Waarom had hij gedacht dat hij gewoon een dag rustig zijn lunch kon eten in de grote zaal zonder dat er gevechten, geschreeuw of, in dit geval, weer voedselgevechten waren? Waar was die utopische gedachte vandaan gekomen dat hij een middag rustig met zijn boek van zijn middagmaal kon genieten. Welkom op Starshine. Hij wist niet wie het deze keer weer begonnen was, al had hij zo zijn vermoedens aangezien het vaak dezelfde soort studenten waren. Maar Mordecai was blij dat hij een plek bij de muur had uitgekozen. Redelijk beschut van de plotseling ontketende oorlog probeerde hij dan toch tegen beter weten in te blijven zitten. Niet dat hij nog veel trek had na te hebben gezien hoe een meisje aan een andere tafel vol in het gezicht was geraakt door een dikke klodder jam. Zij was inmiddels vertrokken. Hij niet. Noem het dapper of noem het stom, maar hij was blijven zitten. Met zijn zwarte bril op zijn neus en boek voor zijn gezicht. Doof en stom voor de rest om hem heen.
Zijn helblauwe ogen verslonden regel voor regel. Hij sloeg een pagina om en kantelde zijn hoofd naar rechts toen er iets wat waarschijnlijk ooit pudding was geweest op hem af gevlogen kwam en achter hem tegen de muur uiteen spatte. Hij streek een lok blond haar die door de plotselinge beweging voor zijn ogen was gevallen terug naar achteren en begon met een zachte zucht aan de nieuwe pagina. Zijn tafelgenoot was ondertussen zwaar getroffen door koude groentesoep. Even keek Mordecai op naar de ongelukkige, trok een nog redelijke ongeschonden servet onder zijn bord vandaan en gaf het aan de andere met soep doordrenkte leerling die het dankbaar aannam en zich enigszins droog probeerde te deppen. Misschien was het toch beter om zijn lunch te laten voor wat het was en naar een plek te gaan waar minder ongeleide projectielen je om de oren vlogen. Misschien kon hij het morgen opnieuw proberen.
Hij klapte zijn boek dicht en stond op, stapte over drab heen waarvan hij eigenlijk niet eens meer wilde weten wat zich erin bevond en begon zich naar de uitgang te manoevreren. Hij merkte de blik op van de keukenhulpen. Een van hen had in alle boosheid een pan op de grond laten kleteren en was kwaad terug gekeerd naar de keuken. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Dat nam niet weg dat hij misschien beter had kunnen kijken waar hij heen liep.

Ze was uit het niets verschenen en in eerste instantie niets meer dan een flits van wit haar geweest. Zijn blik was naar beneden afgedwaald aangezien ze niet erg lang was. Vooral niet naast hem. Hun blikken hadden maar voor een moment gekruist voordat zijn helblauwe ogen het bord haar kant op har zien komen en het meisje vol tegen haar hoofd te raken. Heel even dacht hij dat ze zou ontploffen of in huilen uitbarsten of iets anders drastisch. Maar ze bleef kalm al leek ze niet echt te weten wat ze moest zeggen, horen aan haar zachte “uh”. Dit was misschien ook niet de beste plek om te blijven staan voor een gesprek. Zo leek zij er ook over te denken toen ze niet veel later hem bij zijn pols greep en struikelend achter haar aan trok naar de deur. Zijn hand schoot uit toen hij een nieuw bord op hen af zag vliegen Onder de tafelpoot van de grote houten tafel die ze passeerde kwam de grond een klein beetje omhoog. De kracht van de plotselinge aardverschuiving was genoeg om de tafel op te lichten zodat het bord ertegen af ketste. Achter zich hoorde hij de tafel weer met een klap neerkomen. Maar ondertussen werd hij al verder gesleurd. Bijna gleed hij uit toen ze eenmaal bij de deur waren aangekomen. Mordecai had niet om willen kijken waarover. Eenmaal buiten de zaal had ze hem weer losgelaten. En nu ze het meeste lawaai en tumult achter zich hadden gelaten kreeg hij de kans om haar eens te bekijken. Het witte haar wat hem in die paar seconden binnen in de zaal was opgevallen zat onder de rotzooi. Onder de witte lokken vond hij twee felgele ogen gelegen in een smal, vrouwelijk gezicht. 'Hier. Het helpt niet veel maar.. het is beter dan niks,' zei hij uiteindelijk, zijn Erdse accent zacht door de woorden heen verwoven terwijl hij een zakdoek pakte en die haar aanreikte zodat ze zich tenminste een klein beetje op kon frissen. Zijn blik was ondertussen terug gegaan naar de deur waarachter nog steeds de voedsel oorlog te horen was. 'Morgen eet ik denk ik toch maar buiten de school,' sprak hij zacht, meer in zichzelf dan echt naar haar.