Een winterig maar vel zonnestraaltje piekte tussen de gordijnen door en scheen op een blote arm, duidelijk de arm van een jonge vrouw, die ontspannen over de rand van een bed hing. Als je deze arm naar boven zou volgen kwam je bij een blote schouder uit, waar dikke raven zwarte golvende lokken langs lagen. En meer dan dat was er niet te zien van Roxanne, die kalm ademend onder de lakens lag. Haar hoofd, weggedraaid van het raam, lag diep verzonken in de donskussens van het bed. Opeens vulde de novaanse haar longen met een diepe teug lucht. Een zacht slaperig kreuntje klonk, waarna de vrouw langzaamaan wakker wordende, op haar rug draaide en midden in bed belande. Hier rekte ze zich als een slaperig katje uit, de zachte stoffen van het beddengoed tegen haar naakte huid strijkend. Verbaasd schoten haar blauwe ogen open....
Naakt...
Ze schoot overeind en keek verwarrend om zich heen..
Waar was ze! En waarom was ze... naakt...
Wazige herinneringen van de avond ervoor druppelde terug in haar bewustzijn, waarbij haar blauwe kijkers langzaam open sperde en haar slanke hand langzaam voor haar mond schoof. Shit...

Het was vrijdag avond geweest en voor het eerst sinds tijden had Roxanne besloten om weer eens uit te gaan. Haar been was immers eindelijk geheeld en dat wilde ze maar al te graag vieren. En dus zouden zij en een collega vriendin het dorp eens onveilig maken. Maar veel van de avond zelf kon ze zich niet meer herinneren... Drank... veel drank.. dat wist ze nog wel.. en voelde ze vooral in haar bonkende hoofd. Ze was.. veel mensen tegen gekomen die avond. Collega's.. bekende... leerlingen...
Maar met wie was ze mee naar huis gegaan...?
Haar blauwe ogen scande de kamer af. Een ding was in ieder geval duidelijk. Ze bevond zich ergens in het kasteel. Haar blik viel op de lukraak neer gegooide hoopjes kleding, verspreid door de kamer. Ze zag haar bh over een stoelleuning hangen. So who ever it was... they definitly did...

Verschrikt keek ze op bij het horen van gestommel in een andere ruimte. Ze was niet alleen... Natuurlijk was ze niet alleen! Ze had net een nacht met iemand door gebracht! Stomme doos! Wat moest ze doen... moest ze blijven? Wat nou als het een collega was.. of erger... een leerling. Ze voelde het bloed uit haar gezicht weg trekken bij die gedachte. Nope! Ze moest maken dat ze weg kwam. Ze stapte stilletjes maar snel uit bed en werd verwelkomd door de koude vloer en wederom was ze zich erg bewust van haar.. ahum.. volledige naaktheid. Weer klonk er gestommel en bevroor ze voor een moment op haar plek. Please please pleaaaase blijf daar!.

Gehaast speurde ze de vloeren af op zoek naar haar kleding. Ze greep een zwart kleding stuk van de grond, waarvan ze dacht dat het haar shirtje was en trok hem vlug aan. Onderbroek onderbroek onderbroek waar the hell was die! Gravend onder de lakens trok ze een boxer te verschijn Iewwwh! die ze vlug en spastisch weg smeet. Die was niet van haar! Come on come on come onnnn! Yes! Vlug schoot ze in haar onderbroek, die onder het bed was beland. Ok! Pants! Haast verwilderd keek ze om zich heen, want shit! Ze hoorde voetstappen. In haar onderbroek en een shirt, dat hoogstwaarschijnlijk niet de hare was - niet dat ze dat door had, ze was veel ter druk bezig met maken dat ze weg kwam - griste ze haar strak leren broek van de grond. Met haar andere hand plukte ze haar zwart kanten bh van de stoel en haar schoenen...? Pech gehad! Dan maar geen schoenen! En ze snelde naar een deur die leek op de uitgang. Of tenminste niet de deur waar de voetstappen vandaan kwamen. Zonder op te letten gooide ze deze open om de kamer uit te rennen, maar werd verrast door een flinke hoop warme en kalm ademend bond vlak voor de deur. Met een hoog gilletje struikelde ze omver, haar blote benen in de lucht, landend naast de hoop bond die ze al snel herkende als haar dierlijk metgezel. 'River!' riep ze verrast en geïrriteerd omdat het dier haar ontsnappingspoging faliekant had verpruts. Nog raar half opgevouwen op de vloer en haar blote benen over het geschrokken dier heen keek ze vlug om zich heen. Crap... Kast... De voetstappen kwamen dichterbij... Too late.

“Are you done now? It’s not like you can erase the past. And trust me.. I’m as amused as you are about this whole thing,” klonk een diepe mannenstem plotseling vanaf de andere kant van de kamer welke de ramen nog haast in hun kozijnen zou laten trillen.

In tegenstelling tot haar was de beer van een kerel al vanaf de eerste zonnestralen ontwaakt. Een oud automatisme. Een ingehamerd ritme. Gelukkig maar, zodat ze niet het genoegen had gekregen de stomme verbazing op zijn gehavende gezicht te lezen toen hij allereerst haar penetrante bloemengeur had geroken, gecombineerd met het aroma van vers hooi en gemaaid gras. Die geur… Onmiskenbaar. Nee… Nee het kon niet waar zijn- Roxanne? Met pure stomheid geslagen had hij zich als in slowmotion opzij gedraaid naar het warme lichaam wat toen nog tevreden op zijn arm lag te slapen. Nee… Nee! Oh Goden nee… De eerste tien minuten, misschien elf, had hij nodig gehad dit te verwerken, ergens vurig hopende dat zijn zintuigen met hem op de loop waren gegaan, maar… zodra hij de ravenzwarte lokken herkende wist hij dat hij diep… diep in de problemen zat.
Met een bedenkelijke frons had hij daarop direct geprobeerd zich alle gebeurtenissen van de vorige dag weer voor de geest te halen, vanaf het moment dat hij in de ochtend terug gekomen was op school… na wederom een lange… lange zwerftocht. Waarom hij überhaupt nog welkom was hier, was voor hem een mysterie. Vervolgens het voorbereiden van zijn lessen. Alleen. Het uitpakken van zijn spullen. Alleen. En tenslotte de avond… Die vervloekte avond. Geen drank in huis was de enige reden waarom de Witcher zich rond een uur of tien als een verliefde tiener op zoek naar zijn partner richting Oak’s Field had begeven en de eerste de beste bar had opgezocht om zijn geliefde drankje daar eindelijk te vinden. Daarbij was het gebleven. Ha, nee. Daarbij had het móeten blijven… Muziek. Er was iets met muziek geweest. En… dans…? Ook waren er collega’s geweest die hem wederom welkom hadden geheten, zonder dat hij hier ooit om had gevraagd let wel. Behalve zij. Zij leek verre van verheugd hem terug te zien. Als enige. Het harteloze monster wat beesten vermoordde voor geld, dat was al wat ze in hem zag zonder beter te weten. Dus had hij haar zoveel mogelijk vermeden voor zijn eigen genot én het hare. Dezelfde routine die ze al vanaf zijn allereerste komst naar Starshine hadden gehanteerd en die prima werkte.
Waar was het fout gegaan?!

Zo geruisloos mogelijk had hij tenslotte zijn arm terug getrokken om haar tot overmaat van ramp niet wakker te maken. Die eerste schok zouden ze beiden niet overleven. Niet te vergeten dat buiten de deken die lichtjes over zijn heupen gedrapeerd lag er verder weinig was wat ervoor zorgde dat er veel aan de verbeelding werd overgelaten. Ahum. Met een diepe zucht was hij langzaam uit bed gerold en linea recta naar de badkamer van zijn vertrekken vertrokken, om zichzelf eerst eens streng aan te staren in de spiegel en zijn levenskeuzes ten zeerste te overwegen. Nooit meer één druppel van het vloeibare goud. Nooit meer.

Uiteindelijk was ze ontwaakt. Dat moment zat er vroeg of laat aan te komen. Helaas. Zelfs zonder moeite te hoeven doen merkte zijn verscherpte gehoor op hoe ze halsoverkop het bed uit sprong. Te laat… Ze zocht haar kleding. Ook dat had weinig zin meer sinds… zijn ontwaken vanmorgen en ongelukkig geplaatste dekens.
Voor lange tijd had hij ten zeerste overwogen net zolang in de badkamer te blijven hangen tot ze zijn kamer had verlaten, was zelfs al onder de douche gesprongen, tot hij de klap hoorde. “That… woman..!” gromde hij binnensmonds voor Geralt tenslotte schoorvoetend en met een witte handdoek om zijn middel dan toch maar zijn veilige haven had verlaten, om haar even verderop te zien liggen, als het hoopje ellende wat ze ook buiten de katers deze morgen allebei waren. Het verder uiterst tevreden gevoel in zijn lijf negeerde hij uiteraard volkomen.
Na zijn brommende zegje gedaan te hebben, stapten zijn lange benen echter op haar af om haar vlug, maar verrassend zacht weer op haar voeten te helpen. “Time enough to run off later. Since the damage is done already, let me at least make you breakfast,” mompelde hij nog met een opgetrokken wenkbrauw, al leunende tegen de deurpost. Zijn halflange, spierwitte lokken dropen nog na van de douche. “Just so the students won’t think I kept you here against your will last night…” Als je niet beter zou weten was er haast enige geamuseerdheid bij deze laatste woorden in de gouden, katachtige ogen te vinden… Haast.

@Miss Roxanne

"Geralt!" Wat! Geralt! Verbijsterd staarde ze op naar die gigantische kerel voor haar.
Die.. man.. Hoe.. hoe... Haar blauwe ogen schoten haast paniekerig over zijn blote borst en ja wel hoor! Daar kwamen de onwillekeurige herinneringen weer naar boven. Zijn blote borst onder haar net zo blote boezem.. Glanzend, van het zweet, in het maanlicht dat door de ramen had geschenen.. haar slanke vingers op zijn huid.. zijn ruige handen rond haar-"You left!" riep ze plots en haast beledigd uit. "You were gone! Why are you here!" And why did you let this happen you idiot!  

Als gevolg van de onverwachte diepe stem had River haar puntige pluim-oren plat gelegd. Toen de witcher echter besloot om dichterbij te komen blaasde ze, als een in het nauw gedreven kat, waarschuwend zijn kant op. En Roxanne kon haar niks anders dan gelijk geven. Het mysterieuze dier wrong zich gehaast onder Roxanne's blote benen vandaan om zo snel mogelijk bij de man weg te komen. Roxanne aan haar lot over latend bij de man met wie ze zojuist een nacht had door gebracht. Een nacht vol van nieuwe.. geuren.. geluiden.. beelden.. sensaties ...smaken..
Meer herinneringen borrelde omhoog en ze wist niet meer waar ze kijken moest. Hem in zijn gouden ognen aankijken? Dat al helemaal niet!

Ze liet zich door hem overeind helpen en daar was het weer... Zo'n handeling.. verassend zachtaardig.. Het was zo in strijd met het beeld die ze had gevormd van hem. En dan al die momenten van de avond ervoor. Ze herinnerde hun begerige lippen en likkende tongen, hun gretig strelende vingers en speels bijtende tanden. Hun samen spel van een daad die ze nooit had gedacht met hem te verrichten. Zo instinctief, zo .. natuurlijk... Die puzzelstukjes paste niet in de puzzel van het monster waar haar mening over hem op gebaseerd was. Het monster die genadeloos onschuldige wezens vernietigde voor een paar centen. Wezens waar zij een groot deel van haar leven voor gestudeerd had. Wezens die haar liefde en passie verdiende. En dan had je die man... die zijn leven had gewijd aan precies het tegenover gestelde daarvan. Die een groot deel van zijn leven had gewijd aan de enige bende ploerten waar Roxanne een diepe haat voor koesterde.. Witchers.. Bah! God wat wenste ze nu dat hij een leerling was geweest...

Het was alsof ze gisteren een totaal ander persoon had leren kennen. Ze zocht dan ook hoopvol naar een teken van iemand anders. Wie dan ook! Maar niet... hem...
Want het was niet mogelijk! Het kon gewoon niet dat hij dat was! Het kon gewoon niet .. dat ze dit had laten gebeuren.. Hoe was dit in godsnaam gebeurt!
Het past gewoon niet.. Het past niet in het plaatje. Het paste niet in haar hoofd. En dat was goed te merken aan River, die ver achter in de hoek laag gromde en zo nu en dan een gesis liet horen. Haar zilveren ogen gefixeerd op de man met de bijna net zulke zilveren lokken. Roxanne ontweek zijn blik terwijl hij voorstelde dat ze bleef ontbijten. Zich opeens maar al te bewust van het feit dat ze daar in haar blote benen stond, schoof ze ongemakkelijk een lange zwarte lok achter haar linker oor. Waardoor een nog onontdekte ovaal vormige donkere verkleuring in haar nek aan het licht kwam.. Had Geralt de avond ervoor besloten om even zijn nieuwe territorium af te bakenen hmm..?

Haar blauwen ogen schoten vel omhoog bij zijn volgende worden. De realiteit van de situatie duidelijk af te lezen in die hemels blauwe poelen. Want nee.. het was inderdaad niet tegen haar wil geweest...
Haar blik bekeek onderzoekend zijn gezicht. Littekens hadden het gehavend gelaten en ja.. ze kon niet ontkennen dat hij een ruigheid uitstraalde. Maar hij was niet onknap.. het maakte hem misschien zelfs aantrekkelijk?.. Ok stop that! Right now! There are no excuses for this!
Een druppel van zijn vochtige haar drupte naar beneden en bracht haar blik terug naar zijn blote borst, vol littekens. Ze herinnerde zich hoe dat voelde onder haar vingertoppen... ahum.. "Maybe.. we should get dressed first.." opperde ze iets kalmer nu. River, nu opvallend stil, het stel gadeslaand vanuit haar hoek.

Rivers growlygrowl:

“That’s me,” mompelde hij enkel droogjes op het uitroepen van zijn naam. Tegelijkertijd flitste er onbedoeld een beeld door zijn gedachten van haar zachte lippen die hetzelfde schreeuwden de vorige nacht in geheel… andere context… Dezelfde lippen die naar hem hadden geglimlacht, gegrijnsd, zijn huid hadden beroerd- Stop! Hij wilde dit niet. Hij wilde er niet aan denken. Wat loste dat op? Niets. Dit was een ongemakkelijke situatie voor hen beiden. Een fout die ze samen hadden begaan. Een fout inderdaad. Hij kon het niet verhelpen te zuchten bij de woorden die volgden. Ze gaf hem in eerste instantie niet eens de kans zich uit te leggen. Hoe had er ooit iets kunnen gebeuren tussen hen? Lichtelijk geïrriteerd toonde hij een frons. “Yes, well, obviously I came back.” Even was zijn doordringende blik ook naar het wezen aan Roxanne’s zijde gegaan. Hij leek verder weinig verbaasd dat het dier zo heftig op hem reageerde en er niet bepaald warm of koud van te worden. Alsof hij het inmiddels gewoon was dat er dusdanig door anderen op hem gereageerd werd en hij noch de energie, noch motivatie meer voor had het tegendeel te bewijzen. Alhoewel… Er moest iets zijn geweest waardoor… zij… hem gisteravond toch een kans had gegeven… Het viel moeilijk enkel aan de hoeveelheid alcohol te wijten. Somehow… somewhere… was er iets… veranderd… Met deze realisatie flitste er een nieuw beeld door het diepst van zijn gedachten. Een beeld van hen, innig verstrengeld in een omhelzing. Zij diep in zijn beschermende armen verborgen. “No one will hurt you now… Not as long as I’m here.” Hij kon het zichzelf bijna weer horen zeggen tegen haar, al was het tegelijkertijd bijna of deze herinnering niet van hemzelf kon zijn. Merkwaardig…

Zichzelf uit zijn hersenspinsels schuddend, gingen zijn gouden ogen automatisch terug naar haar, al had hij er vrijwel direct spijt van de poelen van oceaanblauw opgezocht te hebben. Daar was het weer. De afkeuring. De… walging… die ze gewoonlijk in haar irissen droeg als hij ook maar in de buurt was. Het bevestigde zijn vermoedens dat ze het zichzelf kwalijk moest nemen ooit deze vergissing te zijn begaan. Ware het niet voor het fysieke bewijs, dan hadden ze het gewoonweg kunnen ontkennen, voor anderen én zichzelf. Een ademtocht verliet zijn neus. Een ander soort zucht. Niet geïrriteerd… of boos… Hoe hij het dan wel moest noemen wist hij niet goed.
Het bleef verdacht lang stil eer ze eindelijk weer reageerde op zijn voorstel samen ontbijt te nuttigen. Onbewust was zijn blik daarbij even afgedwaald naar haar slanke, blote benen… “Right.” Hij was al omgedraaid voor ze nog verder kon praten of… hij verder kon kijken. “Bathroom is over there. Take as long as you need.” In grote, afgemeten passen was hij doorgelopen naar een eikenhouten kist in de hoek, trok deze open en rommelde er wat in. Met een stapeltje schone kleren maakte hij vervolgens zijn weg terug naar haar. In zijn handen een blouse, hemd, broek… Duidelijk te klein en fijn om een man en zeker aan hem toe te behoren. “My daughter’s,” verklaarde hij daarom met enige terughoudendheid, aangezien buiten Eres en Oriël nauwelijks iemand op de hoogte was van het feit dat hij überhaupt een dochter had. “She forgot this last time she visited me, but I doubt she would mind if you wore them now.” Met een kort knikje had hij de kleding in haar handen gedrukt, alvorens zich een weg naar de kledingkast verderop te banen om zijn eigen schone kleren bij elkaar te zoeken en de handdoek te verwijderen…

@Miss Roxanne