De storm had zich hevig gehandhaafd zeg. Mensen liepen buiten tussen afgebroken takken en losgerukte dakpannen door, er waren zelfs wat ruiten kapot gegaan in de kassen, zo had ze gehoord. Vannacht was het eng geweest, de oude gangen hadden de sissende wind toegelaten, die door het gebouw had gespookt. Ze had zich in haar dekens verborgen toen manestralen een angstaanjagend silhouet zichtbaar hadden gemaakt door het raam. Nu er weer daglicht aanwezig was voelde ze zich al gerustgesteld. Ze had grillige tengels van een groot monster gezien, het waren de bladerloze armen van de bomen. Duh.

Het was een typische zondagmiddag. Meidendingen doen, haren vlechten, make-up uitproberen, praten over liefde en natuurlijk ook kussengevechten, wat uiteindelijk ontaarde in een overgooien en afpakken. Alles draaide om Milkshake, de neonblauwe lama die Moyra ooit voor haar verjaardag gekregen had. De arme knuffellama ze met z'n allen maar al te graag opdoften met strikjes en lelijke extensions, werd gepikt. Denise probeerde Milky te ontvoeren, noh! Daar ging de zeskoppige meidengroep de gang op. Allemaal in overdreven jurkjes, die totaal niet pasten bij een normale herfstdag, maar met z'n allen gaf dat natuurlijk niet. Maar met een flitsende redactie en het geluk van een langslopende docent die Denise bestraffend aan keek wist Moyra de knuffel te heroveren (NIET RENNEN, het staat in de regels). Een achtervolging vol gegiebel en gegeit volgde. Bij elke docent die ze zagen ging iedereen automatisch over in een overdreven slowmotion. Bij die ene trap twijfelde ze even, maar nadat ze even had gekeken of er niemand was die haar zou zien falen als het mis ging poogde ze langs de reling omlaag te glijden. Dankzij de gladde stof van haar rokje ging dat behoorlijk soepel, nadat ze beneden beland was hupste ze gauw verder, razend door de gangen als een mobiele suikerspin machine. Overal was kleur. Totaal anders dan het grauwe landschap dat buiten te zien was. Niet alleen in haar haren, waarin een aantal bloemen en lintjes op een diadeem gespeld waren, maar ook haar magenta jurkje, rijkelijk versierd met ruffels, bloempjes en andere zaken, haar bruin met roze laarsjes, haar roze blosjes en natuurlijk de llama Milkshake.

Die laatste was het slachtoffer toen ze een onhandige draai probeerde te maken om te zien waarom het achter haar zo stil was. Met een triest piepgeluidje landde de knuffel iets verderop op de grond, schoof nog een eindje door. En Moyra? Die had nu pas door dat ze zo snel gegaan was dat ze de rest verloren was. Maar prioriteit nummer één was 'Pak de llama en probeer jezelf niet al te veel voor schut te zetten.' Zo alleen voelde ze zich toch een stuk gekker in haar kleurrijke outfit, alsof ze een spotlicht op zichzelf had gezet en nu opeens haar tekst vergeten was.

[Open~]

De nacht was voor de meesten angst en jagend geweest terwijl hij juist voor het raam had zitten toe kijken hoe alles te keer ging. Hij wist dat het toen gevaarlijk was om daar te zitten omdat je gewoon de dakpannen en takken naar beneden zag vallen maar hij kende geen angst. De maan had erg fel geschenen en maakte de vreemdste silhouetten op de muren. Hij was nog steeds wakker toen de dag weer begon.

Het licht was niet zo mooi als de maan deed die nacht en dat ergerde hem. Hij had zo erg genoten van de angst die de meesten mensen toen hadden. Vooral van zijn eigen nichtje Yuno had hem helemaal weer aan het lachen gemaakt. Hij stond op van de plaats en liep de gang op. Hij hoorde het geschreeuw en gedoe van de meisje nu al en hij stond daar nog maar net. Hij zuchtte geïrriteerd. Laat ik maar naar de vuur afdeling gaan, yuno zou vast wel naar me opzoek zijn en anders bezoek ik Kirito wel dacht hij. Hij liep de trap af en wreef even met zijn handen door zijn witte haren. Hij zag vaak mensen die hun haren wit verfde maar die van hem waren al zo vanaf zijn geboorte. Hij deed zijn capuchon op en stopte zijn hand terug in zijn broekzak. Hij kwam Liv tegen en groette haar snel even en schonk haar een kleine glimlach. Toen liep hij snel verder naar de dichtebijzijnste trap naar de vuur afdeling toen hij iemand al hoorde naar beneden komen. Wacht deze gene komt niet lopend maar..glijdend?! dacht hij en stapte een beetje verscholen onder de trap.

Hij zag hoe het meisje naar beneden kwam glijden en toen makkelijk op de grond lande. Bijna wou hij uit het donker stappen maar net toen die dat wou doen draaide het richting hem om een vloog er iets door de lucht en lande vlak voor zijn neus. Even vroeg die zich af wat die moest doen en bekeek toen het meisje in. Ze zag er zo vrolijk gekleurd uit en haar outfit was iets te kleurig maar daar was die inmiddels aan gewend. Hij stapte uit het donkere stuk van de trap en pakte het knuffeltje. een lama..dacht hij. Toen zette hij zijn capuchon af en glimlachde naar het meisje. "Dit is van jou" zei hij en stak zijn hand met het knuffeltje naar d'r uit. "Ik ben Yoki zahn en aan wie heb ik de eer om me voor te stellen?"

Zwoeshend was ze van de trap af gegleden, wapperende haren, grote ogen van opwinding, Milky stevig onder haar ene arm geklemd en zichzelf met de andere vasthoudend. Wow, dat ging behoorlijk snel en zeg nou zelf, het was net een actiescène, zo cool. En ze was niet eens heel Moyra-esque gestruikeld of halverwege van de trap gedonderd. Groot succes. Dat ze daarna haar fluffy beestje lanceerde was wat minder handig, maar gelukkig stond er iemand klaar om haar te hulp te schieten. Vrij letterlijk eigenlijk, uit het niets verscheen iemand die de llama van de grond plukte en pas daarna zijn gezicht onthulde. Dat het geen mystiek magisch mysterieus sprookjeswezen was vond ze eventjes jammer, maar de jongen zag er aardig uit, dus glimlachte ze terug.

"Dit is van jou." Dat waren zijn woorden. Maar was het een constatering of een vraag? Ze wist het niet, hij sprak een beetje gek. Ze nam de knuffel met blozende wangen aan, hield die lichtelijk beschaamd vast in haar handen, waar ze die normaal gesproken meteen omhelst had. ‘Klopt ja, dankje.’

Knuffeldieren waren kinderlijk en Moyra wist dat veel mensen je dan niet serieus meer namen. Daar baalde ze dan van. Zij kon het niet helpen dat ze een beetje meer fantasie had dan normale oftewel saaie mensen. Ze probeerde in te schatten of Yoki met zijn ouderwets beleefde taalgebruik één van die gemene fantasieloze mensen was, maar besloot de gok te nemen:  ‘Met Milkshake en Moyra.’ Gevolgd door zo'n oubollig buiginkje, hihi~ Oeps, het klonk raar, misschien wel alsof zij de vreemde naam Milkshake droeg.. Tijd voor uitleg dus. Het meisje draaide wat aan de uitstekende krul van haar gedraaide staartje, terwijl haar voet wat heen en weer schoof over de vloer, wat zowel haar energie als zenuwachtigheid duidelijk maakte. ‘Dit- uh, nouja we noemen hem Milkshake, ik heet Moyra.’ Nieuwsgierig keek ze hem aan, niet goed wetend of dit het einde van hun gesprekje zou betekenen of dat Yoki haar leuk genoeg vond om te blijven staan.

Nog steeds met de knuffel in zijn had wachtte hij op wat dit meisje ging doen. Zou ze de knuffel gaan pakken en omhelzen zoals de meeste meisjes deden of was er iets als schaamte bij haar te ontdekken. Toen ze hem blozend aan nam wist hij al genoeg, dit meisje zou het niet zomaar gaan omhelzen terwijl hij er bij staat. Natuurlijk ook wel logisch omdat hij maar een vreemdeling is in haar ogen terwijl die wel vaker rond liep op de vuur afdeling. "Klopt ja, dankje" zei ze en hij knikte stilletjes.

Hij vond knuffeldiertjes harstikke kinderachtig maar dat kwam vooral omdat hem zulke dinge had aan geleerd. Hij was gewend om te vechten voor zijn dorp en niet kinderachtig als een klein kind te spelen. Dit deed hem even denken aan vroeger. Er was maar 1 ding in hun familie belangrijk. Vecht voor je toekomst, vecht tot de dood. Yuno wist dat ook, al deed ze meestal haar best er niet voor. Hij kwam uit zijn gedachte toen het meisje iets zei. "Met Milkshake en Moyra " gevolgd door een buiginkje. Milkshake is vast de naam van haar knuffel, niet haar bijnaam..ook al doet ze me ergens wel aan een milkshake denken met die kleren. dacht hij. ‘Dit- uh, nouja we noemen hem Milkshake, ik heet Moyra.’ zei ze. Hij zag de nieuwsgierige blik al in haar ogen of hij wel zou blijven naar dat hij dit allemaal gehoord had. Nog steeds speelde een kleine glimlach op zijn lippen, ook zo iets wat zelden gebeurt omdat hij maar een emotieloos persoon is.

"Leuk je te leren kennen, Moyra. zei hij. "en natuurlijk Milkshake, wat een leuke naam heb je bedacht voor je knuffel" zei hij en op de ene of andere manier voelde hij zich even kinderachtig. Uch dit is zo niet typisch mij dacht hij. Weer even een gedachte aan het verleden maar hij focuste zich er niet op. Dit meisje was op de een of andere manier interessant genoeg om hier te blijven staan

Hij glimlachte, zij glimlachte. Het was genoeg om haar focus te verleggen van het feit dat haar zogenaamde vriendinnen haar in de steek hadden gelaten, naar deze jongen. Ze hield van vrolijkheid, van warmte en tja, waar hield ze eigenlijk niet van? Gemene mensen, ruzie, toetsen verpesten. Best wel normaal. Opgelucht lachend reageerde ze op Yoki's woorden. Hij vond het leuk haar te leren kennen? Nou, insgelijks natuurlijk! Hij was zo te zien al een paar jaar ouder dan zij, maar Moyra ging over het algemeen even gemakkelijk om met volwassenen als leeftijdsgenootjes, dus dan zou een klein verschil toch ook niet uitmaken.

''Ja, grappig hé?'' was haar antwoord op zijn compliment, tenminste, ze hoopte maar dat het een welgemeend complimentje was en niet zomaar een manier om haar voor schut te zetten of te plagen. ''Hoe schrijf je jouw naam eigenlijk?'' Ze vroeg het zich echt af. Jokie? Of met een griekse ij? Sommige mensen wisten ook niet precies hoe je Moyra schreef. Die deden dan Moira of zelfs een keer Mooira. Dat laatste was dan wel weer grappig.

Tja milkshake was een originele naam maar hoe ze er op gekomen, daar had hij werkelijk geen idee voor. wat was haar vraag ook al weer? iets over het spellen van zijn naam ofzo, zo iets wat de meeste wel fout doen. Hij wende even zijn blik even af naar buiten en toen weer terug naar haar. "Met een Griekse Y, zoals je de jouwe dus ook schrijft" zei hij rustig. Ergens 100% wetend dat je haar naam zo schreef. Hij wreef even met zijn hand door zijn haren heen. "En hoe bij je op de naam van je kleine knuffellamaatje gekomen dan?" zei hij, ergens interesseerde hem dat. Meisjes hadden altijd een rede om een naam voor een dier of ding te verzinnen. Hij bekeek het diertje even beter. Echt een lama zeg dacht hij en glimlachte.

Hij zag via zijn ooghoeken hoe de lucht donkere begon te worden, ergens wist die al wat er ging gebeuren. Zo twee minuten later verlichte een gele flits de hele gang. Onweer, iets voorspellen met dit herfstachtige weer.

"Met een Griekse Y, zoals je de jouwe dus ook schrijft." Wow. Haar ogen vergrootten van verbazing en ze staarde hem nogal van haar stuk gebracht aan. Natuurlijk was het ook weer niet zo onlogisch om haar naam op deze wijze te spellen, maar zoals hij -Yoki dus- het bracht klonk het echt super mega gedachtenlezerig. ''Wow, dat klopt, hoe wist je dat!'' Een wonderbaarlijk vrolijke stem, alsof dit echt bijzonder was. ''Dan zijn we dus griekse IJ maatjes!'' Yay~

Wat meer op haar gemak drukte Moyra de felblauwe llama wat dichter tegen zich aan, de syntetische stof aaiend. ''Nou, er is een hele blauwe milkshake in Oak's field te krijgen, met bosbessen smaak, het heet smurfen smaak geloof ik.'' Echt een diepe gedachte zat er uiteraard niet achter, maar dat was ook niet verwonderlijk met zo'n naam. Die moest gewoon grappig of lief klinken.

Bij de eerste flits schrok Moyra op, dat was geen fotocamera die afging en ook geen lichtmagiër die zat te spelen. Nee, zeker niet, dat bewees het luide gerommel wel. Ze kromp lichtelijk ineen toen de luide donderslag door de ruimte trilde. ''W-wow, het is wel heel dichtbij,'' piepte ze geschrokken.

Maatjes, meende ze dat nou serieus. Dit meisje kende me pas net dacht hij. Hoe hij dat wist was wel duidelijk, iets in zijn gevoel zei het gewoon tegen hem. "Gewoon, mijn voorgevoel" zei hij rustig en er verscheen een kleine glimlach. Toen ze het verhaal vertelde over de naam van haar knuffellama vertelde knikte hij geintereseert. "Interessant verhaal"

Zijn ogen gericht op buiten wanneer de eerste bliksem naar beneden ging en door de grond heen ging. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar een beetje inkrompen en hij draaide zich naar der toe. "Niet bang zijn, het is maar onweer" zei hij. Direct dacht hij aan zijn nichtjes Yuno, die als de doods voor onweer is. Hij als dark magician voelde zich opgemak wanneer de lucht net zo duister werdt al zich zelf. Maar vuurmagicians wilde natuurlijk ergen veilig zijn. Hij legde een hand op haar schouder en glimlachte. "Dont worried, het komt hier heus niet binnen. En je bent veilig bij mij" zei hij en knipoogde. Toen deed die iets wat die nooit zo doen. Hij aaide de knuffel. "En milkshake is ook wel veilig hoor" zei hij zachtjes maar net hoorbaar voor haar.