big problem

Mizore had voor de zoveelste nacht slecht geslapen. Bij iedere les werd ze steeds sjagerijniger en haar gedachte begon haar mond te spelen. Met geforseerde snelle passen liep ze naar de kamer waar Savador sliep. Ze had het nog tegen niemand gezecht omdat ze volgens haar alleen Savador was die het wist en misschien Zalas. Halve wegen naar zijn kamer stopte ze. De pijn in haar gevrigten deden zo zeer. Ze zakte op een vensterbank neer. Tranen schoten in haar ogen, maar ze moest en zal naar Savador. Het maakte nu tog niet meer uit welke kant ze op liep het was even ver. Langzaam en houterig stond ze weer op en liep wat hinkend verder naar zijn kamer. Bij de kamer aan gekomen wachte ze even, veegde haar waterige ogen weg, zuchte een keer diep. Drie harde bonzen duuwde ze tegen de deur en deed ze klink naar beneden. "Savador ik heb je hulp nodig." zei ze met een duidelijke harde stem. Nadat die woorden uitgesproken waren zakte ze neer op de grond. Tranen rolde over haar wangen maar ze maakte geen huil geluiden. "Ik kan het niet meer. Ik kan het niet meer." zei ze zachtjes terwijl ze naar de grond bleef staren. Ze lag op haar zij en bewoon geen spier meer. "Ik kan het niet meer. Ik kan het niet meer."bleef ze maar herhalen alsof er geen einde meer aan kwam en de tranen bleven ook rollen. Die er voor gezorgd hadden dat er een klein plasje traanwater op de vloer lag.

Savador lag languit op zijn bed bij het raam. Zijn schoenen en vest had hij uitgetrokken, waardoor hij alleen zijn broek en zijn zwarte colltrui nog aanhad. Zijn spierwitte voeten waren ontbloot en lagen over de bedrand. Saethion lag in zijn volle lange lengte over het lichaam van zijn meester heen en had zijn kop te rusten gelegd op diens borst. Met langzame halen ging zijn bleke hand strelend over de paarse schubben van het dier. Eigenlijk had hij vandaag bar weinig gedaan, terwijl het werk zich op zijn bureau in een rap tempo begon op te stapelen. Ook al was het ergens midden in de week, het weekendgevoel had hij nog niet kwijtgeraakt waardoor hij besloten had het rustig aan te doen. En dat was precies wat hij vandaag ook gedaan had. Het was daarom ook dat Savador geërgerd kreunde zodra de rust plotseling verstoord werd door drie harde bonzen tegen de deur. 'Dat hou je toch niet voor mogelijk?' mopperde hij nors in zichzelf. Saethion was overeind geschoten en had zijn cobra-achtige halsflappen dreigend uitgezet. 'Rustig, Saethion.' Met een hand om het slangenlichaam gesloten hield hij het dier in bedwang. Zonder enige aankondiging dat degene die langskwam binnen mocht komen, werd de klink al naar beneden gedrukt. Nors keek Savador toe hoe de deur openzwaaide, maar zijn uitdrukking veranderde op slag toen hij zag dat het Mizore was die overstuur binnen kwam vallen. Zonder enige aarzeling had hij de luiigheid van zich afgeschud en was overeind geschoten toen ze al huilend op de grond neerzakte. Hij was op haar afgelopen, maar nu hij voor haar stond keek hij roerloos op haar neer alsof hij niet wist wat te doen. Hij besloot eerst naar de deur te lopen om die te sluiten. Niemand hoefde te weten wat zich hier nu afspeelde. Savador kwam zacht terug waarna hij bij zijn nicht neerknielde. Hij legde een hand op haar bovenarm. 'Wat kun je niet meer?' probeerde hij allereerst op een zachte, kalme toon te vragen.

Mizore was in een soort van trans geraakt met het zeggen ik kan niet meer. Een warme hand voelde ze op haar arm en haar ogen gleden er naar toe. Ze was zo vanstuur dat haar ogen bijna wit waren geworden. Bijna begon ze te hyperventyleren maar nadat ze Savador in haar ogen had gekeken en zijn kalme zachte vraag gehoord. Lichterlijk schokkend bleef ze liggen. De woorden die ze aan het herhalen was stopte ze mee, maar in haar hoofd bleef het door gaan. "mijn... mijn lichaam." bracht ze er moeizaam uit. De arm waar de hand van Savador op lag probeerde ze lichterlijk op te tillen maar alweer schoot er een pijnscheut door haar lichaam. Haar gezicht vertrok en haar arm viel weer terug op de grond. De tranen bleven stromen en ze voelde zig net een klein meisje die in een lappe pop zat. Ze kon niks meer. Haar aller grootste nachtmerrie was uitgekomen. Ze was weerloos kon niks doen. Haar handen begonnen lichterlijk te verkleuren alsof haar handen bevroren werden. Alleen deed ze dit niet zelf. Hulpeloos en hulp vragend keek ze Savador aan.

Savador bleef ernstig op Mizore neerkijken en kneep zacht in haar arm. 'Kalmeer!' probeerde hij tussen haar spraakwaterval aan herhalende woorden te komen. Het lukte haar uiteindelijk antwoord te kunnen geven op zijn vraag, waardoor hij zich wat voorover boog om zijn gezicht wat op gelijke hoogte met het hare te brengen. Zijn zwarte lokken gleden daarbij over zijn schouders en vielen langs zijn bleke gezicht. 'Je lichaam?' herhaalde hij fronsend. Zijn slangachtige ogen gleden kort naar haar arm waar hij zijn hand te rusten op had gelegd toen hij voelde dat ze die probeerde te bewegen. Kennelijk lukte dit niet, want haar arm viel daarna weer slap naar beneden. Savadors aandacht werd daarna getrokken door Mizore's handen, die begonnen te verkleuren alsof zich een ijslaagje om haar heen begon te groeien. Ernstig bleef hij er nog even starend naar kijken hoe haar handen zich steeds verder begonnen te verkleuren. 'Mizore..! Wat is -'
Hij kapte zijn vraag halverwege af om direct actie te ondernemen. Hij greep naar haar verkleurende hand en sloot zijn bleke handen er krampachtig omheen. Door middel van vuurmagie warmde hij haar hand op en probeerde zo de verkleuring terug te dringen. Het kon immers nooit goed zijn. 'Hou het vast!' siste hij tussen zijn tanden door. 'Hou de warmte vast, Mizore!' kwam het er daarna op een bevelende, strenge toon uit. Savador deed zijn uiterste best zijn eigen energie op te offeren om wat er nu ook met Mizore gebeurde terug te dringen, niet eens wetend of vuurmagie daarbij wel zou helpen.

Mizore bleef maar door gaan met haar woorden. Ze kon het niet helpen. Het was het enige waar ze nu aan kon denken. Ze merke het niet dat hij haar hand vast pakte pas toen hij het begon te verwarmen voelde ze het een beetje. "is..." begon ze langzaam tussen haar woordenwater van heen die ze even stop had gezet zodat ze even weer op adem kon komen. "mijn... tijd.. voorbij?" vroeg ze met zware angst in haar stem. Ze keek Savador al niet meer aan. Aleen de grond was het enige wat ze nog zag. Ze had al langer last van haar lichaam, maar ze dacht dat het kwam doordat ze uit haar ijscel kam en dat alles nog vast zat. Maar een paar maanden geleden was het erger geworden. Daardoor was ze ook een tijdje weg. "ik...." begon ze weer maar stopte even om te slikken. "wil niet" kwam er nog al snel uit. Maar het enigste wat ze voelde was haar hand die warm gehouden werd. De rest leek wel gevoelloos. "68" en een grote rilling schoot door haar lichaam. "is.. dat.. oud?" en ze keek Savador weer aan.

Savador vloekte zacht en onderdrukte binnensmondse Shadraanse verwensingen die er half uitkwamen. Zijn bloedserieuze blik gleed weer terug naar Mizore's gezicht toen ze al langzaam weer een poging deed tot spreken. Haar blik was op de grond gericht en hij kon nog duidelijk de natte sporen op haar wangen die haar tranen achterlieten zien fonkelen. De huid van zijn voorhoofd plooide zich in een diepe frons toen Mizore haar zin haperend afmaakte. 'Natuurlijk niet!' riep hij snauwend, deels ook geschrokken door die vraag. 'Doe niet zo dwazig! Je tijd is nog lang niet gekomen!' Hij onderdrukte een vermoeide kreun bij de energie die hij verspilde in vuurmagie, en die hij weer over liet vloeien in Mizore's lichaam in de hoop haar wat op te kunnen warmen. Misschien was het allemaal één grote tevergeefse moeite. Savador kneep zijn ogen stijf dicht en negeerde Mizore's woorden. 'SAETHION!' riep hij zijn slang haast smekend te hulp. Het dier kwam op het commando van zijn meester vliegensvlug aangeglibberd. Hij hoefde niet eens te wachten op een verder commando, want zodra hij Mizore zag wist hij meteen wat hem te doen stond. Saethion wikkelde zijn flinke slangenlijf om Mizore's lichaam om met behulp van de Raziaanse kracht in hem ook wat warmte af te stralen. Savador blikte bezorgd in Mizore's ijzige ogen bij haar vraag of achtenzestig oud was. 'Ik vind vijftig al oud,' maalde hij murmelend over zijn eigen leeftijd. 'Kind, wat gebeurt er toch met je?' sprak hij hees, nauwelijks verstaanbaar. Eigenlijk was het niet terecht haar met kind aan te spreken; in feite was ze tientallen jaren ouder dan hij. Maar achtenzestig vond hij nog een te vroege leeftijd voor haar om heen te gaan. Dat kon niet gebeuren!

Mizore kon zich nog steeds niet bewegen. Er kwam een kleine glimlag op haar gezich toen Savador tegen haar begon te snauwen. Ze was hem echt dankbaar voor alles wat hij nu probeerde te doen. Gelukkig had ze hier optijd heen kunnen komen. Met een tevrede gezicht lag ze op de grond. Ze had niet gemerkt dat Saethion om haar heen was gewoeld. Pas toen ze een vreemd gevoel kreeg wat een beetje op het gevoel lijkt dat als je in de sneeuw hebt gespeeld zonder handschoenen en dan weer terug binnen komt. Haar ogen gleden naar haar ooghoeken en keek Saethion aan. Pas toen kwam ze er achter dat ze met haar woorden waterval was gestopt. Ze wilde haar energie nog besparen. Langzaam probeerde ze van haar andere had een vinger te bewegen maar weer schoot er een pijnscheut heen. "kun je... me... op men rug... leggen?" kwam er zwaarheigend uit en zelfs haar woorden klonken pijnlijk. Zelf wist ze het niet maar ze kon niet stoppen met glimlachen. Haar gezicht leek nu wel gelukkig doordat ze een glimlach op haar gezicht had maar haar ogen nog steeds een water val van tranen was. De wang waar ze meer op de grond lag werd steeds kouder, door de koude vloer en de tranen. Ze wilde dat ze weer kon bewegen en tegen Savador aan kon liggen maar ze wist dat dat nu waarschijnlijk niet ging. Een klein zuchtje ontvloog haarlippen en even sloot ze haar ogen.

Terwijl Savador zijn handelingen probeerde te versnellen, nam zijn gezicht langzaam de uitdrukking aan alsof hij verging van de pijn. Zijn mond hing in bijna een pruillip naar beneden waardoor de scherpe lijnen langs zijn mondhoeken zichtbaar werden, zijn wenkbrauwen waren in een diepe frons naar elkaar toegekropen en zijn ogen straalden vermoeidheid en wanhopigheid uit. Het was niet om de pijn, maar uit hulpeloosheid en de energie die hij uit zijn lichaam voelde wegebben. Mizore lag daar warempel te glimlachen. Wat viel er uitgerekend nu te glimlachen? Misschien vond ze het amuserend hem nu in deze staat te zien, wetend dat het toch niets uithaalde. Savadors goudgekleurde ogen schoten ernstig terug naar haar gezicht toen ze op een zwaar hijgende manier vroeg of hij haar op haar rug kon leggen. De ernstigheid in zijn ogen werd nog eens extra versterkt door de slangachtige kenmerken. Twijfelend liet hij haar hand los, om zijn ene arm om haar heen te leggen en de andere onder haar benen. Voorzichtig draaide hij Mizore op haar rug om daarna haar verkleurde hand weer beet te nemen. Hij wist niet wat het was, maar ze glimlachte en liet de tranen stromen tegelijk. Niettemin leek ze ergens gelukkig over te zijn. Een moment later hoorde hij een zucht haar mond verlaten en sloot ze haar ogen. Zijn ogen verwijdden zich even waardoor zijn verticale pupillen zich tot dunne spleetjes versmalden. Was het nu over? Voor hij er zelf erg in had, had Savador zijn nicht met de vlakke hand in haar gezicht geslagen. Zijn gelaat had daarbij een zure uitdrukking aangenomen en hij had zijn lippen stijf op elkaar geperst, alsof hij zich zojuist woedend had zitten maken. 'Je houd vol, hoor je dat?!' uitte Savador zijn frustratie in koelbloedig geschreeuw.

Mizore lag nu op haar rug opde grond met haar ogen dicht. Het had haar best veel pijngekost op z'n klein stukje te draaien. Langzaam voelde ze de warmte terug in haar lichaam komen. Met een harde knal en daarna glijk warm brande voelde ze iets op haar wang. Met een ruk deed ze haar ogen weer open en keek Savador aan. Haar glimlach was nu ook weg en haar wenkbrauwen gefronst, waarmee ze aanduide dat ze helemaal niet opgaf. Het gezicht van hem was duidelijk te zien dat hij al zijn moeite en kracht nu aan haar probeerde te geven. Met moeite probeerde ze een klein beetje overeind te gaan zitten, maar haar armen zakte door. Met haar voeten probeerde ze zich om te draaien zodat ze met haar gezich dichter bij zijn schoot kwam. Met veel tegen werking en haar lichaam lag ze nu met haar hoofd naarst zijn knieën en keek Savador van onderen aan. Haar tranen waren harder gaan rollen tijders het bewegen, maar die leken nu bijna gestopt. Haar mond ging open om iets te zeggen maar er kwam geen woord uit, alleen een droge adem die niks voorstelde. Haar gedachtes gingen terug naar haar verleden en zocht haar ergste herinnering op maar ze kon niks bedenken wat erger was als dit. Dat was ook wel logiesch want wat was er nu ergen als dood gaan of bijna dood gaan? Ze kneep even haar ogen dicht en probeerde naar haar hand te kijken. De hand die savador al even warm zat te houden was weer een beetje naar normale kleur terug verandert. Even kwam er een glimlachtje terug. De warmte begon langzaam weer terug in haar lichaam te komen.

Gefrustreerd bleef Savador na de klap op Mizore neerkijken, maar liet zijn ingehouden adem langzaam verslappen in een lange, zachte zucht toen ze uiteindelijk haar ogen weer opendeed. Zijn gerechtte en gespannen schouders zakten daarbij loom naar beneden. Gelukkig - ze was nog niet weg. De glimlach was inmiddels van haar gezicht verdwenen en haar kalme uitdrukking was wat vervaagd door de verschenen frons. Kennelijk had ze de klap in haar gezicht wel degelijk gevoeld. Savador wilde direct te hulp schieten toen ze op het punt stond een tevergeefse poging te wagen om te gaan verliggen, maar kapte zijn handeling midden in een beweging af toen het haar uiteindelijk toch zelf leek te lukken. Zwijgend keek hij toe hoe Mizore zich haast als een worm omdraaide en dichter richting zijn knieën toeschuifelde. Met een gefronste en ernstige blik keek Savador roerloos op haar neer toen ze naar hem opkeek. Hij zette zijn handen voor zich neer om zich laag naar de grond te buigen, zodat hij nu met zijn oor op gelijke hoogte met Mizore's lippen zat. Zijn zwarte steile lokken streken hierbij over de vloer. Ze wilde iets zeggen, maar veel kwam er niet uit. Hij ging na een tijdje weer rechtzitten en trok Mizore voorzichtig op zijn schoot. Haar hand die hij al die tijd al vasthad, liet Savador daarbij niet los.

(ik weet niet goed je je me op je schoot hebt gelecht dus ik hoop dat ik het goed begrepen heb ^.^)
Mizore had met allemacht willen zeggen dat ze het weer warmer kreeg, maar zelfs een kleine zachte stem verliet haar keel niet. Savador ging weer rechtop zitten en trok haar op zijn schoot. Ze duwde haar gezicht in zijn borst. Ze voelde zich een klein weerloos meisje die zich ergens dood van was geschrokken en nu bij een van haar ouders op haar schoot zat. Savador was misschien niet een van haar ouders maar dat maakte helemaal niks uit voor haar. Hij was iemand die om haar gaf en nu alles probeerde te doen voor haar. Voorzichtig probeerde ze dichter tegen hem haan te gaan zitten. Met de andere hand, die Savador niet vast had, pakte ze voorzichtig zijn shirt vast en begon er in te knijpen en naar zich toe te trekken.

Savador liet het geheel toe dat Mizore haar gezicht verstopte door die tegen zijn borst te drukken en dichter tegen hem aan ging zitten. Ze moest vast ontzettend geschrokken zijn. Net als hij. Hij leunde wat naar achteren zodat ze van meer ruimte gebruik kon maken en hield een stevige arm om haar heen geklemd. 'Het is al goed,' probeerde hij zijn nicht haast fluisterend gerust te stellen. Zijn blik gleed naar beneden bij het voelen van de spanning die op zijn zwarte trui werd gezet, maar zag dat Mizore de stof vasthad en naar haar toetrok. 'Saethion.. ga van haar af,' beval Savador zacht, waarna de slang gehoorzaam in beweging kwam en nu het gebruikelijke plekje om de schouders van zijn meester opzocht. Zijn bezorgde ogen keken zwijgend neer op Mizore's kruin. 'Wat was dat zonet, Mizore?' vroeg Savador kalm. Hij begreep echter nog steeds niet helemaal wat haar zojuist was overkomen.

Mizore merkte dat Savador haar meer ruimte gaf en gebruikte die ook gelijk. Bewegen was nog steeds pijnlijk maar de kou was in iedergeval het grootste gedeelte al weg. Nadat hij haar de vraag had gesteld wachte ze even met antwoorden. Haar grip op zijn shirt verminderde ze. Even zuchte ze om adem bij elkaar te rapen zodat ze antwoord kon gaan geven. "Ik weet het zelf ook niet zo goed." kwam er nog al schor er zacht uit. "Al sinds ik uit de gevangenis ben heb ik al last van men lichaam, maar naarmate ik er langer uit was hoe beter het ging." Ze wachte weer even en kroop nog dichter tegen hem aan. "De laatste paar weken begon ik nog al last te krijgen van men gewrichten, maar ik had er niet veel aandacht aan geschonken. Ik sliep al nachten slecht en probeerde de pijn weg te halen men men ijsmagie maar dat lukte niet. Misschien ben ik tever gegaan met men ijsmagie gebruiken en heb ik er voor gezorcht dat men lichaam onderkoeld kwam." Ze moest even adem halen anders zou ze ook nog een bijna stik ervaring er bij hebben en dat lied ze liever achter wegen. "Onderweg hier naartoe moest ik ook al even stoppen omdat het niet meer ging. Ik kwam eigenlijk voor iets wat tegen de pijn hielp want ik werd er echt helemaal gek van." Haar schorre zachte stem was bijna op het einde van de zin niet meer te horen. Ze durfde Savador niet aan te kijken. Het was een stomme actie van haar geweest nu ze het haar zelf zo had horen zeggen, maar een andere oplossing had ze niet geweten.

Savador merkte dat Mizore's grip op zijn trui verminderde, waarna het een paar enkele kreukels in de zwarte stof achterliet. Zijn blik gleed weer naar haar kruin toen ze een zucht slaakte. Vervolgens antwoordde ze op schorre wijze op zijn vraag. Hier en daar liet ze er een paar pauzes tussen, maar hij gaf haar alle tijd om rustig te spreken. Zijn andere arm schoof ook om haar heen zodra ze nog iets dichter tegen hem aankroop. Haar opsluiting.. Savador sloot even geërgerd zijn ogen. Uiteraard dat je gewrichten zo stroef werden als wat werden als je jarenlang opgesloten zat in een gevangenis van ijs. Maar om het dan zelf met de waarschijnlijke oorzaak tegen te gaan.. Zodra Mizore uitgesproken was, opende hij zijn ogen weer en keek haar wat streng aan. 'Pijn in je gewrichten tegengaan met ijs? Denk je werkelijk dat dat een goede methode is?' vroeg hij retorisch. Hij klakte zacht met zijn tong en kwam langzaam overeind, waarbij hij haar voorzichtig mee optilde. Met beleid legde Savador haar daarna neer op zijn bed en begaf zich naar zijn kledingkast, waarvan hij een la opentrok en er fronsend in rommelde. Af en toe ontsnapte een zacht gemopper zijn mond, alsof hij iets niet kon vinden. 'Ik heb hier niets van medische zalfjes voor gewrichtenpijn, spijtig genoeg. Omdat ik er, ondanks mijn leeftijd, zelf nog weinig last van heb.' Met een hand tegen zijn rugholte gedrukt kwam Savador weer overeind en keek Mizore aan. 'Ik denk dat je toch echt beter naar de ziekenzaal kunt gaan als je een fatsoenlijk onderzoek wilt,' adviseerde hij kalm.

Mizore wist dat Savador haar streng aan keek. Op zijn vraag gaf ze geen antwoord. Ze wist toch wel dat ze bijde het antwoord al wisten. Haar greep versterkte zich weer toen hij haar optilde en haar ogen gingen wijd open. Niet dat Savador dat kon zien want ze weigerde hem aan te kijken. Nadat hij een paar stappen had gezet voelde ze dat ze weer daalde en op een zachte ondergrond gelecht werd. Een paar herinneringen van vroeger schoten terug in haar hoofd maar probeerde ze te negeren. Op zijn bed maakte ze op haar zij een bolletje van haar eigen. Savador zij iets over een zalfje en iets over naar de ziekenzaal gaan, maar daar had ze helemaal geen behoeften aan. Al die aandacht en bezoeken die ze daar krijgt werd ze meestal sjagrijnig van. De laatste keer dat ze bij een dokter was geweest had ze die knok out geslagen, maar ze wist niet of dat Savador dat wist. "liever niet." zei ze zacht en nouwlijks hoorbaar.

Savador was er niet op in gegaan toen Mizore geen reactie gaf op zijn vraag. Hij had het ook niet echt verwacht. Met een hand nog tegen zijn rugholte gedrukt en de andere om de knop van de kastdeur, opende hij de grote kast waar hij voornamelijk zijn kleding en andere persoonlijke spullen in opborg om te zien of hij hier wel ergens iets van medische middelen kon vinden. 'Liever niet,' hoorde hij zacht en daarbij nauwelijks hoorbaar vanaf het bed. Hij draaide zijn hoofd om en wierp Mizore tussen zijn zwarte lokken door een fronsende blik toe. Vervolgens trok hij een klein ongeopend potje uit de kast en zeeg een zachte zucht slakend neer op de rand van zijn bed. Met het potje in zijn handen keek Savador een tijdlang zwijgend naar Mizore, die opgekruld op zijn bed lag. Zijn hand maakte een poos later een vragend gebaar, alsof hij een antwoord verwachtte op een vraag die hij erna pas stelde. 'Wat wil je dan? Dat ik je hier hou?' vroeg hij op een toon alsof dat absoluut geen optie was. Niet echt op antwoord wachtend begon Savador aan de dop van het potje te draaien en slaakte hierbij nog een zucht. 'Trek je bovenkleding eens uit. Deze Raziaanse vuurbalsem behoort tot diep in de huid te dringen,' zei hij kalm terwijl hij een drietal vingers al in het oranje-achtige smeergoedje doopte.

Mizore had gevoeld dat Savador op het bed was gaan zitten. Door de stilte was ze bijna in slaap gevallen. Haar ogen gingen weer open toen Savador zijn vraag stelde. Weer wist ze geen antwoord, niet dat het veel uitgemaakt had want hij gaf haar voor die kans al het bevel haar bovenkleding uit te doen. Zonder tegen stribbelen ging ze voorzichtig rechtop zitten. Langzaam trok ze haar schirt uit en daarna haar bh. Daar had ze toch geen schaamte meer voor door haar gevangenis straf. Die mensen die haar bewaakte waren nooit beleeft geweest om zich om te draaien of wat dan ook. Soms bevalen ze haar zelfs zich uit te kleden. Hier had ze een keuze om het niet te doen, maar momenteel maakte het haar helemaal niks uit. met een blood boven lichaam zat ze rechtop in zijn bed met haar armen naarst zich. Haar ogen gleden naar het goedje in het potje wat hij vast had. "vuurbalsem?" sprak ze langzaam. Van medicijnen en zalfjes wist ze helemaal niks van af. Ze ging in kleermakers zit zitten en keek naar het uiteinde van het bed. Haar haar zat door elkaar en hingen een beetje voor haar gezicht. "Was je erg geschrokke?" zei ze met een koele stem. De schorsheid in haar stem was al weg. Alleen bij sommige woorden hoordje het nog een beetje.

Savador zette het potje neer op het kleine kastje naast het bed en begon de balsem tussen zijn handen te wrijven. Terwijl hij dat deed keek hij toe hoe Mizore deed wat hij haar gevraagd had en wachtte hij geduldig af tot ze klaar was. Zodra ze gereed zat en halfnaakt, wreef hij nog een laatste keer flink zijn handen tegen elkaar voor hij Mizore's huid knedend afging. Van haar onderrug ging hij via haar ruggengraat naar boven en kneedde hij extra goed onder haar oksels en de plekjes onder haar borsten om daarna bij haar schouders uit te komen. Met een ietwat ruw gebaar streek hij Mizore's warrige haren weg om er goed bij te kunnen. 'Natuurlijk was ik geschrokken,' antwoordde Savador wat norsig alsof dat zo klaar als een klontje was terwijl hij vooroverboog om zijn vingers weer in het potje te dopen. 'Wat haal je je in je hoofd? Dat het me niets zou kunnen schelen als één van de weinig overgebleven familieleden waar ik nog redelijk mee overweg kan het voor gezien houdt?' Hij kneedde ongestoord door, maar ondertussen verscheen er wel een klein glimlachje op zijn gezicht waarna hij Mizore met een verzachtte uitdrukking aankeek.

Mizore voelde twee warme handen bij haar onderrug die daarna een knedende beweging maakte. Sommige plekken deden zeer, maar ze liet er niks van merken. Met veel moeite moest ze zich inhouden om Savador niet te slaan of zo. Het zou daan in tegen ook slecht zijn, wand hij had zonet alles aan haar gegeven om haar in leven te houden en zorgzaam voor haar te zijn. De handen van Savador gingen van onder haar oksels naar ondar haar borsten. Even schok ze er van en ging ze rechtovereind zitten. Nog nooit was iemand anders al zij daar geweest, maar ze probeerde zich weer te ontspannen. Met het wegdoen van haar haren trok hij lichterlijk aan haar haar. Savador begon weer tegen haar te snauwen en weer durfde ze hem niet aan te kijken of te antwoorden. Het kneden voelde opzich best fijn als je de pijn weg dacht. Twijfeldend keek ze hem aan nadat hij klaar was met praten en zag de verzachtende glimlach op zijn gelicht. "Het was niet mijn bedoeling. Ik wist ook niks anders." haar gezicht bleef de zelfde emotiloze blik uitstralen. Ze wist dat ze fout gehandeld hat, maar ook Savador weet dat een van haar zwakkenplekken was om hulp te vragen.

Savador herhaalde de knedende sessies in de hoop de pijn in Mizore's gewrichten langzaam maar zeker uit te drijven, doopte zijn vingers in het potje zodra het nodig was en ging vervolgens weer zwijgend verder. Even stopte hij en keek hij haar met een starende blik aan toen ze plotseling overeind was geschoten nadat hij op minder toegankelijke plekken gekomen was. Uit normaal mannelijk instinct raakte hij er licht opgewonden door, maar hij gaf geen enkele kick. Mizore was en bleef zijn nicht, en hij wilde haar nu enkel medische hulp geven zover dat kon. Dat hij toevallig ook die plekjes was afgegaan was puur voor de zekerheid geweest. Hij haalde zich daarbij niets in zijn hoofd iets anders bij haar te proberen. Zwijgend ging hij verder, tot hij zo'n beetje heel haar bovenlichaam gehad had. 'Je wist ook niets anders,' herhaalde hij haar woorden met zekerheid. Zacht duwde Savador haar met haar rug op het bed en sloeg de dekens zacht over haar heen. 'Blijf liggen en laat het even intrekken. De pijn behoort binnen een half uur te verminderen,' sprak hij zacht terwijl hij op Mizore neer bleef kijken. Daarna stond hij op en draaide de dop terug op het potje, waarna het weer de kast in verdween. Met een vochtige tissue zeeg Savador weer neer op de rand van het bed om zijn handen van de vettige balsem te ontdoen.

Mizore had de hele tijd voor zich uit zitten staren. Elke kneedbeweging voeldeze zo goed dat ze soms ook zijn botjes in zijn vinges kon voelen. Langzaam werd ze achterover geduwt door Savador en heel liefdevol legde hij de dekens over haar heen. De balsem die nu in haar huid aan het trekken was begon een beetje warm te gloeien. Een half uur herlaalde ze in haar hoofd. Ze keek hoe Savador zijn handen aan het ontdoen was van de zalf op zijn handen. "word bij jou de zalf ook warm?" Maar ze wachte eigenlijk niet op antwoord. Langzaam schoof ze een stukje op zodat er aan de andere kant van waar hij nu zat meer plek op zijn bed vrij kwam. "je mag er wel bij komen liggen hoor. Het is tenslotte jou bet die ik nu in pik." Zei ze op een verassend lieve toon. Zo verassend dat ze er zelf ook een beetje vreemd van ging kijken omdat ze zelf niet wist dat ze zo lieg kon praten. Een klein glimlachtje kwam er op haar gezicht. Wachtend wat Savador zou doen.

Zijn blik was nog fronsend op zijn handen gevestigd terwijl Savador zijn beide handen afging met de tissue. 'Dat is wel de bedoeling,' reageerde hij kalm op Mizore's vraag zonder haar aan te kijken, waarbij hij niet echt een fatsoenlijk antwoord gaf. Niettemin voelde hij de altijd zo klamme temperatuur van zijn handen langzaam maar zeker omhoog kruipen. Dat was goed - in ieder geval een teken dat hij Mizore zojuist niet voor niets half ingesmeerd had. Wat verbaasd draaide Savador zijn hoofd om haar aan te kijken na het horen van haar uitnodigende woorden, die verassend sympathiek geklonken hadden. Ze was een stukje opgeschoven zodat er aan zijn kant van het bed wat plaats was vrijgekomen. Met de tissue doelloos in zijn handen ging zijn blik even ontdaan van de lege plek naar Mizore en weer terug. In eerste instantie had hij zijn vrije tijd doorgebracht door het lui liggen op zijn bed, dus waarom zou hij de gelegenheid om dat te vervolgen overslaan? Twijfelend reikte hij met een hand naar het deken toe, om die in een langzame beweging om te slaan. Zwijgend liet Savador zich daarna naast Mizore glijden en trok de dekens weer op. Zodra hij lag, kwam Saethion aangegleden om zich naast zijn meester op het matras op te krullen. Omdat hij zich nu niet echt een houding wist te geven, richtte Savador zich tot de slang en liet zijn bleke hand strelend over de schubben gaan. 'Begint het al te werken?' vroeg hij na een tijdje zacht zonder zijn hoofd naar Mizore toe te draaien.

Mizore was al bijna in slaap getuimeld tot dat Savador een vraag stelde. Langzaam probeerde ze haar armen te bewegen. 'het doet al minder zeer.' Ze draaide zich met haar gezicht naar Savador toe. Met een arm gleed ze behendig onder zijn nek door en een andere sloeg ze om hem heen ten hoogte van buik en lage rug en drukte hem tegen zich aan. 'ik weet niet hoe ik je zou moeten bedanken.'fluisterde ze half in zijn oor en ze drukte hem nog steviger tegen zich aan en voor een tijdje zei ze helemaal niks ook niet als hij iets aan haar zou vragen en ze zou hem ook niet los willen laten. Haar verleden begon weer door haar hoofd te spoken wat wel uren leek te duren, maar wat in werkelijkheid maar een paar minuten was. 'Ben je ooit bij me op bezoek geweest toen ik in de cel zat?' vroeg ze uiteindelijk wat aarzelend. Het begin dat ze in de cel zat wist ze niet meer zo goed. Eigenlijk heel haar tijd dat ze in de cel zat niet. Alleen de grovve lijnen wist ze nog.

Savador had nog steeds zijn gezicht niet naar zijn nicht toegedraaid, waardoor de kleine verschenen glimlach op zijn bleke gelaat voor Mizore waarschijnlijk ongezien zou blijven. 'Mooi,' zei hij zacht toen ze beweerde dat het al minder zeer deed. Zijn vingers bleven in een herhaaldelijke sessie over Saethions droge schubben gaan. Terwijl hij dat deed wendde hij zijn blik ook niet van de slang af. Pas toen hij een arm onder zijn nek door voelde glijden en een tweede langs zijn buik, kapte hij zijn strelende handeling wat geschrokken af. Hij had zijn hoofd fronsend richting Mizore willen draaien, maar in dat geval was het maar beter geweest dat hij met zijn neus richting het plafond was blijven liggen, aangezien ze vlak erna iets in zijn oor fluisterde. Savador had terwijl ze dat deed zijn ogen gesloten, alsof hij haar woorden zo beter in hem op kon nemen. 'Je hoeft me niet te bedanken,' zei hij zacht terug. Niet goed wetend wat hij er mee aan moest plotseling omhelst te worden, bleef hij in de korte stilte die daarna volgde, roerloos liggen. Wat verbouwereerd, aangezien Mizore hem tegen haar aangedrukt had en ze nog steeds halfnaakt was. Hij probeerde uit alle macht de druk van haar boezem tegen zijn lichaam te negeren. Bij de aarzelende vraag die ze plotseling stelde, draaide Savador zijn hoofd naar haar toe om haar even aan te kijken. 'Nee,' gaf hij uiteindelijk eerlijk toe. 'Ik was te druk bezig geweest mijn eigen leven op orde te krijgen. Direct na de moord op je vader ben ik gaan zwerven. Zo ver mogelijk, om maar niet in aanraking met de overheid te komen. Ik wist het niet - anders was ik voor je teruggekomen om je er eigenhandig uit te halen.' Hij zweeg na zijn antwoord waardoor er een pijnlijke stilte ontstond, en bleef naar een bepaald punt in de kamer kijken alsof dat heel interessant was.

Mizore had haar grip op hem verstevicht toen ze zijn antwoord hoorden. Eerst uit teleurstelling, maar daarna uit begrip. Bijden hadden ze het niet makkelijk gehad, maar ze zijn er redelijk goed van afgekomen te zijn. Natuurlijk begreep ze ook de reden van Savador, maar ze zou het nu toch niet meer geweten hebben ook al was hij wel langsgeweest. Ze keek even naar Saethion en daarna naar Savador die ergens naar zijn kamer aan het kijken was. Hij had dan wel gezecht dat ze hem niet hoefde te bedanken maar ergens van binnen wilde ze dat gewoon ondanks dat ze niet wist hoe. Hij gedroeg zich wel nog al houterig. Toen ze nog op zijn schoot zat op de vloer had hij zijn armen om haar heen geslagen, maar nu lag hij Saethion alleen een beetje te kroelen. Met een been ging ze over een van zijn benen heen zodat die nu tussen zijn benen in lag en ze schoof haar lichaam half over zijn lichaam heen. Met haar armen drukte ze zich een beetje omhoog, natuurlijk zonder Savador pijn te doen, zodat ze hem in zijn ogen kon kijken. 'je hebt men leven gered. Ga nu niet zeggen dat ik niks terug kan doen voor je.' En ze bleef hem een tijdje in zijn ogen aankijken.

PROFILE MAGICIAN

» I'm just your problem
» They say it's not the kids, the parents are the problem
» Got a problem, girl? [&ALEX]
» Is there a problem? [master Savador]
» The little problem called growing up [open]

big problem

big problem

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen