Zalas liep met kalme passen door de gang. Hij was een beetje vermoeid maar toch liep hij stevig door. Hij moest en zou Ephony zien. Halverwege de etage ton hij achter zich iets hoorde en draaide zich kalm om. Er verscheen een lichte glimlach om zijn lippen toen hij Asb'el zag. 'Ik ga alleen maar naar Ephony hoor' zei hij. Eigenwijs gleed Asb'el naar Zalas toen en ging om zijn nek liggen. Zalas keek hem even hoofdschuddend aan maar liep toen verder. Toen hij voor de deur van de etage van Puffoon stond haalde hij even diep adem. Shadranen werden niet altijd met open armen begroet op andere etages. Hij drukte de klink naar beneden en ging naar binnen. Zijn amberkleurige ogen zochten in eerste instantie Ephony. 'Ephony?' riep hij uiteindelijk door de etage in de hoop dat ze er was.

Boven op de meisjesslaapkamer was Ephony haar spullen aan het opruimen. Zelfs in een bijna geheel lege slaapkamer had ze het voor elkaar gekregen haar eigen kleine hoekje wat minder leefbaar te maken. Ze was geen sloddervos, eerder een regeltante als het om netheid ging. Maar met haar drukke schema op school en alles eromheen was ze toch voor een moment uit dat kadertje gekropen. Ze vouwde net een van haar shirts op om deze in de kast te leggen toen een bekende stem haar oren berijkte. Haar gezicht vloog op, draaide zich gelijk om naar de deur toen ze Zalas herkende. Voor een moment begon haar hart wat sneller te kloppen, verschillende redenen golfde door haar heen. Langzaam legde ze het shirt weg, staarde even naar haar handen die nog op de stof lagen. De etage klonk nu beangstigend stil, zelfs Laurens grapjes en grollen en zijn soms hinderlijke slurp of smakgeluiden waren niet hoorbaar. Ze rechtte haar rug, haalde diep adem en liep de grote zaal af. Boven aan de trap keek ze met een flauw glimlachje naar beneden. 'Zalas?' klonk het vragend, alsof ze wilde vragen wat hij hier deed.

Zalas keek op toen er een deur open ging die naar een van de slaapzalen leidde. Het was niet moeilijk dat uit te vinden aangezien de Shadra etage precies dezelfde indeling had. Automatisch verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij Ephony zag. 'Had je iemand anders verwacht?' vroeg hij plagend omdat ze zijn naam op zo'n toon had gezegd van ''wat doe jij nu weer hier?''. Tot grote schrik en protest van Asb'el zette Zalas zich af en greep de bovenste trede beet en hees zichzelf op zodat hij nu tegenover Ephony. Enkel de trapleuning zat tussen hen in. Zalas leunde op de trapleuning terwijl Asb'el nijdig in zijn oor siste. Zalas lachte enkel zachtjes om de schrikreacties van de slang. 'Niet zo kwaad zijn. Zo'n diepe val is het niet als het me niet gelukt was' zei hij tegen de slang. Zijn blik ging weer terug naar Ephony. 'Hoe gaat het met je? Het spijt me dat ik je niet eerder op kon komen zoeken' zei ze zacht tegen haar.

Wat verschrikt deed Ephony een stap achteruit toen Zalas vanuit een sprong plots aan de zijkant van de trap hing. Met een hand op haar borst keek ze hem flauw glimlachend aan. 'Ik ben het met Asb'el eens,' glimlachte ze nog wat geschrokken van zijn actie. Ze draaide haar lichaam wat naar hem toe, sloeg haar handen voor zich in elkaar en keek even naar haar voeten bij zijn woorden. 'Gaat wel goed...' mompelde ze wat afwezig bij zijn woorden. Ze tilde haar kin op en haalde er een zekerdere glimlach op haar lippen. 'Maakt niet uit, heb het erg druk gehad,' antwoorde ze hem, waarna ze de trap af liep. Met een zachte plof liet ze zich op de bank vallen, trok haar knieën op en sloeg haar armen om haar benen heen. 'Hoe is het met jou?' vervolgde ze het beleefde praatje.

'Kies zijn kant maar weer. Ik win het ook nooit van je' zei Zalas quasi geërgerd zijn laatste zin tegen Asb'el. Hij keek haar even met een lichtelijk bezorgde blik na toen ze de trap af liep. Ze leek hem wat afwezig. Hij klom weer voorzichtig naar beneden en liep ook naar de bank om naast Ephony neer te ploffen. 'Het gaat wel goed. Ik heb het ook wat druk gehad' zei hij zacht op haar vraag. Hij keek haar even aan. 'Is alles wel goed?' vroeg hij zacht. Ze streek voorzichtig een lok blond haar achter haar oor. Asb'el was van zijn schouders gegleden en opgerold op zijn schoot gaan liggen.

Toch krulde haar mondhoeken omhoog in een vrolijke grijns bij Zalas quasi geïrriteerde woorden. Toen ze op de bank zat legde ze haar hoofd schuin op haar knieën om hem aan te kijken toen hij haar antwoorde. Bij zijn vraag, en toen zijn vingers langs haar wang gleden doordat hij een lok uit haar gezicht haalde gleed haar blik weer van hem af. 'Mja, misschien,' beantwoorde ze hem wat afwezig. Hoe moest ze ingodsnaam zeggen dat ze al dagen met een onlekker gevoel liep sinds alle afgelopen dingen die er gebeurd waren. 'Nog wat van die Organisatie gehoord?' begon ze zachtjes om het onderwerp maar aan te snijden, haar stem en houding duidelijk afstandelijk zodra haar geest zich vastnestelde met dit. Ze drukte het bijna beangstige gevoel weer weg, wilde die niet de kop op laten steken.

Zalas was niet tevreden met Ephony's afwezige antwoord. Zijn schouders waren ongemerkt een paar centimeter naar beneden gezakt. Hij schudde zijn hoofd na haar vraag. 'Nee. Maar ik weet niet zo zeker of dat een goed teken moet zijn of niet' antwoordde hij haar zacht. Zalas draaide zijn lichaam iets meer naar Ephony toe waardoor Asb'el gestoord op keek. Zalas trok zich niets van de witte slang aan. Zijn blik was op Ephony gericht. 'Wat is er nou met je? Sinds dat gedoe met Finnegan ben je afwezig en afstandelijk. Je kunt me alles vertellen Eph. Ik zal niet vooroordelen, ik zal je niet haten of wat dan ook. Maar ik raak hier depressief van want ik weet niet of ik je kan helpen en hoe ik je in Lilith's naam dan zou kunnen helpen' zei hij, zijn blik doordringend.

Ephony knikte, ietsjes afwezig omdat haar gedachtes niet geheel naar haar vraag en zijn antwoord gingne, toen Zalas haar antwoorde over de Organisatie. 'Inderdaad misschien niet zo goed,' mompelde ze erachteraan, haar blik af laten glijdend naar de grond voor de bank. Toen Zalas zich naar haar toe draaide tilde ze haar hoofd wat op en keek hem een tikkeltje vragend aan. Bij zijn woorden veranderde haar blik in een pijnlijke en bijna droevige blik. Ze draaide haar hoofd weer van hem weg, sloot haar ogen voor een moment. 'Jij bent het niet, Zalas. Ik ben het die verward is...' kwam de cliché zin eruit voordat ze er erg in had. 'Maar... in het begin was alles magisch. Het leek een sprookje waarin ik leek te zijn beland. Iemand die me zag staan op een andere manier, jíj die me zo zag. Maar hoe dichter ik bij je kwam... hoe meer angst en pijn het me heeft bezorgt. Het is niet jij, maar de situaties waarin wíj terrecht komen. Situaties als Finnegan, tot situaties waarin iemand voor mijn ogen doorboord word,' haar ogen hadden zich opgevult met tranen, haar handen kampachtig om haar benen geslagen waarbij haar knokkels wit werden. 'Ik ben niet zoals jij opgegroeid. Ik ben in een liefdevolle omgeving, vol rust, vrede en liefde. Dood, verderf, pijn, bloed; dat alles heb ik nooit in deze maten meegemaakt. Ik hou van je, maar deze liefde is afgezwakt door de pijn en angst die zich in mij groeid. Je móet begrijpen dat dit alles niets met jóu te maken heeft. Ik bedoel, je bent een lieverd, je hebt een warm hard voor de mensen waarvan je houd, je kan een meisje zich zo speciaal laten voelen. Ik denk alleen dat ík de gene ben die niet in het plaatje thuishoort,' ze had haar stem krampachtig verheft bij het moment dat ze hem duidelijk wilde maken dat het niet aan hem lag, had hem smekend aangekeken waarbij haar ogen zich nog eens gevuld hadden met tranen, maar haar stem was afgezwakt waarna ze in een pijnlijke stilte viel. 'Ik denk niet dat ik dit vol kan houden,' fluisterde ze als laatste, draaide haar gezicht van hem weg. De pijn in haar hart en ziel dat ze dit had moeten zeggen, had moeten doen naar iemand zoals híj. Ze hield van hem, maar niet genoeg om in deze situatie te blijven. Niet om zijn partner te blijven. Hij verdiende beter, iemand die hem kon steunen in plaats van hem telkens over zijn schouder te laten kijken of zij nog wel oke was en leefde.

Zalas bleef Ephony aankijken maar haar woorden deden pijn. Nog veel meer pijn dan elk zwaard dat hem ooit geraakt had. Die pijn was ook uit zijn ogen af te lezen. 'Ik wist niet dat het je zo dwars zat' begon hij zacht met afgewende blik. 'Ik hou van Ephony. Meer dan wat dan ook. Al die jaren dat ik mezelf in leven hield, als een parasiet die energie van anderen steelt, dacht ik zo datgene te kunnen ontlopen waar ik de meeste vrees voor had, de dood. Maar toen leerde ik jou kennen en besefte ik dat ik al die tijd allang dood was. Ik had een eeuwig leven maar het was leeg. Maar toen kwam jij in mijn leven. En vanaf dat moment voelde ik pas weer elke hartslag die het bloed door mijn aderen laat pompen. Ephony, voor jou zou ik zelfs mijn vermogen om eeuwig te kunnen leven opgeven' zei Zalas met trillende stem. 'Ik kan niet veranderen wie ik ben. Maar als het jou gelukkig maakt stop ik met vechten, voorgoed. Als ik jou maar niet hoef te verliezen. Alsjeblieft laat me niet opnieuw sterven. Dat overleef ik niet' fluisterde Zalas schor en keek Ephony haast smekend aan.

Bij zijn zachte woorden durfte ze niet op te kijken, hield haar kin steunend op haar knieën en haar gepijnigte blik op haar tenen die net over de rand van de bank klemde. Haar knokkels leken nog witter te worden toen de kracht op haar handen toenam op het moment dat Zalas verder sprak. 'Zalas, zeg dat niet,' fluisterde ze waarbij ze met alle macht haar tranen in bedwang probeerde te houden. Bij zijn bijna wanhopige woorden tilde ze haar hoofd op, trilde haar handen bijna en keek ze hem droevig aan. 'Hoe graag ik het ook wil...' probeerde ze fluisterend met een haperende stem te beginnen. 'Misschien zou je er nu niet mee inzitten, maar het zou mij kapot maken als ik wist dat ik niet dezelfde liefde terug kan geven aan jou. En daar zul jij ook kapot aan gaan. Ik ga jou niet veranderen, dat wíl ik niet. Jij bent wie je bent, en je verdient iemand die je gevoelens wel in volle glorie kan beantwoorden,' vervolgde ze hulpeloos, haar hand op de zijne gelegt en met een al even smekende blik in haar ogen, proberend hem te laten begrijpen hoe zij in deze pijnlijke situatie stond. 'Het spijt me, je wilt niet weten hoeveel. Maar ik kan de zwarte deken die de gebeurtenissen over mijn gevoelens heeft laten glijden niet weg halen... niet zolang er een grote kans is dat die deken alleen maar dikker kan worden. En dit is niet jou schuld, maar mijn eigen onervaren leven,' eindigte ze, waarna ze haar tranen niet meer tegenging en ze langs haar wangen stroomde. Haar handen gleden naar haar nek, maakte de prachtige ketting los en hield hem voor het laatst even in haar handen. Voor een moment staarde ze ernaar, maar toen haar tranen haar blik vertroebelde en de ketting bevochtigde pakte ze Zalas had, legde de ketting erin en sloot zijn vingers er zachtjes omheen. 'Vind iemand die je gevoelens kan beantwoorden, ik wéét dat zij er is,' ze tilde haar kin weer op, haalde diep adem en keek voor het laatste keer diep in Zalas ogen. 'Het doet me ongelovelijk veel pijn om je dit aan te doen, maar het gaat tegen mijn principes in om je voor te liegen, je te laten denken dat ik nog steeds in dat sprookje leefde. Want dat heb je me aangedaan, je hebt me in een heerlijk sprookje laten leven. Daarvoor wil ik je bedanken,' fluiserde ze waarna ze haar hand weer terug legde, haar voeten van de bank liet glijden en in stilte naar haar knieën staarde.