(Extreem laat ik weet het, stoute ik. Sorry Eph)

Kale had eerst Diva gevraagd of ze ook naar het grasveld wou komen. Hij beschikte niet over vleugels, maar Diva deed dat wel. En haar had hij immers ook getraind. Misschien was het makkelijker voor Ephony als ze samen met iemand trainde die hetzelfde meemaakte als zij. Daarna was hij naar het grasveld gegaan waar hij met Ephony en Diva had afgesproken. Hij luisterde naar het knerpende grind onder zijn voeten terwijl hij met stevige passen doorliep. Dat knerpen veranderde al gauw in zachte ploffen van gras dat onder zijn zwarte schoenen platgetrapt werd. Uiteindelijk verlangzaamde hij zijn pas en hield hij halt op het veld. Hier zou hij wel wachten. Er stond een lichte wind. Kale's blik ging voor een moment naar de lucht. Het zag er gelukkig niet naar uit dat het zou gaan regenen.

[ *kijkt sip* Nou.. *snif*... vooruit ]

Alsof ze door de duivel op de hielen werd gezeten - in SSA termen Savador in boze stemming - scheurde Ephony door de gangen heen. Ze was als een malloot naar haar etage gestormd, had het gewilde boek op haar bed gesmeten en had gemakkelijke kleding aangedaan. Als ze hierna naar haar laatste les moest was het maar in dit, jammer dan. Toen ze de grote deur bereikte stopte ze haar mallotische vluchtgedrag, en kwam even op adem waarbij ze tegen de deurpost aanleunde. Met een laatste diepe ademteug wandelde ze nu het grasveld op. Geleidelijk aan versnelde haar wandeltempo naar een snelloop tempo toen ze een stuk verderop master Kale al zag staan. 'Goedenmiddag,' begroette ze hem van een afstande met een brede glimlach en een nog licht versnelde ademhaling. Haar wat rodere wangen waren naast haar ademhaling het enige bewijs dat ze zich net als een gek gehaast had.

Toen Kale aan Diva had gevraagd waarom ze naar het grasveld moest komen had Diva eerst verbaasd gekeken. Pas toen hij had uitgelegd dat het bedoeld was omdat Ephony wou leren vliegen had ze het begrepen en was vrijwel direct naar het grasveld gelopen. Maar toen ze eraan kwam zag ze dat zowel Ephony als Master Kale er al stonden. Ze versnelde haar pas tot ze rende en kwam bij Ephony en Kale weer tot stilstand. 'Sorry dat ik laat ben' verontschuldigde ze zich met een vage glimlach. 'Goed, wat ik ervan begrepen heb is dat we hier zijn omdat jij graag wilt leren vliegen' zei ze daarna terwijl ze Ephony met een vriendelijke glimlach aankeek.

Kale keek om toen hij voetstappen hoorde en zag Ephony aan komen lopen. Hij knikte kalm een begroeting terug naar haar. Te zien aan haar rode wangen en versnelde ademhaling had ze zich echt gehaast. Maar ze was niet de enige. Kale keek opnieuw op toen hij opnieuw rennende voetstappen hoorde. Een echte glimlach, hoe klein hij ook mocht zijn, sierde zijn lippen toen hij Diva aan zag komen rennen. Die glimlach verdween daarna weer en Kale's gezicht werd wederom serieus. 'Dat is waarom ik gevraagd had of je hier wou komen. Kijk Diva, ik kan Ephony wel leren hoe ze moet vliegen maar ik denk dat het makkelijker is als ze iemand heeft om mee te oefenen en iemand die zelf weet hoe en wat. En aangezien jijzelf ook je vleugels hebt moeten leren gebruiken dacht ik eigenlijk meteen aan jou' zei hij kalm. Het was opmerkelijk dat Kale heel anders tegen Diva sprak dan wie dan ook. Kalmer, haast vriendelijk was het te noemen. 'Misschien kunnen we beginnen met een kleine demonstratie. En daarna wil ik zien hoever jij al bent betreft het vliegen zelf Ephony' zei Kale weer algemeen en op zijn normale manier van doen.

Ephony draaide zich verschrikt om toen ze opeens een stem hoorde, en in haar ooghoeken het gestalte van Diva zag verschijnen. 'Diva?!' kwam het er gepikeerd en verschrikt uit. Het was niet haar bedoeling onwelkom te klinken, ze had dit gewoon niet verwacht. Er speelde een beetje moeilijke glimlach op haar lippen bij de woorden van Diva. 'Jij.. kan vliegen?' mompelde ze verdwaasd, waarna ze haar aandacht op Kale richtte. Wat schoorvoetend kroop haar blik langzaam naar haar tenen toen Kales woorden vervolgde. Haar blik schoot bij zijn laatste woorden omhoog, en gleden toen naar Diva. Ze knikte op Kales woorden, ze zou als het echt moest haar krakkemikkige vliegkunsten tonen. 'Ik had dit nooit achter jou verwacht. Maar ik ben wel blij dat ik iemand heb om mee te oefenen,' verontschuldigte ze zich tegenover Diva, deels voor haar eerste reactie die nogal onaardig had geklonken.

Diva glimlachte even terug naar Kale toen ze zijn glimlach zag. In tegenstelling tot wat veel leerlingen dachten was Kale zo erg nog niet. Een beetje stijf misschien maar dat was enkel schijn. Als haar mentor in de Suasama technieken had het af en toe wel eens geleken of hij helemaal geen ruggengraat bezat. Alles wat Diva wist op gebied van gevecht technieken had ze van hem geleerd. Ze keek even naar Ephony toen ze haar woorden hoorde. 'Niet veel mensen weten dat. Het is ook niet bepaald een talent waar ik altijd even trots op ben' zei ze zachtjes. Diva wist hoe ze haar vleugels kon laten verschijnen maar was er alles behalve blij mee. Het schaduw monster in haar zoals zij het noemde vond ze vreselijk. Het was iets van haar familie en dat wist ze. Maar ze wou dat ze het niet had. Diva keek om naar Kale toen hij begon te praten. 'Dat vind ik erg lief van u Master' grijnsde Diva op Kale's laatste woorden. Maar ze nam, eveneens als hij, een serieuze houding aan toen hij vertelde wat hij van plan was. 'Zoals u wilt' zei ze kalm op zijn woorden dat een demonstratie misschien niet verkeerd zou zijn. Diva sloot haar ogen en concentreerde zich. Ze expres een top aangedaan die haar schouderbladen vrij liet en in haar nek vastgeknoopt zat. Ze trok het zwarte jasje dat ze erover heen aan had uit en rilde even bij het voelen van de gure herfst wind over haar warme huid. Tussen haar schouderbladen verschenen twee zwarte vleugels. De buitenkant leek wel van leer terwijl de binnenkant zacht als suède was. Diva spreidde haar vleugels en zette zich toen af van de grond. Ze stoof omhoog. Ze draaide, maakte omwentelingen, liet zich vallen om net op tijd op te trekken en kreeg het zelfs voor om een salto of twee ertussen te plaatsen. Ze leek wel door het luchtruim te dansen. Ze bleef even hangen in de lucht om daarna sierlijk terug naar de grond te gaan en daar elegant te landen. Ze klapte haar vleugels weer wat in en keek Master Kale aan. 'Nu ik eraan denk, Master, u kunt toch wel vliegen?' vroeg ze zachtjes. 'Ik ben echt van mening dat Ephony dat ook zou moeten zien' vervolgde ze met een lichte glimlach rond haar lippen.

Kale had niet echt opgekeken toen Ephony zo geschrokken was van Diva's plotselinge verschijning. Hij had het haar ook misschien wel beter kunnen vertellen dat hij Diva als oefenpartner voor Ephony wou. Met zijn handen in elkaar gevouwen op zijn rug toen Diva deed wat haar gevraagd was en een kleine demonstratie gaf over wat ze allemaal kon. Dat zou Ephony wel een beeld geven wat ze kon verwachten. Kale keek Diva even aan toen ze weer geland was en het feit naar boven haalde dat hij ook kon vliegen. 'Diva, dat is wel iets heel anders dan wat jullie doen' zei hij tegen haar. Hij zuchtte even zachtjes toen ze bleef aanhouden waardoor zijn schouders een paar centimeter naar beneden zakten. 'Voorruit dan maar' mompelde hij zacht. Hij zette een paar stappen naar achteren en spreidde zijn armen. Zijn vingers werden langer en slanker totdat ze meer op de pennen van veren leken. Ertussen groeide mooie bruine veren die via zijn armen omhoog groeide. Hij voelde zijn neus iets langer en spitser worden totdat het een mooie goudgele snavel was geworden met een zwarte punt. Als gauw was Kale veranderd van man naar havik van menselijke grootte. Hij opende zijn ogen en schudde zijn veren even. Het was een tijd geleden dat hij de vorm van een havik had aangenomen. Geruisloos zette hij zich af van de grond en steeg op. Stil zweefde hij door het luchtruim, voelde de koude wind door zijn veren gaan. Kale vloog omhoog maakte langzaam een sierlijke boog en stoof recht op Diva en Ephony af. Voordat hij hen zou raken trok hij op en landde voor hen. Hij veranderde terug naar mens en schudde de bruine veren uit zijn zilverblauwe haar. Hij keek even naar Ephony. 'Maar wat ik deed is in verband met een spreuk Diva' sprak hij tegen Diva en keek even kort haar kant op waarna hij terug keek naar Ephony. 'Laat maar eens zien wat je zelf al kunt' gebood hij haar.

Bij Diva's antwoord probeerde ze met succes haar gezichtsuidrukking normaal te houden. Iets waar ze niet zo trots op was. Waarom? Ze had vleugels, kón vliegen. In Ephony's gedachtenwereldje was dat een van de geweldigste dingen die je kon overkomen. Ze deed een stap of twee naar achteren toen Diva aan haar demonstratie begon. Ephony's grijsblauwe ogen gleden over de lederachtige vleugels die zich ontpopte, een soort vleugels die ze niet zo gauw had verwacht bij Diva. Maarja, zo goed kende ze haar ook niet, dus eigenlijk had ze niets te zeggen. Met haar hoofd in haar nek en haar ogen die gelijmt op het gestalte van Diva waren volgde Ephony elke beweging. Nog even en haar mond zou langzaam openzakken. Het zou misschien eventjes duren voordat zij zo wentbaar zou zijn in de lucht. Er lag een brede grijns op haar lippen, die ze zelf nog niet eens door had, waarbij haar ogen leken te fonkelen op het moment dat Diva lande. 'Wauw,' murmelde ze als compiment naar Diva. Toen zij zich op Kale richtte gleed haar blik lichtelijk verbaasd naar de leraar. Nog zoiets logisch waar ze zelf niet aan gedacht had. Haar handen op haar rug ineengevouwen keek ze geïntreseerd toe nadat Kale had gezegt dat het bij hem anders was. Met verwondelijke ogen keek ze toe hoe Kale een gehele transformatie onderging. Een brede lach, haar mond wat open en haar ogen groot van enthousiasme keek ze toe hoe Kale was geworden en erna de lucht in schoot. 'Zo kan het natuurlijk ook,' verzuchtte ze enthousiast tegen Diva, terwijl ze zelf met haar hoofd weer in haar nek alles in de gaten hield. 'Spreuk of niet, het ziet er fantastisch uit. Bij julie allebei,' sprak Ephony met lof, de gebruikelijke twinkeling in haar ogen. Toch zakte haar mondhoeken wat naar beneden en werd ze weer gehuld in de zichtbare zenuwachtige deken toen Kale besloot dat zij zelf eens moest laten zien wat ze kon. 'Oké.. niet teveel verwachten,' mompelde ze waarna ze haar jas uitdeed. Natuurlijk had ze er niet bij nagedacht, net zoals Diva, een goed shirt aan te doen. Maar ze had er nooit echt last van gehad, grote gaten. Ze haalde diep adem, was niet meer bang voor een stekende pijn door haar rug heen zodra de vleugels zich zouden ontvouwen, en concentreerde zich. In een vaag, wit licht ontvouwde zich twee witte vleugels. Toen ze zich geheel hadden gevormd klapte ze ze bijna automatisch uit om ze te strekken, waarbij haar blonde haren leken te wapperen. Met een lichte blos op haar wangen van zenuwen en een vage schaamte draaide ze een stukje van ze weg. Met een krachtige slag naar beneden waren haar voeten los van de grond. Een lichte glimlach vormde zich op haar lippen zodra het gelukzalige gevoel weer door haar heen stroomde, haar blik omhoog gericht en haar vleugels die een zacht, zoevend geluid maakte elke keer als ze zich bewogen. Zo'n zeven meter boven de grond bleef ze hangen, keek even naar beneden waarbij ze werd dwarsgezeten door een paar lokken haar die voor haar gezicht wapperde. Met volle concentratie begon ze, vloog paralel met de aarde, vergrote haar snelheid maar had duidelijk moeite met koers houden, evenwicht en alles soepeltjes in elkaar over te laten gaan. Scherpe bochten lukte haar niet, en elke wat krachtigere windvlaag leek haar uit koerst te blazen. Met een rood hoofd van inspanning en schaamte lande ze zachtjes op de grond. Dáár had ze wel mee geoefend, het landen. Haar vleugels klapte zich wat in, hingen ontspannen op haar rug waarbij Ephony zelf haar blik op de grond gericht hield. Geen woord kwam over haar lippen, ze zou het vanzelf wel merken.

{Sorry voor de late reactie hoor. Ik was ongelofelijk inspiloos}

Kale had Ephony kritisch bekeken toen zij liet zien hoe ver ze al was. 'Je landing is mooi,' zei hij toen ze weer met beide benen op de grond stond. 'Maar je moet niet tegen de luchtstromen vechten. Zij zorgen ervoor dat je stabiel en wendbaar blijft in de lucht. Jij verzet je tegen ze waardoor je instabiel wordt en geen scherpe bochten kunt maken. Je moet de wind onder je vleugels vangen. Probeer eens met gesloten ogen te vliegen en alleen de wind te voelen. Kijk of je verschillende luchtstromen kan ontdekken en erop zweven' zei Kale. Hij liep naar Ephony toe. 'Je moet de lucht hier gevangen zetten. Want de wind is het gene wat je in de lucht houd. Zonder kun je wel klapperen met je vleugels maar vliegen zal niet lukken. Bij windstil creëer je zelf de wind onder je door met je vleugels te slaan' zei hij terwijl hij op bepaalde plekken onder Ephony's veren drukte. 'Probeer maar eens' vervolgde hij en zette een paar stappen naar achteren zodat Ephony alle ruimte had om op te stijgen.