[One shot topic, dus gelieve niet reageren.]


Het was een grauwe dag op Cassia; koud en guur, alsof de pijn in de harten van de Cassianen doorsijpelde in alles om hen heen.
Daar, te midden van een prachtig veld vol heerlijk geurende bloemen die voorzichtig hun kopjes op hadden gericht in de hoop vandaag nog enig zonlicht te vangen, had een selecte groep personen zich rondom een majestueus ogend altaar verzameld: van leden van de regering, tot priesters, tot vertegenwoordigers van de kleinere streken… Iedere Cassiaan die iets leek te betekenen voor hun thuisplaneet, was present. Allen stonden richting de lichte rotsen gekeerd, waar een scala aan eeuwenoude runen in was gekerfd, ten ere van… haar. Eén voor één waagden de aanwezigen zich naar voren om woorden van lof of dank uit te spreken -hun hoofd gebogen uit de diepste vorm van eerbied en respect. De wind speelde ondertussen met hun formele kleren en gefatsoeneerde haren.
Stilte overheerste het ijzige landschap, slechts af en toe doorbroken als de tevens aanwezige muzikanten enkele klanken lieten weerklinken ter ondersteuning van de herdenking.
Geen lach was te zien, geen ziel was licht… Niet vandaag.
Het was dan misschien inmiddels eeuwen geleden dat haar ziel verloren was gegaan, meegevoerd naar het hiernamaals, maar nooit had de eerste en misschien wel bekendste koningin in de Cassiaanse geschiedenis haar volk werkelijk verlaten. Zoals ieder jaar op haar sterfdag, was het aan de mensen van de hoogste rangen om haar officieel te herdenken, maar ook overal over de planeet verspreid werden eigen herdenkingen gehouden door de meest traditiegetrouwe burgers.
Het was op deze plek, op deze specifieke dag dat ook een andere, bekende verschijning zich toonde op de planeet. Twee ijsblauwe ogen keken aandachtig toe hoe persoon na persoon zich naar het altaar begaf, het hoofd boog, de woorden sprak en plaatsmaakte voor de volgende. Zelf had hij zich ergens achteraan de menigte opgesteld, al hadden meerdere hem gevraagd of bijna… aangezet om vooraan plaats te nemen, maar… hij kon het niet. Al dagen, misschien wel weken, had hij tegen het moment opgezien waarin hij nu voor het eerst deze taak op zich moest nemen, in plaats van zijn voorganger. In die tijd had hij nog een excuus gehad om te ontsnappen aan de jaarlijkse herdenking, maar als Beschermer had hij geen keus… Niet meer.
Met weemoed tot in het diepst van zijn ziel, begaf Alaric zich daarom maar tenslotte naar voren, toen het niet meer anders kon en hij de enige overgeblevene was. Ogen werden hier en daar heimelijk op hem gericht toen hij, uit eer en traditie, in klederdracht hen voorbij ging. Hij was als een ware manifestatie van de tijd waarin zíj.. had geleefd. Eenieder maakte direct plaats voor de Heer van het Water, sommigen van hen wederom met het hoofd licht gebogen. Anderen schuifelden wat onzeker achteruit. Steelse blikken werden elkaar toegeworpen voor wie de geschiedenis van de koningin en haar beschermer werkelijk kenden, alsof ze ergens verwachtten dat hij ieder moment kon breken, wat.. niet per se heel gek gedacht was…
Zijn zwaard, zijn.. tevens eeuwenoude zwaard, rustte met het heft in zijn ruwe handpalmen die een leven lang van fysieke arbeid toonden. Trager en haast nog bedachtzamer dan normaal, verplaatste hij zich naar voren en liet zijn blik slechts enkele seconden over de mensen rondom hem glijden waar hij vrijwel vanaf zijn schouders bovenuit stak. Meer tijd gunde hij zichzelf niet om nog enige afleiding te zoeken voor het naderende gevaarte voor hem… Met iedere stap kwam het altaar steeds dichterbij… De daarop gelegen voorwerpen van zijn jeugd, van zijn sterfelijk tijd, van.. háár, lachten hem al toe.
Door bewust op zijn ademhaling te letten, wilde hij voorkomen dat zijn handen zouden gaan trillen. Het gewicht van het wapen was hem allerminst vreemd, maar het was de lading, de betekenis en het verhaal erachter was als dolksteken in zijn borst voelden.
Net op tijd wist hij het altaar te bereiken, waar hij bemerkte bijna door zijn knieën te zakken. Om dit voor de belangrijke dames en heren achter hem te verbergen, kon hij niet anders dan op één knie voor de rotsen neer te hurken. Hij slikte moeizaam.
Hij… Hij moest doorzetten. Het kon niet anders. Dit was nu zijn leven, zijn taak. De herdenking zou niet compleet zijn zonder dat híj haar het respect betoonde zoals ze verdiende.
Zijn lippen sperden zich al van elkaar om te spreken, maar… er kwam geen geluid uit. Gelukkig dat zijn brede schouders en rug verhulden wat er op zijn gezicht te lezen viel. Met de adem die in zijn keel stokte, schoten zijn ogen op, al was zijn hoofd lichtelijk gebogen, alsof daar.. ergens.. het antwoord te lezen viel, de manier om.. ook maar iets te zeggen…
Oh, maar er was in werkelijkheid zoveel.. zoveel wat hij tegen haar wílde zeggen, meer dan hij in woorden alleen zou kunnen uitdrukken… Maar.. hij kon het gewoonweg niet. Niet hier. Niet nu…
“Helena..” fluisterde hij uiteindelijk, zijn stem ongewoon schor en diep. Enkel het spreken van haar naam tegenover het altaar wat haar op het moment vertegenwoordigde, veroorzaakte een pijnscheut in zijn borst. “Geprezen zij uw naam, .. mijn koningin.” sprak Alaric duidelijker, puur omdat het hoorde en de rest van de aanwezigen zo zouden weten dat hij zijn plicht gedaan had.
Op het moment dat hij vervolgens zijn zwaard in eerbied hief, exact hoe hij dat had gedaan ruim twee honderd jaar geleden toen hij haar voor het eerst had ontmoet, trok er abrupt een schok door zijn hele lijf. Een beeld van vergane tijden flitste uit het niets zijn gedachten binnen. En daar ineens… haar gezicht, haar lachende gezicht met de stralende, sprekende ogen die hem nauwlettend observeerden op het moment dat hij als jongeman voor haar was neergeknield, zodat ze haar zegen over zijn trouwste wapen kon uitspreken.
Helena. Helena…
Het was.. tevens het moment dat hij voor het eerst haar blik had ontmoet, het had gewaagd als de jonge dwaas die hij toen was geweest om haar even recht in de ogen te staren en dat… was dat. Toen was het gebeurd. Hij was verloren geweest, vanaf dat moment. Vanaf dat moment… was hij van haar gaan houden, zijn koningin, meer dan van wat of wie dan ook. Een liefde zo puur, zo oneindig als het stromen van de Cassiaanse wateren, was in hem gegroeid. Een.. verboden liefde waar hij, door net zulke plichten zoals waaraan hij nu voldeed, nooit gehoor aan had mogen geven. Plichten waardoor hij haar was verloren, nog voordat hij haar ooit werkelijk de zijne had mogen noemen…
‘De Gedoemde Geliefden’; een Cassiaanse legende, bij velen bekend.

Achter hem waren de muzikanten spontaan stilgevallen. Het was het enige wat Alaric tenslotte weer naar het hier-en-nu wist te brengen. Blijkbaar was het toch enigszins opgevallen wat deze “hereniging” werkelijk met hem deed…
“Zouden we..?” klonk het aarzelend achter hem. Hij herkende de stem, maar was momenteel te verward om het direct te kunnen plaatsen.
“Nee. Nee… Laat hem nog maar even.” werd er fluisterend gereageerd, maar hij had het gehoord.
Ogenschijnlijk onverstoord was de Legendarische Magiër ondertussen naar het altaar blijven staren, terwijl achter hem langzaamaan de muziek weer begon te klinken, alsof iemand een heimelijk seintje had gegeven hem zo te ondersteunen, om het toch nog.. draaglijk te maken. Het was goed bedoeld.
Geleidelijk aan werd daarom het zwaard weer teruggetrokken, maar hij bleef nog zitten. Zijn benen waren als aan de grond genageld. Zijn blik voor eeuwig vastgepind op een schim uit het verleden, maar alleen op deze dag zou hij er gehoor aan geven. Alleen.. nu…
Terwijl de prachtige klanken van de traditionele, Cassiaanse muziek -zoals deze vele eeuwen geleden al hadden geklonken- steeds meer in volume toenamen, richtte Alaric zich nog één maal op. Zijn rug trots gerecht, zoals het iemand van zijn positie zou moeten betamen. Zijn gezicht vastberaden, maar zijn ogen… zijn ogen zo warm en teder zoals niemand sinds haar het meer had gezien. Nog één keer sperden zijn lippen zich iets van elkaar. “Is breá liom tú…” fluisterde hij uiteindelijk in zijn moedertaal, welke niet meer door de rest van de bevolking werd gesproken, op enkele historici na. Het had zo zacht geklonken als de koele bries door de bladeren van de bomen, enkel bestemd voor haar om te horen, maar de liefde die erin doorschemerde was… onmiskenbaar.
De woorden klonken nog na in zijn gedachten, waarbij Alaric zichzelf na enige tijd eindelijk zover wist te krijgen op te staan. Zijn ledematen waren koud en verstijfd, maar hij voelde het niet eens. Met een blik zo grauw als het weer, liep hij terug door de menigte nu zijn taak dan toch volbracht was. Maar in plaats van weer stil te staan op de plek waar hij eerder had gestaan, liep hij door.. en door, de enigszins verblufte menigte zo achter zich latend.
Zonder nog op of om te kijken, wandelde de Heer van het Water verder en verder het nabijgelegen woud in. Het deerde hem niet waar hij uitkwam, hoe ver hij tussen de bomen door zou dwalen…
Hij ging verder.

Pas toen zijn benen van de hevige inspanning begonnen te prikkelen, hield hij zijn pas in en kwam tot stilstand. Gevoelens van verdriet en frustratie zoals hij eeuwen geleden had gevoeld, waren ondertussen weer in hem naar boven gekomen. Uit pure onmacht, werd het zwaard geheven alsof hij het voor altijd wilde wegwerpen in de krochten van zijn duistere herinneringen. Hoe vaak had hij dat inmiddels wel niet proberen te doen, op deze ene dag…? Hij was de tel kwijtgeraakt.
Juist toen hij het wapen hoog boven zijn hoofd had geheven… liet hij het weer zakken. In plaats daarvan gleed het als vanzelf uit zijn handen die hierna naar zijn gezicht grepen waar tranen achter zijn anders zo heldere ogen prikten. “Is breá liom tú…” klonk het nogmaals in zijn moedertaal, verzwakt en verslagen.
Een stilte viel.
“Ik hou van je.” sprak hij toch nog zachtjes exact dezelfde woorden, maar in de huidige taal zoals deze door velen werden gesproken. ‘Ik hou van je’ weerklonk het nog uren en uren in zijn gedachten na…
De rest van de dag was lang, donker en moeizaam, voor Alaric zich weer als de rust zelve naar Starshine Academy begaf om de rest van zijn plichten uit te voeren, voor zolang Cassia hem nodig zou hebben, voor… altijd.