Het altijd zo duistere lokaal lag er verlaten bij. Ondanks dat de nazomer nog redelijk weer te bieden had en vandaag een tamelijk zonnige dag was, waren de zware gitzwarte gordijnen zo ver mogelijk dichtgetrokken, alsof degene die daarvoor had gezorgd bang was geweest om ook maar één straaltje licht binnen te laten. Een dunne laag stof lag op de houten schoolbanken, op de vloer, en dwarrelde zelfs door de lucht - een teken dat niemand ook maar de moeite genomen had het hier schoon te houden. Toch zag het er niet uit alsof het lokaal in geen eeuwen meer gebruikt was. Het grote lerarenbureau was bezaaid met een hoop spullen; schuin op elkaar gestapelde boeken, potjes met vreemde substanties erin en een groot schrift dat in het midden opengeslagen lag. Ook een laag stof kon er niet aan ontbreken. Achter het bureau knetterde een groot haardvuur, dat in de wand gebouwd was. De haast nooit uitputbare vlammen straalden een aangename warmte af, misschien wel het enige aan de ruimte wat niet voor een onheilspellende sfeer zorgde. Tussen de troep op het bureau leek plotseling iets te bewegen. Het lange slanke lichaam van een joekel van een paarsgeschubde slang met zwarte strepen, bewoog zich loom tussen de spullen voort en bleef uiteindelijk doodstil met zijn kop hangend boven de stapel boeken stilliggen. Alleen zijn dier was aanwezig voor de komende mentorles, Master Savador zelf echter nog niet. De felle turkooisgekleurde ogen van de slang waren strak op de deur gericht, die uitnodigend openstond voor de leerlingen.

- Alleen mentorleerlingen van Savadors klas, merci!

Met een slecht humeur na het zien wat er op het rooster stond, liep Silvana naar het lokaal Fire Magic. Waarom haar humeur opeens zo gedaald was kon iedereen wel begrijpen die Savador kende. Met een slecht gevoel legde Silvana haar hand op de knop van de oude houten deur. Met zijn bijbehorende gepiep en gekraak ging de deur open en kwam het stoffige, donkere lokaal in haar gezichtsveld. Alle schoolbanken zaten onder het stof, zelfs de vloer en het bureau van de leraar, waar - tot haar verbazing - geen Savador te bekennen was. Alleen de paars geschubde slang van de Master lag op het bureau. Ze liep wat meer de klas in en keek rond, zoekend naar iets wat op een mens leek. '' Hallo? '' zei ze op een twijfelende toon. Er kwam geen reactie en dus besloot ze maar om op een van de stoffige stoelen te gaan zitten, een beetje in het midden van de klas. Maar ook toen ze op de stoel ging zitten was een luid gekraak en gepiep hoorbaar. Het was best een angstaanjagend gevoel om alleen in een volledig duistere, stoffige klas te zitten met alleen een slang als gezelschap.

Met wat onwennige passen liep Ephony naar het lokaal. Eigenlijk was dit de eerste keer dat ze Savador als leraar zou leren kennen. Het was eigenlijk een vreemde gedachten dat het nu pas de eerste keer dat ze les van hem kreeg, oke het was een mentorles maar toch. Terwijl ze liep werd haar blik vastbesloten en rechte ze demonstratief haar rug. Het was Savador, oké bekend onder de leerlingen als gevreesde magere hein in eigen persoon die je waarschijnlijk al kon omleggen met bergen strafwerk en een boze blik als hij één vinger naar je wees. Maar zij wist beter. Wist wat je moest doen, beter gezegt wat je níet moest doen om geliefd te blijven. Met zelfverzekerde passen liep ze door, waarbij er al gauw weer een zacht genurie uit haar keel kwam. Meteen toen ze om de hoek kwam en het lokaal binnen stapte werkte het stof op haar longen. Hierbij kwam er een ongecontroleerde hoestbui naar boven waarbij ze gauw haar hand voor haar mond sloeg en haar andere arm om haar buik. Na een paar keer gehoest te hebben haalde ze diep adem en rechte haar rug weer. Ze glimlachte flauwtjes, bijna verontschuldigend naar Silvana die ze al zag zitten. Haar grijsblauwe ogen gleden door, waarbij haar blik gevestigt werd op Saethion die tussen de spullen op tafel lag. Verder was er geen spoor te bekennen van zijn baas, iets wat Ephony verbaasde. Savador kennende zou hij in volle glorie zitten te wachten op komende leerlingen, maar dit was niet het geval. Met een glimlach op haar mond liep ze langzaam naar het bureau toe. 'Dag knapperd. Waar is je baasje?' vroeg ze zachtjes, waarbij haar vingertoppen zachtjes de kop van de slang aaide. Ze kon zich nog goed herinneren hoe de slang haar midden in de nacht bijna een verstikkingsdood had veroorzaakt door zich op haar gezicht op te krullen. Waarom hij dat had gedaan was haar een raadsel, zelfs nu nog.

Ryuu liep richting het Vuur-lokaal. Het leek hem wel leuk om deze les te houden in het Vuur-lokaal, want hij was er nooit geweest voor de lessen Fire Magic. Hij liep naar de geopende deur en liep een stap naar binnen. Vervolgens scande hij de locatie af. Hij zag 2 leerlingen en een slang. Hij trok een wenkbrauw op, afvragend of de slang zijn mentor was. Hij ging aan een tafeltje zitten en pakte een boek uit zijn kleine rugtas. De kaft las: "Historie van Vuur." Hij klapte hem open en zijn rode oog begon op te lichten, De eerste 4 pagina's waren afbeeldingen van vuur. Hij ging op 2 van zijn 4 poten leunen terwijl hij las, en wachtte af.

[Sorry voor de kortheid, heb niet veel tijd op het moment.

Saethion herkende de eerste leerlinge niet die als enige binnen kwam gelopen. Maar in plaats van venijnig te sissen zoals hij altijd deed bij personen die hij niet tot nauwelijks kende, bleef de slang het meisje enkel roerloos aanstaren, iedere beweging van haar met griezelige kalmte in zich opnemend. Hij hief zijn kop langzaam in gewogen bewegingen op zodra hij Ephony binnen zag komen, die hem zonder enige angst naderde. Als je het dier eenmaal kende en het je lukte er een band mee te creëeren, was dat ook helemaal niet nodig. Saethion liet een zacht, verzadigd gesis horen en genoot duidelijk zichtbaar van de aandachtschenkende strelingen over zijn kop. Het doorzichtige vel was daarbij over zijn beide ogen geschoven, zodat het haast leek alsof hij uit genoegen zijn ogen gesloten had. De slang staarde Ephony met een typische starende slangenblik aan en siste iets zachts in de Raziaanse taal, echt antwoordend op haar vraag. Maar het zou tevergeefse moeite zijn, omdat het met veel geslis ging en in een taal die Ephony waarschijnlijk niet zou kennen. Langs Ephony wierp Saethion een korte blik op de derde leerling die binnenkwam, mompelde iets zachts in zijn eigen slangentaaltje omdat de jongen op twee poten leunde.

Het duurde daarna niet lang, of stevige passen waren in het lokaal al van veraf al te horen. Met een gebruikelijke norse uitdrukking op zijn gezicht, een aantal mappen en papieren onder zijn arm geklemd en een zwarte lederen tas om zijn schouder, naderde Savador door de gangen. De deur werd ruw opengegooid waardoor het met veel lawaai tegen de muur knalde, waarna de Master zijn statige pas aanhield en door het lokaal zonder op of om te kijken richting zijn bureau beende. 'Aandacht op tien zetten, op je plaats, boek weg en normaal gaan zitten,' beval hij ijzig met eisende bewegingen van een wijsvinger in de volgorde van Silvana, Ephony en Ryuu. Zonder daarna nog iets te zeggen, zette hij kalm zijn tas op zijn bureau en zeeg erachter neer op de stoel. Direct nadat hij zat haalde Savador een klein zilveren zakhorloge tevoorschijn. Zijn blik bleef even gevestigd op de twee sierlijke wijzers. Hij zou nog een aantal minuten wachten op meerdere mentorleerlingen voor hij de les definitief wilde starten.

Hoorde zijn mentor en gehoorzaamde, zonder aarzeling. Alhoewel, hij was niet bang voor deze man, dus hij nam zijn tijd. Eerst ging hij normaal zitten. Toen las hij rustig de bladzijde af en klapte het boek dicht. Hij stopte het boek in zijn tas en begon voor zich uit te staren. Hij keek langs het lokaal; De mentor, de slang en de 2 leerlingen. Hij ging er maar van uit dat de slang het huisdier van de mentor was. Er kwam een zwarte hond het lokaal binnen rennen met een ander klein tasje, in zijn bek. Hij rende naar Ryuu en keek onderhand het lokaal af. Hij legde het tasje neer naast het tasje met het boek en keek omhoog naar Ryuu. "Ik kan je spullen niet altijd brengen." Ryuu aaide de hond over zijn hoofd. Maar niet precies als je bij een hond zou doen. Eerder zoals je bij een klein broertje zou doen. "Dank je, Tatsu." De hond pakte het kleine tasje met het boek erin en draaide zich om. Hij keek nog even achterom en snouwde naar Ryuu. "Laat het niet weer gebeuren." Ryuu gaf alleen een warme glimlach. De hond rolde met zijn ogen en rende naar buiten. Ryuu schoof de stoel naar de tafel en ging nu recht zitten, wachtend op het begin van de les.

Er kwam een kleine en tedere glimlach op haar mond toen ze het gesis van Saethion hoorde, een toon wat een goed teken inhield. Hij zag er niet uit als een knuffeldier, maar de manier waarop hij op haar aanraking reageerde gaf toch een iets ander beeld. Terwijl ze door ging met haar vingers over de geschubte huid keek ze het dier eventjes met een licht verbaasde blik aan. Ze kon zweren dat er een regelmaat in zijn gesis zat terwijl het dier haar aankeek. 'Je blijft me telkens verbazen jij...' mompelde ze hoofdschuddend waarna een kleine glimlach doorbrak. Pas op het moment dat Savador binnen kwam 'stormen' merkte ze op dat hij er was. In een seconden rechte ze haar rug, liet Saethion met rust en wierp een blik over haar schouder. De bekende norsigheid op zijn gezicht was weer aanwezig, iets waarbij Ephony een zachte 'goedenmorgen master' mompelde en naar de tafel schuin achter Silvana schoot. Het leek haar slimmer om in de eerste les niet in de verleiding te komen met iemand te praten op een moment dat dat niet gewenst werd. Misschien had ze een kleine voorsprong aangezien ze wist dat Savador haar niet haatte, maar die band kon misschien zo weer verbroken worden. Zo zachtjes mogelijk zette ze haar tas naast zich op de grond, legte voor de zekerheid een perkament met inkt en schrijfveer klaar en richtte haar blik op Savador. Haar blik ging rond, merkte op dat er nog niet veel leerlingen waren. Om niet teveel aandacht op zich te vestigen begon ze kleine tekeningetjes te maken in de hoeken van het papier, wachtend totdat Savador zou beginnen.

Silvana was blij toen Ephony binnenkwam en gaf haar een glimlach als begroeting. Met haar ogen volgde ze het blonde meisje naar het bureau waarna ze licht gesis hoorde van de slang. Al snel kwam een andere leerling binnen, een jongen. De jongen ging gewoon aan een tafel zitten en opende al snel een boek. Ze zuchtte en zette haar tas op de grond en pakte er een schrijfveer en inkt uit, voor later. Ze hoorde voetstappen die steeds luider begonnen te klinken, dat zal Savador wel zijn. De man opende de deur en stapte het lokaal in, de deur knalde met een hard geluid tegen de muur aan. Savador beveelde hun iets, waarnaar Silvana knikte en uit haar tas papier haalde en daarna haar rug rechtte. Ze keek raar op toen een hond het lokaal binnenkwam die daarna naar de jongen rende. Ze zou zweren dat de hond iets zei, dat had ze eigenlijk nog nooit gezien. Ze draaide zich daarna maar om, om maar niet op haar kop te krijgen door om te draaien. Ze vond het raar dat er nog maar zo weinig leerlingen waren, je zou niet verwachten dat iemand laat zou komen als Savador je leraar was.

Over het kleine zakhorloge in zijn hand, keek Savador met een ijzige, starende blik toe hoe een hond doodleuk het lokaal binnen kwam lopen. Waarschijnlijk een huisdier dat tot de jongen behoorde met het zilveren haar. Hij wierp een snelle blik op de namenlijst, waarbij zijn goudkleurige ogen op de naam Ryuu bleven hangen. Het was er niet moeilijk uit op te maken of dat wel zijn juiste naam was, aangezien hij hem of zijn naam nooit eerder gezien of gehoord had. In een langzame beweging legde Savador het zilveren zakhorloge neer om daarna zijn armen over elkaar heen te slaan. Terwijl hij dat deed scheurde hij zijn afkeurende blik niet van Ryuu en zijn hond af. Kennelijk gebruikte hij dat vlooienbeest als boodschapper, was hij zelf te lui om voor zijn eigen spullen te zorgen. Hij trok een enkele wenkbrauw op toen het beest warempel ook nog leek te kunnen spreken. Niet dat het zo verassend was, aangezien Saethion ook kon spreken. Dan wel niet zo helder als de hond, maar toch. Savadors slangachtige ogen volgden de hond toen het dier even later weer net zo snel verdween als dat het gekomen was, waarna hij zijn blik weer op Ryuu vestigde. 'Wij nemen hier geen huisdieren mee de les in, tenzij je leraar bent. Ik voel er weinig voor mijn lokaal straks te moeten ontdoen van de vlooien,' sprak hij nu pas op een norse toon. Hij scheurde zijn blik na een moment hem indringend aan te hebben gestaard weer van Ryuu los en sloot zijn ogen even. Het wachten op leerlingen vond hij altijd zoiets rots. Daarom had hij besloten vandaag iets later dan normaal te komen, in de hoop dat het merendeel van de klas al aanwezig zou zijn, zoals het hoorde. 'Papier gebruiken we om op te schrijven, Ephony,' zei Savador plots alsof hij ergens een paar extra ogen op zijn lichaam had die alles in de gaten hielden. Toen hij zijn ogen na zijn woorden openden, keken ze Ephony vanuit zijn ooghoeken recht aan. Hij sloot ze weer om het geduldig afwachten te vervolgen, maar na een tijdje trok hij het niet meer. 'Wat een stelletje..! Het staat toch duidelijk op het rooster?!' mopperde hij zacht nadat hij overeind was geschoten en met benenden passen naar de deur liep. Bij de deuropening bleef Savador staan, om zijn hoofd buiten het lokaal te steken en na te gaan of er nog anderen mentorleerlingen van plan waren te komen, of er achteloos met de pet naar gooiden. Als dat laatste het geval was zou hij er in ieder geval zeker achteraan gaan.

Emrahnaiya rende door de gangen. Haar vlecht wapperde achter haar aan. Door al dat extra trainen was ze te laat en nu kon ze het lokaal niet vinden. Dat was weer typisch haar geluk. Nog twee gangen. Volgens de plattegrond van de school zou ze er dan moeten zijn. Haar lokken raakte los uit de vlecht en de dieprode haren golfde achter haar aan. Uitgeput remde ze af voor de deur waar Master Savador stond. 'Het spijt me.....verschrikkelijk. Ik kon het lokaal niet terug vinden. En mijn vader.....laat me.....de longen uit mijn lijf trainen' hijgde ze terwijl ze ruw de lokken uit haar gezicht streek.

Regan haaste zich naar het lokaal dat op haar rooster stond vermeld. Mentorles. Moest vast toppie worden. Eenmaal in de gang zette ze het op een normale looppas en slenterde met haar tas op de grond achter zich naar de deur, waar ineens een hoofd om de hoek kwam kijken. "Oeps te laat." mopelde ze zachtjes. Ineens rende er een meisje met een vlecht(vlechten) langs en zwaaide tegen haar gezicht. "En bedankt." Regan wreef even over har gezicht en liep verder rustig naar het lokaal en stapte langs de leraar, die volgens haar rooster Master Savador bleek te heten. "Goededag master Savador." zei Regan nogal opgewekt. Ging ergens achteraan in de klas zitten, de plekken waar ze je meestal niet opmerken. Ze kletterde haar tas op de tafel en ging zitten op de stoel die er achter stond. Keek naar de rest van de klas, die nogal leeg was. He gelukkig ze was niet de enige die te laat was. Ze opende haar tas en haalde haar tekenblok er uit een een stukje houtskool. Gooide haar tas op de grond en ging, zonder te veranderen van positie, tekenen. Kleine schetsjes van doodskopjes kwamen op het papier te staan.

In haar hoofd galmde een oud liedje, eentje die haar moeder vroeger altijd zong terwijl ze op de harp speelde. Ze waagde het niet hardop te nuriën, ze had Savador beloofd de perfecte leerling te zijn in zijn lessen. Daarbij zou ze zich kalm gedragen, netjes, respectvol, luisteren en doen wat haar werd opgedragen. Hoewel de meeste dingen niet zo moeilijk voor haar waren was het hele zooitje bij elkaar toch een behoorlijk deprimerend uitzicht. Zonder enige verdere gedachtes maakte ze de kleine krabbeltjes en versieringen af die de bovenrand van haar papier vulde. Toen ze plots de stem van Savador op haar gericht hoorde schoot ze uit, waarbij haar blik verschrikt naar zijn slangachtige ogen schoot. Terwijl ze een verontschuldiging mompelde - waarbij ze zich ingodsnaam afvroeg hoe hij haar krabbels had kunnen zien - legde ze haar schrijfveer neer en legde haar handen op haar schoot, om vervolgens naar haar papier te blijven staren. Even volgde haar blik Savador, die ben krachtige passen naar de deur liep. Haar hoofd draaide zich hier een beetje bij om, waardoor even later het meisje met de rode haren in haar gezichtsveld kwam. Er kwam even een lichte glimlach op haar gezicht, ze kon zich nog herinneren hoe zij zo een les in was gevallen. Even gleed haar blik op de volgende binnenkomer, toen draaide haar hoofd weer terug. Hoewel ze het van veel mensen niet kon zeggen, was de overvloed aan Shadraanse mensen duidelijk zichtbaar op de school. Op zich had ze geen problemen hiermee, hoewel ze het toch fijn zou vinden iemand van haar eigen leeftijd te vinden die ook van Puffoon kwam. Haar hoofd leunde op een van haar handen, haar blik weer op haar papier gericht. De sierlijke lijntjes hadden de boven rand versierd, kleine krabbels maakte het sierlijke werk af. Ze vroeg zich af wat Savador in de les zou behandelen. Haar blik gleed naar de slang, bleef daar weer hangen om vervolgens de slang aan te blijven staren.

Regan staarde naar de tekeningetjes in haar tekenblok. Ze vroeg zich af waarom de leraar zo lang wachtte. Ze keek op en bekeek het lokaal. Het was pikdonker, of in ieder geval behoorlijk donker. De gordijnen waren dicht en op het bureau lag een stapel met boeken papieren en wist Regan wat nog meer. Haar ogen wende snel aan het donker, door haar afkomst en ze kon alles prima onderscheiden, Ze keek rond naar iedereen die er zat, een jongen met grijzig haar, van achter kon ze zien dat hij een masker droeg, verder was er ook nog het meisje met de vlecht, die inmiddels los hing van het rennen. Zo zat er ook vlak voor haar een meisje met blond haar, er waren er trouwen twee met blond haar, die er een beetje zweverig in Regans ogen uitzag, Iemand van Puffon, dat was wel zeker. Dit meisje had ook zitten krabbelen en was inmiddels gestopt en staarde naar iets op het bureau. Regan keek goed en zag een paarse slang? Ze keek even naar het andere blonde meisje dat stilletjes en recht zat. Regan zakte nog wat verder onderuit en begon weer met krabbelen op haar blok. De leraar stond nog steeds in de deur opening, wacht hij nou op de rest? Regan lachte even in zichzelf. Volgens haar kon hij dan nog lang wachten. Ze bekeek de leraar en zag zijn zwarte lange haar, hij zag er opzich redelijk nors uit. Snel geïrriteerd. Iets wat goed pasten bij een Shadraan, maar waarom zaten ze dan in een Raziaans lokaal. Regan fronste even. Haalde haar schouders op en ging verder met tekenen.

Diva liep kalm door de gang samen met Andorias. Ze was op weg naar het lokaal van Savador voor de mentorles maar was Andorias onderweg tegen gekomen en met hem aan de praat geraakt. En omdat hij, net als zij, ook naar het lokaal vuur magie moest liep ze met hem mee. Maar ze liepen nogal langzaam. Op een gegeven moment keek Diva om zich heen. Het was wel erg stil. Ze zag geen leerlingen meer onderweg naar hun lessen. En dat kon alleen maar betekenen dat ze te laat waren. 'Andorias, hoe laat is het?' vroeg Diva verschrikt terwijl ze hem krampachtig bij zijn arm greep. Zonder op antwoord te wachten trok ze hem aan zijn pols mee. Ze verhoogde haar pas al gauw tot rennen terwijl ze zichzelf in gedachten vervloekte. Of Savador nou haar man was of niet, hij had een hekel aan wachten op leerlingen die te laat kwamen in zijn lessen. Toen Diva aan kwam lopen, Andorias nog met zich mee trekkend, zag ze ook een ander meisje bij Savador staan. Waarschijnlijk ook te laat. Diva liet Andorias weer los en keek Savador beschaamd aan. 'Het spijt me oprecht dat we te laat zijn Master. We waren aan het praten en daarmee de tijd vergeten' verontschuldigde zich zachtjes.

Andorias liep kalm naast Diva. Evenals zij had ook hij de tijd niet in de gaten gehad. Daarom had hij ook niet gemerkt dat het te gezellig was geworden waardoor ze nu te laat waren. Hij haalde uit zijn zak een zakhorloge en wierp er een blik op bij Diva's vraag. 'Het is...hee!'
Hij kon niet eens zijn zin afmaken omdat Diva hem aan zijn pols meetrok. Zijn voeten waren vandaag langzamer dan zijn verstand. Het duurde even voor hij ook in beweging kwam. Maar daarna rende hij achter Diva aan. Merendeel omdat zij hem nog steeds aan zijn pols meetrok. Toen ze hem eindelijk losliet duwde Andorias als eerste zijn bril iets verder op zijn neus. Als ze nog iets langer doorgerend hadden was hij hem geheid verloren. Hij wachtte eerst tot Diva uitgesproken was. 'Ook mijn nederige excuses Master' voegde hij daar zacht aan toe terwijl hij zijn hoofd even boog.

'Te laat, te laat, te laat en te laat!' zei Savador op een norse toon waarbij hij laatkomers bij de deur stond op te wachten en ze straffend bij iedere 'te laat' een tik met een aanwijsstok tegen hun achterste gaf wanneer ze voorbij liepen. 'Ik wil discipline zien! Tucht en orde zoals het aansluit bij het nieuwe schoolsysteem!' raasde hij streng door. Bij Emrahnaiya en Diva had hij zich niettemin wat ingehouden. Ook al waren zij net zo goed te laat, de norse woorden wilde hij niet voor hen laten gelden. Op dat gebied trok hij ze stiekem wat voor. 'Ga maar zitten, kind. Dat kan gebeuren,' zag hij Emrahnaiya's te laat koming begrijpelijk door de vingers, zijn stem wat gedempt in de hoop dat de rest van de klas het niet zou kunnen horen. Ook Diva en Andorias kregen het minder voor hun kiezen. 'Lieverd, maak je geen zorgen. Ik weet hoe goed je je best ervoor doet. De la Belloisoir, kijk vaker op je horloge,' suste hij hen toe voordat hij de deur dichtsmeet en met een gebruikelijke grimmige uitdrukking terug de klas in liep. Hij wilde net terug naar zijn bureau lopen, toen hij een meisje dat hij nog niet eerder in zijn les had gehad aan haar tafel zag tekenen. Hoogst waarschijnlijk een nieuwe leerlinge die nog niet op de hoogte was van de strakke instelling die hij van zijn leerlingen eiste te zien. Binnen een paar stugge passen stond Savador bij haar tafel en rukte het tekenblok ruw onder haar houtskool vandaan. 'Tekenen is hier niet op orde! Dit is geen tekenles! Daarvoor trek je je maar terug in het atelier!' snauwde hij in haar gezicht, waarna hij zich met een ruk omdraaide en met het tekenblok onder een arm zich terug begaf naar zijn bureau, waar hij het achteloos op neer kwakte. Savador leunde half zitten op de rand van zijn bureau en richtte zich tot zijn klas. 'In deze eerste mentorles wil ik jullie duidelijkmaken dat de volgende mentorlessen niet voor de leukigheid en gezelligheid zullen zijn - ik wil hier serieuze onderwerpen in bespreken. Bij nader inzien ga ik mensen uit mijn klas die zich een lange tijd niet hebben laten zien eruit zetten, dit zal ook gelden voor iedereen die te vaak afwezig is of gewoon niet in mijn lessen komt opdagen. Kan ik er daarna nog in? Ja, maar alleen als je daarna toont dat je toch wel waardig genoeg bent om een plaats als mentorleerling op te vullen,' begon hij te spreken terwijl hij in een langzame beweging zijn armen over elkaar heen sloeg. 'Allereerst wilde ik in deze les bespreken of er problemen zijn, dingen waar je tegenop kijkt, moeilijkheden waar je mee zit of tegenaan loopt. Dit kan alles zijn - lastige zaken thuis of op of rond de school die je bezighouden. Wie wil? Brand maar los.' Met een afwachtende blik liet Savador zijn ogen langs de leerlingen glijden.

Regan had,toen ze binnen kwam een tik tegen dr kont gehad. En er werd nors tegen haar gezegt dat ze te laat was, terwijl ze duidelijk merkte dat hij minder nors was tegen de andere. Komt vast omdat ik het nieuwelingetje ben, zei ze tegen zichzelf. Terwijl hij de les begon stond hij binnen een paar passen bij haar tafel. Greep haar tekenblok onder haar hand vandaan en snauwde naar haar. 'Tekenen is hier niet op orde! Dit is geen tekenles! Daarvoor trek je je maar terug in het atelier!' Regans ogen werden groter en vloekte binnensmonds, omdat haar tekenblok weg was. Haat houtkool smeet ze in haar tas waardoor het kapot barste. In zichzelf snauwde ze net zo had terug. Terwijl ze bijna niet hoorbaar mompelde; "Relax, als ik het op moet ruimen kan je het ook gewoon zeggen." Regan hoopte dat master Savador het niet gehoord had en pakte dus vlug een stuk papier om op te schrijven, ging recht zitten en richte haar hoofd trouw naar de master toe. Ze luisterde aandachtig naar iets waar ze zelf dacht dat ze er niet voor hoefde te komen, had ze gewoon in bed kunnen blijven liggen. Ze luisterde hoe hij zei dat als er problemen waren dat je bij hem terecht kon, Brand maar los. Regan glimlachte. Dat ga ik mooi niet zeggen, niet hier in de klas. dacht ze. O, ze had hier zo geen zin in!

Hijgend rende Yara door de hal. De ingang was ze net gepasseerd. Ze was te laat omdat ze het vak en het lokaal probeerde te ontdekken. Deuren, zalen en verkeerde kamers had ze achter zich gelaten. Uiteindelijk hoorde Yara van bovenaf een zware stem. Yara volgde de stem terwijl Spirit, haar witte poes, haar volgde. Yara keek naar Spirit en Spirit gaf bij haar been nog een kopje. Yara boog zich en aaide Spirit gauw, toen klopte ze op de deur. Ze deed de deur voorzichtig open en zag Master Savador, blijkbaar haar leerkracht, voor de klas staan. 'Ik kon de klaslokalen niet vinden, sorry', zei Yara die een blik naar beneden sloeg. Toen ze zijn blik zag maakte ze dat ze ging zitten en zweeg, terwijl ze naar Master Savador keek voor haar straf of opmerking.

Terwijl ze zich in de verdoemenis van opkomende verveling hulde en wachtte totdat Savador de laatkomers uitgekafferd had gleden haar ogen van hot naar her. Bleven af en toe op leerlingen hangen, liet haar blik dan weer doorgaan naar de dingen in het lokaal. Bij Diva's stem keek Ephony om, waarna er een bijna onzichtbaar glimlachje op haar gelaat kwam. Het leek haar ook sterk dat Savador geheel uit zou vallen tegen haar, hij was niet de eerlijkste man hier op SSA. Maar de jongen naast haar kende ze niet, hoewel Savador hem blijkbaar wel moest kennen aangezien hij ook een stortvloed boze woorden ontliep. Met een glimlach draaide ze zich weer om, volgde Savador terwijl hij weer voor naar de klas liep. Ze was blij dat Savador haar papier niet had afgepakt, hoewel zij niet echt zat te tekenen maar meer bezig was met krabbelen. Met haar hoofd steunend op haar handen staarde ze naar Savador, luisterde hierbij naar zijn woorden. Bij zijn laatste vraag, de blijkbare reden voor de mentorles fronste haar wenkbrauwen lichtjes. Zoals ze had verwacht bleef het stil om haar heen, niemand stak zijn vinger op om zijn of haar probleem voor te brengen. Natuurlijk zou niemand het probleem wat hun bezig hield zo in de gehele klas voorbrengen. Ze kon zich wel bedenken dat er genoeg mensen met iets zaten wat hun niet lekker zat, maar meestal waren dit dingen die je met je vrienden besprak. Liefderproblemen, ruzie thuis, vervelende pestkoppen. Zij zat natuurlijk met het hele gedoe van haar vleugels. Maar ze keek wel uit om dat hardop te zeggen, Savador was hier de enige die er van wist. En dat was ook per ongeluk. Haar ogen gleden koortsachtig naar het papier voor haar, om daar strak te blijven hangen. Als Savador zelf beurten ging geven, en zolang zij geen oogcontact met hem maakte, was er minder kans dat zij gekozen werd.

Ace liep rustig door de gangen door naar het klaslokaal. Hij zou les krijgen van een mentor die hij nooit ontmoet of gezien had. Hij had wel van hem gehoord. Het zou een norse leraar zijn die les in vuur magie gaf. Hij kwam aan bij het lokaal en zag dat de deur al gesloten was. Hij klopte 3 keer met zijn ring tegen de deur en deed vervolgens open. Hij keek door de snee in zijn hoed het lokaal in en zag Master Savador bij zijn bureau zitten. Hij boog naar zijn nieuwe mentor en deed zijn hoed af. "Mijn oprechte excuses. Ik ben erg laat." Hij liep met de hoed in zijn hand het lokaal binnen en sloot de deur achter zich. Vervolgens deed hij de hoed weer op en wachtte op Master Savador's reactie.

Met veel opluchting dat Savador er geen gigantisch probleem van maakte ging Emrahnaiya zitten. Toch voelde ze zich enigsinds voorgetrokken. Maar ze keek wel uit om daar een probleem van te maken. Ze was allang blij dat ze er zo goed vanaf kwam. Vooral omdat Savador waarschijnlijk alles wat zij in de lessen deed aan haar vader zou rapporteren. Met haar blik op het tafelblad gericht luisterde ze naar zijn woorden. Vragen had ze niet echt. Nou ja, geen interessante vragen. Het was wennen, voor het eerst op een openbare school. En het was voor haar doen allemaal zo modern. Maar je ging nou niet bepaald in een mentorles dingen vragen als ''wat zijn shuttle's''. Zeg nou zelf.
Even keek Emrahnaiya op toen er nog een jongen de klas in kwam lopen. Hij verontschuldigde zich wel maar Emrahnaiya vreesde dat hem meer stond te wachten dan enkel een corrigerende tik op de vingers. Al gauw werd haar blik weer getrokken naar het tafelblad dat ongelofelijk interessant leek te zijn.

Met een ijzig kalme blik ging Savadors ogen langs de leerlingen, afwachtend en geduldig, hoewel zijn mond, die hij wat samengeperst had, geheel het tegenovergestelde liet zien. Niemand leek het initiatief te nemen zijn of haar verhaal te doen, of de zaken waren gewoon te privé om klassikaal te delen. 'Niemand?' vroeg hij frigide. 'Hoe teleurstellend,' voegde hij na een korte stilte aan zijn woorden op een nogal wat spottende toon toe. Saethion liet een zacht gesis horen waarna de slang via de arm van zijn meester zich langzaam naar boven werkte om het plekje om diens schouders in te nemen. Met een bleke hand rustend op de kop van de slang, draaide Savador zijn hoofd richting de deur bij het horen van geklop. Er was direct een frons tussen zijn wenkbrauwen verschenen, want veel anders dan een leerling die vast en zeker te laat op de klok gekeken had kon het niet zijn. Zijn gedachte werd juist vastgesteld toen de deur openzwaaide en er een timide ogend meisje binnenkwam. Iemand die hij nog niet eerder had gezien, en daarbij tot de nieuwe leerlingen behoorden. 'Zitten,' siste hij kortaf voor ze ook maar haar zin af had kunnen maken. Het deed hem goed te zien dat alleen zijn blik al genoeg was geweest om haar dat commando uit te laten voeren. Hij deed zijn mond open en wilde net verdergaan met het onderwerp, toen de stilte opnieuw verbroken werd door getik tegenhet hout van de deur. Savador klakte geïrriteerd met zijn tong en keek nors toe hoe een jongen met een hoed in de deuropening zijn oprechte excuses aanbood. 'Ik ben blij dat je dat zelf ook inziet,' zei hij sarcastisch. 'Zet die hoed af.' Hij keek de jongen niet eens aan terwijl hij het zei, maar richtte zich in plaats daarvan weer tot de klas. 'Nog zoiets: te laat komen. Waarom behandelen we dat leuke onderwerp voor vandaag niet in de les. Jij - en jij,' zijn priemende wijsvinger ging eerst richting het meisje dat eerder te laat was binnengekomen om daarna zoekend verder te gaan en te blijven hangen op de jongen met de hoed. 'Vertel me eens de smoesjes wat zogenaamd de reden moet vormen voor het te laat komen in de les,' beval hij nors. Savador sloeg zijn armen weer over elkaar en liet zijn strakke blik van de één naar de ander glijden.

Wat Yara al verwacht had: Master Savador liet het niet onterecht dat nog iemand en zij te laat waren in zijn les. Yara kromp ineen bij het zien van Master Savador's blik. Ze vond het sowieso geen prettig idee als iemand kwaad op haar was. Master Savador zei iets tegen de late jongen en Yara wilde eigenlijk niet weten wat dat was. Het klonk sarcastisch. Dat betekende dus dat zij even hard op haar donder kreeg. Yara zorgde dat ze een beetje onzichtbaar was door haar hoofd naar haar tafelblad te richten. Ze had niet eens tijd gehad om te zien wie er al allemaal zaten. 'Nog zoiets: te laat komen. 'Waarom behandelen we dat leuke onderwerp voor vandaag niet in de les. Jij - en jij', zei Master Savador en Yara richtte haar blik recht in zijn ogen en rechtte haar rug. Ze zou niet laten zien dat ze veel ontzag voor deze man had. Yara keek hem aan en trok een wenkbrauw op. Aangezien ze hier een erg onbeleefde indruk mee maakte, deed ze haar ogen gauw weer zo als ze waren. 'Vertel me eens de smoesjes wat zogenaamd de reden moet vormen voor het te laat komen in de les,' zei Master Savador en Yara hoefde daar niet over na te denken. Als ze zou gaan nadenken zou Master Savador haar de les uitsturen. 'Ik was aan het rennen door de gangen, omdat ik uw lokaal niet kon vinden. Het spijt me echt. Dit is ook nog allemaal nieuw voor mij. Volgende keer doe ik beter mijn best', sprak Yara luidop.

Ace ging rustig zitten, terwijl hij toekeek hoe het meisje haar antwoord gaf. Hij nam zijn hoed af, zoals bevolen, en legde hem naast zijn stoel. Toen het meisje klaar was begon hij. " Ik lag te slapen op het dak en had geen zin om op te staan." Hij klonk ietwat brutaal, maar dat was helemaal niet de bedoeling, hij vertelde gewoon de waarheid. "Ik zou willen zeggen dat ik ook beter mijn best ga doen, maar dat zou een leugen zijn." Zijn blik ging van Master Savador de klas in, en terug. "Dus zal ik maar zeggen dat u dit vaker van mij kan verwachten."

Fronsend liet Savador zijn intimiderende, starende blik op het meisje rusten toen ze als eerste wilde spreken. Hij had nog nauwelijks de moeite gedaan haar naam op te zoeken in de map met absentielijsten en foto's van de desbetreffende leerlingen die onaangetast op zijn bureau rustte. Evenals de naam van de jongen. Dat deed hij later nog wel een keer, wanneer hij vrijaf had en er de zin voor had. Zijn blik verhardde zich aanzienlijk bij het zien hoe het meisje één wenkbrauw optrok als woordenloze reactie op zijn woorden, iets waar hij zich veelal om kon ergeren aangezien hij er geen greintje respect in kon vinden. Lichte ongelovigheid was ook in zijn slangachtige ogen te zien, alsof hij daarmee wilde zeggen dat hij het nauwelijks kon geloven dat ze zo'n houding tegenover hem durfde aan te nemen. Savador hield zich zwijgende toen ze haar reden hardop vertelde zodat het behalve voor hem, ook voor de klas goed te verstaan was. 'Werkelijk,' zei hij niet eens op een vragende toon na een kleine pauze ingelast te hebben. 'Je moet niet volgende keer beter je best doen, je moet nu al al je zelfdiscipline tonen! Zwakke excuses als 'ik ben nieuw, dus het kan er mee door' tolereer ik niet. Dan heb je toch niet de juiste instelling voor mijn mentorklas en kun je de tijd om hier in de lessen zelfdiscipline en verantwoording beter gebruiken door nutteloos te spelen met je dierenvriendjes in het bos,' voegde hij er kil aan toe, wetend dat ze van Gren kwam. Nors richtte Savador zich daarna tot de jongen die zojuist zijn hoed gehoorzaam had afgezet en nu zijn reden vertelde. Hij onderdrukte een verontwaardigd geluid alsof hij niet kon geloven wat hij nu te horen kreeg. 'Je lag te slapen?' herhaalde hij zijn woorden spottend. Geërgerd liet hij zijn grimmige blik langzaam van de jongen afdwalen bij zijn overige woorden. 'Ik zou bijna denken dat een aantal personen hier erop kicken met mijn geduld te spelen,' sprak hij in het algemeen. 'Maar ik verzeker je,' zijn blik vestigde zich weer nijdig op de jongen, zijn stem opeens een dreigend gesis, 'Je zult het nog veel met me aan de stok krijgen bij het openlijk laten zien van zo'n verachtelijke instelling!' Aan de licht trillende ondertoon in zijn stem was duidelijk te horen dat Savador zich hier bijhoorlijk kwaad over kon maken.