Trainen

Kalm liep er een blonde dame richting de gymzaal en ze geeuwde dan ook even kort. Het was ongeveer 4 uur in de morgend en ze kon dan ook niet eens slapen in haar bed. Ze zucht dan ook even diep en stiekem had ze ook nog eens iets te eten genomen vanuit de keukens. Haar ogen hield ze op de omgeving gericht en als ze bij de gymzaal aankwam liep ze rustig naar binnen. Ja, ze had een spreuk dat sloten open maakte en dat was dan weer eens erg handig. Haar kleren had ze wel meegenomen om te trainen en ze deed dan voorzichtig de deur weer dicht. Felicia richt zich even op de omgeving en toch liet ze het licht gewoon uit. Na een tijdje kleedde ze zich om en ze begon enkele hindernissen klaar te zetten. Algauw als dat gedaan werd begon ze te oefenen zodat ze haar lenigheid behield. Hoewel ze na lange tijd oefenen opeens struikelde en recht op haar linkerarm viel. Ze beet even op haar onderlip en ze schudde dan het hoofd. Na een tijdje oefende ze gewoon verder, maar haar arm begon wel wat pijn te doen. Ze keek even naar haar arm die wat opgezwollen was, al negeerde ze dat gewoon. Rustig plaatste ze alles terug, ookal ging dat moeilijk met één hand. Een zucht verliet haar keel en ze ging dan op de bank zitten. Ze kon amper iets optillen met haar arm en dus besloot ze het maar zo te laten.

Master Rude, die al eerder op school was aangezien hij nog de gymzaal moest dweilen, liep door de gangen naar de gymzaal. Hij zeulde gewoonlijk weer met zijn koffer waar bijna alles in zat wat hij voor zijn werk nodig had. Zijn papieren, dossiers van de leerlingen, namen, een kladblok (op aanraden van Master Savador) en natuurlijk zijn fluitje en sleutels van de gymzaal. Toen hij voor de deuren stond, deed hij zijn koffers open om de gymzaal sleutels te pakken, en legde één hand op de gymzaaldeur aangezien hij moest hurken. Tot zijn verbazing ging deze langzaam en krakend open. Was hij het nou vergeten dicht te doen? Afijn, hij kon in ieder geval binnen. Hij sloot zijn koffer, pakte zijn fluitje er eerst uit en deed die om zijn nek omdat hij die middag gym moest geven. Toen hij naar binnen liep viel zijn mond open van verbazing, er stonden toestellen, en niemand was binnen... totdat zijn blik gleed over een leerlinge die op een bankje zat. Even schrok hij, omdat hij dit niet verwachtte, zo vroeg in de morgen. Toen herkende hij deze dame; het was Felicia! Waarbij hij zelfs eerder al gym aan haar had gegeven! "Felicia..? Wat een verrasing!" Zei hij even verbaasd en blij, en ging naar haar toe, tot hij haar arm zag; opgezwollen en rood. "Hey, wat is er met je arm gebeurd?" Vroeg hij bezorgd, en ging naast haar op een bankje zitten. Hij keek verbaasd naar haar arm, en wachtte op een antwoord van Felicia.

Zalas was in de buurt van de gymzaal. Asb'el lag kalm om zijn schouders. Ineens gleed Asb'el van zijn schouders en schoot de gymzaal in. Zalas keek met fronsende wenkbrauwen naar hem. ''Asb'el, waar ga je naartoe'' zei hij zacht tegen hem. Hij zuchtte even en rende toen achter de slang aan. Hij volgde de slang de gymzaal in. Maar hij drukte zich tegen de muur toen hij zag dat er mensen in de gymzaal waren. Zijn amberkleurige ogen keken van de witte slang die naar binnen gleed naar Master Rude en Felicia die al binnen waren. ''Asb'el teacht ar ais'' siste hij zacht tegen de slang. Asb'el negeerde hem straal en gleed gefascineerd gewoon door.

Felicia keek op toen ze de leraar hoorde binnen komen en ze keek hem dan droogjes aan. "Er is niets gebeurd master." Zei Felicia dan tegen hem en ze keek dan naar de toestellen. Normaal zou ze die dingen opruimen, maar door haar arm ging dat moeilijk. Opeens zag ze een slang binnen komen en dan werd deze gevolgd door Zalas. Ze keek hem even aan en dan keek ze naar zijn slang. Ze vond de slang wel mooi en ze zucht dan even diep. Daarna stond ze op en ze liep naar de toestellen om ze opzij te proberen te leggen. Even kreunde ze van de pijn bij haar gezwollen arm en dus gaf ze het maar weer op.

Master Rude keek naar haar arm, en toen ze zei dat er niks was, kwam een lcihte frons tevoorschijn. "Nee, er is wel wat... ik heb hier zalfjes voor, die je kunt gebruiken met een nat, koud, washandje. Anders blijft het opgezwollen..." zei hij kalm, en had niet in de gaten dat Zalas er ook was, tot hij plots iets in zijn ooghoeken zag kruipen... Master Rude keek er vlug naar, en schrok zich wild; een slang! In de gymzaal?! Master Rude stond op, en vreemd genoeg zag hij dat Felicia dat ook deed, maar niet eens geschrokken van de slang. Pas later besefte hij dat het de slang van een leerling, genaamd Zalas was. "Ah..." zei hij meer in zich zelf, en keek naar Felicia (totaal niet wetend dat Zalas bij de deur stond.) "Nee, lieverd, ik ruim alles wel op, ga jij maar zitten, dan haal ik zo een nat washandje met een zafje wat gegarandeerd werkt..." zei hij tegen Felicia, en keek naar de slang. Wat een nieuwsgierig beestje is het eigenlijk... een geschubte vriend hebben is leuk, maar Master Rude zelf had een gevederde vriend! Hij keek naar Felicia, en wachtte op haar antwoord, want hij wou niet dat één van de leerlingen met pijn iets deden...

Zalas bleef even weifelend bij de deur staan. Felicia had hem nu toch al gezien en hij moest Asb'el terug halen. Hij liep kalm de gymzaal in en keek even van Master Rude naar Felicia. Daarna keek hij naar Asb'el die hem schuldbewust aanstaarde. ''Asb'el, beidh tú Anois éist liom. Tar anseo, a gceart anois'' zei hij langzaam. Het was oud- Shadraans. Bijna het enige waar Asb'el naar luisterde. Vertaald betekende het dit: Asb'el, nu ga je naar me luisteren. Kom hier, nu meteen. Zijn stem klonk ineens zwaarder dan normaal. Als van een volwassene. En zijn uitspraak klopte precies waaraan te merken was dat dit niet iets was wat hij later geleerd heeft maar een taal die hij van oudsher al beheerste. Asb'el keek Zalas nog even schichtig aan maar glibberde toen langzaam terug naar Zalas, om zijn been, naar zijn schouders. De amberkleurige slangen ogen keken weer naar Master Rude. ''Sorry dat ik zo binnen kom lopen'' zei hij nog steeds met een zware stem al klonk er nu een zwaar accent doorheen van de taal die hij eerder sprak. Hij schraapte zijn keel even. ''Ik ga maar weer eens'' vervolgde hij. Zijn stem klonk nu weer gewoon, als die van een achttien jarige zonder accenten.

Deshas stond in de schaduw van de deur. Zijn zwarte ogen keken naar Felicia en Zalas in de zaal. Eigenlijk was hij hier vanwege Zalas omdat hij hem nog moest spreken maar zag toen hij hier eenmaal aangekomen was, ook Felicia. Ook een of andere nieuwe leraar wiens naam hij nog niet kende. Deshas liet het maar voor wat het was en maakte zich zichtbaar. Hij bleef wel tegen de deurpost geleund staan. ''Zalas, is gá dom a labhairt'' zei hij kalm. Normaal gesproken zou hij in de internationale taal tegen Zalas gesproken hebben. Maar dat was iets wat niet iedereen hoefde te weten vandaar dat Deshas overschakelde naar het oud- Shadraans.

Master Rude liep naar Felicia, en zei nog eens: "Ga maar zitten, zo ga ik even een zalfje voor je arm pakken... het helpt echt... zei hij, en keek naar de toestellen die er stonden. "Ik ruim dit zelf wel op..." zei hij met vanuit zijn ooghoeken kijkend naar de slang van Zalas. Plotseling hoorde hij een zware stem achter hem, die onmogelijk van Felicia kon zijn... even stopte hij, en draaide zich vlug om. De slang gleed nu naar iemand, en toen zag hij Zalas, die zijn verontschuldigingen aanbood. "Ah, Zalas, dat geeft niet... was je slang opntsnapt?" Vroeg hij met een glimlach en met een blik naar de slang. Wat een prachtslang was het! Toen keek hij weer naar Zalas, en voor Master Rude nog iets kon zeggen zei hij dat hij ging. "Oké, en houd je slang in bedwang..." zei hij met een grijns, en keek Zalas na, maar... vreemd genoeg stond daar nóg iemand... toen hij uit de schaduw kwam keek hij naar iemand waarbij Rude hem nog niet kende... hij zei iets in het oud-Shadraans, wat Master Rude niet verstond. "Hallo jongen..." zei hij vrolijk, en keek naar Deshas. Hij had hem nog nooit eerder hier gezien... vreemd eigenlijk... geduldig wachtte hij op enige kick van de jongen...

Felicia keek wat ongemakkelijk toen de leraar haar lieverd noemde en in haar ogen mocht enkel Deshas dat doen. De pijn in haar arm was wel ondraagzaam, maar dat probeerde ze niet te laten merken. Haar blik ging even naar Zalas en voor ze het echt door had dat Deshas er ook was. Toen de leraar vertelde dat ze moest gaan zitten bleef ze staan en toen ze de stem hoorde van Deshas keek ze om naar hem. Ze wou hem bijna om de hals vliegen, maar dat deed niet. Voor even keek ze naar haar arm en toen ze de leraar jongen hoorde zeggen tegen Deshas kon ze zich even niet inhouden van het lachen. Kalm liep ze naar Deshas toe en ze drukte hem vluchtig een kus op de lippen. Daarna bracht ze haar mond naar zijn haar en ze beet even in zijn oorlel om hem te plagen. "Hallo lieverd van me." Fluisterde ze in zijn oor en ze keek hem dan aan. Al verbergde ze haar arm voor hem, om te voorkomen dat hij bezorgd zou worden om haar. Niet dat ze wist of hij wel bezorgd zou zijn, maargoed ze voorkwam het liever.

Zalas schudde zijn hoofd kalm. ''Als Asb'el een reden heeft weg te gaan laat ik hem meestal wel. Daarom snap ik niet waarom hij nu hierheen ging'' zei hij. Asb'el siste zachtjes en Zalas draaide zich met een ruk om toen hij een andere stem hoorde Hij keek recht in de ogen van Deshas en ontspande wat evenals Asb'el die nu ook niet meer siste. Hij wachtte een paar tellen voor hij Deshas antwoord gaf. Met het terug roepen van Asb'el had hij zichzelf al een keer verraden dus waagde hij het nu niet om zelf ook in het oud- Shadraans te gaan praten. Het was immers een uitgestorven taal sinds de internationale taal was gekomen. ''Waarover.....Heer?'' zei hij en wist nog net op tijd Deshas' titel aan zijn vraag toe te voegen. Over het algemeen sprak hij hem gewoon aan met Deshas. Zalas kende hem waarschijnlijk langer dan die dan ook hier, op Kataro na misschien. Maar Zalas kende Deshas al nog voordat hij Heer der Duisternis was geworden. Maar nu ze in gezelschap van anderen waren leek het Zalas wat toepasselijker om Deshas met zijn titel aan te spreken. Hij keek even toe hoe Felicia hem een kus gaf. Hij keek Deshas kort grijnzend aan met een veel veelbetekenende blik in zijn slangen ogen.

Deshas' zwarte ogen werden in een keer fel rood en keken de man even aan toen hij jongen tegen hem zei. Zo was hij al jaren niet meer genoemd. En dat voor iemand die al ouder was dan driehonderd. Zelfs zonder die driehonderd jaar was hij nog steeds een volwassene met minstens dertig jaar. Hij kon het niet weten Deshas zei een stem zacht in zijn achterhoofd. Langzaamaan werden de rode ogen weer zwart. Hij gaf Felicia een kus terug toen zij hem er eentje aan hem gaf maar hield haar tegen door zijn arm om haar middel te slaan. Zonder zijn blik af te wenden van Zalas en de andere man boog hij zich een beetje naar haar toe. ''Straks wil ik weten wat jij met je arm gedaan hebt'' zei hij zacht. Hij had haar arm wel al gezien. Ze blik ging weer naar Zalas toen hij zijn stem hoorde. ''Het zijn dingen die ik liever prefeer onder vier ogen met je te bespreken'' vervolgde hij kalm.

Felicia sloot even de ogen toen ze een kus terug kreeg en ze hoorde dan zijn woorden opeens. Voor even wist ze niets te zeggen, maar aangezien hij het toch vroeg zou ze het hem wel zeggen. Al voelde ze zich wel nogal klungelig op dat vlak, hoewel dat ze haar evenwicht was verloren. "Uhm ok dan." Zei ze dan ook zacht terug en ze keek dan even kort naar haar arm. Kalm bleef Felicia staan bij Deshas en ze keek dan kort naar Zalas. Toch richt ze alweer haar blik op Deshas. Ze hoopte maar dat die leraar niet zou gaan zeuren over haar arm, aangezien ze ook wel naar de ziekenzaal kon gaan hiervoor. Haar ogen sloot ze alweer voor een korte tijd, omdat ze weer wat last kreeg van haar arm. Voor even beet ze gelijk ook op haar onderlip.

Master Rude keek naar de onbekende jongen in de deuropening, en toen Zalas tegen hem sprak met 'heer', keek hij even verbaasd, en keek naar Deshas. "Och, wie bent u dan wel niet?" Vroeg hij aan Deshas, want als iemand hem 'heer' noemde, moest het wel een hoge rang hebben... een hoge rang in het leven! Master Rude keek even naar Felicia, haar arm was opgezwollen, en toen Deshas haar zoende, wist hij het al gelijk: ze waren partners. Master Rude verzonk zich even diep in gedachten, de vraag of ze moeten gaan of niet... want Felicia heeft last van haar arm... ach, ze kunnen wel heel eventjes gaan... "Goed..." zei hij, en hij keek naar Felicia. "Gaan jullie maar, als het echt zó belangrijk is..." zei hij met een knikje, en keek naar Felicia. "Doe je voorzichtig aan met je arm, en kom je zo terug? Dan zal ik in de tussen tijd dat jullie weg zijn, iets pakken wat de pijn verzacht..." zei hij, maar niet-wetend waar ze naar toe gingen. Hij keek naar Zalas, Deshas, en Felicia, en keerde zich toen om, en ging zijn papieren voor de volgende les die hij vanmiddag zou hebben alvast pakken en zo klaarzetten. Toch vond hij Deshas maar raar, wat zou het dan zijn, als ze hem 'heer' noemde..?

Deshas zag vanuit zijn ooghoeken al de verbaasde blik van de man. Kennelijk had hij het vreemd gevonden dat Zalas hem had aangesproken met Heer. Dat liet hem besluiten zichzelf maar even voor te stellen. ''Excuses, ik ben het niet meer zo gewend mezelf voor te moeten stellen. Mijn naam is Deshas Vincenzo Sagramour Zyrich. Ik ben de Heer der Duisternis en Legendarische Magican van Shadra'' stelde hij zichzelf voor. Het was wel ontzettend lang geleden dat hij dit allemaal had gezegd. Als hij niet beter wist dan was hij zijn doop- en achternamen allang weer vergeten. ''Maar mijn naam is zo'n beetje in elk geschiedenis boek terug te vinden dus ik laat mijn titels over het algemeen achterwegen'' vervolgde hij droog. Zijn zwarte irissen gingen weer naar Zalas. ''Schiet eens op Zalas. Ik heb niet de hele dag de tijd. Ik heb wel betere dingen te doen'' zei hij ietwat ongeduldig. Het duurde hem allemaal zo lang.

Zalas rolde even met zijn ogen. ''Wauw, dat zijn titels die ik al heel lang niet meer gehoord heb Sagramour'' grijnsde hij met niet gemeend sarcasme. Hij kon hem nu niks meer schelen dat hij zwaar met oud- Shadraans accent sprak. Ook zijn stem was te zwaar voor een 18 jarige. Hij klonk veel te volwassen. De valse grijns werd nog breder toen Deshas zo ongeduldig reageerde. ''Kom op dan opschepper. Ook ik heb wel meer dingen te doen vandaag'' zei hij. Hij keek even naar Asb'el die hem zacht iets in zijn oor siste. ''Ik weet het, houd je koest jongen'' suste Zalas hem zacht. Hij keek even naar Master Rude, vervolgens naar Deshas. Daarna liep hij de gymzaal uit. Bij de deur keek hij om naar Deshas. ''Nou hoe zit het Sagramour? Of zit die driehonderd jaar verstening nog steeds in je benen?'' vroeg hij grijnzend.

Felicia keek beide mannen aan en dan even naar de leraar. Ze zucht dan ook even diep en ze sloot kort de ogen. Na een tijdje hoorde ze wel de woorden die Zalas en Deshas vertelden tegen elkaar, maar verder gaf ze er geen aandacht aan. Simpelweg omdat het haar zaken niet waren en dus keek ze maar wat in het rond. Ze richt haar blik even op haar geliefde en ze glimlachte dan even zacht. Al verdween die glimlach vrij snel door de pijn die ze voelde en dus beet ze wat op haar onderlip. "Master ik ga wel naar de ziekenzaal hiervoor en wilt u zo vriendelijk zijn mij geen lieverd meer te noemen." Zei ze dan een beetje te nijdig en ze snoof dan ook even kort. Ze had altijd een hekel aan mensen die haar 'lieverd' noemde, maar enkel haar geliefde had hier dan ook toestemming voor. Haar ouders deden dat ook, maar dat lag anders. Na een tijdje liet ze Deshas los en liep ze zelf naar de deur toe. Ze zou naar de ziekenzaal gaan hiervoor en die leraar moest haar niet gaan helpen. Ze wist na enkele keren de weg héél goed en ze zou sowieso geen hulp gaan aanvaarden van iemand die ze niet goed kende.

(Sorry voor late reactie, maar ik was een week in spanje)

PROFILE MAGICIAN

» Trainen.
» Trainen??
» Trainen met de zwaarden
» Trainen en voorbereiden
» Ephony trainen.

Trainen

Trainen

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen