PortalIndexA strange world. HpD5UwnA strange world. 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 A strange world.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
iiiiiii
.
.
avatar

A strange world. UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : ii
Posts : 145
Points : 15
A strange world. UTL8oxA MAGICIAN

A strange world. Empty
BerichtOnderwerp: A strange world.   A strange world. Icon_minitimedo nov 03 2016, 21:49


A strange world. 2gbIZFW

Herfst is gekomen, de bladeren aan de bomen beginnen weer oranje te kleuren wat de aarde weer een warmachtige gloed geeft. Ironisch eigenlijk, omdat in de herfst de ijskoude wind weer voor de eerste keer te voelen is. Een voorbode voor de winter. Tijd voor de dieren om hun voedsel weer te verzamelen en een veilige plek te vinden om de winter door te brengen. In tegenstelling tot de dieren die juist een plekje proberen te vinden om in te schuilen, zitten de mensen liever buiten als binnen. Tenslotte laat je een van de laatste kansen op een zonnetje niet links liggen. Niet dat de zon niet schijnt in de winter, maar laten we zeggen dat het niet uitmaakt of de zon nu schijnt als het over het algemeen -10 is...

Vanaf boven op een kamer staart een jongen met ravenzwart haar neer op het glimlachende hoopje mensen beneden. Vanaf boven lijken de mensen nog nietiger dan als je ze op ooghoogte aan kijkt. Een illusie natuurlijk, mensen worden niet meer of minder nietig afhankelijk van waar je staat.. Iemand anders zijn waarde en die van jezelf bepaal je uiteindelijk zelf. Of zoals veel mensen zouden zeggen, dat bepaald je hart. Julian zou daar graag over twisten, als hij een vriend(in) had gehad waarmee dat had gekund, daar hij geloofd in de wetenschap en de wetenschap geloofd dat je brein hét centrum is van al je emoties, normen en waarden. Julian zucht waarna hij het boek over anatomie op de vensterbank plaatst. Misschien was een moment van rust geen slecht idee...

Julian, nu voorzien van sjaal en donkergroene winter jas sloft met zijn rode NoStars over de rood-oranje bedekte wereld heen. Sinds hij hier een week geleden was aangekomen had hij nog geen ander ontmoet, laat staan dat hij er voldoende in aanraking mee was gekomen om iemand zijn vriend(in) te noemen. De woorden van zijn vader doemen weer op in zijn hoofd: "Probeer vrienden te maken". Waarschijnlijk zou hij zijn vader in dit opzicht teleur moeten stellen en dat niet voor het eerst zijn...

Vrienden... vrienden. Julian's ijsblauwe ogen strelen langs een koppel, hand in hand struinend door het bladerdak een grote glimlach op hun lippen. Ze waren blij, gelukkig om in elkaars gezelschap te zijn. Is dat vriendschap? Of is dat meer dan vriendschap? In een van zijn boeken had Julian gelezen dat skinship een positieve invloed zou hebben op een sociale relatie, betekende dat dat hij meer mensen zou moeten aanraken? Totaal ontvreemd van het concept 'vrienden' struint Julian verder, de groepjes mensen om hem heen observerend.

Vanaf kleins af aan was het al duidelijk dat Julian niet zoals andere baby's was. Hij was kalm, huilde bijna nooit en had toen al die doordringende blauwe ogen die hij nu heeft. Hij leek de wereld te observeren vanaf zijn eigen veilige bubbel, en als we eerlijk zijn is daar tot op heden nog niet veel aan veranderd. Julian houd zijn woorden graag tot zichzelf, denkt liever dan dat hij doet en ziet de wereld over het algemeen anders dan andere dat schijnen te doen. Julian is als puber al door een serie aan tests gegaan om te ontdekken of er iets mis met hem was maar technisch zat hij goed in elkaar, enkel zijn manier van denken was anders. Waar een kind een kleurrijk schilderij ziet, ziet Julian de betekenis er achter en de wereld over het algemeen in meer monochrome kleuren. Waar een kind huilt bij het overlijden van een vriend, is Julian apathisch. Een glimlach zie je zelden op Julian's gezicht, laat staan dat hij uitbundig lacht; sommigen noemen hem een robot en misschien hebben ze wel eens deels gelijk daarin.

Intussen heeft Julian, in gedachten verzonken, plaats genomen op een bankje op de achtergrond van de blader-spelende mensen massa. Zijn zilverblauwe ogen vestigen zich op een meisje afgezonderd van de massa met een glimlach op haar lippen. Haar hazelnoot bruine ogen waren gericht op haar vrienden die een spel met de bladeren leken te spelen. Zelf kon ze echter niet meedoen, daar zij gevestigd zat in een rolstoel. Een lichte pang van gevoel gaat door Julian heen, Julian kan het niet beter beschrijven dan een beklemd, drukkend gevoel. Julian fronst lichtjes voor zijn gezicht weer glad wordt. Julian's blik is intussen gevallen op de grassprietjes onder zijn voeten waar hij, tamelijk verveeld, naar staart. Frommelend zoekt hij naar de Rubik's cube die standaard in zijn jaszak zit en begint er fanatiek aan te draaien. Die Rubik's cube was zijn vriend, althans, hij werd er gelukkig van; zat er veel aan en hij was altijd bij hem. Hij redeneert echter niet en praten zit er ook niet in... onhandig, maar rustig is 'hij' dan weer wel. Binnen een enkele minuut heeft hij de Rubik's Cube opgelost, waarna hij het plastic blokje weer door elkaar husselt; zo kwam hij de dag wel door, geen vrienden voor nodig; pa.
sorry voor de lengte. Hoop dat je er wat mee kunt. Wist  niet zo goed in wat voor 'richting' ik moest schrijven.
Voor @Kagura

Terug naar boven Ga naar beneden
Kagura
.
.
Kagura

A strange world. UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Nini
Posts : 45
A strange world. UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire
Klas: Master Ryder "We will see what's he got."
Partner: I don't think someone would even want to be with me, so why would I bother looking for one?

A strange world. Empty
BerichtOnderwerp: Re: A strange world.   A strange world. Icon_minitimeza nov 05 2016, 18:06

Bladeren dwarrelden zachtjes van de bomen. Éen voor één. In verschillende warme kleuren. Van licht geel tot donker rood. Elk blad leek zich zachtjes neer te vlijen op de harde grond om een deel te worden van het prachtige gekleurde bladeren tapijt. Sommige bladeren die er al wat langer lagen waren bruin en dor geworden. Kraakten harder dan de andere bladeren onder de voetstappen van alle mensen die zo zorgeloos buiten liepen en zich nergens vaan aan leken te trekken. Ze liepen voorbij de zoveel gekleurde bomen zonder er enige aandacht aan te besteden. Vertrappelde de bladeren onder hun voeten zonder er weet van te hebben. Wat er voor zorgde dat niet alleen het bladerentapijt werd verwoest. Maar het zorgde ook voor een muzikaal orkest van voedstappen en krakende bijna kreunende bladeren. Wat als je er echt aandacht aan bestede best wel luid leek op te gaan in de steeds kouder wordende lucht. Zelf al scheen de zon nog een beetje. De lucht was frisser geworden en ook steeds vochtiger. Regen dagen stonden zeker al te wachten om hun intreden te maken. Niet dat Kagura daar enig probleem mee had. Hoewel hij zelf liever genoot van de warme dagen zou wat regen zijn humeur zeker niet verstoren. Zijn gele ogen keken over de menigte heen terwijl hij rustig een appel oppeuzelde ergens zittend in een van de bomen. Zijn been hing van een van de takken zodat hij gemakkelijker kon zitten en gemakkelijker zijn evenwicht kon bewaren. Tussen de bomen had hij zich altijd graag verschuilt. Tijdens de zomer was het de perfecte plaats om te rusten in de schaduw zonder dat iemand hem ook maar zou opmerken tussen het dikke bladerend dak van de bomen. In de herfst kwam hij er ook nog gemakkelijk van af om onopgemerkt te blijven. Ook al was het bladeren dak al sterk vermindert. Zijn rode haren en fel gele ogen zorgden er voor dat hij makkelijk in de herfstkleuren blende. Hij al vaak genoeg gehoord van mensen dat hij zelf leek op een echt Herfst kind. Zelf herinnerde hij zich niet in welk seizoen hij precies was geboren. Dus hij zou het niet kunnen zeggen. Het enigste wat hij wist was hoeveel seizoenen hij al had zien voorbij gaan.

Een lichte grin kwam op zijn lippen terwijl hij de menigte over keek. Iedereen leek zich nu warmer op te kleden. Dikkere jassen, dikkere kleren. Sjaals in verschillende kleuren en wat nog meer. Het was voor hem amusant om te zien. Hij zou bijna medelijden met ze krijgen. Zelf droeg hij graag de kleren die hij bijna altijd droeg. Zijn losse blauwe broek dat werd opgehouden door een bruine riep en dat zijn ‘shirt’ als dat was wat je het kon noemen. Dat net boven zijn buik kwam en de warme zachte pels dat over zijn linker schouder liep. Zomer, herfst, winter of lente. Je zou hem dit altijd zien dragen. Hij had verschillende van deze gekocht, zodat hij er altijd wel een schone had. Hoewel het hem weinig kon schelen of iets aan was of niet. Maar op deze school… Wel sinds hij hier was aangekomen was er al veel in zijn leven veranderd. Dingen die hij nooit had verwacht dat zouden veranderen. Maar hier was hij… Proberend om een net leven te leiden. Niet dat, dat altijd even goed werkte voor hem.

Zodra hij tot het hart van de appel had gegeten gooide hij zonder te kijken de rest van de appel achter zich. Mocht er iemand lopen en het tegen zich krijgen dan was dat hun eigen fout en niet de zijne. Ze zouden er maar rekening me moeten houden dat er van alles op hun af kon komen. Langzaam ging hij wat rechter op zitten terwijl zijn ogen speurden naar iets dat zijn aandacht misschien kon trekken. De meeste mensen daar en tegen deden niet iets dat hem veel kon interesseren. Liepen gewoontjes rond of speelden een spelletje in de gekleurde droge bladeren. Heel even staarde hij naar het groepje die begon met bladeren naar elkaar te gooien. De bladeren staken vast in hun haren en hun lachen groeide er alleen maar door. Kagura had nooit begrepen hoe ze zo’n plezier uit zo iets simpels… Zo iets doms konden halen. Misschien omdat hij zelf nooit echt een kindertijd had gehad. Of nooit de kans had gehad. Allemaal door één domme keus die hij had gemaakt. Een waarvan hij nog altijd spijt van had. Maar hij kon het verleden niet veranderen. Vanuit de hoeken van zijn ogen kon hij iets kleurrijks zien bewegen. Iets wat wel zijn aandacht trok. Rustig verdraaide hij hemzelf zodat beide benen nu naar beneden gingen. Zijn hand ruste op de stam van de boom. He vernauwde zijn ogen een beetje terwijl hij het kleine kleurrijke bokje in de gaten hield. Twee handen leken de kleuren keer op keer te verplaatsen. Zijn ogen gleden langzaam naar degene die het bokje vasthield. Een jongen… die blijkbaar alleen gefocust leek te zijn op het boxje in zijn handen. ‘Hm.’ Was dat een soort van Magie? Misschien een Magisch spelletje? Wat het ook was Kagura had nog nooit zo iets gezien. Zijn interesse groeide wat meer toen de jongen alle kleuren leek samen te voegen in een vlak. Voor hij ze terug door elkaar leek te schudden.

Snel genoeg sprong hij uit de boom en lande hij op de achterkant van het bankje waar de jongen op zat. Zijn gele ogen nog altijd gericht op wat de jongen in zijn handen hield. Hij hurkte zich neer nog steeds staande op de rugleuning van de bank, terwijl hij zijn evenwicht heel gemakkelijk bewaarde. “Huh.” Heel even keek hij naar de jongen van uit zijn ooghoeken. Voor hij naar bet boxje in zijn handen wees. ”Wat is dat?” Het was een curieus iets. Tenminste dat was het in zijn ogen. Vooral omdat hij geen idee was wat het was. Of hoe het werkte. Wat voor reden had het? Deed het iets speciaals? Hij keek weer terug naar de jongen. Zijn zilver blauwe ogen leken wel gemaakt van ijs. Iets dat hij nog niet vaak had gezien. Maar hij was niet geïnteresseerd in de ogen van de jongen. ”En hoe doe je dat?” Hij wilde weten hoe hij het deed. Of misschien meer waarom hij het deed. Hij wilde er heel graag ook eens zelf van dichterbij bekijken. Maar als een ‘goede’ student zou hij afwachten op een antwoord. Daarna kon hij het nog altijd even uit de handen van de jongen nemen. Hij was niet van plan het te stelen. Zo veel waarde leek het nu ook weer niet te hebben. Het was eerder gewoon zijn curiositeit die de kop op stak.

[Hoe wel van lange post, en kon er zeker wat mee. Hoop dat je ook wat hebt aan mijn post. ^.^]
Terug naar boven Ga naar beneden
 

A strange world.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Ice, peace but a strange sound...
» Strange.
» Hmm.. There is something strange around here.
» Hmm... Strange... It doesn't match, does it?
» Strange whispers..

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Quiet Lake-