Diva had de hele tijd zwijgzaam toegekeken hoe sommige leerlingen zo stom waren geweest om überhaupt maar de gedachte te hebben brutaal te doen tegen Savador. Dat werd gestraft. Zwaar zelfs als Savador de ruimte ervoor kreeg. En zoals Diva al voor zichzelf voorspelt had werd er al snel iemand uitgestuurd. Ze was allang blij dat hij haar op het moment niet moest hebben al zou hij haar toch niet al te hard aanpakken. Ergens was dat wel een voordeel. Diva deelde niet de angst die de meeste leerlingen wel voor Savador hadden. Toen hij letterlijk beval in een kring te gaan zitten stond Diva op en tikte Andorias naast zich even aan ten teken dat er van hen verwacht werd dat ze iets moest doen. Diva trok haar stoel erbij en sloot aan bij de rest.

Savador keek met een doodse kalmte toe hoe de leerlingen hun tafel in de hoeken van het lokaal begonnen te schuiven en hun stoel zo plaatste dat ze een kring vormden. Zijn blik betrok en de huidplooi van zijn voorhoofd viel even in een norse frons bij het overwelmende geluid van het geschuif en geschraap van tafel- en stoelpoten over de grond. De kring was gelukkig al snel gevormd en de ergerlijke geluiden verstomden. Hij ging langzaam rechtstaan uit zijn afwachtende positie waarbij hij tegen de tafel geleund stond, en trok zijn bureaustoel mee terwijl hij naar de kring liep. Zwijgend plaatste hij zijn stoel, die wat groter was dan de leerlingenstoelen, tussen twee willekeurige mensen in en zeeg er, met een hand tegen zijn rugholte gedrukt en een pijnlijke kreun onderdrukkend, op neer. Die ergerlijke rugklachten werden met de dag erger. Nors liet hij zijn blik even langs de kring gaan, aangezien hij zich weer besefte dat hij zich nog steeds bevond in het gezelschap van een tiental leerlingen, en hij geen vrolijke gezichten van leedvermaak wilde zien. Toen dat waarschijnlijk niet het geval leek te zijn, hield Savador een geopende hand tussen zijn benen. De handpalm was naar boven gedraaid en hij staarde er met een uiterst geconcentreerde blik naar. De doodse stilte die daarbij opspeelde was onheilspellend. Na een tijdje rezen er duidelijk vage zwarte rooksliertjes vanaf zijn hand op, die steeds duidelijker werden tot de rookachtige substantie de vorm van een cirkel aannam. Een moment later lag er een pikzwarte marmeren bal te midden op zijn handpalm, van gemiddelde grootte en waar de zwarte rook nog lichtjes van omhoog kringelde. Daarna richtte hij zich met een ijzige blik weer op de kring. 'Ik ga zojuist deze bal iemand toewerpen..,' begon Savador zacht, 'en de persoon mag, als de bal gevangen wordt, iemand uitkiezen om een vraag aan te stellen. Persoonlijk of formeel, dat maak je zelf maar uit. Degene die wordt gekozen, gooit dan de bal iemand anders toe aan wie hij of zij een vraag wilt stellen, die persoon werpt dan weer de bal over naar een nieuwe kandidaat, et cetera. Het is, laten we zeggen, een klein kennismakingsspel.' Hij liet de bal over rondrollen over zijn handpalm en staarde er afwezig naar. Op zijn bleke gelaat stond een norsige uitdrukking, want kinderspelletjes waren niets voor hem. Zonder daarna aan te kondigen dat hij de bal zou gaan gooien, wierp hij het object in een sierlijke boog allereerst richting Diva, een spoor van de lichte zwarte rook achterlatend na de worp.

Ontspannen, in tegenstelling tot de meeste leerlingen, keek Ephony toe hoe Savador rustig ging zitten. Bijna vrolijk keek ze naar zijn hand, bekeek zorgvuldig de creatie die tevoorschijn kwam in zijn hand. De bal, die er aan de ene kant breekbaar en zwaar uitzag, deed haar lichtjes fronsen. Wat was hij van plan? Bij zijn uitleg sloeg ze langzaam haar hand voor haar mond, keek ze wat weg van Savador naar een willekeurig punt in het lokaal. Vragenronde? Sávador? Waarschijnlijk deed hij dit alleen omdat het erbij hoorde, of om niet slechter te lijken dan Norwood of dergelijks. Onder zware druk probeerde ze een grijns te onderdrukken, zag een lachende Savador al klappend en meedoen met de kringliedjes voor zich in haar verbeelding. Toen de bal gegooid werd zag je even de schok in haar ogen, dacht even dat hij naar haar werd gegooid maar was blij dat hij naar Diva ging. Wat onhandig liet ze haar hand zakken, hield haar blik strak op haar schoot gericht om haar blik niet te laten afdwalen naar Savador en weer de grijns op haar gezicht te krijgen. Het was dat Savador haar aardig vond, anders zou ze nu waarschijnlijk wel een snauw hebben gekregen waarom ze zo stom zat te lachen.