[Degene met wie ik hier wil RPG'en weet dat, dus alleen als u een lollieverorberende vriend van een vriendin van mij bent, mag het :')]

Nog steeds geïrriteerd, maar inmiddels het acteren van de perfecte leerling goed doorhebbend, kwam ze door de les heen. Als er iets gevraagd werd gaf ze keurig antwoord, hoe en wat er ook gevraagd werd, ze keek kalm, armen gevouwen, geen aandacht trekkend. Toen eindelijk de les afgelopen was rekte ze zich uit en ontspande ze zich een beetje, moe van het hele strakke gedoe. Daarna pakte ze langzaam haar spullen in, kijkend hoe de les leegliep. Ze was vastberaden haar gedicht terug te vragen. Dus toen het eenmaal leeg was, alleen Savador en zij, haalde ze diep adem om moed te verzamelen. Hij bijt niet... hij bijt niet... hij bijt niet... Bleef ze maar in zichzelf herhalen. Uiteindelijk stond ze op, schoof stilletjes haar stoelte aan en hobbelde naar het bureau, waarachter Savador zat. Ze keek naar zijn gezicht en begon rustig. 'Master Savador. Mijn excuses voor mijn ongepaste gedrag tijdens de les, natuurlijk zal het nooit weer voorkomen. Wél zou ik graag aan u willen vragen of ik het gedicht terugmag. Zoiets dergelijks zal nooit meer in uw les verschijnen, maar toch wil ik het graag terug.' Ze begon heel formeel, maar eindigde toch een beetje met een toontje als een eigenwijze tiener, ze kon er niks aan doen. Ze vertrok even haar mond, zette haar tas neer en schoof het stoeltje van het dichstbijzijnde tafeltje richting zijn bureau en ging erop zitten. 'Ik snap dat het waarschijnlijk ongepast is om iets wat afgepakt is omdat het niet toegestaan is tijdens de les terug te vragen, maar ik zat er al wékén mee in mijn hoofd en eindelijk kon ik de woorden vinden.' Ze keek een beetje spijtig, dit was een slecht argument, en ze kon al aan voelen komen wat het antwoord zou zijn. Ze rechtte haar rug, vouwde haar handen in haar schoot, wachtend op antwoord. Ze was klaar om een flink potje te discussiëren, want door al het gedoe in deze les was ze zelfs het grootste gedeelte van het gedicht al vergeten, maar ze wist wél nog dat ze het zelf een plaatje in haar boek waard vond. Dus zat ze hier, aan het bureau van de - oh zo gevreesde :') - Savador, wachtend op antwoord.

Vermoeid door het aankijken tegen al die jonge brutale gezichten, het gemiep en geklaag, de vragen en de respectloze opmerkingen, schoof Savador hier en daar wat ver naar achteren geschoven stoelen terug, raapte wat papierpropjes op en griste godvergeten schrijfveren van tafels om ze in een vuist te vermorzelen en in de prullenmand achteloos weg te werpen. Dit alles met een hand tegen zijn rugholte gedrukt en een van lichte pijn betrokken gezicht. Gelukkig stroomde zijn lokaal gauw genoeg leeg - wat hij niet verwonderlijk vond met de vrees die leerlingen voor hem leken te hebben - en kon hij zich ontfermen over de terugkerende, heerlijke rust. Dacht hij. Eén iemand sloot zich niet aan bij de stroom vluchtende muizen die wegdribbelden voor een geïrriteerde slang, maar bleef eenzaam achter in het lokaal - samen met hem. Het viel Savador pas op toen hij een half kreunende zucht slakend moeizaam neerzeeg achter zijn bureau, alsof hij een oude bejaarde man was met aambeien. Zijn blik straalde lichte verbazing uit, was starend en roerloos gericht op dat kind - Mystralic, ofwel gewoon Nuxian voor zijn doen. Waarschijnlijk behoorde zij net zo goed tot die stiekeme tirannetjes; in het begin alles behalve oplettend, vonden het gewoon om gerust te tekenen of te schrijven onder zijn uitleg, en naarmate de lessen vorderden zouden ze zich steeds verder ontpoppen tot de brutaalste nesten van de school. Hij wist amper wat ze van hem wilde, hoe ze het wáágde hem nog lastig te durven vallen na de les. Miepen en domme vragen stellen deed je maar ín de les, niet erna wanneer hij zijn vrije tijd had. Chagerijnig keek hij toe hoe ze naar zijn bureau kwam gehobbeld, haar gehele Novaanse uitstraling maakte hem misselijk. De strakke strenge lijnen in zijn bleke gezicht begonnen zich te verwringen tot een hatelijke trek om zijn mond terwijl hij naar Myst opkeek en haar zwijgend haar verhaal liet doen toen ze begon te spreken. Er kwam voor hem niets anders uit dan gezaag, haar formeel beginnende woorden werden omgezet in klagende zeurende tonen. Excuses voor haar gedrag, het zou niet meer voorkomen, het gedicht dat ze graag terug zou willen hebben en dat het niet meer in zijn les zou verschijnen. Als je het hem vroeg stuk voor stuk valse beloftes; tegen de volgende les waren ze het allemaal weer glad vergeten en kon hij zich weer gaan uitsloven. De onhartelijke uitdrukking van Savador faalde er nog meer in een beetje vriendelijkheid te tonen zodra Mystralic een stoeltje vlak bij zijn bureau schoof, erop neer zeeg en haar gezeur in een - wat hem betreft - slap argument vervolgde. 'Is dat zo,' kwam het er onenthousiast uit, niet eens de moeite gedaan om het vragend te laten klinken. 'Dan heb je pech, mevrouw Nuxian, want ik heb uw talentloze gedicht geplaatst waar het hoort - onder de vele vergeten en gebroken schrijfveren, daar, op de bodem van de prullenmand.' Hij maakte even een klein vaag wijsgebaar richting de uitpuilende prullenmand en keek Mystralic daarna weer onverschillig aan. 'U behoort uw zwakke emoties om te zetten in alertheid en vrágen, in plaats van het doelloos in een rijmende alinea op perkament te zetten, en uw aandacht op mij te vestigen. Denk je dat ik voor Grenaan-met-de-korte-achternaam levenloos voor de klas sta?' sprak hij nors en op een snel tempo, niet eens pauzerend tussen zijn woorden door. Savador sloeg in een langzame beweging zijn armen over elkaar en leunde wat naar achteren in zijn stoel, zijn strakke blik niet van Myst afwendend. 'En nu wegwezen, begin maar een nieuw rijmpje dat u tot de gedichten rekent. Ik heb vrije tijd en die ga ik nu niet benutten aan joú.' Het laatste kwam er minachtend uit, en diezelfde emotie was ook geheel aan zijn strenge uitdrukking te zien.

()

[ Arme Savador. Aambeien :').]

Rustig zittend en luisterend naar zijn antwoord, beet ze op haar wangen. Hij was écht vals. Maar ze móést en zou het gedicht terugkrijgen, maar ze ging niet in de prullebak graaien zolang hij erbij was. Eigenlijk wilde ze het helemaal niet. En onder al die verprutste veren, die nog van de inkt spatten, zou haar gedicht toch niet veel interssants meer zijn, het zou onleesbaar geworden zijn. Langzaam haar woorden bedenkend, antwoorde ze met opeengeklemde kaken: 'Master, wat u van mijn emoties vind, of mijn gedichten, kan mij allemaal geen bárst schelen. Dus u hoeft het wat mij betreft niet toe te voegen terwijl u praat. Slechts verspilde moeite.' Ze wilde geen ruzie met hem maken, en ze voelde zich ook absoluut niet zo stoer als ze deze woorden probeerde te zeggen. En já, ze voelde zich wel beledigd, ook als hij het alleen maar zei om haar te stangen, maar dat hoefde hij niet te weten. 'En natúúrlijk staat u niet voor Grenaan-met-de-korte-achternaam voor de klas.' Mompelde ze zachtjes, niet echt goed wetend waar hij wél voor in de mentorklas stond. De meeste mentorzaken schoof hij door naar de klassenoudste. Whatever. 'Maar, u zei, dat als ik nog een keer iets zou zitten krabbelen onder de les, ik het voor de klas moest voorlezen en het daarna in de prullebak zou verdwijnen. Waarom geldt dat laatste ook voor het eerste gekrabbel?' Ze wist dat ze, nog steeds, alleen zwakke argumenten had, alleen ze vond het stom dat hij het weggegooid had. Ze wilde bijna een zielig gezicht trekken en hem gaan smeken, maar om een of andere reden leek haar dat bij deze leraar geen strak plan. Op haar vorige school was ze regelmatig op eigen commando voor de leraar gaan staan janken, hopend iets gedaan de krijgen. Veel leraren hadden een zwak voor tranen. - Oh dit klinkt echt slecht hè? Maarja het werkt wel. *whistles* - Híj niet. Savador natúúrlijk niet. L*l. Toch, omdat hij haar mentor was, en ze geen andere vertrouwenspersonen had, was hij degene met wie ze gevoelige zaken kon bespreken. 'Het spijt me dat u uw vrije tijd moet opofferen, maar ik wilde u nog een vraag stellen. En ik weet dat het hoogstwaarschijnlijk belachelijk klinkt, maar als u mijn reden hoort niet meer, hoop ik.' Ze zuchtte en keek naar de tafel. Ze was niet in staat langer in zijn hatelijke blik te kijken, als ze dingen ging zeggen die gevoelig lagen. 'Is er een mogelijkheid dat ik bij Ephony op de Puffoon meisjeskamer mag slapen, in de zin van af en toe logeren?' Ze begon zenuwachtig haar nagels op haar schoot in haar benen te duwen, en durfde hem niet aan te kijken. 'Het is echt héél leeg en stil op de licht etage.' Ze slikte even en keek even snel naar zijn gezicht, haar ogen eenzaam, waarna ze snel weer terugkeek naar de tafel. 'En Eph is een vriendin van mij, en zij vind het gezellig, zegt ze.' Just say it. 'Ik voel me nogal eenzaam, bijna iedere middag en avond. En als ik daar gewoon af en toe kan slapen, natuurlijk worden het geen enorme feesten of rare dingen, ik slaap gewoon alleen daar op de meisjeskamer, af en toe, zodat ik me wat minder alleen voel.' Ze klemde haar kaken op elkaar en hield haar mond maar weer. De hoopte dat de Ephony-troef zou lukken, misschien als zijn 'pleeg-dochter' het zou willen dat hij het dan goed zou vinden. Myst wilde niet eens dat Savador haar aardig vond, dat kon haar eigenlijk geen bal schelen. Maar ze wilde wel dat hij geen grondige hekel aan haar had. En dat hij ja zou zeggen.

In dezelfde houding bleef hij doodkalm zitten, zijn pijnlijke rug leunend tegen de rugleuning zodat hij de opnieuw opkomende steken zoveel mogelijk kon onderdrukken. Wat zijn lichaam betreft dacht hij al aardig op leeftijd te zitten. Zijn blik stond strak en onhartelijk, als vastgevroren borend in Mystralics ogen. Jonge sprankelende ogen, zo onschuldig, maar hij wist wat erachter schuilde. Dat wist hij onderhand wel van iedere schijnheilige leerling. Ongeamuseerd luisterde Savador naar haar woorden die ze, want dat merkte hij op, met opeengeklemde kaken sprak. Het zorgde voor een alles behalve bevredigend gevoel, maakte hem juist nog humeuriger. Stom kind. 'En dat doe ik toch, want jij en je kleine vriendjes - iedereen van jouw leeftijdssector - denken allemaal veel te hooghartig over zichzelf, wat het noodzakelijk maakt jullie uit je vredige droomwereldje te sleuren en je te wijzen op de harde waarheid. Het kan mij ook helemaal geen barst schelen dat het jou geen barst kan schelen wat ik van jouw emoties of gedichten vind,' sprak hij in een spraakwaterval aan snel opvolgende woorden. Hij onderdrukte een zacht spottend geluid toen Myst zei dat hij niet voor Grenaan-met-de-korte-achternaam voor de klas stond. 'Let in het vervolg dan ook op, zodat ik het idee niet krijg alsof ik daar wel voor voor de klas sta!' beet hij haar wat snauwend toe, het feit negerend dat het op een normale toon tegen hem werd gezegd. Zou hem wat kunnen schelen. Lastig gezeur, dat was het wat er uit de mond van die meid kwam. Dat idee werd 'm nog wat versterkt bij haar volgende vraag. Wat kon hem dat armzalige gedicht van haar nu schelen? Goed, toen hij het las was het bijzonder goed, maar hij had er een minachtend geluid om gemaakt en er verder geen aandacht meer aan besteed - juist alleen om niet te laten blijken dat ze er wel degelijk talent voor had. 'Omdat dat gekrabbel van jou voor mij geen enkele waarde heeft, en ik het deze les het liefst direct in de prullenmand zag verdwijnen omdat ik geen tijd ga maken voor jou om je rijmpje aan de rest van de klas voor te lezen,' antwoordde Savador grimmig. Nijdig beet hij zijn tanden even op elkaar toen dat kind nóg meer van zijn vrije tijd wilde inpikken omdat madame zonodig nog een vraag wilde stellen. Toch benieuwd naar wat het precies kon zijn, wendde hij zijn geïrriteerde blik niet van haar gezicht af. Bij het uiteindelijke stellen van haar vraag, werd de frons tussen zijn wenkbrauwen nog iets dieper. Dat kind wilde wát? Had dit kreng een band met zijn Ephony? Hij reageerde niet meteen, bleef Mystralic een tijdje beduusd enkel aanstaren terwijl ze hier en daar met nog een aantal kleine argumenten kwam. Zonder dat hij het zelf echt beseft had, was de frons zo diep geworden dat hij ontzettend boos was gaan kijken. Wat kon hem het nu schelen dat ze zich o zo alleen voelde en vrijwel de enige op haar etage was? Met zijn mond halfopen om wat verse lucht zijn longen binnen te laten stromen, wendde hij zijn blik even van haar af om zichzelf weer even tot de orde te roepen. 'Ik vrees dat jij een slechte invloed hebt op mijn Ephony,' luidde zijn eerste strenge tegenspraak. 'En vertel me eens wat een misselijkmakende Novaan als jij te zoeken hebt op de etage van de luchtmagiërs?' Als het zo ging kon hij straks iedere leerling die zielig bij hem loopt te doen op een andere etage plaatsen. Dat was hij niet echt van plan. Nors richtte Savador zijn blik weer op Mystralic en was ditmaal benieuwd naar haar motieven.

Nadat zei uitgesproken was zag ze zijn gezicht steeds moeilijker en bozer gaan kijken, dus uiteindelijk de frons zo diep was dat hij er wel ingegroefd leek. Ze had zichzelf nu weer onder controle, de gevoelige woorden waren eruit. Ze luisterde, met afwachtende ogen, naar iets wat niet echt een antwoord was. Nog geen nee! Jubelde haar geweten. Ze wist natuurlijk wel beter, maar het niet definitieve antwoord had haar toch hoop gegeven. Bij de opmerking over de slechte invloed plopte haar mond ietsje open, wat verontwaardigd en ook verbaasd. Snel sloot ze hem weer en luisterde naar zijn vraag. 'Wat ik precies te zoeken heb op de lucht etage,' ze hield even pauze en ademde diep in, 'daar zijn Ephony en Laurens, mijn enige twee vrienden op deze school. Zij zorgen dat ik me minder alleen voel. Zij zorgen dat ik niet als de wiedeweer weer een andere school zoek, omdat ik het hier zonder hen verschrikkelijk zou vinden.' Niet dat dat u wat zou schelen. Bijna had ze het erachteraan gezegd, maar ze kon de moet niet vinden. Ze wist dat het zo was, het zou slechts de constatering van een feit zijn, maar toch klonken de woorden te brutaal. Ze wilde juist dat hij toe zou geven, ze wilde hem niet provoceren of een grotere aversie tegen haar laten ontwikkeling. De standaard aversie die hij tegen leerlingen had was al groot genoeg. Ze rechtte haar, rug, om te laten zien dat ze niet bang voor hem was. Niet dat dit waar was, maar ze zou zich niet laten imponeren door zijn kleinmakende woorden. Of het in ieder geval niet laten zien. Ze haalde diep adem. 'Dus ik ben daar om me minder alleen te voelen, gezien Eph en Laurens allebei superlieve mensen zijn, en mij blijkbaar ook mogen.' Ze staarde even naar de tafel, verbeet zich op het feit dat ze net had gezegd dat Laurens haar graag mocht. Ze hoopte eigenlijk dat hij haar ooit nog veel meer zou mogen, al zou dat sterk zijn. Laurens zou eerder met Eph gaan dan met haar. Maar Eph had toch een vriendje? Bedacht ze zich, maar misschien was 'had' inderdaad wel het goede woord, met tienerrelaties wist je het nooit zeker. Na een tijdje keek ze weer op naar Savador, hopend ook maar iets toegeeflijks in zijn ogen te vinden.


[OH NEE. De instelling voor mijn rechter alt-toets klopt niet met mijn nieuwe laptop... ben jij toevallig goed met computers? Hij geeft namelijk geen streepjes dus alle accenten in mijn verhaal zijn weg D: ]

(Mhe? Streepjes?)

Het was voor Savador geen verassing dat hij haar mond wat open zag vallen uit verbazing, waarschijnlijk had ze zijn opmerking over haar - dat ze een slechte invloed op Ephony zou hebben - niet aan zien komen. Toch was het zo. Althans, dat vond hij. Hij wist dat Ephony een blij jubelend kind was, geheel anders dan hij, en haar als pleegdochter eigenlijk niet in zijn plaatje paste. Het verbaasde hem helemaal niets dat ze ook geen moeite bleek te hebben dikke vriendjes met Novanen te worden. Maar hij als haar voogd kon daar nu mooi de gelegenheid voor nemen er een stokje voor te steken. Nijdig schoten zijn slangachtige ogen richting die van Mystralic toen ze zijn vraag herhaalde, de dunne verticale pupillen in zijn goudkleurige irissen versmalden zich vervaarlijk tot iele spleetjes, afwachtend op haar uiteindelijke antwoord. Maar wat had ze ook te zoeken op een etage die niet aansloot bij haar magie? Volgens hem helemaal niets. Daar kwam het dan, haar definitieve antwoord. Niets meer dan met slappe argumenten gevulde woordjes. Pas op het moment dat hij zelf een keer in Mystralics schoenen kon staan, hield hij zich zijn koppige 'kan mij een worst schelen'-mening in zijn achterhoofd. 'School is er niet om leuk te vinden,' kwam het er nors uit. Dat kon hij ongetwijfeld weten door zijn lastige jeugd. Zijn blik leek nog wat te betrekken toen de naam 'Laurens' viel. Die clown weer. En hij had het al lastig gevonden te accepteren dat Ephony hem dik te vriend hield. 'En die twee zie je tijdens de lessen en de pauzes wel weer,' vulde hij zijn eigen woorden nog norsiger bij. Simpel zat, ze had niet zo te zeuren. Als ze eens hetzelfde had meegemaakt dan kon hij het misschien nog begrijpen. Hij was ook eenzaam en alleen geweest, maar hij had geen keus gehad. Savador had zijn blik al van haar afgewend met een laat-maar uitdrukking, een spottend geluid uitgebracht en een vol glas wijn - dat hij blijkbaar al die tijd al bij zich had - tevoorschijn gehaald. Hij nam er een grote slok uit alsof Mystralic er helemaal niet zat met een gewoon probleem waar ze het met hem over wilde hebben, liet de drank langs en onder zijn tong doorvloeien met zijn blik afwezig gericht op de muur achter haar om de nasmaak te testen, alsof dat een stuk belangrijker was dan haar klaagzang. 'Je spreekt erover alsof het al vaststaat. Laat ik je eraan herinneren dat ik mijn mening hierover nog niet heb gezegd,' leek Savador zich geheel weer op Mystralic te richten met een gebruikelijke botte houding nadat hij allereerst een slok had genomen. Hij zette het glas opnieuw aan zijn lippen en lurkte er een derde slok uit. Alles op z'n dooie gemakje, want haast om uiteindelijk zijn antwoord te geven had hij niet. 'Als ik ook maar iets hoor - klachten over geluidsoverlast, geïrriteer of onnodig gerotzooi op de slaapzalen - , als ik ook maar iets mérk, zie of er ook maar een kleine glimp van opvang, dan verzeker ik je dat ik linea recta al je spullen laat overplaatsen naar een cel in de kerkers, al je mogelijk nieuwe kansen inkort en je het schoolleven zo zuur ga maken dat je er een levenslang trauma van op loopt,' sprak Savador uiteindelijk dan toch zijn mening, wat veelal hetzelfde als 'ja, het mag, onder deze voorwaarden' betekende.

Ze keek in zijn ogen, keek hoe ze steeds giftiger aangekeken werd. Ze kneep ietsje haar ogen dicht, daarmee onbewust haarzelf proberend te beschermen tegen zijn blik. Bij zijn tegensprekende woorden bij haar argumenten keek ze naar de tafel, ze hád ook geen sterke argumenten, dat wist ze. Maar ze wilde het gewoon heel graag, dat was voor haar reden genoeg. Maarja daarmee zou ze hem natuurlijk niet overtuigen. Misschien een lieve, gevoelige, jonge vrouw, maar Savador? Oh nee. Ze wist ook wel dat ze heus in ergere, vervelendere situaties terecht had kunnen komen, maar toch. Voor zover ze haar verblijf op deze Academy kon opvrolijken, zou ze dat ook proberen te doen. Maar hoe zorg je dat iemand verliefd op je wordt? Verzuchtte ze van binnen. Stop. Níét aan Laurens denken. Ze moest haar concentratie erbij houden, voor het geval hij met nog sterkere tegenargumenten zou komen. Wilde ze een kans krijgen deze te ontkrachten, dan moest ze scherp blijven. Toen hij ineens een glas wijn tevoorschijn haalde, fronste ze. Okee, lekker toepasselijk, met een leerling erbij. Hierna zuchtte ze. Maarja, tot in hoeverre is deze school wél hetzelfde als normale scholen op Nova? Op bijna geen enkel gebied zijn er overeenkomsten. Ze keek wat verbaasd toe hoe hij genoot van zijn wijn. Daarna kwamen woorden die haar wel bevielen. Precíés, je hebt je mening er nog niet over gegeven. Wat betekent dat ik nog géén nee heb. Ze glimlachte flauwtjes, normaal had ze in zo'n situatie gelachen, maar ze hield wijselijk haar mond en lachspieren in bedwang. Dat zou hij vást niet op prijs stellen. Na zijn, in haar ogen slome, handelingen, ging zijn mond ogen, en ze zag het besluit in zijn ogen. Eerst luisterde ze geconcentreerd, maar daarna vormde er zich langzaam een strálende glimlach op haar gezicht, waarbij haar ogen schitterden. Ze begreep zijn woorden. Haar gedachten stuiterden wild rond, maar ze wist dat ze het op de Luchtetage niet bont moest maken, en ook niet ging maken. Dit is een voorrecht, hier moet je je dan ook naar gedragen. Ze deed haar mond open, maar het bleef enkele seconden stil. Héél even sloot ze haar mond, maar opende hem daarna snel weer. Zeg het gewoon, hij gaat heus niet gillen ofzo.:') 'Dankjewel. Echt héél erg bedankt. Ik weet niet of het u iets kan schelen maar ik ben u echt dankbaar. Als er een keer iets is...' Toen werd het even stil, ze wist niet precies wat ze hier wilde invullen, en ze wilde hem ook geen rare of valse beloftes doen. 'waarmee ik u kan helpen, met de les ofzo, dan zegt u het maar.' Ze glimlachte stralend naar hem. Langzaam boog ze voorover, pakte haar tasje, en trok hem op haar schoot. 'Sorry dat ik wéér uw vrije tijd opeis,' Ze glimlachte even verontschuldigend, al wist ze niet of haar Novaanse enórme stralende glimlach ook maar iets van emoties zou veroorzaken bij hem. 'maar toch maakt dit me benieuwd. Is alcohol eigenlijk toegestaan onder leerlingen vanaf een bepaalde leeftijd? Ik weet wat dat betreft eigenlijk de regels van deze school helemaal niet.' Ze keek een beetje verward, maar keek hem daarna, vragend en glimlachend aan.


[Heb het al voor elkaar ]

(Dan zit 't goed he )

Savador dronk steeds kleine nipjes uit zijn glas, liet zich verwennen door zijn lievelingsdrank, en lette daarbij amper op de reacties van Mystralic. Ongepast of niet, hij was hier al bijna een jaar de nieuwe baas, dus vond hij wat hij mocht doen en laten wat hij wilde. Langzaam scheurde hij zijn blik los van het wijnglas, alsof dat zo interessant was om naar te kijken, en priemde met zijn ogen weer in die van Mystralic toen hij haar hoorde zuchten. Na zijn woorden zag hij een flauw glimlachje omhoog bij haar komen, trok als reactie zijn beide wenkbrauwen wat op. Hij wist totaal niet wat er te glimlachen viel, maar vervolgde zijn woorden. De stralende uitdrukking die hij bij haar met zijn woorden waarschijnlijk opgeroepen had, deed gewoon pijn aan zijn ogen. Typisch Novaans. Typisch veel te overvrolijk. Dat tweede had hij vooral veel in zijn hoofd gehad als negatief vooroordeel over Ephony, toen hij haar nog maar pas kende. Totaal niet enthousiast door Mystralics opgelaten uitdrukking, bleef Savador haar star en nors aanstaren, de strenge trek nog altijd op zijn gezicht. Het deed hem nauwelijks iets en aanstekelijk was het voor hem alles behalve. Eerder ergerlijk. Hij zag dat Mystralic er niet goed mee om leek kunnen te gaan uiteindelijk dan toch een anders verwoordde toestemming uit zijn mond te horen, keek naar haar mond die ze opende en die vervolgens weer gesloten werd. Kalm nam hij nog een leuter uit zijn glas. Als ze toch niets ging zeggen kon hij die verloren tijd beter inhalen met het drinken van wijn - op dat gebied was hij, tot Ephony's grootste spijt, al aardig goed verslaafd. Onverschillig dronk hij door, tuurde daarbij in het glas naar de dieprode drank terwijl Mystralic hem met heel haar hart bedankte. Pas bij haar laatste zin, die ze om de één of andere reden afkapte, liet hij zijn glas zakken en keek haar een lange tijd starend aan. 'Ja?' vroeg hij op lome wijze, met één wenkbrauw afwachtend opgetrokken. Zijn blik dwaalde weer van haar ogen af toen ze haar zin uiteindelijk afmaakte, het was toch niet interessant. Even had hij erover getwijfeld, maar toch. 'Ik hoef geen hulp van een Novaan,' kwam het er nors en discriminerend uit. Daarna werd het glas weer opgeheven en de wijn zijn mond ingegoten. Hij lette er nauwelijks op hoe ze voorover boog om haar chacoche te pakken, deed weer geheel alsof ze er gewoon niet zat. Over de rand van zijn glas staarde Savador haar fronsend aan toen ze nog niet uitgemiept was, wat wel naar zijn verwachting was geweest. De uitdrukking op zijn lijkbleke gelaat werd grauwig bij het zien van haar zoveelste misselijkmakende Novaanse straalglimlachje, aleer toch luisterde hij half naar wat ze erna te zeggen had. Zijn blik werd weer onttrokken naar zijn glas, maar ditmaal naar de wijn zelf toen Mystralic een vraag aanknoopte over alcohol. Daarna keek hij haar weer aan. 'Denk jij er direct een feest van te kunnen maken?' vroeg hij op een wat sissende toon, zijn humeur plotseling geheel omgeslagen. 'Lege alcoholflesjes op de vloer, vieze troep die wordt ingenomen en geheime feestjes op de slaapzalen waarbij het record verbroken wordt zo vaak mogelijk ontmaagd te worden - ik wil dat niet hebben!' Hij zag het al voor zich, en Ephony, die er geheel onder de invloed van kwam te staan en zich mee liet slepen in die foute bezigheden. Uit woede beet hij zijn tanden op elkaar en had hij het wijnglas met een iets te harde klap neer laten komen op zijn bureau, waardoor de halve inhoud over de rand was gespat. Starend naar Mystralic had hij de grootste moeite zijn overige woede nog langer in te houden. Hij wíst het; al vanaf het begin had Savador met een vaag voorgevoel gezeten dat deze meid een invloed- en inspiratiebron voor haar overige leeftijdsgenoten vormde, en vooral een kind was waar Ephony juist niet mee om moest gaan. En de conclusies die eruit kwamen door simpelweg zijn intuïtie te volgen, vond hij altijd juist.

Okee, ze was erachter. Haar Novaanse glimlach maakte zeker wel emoties bij hem los, negatieve emoties. Ze zuchtte en liet haar schouders ietsje hangen, al viel een glimlachje echt niet van haar gezicht te vegen. Nieuwsgierig trok ze één wenkbrauw op. 'Maar als u zo'n hekel heeft aan Novanen, waarom bant u ze dan niet helemaal van de school? Of vind u dat weer overdreven?' Zei ze na zijn opmerking over de hulp. 'Maar prima, als u geen hulp hoeft zal ik die ook niet geven.' Vervolgde ze op kalme toon. Toen zijn blik de hare vond, was ze bang dat ze iets verkeerds had gezegd. Ze luisterde naar zijn woorden, maar voor ze de moed had gevonden om tegen zijn botte woorden en hatelijke blik in te gaan, vervolgde hij ze al. Bij zijn inmiddels wóéste woorden, werden haar ogen groot, en zelfs ietwat verontwaardigd. Haar stem trilde iets, terwijl ze probeerde hem niet boos te laten klinken. Ze wilde niet met hem discussiëren, ze zou het toch verliezen. Maar dit was over the top. Hier ging ze niet naar luisteren. 'Okee misschien houdt u niet van nieuwsgierige mensen, maar ik kan u wel metéén vertellen dat ik überhaupt niet drink, niet rook, geen drugs gebruik, nog máágd ben,' haar ogen werden nu toch ietwat boos, 'en nog nóóit, wát dan ook, met een jongen gedaan heb. Ik vroeg het púúr uit nieuwsgierigheid omdat u de eerste bent die ik hier alcohol zie drinken.' Bij alcohol vertrok haar mond iets, een teken dat liet zien dat ze er niet van hield. Behalve haar ogen die toch beknepen en verontwaardigd naar hem keken, was haar stem bij een normale, alhoewel ietwat trillende, klank en een normaal volume gebleven. Ze ontspande ook haar ogen. 'Dus néé, ik wil niet gaan feesten. Hooguit zonder verdovende middelen dansen en lol maken, bij een speciale gelegenheid, maar ik houd me voor de rest keurig binnen de regeltjes.' Dat laatste kwam er bijna fluisterend uit, met Savador discussiëren en normaal blijven doen was zéér vermoeiend. Als je té dapper was dan werd je woendend en waarschijnlijk ook niet zo aardig gevonden, en als je een mietje was rende je waarschijnlijk half jankend de deur uit. Ze telde haar ademhalingen, zorgend dat die rustig bleef, maar kneep, buiten Savadors zicht, onder de tafel hard in haar tasje. Deze man was écht het type dat je de rillingen gaf. Niet eens het type dat je liever niet in een donker steegje tegenkwam als je een meisje was, voor dat soort dingen leek het haar geen type, maar meer dat als blikken konden doden, je hem niet eens aan hoefde te kijken, want je zou daarvoor al de blik gevoeld hebben en dood zijn. :')

Met één schouder zwakjes en half ophalend richtte hij bij die houding in een onverschillig gebaar zijn hand slapjes op, liet ondertussen de wijn rondwalsen in het glas. Hij wist nauwelijks waarom Mystralic hem zo'n vraag stelde. Anderen zouden direct boos worden, er uiteindelijk met hun overige leeftijdgenootjes mee instemmen dat hij werkelijk waar ook een vreselijke zak was, wat ze vooraf meestal enkel en alleen van geruchten hadden gehoord. Het wekte geen indruk dat hij het idee kreeg dat ze er totaal niet mee leek te zitten. Hijzelf zou woedend worden als Shadranen werden beledigd, vond het een uitzonderlijke schande. 'Moet ik dan mijn eigen ras maar gaan afsnauwen?' liet hij het achteloos klinken alsof iedereen met Novaans bloed hier niemand meer waren dan de zondebokken van de school. Daarbij had hij ook een andere reden, de naam Madeline dragend. Hij zou het nooit willen proberen haar zover mogelijk van zich vandaan te houden, juist omdat hij het tegenovergestelde wilde maar dit door onbereikbare liefde niet hebben kon. 'Tenzij ik je vraag om hulp, stel ik je verplicht me je hulp te verlenen. Zo niet ga je in mijn ogen tegen alle regels en wetten van de school in,' voegde Savador vreugdeloos toe aan Mystralics kalme woorden. Zodra het moment kwam dat hij plotseling, en waarschijnlijk nogal onverwachts, uit zijn slof schoot, probeerde hij zichzelf te kalmeren door het trillende glas aan zijn lippen te zetten en zich te verzadigen met het voor hem altijd rustgevende effect van alcohol. Hij hield zijn ogen stijf gesloten toen Mystralic met weerwoorden begon te spreken, om het standpunt te verdedigen dat ze zich echt niet op het foute tienerpad waagde. Hij dronk door, al was het lastig haar te negeren. Zijn tong jeukte om er iets vurigs op terug te zeggen, zijn ogen schoten open bij het woord 'maagd' en wat daarop volgde waardoor de slangachtige verticale pupillen zich weer abnormaal dun versmalden, en zette uiteindelijk zijn wijnglas weer neer. Met trillende bewegingen aangezien hij het niet om wilde stoten. Daarna schoot Savador over zijn bureau wat naar voren uit razernij. 'Even ter informatie; ik hoef jouw erotische ervaringsverhaaltjes niet te weten! Daarbij is het klinkklare onzin wat je uitkraamt, nu iedere tiener van deze generatie erop kickt zoveel mogelijk gevaarlijke, duistere, riskante handelingetjes in het geheim te verrichten!' siste hij zacht, zijn bleke gezicht dicht bij dat van Mystralic. Minachtend liet hij zijn blik over haar heen glijden. 'Stop met pogingen wagen het beeld in mijn hoofd over jou te veranderen, dat staat al muurvast. En ik kan je vertellen dat dat beeld geen onschuldig engeltje is. Verspilde moeite,' maakte hij zijn zin met een flinke slok af om zijn uiting tot onverschilligheid kracht bij te zetten. 'Vragen die ook maar iets betrekking hebben op mij stel je maar als ik zelf geconcludeerd heb je als vriend te houden. En helaas voor jou doe ik dat niet,' reageerde hij nog nors op haar opmerking dat hij de eerste was die ze hier alcohol zag drinken. Savador mompelde een Shadraans scheldwoord jegens Mystralic toen ze er nog iets aan toe te voegen had, probeerde in de tussentijd griezelig kalmpjes de wijn op zijn bureau met zijn mouw weg te deppen. 'Hooguit?' herhaalde hij sarcastisch waarbij zijn ogen weer recht schoten naar haar gezicht. 'Dus je bent dus wel bereid ze te gaan gebruiken. Dacht ik het niet, stiekem kreng.' Hij kon het niet laten een zachte proest te onderdrukken toen ze beweerde zich keurig aan de regeltjes te houden, zijn gezicht vertoonde daarbij geen greintje van amusatie maar bleef in dezelfde strakke, norse gezichtsuitdrukking staan. 'Bewijs dat eerst maar eens. Je hebt er tijdens dit doelloze gesprek al dik drie gebroken. Wegens onrespectvol gedrag tegenover je leraar, mentor en schoolhoofd, wegens het tegenspreken van woorden van hogere posities,' noemde hij er zo twee op. Al waren die niet echt afkomstig uit het oorspronkelijke regelement, maar waren het twee van de zoveel regels die hij eigenhandig had ingesteld. Regels voor 'tucht, orde, discipline en respect'. 'Mocht je nog niet uitgezeurd zijn, smijt het nu op tafel. Zin om iedere keer tijd te gaan vrij maken omdat madame haar inhoudloze vragen kwijt moet, heb ik niet enigzins,' vervolgde Savador met een stem die qua toon steeds chagerijniger begon te klinken.

Ze glimlachte sarcastisch. 'Natuurlijk niet. U moet doen waar u zin in heeft. Maar ik vroeg het me af, sinds u zo'n hekel aan de meeste Novanen lijkt te hebben.' Ze luisterde met iets samengeknepen ogen. Haar blik werd iets vermoeid bij 'erotische ervaringsverhaaltjes'. Even serieus? 'Fijn, maar er valt ook niks te weten. En sinds wanneer hebben Novanen iets met duistere handelingetjes uitvoeren?' Ze legde de klemtoon op Novanen, al hoewel ze wíst dat proberen hem iets wijs te maken waarschijnlijk een verloren strijd was. Hij zou niets van haar aannemen. Niettemin, ze zou nooit zich laten uitmaken voor een zuipende sloerie. Zo was ze gewoon niet. Natúúrlijk wist ze wel dat de tieners op het moment allerlei rare fratsen uithaalden. Met drank, drugs en seks vonden ze een feest pas leuk. Ze hadden zichzelf afgeleerd te feesten zonder alcohol, waardoor ze het ook niet meer konden. Zij hoorde niet bij die club. Al zou Savador het niet geloven, ze wás echt een onschuldig engeltje vergeleken met de rest van de mensen van haar leeftijd. Toen hij haar volgende zin compleet verkeerd interpreteerde vertrok ze haar mond. Ze kon wel hysterisch worden van hem, hij hoorde gewoon precíés wat hij horen wilde. 'Ik weet niet of u misschien een andere taal spreekt, maar volgens mij betekent, zónder,' ze legde een zware klemtoon op zonder, met een pauze ervoor, 'juist dat ik ze níét van plan ben te gebruiken.' Ze sloot haar mond om zichzelf rustig te houden en keek in zijn hatelijke ogen. Ze wíst hij Eph mocht, maar hóé ze dat voor elkaar gekregen had, was een compleet raadsel. Deze man verschoof nog geen millimeter van zijn standpunt, al zou je met heilige bewijzen komen. Een zachte kreun ontsnapte uit haar keel toen hij haar overtredingen op noemt. 'Maar voor leraren zijn er zeker geen regels?' De Novaanse schittering was compleet uit haar ogen verdwenen, en haar stem klonk bijna gifitg. Natuurlijk was ze niet zo overtuigend boos als Shadranen dat waren, maar ze was ook niet bezig indruk op hem te maken. Toen haar nu ruwe ademhaling na enkele seconden gekalmeerd was, zei ze met gesloten ogen. 'Maar natuurlijk bent u vrij om over mij te denken hoe u dat zelf wilt. Tijd zal u vanzelf leren dat ik niet zo ben. Maar ik ben wél nieuwsgierig en ik ben ook níét van plan daar iets aan te doen.' Haar stem was zacht en kalm, haar ogen nog steeds gesloten. 'Inhoudloos en zeurderig, heerlijk om zo beschreven ze worden.' Ze trok en grimas en opende haar ogen, vastberaden. 'Toch heb ik nog een vraag die betrekking op u heeft. U moet zelf maar weten of u hem wilt beantwoorden of niet.' Ze hield even pauze en keek hem open en vragend aan. Ze leunde iets voorover over de tafel om beter in zijn ogen te kunnen kijken, de uitdrukking erin negerend. Ze keek naar de vorm van zijn ogen, en hoe hij ze bewoog. Een standaard tik. Dat deed ze als ze mensen persoonlijke vragen stelde, om te kijken hoe ze zouden reageren. 'Ik had in het begin echt niet gedacht dat u ja zou antwoorden op mijn vraag over het logeren op de luchtetage. En natuurlijk ben ik er blij mee, maar het maakt me toch nieuwsgierig.' Ze werd stil en concentreerde zich compleet op zijn ogen, de haren er in priemend. 'Waarom? Wáárom mag ik op de luchtetage logeren? Het zal toch niet zo zijn dat u medelijden met me heeft?' Haar stem was zacht en eerlijk, het laatste klonk niet eens minachtend. Het klonk meer als de vaststelling van een feit, omdat ze ook echt dacht dat dat het was.

Met walging probeerde hij Mystralics sarcastische glimlach te negeren. Dit lukte maar half. 'Doe ik ook niet,' stelde hij vast over dat hij dan maar zijn eigen ras af moest gaan snauwen, 'geen denken aan. En ik doe zeker waar ik zin in heb, de meningen van anderen kunnen me daarbij niets maar dan ook helemaal niets schelen.' Verveeld liet hij een bleke vinger langs de rand van zijn wijnglas gaan, wat een helder geluid produceerde. Hij probeerde daarmee zijn opgekomen woede wat te doen verdoezelen, al hielp het niet echt. Zijn borst helde over zijn bureaublad, met zijn elleboog had hij bijna zijn eigen glas omgestoten toen hij zich naar Mystralic toeboog in de hoop haar zijn woorden duidelijker te maken. 'En ik hoef ook niets te weten!' snauwde Savador haar harteloos toe. Hij slaakte een vermoeide zucht, vervolgde nors op haar verdere woorden: 'Sinds Novanen achterbakse sloeren zijn en hun ontucht en zonden verbergen door hun felle oogverblindende 'engeltjesmagie'.' Met een onderdrukkende kreun van de last in zijn rug liet hij zich weer terugploffen in zijn stoel, pakte direct zijn glas weer op om er een slok uit te nemen. 'Shadraans en Raziaans voor als je het zo nodig wilt weten,' reageerde hij humorloos op Mystralics woorden over talen. 'Geloof je het zelf?' beet hij haar daarna wel met een serieus antwoord toe zodra ze uitgesproken was. Het glas in zijn hand had hij laten zakken en liet het rusten op een armleuning van zijn stoel en zijn blik was weer priemend op haar gezicht gericht. Hij had een standpunt geuit, die zou hij nu niet zomaar meer veranderen. En ook al trok hij abnormaal veel vooroordelen waarvan de helft waarschijnlijk niet eens waar is, hij bekeek alles gewoon door een bril waardoor hij de wereld zag hoe hij wílde dat het eruit zag. Niets kon hem dan nog van zijn eigen mening houden, ook sterke argumenten die betrekking hebben tot de waarheid niet. Er verscheen kolkende woede in de gouden massa van zijn irissen zodra ze durfde te spreken over leraren, over de titel waar ook hij bij behoorde. Maar wat zou drukmaken over de onzin die ze uitkraamde nu waard zijn? Helemaal niets. 'Inderdaad,' antwoordde Savador ongebruikelijk kalm op haar haast giftige woorden. 'Dan lap ik mezelf ook regels aan. Wat is het dan nog waard?' Hij hief zijn glas en arm op als vragend gebaar waarna het glas weer aan zijn lippen werd gezet, er helemaal geen moeite mee hebbend gewoon zijn keiharde meningen op tafel te smijten hoe hij over van alles en nog wat dacht. Daarbij negeerde hij Mystralics uitdrukking, die nu tegen boos aan leek te zitten. Beter zij die zich opfokte over iets kleins dan hij, had hij er ook nog wat plezier aan. Onbeschaamd was de amusatie in zijn blik letterlijk te zien terwijl hij haar nog altijd starend aankeek. 'Wens ik je veel succes met jezelf kleine leugentjes voor te houden,' zei hij simpel op haar woorden erna, nog een aantal slokken nemend. Uit kalmte en ook uit dat het hem helemaal niets deed, waren zijn ogen gesloten en de harde lijnen uit zijn strenge bleke gezicht wat verminderd. Hij negeerde haar meningen vervolgens zelfs, deed er geen moeite voor er nog iets aan toe te voegen om er iets aan te vullen. Zijn wijn leek voor een moment veel en veel belangrijker te zijn. Toch, bij haar melding dat ze nog een vraag voor hem had, opende ook Savador zijn ogen om Mystralic door zijn sluike zwarte lokken door zijdelings aan te kijken. Zijn blik toch wat nieuwsgierig en afwachtend. Hij richtte zich weer recht in zijn stoel toen ze zich op haar beurt voorover boog over zijn bureau, en hem diep in zijn ogen keek. Het eerste deel wat ze sprak vond hij oninteressant, over het deel dat daarna volgde bleef hij secondenlang zwijgen. Toen sloot hij geërgerd zijn ogen, zette zijn glas weer aan zijn lippen om eruit te drinken en antwoordde daarna: 'Je bent ergerlijk en voor mij van geen enkele waarde. Ik handel dingen liever meteen af dan dat leerlingen aan mijn hoofd blijven zeuren als ik het tóch afkeur, wat mij weer meer moeite en tijd kost. Daarbij heb ik niet een directe 'ja' gegeven en heb je geen recht erover te zeuren nu ik het goedgekeurd heb. Medelijden heb ik totaal niet voor je; dat ik Ephony liefheb betekent niet gelijk dat ik ook jou onder mijn vleugel neem.' Zo, zijn zegje was gedaan. Savador beloonde zichzelf die verspilde moeite weer aan te vullen door zijn glas in één teug achterover te slaan.

Na nog een blik in zijn ogen viel haar de duidelijk zichtbare amusatie op, blijkbaar in reactie op haar boosheid. Dit is écht ziek. Ze luisterde naar zijn woorden en fronste lichtjes. En óf ze zichzelf voorloog, maar op een totaal andere manier dan hij dacht. Gelúkkig, anders dan hij dacht. Als hij alles zou weten wat ze dacht dan zou hier op school rondlopen helemaal een ramp zijn. Voor hem eigenlijk ook. Om een of andere reden begon ze langzaam medelijden te krijgen met deze man. Hij leidde een school, terwijl hij een hekel had aan tieners. Hij had constant pijn, maar leven zonder bewegen kan niet. Hij was duidelijk alcohol verslaafd, wat hem vast en zeker een slechte reputatie bezorgde. En klap op de vuurpijl, zit hier ook nog een Novaanse "engel", zoals hij het omschreef, voor zijn neus, zijn aandacht en energie op te eisen, terwijl hij wel grotere problemen heeft. Ze zag hem genieten van de wijn, met dezelfde uitstraling als de enige eerdere alcoholist die ze ooit eerder gekend had. Haar opa was alcoholist geweest. Hierdoor had ze hem in haar jeugd weinig gezien, maar wat je nooit gehad hebt, kun je niet missen. Ze bekeek zijn blik en luisterde na de volgende stilte na haar laatste vraag. Haar ogen waren zacht, en ze luisterde naar zijn antwoord. Om de een of andere reden viel zijn donkere, hatelijke, botte uitdrukking haar niet meer op. Gewenning. Als je lang genoeg naast een spaceshuttle-landingsveld sliep, hoorde je het niet meer. Zo ook met zijn uitdrukking. Ze dacht na over zijn antwoord. Hadden haar woorden dat geïmpliceed? Dat ze dacht, of wilde, dat hij haar ook onder zijn vleugel nam? Ze liep haar woorden nog eens na. Misschien toen ze vroeg of hij medelijden met haar had, dat hij dat eruit gehaald had. Haar ogen waren enigszins verbaasd, maar nog steeds zacht en licht. 'Nee, dat had ik ook niet... verwacht.' Bijna had ze gezegd: had ik ook niet gewild. Maar ze kon niet eerlijk zeggen of dit waar was of niet. Ja, ze wilde wel iemand op wie ze terug kon vallen die geen gierende tienerhormonen meer had, maar ze vroeg zich af of Sávador, zo ongeveer het tegenovergestelde van haarzelf, die persoon voor haar kon zijn. Nee. Het verschil is té groot. Hoe Ephony het doet, is ook bijzonder. Ze liet haar schouders ietsje zakken en keek naar haar tasje. Ze zag hoe hij zijn glas weer vulde en het héél snel leegdronk. Nee. Je gaat hem níét vertellen dat hij hulp moet zoeken. Dat zou gehéíd verkeerd vallen. Toch had ze medelijden met hem. Ze kon niet níét medelijden met hem hebben, in zijn toestand. Ze keek enkele seconden naar hoe hij zat en vervolgens naar zijn gelaatstrekken. Ze vroeg zich af of deze man ooit gelukkig zou kunnen overkomen op andere mensen. Vraag het aan Eph. Zei haar geweten droogjes. Vreemd toch, dat het af en toe zó irritant kon zijn, maar dat het wel altijd de stem in haar hoofd was met de goede ideeën. Ze was eigenlijk klaar met het gesprek. Ze was nieuwsgierig van aard, ze kon hem nog wel hónderden vragen, maar dat zou hij waarschijnlijk niet erg op prijs stellen. Ze keek in zijn ogen, met een kalme, warme blik. Zo kéék ze nou eenmaal, kon zij er iets aan doen waar ze geboren was. Ze tuitte haar lippen, diep nadenkend. Ik hoop dat ik óóít, hoe dan ook, deze man aan het lachen krijg. Dacht ze treurig. Al zou het haar waarschijnlijk niet lukken. Bij een Novaan was het niet moeilijk geweest. Lach, en een Novaan lacht terug, meestal dan. Er wáren altijd uitzonderingen. Maar een Shadráán. Jezus. Wordt boos. Vind 'ie grappig. Dacht haar geweten kortaf. Ze zuchtte. Ze pakte haar tasje met beide handen vast, slingerde het wat onhandig om haar rug, schoof haar stoel naar achter en stond op. Ze pakte haar stoel vast, plaatste het achter het tafeltje waarvandaan het verdwenen was. Daarna liep ze naar de tafel. 'Dankuwel, Master Savador.' Ze keek hem recht in de ogen. In de hare waren dankbaarheid, en zelfs een tintje medelijden te lezen.


[ Ben niet erg in een spraakzame bui. 696 woorden, waarvan 10 gesproken. :') ]

Uitgedost met niets anders dan zelfvoldaning en een geheel terugkerende kalmte, al gebeurde dit langzaam, kon Savador voelen hoe Mystralic hem bekeek terwijl hij zichzelf tevreden stelde met het enige medicijn wat hem zijn problemen en last voor even kon helpen vergeten: wijn. Al vond hij het uitzonderlijk ergerlijk lang en onbeweeglijk door iemand bekeken te worden. Nors opende hij zijn ogen om Mystralic een onhartelijke blik toe te werpen, dronk daarna ongeïnteresseerd weer door. Zijn ogen waren daarbij weer gesloten, waardoor de paarskleurige markeringen op zijn oogleden duidelijk opvielen. Geen make-up, maar een uiterlijke eigenschap afkomstig uit zijn familie, die een grote band met slangen hadden. Hoe kon het ook anders. Achteloos opende Savador zijn ogen weer om Mystralic tussen een paar eigenwijze lokken door die sluik in zijn gezicht waren gaan hangen aan te staren toen ze de stilte verbrak met haar woorden. 'Je hoeft ook niet veel van me te verwachten,' maakte hij haar norsig duidelijk. Hij was echt niet van plan haar de tijd van haar leven te geven hier op deze school zolang hij het hoofd was. Niet als hem dat onnodig veel tijd en moeite kostte en bovendien onrespectvol gedrag jegens hem opleverde. Zodra hij zijn inmiddels lege glas hervulde, voelde hij Mystralics brandende blik weer. Geërgerd probeerde hij er niet op te letten maar zijn keel te blijven smeren met de drank. Dat was nu belangrijker. Omdat hij toch wist dat personen die pal voor zijn neus zaten - en dan vooral mensen van deze school - negen van de tien keer slecht over hem dachten. Hij moest eens weten wat er nu in Mystralics gedachten maalde. Verstoord keek Savador op toen hij aan schuivende geluiden opmerkte dat Mystralic op het punt stond te vertrekken, liet zijn glas uiteindelijk langzaam zakken en keek wat fronsend naar haar op nu ze stond. Zwijgend keek hij toe hoe het stoeltje waarop ze plaats had genomen weer achter het desbetreffende tafeltje werd gezet. Zijn slangachtige ogen gleden daarna weer naar die van Mystralic; dankbaarheid en zelfs iets van medelijden was erin te zien. Als reactie werd zijn frons wat dieper van onbegrip. Wie zou nu medelijden met hém hebben? Goed, op Diva en Madeline na. En waarschijnlijk ook Mizore en Ephony. 'Doe het ontzettend graag,' luidde zijn reactie op haar bedanktuiging waar het sarcasme duidelijk hoorbaar vanaf droop. Savador zette daarna weer zijn glas aan zijn lippen en deed er niet eens meer moeite voor Mystralic fatsoenlijk gedag te zeggen voor ze zijn lokaal zou verlaten.

[Dit wordt niet zo'n lange eindpost. ]

Bij zijn overdreven sarcastische woorden zuchtte ze onhoorbaar. Ze kon niet meer boos op hem worden. Als ze eenmaal medelijden met iemand had, kon ze moeilijk haar mening weer veranderen en iemand níét meer zielig gaan vinden. Ze glimlachte lichtjes, niet al te overdreven. Kijkend naar de man die overduidelijk al genoeg problemen had zonder er vervelende leerlingen bij te hebben, besloot ze zich voortaan voorbeeldig te gedragen in zijn lessen. At least try. Ze keek hem nog even met een warme blik aan. Ze verwachtte niet dat hij haar al te vriendelijk gedag zou zeggen, maar ze kon in ieder geval vriendelijk zijn, al was hij dat niet. 'Fijne dag verder, tot ziens.' Ze knikte even, haar ogen ietwat moe. Ze moest zó haar best te doen normaal te doen tegen sommige mensen, waar hij er zeker een van was. Daarna draaide ze zich langzaam om, om vervolgens op vermoeid slakkentempo het lokaal uit te stommelen. Eenmaal buiten het lokaal, keek ze nog eenmaal om naar de deur, en liep toen verder. Voortaan je gedrágen in zijn lessen. Of hij het nou waardeert of niet. Ze stommelde langzaam door de gangen, op weg naar haar eigen etage.

Savador negeerde haar voelbare blik gericht op hem nu verder, dronk tamelijk kalm door. Ze stond al op het punt weg te gaan, dus vond hij aandacht aan haar schenken niet meer een nodige zaak. Doordat hij weer eens te diep in het glaasje keek, miste hij haar warme glimlach die waarschijnlijk niet eens spottend bedoeld was. Maar al had hij het gezien, zou het toch met niets meer dan een koude uitdrukking en strakke blik beantwoord worden. Chagerijnig gleden zijn goudkleurige slangachtige ogen naar zijn ooghoeken om Mystralic glurend tussen zijn sluike zwarte lokken door aan te staren toen ze hem gedag zei. Een fijne dag, jaja. Fijne dagen begonnen niet met een ergerlijke leerlinge die bij hem bleef hangen voor onnozele vragen. En fijne dagen eindigden niet met het hoogst waarschijnlijk eindeloze gepieker over het afgelopen scenario. Fijne dagen waren dagen waarop hij vrij was, wanneer hij alle tijd voor Diva en Madeline had en hij niet gestoord werd door leerlingen waar hij letterlijk ziek van werd. In een ruk sloeg Savador zijn glas opnieuw achterover, daarbij niet lettend op een dun straaltje wijn die de overgang van het glas naar zijn mond niet maakte, maar kronkelend langs zijn kin naar beneden liep. Zodra Mystralic zijn lokaal uit was en de deur zo goed als gesloten had, liet hij met een vermoeide blik zijn lege glas zakken en staarde wezenloos naar de deur. Langzaam reikte zijn hand daarna naar de fles om zijn glas opnieuw te hervullen en te genieten van de wedergekeerde stilte.