Met een laatste paar goeie krachtige draaien van de schroevendraaier in de schroef verzekerde de nieuwe stagiaire muziek het nieuwe slot op de deur. En daarmee was hij klaar om zijn nieuwe periode hier op starshine academy te beginnen. Achter hem vouwde een oudere man de laatste lege doos plat en draaide zich toen om naar zijn zoon. ”Ik denk dat dat alles was jongen. Volgens mij kun je niet veel meer doen om de veiligheid te verzekeren.” Terwijl Horatio naar de woorden van zijn vader luisterde probeerde hij meteen het slot uit. Hij fluisterde een kleine spreuk uit en de lucht die hij daarbij uitblies leek te vervormen naar een zwarte mistige substantie die in het slot verdween. Vervolgens draaide hij zich om naar de oudere man, een zorgelijke blik in zijn ogen. ”I sure do hope so…” Zijn stem was duidelijk doordrenkt met oude angsten en  Horatio hurkte zich maar vlug neer bij zijn gereedschapskist om de schroevendraaier netjes op te bergen, maar ook zodat hij de blik van zijn vader kon ontwijken. Toen hij de warme hand van zijn vader op zijn schouder voelde kon hij niet anders dan zijn ogen dicht knijpen. Zijn begrip was als vergif in zijn hoofd. ”Geen zorgen zoon. Dat is al jaren niet meer gebeurt. Het zal nu ook niet gebeuren. We zijn voorbereid en je bent sterker dan je denkt jongen… echt.” Horatio verroerde geen vin bij de geruststellende woorden van zijn vader. Vechtend tegen de bloederige beelden van tergende herinneringen. Hij verbeet zijn gedachtes en opende fronsend zijn ogen. ”I know.. thanks father.” Met een zucht kwam de puffoon weer overeind en keek zijn vader aan. Hij zag een waarheid in zijn ogen en hij wist dat zijn vader gelijk had.. maar hij was niet degene die het elke nacht doorstond. Hij was niet degene die het moest aanvechten, noch degene die zijn aanval heeft moeten overleven. ”Laten we naar het dorp gaan. Ik zag een pittoreske restaurantje onderweg naar het kasteel en ik heb trek gekregen na al dat werk.” de man keek hem met een grijns aan. Horatio merkte plots hoe zijn maag rommelde en gaf zijn vader een grijns die boekdelen sprak. ”Ik pak even mijn jas,” zei Horatio en liep naar de slaapkamer, waar hij zijn hutkoffer had staan. Hij trok zijn lange zwarte jas tussen de netjes opgevouwen overhemden en boxers vandaan toen hij zijn vader nukkig hoorde mopperen. Horatio begon te grijnzen, toen hij de warme kraag van zijn jas opzette, want hij wist precies waarom zijn vader zo aan het mopperen was. ”Kom je er niet uit?” Riep hij vanuit de slaapkamer naar zijn vader, die enkel met een zacht gegrom reageerde. Grinnikend kwam Horatio naar de deur toe en sprak een tegenspreuk uit over het slot, waarna de heren Hornblower vertrokken naar de uitgang van het grote kasteel.

Het was nog redelijk rumoerig in het kasteel. Het was een uur of 4 op een vrijdag, dus een hoop leerlingen kwamen net van een les, of waren op weg naar het lanceringsplatform om het weekend thuis te spenderen. Zowel de gangen als de trappen waren daarom druk bevolkt. Zijn vader, doctor Fitzwiliam Hornblower, liep daar als een vreemde eend in de bijt tussen en het was best wel grappig om te zien. Alle leerlingen leken haast te hebben, of waren aan het grollen en grappen met elkaar. En dan liep daar zo’n oude man met die strenge dokters blik op zijn eigen rustige tempo tussen. Horatio torende er met zijn lengte ook nog eens boven al die brugpiepers uit. Dus ze waren een opvallend paar met z’n tweeën. Horatio stelde voor om vast naar de uitgang te gaan, toen ze bij de laatste trap aankwamen, zodat hij de koets kon roepen. Zijn vader stemde in en nam alle tijd om de trap af te komen, terwijl Horatio met een snelle haast zwevende pas de trap af dribbelde. Kennelijk was Horatio niet opvallend genoeg geweest want onderaan de trap voelde hij net hoe hij geheel perongeluk iemand een voetje lichte. Met een snelle reflex haalde hij met zijn arm uit en wikkelde deze om de middel van de persoon, om een vervelende val te voorkomen. ”Oef! Dat ging net goed!,” Hij liet de persoon niet direct los tot hij er zeker van was dat deze weer op twee benen stond. Zijn blauwe kijker zochten naar het gezicht van de bijna ongelukkige en glimlachte vriendelijk. ”Gaat het?” vroeg hij, de hele awkward feit dat hij zojuist iemand een fullbody hug had gegeven negerend.

(open)

Weekend! Yeah dan kon ze weer talon's gaan verdienen in de  Jolly Jester of in een de bokkenburcht. Ze deed beide 4 a 5 uurtjes. Lag er maar net aan hoe druk het er was. Mayla had Chibi deze dag helemaal nog niet gezien dan vanochtend vroeg. De lessen gingen echt super en daar was May heel erg te vrede over. Haar instrumenten droeg ze dan ook niet bij zich net als haar schooltas. Die had ze veilig op geborgen en toch kon Mayla er altijd bij als ze wilde. Maar toch handig dat ze die spreuk geleerd had. 'Hey, Mayla! straks samen huiswerk maken?' vroeg Sandra een vriendin van haar voor ze Mayla door de drukte uit het oog zou verliezen. De novaanse draaide zich om en keek even bedenkelijk. 'Euhum... Vanavond helaas niet Sandra. Maar morgen kan we wel huiswerk maken?' stelde ze voor en ze liet een vrolijke glimlach zien. Sandra hoorde wat ze zei en knikte even. 'Je gaat zeker weer spelen he?' vroeg de Razaanse half jaloers. Ze kende Mayla's talent voor muziek en zelf kon ze amper een paar noten spelen. Daarvoor kon Sandra weer mooi zingen al vond het meisje dat Mayla nog een hele stel tonen beter zong. Sandra haalde haar schouders op bij het zien van de sterretjes in May's ogen. Tja muziek was iets waar Mayla voor leefde en niet voor magie die voor gevechten gebruikt konden worden. Nee Mayla haalde enkel het mooiste uit de magie die ze kon vinden. Maar doordat ze zo voor het vooruit zich branden om de klanken van haar muziek spel te laten weer klinken kon ze soms wat onvoorzichtig zijn. 'Ach, wat ik ga met je mee!' grinnikte Sandra en gooide haar tas over haar schouder. 'Dan loop ik vast naar de deur dan wacht ik daar wel op je.' zei Mayla en ze zag hoe Sandra tussen de mensen massa verdween. Zelf liep ze vrolijk huppelend bijna richting de deur. Maar nog voor ze zich weg kon draaien van de trappen voelde May hoe ze tegen iemand opbotst. Oei... Kennelijk hadden ze beide haast?! Maar Mayla dreigde te gaan vallen en het leek zich in slow motion  af te spelen voor haar. Het novaanse meisje draaide haar hoofd wel naar de persoon toe, maar ze kreeg de kans niet om te zien tegen wie ze zou op botsten, want de persoon greep haar al bij haar arm en trok May naar zich toe... Maar daar bleef het niet bij. De ander die zo veel groter dan haar was trok haar dicht tegen zich aan! Mayla was even zo overrompeld dan haar stem even uit bleef. Het enigste wat ze nu nog kon doen was naar zijn kleding te kijken. Diens woorden klonken zo ver weg dat de man voor haar goed meters bij haar vandaan had kunnen staan. Sandra kwam de trappen  weer af gedenderd en keek even vreemd tussen Mayla en de nog onbekende. Maar nog voor ze haar vriendin had kunnen toe spreken of de jongeman zelf kwam May weer bij zinnen. 'Oh... ja... ik... ik denk het wel.' klonk ze half afwezig en kantelde haar hoofd naar achteren om een knap gezicht met prachtige blauwe ogen die omkranst leken te zijn met blonde lokken. Mayla was wel eens tegen haar vaders aan gekropen, maar nog nooit was ze zo dicht tegen een vreemde aan gestaan. Haar wangen kleurde dan ook langzaam rossig tot knal rood.

De jongedame, wie hij zojuist van een lelijke val had gered, leek nogal overrompeld door het hele gebeuren. Horatio kon het haar niet kwalijk nemen natuurlijk, maar het was ergens wel grappig. Ze leek moeite te hebben met het zoeken naar woorden en hij keek toe hoe haar wangen steeds meer verkleurde, wat zijn grijns nog meer verbreedde. "Je denkt het wel?" vroeg hij grinnikend. "Je hebt je niet bezeerd?" vroeg hij toen met iets meer bezorgheid, waarbij hij zijn ogen over haar liet gaan om te zien of er iets mis was.

Plots klonk de strenge stem van zijn vader achter hem. "Horatio, kijk toch eens uit. Je loopt de jongedames hier nu al van hun sokken. Bied je excuses aan, zo heb ik je niet opgevoed." Horatio's blauwe ogen vonden voor een moment die van zijn vader, die duidelijk een geamuseerde twinkeling hadden. Oh die ouwe geit genoot hier duidelijk van. "U heeft helemaal gelijk vader." stemde hij toen met een knik in, waarna hij zich terug draaide naar de jongedame. "Mijn oprechte exuses madame. De fout ligt geheel bij mij. Ik hoop dat u me kunt vergeven." en boog er kort maar hoffelijk bij. Toen hij weer opkeek stond er een vriendelijke glimlach op zijn lippen. "Mijn naam is Horatio Hornblower en met wie heb ik het genoegen?" vroeg hij toen vriendelijk neerkijkend op het meisje.

@Mayla

Sandra zag hoe Mayla steeds roder werd en kon een zacht gegiechel niet onderdrukken. al bleef ze goed op letten wie weet was deze jonge man wel een vies peuk? Die het geweldig vond om meiden zich ongemakkelijk te laten voelen. May was daar heel erg gevoelig voor dat wist haar beste vriendin. Maar hoewel Sandra haar mond open deed begon de jonge man weer te spreken al werd May daar nog roder van. Al leken ze gered te worden door een oudere heer die die haar redder even streng toe sprak. De jongen keek de oudere man aan en hij liet Mayla weer los en boog zelfs lichtjes waarbij hij zichzelf voor stelde na een excuus gegeven te hebben als Horatio Hornblower en vroeg daarna naar haar naam. Mayla kleurde langzaam weer naar haar normale huids kleur en glimlachte zacht. 'We keken allebei niet echt waar we liepen. Maar ik ben Mayla lance.' gaf May antwoord op Horatio's woorden en boog zelf ook lichtjes al deed zij dit normaal niet om haar excuses te maken, maar meer uit hoffelijk en beleefdheid. Sandra kwam naar haar staan en bekeek haar vriendin even, maar zag niets speciaals. Mayla keek haar vriendin even verbaasd aan, maar Sandra haalde haar schouders al op en zei verder niets. 'Nog bedankt dat me een avond in de ziekenzaal hebt bespaard. Ik had anders vanavond vast niet kunnen spelen. Waren jullie ook op weg naar Oak's field?' bedankte ze Horatio nog even snel waarna ze een vraag stelde.

sorry voor de late reactie, wegens een familie lid die naar het ziekenhuis moest heb ik nu pas kunnen reageren. Gelukkig is ze al weer thuis en gaat alles goed met haar.)