Trainen??

Ze keek door het raam naar buiten en zuchtte. De nacht was weer gevallen en het maanlicht verspreidde haar licht over de witte sneeuw die zover uitstrekte dat je alleen nog maar wit zag. ‘Ach, wat kan het mij ook schelen.’ Ze greep gauw haar mantel die aan de kastdeur hing en sloeg hem om haar schouders. Met een snelle en lichte pas liep ze door de gangen en sloot de deur van de etage zachtjes. Ze kreunde zelf inwendig toen ze de deur alsnog hoorde kraken zoals die altijd deed en draaide zich snel om. Ze drukte zich in een gangetje tegen de muur toen er iemand door de gangen liep. Zodra die voorbij was snelde ze de trappen af en schoot door de deur naar buiten. Daar bleef ze even staan en genoot van de frisse nachtlucht. Het was buiten aardig koud, maar niet zo koud dat het -10 graden vroor. Ze liep als vanzelf naar het bos en begon daar te rennen. Ze sprong over omgevallen bomen en stronken die in het pad lagen totdat ze na een paar minuten aan het einde van het bos kwam. Hier was een open plek en iets verderop zouden de eerste brokstukken van de ruines liggen. Ze liep naar het midden van de plek en begon wat simpele dingetjes te doen. De luchtstromen om haar heen liet ze kouder worden en dan weer zo warm worden alsof ze in een sauna zat. Ze liet de wind door de bomen waaien met een kalme blik, maar vervolgens leek het alsof er een orkaan was. De sneeuw werd van de bomen geblazen om dan weer kalm op de grond te belanden. Ze wilde graag iets oefenen met haar krachten, maar had er nog geen zin in. Ze maakte een plekje sneeuwvrij en ging liggen. Ze keek naar de onbewolkte hemel en keek naar de sterren die ze zag. In sommige sterren kon ze ook beelden herkennen, maar ze kende er maar een paar en wist niet zeker of ze de goede zag. Ze blies zachtjes haar adem uit en viel bijna in slaap doordat ze helemaal niets hoorde.

Voor mij en Ace!

Ace keek uit het raam, het was een mooie nacht. Hij klom het raam uit, maar, in plaats van het dak op te klimmen, zoals gewoonlijk, klom hij naar beneden. Toen hij na een tijd klimmen eindelijk met zijn voeten op solide grond stond, begon hij te rennen. Diep in het duistere bos stopte hij en ging op 1 knie. Hij legde zijn hand op de grond en gebruikte de schaduwen van het bos om de omgeving af te zoeken. Hij stopte bij de randen van het bos en maakte een schild, zodat niemand meer binnen zou kunnen komen. Hij was veilig; niemand zou hem voorlopig zien. Hij trok zijn zwaard uit de schede op zijn rug en deed vervolgens zijn jas en zijn tanktop uit. Hij legde zijn zwaard op de grond en ging weer op 1 knie. Hij maakte een dozijn handbewegingen en legde vervolgens zijn hand op de grond, waarna er uit de schaduwen exacte klonen van hemzelf ontstonden. Allemaal gingen ze in een rij staan voorbereid om aan te vallen, met getrokken zwaard. Ze kwamen 1 voor 1 op Ace af en elke was net iets sterker dan de vorige. Bij de laatste was zijn kracht gelijk aan die van Ace en vielen ze elkaar op volle kracht aan. Slag na slag ging voorbij voordat de Ace-kloon Ace overkwam. Door zijn constante voeding op schaduwen ging zijn kracht niet achteruit, terwijl Ace steeds meer uitgeput werd. De kloon trapte hem weg en hij brak door het schild dat hij om het bos had gecreëerd, waardoor dat verdween. De kloon was klaar, hij had Ace verslagen. Zijn taak was voltooid. Hij bracht Ace zijn jas en shirt en verdween in de schaduw waar hij uit was gekomen. Ace legde de jas en de shirt op de grond en keek rond. Een open plek, ergens tussen het duistere bos en de oude ruïnes. Hij ging op zijn armen en begon op te drukken.

(ik heb trouwens besloten dat 2 verschillende Jenova's in mijn verhaal verwarrend kan worden, dus mijn feniks heet weer Maïko)

Terwijl ze zo lag en bijna in slaap was gevallen hoorde ze een geluid. Ze kwam overeind en liet haar oren de geluiden opvangen. Iemand was hier in de buurt en duidelijk iets aan het doen. Ze ging zitten en sloot haar ogen. Ze maakte een rond schild om zich heen en liet die langzaam uitbreidden. Door zo het schild te laten uitbreidden kon ze van alle kanten voelen wat er was en of er misschien iets was. In de cirkel was het stil. Je hoorde geen enkel dier en de wind die buiten het schild door de bomen waaide was totaal weggevallen. Het was een bescherming en een tastmiddel. Zo kon ze niet zomaar worden aangevallen, maar de aanvaller wel aan horen komen. Haar vermoeden werd bevestigd toen het schild stopte. Het had een levend organisme gevonden. Ze besloot het schild die kant op uit te breidden en liet het schild over de persoon heen glijden. Het enige verschil wat hij zou kunnen merken was dat het doodstil was geworden, maar verder niets. Hij zou het schild niet over zich heen voelen gaan omdat de lucht dat niet toeliet. Ze voelde iets bekends aan de manier waarop het schild over het lichaam heen ging en opende haar ogen. Ze liet het schild vallen nu ze wist waar hij was en stond op. Zodra ze dichterbij kwam zag ze ook wie het was. Het was Ace die daar aan het trainen was. Hij was zichzelf aan het opdrukken en ze keek ongegeneerd toe. Ze keek naar zijn gespierde bovenlijf die door trainingen zoals deze goed in vorm werd gehouden, naar zijn armspieren die werden aangespannen door de manier waarop hij zichzelf opdrukte. Ze kruiste haar armen over elkaar en bleef rustig toekijken totdat hij haar zou opmerken. Ze was benieuwd hoe lang dat zou duren.

Ace, in het proces van opdrukken, tilde zijn benen op, waardoor hij in een handstand stond, in deze positie begon hij zichzelf weer op te drukken, nu zijn volle gewicht dragend. Ace liet zijn gedachten varen en trainde er gewoon op los om te kijken hoe lang hij zou kunnen volhouden. Na een tijdje liet hij zichzelf in een brug vallen en stond daarna weer op. Uit zijn ooghoeken zag hij Romance, terwijl hij naar een grote boom liep, maar hij liet haar nog maar even van de show genieten, zijn dagelijkse training was toch nog niet klaar. Hij hing met zijn benen aan een tak en begon buikspieroefeningen te doen, zich van een hangende positie tot een gespannen positie trekkend. Hij maakte na ongeveer 50 van deze bewegingen een achterwaartse salto, waardoor zijn voeten weer op de grond kwamen. Hij liep terug naar waar hij eerder had opgedrukt en zijn ogen draaide weg, terwijl zijn oogleden zich sloten. Hij liet zichzelf vallen, maar op een manier dat het leek alsof hij zojuist bewusteloos was geraakt. Toen hij eenmaal op de grond lag bleef hij zo stil mogelijk liggen en hield hij zijn ademhaling zo rustig en voor langzaam mogelijk.

- Ik ga er maar vanuit dat Cerberus me in mijn arm heeft gebeten.

Ze keek gewoon rustig toe en wist niet of Ace haar wel of niet had gezien. Ze ging er van uit dat het niet het geval was, want ze had niets gezien dat daarop leek. Ze keek bewonderend toe. Zij zou zoiets nooit kunnen . Niet dat ze het zou willen, maar zelfs al zou ze het willen dan had ze voor zoiets de discipline niet. Ze ging maar in de sneeuw zitten wachten totdat hij haar zou ontdekken. Oke, nou die salto zou ze dan wel weer kunnen, maar dat lag meer aan haar luchtmagie dan op eigen kracht. Ze voelde meer dan dat ze zag wat Ace deed en kwam geschrokken overeind. Ze liep naar hem toe en liet zich op haar knieën vallen bij zijn borst. Was hij nou echt bewusteloos? Ze keek verbijsterend toe. Ace? Bewusteloos? Ze wist wel een manier om hem wakker te maken, maar terwijl ze zich voorover boog dacht ze aan een andere manier. Dan kon ze meteen datgene oefenen waarvoor ze deze kant op was gekomen. Ze ging rechtop zitten en strekte haar armen uit. Ze kreunde even zacht. Ze had nog steeds last van de beet van Cerberus. De wond was aan de buitenkant bijna niet meer te zien, maar aan de binnenkant was het nog niet helemaal geheeld. Toch zette ze door. Ze sloot haar ogen en stelde de lucht voor die gevangen zat onder en in de sneeuw. Haar armen bracht ze naar beneden en op het moment dat ze haar armen voorzichtig naar boven bracht had ze structuren gevormd tussen de luchtmoleculen zodat ze dicht bij elkaar bleven zitten en de sneeuw konden dragen. Het was lastig om die structuren te vormen en de sneeuw zo over te dragen. Als ze het bij zichzelf moest doen dan had ze er totaal geen probleem mee, maar bij een ander voorwerp wel en daar was ze nu op aan het trainen. De arm waarin ze was gebeten begon te trillen en ze beet op haar lip om haar concentratie erbij te houden. Zodra de sneeuw op goede hoogte was, bracht ze haar linkerhand in de richting van zijn hoofd. De lucht onder de sneeuw gehoorzaamde haar en de sneeuw kwam op zijn voorhoofd te liggen, maar de sneeuw die ze met haar andere hand onder controle had viel weg. Haar arm had niet genoeg kracht om het vast te houden. Ze onderdrukte een pijnkreet en het enige wat te horen was, was een ingehouden kreet.

PROFILE MAGICIAN

» Trainen.
» Trainen
» Trainen met de zwaarden
» Trainen en voorbereiden
» Ephony trainen.

Trainen??

Trainen??

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen