Regan die half mee luisterde in de les werd uit haar gedachten gesleurd door de ruwe woorden van master Savador, die was duidelijk in opperbeste stemming. Smoesjes voor te laatkomen. Regan dacht even na en kwam zo op een aantal smoesjes, Ze stak haar vinger op en wachtte geduldig op haar beurt. Als ze aan de beurt is begint ze. "Ik kan er wel meerdere bedenken master. De eerste die in mijn hoofd opkwam was, Master Savador, ik wist niet in welk lokaal we hadden. De tweede die in mij opkwam was; Master Savador, de brug stond open. De derde die in mij opkwam was, Master Savador, ik was een schijngevecht aan het houden en was de tijd vergeten. De vierde die bij mij naar boven kwam borrelen was, Master Savador, omdat het regent en ik niet tegen water kan duurde het even voordat ik mijzelf, na het smelten, weer bij elkaar geraapt had. En uiteindelijk na veel gedoe bij u les ben aangekomen. Uiterraard na elke zin even excuseren voor het ongemak." Regan schoot bijna in de lach van haar smoesjes maar kon zich nog net inhouden waardoor er alleen een glimlach op haar gezicht verscheen. Daarna ging ze verder. "Natuurlijk zal dit niemand meer overkomen en dus zijn de smoesjes overbodig. Want vanaf nu komt iedereen op tijd omdat u dat zo duidelijk heeft gemaakt." Met een schijnheilige blik keek Regan Master Savador even aan en wilde al aanstalte maken om nog meer 'zinnigs' uit haar mond te laten komen. "Als het moet kan ik zo nog wat meer smoesjes bedenken."

Een beetje ongemakkelijk liep Lucy door de hal, en bleef even stil staan om met haar hand tegen de muur te leunen. Met haar vrije hand wreef ze over haar knie. 'Verdomme..' siste ze in zichzelf, en kneep haar ogen heel even samen. Het was echt weer iets voor haar om op deze manier te laat te komen. Onderweg naar haar les was ze komen te vallen over de laatste trede van de trap, en was ontzettend naar op haar knie terecht gekomen. Na een kort bezoekje aan de ziekenzaal was ze weer good to go, met een excuus briefje van de zuster op zak. Lucy had echt een enorme hekel aan laatkomen, puur omdat ze het zelf ook niet fijn vond als iemand te laat bij háár aan kwam. Met een geïrriteerde zucht vervolgde ze haar weg, waggelend weliswaar, maar ze kon in ieder geval nog naar haar les. Twijfelend keek ze naar de deur waar ze kennelijk moest zijn, en hoorde een boze, geërgende stem erachter vandaan komen. Great. Nu zou ze zéker een goede indruk maken.. Lucy viste het briefje van de zuster uit haar tas en las hem voor zichzelf nog even door. De handtekening van de zuster stond erop, en een datum. Het zou toch wel voldoen? Vol 'goede' moed stapte Lucy het lokaal binnen, en liep naar de leraar. 'Excuses dat ik te laat ben, ik heb hier een briefje van de schoolverpleegster,' Ze perste een vriendelijke glimlach op haar gezicht, en ging gehaast zitten aan een tafeltje die nog vrij was.

Wrevelig scheurde Savador zijn blik van de jongen los om zich met een ruk nors op een meisje te richten dat haar vinger opstak. 'Wat!' viel hij door zijn verslechterde humeur wat tegen haar uit, ten teken dat ze mocht zeggen wat ze zonodig wilde zeggen. Langzaam ging hij in de iets gebogen houding waarin hij stond overeind staan, wendde hierbij zijn onhartelijke blik niet van haar af toen ze begon te spreken. Terwijl ze verdersprak kneep hij zijn ogen tot spleetjes, later verwijdde hij ze wat weer zodat zijn verticale pupillen zich tot dunne streepjes versmalden en perste zijn lippen woedend op elkaar. Hij kon niet aanvaren dat ze zo durfde te spreken, bedenkbare smoesjes op tafel legde alsof het allemaal maar kon en mocht. Vooral van het laatste smoesje kon hij bar weinig van hebben, in verband met zijn ernstige fobie voor water en de onprettige herinneringen die daaraan vastzaten. Dit kind leek duidelijk met zijn geduld te spelen. Dacht ze soms grappig te zijn? Ze leek nog niet helemaal klaar te zijn met haar jolige gedrag, want er volgde nog meer. Ergerlijke, bespottelijke zinnen waardoor de trek om zijn mond zo laaiend was geworden, dat zijn puntige hagelwitte hoektanden deels ontbloot waren. 'STILTE!' sneerde hij door haar laatste zin heen waarbij hij zich met veel woedend gestommel afzette tegen zijn bureau om in een flits op haar tafel af te schieten met stevige, benende, haast sprintende passen en eenmaal daar furieus op haar neer te kijken. Hij liet zijn handen met harde klappen aan weerzijden van haar tafel neerkomen, waar hij ze op liet steunen zodat hij zich zo ver naar haar toe kon buigen dat hun neuzen elkaar bijna raakten. Zijn lange zwarte lokken vielen daarbij sluik langs zijn bleke gezicht, en rustten deels over het tafelblad in de hangende positie. 'Ik duld géén brutaliteit nóch tegenspraa-K..,' siste hij op een harde dreigende toon, met de overdreven nadruk op de laatste letter van zijn laatste uiterst langzaam verwoordde woord alsof ze het anders niet volledig zou begrijpen, '.. in mijn klas,' maakte hij zijn zin op een zachtere en kalmere toon af, al betekende dat nog niet dat het minder intimiderend overkwam. Zijn arm ging langzaam omhoog, zijn wijsvinger in een wijzend gebaar op de deur, waarna hij in zijn vingers knipte om zijn komende woorden kracht bij te zetten. 'D'r uit,' beval Savador op een griezelig kalme toon terwijl hij ijzig op haar neer bleef kijken. 'Nú. Ik verwacht je voor de deur van mijn kantoor. Sta je daar niet als ik kom, zal ik het je zolang je nog op deze school rondloopt drie keer zo erger bemoeilijken.' Zijn stem had de gebruikelijke monotone toon aangenomen, waar de norsigheid niettemin vanaf droop en nu nog sneller en strenger klonk dan normaal. Omdat hij de grootste moeite had al zijn woede binnen te houden. Omdat hij het meer dan zat was. Savador ging weer rechtstaan en draaide zich in een ruk naar de deur toe toen het vertrouwde geknars van het oude hout de stilte verbrak. Nog ziedend over het gedrag van dat kreng liet hij zijn blik grimmig over het witharige meisje glijden dat zojuist binnen was gekomen, alsof hij er woordloos mee wilde aanduiden dat ze precies op een fout moment storend binnen was komen vallen. Zijn koelbloedige ogen boorden zich in die van haar toen ze sprak en haar reden vertelden, gleden omlaag naar het briefje in haar handen. Zonder er iets op te antwoorden griste Savador het uit haar handen en las het in één oogopslag even snel door. 'Zitten,' eiste hij daarna nors, waarna ze hem blijkbaar direct gehoorzaamde. Wie te laat kwam zorgde er ook maar beter voor dat ze zijn slechtgezinde humeur niet nóg meer zouden laten dalen.

Master Savador, die sowieso al niet in zijn beste humeur leek, keek haar aan en Yara kromp ineen. Oh, oh, wat kon zij er nu aan doen dat ze het klaslokaal niet had gevonden? Dat gebouw was echt zo groot als wat. 'Werkelijk,' zei Master Savador en Yara keek al vanaf dat naar haar tafelblad. Ze slikte even. Typisch zij om bijna te gaan moeten huilen. 'Je moet niet volgende keer beter je best doen, je moet nu al al je zelfdiscipline tonen! Zwakke excuses als 'ik ben nieuw, dus het kan er mee door' tolereer ik niet. Dan heb je toch niet de juiste instelling voor mijn mentorklas en kun je de tijd om hier in de lessen zelfdiscipline en verantwoording beter gebruiken door nutteloos te spelen met je dierenvriendjes in het bos,' zei Master Savador en Yara keek nu kil en boos terug. Hij durfde! Yara wou opstaan en die man de huid vol schelden, maar ze verbeet zich en bleef zitten. Het beste in zulke situaties was om hoe dan ook je mond maar te houden. Yara hoorde hoe een ander meisje er flink van langs kreeg, omdat ze een paar smoesjes op tafel had gegooid, die Yara wel erg goed verzonnen vond. Het meisje moest eruit. Master Savador viel bijna tegen iedereen uit en Yara wilde hier niet meer in de klas zitten. Trillerig stak ze haar vinger op. 'Sorry Master Savador, maar dit gebouw is nog groot e-en nieuw voor me. Ik kan er echt n-niks aan doen', zei Yara met een hakkelende, trillende stem.

In de tussentijd dat er nog leerlingen binnen kwamen lopen, die zich aan de ondervragingen van Savador moesten neerleggen was Ephony's blik nog steeds intrigerend op Saethion gericht. Niet dat de slang iets zinnigs of interesants deed, ze moest gewoon ergens naar kijken. Dit was beter dan een stenen voor, Saethion bewoog af en toe nog eens. Toen ze haar blik even van het plaatje af trok, omdat ze anders er wel heel erg debiel uitzag gleed haar blik over de nieuwe leerlingen die waren gaan zitten. Ze hadden Savador tenminste overleeft. Haar wangen bolde zich telkens onder de lucht die ze er in blies, weer zoiets om zich gewoon bezig te houden. Ze wilde haar hoofd weer omdraaien om haar kin op haar hand te laten steunen. Maar op het moment dat ze de woorden van het voor haar onbekende meisje hoorde bleef ze midden in de beweging hangen, haar wangen doelloos opgeblazen in die zelfde bevriezing. Oei was het enige wat door haar hoofd ging. Ze ontspande haar wangen, liet haar blik vanuit haar ooghoeken op het meisje vestigen en luisterde naar haar opsommingen. Ze was duidelijk niet geheel bekend met Savadors reputatie. Dat hij zonder enige moeite er alles aan zou doen dat je liever dood was dan levend. Zachtjes zuchtte ze, waarna ze haar ademhaling gespannen inhielt toen er geen einde leek te komen aan de brutale zinnen. Haar blik schoot naar Savador en kromp lichtjes ineen bij het zien van zijn uitdrukking. Ze ging echt te ver, en dat was duidelijk aan Savador te zien. Krampachtig draaide ze zich weer terug, staarde naar de muur toen Savador in volle woede op het meisje af schoot. Ze moest blij zijn dat hij op dit moment niet Deshas in de buurt had, anders was er op elk moment een zwaard in zijn handen te vinden. Was Ephony even blij dat ze Savador belooft had de perfecte leerling uit te hangen. De onheilspellende sfeer leek zich nog ietsjes samen te drukken toen de deur weer openging. Verder hielt Savador zich voor zijn doen rustig tegenover het meisje dat met het briefje aan was gekomen. Haar blik schoot weer terug naar het bruinharige meisje, dat samen met de jongen in de zwarte jas te laat was gekomen en nu hakkelend haar zoveelste excuus maakte jegens Savador. Bijna onzichtbaar schudde Ephony haar hoofd, haar gespannen blik op het meisje gericht. Het was geen goed idee om je er nu in te mengen, hij zou zich eerst even moeten kalmeren voordat Savador weer aanspreekbaar was.

Met grote ogen keek Regan Master Savador aan terwijl hij helemaal door het lint ging. Zonder angstig te kijken of in elkaar te krimpen keek ze hem, met behoorlijk geïntereseerde, ogen aan. Zoiets had ze nog nooit mee gemaakt, zelfs niet toen ze uiteindelijk van school getrapt werd. Ze hoopte dat dit er niet toe zou leiden. Maargoed, dacht ze, hij wilde toch die smoesjes, dus zij verzon er wel een aantal. Nadat Master Savador duidelijk had gemaakt dat ze nu niet meer welkom was, en in ieder geval nu weg moest greep ze haar tas, propte haar spullen er in en liep, langs Master Savador, eerst richting het bureau, graaide haar tekenblok ervan af en liep enigszins geïrriteerd richting de deur, waar inmiddels Lucy binnen stapte met een briefje, die ze vervolgens, niet al te zacht, dichtrok. Achter haar hoorde ze nog een meisje zichzelf verdedigen en zag al uit naar het gezelschap dat ze zou krijgen als ze uiteindelijk op haar donder kreeg, nogmaals. Regan kon haar lach even niet inhouden om de reactie van het meisje en giechelde zachtjes op de gang, want zeg nou zelf, dit sloeg nergens op. Met een stevige pas liep Regan richting het kantoor, waar die zich ook bevond.

Shemoa rende als een gek door de gang... Shanira probeerde haar bij te houden... 'Te laat! Mijn allereerste les... En ik ben te laat!' Ze kon zichzelf, wel voor d'r kop slaan. Hier had ze niet op gerekend. Ze was net hier... En nu al les. Kon niemand dat aan haar vertellen, ofzo... Net, toen ze in de slaapzaal was.. Gooide ze haar spullen neer en ging op bed liggen. Van vermoeidheid vielen haar ogen dicht. Maar toen ze wakker 'schrok'... Hoorde ze, dat ze eigenlijk les had. Ze schrok zich rot en viel haar bed uit. Ze klikte haar grote koffer open... Zocht een pen, of iets om mee te schrijven, en deed die in haar laars. Gooide haar koffer dicht en rende de slaapzaal uit, op weg naar de trap. Op weg naar de tweede verdieping (of derde). En nu liep/rende ze hier, door de gang. Opzoek naar het leslokaal, waar ze nu hoorde te zijn. De stenen muur vloog aan haar ogen voorbij, af en toe verscheen er een deur... Opeens stopte ze voor een deur. Haar gevoel zei, dat ze hier moest zijn. Voorzichtig, twijfelend liep ze op de deur af. Tilde haar hand op en stopte, voor de eiken houten deur. Ze moest toch naar binnen... Met een twijfeling, klopte ze toch op de deur. Ze wachte niet totdat ze iemand 'binnen' hoorde roepen. Ze was toch al veelste laat. Langzaam duwde ze de deurklink naar beneden en liep naar binnen. Shemoa keek als eerst onderzoekend het lokaal in, Shanira stond achter haar benen, en keek mee. Er zaten veel verschillende jongens en meisjes in haar klas... Een daarvan herkende ze meteen. Yara, het meisje waar ze ruzie mee zocht. Waarom eigenlijk? Om niets... Alleen omdat ze zich niet wou/wilde voorstellen. Wat maakte het ook uit? Gebeurt is gebeurt... Je moet niet treuren om het verleden... De mentor was vast en zeker de man die achter het bureau zat. Een lange man, met lang zwart (?) haar, en gele spleet ogen.... Dat had Shemoa nog nooit gezien. 'Sorry, dat ik te laat ben... Ik meld me, meneer. Shemoa is de naam. Ik ben te laat.. Omdat...' Zou ze het vertellen dan ze zich verslapen had? En niet wist dat ze les had... 'Ik ben nieuw hier.. Ennuh.. Ik versliep me, zeg maar, en wist niet dat ik les had.. Van u..' Stampelde ze maar uit. Ze keek recht naar de ogen van meneer... Ze voelde zo beetje alle ogen van de klas, in haar lichaam prikken. Ow.. Wat haat ze dit...

Op haar dooie gemakje kwam Myst het lokaal binnen. Ze keek even om zich heen, iedereen leek er al te zijn. 'Ben ik te laat?' Mompelde ze verbaasd. Ze zocht naar het leraar figuur. Aan de andere kant van de klas zat een duistere man. Ze huiverde even, hij was zo compleet verschillend van wat ze gewend was. Héél anders dan iedereen op Nova. Ze haalde diep adem en stapte vastberaden op hem af. 'Master...' Ze keek even snel op haar rooster. 'Savador? Hallo, Ik ben Myst. Ik ben een nieuwe mentorleerling van u, geloof ik.' Ze glimlachte warm naar hem. 'Ik heb alleen zo het gevoel dat ik te laat ben. Mijn excuses, Master. Ik ben hier ongeveer een uur geleden pas aangekomen, ik heb nog niet eens mijn spullen uitgepakt. Maar ik dacht dat het wel zo vriendelijk was om me even voor te stellen aan de man die mijn mentor zal zijn de komende drie jaar.' Ze stak haar hand uit en keek hem vriendelijk aan. 'Mystralic Nuxian. Myst gewoon bij voornaam, aangenaam.'





-oeps, niet zo goed ingeblend -

Gebbeth slenterde nog steeds door de gangen met al zijn spullen, hij had nog steeds de slaapzalen niet gevonden. Soms zag hij iemand voorbij rennen. Maar als Gebbeth ze iets wou vragen kreeg hij een brok in zn keel. 'Nee, hij zou het dit keer zelf maar oplossen' Dacht hij bij zichzelf. Opeens herinnerde hij zichzelf dat hij iets gekregen toen hij zich aanmelden op Starshine Academy. Misschien zat er wel een plattegrond bij die brief. Hij gooide zijn tas op de grond langs een grote stenen muur. Hij begon in zijn tas te zoeken naar dat briefje. Waar had hij het ook alweer in gestopt? 'Aaah! gevonden!' Riep hij, en keek snel om zich heen of iemand hem gehoord had. Hij vouwde de brief open en er vielen 2 papiertjes uit. Ééntje bleek een plattegrond te zijn, en die andere? ' Mijn lesrooster!!' Riep hij geschrokken. Zijn eerste dag op deze school en al meteen telaat. 'Nou.. dat zal een goede indruk maken' Dacht hij bij zichzelf. Gebbeth zocht naar zijn eerste les op zijn lesrooster, maar die bleek al aan de gang te zijn.. Toen hij dat besefte sloeg hij zichzelf voor zn hoofd, propte de blaadjes weer in zijn tassen en begon richting de leslokalen te rennen. Hij wist niet welk lokaal hij moest zijn, maar er zat vast wel een briefje op elk lokaal van welk les er was. Gebbeth rende door een gang met allemaal grote eiken deuren. 'Hier ergens moet het zijn' Zei hij tegen zichzelf. Hij bleef maar rondkijken en rondkijken. Helemaal aan het einde van de gang zag hij een grote eiken deur met een groot ijzeren slot. Daar moest het zijn. Gebbeth zette een sprintje en botste tegen de deur op omdat hij al zijn tassen bij zich had. Met een luid kabaal kwam hij tot stilstand. Nog snel pakte hij zijn brief uit de tas en keek hoe de leraar heete.. De naam was Master Salvador. Gebbeth stopte de brief weer weg en liep het lokaal binnen. Meteen zag hij dat hij telaat was. Master Salvador zat achter zijn bureau. Er stonden nog een paar leerlingen voor zijn bureau.. 'Die zullen ook wel telaat zijn' Dacht hij. Meteen herkende hij 2 meisjes. Yara en Shemoa, hij had ze gezien en mee gepraat op het landingsplatform. Maar het was niet helemaal soepeltjes verlopen. Hij keek eerst rond in de klas en zag da iedereen hem aanstaarde. Hij keek naar Master Salvador en probeerde uit te leggen waarom hij zo laat was. 'Uuhm.. Hallo Master Salvador... Mijn oprechte excuses dat ik telaat ben. Ziet u, ik ben net aangekomen en heb zelfs mijn spullen nog niet weg gelegt' Hij zuchte diep. 'Dat is ook de rede dat ik telaat ben. Ik ben misschien net 1 uurtje geleden hier aangekomen, ik hoop dat het niet erg is..?' Vroeg hij twijfelend..

Met vuurschietende ogen bleef Savador in zijn roerloze positie toekijken hoe Regan hem aanstaarde, haar spullen pakte en haar tekenblok van zijn bureau pakte vooraleer ze op zijn eising de klas zou verlaten. De deur werd met een onnodig luide klap dichtgesmeten, waardoor zijn mondhoeken heven trilden om de overmaat aan woede binnen te houden. Nors gleed zijn blik daarna langzaam terug naar het Grenaanse meisje dat hij eerder op haar vingers had getikt omdat ze te laat was. Ze had haar vinger opgestoken en wilde kennelijk iets zeggen. Eigenlijk was nu niet het juiste moment, vond hij het eerder ergerlijk dan normaal. Deels ook omdat hij nog niet honderd procent gekalmeerd was van zijn uitbarsting van daarnet. 'Je kan er alles aan doen door het te vragen aan anderen, op je rooster te kijken, plattegronden op te zoeken, desnoods een leraar om hulp te vragen - maar NIET om de schuld op alles en iedereen behalve jezelf te schuiven! Je zult nog veel moeten leren in deze klas, wil je een voorwaardige leerling in mijn ogen zijn,' reageerde hij grimmig op haar stotterende woorden. 'En nu mond dicht, want ik heb niets aan je zwakke excuses.' Savador draaide zich resoluut om om zich terug naar zijn bureau te begeven, toen de les opnieuw harteloos verstoord werd door een openzwaaiende deur. Midden in een beweging bleef hij abrupt stilstaan, haast alsof hij ter plekke bevroren werd. Zijn kille blik was op de deur gericht en op het meisje, dat schuchter binnenkwam en eerst even door de klas keek voor ze zich op hem richtte. Zijn goudgekleurde slangachtige ogen boorden zich starend in de hare toen ze begon te spreken. Hij kneep ze even samen waardoor er automatisch een frons onstond bij het horen van haar excuus. 'Verslapen?' herhaalde hij op een spottende toon. Hij liep zonder zijn blik van haar los te scheuren terug naar zijn bureau en trok de stoel naar achteren. 'Jij weet zeker ook niet wat discipline inhoudt? Spel het eens voor me uit, kunnen we zien of het in je woordenboek voorkomt. Beesten zijn hier overigens niet toegestaan in de les, vooral niet van die vlooienbalen. Zitten,' beval hij ijzig, dat laatste in een dreigend gesis, terwijl hij neerzeeg op zijn stoel. Vlak daarna kwam er weer een leerling binnen. Hij zou haast denken dat ze allemaal één groot stiekem complot opgezet hadden om hem eindeloos te starren door beurtelings na elkaar te laat binnen te komen. Zijn al aanwezige frons tussen zijn wenkbrauwen werd aanzienlijk dieper bij de vraag die ze stelde, waarop het antwoord al zo duidelijk en logisch was als het maar zijn kon. 'Nee, je bent een halfuur te vroeg,' sprak Savador op een sarcastische toon. De al overvolle klas en hij in eigen gestalte achter het bureau duidde duidelijk aan dat het geheel het tegenovergestelde was. Hij bleef ongeamuseerd toekijken hoe ze op haar rooster blikte, zijn naam goed gokte en zichzelf voorstelde als Myst. Later onthulde ze haar hele naam als Mystralic Nuxian. Hij negeerde haar warme glimlach en haar uitgestoken hand, bleef haar enkel stug in haar ogen aanstaren. 'Jezelf voorstellen is onzin. Het interesseert me niet hoe je heet of wat je doet, als je maar op tijd in de les komt en je gedraagt als een voorbeeldige leerling. Verder hoef ik niks van je te horen, enkel als je iets gevraagd wordt,' reageerde hij nors, waarna hij zijn aandacht vestigde op een paar vellen perkament en boeken op zijn bureau, om aan te duiden dat hij echt niet van plan was vriendelijk haar hand te schudden. Savador keek met een ruk op toen een luid kabaal achter de deur weerklonk. Hij perste zijn lippen woedend op elkaar en fronste zo diep dat de gleuf tussen zijn wenkbrauwen een oneindige kloof leek. Vooral toen de jongen, die even later binnenkwam en waarschijnlijk de bons veroorzaakt had, hem aansprak met 'Salvador' in plaats van zijn echte naam. 'Voor jouw informatie is het Master Savador. Er is nooit een el in mijn naam voorgekomen, vroeger niet en tot op heden niet. En het is een verchrikkelijke schande dat je te laat bent, voel je vooral diep schuldig. Mond dicht en zitten nu,' beval hij kordaat, waarna hij de jongen met een achteloos handgebaar naar een willekeurige plaats wees. Hij richtte zich daarna tot de rest van de klas. 'Nu ik eindelijk weer verder kan gaan na een heel oponthoud wil ik een nieuw onderwerp voor de les aanknopen. Aangezien we nog geen klassenoudste hebben lijkt het me een geknipt subject,' sprak hij in het algemeen. 'Jij,' met een kort gebaar wees hij op Mystralic. 'Nuxian, deel je verwonderlijke gedachtenspinsels met ons en vertel wat jij denkt te weten over wat een klassenoudste zoal doet.' Savador vouwde zijn handen onder zijn kin en bleef Mystralic met zijn starende slangenblik afwachtend aankijken.

Yara hield haar mond dicht na de directe woorden van Master Savador. Ze zou het liefst haar tafeltje omgooien en deze man de huid vol schelden, maar daar redde ze niks meer. De deur ging open een iemand kwam binnen. Nogmaals ging de deur open en nog iemand kwam binnen. Toen de deur voor de derde keer openging dacht Yara zowel dat Master Savador iedereen ging vermoorden in deze klas, vooral Gebbeth, die zijn naam als Salvador uitsprak. Yara grinnikte stiekem. Salvador.... Een goeie! Ze keek met een warme glimlach naar Gebbeth, die een plaats aangewezen kreeg en grijnsde even kort.

Ze ademde diep in en uit en keek Savador recht in zijn ogen aan. De pakte een paar vellen perkament en haalde een pen uit haar tas. Rustig ging ze zitten op een bankje midden in de klas en glimlachte nog steeds vrolijk. Toen haar gevraagd werd wat een klassenoudste was had ze haar antwoord dan ook direct klaar. 'Een leerling die zich volwassen en voorbeeldig gedraagd, met de taak aangewezen om andere, jongere, minder ervaren leerlingen uit zijn eigen mentorklas te begleiden. Althans, dat was het op mijn vorige school. Hier schijnt veel anders te zijn.' Niet aangedaan door zijn norse houding glimlachte ze warm naar Savador. God hij kijkt wel erg... nors. 'Niet echt een taak voor mij dus.' Begon ze impulsief, waarna haar praat-instinct weer naar boven kwam. 'Ik ben hier net nieuw en alles lijkt nogal anders te gaan dan eerst, vooral wat de lessen betreft. Bovendien weet ik niet erg hoe ik me hier moet gedragen...' Uiteindelijk hield ze maar haar mond, bessefend dat het vele praten misschien wel heel ongepast was. Ze zuchtte diep en krabbelde wat zinnetjes, waarschijnlijk het begin van een gedicht, op het perkament dat voor haar neus lag. Heel zachtjes, alleen hoorbaar voor de mensen die heel dichtbij haar zaten, begon ze te neuriën. De zinnen rolden als vanzelf uit haar hoofd, en ze bleef maar schrijven en schrijven, tot er uiteindelijk een heel gedicht was verschenen.




-Ik had jullie graag een gedicht willen laten zien maar dit is mijn moeder computer en mijn gedichtenbundel staat op mijn vader's comp. Sorry -

Gebbeth kreeg een vuurrood hoofd toen hij uitgefoeterd werd, en hij voelde zich aangekeken door de klas. Ookal was dat terecht, want hij was met zn kabaal het klaslokaal ingekomen. En dan ook nog de naam van de leraar verkeerd uitspreken, hoe kon hij zo stom zijn.. Hij had nog voordat hij het lokaal inliep op het blaadje gekeken. 'Sorry!!, Master Savador, dan heb ik het net verkeerd gelezen op de brief.' Hij pakte de brief uit zijn tas en begon de naam op te zoeken, en inderdaad. Er stond Master Savador. Door die grove fouten klapte Gebbeth dicht. 'M.. Mijn oprechte ex... excuses' Kwam er moeizaam uit. Hij keek naar Master Savador en zag dat hem een plek werd aangewezen. Snel stopte hij de brief weer in zijn tas en pakte zijn spullen. Hij wierp snel een blik in de klas en zag dat Yara glimlachte, snel gaf hij een grijns terug en liep naar de aangewezen tafel. 'Nou Nou.. wat een gedoe zeg.. op deze eerste dag.' Dacht hij bij zichzelf. Hopenlijk werd de rest van het jaar toch iets beter. Hij ging zitten en pakte wat papier en een pen uit zijn tas. Ging onderuit zitten en keek naar Master Savador..

'Hoor ik daar iemand stiekem plezier hebben?' vroeg Savador zichzelf hardop af terwijl hij bedenkelijk naar het plafond staarde, om daarna een blik gevaarlijk dicht in de buurt van Yara te werpen. Hij besteedde er verder geen aandacht aan, maar richtte zich weer nors tot Mystralic die kennelijk al een antwoord klaar had liggen op zijn vraag. Met een starende blik bleef hij haar aanstaren terwijl ze sprak. Hij deed daarna zijn mond open en ademde even in om er een reactie op terug te geven: 'Een leerling die welliswaar wat ouder is dan de rest, niet per se alleen de jongere en onervaren medeleerlingen helpt, weet hoe hij of zij met discussies kan omgaan, toegankelijk en hulpvaardig is, en bovendien een centraal punt voor iedereen uit de klas vormt om bij terecht te kunnen met problemen,' verbeterde hij haar nors, haar warme glimlach straal negerend. 'Niet echt een taak voor jou dus,' herhaalde hij haar woorden op een ietwat spottende toon. Langzaam stond hij weer van zijn plaats op. 'Je weet nauwelijks wat het inhoudt.' Verder besteedde hij geen aandacht aan haar gemiep dat ze nog zo nieuw was en nog lang niet bewust was van hoe alles hier in zijn werking ging. Dat zou hem wat kunnen schelen. Savador vouwde zijn handen achter op zijn rug en draaide zich op de bal van zijn voet langzaam naar de jongen toe die zich verontschuldigde voor het verkeerd uitspreken van zijn naam. Met licht opgetrokken wenkbrauwen keek hij toe hoe de jongen iets van een papier uit zijn tas viste alsof hij iets na wilde checken, en volgde hem daarna met zijn ogen toen hij op zijn gebaar een plek in de klas uitzocht. Hij liet zijn dreigende blik door de klas gaan, alsof hij het opeens muisstil wilde hebben, waarna die uiteindelijk op Mystralic bleef rusten. Was dat kind ook aan het krabbelen onder de les geslagen? Daar had hij nu absoluut geen zin in. Hij stond hier niet voor jan doedel. Binnen een paar ferme passen stond hij bij haar tafeltje en griste het stuk perkament onder haar neus weg. Op zijn dooie gemak leunde hij met een arm even op haar tafel en las vluchtig de tekst door, moest dit een gedicht voorstellen? Hij onderdrukte een zachte proest. Niet dat het niet goed was, dat wilde hij op dit moment gewoon niet toegeven. Het was al ergerlijk genoeg dat ze het belangrijker leek te vinden een perkamentje onder te kliederen met filosofische teksten dan op te letten en naar hem te luisteren. Hij keek nors op haar neer. 'We gaan niet dichten onder de les. Zie ik het nog een keer, dan mag je het voor de klas komen voorlezen waarna je gedicht in de prullenmand eindigt,' sprak hij op een gebruikelijke strikte toon. Hij had zijn hoofd nog amper omgedraaid toen hij met zijn trouwring plotseling een aantal keer op het tafeltje vlak ernaast tikte, waar de jongen zat die als laatste was binnengekomen. Met een ijselijke blik keek hij hem vervolgens aan. 'Recht zitten,' beval hij kordaat. Savador vouwde zijn handen daarna weer op zijn rug - Mystralics gedicht opgevouwen in een hand geklemd - en begon in een langzame pas tussen de tafels door te lopen. 'Ik was eigenlijk van plan een kleine stelling te organiseren waarop je kunt stemmen van wie jij vind dat die persoon geschikt is voor de rol van klassenoudste. Maar aangezien ik geen zin heb in clowns die er gebruik van gaan maken, laat ik die gedachte varen tot ik zelf een idee heb over iemand die er mogelijk geschikt voor is,' vertelde hij terwijl hij nog steeds langzaam langs de tafels liep. 'Duvessa, enig idee wat voor activiteiten in een mentorles worden gegeven?' vroeg hij Ephony plots, waarna Savador ook abrupt stilstond en haar kant opkeek.

Yara slikte een paar keer hoorbaar toen Master Savador haar kant inkeek, na haar gegrinnik. Gelukkig besteedde hij er verder geen aandacht aan. Toen hij Myst erop beoordeelde dat zij het vast geen klassenoudste zou worden omdat zij niet eens wist wat het betekende, gaf Yara van woede een kleine schop tegen haar tafel. Ze vermande zich, maar keek nijdig naar Master Savador. Die man durfde! Hij Mystralic's perkament af, waarop hij nog wat woorden zei, die woedend en snijdend door het klaslokaal klonken. Yara had zin om die man echt de huid vol te schelden, maar hield zich weer in. Die man speelde duidelijk met je gevoelens, alsof het niks was. Yara keek hem boos aan. Het kon haar niks meer schelen wie het zag, wat hij er tegenover deed en wat haar dan te wachten stond. Die man hoorde zijn fatsoen ook te houden, net zoals de leerlingen. En iemand confronteren met iets wat ze dan niet kon, hoorde daar overduidelijk niet bij. Tegen Gebbeth zei hij dat hij rechtop moest zitten. Yara keek strak voor zich uit. Ze vond het nog tamelijk knap van zichzelf dat zij haar mond wist te houden tegenover Master Savador. Een vraag richtte zich tegenover een meisje van de klas en Yara keek star voor zich uit. Ze keek toen naar Gebbeth's rug aan. Dat was toch ook erg voor hem. Net nieuw en al zo uitgefoeterd worden. Maar hier zouden ze dus aan moeten wennen. Nou ja... Yara moest toegeven dat het niet leuk was als er leerlingen te laat kwamen. Maar dan ging je toch niet zeggen dat bijvoorbeeld Mystralic het niet in zich had om klassenoudste te worden? Mystralic zou misschien wel heel ver kunnen komen, maar Master Savador keek daar natuurlijk niet na. Yara schopte nog een keertje tegen haar tafel en keek toen dof voor zich uit.

Wat een rotkerel. Maar ze antwoordde braaf 'Ja, meneer.' en 'Het zal niet nog een keer gebeuren meneer. Ze zuchtte diep. Hoe durft die man zich eigenlijk een mentor te noemen? Hij laat in principe de klassenoudste opdraaien voor alle mentortaken. Tsss. Ik ga sowieso dat gedicht terugvragen... Het begon eindelijk ergens op te lijken. Ze had al met dir gedicht zitten spelen sinds ze hier op school was gekomen. Niet dat het iets met de school te maken had, maar de gevoelens in het gedicht waren dan ook niet op ware gevoelens gebaseerd. Hoe langer hij rond bleef lopen met het gedicht, hoe nieuwsgieriger ze werd wat hij er eigenlijk van vond. Maar dat zou je noot vragen. Al deze gedachten raasden door haar heen, maar eigenlijk zat de keurig recht op haar stoel, haar handen gevouwen, haar perkament geordend en ze volgde hem met haar ogen. Ze was te diep in gedachten om te horen wat hij zei, dus ze hoopte dat er niet aan haar gevraagd werd. Het gedicht in zichzelf herhalend, hopend het niet te vergeten voor het geval ze het niet terug mocht.

Mizore had de hele middag op bed liggen slapen. Het was zo lekker warm onder haar denkens dat ze haar gewrichten bijna niet voelden. Met een lome poging deed ze moeite om haar rooster te pakken en keek even naar de klok. 'Jippy, telaat bij de les van men neef.' Met een diepe zucht stond ze op en razend snel deed ze haar kleding omwisselen. Met een makkelijk gebaar kwam er een blok ijs op de vloer die al snel zich in een wolf vernaderde waar ze op ging zitten. Met haar handen lang de zijkant van zijn nek en haar benen aan keen kant begon het dier in beweging te komen. Met een soepele beweging ging de haar deur open en de wolf nam het op een sprint. Haar haren wapperde in de wind die er kwam doord e snelheid. Het dier hield stop bij de deur waar ze moest wezen en deed zonder geklop of pardon de deur open. Ze keek net twee seconden in het lokaal en ze wist al hoe laat het was. Haar ogen gleden naar een tafeltje bij de muur. Wat houterig kwam ze van het beest af die bij haar eerste stap in het niets leek te verdwenen. Strak naar Savador kijkend liep ze naar het tafeltje en ging recht op zitten met haar handen tegen elkaar.

Shemoa liep, opgewekt, dichter naar het bureau van de meester toe. Ze had, opzich, zin in de eerste les... Ze 'dacht' dat school leuk was en kond zijn. Totdat, de meester haar zwaar liep terleurstellen... Ze luisterde naar de woorden die de meester eruit snauwde... Nou, ook een hele goedemorgen... Dacht Shemoa nors. Gelijk was haar opgewekte bui weg, meteen naar die blik al van de meester. Ze keek hem, geïrriteerd aan... Hij vroeg, of ze het woord 'Discipline' wou spellen. Waarom zou ze? Ze kende hem geeneens. En met al dat gesnauw deed hij, haar, aan haar vader denken. Met een felle blik, liep ze naar de achterste tafel, en ging zitten. Ze deed niets aan de waarschuwing dat er geen dieren in de les mogen. Pff.. Vlooienbal... Nee, dat leer-achtige, beest van hem dan? Ze had hem wel zien zitten, een slang... Wat moest je daar mee? Een mooie leren riem van maken, verzonkt ze in gedachten. Daar waren die beesten, als enige nuttig voor. Ze negeerde die waarschuwing, gewoon... Omdat ze Shanira niet alleen door de school kon laten lopen. En dat gesis, typisch... Ze rolde met haar ogen, en deed het zelfde wat Gebbeth deedt. Ze ging languit zitten.... Wat een rot vent, ze had er nu al een hekel aan... Alleen al, hoe hij haar begroette. Ze kon er toch ook niets aan doen dat ze te laat was, ofwel? Hadden ze het maar, duidelijker moeten aangeven. Ze volgde met haar paarse ogen, hoe de meester, zich voort bewoog in de klas. Enkele keer gaf hij een waarschuwing en hield hij een preek... Had ze niet gewoon, in bed kunnen blijven liggen...? Daar besteedde ze, bruikbaarder haar tijd, dan.. Hier... Ze scheurde haar blik los van de meester, keek van haar hond, die bij haar voeten lag, onder de tafel, uit het raam... De zon scheen, zo te zien, fel.

[]
Niet gemeen bedoeld.. xD
Weinig tijd, korte post...
Sorry! =x
Hw... Is zo stom...

Wat doods staarde ze voor zicht uit, trok hierbij geen enkele aandacht met opzet naar zich toe en zat in de perfecte leerlinghouding. Met veel moeite moest ze zich inhouden om de gebruikelijke handeling, van haar wangen opblazen waardoor ze tot het uitserte bollen en dan de lucht te laten ontsnappen, los te laten. Alleen in haar gedachte knikte ze op Savador woorden over de taak van de klassenoudste, hoewel ze de verklaring van het meisje ook logisch genoeg vond. De rest ging nogal vaagjes langs haar heen, hield haar blik voor zich uitgericht waarbij ze waarschijnlijk als halve, dementerende debiel beschreven kon worden. Laten we zeggen dat er niet echt een intelligente uitdrukking op haar gezicht lag. Toen Savador langs de tafeltjes liep kwam Ephony weer een beetje tot leven, luisterde zonder zich te bewegen naar zijn woorden. Bij het horen van haar naam schoot ze oncharmant omhoog waarbij ze haar rug strekte en haar hoofd omdraaide naar Savador. Ze knipperde een paar keer schaapachtig terwijl ze naar hem luisterde. Waarschijnlijk liep hij vast in zijn programma voor de les, dacht ze wat norsig bij het horen van zijn vraag. Wat bedachtzaam draaide ze haar hoofd weer terug, haalde haar eigen blik van Savador af en legte haar vinger tegen haar kaaklijn. 'Activiteiten die in een mentorles kunnen worden gedaan,' herhaalde ze ten eerste zijn vraag in een conclusie. Haar gezicht klaarde op waarna ze hem antwoord gaf. 'De mentorles is natuurlijk bedoelt om een moment te creëren voor de mentorleerlingen om met zijn of haar mentor te kunnen praten over schoolwerk, problemen op sociaal en school gebied. Aangezien dit de eerste mentorles is word het klassenhoofdkiezen nog aardig lastig, als u het mij vraagt. Verder kan er in de les klasikaal een probleem worden besproken, kennis gemaakt worden met de rest van de leerlingen of de mentor. Verder kan er huiswerk gedaan worden, waarbij de mogelijkheid gecreëerd word om de mentor vragen te stellen of hulp aan de mede leerlingen te kunnen vragen. Ook kunnen onderwerpen zoals vervolg studies en daarbij de nodigen informatie behandelt worden. Kortom, ontzettend veel,' met een gefronste uitdrukking op haar gelaat keek ze Savador weer aan. 'Ik weet niet of ik alles heb maar dat is wat me op dit moment te binnen schiet,' eindigte ze haar antwoord met een lichte glimlach op haar lippen waarbij ze haar onderarmen weer rustig op tafel legte en wat voorover boog. In haar mening zou ze, als ze Savador zou zijn, beginnen met activiteiten waarbij de mentorleerlingen elkaar zouden leren kennen.

In een rustige pas, zijn handen nog op zijn rug gevouwen, liep Savador langzaam tussen de tafels door verder. Hij stopte opeens middenin een stap alsof hij ter plekke verstijfde en had zijn hoofd met een ruk richting Yara gedraaid, waar hij duidelijk een klein klang-geluid hoorde. In zijn verstijfde positie bleef hij even een tijdlang doordringend in haar ogen staren. Uiteindelijk liep hij langzaam weer verder en draaide zijn hoofd weer terug. 'Wie o wie?' sprak hij zacht hardop terwijl hij langs de tafels bleef ijsberen, alsof hij aan het beredeneren was wie zijn volgende slachtoffer zou zijn. In feite wachtte hij nog op een antwoord van Ephony. Hij hield even stand om statig rechtop te blijven staan, zijn blik strak op de deur gericht toen die zonder enige aankondiging van geklop openzwaaide. Diegene kwam wel érg laat binnen. Alsof hij dwars door haar heen keek, vervolgde Savador zijn rustige pas zodra hij zag dat het Mizore was, haar geen enkel gesneer gunnend. Een duidelijke, zware voortrekkerij die hier gaande was. 'Eigenlijk ben je laat,' was er daarna te onderscheiden van zijn zachte gemompel. Verder ging hij er niet dieper op in, want hij verstijfde weer op dezelfde plotselinge manier als voorheen, waarna zijn blik weer ijselijk afdwaalde naar Yara na het horen van een tweede schop uit haar richting. Hij liet het opnieuw voor wat het was, meer omdat hij nog niet echt had kunnen zien of het inderdaad Yara was die haar frustratie kennelijk zonodig kwijt moest op haar tafel. Behalve dat ook omdat een andere leerling zijn aandacht trok. Tamelijk kalm liep hij voorlangs Shemoa's tafel, maar draaide zich naar haar toe om in dezelfde kalme positie - met zijn handen nog achter zijn rug gevouwen - zijn schoenzool op haar voet te plaatsen en erboven op te gaan staan door zijn volle gewicht erop uit te oefenen. Hij boog zich hierbij wat naar haar toe. 'Had ik niet eerder deze les gezegd dat ik een kaarsrechte positie wilde zien?' vroeg hij op een gespeelde afvragende manier, daarmee sarcastisch doelend op haar onfatsoenlijke onderuitgezakte houding. Hij boog zich nog dieper naar Shemoa toe, zodat hun neuzen maar een paar centimeter van elkaar verwijderd waren. 'En ik wil géén vlooiende zwerfhonden in mijn les!' maakte hij nogmaals sissend duidelijk op een veel dreigendere toon. Savador week terug, haalde zijn voet van die van Shemoa af en liep op het moment dat Ephony antwoordde op zijn vraag, kalm verder alsof er nooit iets gebeurd was. 'Activiteiten die in een mentorles kunnen worden gedaan,' bevestigde hij de vraag nogmaals voor Ephony op een langzame toon inclusief korte pauzes tussen zijn woorden, alsof hij het daarmee diep tot haar door wilde laten dringen. Hij zweeg toen ze de rest van haar antwoord vervolgde. Zodra ze uitgesproken was, draaide hij zijn gezicht naar Ephony toe en bleef even op zijn plek stilstaan. 'Uitstekend,' prees hij haar zacht. Vervolgens liep hij in dezelfde langzame pas verder, van de tafels vandaan richting zijn bureau, om zich daar weer naar de klas toe te draaien. Zijn blik liet hij even door de groep glijden. 'Tafels wegschuiven en stoelen in een kring,' beval Savador plots kordaat. Met zijn handen nog steeds op zijn rug bleef hij bezichtigen hoe de leerlingen het bevel waarschijnlijk uit zouden voeren.

Langzaam toekijkend wat Savador deed, en zijn acties volgend, luisterde ze nog steeds niet naar wat hij zei. Pas toen ze zag dat hij met zijn volle gewicht op iemand's voet ging staan ademde ze scherp in, maar maakte gauw haar ademhaling weer normaal. Ze was niet van plan de aandacht op zich te vestigen, niet bij deze man. Ze keek even naar de hond, die duidelijk geen vlooiende zwerfhond was. Wát een zéíkerd. Toen hij Ephony's antwoord goedkeurde, waarbij ze dingen zij waarvan ze nóóit zou verwachten ook maar iets in die ríchting uit deze man zijn mond te horen, werden haar ogen even groot. Bij het volgende bevel stond ze langzaam op, pakte haar tas van de grond, legde hem op haar tafel, stopte haar spullen erin en pakte haar tafel op. Keurig recht en netjes in een hoekje geschoven, probeerde ze tussen de chaos van alle schuivende en getilde tafels door te komen, om haar stoel te bereiken. Toen ze twee keer tegen iemand's tafel aan was gelopen had ze waarschijnlijk een flinke blauwe plek, maar ze klemde alleen haar kaken op elkaar, en liep gewoon door. Ze zuchtte diep en vermande zich. Waarom zou je deze man en déze les je humeur nou laten verstoren? Ze richtte haar kin op en haar standaard stralende glimlach verscheen weer. Ze tilde haar stoel op en keek rond hoe de cirkel gevormd ging worden, en ging uiteindelijk maar naast het meisje dat blijkbaar Ephony heette zitten. Even keek ze naar het meisje, dat er écht uitzag als de per-fec-te leerling. Zou ze echt zo zijn? Of zou ze bang zijn voor Savador? Of zou ze zich gewoon zo gedragen in de les en buiten de les heel anders gedragen? Ze keek voor zich uit, dit zichzelf herhalend afvragend.

Ace volgde Master Savador's iedere beweging toen hij een bevel gaf. Hij stond op en begon zijn tafel aan de kant te schuifen. Toen zijn tafel eenmaal aan de kant geschoven was bleef hij even staan om naar de rest van de klas te kijken en toen pakte hij zijn stoel. Hij zette die als zijkant voor het begin van een kring. Hij sprong over de stoel heen, met zijn hand op de rugleuning, en landde in een rustige, zittende positie op de stoel.

Mizore had enkel een klein kinkje gegeven nadat Savador tegen haar zij dat ze te laats was. Een beetje onnodig naar haar zin. Zelf wist zo ook wel dat ze veel te laat was. Het gemopper en gesnauw van Savador ging als lucht door haar oren. Het waar eerder normaal voor haar geworden, zeker als hij les gaf. Na zijn bevel stond ze op en schoof de tafel aan de kant tegen de muur. Haar ogen gleden langs de andere leerlingen die ook het beveld opvolgde. Een paar tafeld om haar heen waar niemand om zat zette ze ook aan de kant. Stevig pakte ze haar stoel op en tilde die naar een willekeurige plek daar waar de cirkel zou komen. Langzaam zeeg ze neer en deed haar benen overelkaar heen en schoof ze iets naar achteren zodat ze in een heel vrouwlijke houding zat. haar handen deed ze over elkaar.

Ze moest moeite doen een opgeluchte, maar toch ietswat glunderd glimlachje te onderdrukken toen ze Savadors zachte, prijzende woorden hoorde. Bij zijn woorden stond ze langzaam op, legde haar tas op haar tafel en begon, net zoals alle andere, deze aan de kant te schuiven. Met wat moeite lukte het uiteindelijk haar stoel in de kring te krijgen, en plofte er geheel oncharmant met een diepe zucht op. Meteen daarna schoot ze door in haar kaarsrechte houding, om zich aan haar afspraak te houden. Haar blik gleed opzij toen ze merkte dat ze werd aangekeken, ving hierbij de blik van het meisje dat zojuist ondervraagt was door Savador. Een vriendelijke glimlach speelde op haar gezicht, als ware van begroeting. Ze vroeg zich af welk onderdeel Savador uit haar opsomming had gekozen. Waarschijnlijk het voorstellen aan ieder ander, anders zouden ze niet zo gaan zitten. Even speelde er een glimlach op haar lippen bij het beeld in haar hoofd wat zich vormde. Een gezellig, lachende klas met Savador op een net zo klein stoeltje in de kring; brede lach op zijn mond, vrolijke uitstraling, kleurtjes op zijn kleding en een pluche dobbelsteen in zijn handen die omstebeurd naar personen werd gegooid. Met moeite hield ze haar lach in, sloeg nonchalant haar hand voor haar mond en richtte strak haar blik op de grond voor zich. Zacht lachend probeerde ze haar binnenpretje binnen te houden, en keek bijna panisch opzij naar het meisje naast haar om te checken of er iets opgemerkt was.

Yara luisterde en paste zich na een langzame tijd aan de orders van Master Savador. Ze schoof haar bank opzij en zette haar stoel langzaam bij de overigen, die zo te zien al meteen de orders hadden opgevolgd. Yara zelf zorgde dat ze niemand recht in de ogen keek en keek dus naar haar schoot. Ze had niet veel aanleiding om iemand aan te kijken. Yara was zelf sowieso erg verlegen, dus dat zou ze niet eens durven. Yara keek enkele alleen maar aan tot de kin, maar verder ook niet. Haar blik bleef gewoon rusten op haar schoot. Waarom moest zij ook de verlegene zijn? Ze had ook nauwelijks gezien naast wie ze zat. Dat durfde ze gewoonweg niet. Hier zou ze nog veel last meegaan krijgen. Sommige werden er boos om als zij verlegen was. Zoals Shemoa. Daar moest ze haar excuses dus nog steeds aan bieden. Yara keek even naar Gebbeth en keek toen recht in zijn ogen. Een schok ging door haar heen en ze wendde haar blik weer naar haar schoot. Daarna luisterde ze aandachtig.