Het was laat. Met stevige pas liep Mordecai door de gangen. Hij had niet in de gaten gehad hoe ver de avond al gevorderd was. Het avondeten in de grote hal had hij waarschijnlijk toch al gemist dus dat ging hij niet eens meer proberen. Hij zou wel naar Oak's Field gaan om daar iets te eten. Maar toen hij de zijn kamer had willen verlaten op de etage van Erd had hij het boek op zijn bureau zien liggen dat hij eigenlijk die dag nog had moeten inleveren. Hij was het vanochtend vergeten in zijn tas te stoppen en had er de rest van de dag niet meer aan gedacht totdat hij aan het einde van de middag na de lessen terug in zijn kamer was gekomen. Maar toen had hij het te druk gehad met andere zaken om er al te veel aandacht aan te besteden. Toen hij op de klok had gekeken en had gezien dat hij nog maar twintig minuten had om het ding in te leveren voordat ook de biblioteek haar deuren voor die avond zou sluiten was hij bijna met een noodgang zijn kamer uit gerend. Die renpas was er inmiddels uit maar stevig doorstappen deed hij wel nog altijd. Hij passeerde langs de grote dubbele deur van de grote zaal. Hij had verwacht de deur gesloten aan te treffen, maar dit bleek niet het geval. Hij stond op een kier en Mordecai hield zijn pas in. Hij wierp een korte blik op zijn zakhorloge. Hmm, snel dan. De bibliotheek was hier toch om de hoek. Met nieuwsgierigheid die hem gegrepen had was hij naar de deur gelopen om die iets verder open te duwen. Binnen leek het verlaten al brandde de kaarsen op de sta kandelaars wel nog. Misschien dat het keuken personeel er nog was. Langzaam liep hij verder totdat hij een vreemd schrapend geluid hoorde. Met een ruk draaide hij zich om. Het boek viel uit zijn handen en schoof een stukje over de vloer bij het zien van...ja.. wat was het eigenlijk? Hij wist nu al dat hij dat boek waarschijnlijk niet meer in zou gaan leveren vanavond.

Hij wist niet precies wat hij gezien had. Maar het was hem niet goed gezind, dat was een ding wat zeker was. Het was meer een reflex wat zijn lichaam in beweging bracht dan dat hij helemaal kon bevatte wat er zojuist gebeurd was. Maar door een snelle beweging van zijn voet over de grond liet hij de aarde trillen en twee tafels zijn kant op trekken. Hij plaatste zijn hiel ferm in de grond waardoor de tafels leken te steigeren en een beschermend schild vormde voor de kandelaars die hem anders pijnlijk hadden kunnen verpletteren. Verbazing was verdwenen uit zijn helblauwe ogen. Enkel irritatie was overgebleven. Dat ding wilde vechten dus.
Nu de kaarsen gedoofd waren was het donker in de ruimte. Daat maakte niet uit. Hij was gewend aan het duister. Andere zintuigen namen het van hem over. Mordecai haalde even diep adem om zichzelf niet aan het duister te verliezen. Daarna luisterde hij. Naar de minste ruis die het wezen kon veroorzaaken. Zodra hij hem dacht gevonden te hebben schoot hij de tafel met een harde klap af. Het ding vloog door de zaal, direct gevolgd door de ander, mocht hij hem missen. Zelf was hij naar het raam gesprongen om de gordijnen met een ruk open te trekken. Het maanlicht was misschien niet veel, maar genoeg voor Mordecai om te zien wat hij deed.

Hij klemde even zijn kaken op elkaar. Blijkbaar was dat ding in staat om zomaar te verdwijnen. Geweldig. Op zijn hoede speurde zijn ogen de slecht verlichte omgeving af. Hij kon zich niet voorstellen dat dat… ding het hierbij zou laten zitten. Zijn blik bleef daarbij even op de tafels hangen. Ach ja, niemand zou er toch achterkomen dat hij het was. Hij zag het wezen eerst vanuit zijn ooghoek. Niets meer dan een oplichtende rode flits. Met een ruk draaide hij zich om. Uit voorzorg zette hij zich schrap om meteen in beweging te komen mocht dat ding zich op hem willen storten. Maar hij leek iets anders van plan te zijn. Hij fronste toen het wezen begon te verkleuren. Steeds sneller en steeds meer kleuren volgden elkaar op. Zijn hoofd begon ervan te bonken en zijn zicht werd wazig. Hij sloot zijn ogen gromde zachtjes iets onhoorbaars. Als dat ding hem met een goedkope lichtshow probeerde te verwarren dan… ugh, hij kon niet meer helder denken met die kleuren. Hij concentreerde zich op zijn connectie met de vloer onder hem. Zijn bewegingen waren strak en minimaal maar het was genoeg om de aarde onder hem te laten weten wat hij verlangde. Scherpe stenen stekels kwamen met veel gerommel tevoorschijn uit de vloer en het plafond, hopelijk snel genoeg voordat dat wezen weer kon verdwijnen.

Hij had wat tijd nodig gehad om zich te herstellen. Het zwaarste gebonk nam langzaam af al bleef hij hoofdpijn houden. Pijnlijk wreef hij even langs zijn slaap en probeerde zich te herinneren of hij in zijn kamer op de aard magiër etage nog aspirine had liggen. Maar dat had zijn prioriteit nu niet. Voorzichtig opende hij zijn ogen om te zien hoe twee stekels het ding lelijk schraapte. Net goed. Ergens had hij gehoopt dat het wezen het daarbij zou laten, maar Mordecai had moeten weten dat die hoop ijdel was geweest. Te laat zag hij de schedel op hem afkomen met een razende snelheid en een woedende blik in zijn helrode ogen. Gauw probeerde hij een muur op te werpen door de grond voor hem omhoog te trekken maar hij was niet snel genoeg. Het had hem enige bescherming geboden al werd hij nog steeds met een stevige klap tegen de grond gewerkt. Alsof hoofdpijn alleen nog niet genoeg was. Een stekende pijn schoot door zijn rug. Samen met de klap had hij een kreun van pijn onderdrukt en klemde hij zijn kaken op elkaar. Hij proefde bloed. Zijn hand die op de grond onder hem lag balde zich tot een vuist en trok de aarde als stevige handschoen om hem heen. Meteen sprong hij weer op, de duizeligheid negerend en haalde uit in de hoop de schedel een stevige klap terug te verkopen.

Na zijn laatste smak tegen de grond deed ademhalen pijn en hoorde hij zichzelf een zacht piepend geluid produceren. Puur op adrenaline had hij zichzelf met redelijke snelheid overeind weten te krijgen om uit te halen naar de schedel. De weerstand die hij voelde toen zijn versterkte vuistslag in aanraking kwam met het monster vertelde hem dat hij succesvol was. Genoeg overtuiging voor Mordecai om met zijn andere hand steun te zoeken bij een van de tafels in de grote zaal om niet meteen om te vallen. Hij streek verwoed zijn blonde lokken uit zijn gezicht en keek op naar het wezen. Hij hing daar maar, al zou dat waarschijnlijk niet voor lang zijn als hij niet meteen handelde. De duidelijke scheur die in de schedel te zien was maakte duidelijk dat Mordecai hem toch een lelijke klap verkocht had. Zijn blik werd afgeleid door iets wat hij onder zijn vingers voelde van de hand die op de tafel lag. Hij wist niet exact wat het was of wie het daar had achter gelaten, maar hij kon zich een eerder gesprek tussen twee leerlingen in de bibliotheek herinneren die het hadden gehad over een "catching box" en hoe iemand op het buitenterrein een monster ermee gevangen had. Hij wist niet of dit een dergelijk apparaat was maar anders... dan zou het de schedel misschien toch genoeg schade aanrichten voor hem om hier weg te komen. Zonder te aarzelen greep hij het vast en smeet het voorwerp richting het wezen.