Laurens heen wegglijden en pakte de twee theekoppen. 'Neem jij de theekan mee?' sprak ze nog schor, waarna ze hem even met een glimlach aankeek en naar de woonkamer liep. Daar bukte ze zodat ze niet achter de hangende tentdoek bleef hangen en zakte neer op haar bed. Daar zette ze de kopjes op de grond. 'Zeg Laurens, waarom heb je eigenlijk geen huisdier?' vroeg ze plots terwijl ze zich omdraaide. De sporen van haar tranen waren nog zichtbaar, haar ogen nog rood en haar handen nog trillerig. Deze balde ze vastbesloten, waarna ze in kleermakerszit ging zitten en nog een beetje afwezig naar het vuur staarde.

‘M-hm?’ Reageerde hij vaagjes op zijn eigen naam. Zijn mondhoeken krulde langzaam om toen ze eindelijk haar woorden eruit wist te persen. Zachtjes wreef hij nog steeds over haar rug terwijl hij voelde hoe ze ontspande in zijn armen. Stilletjes bleef hij zo een tijdje staan, pas toen zij weer in beweging kwam ontspande hij ook langzaam zijn armen. Zijn blik omlaag gekanteld, in haar ogen kijken. Zodra hij haar glimlach omhoog zag kruipen kon hij het niet helpen, zijn gedachtenspinsels gingen vanzelf. Zou het niet perfect matchen als ik haar nu mocht zoenen? Eph keek weg en spastisch vergrootte zijn ogen zich opeens. Pardon, hij dacht wát? Eph had het goed getimed, het moment waarop ze weg keek, want hij keek nu aardig debiel uit zijn ogen. Juist, dat zijn gedachtenkronkels die hij níet hoorde te denken bij vriendinnen, helemaal niet bij Ephony. Net zoiets alsof hij met Myst zou zoenen, dat zou hij ook nooit doen. Dat klopt gewoon niet. Het hoort niet, het kan niet, het mag niet. Klaar. ‘Ja, tuurlijk.’ Antwoorde hij iets droog op Ephony haar woorden, deze haalde hem uit zijn omgwatdachtiknou-momentje en deed hem weer terug komen naar het heden. Nog steeds met zijn hoofd op omg-status pakte hij de kan tussen beide handen en liep hiermee terug naar hun tentje. Eenmaal hier aangekomen lukte het alweer om gewoon te doen en zijn gedachten weg te proppen ergens achter in zijn hoofd en glimlachte vaagjes naar Eph. ‘hier,’ Murmelde hij waarna hij de kan in de buurt van de kopjes zette. ‘Uh,’ nogal overvallen door haar vraag. ‘Omdat ik alle dieren leuk vind,’ Beantwoorde hij haar vervolgens. ‘Een huisdier hoor je toch meer aandacht te geven dan andere dieren? Dat kan ik niet,’ Verklaarde hij simpeltjes. Hij kwam naast haar zitten en keek haar aan, zodra hij zag hoe haar gezicht er nog bij stond kwam hij ietstjes overeind. ‘Eph,’ Murmelde hij terwijl hij ondertussen haar nu oude tranen wegveegde. ‘Bij een volgend gale ofzo, mag ik dan je haar doen?’ Met een brede glimlach keek hij weer op en zakte terugin zijn kleermakers zit. ‘Vroeger op puffoon was ik ook altijd de middag voor de feestavond bij Saskia, Maartje en Lin,’ Hij grijnsde vrolijk naar haar, liet voor nu maar details achterwegen dat hij dan meestal aan het werk werd gezet door de drie. Vaagjes zakte zijn grijns nu opeens weg, terug in een glimlach. Hij miste ze wel, de mensen van Puffoon. ‘Eph.. Mis jij dan niemand van Puffoon?’ totaal iets anders. ‘Het is zo leeg hier,’ Murmelde hij er nog zachtjes achteraan. Langzaam gleed zijn blik nu ook naar het vuur en staarde hier in.

Bij het antwoord op haar vraag krulde haar lippen menend iets verder omhoog. 'Je hebt gelijk, jou liefde is ongrenzelijk,' grijnsde ze nog een beetje zwakjes. Met haar schouders nog een beetje ingezakt pakte ze de mok thee en staarde ernaar terwijl het haar handen verwarmde. Bij het horen van haar naam keek ze op, voelde hoe zijn hand langs haar gezicht ging en glimlachte nog vaagjes. Even dacht ze dat hij weer over Zalas zou beginnen, maar de vraag die daarna kwam was zo onverwacht dat ze spontaan in de lach schoot. Zachtjes bleef haar lach aanhouden, waarbij ze haar hoofd schudde en Laurens weer wat vrolijker aankeek. 'Tuurlijk mag je dat, maar ik wil wel inspraak hebben,' antwoorde ze hem, waarna ze een slok van haar thee nam. 'Klinkt gezellig,' beantwoorde ze zijn woorden over de drie meisjes op Puffoon. Waarom kwam het idee dat misschien een van hun Laurens vriendin was niet bij haar op, waarschijnlijk gewoon omdat het Laurens was. Duidelijk, hij was altijd al een van de meiden geweest. 'Ik neem aan dat je genoeg oefening hebt gehad, mijn haar is iets kostbaars wat niet verprutst mag worden,' kwam het er nu streng uit, haar toneelstukje nog ietjes zwakjes door het laatste restje drukkende gevoel in haar maag. Bij zijn vraag zakte ze weer wat terug, keek bedenkelijk naar haar mok. 'Nee, eigenlijk niet. Misschien alleen mijn moeder en zusje. Mama is altijd al mijn beste vriendin geweest, de gene aan wie ik alles kon zeggen en alles kon delen. Van haar heb ik Ené gekregen, van haar heb ik mijn gehele uiterlijk, mijn intresses in muziek en boogschieten. Maar vriendinnen had ik niet echt. Ik was altijd het stille meisje links voorin de klas, het slimme typ dat liever wegdook achter een boek dan een gesprek aanging. Ik ben ouder geworden, en de verlegenheid is wat weggezakt, maar ik heb nog steeds dat mensen niet blijven hangen als vrienden. Ik ben blijkbaar niet het diepgaande persoon waar mensen bij blijven zitten,' grijnsde ze naar hem, als teken dat ze het gewend was en er niet echt mee zat. Even onderdrukte ze een geeuw en staarde wat vermoeid voor zich uit. 'Zullen we zo gaan slapen?' murmelde ze, weer last van de lichte vermoeidheid die haar ergerde.

Hij glimlachte vaagjes, misschien zelf íéts tegen verlegen aan dit keer, toen Eph zo ongegeneerd in de lach schoot. Was het dan echt zo stom? Maar zodra haar antwoord kwam krulden zijn mondhoeken weer iets verzekerder verder omhoog. ‘Uiteraard,’ Verzekerde hij haar ervan. ‘Was het ook,’ Knikte hij lichtjes instemmend. Met een overdreven opgetrokken wenkbrauw keek hij weer op naar Eph. Haar haar is wat? Kostbaar? Alsof hij dalijk sarcastisch zou proesten om haar woorden onderuit te halen, zo keek hij. Maar al vanzelf verscheen er weer een grijns, ‘Ik zou heel zachtjes en voorzichtig en lief en mooi en goed omgaan met uw tere haartjes,’ Somde hij op met rollende ogen alsof hij het allemaal maar een overdreven gedoe vond. Hij trok de dekens van zijn bed af, kroop er vervolgens onder en trok het deken over zijn benen heen. Zat nu met zijn rug naar het vuur, die op een aangename manier zijn rug verwarmde. Lichtjes verbaasd had hij nu omgekeken naar Ephony. Niet? Stilletjes luisterde hij toe naar haar woorden, de overdreven vrolijke twinkel nu ook verdwenen uit zijn ogen. ‘Ik blijf wel zitten,’ Zijn mondhoeken krulden nu wel weer om. ‘Nah, je bent wel anders in de klas ja,’ Gaf hij toe. ‘Maar dat zegt niks.’ Hij grijnsde vrolijk naar haar, doelend op haar debiele en speelse kant die ze ook duidelijk heeft. ‘Ja's goed’ Stemde hij in met haar voorstel om te gaan slapen. ‘Misschien wel zo'n goed idee,’ Hij glimlachte vaagjes naar haar en kroop toen helemaal onder zijn deken, op zo'n manier dat hij wel naar Eph kon kijken. ‘Ik mis thuis wel,’ Murmelde hij opnieuw. ‘Het was daar altijd zo druk, in tegenstelling tot hier,’ Zijn ogen rolde lichtjes weg bij zijn laatste woorden. ‘Maaarja, ik overleef 't wel. Heb altijd jou nog om bij uit te huilen enzo,’ Hij grijnsde voor een kort moment weer vrolijk. ‘weltruste,’ murmelde hij vervolgens nog met een klein vaag glimlachje er achteraan.
Het duurde nog aardig lang voordat hij dan echt wegzakte. Veel gewoel, veel gedraai, veel herrineringen die toch weer opkwamen van vóórdat hij hier opschool zat. Alleen maar omdat hij er zonet even over begonnn was. Dus af en toe vermaakte hij zichzelf door simpel weg naar Ephony te kijken die haar ogen al gesloten had en er ontzettend levenloos bij lag. Maar dan eindelijk, anderhalf uur lager lag hij er ook knock out bij. Maar zelfs dan nog, in zijn slaap, draaide hij nog en woelde hij, had ruzie met zijn deken en nog meer dingen. De ruzie ging uiteindelijk zover dat moeder natuur ze uitelkaar haalde. Het deken lag een stuk verder op en hij had zijn kussen geheel in zijn armen gesloten. Later die nacht kwamen er nog meer rare vormen voorbij totdat het dan eindelijk zo 7 uur 's ochtends was o.o

Een nog wat zwakke grijns speelde omhoog bij zijn overdreven woorden. 'Ik verwacht niets minder,' grijnsde ze al even bekakt waarbij ze voor de sier haar kin nog even wat optilde en haar ogen sloot terwijl ze sprak. Even dwaalde haar blik af naar haar handen op haar schoot, maar deze schoot weer omhoog om Laurens aan te kijken toen hij haar antwoorde. Een klein, teder glimlachje speelde op waarna ze weer naar haar handen keek. 'Anders sleur ik je gewoon weer terug,' antwoorde ze hem zachtjes met een glimlach, waarna ze Laurens' voorbeeld volgde en onder haar eigen deken dook. Moeizaam schoof ze het matras tegen die van Laurens, had duidelijk geen zin om geheel alleen te liggen, waarna ze met een zachte zug op haar rug ging liggen en de deken tot haar kin omhoog trok. 'Weltrusten,' beantwoorde ze hem, waarbij haar ogen al gesloten waren en haar stem zachtjes weerklonk boven het geknisper van het vuur uit. Hier en daar bewogen nog een paar van de verdwaalde veertjes, terwijl Ephony al gauw in slaap viel.
Haar diepe slaap werd door niets verstoord, lag er inderdaad levenloos bij onder de blik van Laurens, hoewel ze af en toe wat pruttelde in haar slaap of bewoog. Aangezien Ephony niet gewend was twee matrassen te hebben rolde ze al gauw door, diep in slaap en niet doorhebbend dat ze Laurens zowat uit zijn bed duwde. Hoewel ze niet al te laat waren gaan slapen, was ze toc haardig gesloopt geweest. Lau had haar noueenmaal uit haar slaap gewekt, waarna ze meer energie getoond had in een avond dan die gehele dag bij elkaar opgeteld. De warmte van het vuur, en het leveloze slapende lichaam van Laurens deden haar goed. Rond een uur of zeven, half acht leek haar lichaam er voor een moment genoeg van te hebben. Dufjes merkte ze dat ze niet meer sliep, bewoog haar gesloten ogen even om er zeker van te zijn dat ze wakker was. Wat kreunend draaide ze om, was het in ieder geval een poging tot. Toen ze merkte dat een warmte bron er voor zorgte dat ze weinig bewegingsruimte had leek haar geest eerder een onbegrijpelijk hoofd te trekken, waarna pas een moment later haar wenkbrauwen wat ineenfronste. Uiteindelijk had ze de energie bij elkaar geraapt om een ooglid op te tillen, gevolgd door de ander. Onder haar hoofd lag haar eigen kussen, een stukje ervan, de rest stak voor zich uit. Voor haar lag een ander kussen, concludeerde haar geest dat dat die van Laurens moest zijn. Doodstil bleef ze liggen, liet haar blik over haar eigen lichaam naar beneden glijden. Blijkbaar had Laurens in zijn slaap het kussen in zijn armen verruild voor en ander warm iets; Ephony. Het eerste moment kropen haar wenkbrauwen verbaasd omhoog, verbaasd door de houding waarin ze zichzelf betrapte, draaide ze voorzichtig haar hoofd om Laurens aan te kijken. Doordat ze half op haar rug lag en half tegen Laurens aan kon ze hem nog net aankijken. Even slikte ze moeizaam, wist niet wat het rare gevoel was wat er door haar heenging. Ze wist niet hoe laat het was, maar ze moest plassen en eerlijk gezegt aan de ene kant wel opstaan. Hoewel het lekker warm was, knus was en op een bepaalde manier gezellig dwong het drukkende gevoel op haar blaas haar tot een wakker-maak-proceduren. 'Laurens...' fluisterde ze zachtjes, van onderaf omhoog kijkend naar zijn gesloten ogen en slapende gezicht. Ze moest toegeven; Laurens in zo'n rustig moment zag er wel schattig uit. Een moment van fronsen kwam omhoog bij haar eigen gedachtes, jaagde deze weer weg en ging door met haar procedure. 'Laurens,' kwam het er nu half fluisterend uit. Zijn armen lagen zo als boeien om haar heen dat ze geen mogelijkheid zag om los te komen. Wat norsig met een slaperig tintje er doorheen keek ze op, hopend op een teken van leven.

Opzoek naar iets om vast te houden schoof hij naar voren. Hij had altijd iets in zijn armen, zijn kussen of zijn deken meestal. Maar dit keer was er ook een derde mogelijkheid, het geen waar hij totaal geen rekening meegehouden had toen hij in slaapviel. Warmer een aangenamer dan een deken of kussen dan ook maar kon zijn koos hij natuurlijk onbewust voor Ephony die ook opeens bij hem in bed gerold was. Diep in zijn slaap had hij zijn arm rond haar middel laten glijden, was geheel tegen haar aangekropen en had rustig doorgeslapen. Hij sliep heerlijk, vast en zonder dromen. Een slaap waar je echt heerlijk van uitrust, zodat je de volgende ochtend weer vol energie was. Hij ademde een keer diep in, kroop vervolgens met zijn gezicht dichter naar het warme toe en begroef het zo half in haar schouder en hals. Niet door hebbend, onwetend. De lome bewegingen van Eph, die nu langzaam wakker werd, deden hem ook niks. Hij sliep diep, half in coma. ‘Hmmm,’ Klonk het zacht vanaf zijn kant, alsof zijn onderbewust zijn wel zijn naam opving. Zijn ogen knepen wat samen en hij draaide nog wat meer tegen haar aan, trok zijn arm meer naar zich toe zodat hij haar juist beter vasthield. En daar kwam het, door Ephony begon hij te dromen. Nam haar stem op in zijn droom en zag Neara voor zich. Neara, ontzettend dichtbij, met zacht golvende haren die er om vróégen om aangeraakt te worden. ‘Laurens,’ Klonk haar zangerige stem door de nacht. 'Neara,' Beantwoorde hij haar. Een woord dat voor Ephony waarneembaar was als ‘neeuh,’ Ehpony draaide verder van hem weg, zijn gezicht was niet meer bedekt en lichtjes fronsde hij zijn slaap. Neara nam afstand. Nee, Kon hij alleen maar denken. In zijn droom deed hij een stap naar voren, in zijn slaap tilde hij zijn hoofd op en bracht zijn gezicht weer in Ephony's hals. Het lag gewoon veels te lekker. ‘Hm,what?’ Hij fronsde, neara siste nu haast zijn naam. Haar stem geïrriteerd, chagerijnig. Zo kon neara niet zijn, dat was Neara niet. Neara was lief, aardig.. zacht en warm. Een verblindend licht deed hem de ogen dichtknijpen, nee! Neara mocht niet weggaan.. Hij kneep zijn ogen dicht tegen het licht dat naar binnen scheen zodra hij zijn ogen ook maar op een kíértje geopend had. Hij gromde iets onverstaanbaars. Fijn, daar ging zijn droom met Neara! Oh, als hij wíst wie hem had wakker gemaakt.. ‘Hou je mond,’ Murmelde hij naar degene die hem gewekt had, niet wetend of iemand heb überhaupt wel had gewekt. Hij kroop met zijn gezicht weer weg. Lekker warm. Lekker warm? Langzaam ontstond er een diepe frons in zijn voorhoofd. Hij trok zijn arm iets naar zich toe. Hoooh wacht. Een nog diepere frons. Hij verzamelde kracht, iets wat even duurde, en toen ploep haalde hij zijn hoofd opeens omhoog om naar beneden te kunnen kijken wát er in godsnaam zo dichtbij hem lag en waar hij helemaal zijn armen omheen gewikkeld had. Zijn haar zat wild, half overeind en had iets Robert Pattinsons achtig. Met een diepe frons bleef hij even naar Eph kijken, drong nog steeds niet door. ‘Eph?’ Vroeg hij nu, zijn stem slaperig, alsof hij zeker wilde weten dat Ephony degene was die zo bij hem lag. HOOOH WACHT! Zijn ogen sperde zich nu open. ‘Eh,’ Kwam er stom uit, zijn wangen kleurde al. Hij slikte terwijl hij nu zijn arm weghaalde en iets opschoof; weg bij de aangename warmte. Hij sloeg zijn blik neer, trok zijn deken alleen iets omhoog zodat deze zijn schouder ook weer bedekte. ‘Sorry,’ Murmelde hij. Echt ontzéttend handig. Vooral nadat gedoe met Zalas, echt geweldig. Wat een goeie zet van hem. Hij liet zijn hoofd weer op zijn kussen neer ploffen, deze zakte iets in. Langzaam en voorzichtig keek hij weer op, zoekend naar Ephony's gezicht om haar blik te kunnen zien. Wilde deze ergens helemaal niet zien maar hij was genoodzaakt. Voor een kort moment keek hij haar aan om vervolgens weer weg te kijken, ‘hoelaat is 't?’ klonk het vervormd, deed moeite om luchtig te doen :')

Verder dan zijn naam fluisteren kwam ze niet, liet haar ogen loom weer half terugzakken en viel weer wat slapjes terug op het bed. De warmte was nogal verradelijk, de moe om echt in actie te komen. Maar haar blaas leek zowat protesterend naar haar te schreeuwen. 'Okee okee,' pruttelde ze terug bij zijn bijna chaggo comando, niet beseffend dat hij het waarschijnlijk in zijn slaap gemurmeld had. Toen ze wat beweging voelde draaide ze haar hoofd weer om, keek slaperig naar Laurens warrige haar en slaperige gezicht. 'Laurens,' beantwoorde ze hem concluderend, waarna er een flauw glimlachje opspeelde toen ze zijn geschokte blik zag. Voor een moment gleden haar gedachtes met een flits weg, de warme armen om haar heen kwamen haar vaag bekend voor. Een gedachte die ze liever buiten sloot, waarbij er teveel verdriet en schuld bij haar omhoog kwam. Toen zijn armen zich zachtjes losmaakte om haar heen kwam ze langzaam omhoog, haar blik half vervuld met de pijn, hoewel haar wangen een iets dieper tintje hadden gekregen. In dat zelfde moment had ze Laurens met Zalas vergeleken, wist niet waarom. 'Nee,' beantwoorde ze hem zachtjes, waarna ze hem met een klein glimlach je over haar schouder aankeek. 'Zo terug,' vervolgde ze waarna ze onder haar eigen deken uitkroop, die ook over Laurens heen lag en zachtjes opstond. Met hier en daar een soepel sprongetje stapte ze over de voeten, kussens, bergen veertjes en etenspapiertjes/snoepjes heen waarna ze naar de badkamer liep.
Toen ze terug kwam wreef ze haar handen langs elkaar heen, dat water was behoorlijk koud. Haar matras was nog tegen die van Laurens aangeschoven, waarna ze erop neerplofte en haar knieën optrok. Na een geeuw keek ze wat afwezig in het vuur. Daarna dwaalde haar blik af naar de veertjes op de grond. 'Hoe gaan we dit opruimen?' kwam het er zwakjes uit, waarna er een grijns bij haar omhoog kwam. 'Koud vannacht he?' kwam het er daarna zacht lachend uit, waarbij ze Laurens vanonder haar wimpers aankeek.

Oké, genant. Waarschijnlijk was het beter geweest als Eph níét haar bed tegen de zijne had aangeschoven. Hij had het ook moeten weten, hij wist van zichzelf dat hij met iets in zijn armen sliep. Als hij alleen sliep was dit altijd zijn deken of kussen, maar zodra er iemand anders bij hem in bed lag was diegene de pineut, wist hij uitervaring. Naja, gelukkig hadden die, bepaalde :'), mensen had dan natuurlijk nooit zo erg gevonden.. maar dit was gewoon ronduit genant. Het was Ephony, een vriendin, iemand die hij nog niet zolang kende, iemand waarmee hij niet in zo'n soort positie hoorde te liggen. En dan toch deed hij het, deed híj het. Het was ook echt weer allemaal zijn schuld. Hoe verder hij er over nadacht, hoe permanenter en heviger de blossen op zijn wangen werden. Hij kroop weg onder zijn deken, zo dat hij er alleen nog met zijn neus bovenuit kwam. Zijn blik schoot naar Ephony zodra deze weer uit de badkamer te voorschijn kwam. Hij volgde haar met zijn blik, keek naar haar terwijl ze weer bij hem kwam zetten. Haar eerste woorden deden hem haast verlichtend zuchten. Haar houding was nog normaal, voor zover hij kon zien, en blijkbaar vond ze het niet zo'n ramp. Haar woorden die erop volgde deden hem zelfs iets verlegen glimlach. ‘Sorry,’ Murmelde hij. ‘Ik slaap altijd met iets in m'n armen en nouja,’ Zijn eigen woorden deden hem nog roder woorden. ‘Moet je je volgende keer maar niet zo beschikbaar voor die positie maken,’ Zijn grijns kroop verder omhoog, nog steeds ik verlegen maar nu ook weer plagend. Na een zucht drukte hij zich overeind, Leunend op één hand zat hij half overeind. ‘Je hebt verder wel normaal kunnen slapen, hoop ik?’ Niet dat hij dalijk degene was die haar een slapeloze nacht bezorgd had. Alleen maar omder hij zijn eigen armen in zijn slaap niet onder controle had :'). ‘En over 't opruimen, ik denk stofzuigen.’ Stelde hij vervolgens droogjes voor. Hij gooide zijn deken van zich af. Zag toen ook dat hij half Ephonys deken had opgeëist en besloot hierna zo snel mogelijk zijn blik hiervan af te wenden om het hem alleen maar ongemakkelijker deed voelen. Met moeite werkte hij zichzelf overeind. Nu pas staand zag je echt goed hoe zijn haar zat. ‘Oh en Eph,’ Zijn hand ging door zijn haren heen, het geen wat hem eraan deed herrineren. Hij draaide zich half om. ‘Dalijk wil ik je haar doen,’ Eiste hij op. Zonder op antwoord te wachten strompelde hij vervolgens verder. Terwijl hij verder liep was hij al bezig met één hand de veertjes bij elkaar te krijgen doormiddel van luchtsturing. Je zag de veertjes vliegen, duidelijk hun eigen luchtstroming volgend. Hij stuurde het simpel weg naar een plek waar dalijk genoeg ruimte was om het allemaal in één keer op te ruimen en waar toch al een hele op lag. Met een draaiende beweging van zijn pols zorgde hij ervoor dat de hoop die daar lag naar elkaar 'toe trok' en er zo loopruimte omheen creërde. ‘Ik ga even douche, als je 't niet erg vind.’ Opnieuw zonder op antwoord te wachten trok hij met een knal de badkamer deur achter zich dicht. Eenmaal onder de douche, wat ook te horen was in de kamer, begon hij doodleuk te zingen. Als hij ook maar één opmerking kreeg begon hij juist lekker overdreven met een opera stem door te gaan. Het zat gewoon in zijn dagelijke routine. Douche en daarbij zingen. :'D

De glimlach speelde weer op bij Laurens' verontschuldiging, waarbij de vrolijke twinkeling in Ephony's ogen ook weer langzamerhand terug kwam. De zachte lach kon ze niet onderdrukken bij zijn woorden. 'Ooh, nou is het mijn schuld?' grijnsde ze, alles behalve boos. 'Was gewoon onderdrukte frustratie die je moest uitten in je slaap, en toen was ik weer de pineut,' concludeerde ze met een gespeeld hooghartige uitdrukking op haar gezicht. Bij het zien van zijn verkleurde wangen speelde er een verbaasdheid bij haar op, maar door zijn reactie werden haar wangen ook een tintje donkerder. Vervolgens staarde ze weer over haar knieën heen naar het haardvuur. Vanuit haar ooghoeken knikte ze hem glimlachend toe, als teken dat ze heerlijk had geslapen. Natuurlijk was ze weer geteisterd door de dromen, die bepaalde momenten herhaalde en weer opnieuw lieten afspelen totdat ze er knettergek van werd, maar daar ging ze hem niet meer mee lastigvallen. 'Stofzuigen lijkt me een heel slim idee,' beantwoorde ze hem vervolgens pijnzend, waarbij haar blik ook weer over de kleine, witte veertjes gleden. Bij zijn eis keek ze hem wat verbaasd aan, waarna er een lievelijke lach doorbrak terwijl hij weg liep. 'Altijd,' beantwoorde ze hem zachtjes, iets wat hij waarschijnlijk niet meer zou kunnen horen. Ze liet zichzelf weer op haar rug vallen, haar armen uitgestrekt naar opzij en haar ogen afwezig op de tentdoek boven haar hoofd gericht. Ze reageerde verder niet op Laurens vermelding dat hij ging douche, daar had hij haar niet bij nodig. Een zwak moment krulde haar mondhoeken omhoog bij het horen van de harde klap, Laurens was weer eens alles behalve voorzichtig met de schoolspullen, maar deze vage glimlach werd groter en breder bij het horen van zijn schallende stem. Als het goed was, was dit zingen. Lachend rolde ze zich op haar zij, trok haar knieën op en vouwde haar armen onder haar hoofd waarbij ze al lachend luisterde naar de zingende Laurens. Met een luide kreun, aangezien ze toch alleen in de kamer was, kwam ze omhoog en krabte aan haar hoofd waar de vlecht er toch al half uit was. Ze haalde het elastiekje eruit, schudde haar haar los en bekeek even de golvende slag die erin was gekomen. Uiteindelijk stond ze op, schikte haar japon terwijl ze liep zodat dat ding weer recht was en alles bedekt was en keek om zich heen. Ze pakte het opengescheurde kussensloop, hing dezen tussen twee stoelen open. Vervolgens liep ze terug naar het midden van de kamer, sloeg ze haar handen tegen elkaar, sloot haar ogen en glimlachte eventjes. Op de plek waar Laurens al een hoopje had gemaakt van veerstjes leken de zichtbare luchtslingeringen in snelheid toe te nemen. Met een soepele bewegingen stuurde ze in een dunne 'straal' de veertjes en de lucht naar de zak. De overige veertjes die ernaast vielen waren leuk speelmateriaal voor Ené, besloot ze. Ze liet de zak hangen, zou die later wel weer dicht naaien waarna zede trap op holde. Met een nieuw stel ondergoed schuivelde ze naar de badkamer, waarna ze met een vuist hard op de deur bonkte. Even wachtte ze totdat de opera stem wat verzachtte, wist toch dat ze er niet bovenuit kwam. 'Zeg popstar, ik wil ook nog. Als je niet opschiet sleur ik je persoonlijk onder die douche vandaan,' riep ze achter de gesloten deur naar zijn hoofd, waarbij ze als waarschuwing de deurklink al naar beneden drukte.

Hij draaide net de kraan dicht en keek met een nogal raar hoofd om richting de deur waar hij Ephony's stem vandaan hoorde komen. Zachtjes zong hij nog, had het zelf nauwelijks door. Hij was te lui geweest om de deur op slot te draaien, deed er geen moeite voor. Ephony was toch de enige waarmee hij deze etage deelde en die wist wel wanneer hij in de badkamer was. Hij had zich al half afgedroogd en knoopte de handdoek rond zijn middel als rok. Vervolgens pakte hij een kam, ging tegen over de spiegel staan zodat de badkamer deur op zo'n drie meter afstand was aan zijn rechterhand. ‘Kom me maar halen dan,’ Beantwoorde hij Eph haar woorden. De kam gleed door zijn haren, haalde ze helemaal naar achteren totdat alles netjes plat lag. ‘I heart about you befóoree, i wanted to know somemoore. And now I know what they mean, you're a love machine!’ Bij zijn tweede zin had Ephony de deur opengetrokken. Precies op dat moment haalde hij een kam aan de zijkant van zijn hoofd door zijn haren waardoor hij een verschrikkelijk jaren 70 look kreeg. Zo één waarbij alles glimmend en strak in de haarlak zat. Zijn eigen haren vochtig en glanzend wat dit alles nog een beetje benadrukte. Hij had omgekeken bij de derde zin en zong nu door alsof hij het tegen háár had. Hij had de kam met een zwierig gebaar terug gegooid op het randje. ‘Oh you make me dizzy!’ Zijn hoofd charmant vertrokken, wenkbrauwen iets naar elkaar toegetrokken alsof hij zich helemaal concentreerde op het zingen zelf. ‘Oeh honey honey, touch me baby, aha, honey honey.’ Hij liep dichterbij, richting Eph terwijl hij zong. Zijn passen mee op zijn zelfgemaakte muziek :') Sexy, charmant. Voor haar bleef hij staan, boog zich dichterbij. Dwong haar zo tegen de deurpost aan te leunen. Eén plukje haar was terug gesproken en rondgekruld omdat het nog vochtig was. ‘Aha, Honey honey féél me baby, aha, honey honey.’ Hij had zijn vingertoppen lichtjes onder haar kin gelegd, tilde deze langzaam op. ‘The way that you kis goodnight, the way that you hold me tight,’ Zijn stem nu zachter, nog steeds vreselijk dichtbij, kijkend in haar ogen. Hij kon het goed, veels te goed. Te charmant, onbewust sexy :') gosh ik hou van laurens. ‘I feel like I wanna sing when you do your.. thíng.’ Bij het laatste verscheen zijn grijns weer.