Nieuw

Dustan keek geschrokken naar de uitbarsting van Avalana. Hierdoor verloor hij even zijn grip op Sullivan die woest begon te piepen. Dustan werd hierdoor terug geroepen naar zijn houding, en dus hield hij Sullivan stevig vast, als hij iets niet wilde was dat hij andere pijn zou doen. Dustan perste zijn lippen op elkaar die wit werden door de druk. Niet veel later stond Avalana op en haalde zijn vingers van de poten van Sullivan. Die Dustan zonder enige moeite losliet. Hij liet zich mee gaan met Avalana. Dustans gezicht ontspende en hij dag Sullivan met krachtige slagen weg vliegen. Recht op zijn doel af, Raven. Sullivan was behoorlijk boos en dat kon je horen aan zijn gebrul/gepiep. Het was had, hoog en duidelijk te horen, waarschijnlijk over de hele acedemie. Dustan keek op naar Avalana en glimlachte voorzichtig. Hij onderdrukte de glimlach meer. Want de woede was nog steeds niet van zijn gezicht. Hij hoorde zachtjes Avalana sorry zeggen die daarna weer ging zitten. 'Jij hoeft geen sorry te zeggen.' Kwam er iets feller uit dan Dustan bedoelde. 'Ik moet juist sorry zeggen voor het gedrag van Sullivan. Die heeft nog nooit zo gereageerd. Wie weet wat hij je wel niet aan had kunnen doen.' Je hoorde duidelijk nog de woede van Dustan in zijn stem. Ineens keek Dustan op en hoorde een hoge piep. Iets wat alleen Sullivan kon zijn. Dustan keek vermoeid in de verte waar hij de vleermuis aan zag komen vliegen. Geen idee wat hij aan zou treffen, of wat hij had gedaan met Raven. Met een tamelijk angstig gezicht keek Dustan van Avalana weg, steeds meer gericht op het beest dat blijkbaar van hem was. Wie weet had dat domme beest Raven wel gebeten, of wat dan ook. En zoiets hoopte hij echt niet. Zeker niet omdat hij wist hoeveel Raven voor Avalana betekende. Maar Sullivan kwam voor hem zitten en leek totaal ongedeerd, op wat rode krassen na en een paar hele kleine gaatjes in zijn vleugels. Duidelijk een aanval geweest. Dustan greep een vleugel vast en liet de wondjes genezen, een voor een. Daarna keek hij naar Avalana. 'Ik hoop echt dat er niks met Raven is. Als Sullivan echt boos is, heb ik geen idee waar hij toe in staat is..' mompelde Dustan terwijl hij haar aankeek, duidelijk met een iet was vrezende gezicht. '.. want zo heb ik Sullivan nog nooit mee gemaakt.' Dustan slikte even.

Avalana knikte en haar gezicht betrok even. Aan de ene kant was het Raven's eigen schuld, maar aan de andere kant wou ze niet dat hem wat overkwam. Toen ze de vleermuis zag, vroeg zij zich af wat er met Raven was gebeurd. Een hoop stress kwam in haar op en ze zag zichzelf al over het dode karkas van Raven gebogen. Bij dat idee flipte Avalana bijna. Ze hield het nog net in. Dustan had het niet zo bedoeld. Rustig keek ze naar Sullivan. Ze aaide de vleermuis. Hij kon er ook niks aan doen. Helemaal niet. Raven moest gewoon niet uitdagen. Stilletjes keek Avalana naar links en naar rechts. Waar was Raven toch? Ze had nog een schel gekras gehoord, maar daarna ook helemaal niks meer. Ze hoorde opeens een hoop gefladder en het volgende moment zag ze iets zwarts in de boom zakken. Oh jee, het zag er grotendeels rood uit. Avalana keek naar Raven en wenkte hem met haar wenkbrauw. Raven draaide zijn rug echter naar haar toe en Avalana keek steeds bezorgder. 'Dan kom ik wel naar je toe,' zei ze. Ze klom in de boom tot bij Raven, die haar schuw aankeek. Avalana wist niet wat ze zag en verloor bijna haar grip op de boom. Raven's vleugel was helemaal aan flarden en er zat een flinke kras door zijn oog heen. Ook zijn buik was een beetje open. 'Raven...' zei Avalana. Haar hand schoot naar voren en Raven keek geschrokken. Hij pikte en Avalana verloor het grip op de boom. Avalana's ogen werden groot van schrik en het volgende moment viel ze uit de boom. Wanhopig probeerde ze houvast te krijgen. Die kreeg ze echter niet en ze zette zich schrap. Een gekraak weerklonk en een pijn ook. Haar arm deed zeer. Avalana belandde met beide voeten op de grond en viel. Daarna liep ze naar Dustan toe. 'Raven pikte naar me. Zijn vleugel is aan flarden en zijn oog bevat een flinke doorsnee kras. Ook zijn buik bevat een paar krassen,' zei Avalana, alsof er daarnet niks gebeurd was. Alsof zij daarnet niet bijna doodgevallen was. Haar arm deed ongelooflijk veel pijn. Avalana verbeet het voor Dustan en ging liggen. Ze herhaalde het moment. Haar arm was tijdens de val op een tak beland.

Dustan vreesde voor de aanval die Sullivan waarschijnlijk zou hebben gedaan. Hij zag Avalana de boom in klimmen naar Raven. Dustan slikte. Wat zou Sullivan hebben gedaan? Vol spanning wachtte hij af. Met zijn ogen volgde hij de bewegingen van Avalana die niet veel later naar beneden viel. Hij stond op en wilde aanstalte maken om naar haar toe te lopen. Toen zij naar hem toe kwam. Vol ongeloof keek hij met grote ogen naar Avalana. Zachtjes vloekte hij, Hoe kon Sullivan dat doen. "Het spijt me" Mompelde Dustan zachtjes. Hij wist niet goed wat te zeggen. Met een mond vol tanden stond hij daar dan. Vastgenageld aan de grond. Geen idee wat te doen. Door zijn hoofd gingen 10-tallen gedachten maar niks kon hij bedenken om Avalana te helpen.

Een flauw glimlachje verscheen over Avalana's gezicht toen ze Dustan's verontschuldigingen aanhoorde, maar ze schudde grijnzend haar hoofd. De pijn verbijten was moeilijker dan ze gedacht had. Ze moest haar gekreun dan ook ontzettend inhouden. Een ademhaling werd gewoon veel te snijdend, omdat de pijn van haar arm overal tegenaan drukte. Hoelang zou Avalana dit nog vol kunnen houden? Dit was ongelooflijk dom geweest. Maar ja... Raven kwam ondertussen naar haar toe gevlogen, geschrokken om wat hij gedaan had en hij wreef zijn kopje tegen haar arm. Avalana's gezicht stond even op moeilijk, maar ze glimlachte moeizaam en aaide het beest. Daarna ging ze liggen en Raven kwam op haar buik. Hij legde zijn vleugels naar achteren gevouwen neer en keek Dustan toen even aan met een spijtige blik, alsof hij ook daar zijn excuses aan wou bieden. Maar de wond kon niet meer genezen worden. Dustan zou nu waarschijnlijk een lichte hekel aan Raven hebben. Sullivan misschien ook. Waar was Sullivan trouwens? Raven's oog, die niet echt gezond leek, keek haar rustig aan. Zijn gevouwen vleugel zat voor zover hij ze kon vouwen. Raven keek ook een beetje moeilijk, maar samen met Avalana probeerde hij toch de pijn te verbijten. Stilletjes streelde Avalana Raven's kopje.

Dustan keek naar Avalana die een iet wat moeilijk gezicht trok. Voor hij kon vragen of het wel goed ging kwam Raven op Avalana's buik zitten, met een spijtige blik keek Raven hem aan. Dustan glimlachte lichtjes.'Gaat het een beetje makker?' vroeg Dustan vriendelijk aan het beestje, woedend op Sullivan wat hij had aangedaan bij het zien van het beestje. Zoiets had Sullivan nog nooit gedaan en Dustan kookte zowat over van woede naar hem. Hij wou dat hij Raven kon helpen. Maar als Dustan iets nog graag wilde leren was het genezen van dieren. Kleine wondjes lukte hem nog, maar zoals Raven er uit zag, dat kon hij niet, al wou hij dat het wel kon. Dustan vond het hartverscheurend zoals Raven er uit zag. Sullivan was inmiddels weggevlogen en Dustan wond het maar goed ook, want anders had Sullivan er niet heel van afgekomen. Nu had hij wat tijd om even een beetje af te koelen. Toch had hij nog wat vragen bij Avalana. Ging het echt wel goed met haar. 'Gaat het wel goed Avalana? vroeg hij met een redelijk warme stem. hij was duidelijk bezorgd.

Raven strekte zijn vleugel uit bij de vraag naar Dustan. Hij ging van Avalana naar Dustan. Avalana maakte zich er echter geen zorgen over. Raven deed tenslotte toch niks, anders had ze het wel gevoeld. Raven legde zijn vleugel even op Dustan's wang, ter teken dat het wel ging en hij kraste even kort en blij. Daarna ging hij op Dustan's schouder zitten en keek toen richting Avalana, die een knipoog aan Raven gaf. Het was leuk om te zien dat Raven bijleerde van dit soort dingen. Een bezorgde stem verstoorde haar gedachten en ze keek richting Dustan. Liegen. 'Natuurlijk gaat het met me. Ik voel nauwelijks iets. Volgens mij is het niet gebroken of zo, anders had het vast wel erger pijn gedaan. Tenslotte heb ik erger meegemaakt,' sprak Avalana luchtig, terwijl ze dondersgoed wist dat alles niet goed ging. Niet zoals ze gehoopt had, tenminste. Een korte ademhaling sneed weer als een mes. Het leek wel, of dat, telkens als ze ademhaalde, de pijn in haar arm drie keer verergerd werd. Avalana trok er zich echter niks van aan. Of voor hoever dat ook kon, tenminste. Het deed echt ontzettend pijn en Avalana vroeg zich af hoelang het nog zonder steun zou kunnen leven.

Dustan glimlachte even bij de actie van Raven. Zijn vingers gleden zachtjes over de kop van Raven die op zijn schouder kwam zitten. Bij het luchtige antwoord van Avalana was Dustan niet helemaal gerust maar blijkbaar wilde ze zich groot houden en knikte met een kleine glimlach. Ze zou het vanzelf toch wel merken?! Met zijn hand die hij op Raven had genas hij enkele kleine wondjes en sneedjes. Hij hoopte dat de pijn voor een deel werd weggenomen van Raven. Het was een lief beestje. Dustan speelde wat met Raven en hoopte dat hij het eenbeetje leuk vond. Zocht het laatste stukje appel uit zijn jas en gaf het aan Raven.

Raven at, zoals Avalana al verwacht had, meteen toen hij de appel in zijn vizier kreeg, het stukje gulzig op en maakte een geluid van blijdschap. Rustig keek Avalana naar Raven. Dustan vertrouwde het blijkbaar niet. Of hij had haar in ieder geval niet geloofd. Dat zag Avalana wel aan de manier waarop hij keek en ook hoe zijn houding was. Zijn houding sprak veel te veel boekdelen. Maar Avalana besloot er niet over door te praten. Als Dustan vragen had, kwam hij er zelf maar mee. Alhoewel Avalana betwiste of ze ook werkelijk overal op antwoordde. Ze was zelf namelijk soms nogal gesloten. Die arm wou ze al zeker niet blootgeven. Ze zag er soewieso als een idioot uit als ze gips om had. Ze zag het gewoon niet zitten. Rustig keek ze naar de grond. Het braaksel kwam steeds meer omhoog. Dan kwam vooral door de klap waarmee Avalana op de grond was beland. Ze zou zo willen overgeven. Maar niet met Dustan erbij. Dan klopte haar smoes ook niet meer. Maar die was sowieso niet echt betrouwbaar geweest. Of Dustan moest echt zo naïef zijn als maar kon, maar dat leek Avalana echter onmogelijk. Stilletjes keek ze naar Raven, die zijn kopje tegen Dustan's borstkas vleide. Hij zocht overduidelijk aandacht en liefde.

Dustan lachtte bij het gedrag van de vogel. Zijn vingers gleden over Raven heen terwijl hij in zijn ooghoeken Avalana in de gaten hield. Hij had gemerkt dat ze een harde klap had gemaakt en hij twijfelde of hij nu wel of niet iets moest doen. Hij zuchtte even. Avalana was duidelijk koppig. Of misschien erg gesloten, dat kan ook nog. Dustans ogen stonden nog steeds bezorgd naar Avalana toe, al probeerde hij er niets van te laten merken. Het liefst wilde hij haar helpen. Maar ze liet het naar Dustans idee niet toe. Wantrouwde ze hem misschien, iets wat makkelijk kon. Als hij haar was zou hij zichzelf ook niet zo snel vertrouwen. Al bedoelde hij het goed. Toch kon hij het niet laten. 'Gaat het echt wel goed.. Je ziet een beetje bleekjes.' mompelde hij terwijl hij haar aan keek.

Avalana keek naar de lucht, hopend dat die o zo sterke pijn ophield. Het zou Avalana niks kunnen schelen als er een teen voor werd gevraagd, maar alsjeblieft, laat deze pijn ophouden...! Avalana hoorde Dustan's woorden. Gelijk dat hij zei dat ze een beetje bleek uitzag, stond Avalana moeizaam op. Kreunend liep ze naar de bomen toe. Alles draaide. Daarna gaf ze over. En niet zo'n klein beetje! Zwarte vlekken verzamelde zich voor haar ogen, maar Avalana bleef verder overgeven, totdat ze niet meer moest. Toen viel ze neer met een harde klap op de grond. Een snijdende, bijna onweerstaanbare pijn drong door haar arm heen, waaruit Avalana kon opmaken dat ze op haar arm terecht was gekomen. Kreunend en kruipend probeerde ze overeind te komen. Steeds als zij zich een stuk overeind hees, moest zij kokhalzen. De pijn werd steeds erger en onverdraaglijker. Hoe lang zou Avalana hiermee nog kunnen doorgaan? Het volgende moment sloten haar ogen zich en een pijnlijke stilte overviel heel het grasveld, afgezien van Raven, die gespannen met zijn vleugels naar Avalana zat te kijken, op de schouder van Dustan. Raven fladderde een paar keer, waaruit je kon opmaken dat hij zich zorgen maakte en hij duwde zijn kopje bezorgd tegen Dustan's wang. Hij hipte toen vanaf Dustan's schouder naar Avalana en probeerde haar wakker te pikken, wat alleen maar voor een paar bloedingen zorgden en stilte.

Dustan keek verbaast naar Avalana die wegliep. Niet veel later stond ze over te geven bij een boom. Meteen stond hij op en liep naar haar toe. Hij voelde de kop van Raven gespannen en bezorgd tegen zijn wang. Hij knikte en liep naar Avalana toe. Raven hupte inmiddels van zijn schouder af. Voordat Dustan haar kon beetpakken om haar te ondersteunen viel ze op de grond. Hij knielde naast haar neer en greep haar beet. Terwijl ze omhoog probeerde maakte ze nog wat kokhalsende bewegingen en Dustan keek bezorgd toe. Terwijl hij haar hoofd op zijn schoot legde bekeek hij haar aandachtig. 'Je moet je niet groot houden Avalana, dat werkt alleen maar in je nadeel.' Zijn woorden klonken bezorgd en zijn vingers gingen over haar voorhoofd. Ze voelde warm aan en Dustan vertrouwde het niet helemaal. Haar gezicht was inmiddels wit geworden en haar arm zag er ook niet goed uit. Raven pikte inmiddels kleine wondjes in haar wangen en Dustan wist niet wat te doen. 'Misschien kan je beter naar de ziekenzaal, ik breng je wel.' Dustan maakte al aanstalte om op te staan en Avalana op te tillen. Waarschijnlijk zou ze protesteren en zich weer groot te houden, maar daar zou hij niet intrappen. Niet nu.

Avalana hoorde Dustan's woorden maar vaagjes. Haar ogen opende zich gelukkig weer, maar wie wist voor hoelang. Avalana keek richting Dustan en zag zijn bezorgde blik. Toen hij over de ziekenzaal begon, schudde ze haar hoofd, maar ze had geen andere keus. Dustan leek veel te zeker van zijn zaak te zijn en stiekem wou Avalana er wel naartoe. Des te meer kans dat ze beter werd. Ze moest echter algauw weer kokhalzen, maar hield het grotendeels in. Het had nu weinig effect om op Dustan te gaan liggen kotsen. Het duurde even, maar toen was Avalana ook niet meer aan het kokhalzen. Als een slap popje lag in Dustan's schoot. 'Nee... Ik denk dat het wel gaat,' zei Avalana, maar haar stem klonk als schor gefluister en tenslotte voelde ze zichzelf als iets zwaks aan. Ze kon zich gewoon niet meer bewegen. Maar wat zou iedereen wel niet denken als ze gedragen werd door Dustan? Wat moest ze nu doen? Zich laten meeslepen? Ze had geen andere keus, wel dan?

Dustan schudde zijn hoofd bij het zien van haar schudden en het kokhalzen erna. Hij had het echter wel verwacht dat ze zo zou reageren. Zo zwak als ze was kreeg ze toch nog iets uit haar mond, al klonk het erg schoor en fluisterend. Ze dacht het.. Dustan keek haar even verbaasd aan met nog steeds de bezorgde blik. 'Ik kan je zo echt niet achter laten. Laat me je in ieder geval naar de ziekenzaal brengen. En als ik je niet mag dragen laat me je dan ondersteunen. Het gaat echt niet goed Avalana.' Dustan sprak kalm met enige warmte in zijn stem. Maar de bezorgdheid overheerste. Hij kon er niks aan doen. Hij hield er niet van om anderezo ziek te zien. Ze moest geholpen worden en dit keer kon Dustan haar niet helpen. Hij zuctte even. Avalana was behoorlijk Koppig in zijn ogen. Het zou nog een hele klus kunnen worden.

Avalana voelde zich nog zwakker. Zwakker dan normaal als ze ziek was. En dat kwam allemaal door die ellendige val. Het schuldgevoel was te zien in Raven's ogen, maar Avalana kreeg er een glimlachje vanaf. Raven kwam bezorgd naar haar toe gewandeld. Avalana wou hem aaien, maar haar vingers zweefden boven zijn hoofd, als ze aarzelde om hem toch te aaien. De waarheid was dat de kracht om hem te aaien gewoon weg was. Toen ze Dustan's woorden hoorde, kon ze een gegrinnik niet onderdrukken. 'Goed dan. Draag me maar. Als ik nu loop, kots ik de boel onder,' gaf Avalana na een korte aarzeling toe. Haar lichaam was ongelooflijk zwak van al dat eten wat eruit was gegaan. Het rook hier ook niet zo fris, maar gelukkig werd alles een beetje overstemd door het aantal zuurstof dat de bomen afgaven. Rustig keek Avalana met koppige ogen naar boven, maar ze ontspande haar spieren, ter teken dat Dustan haar wel mocht oppakken. De bezorgdheid was in zijn ogen te zien. Avalana liet haar hoofd rusten op de grond. Zwakjes haalde ze adem, alsof ze dadelijk haar laatste adem zou uitblazen.

Dustan zuchtte van opluchting en ging op zijn hurken zitten. Zijn handen gleden onder Avalana's nek en knieën. Hierna stond hij op met Avalana in zijn handen. Hij glimlachte naar haar. 'Op naar de ziekenzaal.' Voorzichtig liep Dustan richting het kasteel. Hij wilde Avalana niet onnodig veel pijn bezorgen. Dus zijn stappen waren langzaam, rustig en beheerst. Zo minmogelijk gehobbel. Het ging behoorlijk goed. En het kasteel kwam steeds dichterbij. Nu moest hij alleen nog de ziekenzaal zoeken. 'Weet jij trouwens wel waar de ziekenzaal is? Hoe ik moet lopen, bedoel ik.' Dustan stem was eenbeetje onzeker. Het zou vast ontzettend stom zijn dat hij het vroeg maar hij wist echt niet waar het was. Hij was immers nog niet lang hier op de academie. Hij glimlachte naar haar en keek vragend erbij.

Zuchtend en met tegenzin voelde Avalana aan hoe zij werd opgepakt. Tranen verschenen, die ze met enige goede controle dan ook inhield en ze keek geconcentreerd naar Dustan, die haar verder droeg. Avalana vroeg zich af of hij de ziekenzaal wist liggen. Avalana in elk geval niet. Toen vroeg Dustan het ook nog aan haar! 'Pfoe... Dat weet ik dus echt niet, Dustan. Je mag me ook neerleggen en me laten liggen. Misschien heb je les of weet ik veel wat,' zei Avalana rustig. Raven zat ondertussen op Dustan's schouder en keek Dustan een moment boos en dreigend aan. Hij zou het niet leuk vinden als Dustan deed wat Avalana zei en zou hem ook flink pikken als hij haar durfde achter te laten. Ook keek hij een beetje beteuterd richting Avalana. Hij snapte niet waarom zij Dustan opeens niet meer bij zich wou. Avalana keek ondertussen langs Dustan's hoofd richting de wolken. De pijn in haar arm werd steeds erger. Stilletjes ging ze met haar ogen naar Dustan's gezicht en keek toen in die zijn ogen. Ze had geen idee wat ze moest zeggen of doen. 'Laat mij maar zitten,' zei ze toen rustig en ze keek naar de wolken.

Dustan reageerde eigenlijk onmiddelijk na Avalana en lette niet op wat ze verder zei. 'Dan gaan we het zoeken, we vinden het wel.' Hij keek even geruststellend naar Raven die op zijn schouder was gaan zitten. Daarna keek hij weer naar Avalana. 'Ik laat jou niet zitten, niet voordat jij bij de ziekenzaal bent. En daar moet je nu naar toe. Ik zie toch dat het niet goed gaat. En vertelme nou maar niet dat het wel goed gaat.' Zei Dustan. Precies waar het op stond. En hij stapte door. Hij verstevigde zijn greep even zonder Avalana extra pijn te doen, dat hoopte hij, maar anders zou hij zijn grip verliezen en zou ze vallen. Inmiddels was het Kasteel nu zo dichtbij. 'We zijn er bijna.'

Avalana zuchtte luid toen Dustan niet luisterde en toch aandrong. 'Het is dat ik nu met mijn arm zit, anders had ik je weggestampt hoor,' lachte Avalana zwakjes. Ze voelde zijn greep verstevigen, wat weinig effect had op de pijn die ze voelde. Tenslotte voelde ze haar arm al bijna niet meer. Toen Dustan aankondigde dat ze er al bijna waren, wilde Avalana niks anders als slapen en genezen worden. Maar dan zou ze toch eerst een paar stomme gipsbanden moeten omdoen. Ze had er totaal geen zin in en wie wist hoe hard dat stom mens op haar etage wel niet ging lachen. Tenslotte zou ze die dan omver duwen en dan had ze heel de groep op haar. Avalana kon best sterk zijn, maar niet als haar arm pijn deed. Rottige opmerkingen zouden er worden gemaakt en Avalana zou het allemaal zonder iets te kunnen doen moeten aanhoren... Alleen bij die gedachte al werd ze paniekerig. Ze wilde iets terugdoen als haar iets werd aangedaan en wel meteen. Avalana zag de spottende gezichten al voor zich. En hoe zou het zijn om te slapen? Waarschijnlijk zou ze niet eens in slaap kunnen vallen! Nou ja, dan ging ze wel in de woonkamer wachten tot zij uiteindelijk in slaap viel.

Dustan lachtte zwakjes met haar mee terwijl hij haar naar binnen droeg. Aan Avalana's gezicht merkte Dutan dat haar iets dwars zat. Hij besloot zijn mond te houden, want iets zeggen had waarschijnlijk weinig zin. Ze zou dan waarschijnlijk wel snel op haar teentjes getrapt zijn.
Al vrij snel vond Dustan de ziekenzaal en bracht haar naar binnen. Hij glimlachte even naar Avalana en legde haar voorzichtig neer op een van de bedden. Daarna keek hij rond voor een verpleegster..

(sorry niet echt veel inspi vandaag xD Wil je een nieuwe topic openen of sluiten we deze nu af?)

Avalana keek richting Dustan. Gelukkig hield hij bij het zien van haar blik zijn mond gesloten. Avalana ademde diep in en uit. Haar arm deed nog pijner. Maar Avalana wou zich niet laten kennen. Voor niemand. Niet voor dat kind op de Razen Etage, niet voor Dustan en al zeker niet voor Raven. Raven was dan wel bezorgd, maar als er eenmaal niks meer behalve wat pijn aan de hand was, zou Raven haar zeker weer gaan pesten. Maar dat was Avalana inmiddels al zo hard gewend, dat ze daar geen aandacht meer aan schonk. Avalana keek hoe verschillende verpleegsters op haar afkwamen toen Dustan haar had neergelegd. Stilletjes voelde ze de pijn in haar arm aan, maar zijzelf keek alleen zwak naar boven. Het enige wat ze nog kon verstaan was dat ze vier weken minimaal in het gips moest. Het was toch een stevige breuk dan. Avalana's gezicht vertrok bij het denken aan dat zij echt vier weken in zo'n ding moest zitten, maar ja. Het jeukte en zag er tenslotte ook niet erg fijn uit. Misschien prikte het wel en Avalana kon snel iets voelen, dus dit was wel een vervelend probleem.

(Eindig hier maar Smile

Want je hebt ook nog school en zo Wink

-

PROFILE MAGICIAN

» Nieuw vak, nieuw lokaal, nieuwe leraar
» Nieuw
» Nieuw...
» Net nieuw.
» Nieuw.

Nieuw

Nieuw

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen