Heel langzaam tikte haar vingers tegen het raam. Een beetje doods staarde haar ogen naar buiten. Vergeleken met buiten was het warm in de kamer en haar wangen waren rood gekleurd van de warmte. Het was niet heet, maar haar wangen hadden de vreemde neiging snel rood te worden bij warmte of kou. Haar vingertoppen waren echter koud van het raam. Het doffe geluid dat het getik maakte trok de aandacht van de Tasmaanse duivel die tot nog toe had liggen genieten van de warmte onder de lakens van het bed. Terra rekte zich uit en piepte slaperig voordat ze naar haar bazin liep en met enige moeite klom ze bij Tári op schoot. Een waterige glimlach verscheen op Tári’s gezicht toen ze naar het diertje keek. ‘Soms zou ik willen dat ik wist wat je denkt.’ Ze sloot haar ogen even en keek toen weer naar buiten. Had ze iets gemist? Iets wat haar een aanwijzing had kunnen geven van de reden van zijn verdwijning? Hoelang was Adrian nou al weg? Ze was na de derde week gestopt met de tijd bij houden. Het had toch geen zin. Wat had ze fout gedaan?
Ze zuchtte zacht en schudde haar hoofd. ‘Kom.’ Terra keek haar verbaasd aan bij dat kleine woordje en het kleine diertje kantelde haar hoofdje iets. Natuurlijk voelde Terra er weinig voor naar buiten te gaan. Ze had een hekel aan kou en was net aan het genieten van de warmte in de kamer. In de kamer was het nu juist lekker knus en Tári kon zich er prima iets bij voorstellen. ‘Stel je niet aan. Kom.’ Ze pakte haar jas en trok deze aan. Voordat ze de deur uit liep keek ze nog even snel in de spiegel. Ze droeg een zwarte panty, haar zwarte hakken, zwarte vingerloze handschoenen en een witte jas die tot halverwege haar bovenbenen kwam. De jas liep smal rond haar middel en de knoopjes die de jas bij elkaar hield waren eerder antraciet van kleur dan zwart. Onder de jas droeg ze een zwarte jurk met rode details erin, deze was alleen niet zichtbaar door de jas. Enkel de onderkant van de jurk stak heel iets onder de jas uit, maar dat was niet meer dan een paas centimeter.
Ze zuchtte kort voordat ze haar rode sjaal omdeed – die ze meestal droeg als het kouder werd dan de warme temperaturen die de zomer bood – en haar lossen haar nog eens met haar beide handen in model probeerde te krijgen. Altijd twee vlechtjes dragen was het einde van het perfect zitten van je haar zodra het los hing. Ze besloot dan ook binnen een paar seconden dat ze voortaan vaker los haar zou dragen.
Haar wangen waren misschien nog roder geworden na haar wandeltocht buiten. Eerst was de rode kleur verdwenen, omdat er nog maar weinig warmte te vinden was zodra ze het schoolgebouw had verlaten, maar daarna was de rode kleur teruggekeerd en alleen maar erger geworden door de kou. Ze was een koukleum en dat zou ze ook zo toegeven. Terra had een warm plekje gevonden tussen de sjaal van haar bazin en de warme ademhaling van het diertje sloeg op de wangen van haar bazin.
Na de wandeling kwam ze aan op de plek waar ze bewust heen gelopen was. Ze wilde naar buiten, maar wist zelf ook maar al te goed dat zij niet de enige was die dat op een dag als deze wilde doen. Nu kon het nog zonder dood te vriezen – vond zij dan. Toch had ze er helemaal geen behoefte aan om andere leerlingen tegen te komen. Haar ogen gleden naar het vervallen landhuis en heel even speelde er een grijns op haar gezicht. Niet veel mensen zouden haar hier storen. En mochten er mensen zijn die ineens de behoefte kregen om hierheen te gaan, kon ze die altijd weg jagen. Dan had ze ook nog eens een hoop plezier vandaag.
Rustig liep ze het huis binnen en haar ogen twinkelde kort toen ze aan de donkere ruimte moest wennen. Het was niet te donker om iets te zien, maar het was donkerder dan buiten en haar ogen moesten wennen aan het kleine beetje licht dat naar binnen kwam. Toen haar ogen gewend waren geraakt aan de hoeveelheid licht liep ze verder het huis binnen. Het huis bood wat bescherming tegen de koude wind van buiten. Terra gromde zachtjes, geamuseerd bij dit bezoekje. Tári liet haar hand kort over de kop van de Tasmaanse duivel gaan en knikte zonder iets te zeggen. Ze liep naar een klein kastje toe en liet haar vingertoppen eroverheen glijden. De oppervlakte voelde plakkerig en koud aan. Een laagje stof bleef op haar vingers plakken en ze glimlachte zwakjes. Er kwamen hier inderdaad maar weinig mensen. Of ze waren gewoon allemaal te bang dat de meubels ze zouden op eten als ze deze aanraakte. Ze grinnikte zachtjes en liep toen naar het raam toe. Of.. dat moest het geweest zijn. Ze zuchtte zachtjes en de grinnik van net was compleet verdwenen. Heel kort sloeg ze haar ogen neer en ze schudde haar hoofd. De sfeer leek ineens in het hele huis om te slaan en ze kreeg een brok in haar keel. En nogmaals stelde ze zichzelf dezelfde vraag die ze zich nu al zo vaak had gesteld: Wat had ze verkeerd gedaan?

Een sigaret tussen zijn lippen gedrukt, rook die hij uitblies bij elke trek die hij nam van de sigaret. Het kalmeerde hem en hielp hem te concentreren tijdens het studeren. Nog maar een aantal dagen was hij terug op SSA, vanaf morgen een volledige week, maar het leek alweer alsof hij terug lekker in het ritme zat van het schoolleven. Het huiswerk werd wel met hopen naar zijn gezicht gesmeten en hij kon haast zweren dat ze het met opzet deden, maar ach, huiswerk was in zijn ogen niet het einde van de wereld. Zijn blauwe oog scande over de papieren terwijl hij de laatste hand legde aan het voorlaatste deel huiswerk. Het laatste deel was voor vanavond. Voor een korte moment sloot hij zijn ogen toen hij besefte hoe lang het werkelijk geleden was dat hij nog hier was geweest. Negen maanden, negen lange maanden na het incident met zijn magieverlies, hij was gaan lopen, te beschaamd over zijn problemen om maar iets aan zijn vriendin te laten weten. Negen maanden had hij pogingen gedaan om te schrijven, zelfs een aantal brieven af geschreven, maar nooit had hij ze opgestuurd. Misschien was het omdat hij zich schaamde om wat hij deed, misschien had het andere redenen gehad, het was ondertussen al zo lang geleden dat hij het zelf geneens meer wist. Adrian liet zijn hand onder zijn bles glijden, zijn vingertoppen raakten het broze oppervlak van zijn verborgen helft van zijn gezicht aan en weer sloot hij zijn ogen, zichzelf vervloekend om wat hij zichzelf had aangedaan. Als hij gewoon niet zo stom was geweest, dan was dit allemaal niet gebeurd. Langzaam opende hij zijn ogen en stond hij op van zijn bureau en scharrelde hij simpele kleren bij elkaar. Hij had nood aan een wandeling.
Nog steeds in de knoop met zichzelf verwisselde hij zijn simpele kleding voor een jeans, een zwart shirt en een hoodie, hierbij deed hij gewoon zijn stapschoenen aan, want hij ging wel een eindje onderweg zijn.

Echt nooit was hij een fan geweest van het oude krot aan Oaks field, maar geruchten gingen de ronde dat daar een piano stond en natuurlijk had hij zijn handen weer voelen jeuken bij dat gerucht. Dus hij wilde het voor zichzelf uitvissen of er wel degelijk een oude piano stond. Nadat hij de kilometers had afgelegd naar het krot en ondertussen toch al zeker drie sigaretjes had opgerookt, ging hij het oude gebouw binnen zonder enige twijfel in zijn hart. Een lichte glimlach speelde op zijn lippen toen hij elke kamer van top tot teen bekeek om dan bij de laatste kamer een piano te vinden. Zijn oog werd groter en begon haast te twinkelen toen hij de prachtige vleugelpiano in al zijn glorie zag, natuurlijk helemaal onder het stof. Adrian zette meteen een raam open, stofte de piano af met zijn handen terwijl hij luid hoestend keek naar hoe prachtig dit stuk werkelijk was. Lichtelijk nerveus kraakte hij zijn vingers toen hij plaats nam op het krukje. Zijn oog gleed over de toetsen en langzaamaan maar zeker drukte hij één toets in die na een beetje pruttelen toch mee gaf. Het gaf een iets onzuiverdere klank dan dat Adrian echt gewend was thuis, maar opzich viel het al bij al prima mee. Met een lichte glimlach begon hij te spelen, denkend dat hij de enige was op dit exacte moment in het krot.

// https://www.youtube.com/watch?v=D-gDPh9ZpFk wat hij speelt.

Het huis joeg haar geen angst aan. Ze had engere plekken bezocht in haar leven, ze had gewoond in een huis wat ze hoopte nooit meer terug te zien. Het huis waar ze nu in stond was misschien oud en verlaten, maar ze was er vrijwel zeker van dat het hier niet spookte. En deed het dat wel, dan was er vast wel een uitweg.
Ze was niet zonder reden naar het huis gekomen, ze wilde alleen zijn, maar ze wist ook dat de isolatie haar emoties erger zou maken. En ze had gelijk. De vreugde die er in haar gezichtsuitdrukking gezeten had, verdween toen er een vleug van verdriet door haar heen trok. Het was zo lang geleden.. Ze snapte niet wat er gebeurd was of wat ze fout had gedaan. Ze wist niet eens of het echt aan haar lag. Het enige waar ze zeker van was, was dat het haar had geraakt en goed. Negen maanden was een lange tijd, zeker als je geen idee had hoe of wat. Ze had hem gezocht, had het aan andere gevraagd. Ze had het aan andere gevraagd! Zij! Het had allemaal niks uitgemaakt. Niemand kon haar vertellen waar Adrian was. Het was alsof hij nooit bestaan had, alsof alles alleen maar een mooie droom was geweest en ze wakker was geworden.
Wat deed ze fout? Wat was er toch wat ervoor zorgde dat alles bij haar fout ging? Oke, ze had het vaak zat ook zelf verpest, maar was dat nu ook zo? Ze kon er niks aan doen dat ze zichzelf de schuld gaf van dit alles. Als zij niet de schuldige was, waarom had hij dan niet de moeite genomen ook maar een keertje iets te laten horen.
Heel even prikte er tranen in haar ogen, die ze met een zacht kuchje weg wist te krijgen. Ze keek even naar Terra, die de boodschap begreep en meteen van haar schouder de grond op sprong. Tári deed haar sjaal af en heel even verstopte ze haar hoofd erin. De geur van de sjaal was te herkenbaar om er echt iets aan te ruiken, maar de geur die haar neus binnendrong toen ze hem weer liet zakken liet haar haar ogen even sluiten. Kou, de heerlijke geur van kou.
Met een schok schoten haar ogen open toen ze de tonen van een piano hoorde. Een oude piano, maar het was duidelijk een piano. Voor geen enkele seconde schoot door haar heen dat het misschien geen piano was. Ze kon zelfs nog preciezer zijn en zeggen dat het geen piano maar een vleugel was. Het instrument was te bekend, was een te groot deel van haar om niet te herkennen.
Voor een paar seconde stond ze verstijfd tot ze ineens besefte dat ze het inderdaad hoorde. Ze dacht dat ze alleen was, maar blijkbaar was er iemand anders die behoefte had aan de eenzaamheid. Wie? Haar nieuwsgierigheid won het van de drang om in haar eentje ergens zielig te gaan doen.  Niet dat dat echt een moeilijke keuze was.
Heel langzaam kwam ze in beweging, voorkomend dat de vloer kraakte. Ze genoot van het geluid. Het was misschien niet zo zuiver als een piano in goede staat, maar dat was ook niet te verwachten in een huis als deze. Ze wist het geluid te volgen zonder al te veel geluid te maken en eenmaal bij de deur van de ruimte aangekomen glimlachte ze kort. De speler zat met zijn rug haar kant op gericht. Haar ogen vielen eerst op de vleugel, die er minder slecht uit zag dan ze had verwacht, voordat haar blik naar de speler ging. Ze had een paar seconde nodig voordat ze besefte waar ze naar keek, maar toen het tot haar door drong reageerde haar lichaam er meteen op. Ze kon de kippenvel op haar armen voelen en haar ogen werden groot. Ze liet de rode sjaal die ze nog steeds in haar handen had op de grond vallen en er vormde zich een brok in haar keel. Onbewust zette ze een stap naar achteren, wat gekraak van de voerplanken veroorzaakte. Het geluid van de krakende planken maakte haar lichaam nog alerter en haar spieren spande zich aan. Ze zou het meteen geloven als iemand nu tegen haar zou zeggen dat ze eruit zag als een gespannen rietje. Wat anders? Negen maanden had ze niks van hem gehoord, negen maanden had ze zich afgevraagd of er iets met hem gebeurd was, negen maanden had ze zichzelf de schuld gegeven.. En nu zat hij voor haar, de toetsen van de oude vleugel streelden zijn vingertoppen. Het enige wat ze nu kon was hem aanstaren, zo gespannen als maar mogelijk was. Ze slikte in een poging om de brok uit haar keel te krijgen, maar slaagde er niet in. Haar mond opende zich, maar de woorden kwamen pas later: ‘A..Adrian?’ Haar stem klonk alsof haar keel compleet dichtgeknepen werd, maar het was verstaanbaar. Verstaanbaar op een vreemde, bijna stikkende manier.

Eigenlijk waren drie sigaretjes niet genoeg geweest, want nog steeds voelde hij zich lichtelijk ongemakkelijk bij het feit dat hij na negen maanden weer hier was op SSA. Negen maanden had hij niets van zich laten horen omdat meneer geen serieuze woorden op papier had gekregen over hoe hij een complete imbeciel was geweest door zichzelf blind te maken omdat hij zo nodig zichzelf moest verminken. Natuurlijk haatte hij zich er voor dat hij zo’n idioot kon zijn, want wie raakt nu op 17-jarige leeftijd nog de controle over zijn magie kwijt waardoor hij de helft van zijn gezicht, haar wegbrandt en zichzelf nog eens blind maakt aan één oog tijdens het proces. Fan geweest van het krot was hij niet, maar de geruchten waren de ronde gegaan dat er een piano stond en natuurlijk was hij meteen geïnteresseerd geraakt. Adrian hield van het instrument en vond het geweldig om op te spelen, alleen had hij geen piano op zijn kamer hier op SSA en dus als de geruchten echt waar waren, dan kon hij hier regelmatig komen spelen. Zonder enige twijfel wandelde hij het krot binnen, want in geesten geloofde hij niet tot hij er misschien eentje in levende lijven zou zien, dan misschien nog wel. De eerste kamer waar hij een kijkje in ging nemen was een ruimte wat een woonkamer moest voorstellen. De meubels leken afgeschermd te zijn met plastiek om veroudering van de voorwerpen tegen te gaan dankzij het stof. Even maar had hij in deze kamer gekeken, naar de schilderijen die tegen de muur waren gehangen, de lege vaas waar ooit vast bloemen in hadden gezeten, het gehaakte witte tafelkleedje dat duidelijk afstond onder het verstofte plastiek, maar echte interesse in deze kamer had Adrian niet getoond. Nee, hij zocht de piano waarover ze hadden gesproken. De tweede kamer was een lege kamer geweest met alleen maar een stoffige houten krakende vloer en alle resterende kamers waren te oninteressant geweest. Maar in de laatste kamer die hij betrad was het juweel te vinden, de prachtige vleugelpiano, in al zijn stoffige glorie. Adrians blauwe oog twinkelde en hij betrad de kamer om de piano af te stoffen nadat hij de raam had open gezet. Hij was nerveus, het was alweer twee weken geleden dat hij de piano had aangeraakt en stiekem wist hij geneens hoe stroef deze zou spelen. Met een lichte plof zette hij zichzelf op het krukje en begon hij te spelen.

Het gekraak van de vloer had hij niet opgemerkt, zo verdiept was hij geraakt in het lied, tot zijn naam stamelend werd uitgesproken, zijn handen speelden een scheve noot terwijl hij de stem duidelijk had herkend. Ze had hem gevonden... Tári had hem gevonden. Het voelde vreemd, negen maanden had hij alle contact verbroken en nu stond ze hier achter hem. Natuurlijk kon hij niet doen alsof er niks aan de hand was. Langzaam stond hij op en draaide hij zich om. Zijn blauwe oog was naar haar gericht en merkte op hoe gespannen ze er stond. “Tári...” sprak hij op een zachte toon, die toch nog zwaar was, zwaarder dan de vorige keer dat ze elkaar nog hadden gezien. Een lichte frons verscheen op zijn gelaat toen hij haar kledingdracht zag, zichzelf bedwingend om er niet uitbundig naar te gapen onbeschaamd. Hij slikte en dwong zijn oog om weer omhoog te kijken naar haar gezicht. “Ik weet niet waar ik moet beginnen,” sprak hij en hij kreeg de neiging om aan zijn litteken te krabben dat verborgen lag onder zijn lange blonde bles, maar kon nog net de verleiding weerstaan, gelukkig maar.

Ze was omringt met vrijwel alles waar ze wat om gaf. Terra was er, ze droeg de riem met messen rond haar middel, ze droeg de sjaal en de ketting. Ergens had ze mensen horen praten over een piano hier in het huis, waardoor ze die er ook wel bij kon rekenen. Ze miste dus maar een ding.. Nee, geen ding: iemand.
Ze had zichzelf er de laatste maanden op betrapt vroeg op te staan, haar huiswerk braaf te maken en – wat haar het meest irriteerde – vrijwel elke les braaf te volgen. Ze had er een hekel aan. Ze hield niet van vroeg opstaan als het voor lessen was, ze maakte bijna nooit haar huiswerk en lessen volgen had ze nog nooit met zoveel plezier gedaan. Ze walgde ervan. Ze wilde het niet leuk vinden om met lessen of school bezig te zijn.. Ze wilde gewoon in bed blijven liggen en zich de hele dag afvragen wat ze nu weer fout had gedaan. Natuurlijk was die keus uiteindelijk niet zo moeilijk. Ze kon beter naar de lessen gaan, want als ze op bed zou blijven liggen wist ze ook wat er zou gebeuren. Misschien zouden haar gedachtes de eerste paar uur naar Adrian gaan en de vraag waarom hij verdwenen was, maar het zou niet de hele dag duren. Er zou een moment komen waarop ze zichzelf de schuld zou gaan geven. Het enige wat ze daarvoor hoefde te doen was terug te denken aan alle jongens die ze in haar leven tegen was gekomen. Het lag over het algemeen toch wel aan haar.
Toen ze nog thuis woonde had ze de idiote keuze gemaakt om een relatie te beginnen met Damian. Een, als ze er goed over nadacht, monster. Ze kon niet ontkennen dat hij altijd een goede vriend zou blijven, maar dat was iets anders dan een relatie met hem beginnen. Hij was op zoveel verschillende manieren gewoon fout..
Toen ze die relatie verbroken hadden en ze naar SSA kwam kreeg ze iets met Mats. De gedachte alleen al sierde haar lippen met een glimlach. Ze had geen kwaad woord over hem te spreken, niet over die tijd althans. Ze kon nog steeds kwaad op hem worden als ze eraan dacht dat hij zijn leven gegeven had om een klein kind te redden. Ze wist dat ze het meisje niet kon haten, maar hoe hard ze ook probeerde het niet te doen, het kind was wel de schuldige. Maar over de tijd dat ze een relatie met hem gehad had, kon ze geen kwaad woord over hem spreken. Niet over hem.. Wel over zichzelf. Het was immers haar schuld dat hun relatie verbroken was. En waarom? Omdat Damian langs was gekomen. Damian! De jongen waarvan ze al oor zichzelf had gezegd dat hij in geen enkel opzicht nog een plek kon hebben in haar leven op die manier. Als vrienden, ja. In een relatie, absoluut niet. Hij had het voor elkaar gekregen en ze had zich gedwongen gevoelt om het Mats te vertellen. Natuurlijk was hij kwaad, walgde hij van haar. En toch, had hij haar de ketting gegeven die nog belangrijker voor haar was geworden na zijn dood.
Alsof dat nog niet genoeg was, was er ook nog in getrapt om iets voor Sasuke te gaan voelen. God.. Wat was ze dom geweest.. En nu dit..
Ze wist niet waar Adrian was. Voor zover zij wist kon hij net zo goed ergens dood in een greppel liggen! Misschien was hij ook wel een brandend gebouw in gerend, wist zij veel.
Dat was misschien nog de grootste kwelling. Hij was weg gegaan toen ze hem het hardst nodig had. Ze had er compleet doorheen gezeten, ze was zo stom geweest om te gaan drinken.. En hij was verdwenen. Ze miste hem en ze wilde dolgraag weten waar hij was, of alles goed ging met hem, maar ze was ook verschrikkelijk kwaad op hem.
Bij het horen van een vleugel bleef ze even verstijfd stil staan. Het was dus inderdaad zo dat hier een piano stond, al mochten de roddels het woord piano wel voor vleugel vervangen. Het geluid zo stil mogelijk volgend stond ze er niet meer bij stil waar ze net over na had gedacht. Nu was ze te nieuwsgierig om zich af te vragen of Adrian niet ergen in een greppel lag. Al die gedachtes kwamen alleen weer meteen terug toen ze zag wie de toetsen streelden. Het besef dat hij hier voor haar zat sloeg er als een mokerslag in. Haar lichaam reageerde heftig op zijn aanwezigheid. Ze verstijfde, was amper nog in staat om iets nuttigs te doen, behalve een stap naar achter te zetten, wat een gekraak opleverde dat duidelijk te horen was. Ze schrok en keek verschrikt naar de blonde jongen, die duidelijk te diep in zijn spel zat. Misschien kon ze weg rennen? Was dat nog een optie? Ze slikte even krampachtig. Nee.. Ze had hem eindelijk gevonden, hij stond eindelijk weer voor haar. Ze kon nu niet weg lopen. ‘A..Adrian?’ Haar stem klonk alsof haar keel compleet dichtgeknepen werd, maar het was verstaanbaar. Verstaanbaar op een vreemde, bijna stikkende manier. Bij het horen van zijn naam klonk er een valse noot. Het was genoeg voor haar om te weten dat hij haar gehoord had en dat zij niet de enige was die ervan schrok de ander weer te zien.
Langzaam stond hij op en draaide hij zich naar haar om. Nog steeds gespannen keek ze hem aan. “Tári...” Zijn stem was zacht, maar ze kon horen dat zijn stem zwaarder was dan ze gewend was. Haar hoofd maakte een korte beweging, alsof het wilde schudden, maar hier niet toe in staat was. Wat ook zo was. Haar hoofd kon amper beweging, enkel haar ogen knipperde nog rustig door. Ze negeerde de blik die hij over haar heen liet glijden. “Ik weet niet waar ik moet beginnen,” Haar ademhaling haperde kort en een kil lachje ontsnapte aan haar mond. Nog steeds met datzelfde gevoel in haar keel sprak ze: ‘Wat dacht je van bij het begin?’ Halverwege haar zin veranderde de dichtgeknepen stem in een was boze stem. Al verraadden haar ogen dat ze blij was hem te zien. Toch kon ze er niks aan doen dat haar spieren zich nog steeds aanspanden en weigerde te ontspannen.

God, wat hield hij van piano spelen. Twee weken had hij al niet meer kunnen spelen omdat hij hier op school geen piano had, hij had het duidelijk gemist toen hij het prachtige object afstofte met de mouw van zijn trui. Eenmaal hij de stofbol van zijn trui had kunnen plukken voor het grootste deel, ging hij met een plof neer zitten op het krukje, tevreden kijkend naar zijn handen, hopend dat ze de snelheid nog aankonden waarop hij speelde, want traag gaan was niks voor hem. Zijn blauwe oog ging naar de toetsen en had er eigenlijk niet bij stil gestaan dat de piano misschien onspeelbaar was en dat hij dit hele object kon ruïneren door zijn speelwijze. Dus, zonder er inderdaad over na te denken, was hij begonnen met spelen en eigenlijk klonk de piano alleen maar een tikkeltje onzuiver omdat er al zo lang niet meer op gespeeld was, dat bracht zijn eigen gemoed eigenlijk best wel tot rust. Een scheve noot speelde hij maar pas toen hij zijn eigen naam hoorde, uitgesproken door een zeer bekend iemand. Een brok vormde zich in zijn keel terwijl hij voor een korte moment bleef zitten, even laten bezinkend wat er hier wel gaande was. Tári had hem gevonden..
Negen maanden had hij het gehele contact verbroken, was hij na het incident met zijn haar en de helft van zijn gezicht vertrokken, hij wilde het haar niet tonen, wilde haar niet onder ogen komen omdat hij werkelijk een volslagen idioot was geweest. Maar hij had nu wel zijn lesje geleerd, alleen was het onzeker of het tussen hen nog wel in orde ging komen. Langzaam stond hij op en draaide hij zich om. Zijn blauwe oog was naar haar gericht en merkte op hoe gespannen ze er stond. “Tári...” sprak hij op een zachte toon, met zijn diepere stem die door de latere pubertijd maar pas was verzwaard om te een of andere onverklaarbare reden. “Ik weet niet waar ik moet beginnen,” sprak hij en hij kreeg de neiging om aan zijn litteken te krabben dat verborgen lag onder zijn lange blonde bles, maar kon nog net de verleiding weerstaan, gelukkig maar.

Ze gaf aan dat ze wilde dat hij bij het begin begon. Hij fronste, wilde liever niet spreken over het feit dat hij de helft van zijn gezicht had weggebrandt, wilde het haar ook niet tonen eerlijk gezegd, bang dat ze zou wegrennen van hoe lelijk het er echt uitzag. Langzaam stootte hij een zucht uit en keek hij weg. “Mijn zusje probeerde zichzelf op te hangen,” sprak hij moeizaam, het was niet gelogen, ze had het werkelijk geprobeerd, maar net vlak voor hij zijn gezicht er half af brandde. “Dus ik ging daarna naar de ruïnes om uit te razen met trainen, en ik verloor controle over mijn vuurmagie, de helft van mijn haar weg, maar ook is dit gebeurd.” Hij ging het haar tonen, hij kon gewoon niet anders, dat ene was een lame reden om weg te gaan, dus verdraaide hij zijn woorden zodat het niet leek op selfharm. Langzaam bracht hij zijn hand onder zijn bles en duwde hij het haar naar boven, om haar dan weer aan te kijken. Beide ogen keken haar aan, de ene dof , het andere helder maar vol schaamte. Zijn ene eerder bedekte helft zat onder het littekenweefsel en het zag er eigenlijk helemaal niet uit. “Ik schaamde me dood en het deed zo’n verschrikkelijke pijn. Dus ik ben vertrokken samen met mijn zus naar huis om daar mijn gezicht te laten helen en mijn haar weer te laten groeien... het spijt me Taars, ik ben echt op een belachelijk slechte moment vertrokken en dat weet ik. Ik vraag niet om het me te vergeven, helemaal niet want dat verdien ik niet, maar ik hoop dat je mijn standpunt ook begrijpt,” sprak hij zacht voor hij zijn bles weer liet zakken en op de kruk zakte. Zijn blauwe oog naar de grond gericht, waterachtig.

Ze had zichzelf de laatste maanden zoveel afgevraagd. Hoe hadden haar keuzes haar leven beïnvloed? Belangrijker nog: hoe hadden haar keuzes de levens van de mensen om wie ze gaf beïnvloed. Ze had Damian nooit ontmoet als ze niet de verkeerde weg ingeslagen was. Als ze hem niet ontmoet had, had hij haar ook niet naar hier kunnen volgen en dan zou hij haar ook niet over de streep getrokken hebben. Natuurlijk was het haar eigen stomme fout dat ze hem niet had kunnen weerstaan, maar ze gaf hem de schuld omdat hij terug gekomen was. En had ze Damian nooit gekust gehad, was Mats waarschijnlijk niet vertrokken en had hij geen reden gehad om bij dat brandende huis in de buurt te zijn.. Of nou ja, dat was haar manier van denken.
En dan was daar nog het laatste probleem: Adrian. Ze had in eerste instantie gedacht dat ze elkaar gewoon misliepen, maar na een aantal mensen gesproken te hebben en hem nog niet gevonden te hebben was ze zichzelf andere dingen gaan afvragen. Waar was hij? Waarom was hij weg gegaan? Het had niet lang geduurd voordat ze van het ergste uit was gegaan. Ze was – nu nog steeds – niet geheel over de dood van Mats heen. Ze kon het dan ook niet vreemd noemen dat ze van het ergste uit was gegaan op ten duur. Het had haar drie maanden gekost voordat ze praktisch in elkaar gestort was. Drie maanden had ze de tijd genomen om de dood van Mats een plekje te geven, om rustig af te wachten of ze iets van Adrian zou horen. Heel af en toe had ze de zorgen niet aan de kant kunnen zetten en had ze zichzelf half in slaap gehuild. Halverwege de vierde maand hadden de beangstigende gedachten het van haar rationele denken gewonnen. Ze had de hele dag zinloos rondgedwaald over het schoolterrein en was op de grond gezakt toen ze terug in haar kamer was gekomen, huilend. Alles was eruit gekomen, angst, woede, verdriet. Ze had met van alles en nog wat gegooid en was na een uur uitgeput in slaap gevallen op haar bed.
En nu stond ze recht voor hem en beweerde hij dat hij geen idee had waar hij moest beginnen. Ze kon de twinkeling van blijdschap niet uit haar ogen verbannen. Hij was voor zover ze kon zien oke en al was hij dat niet, hij leefde. Toch was ze kwaad op hem en dat was te horen toen ze hem vertelde bij het begin te beginnen. Ze had er helemaal niks aan als hij halverwege het verhaal begon, dat had hij zelf ook kunnen bedenken.
“Mijn zusje probeerde zichzelf op te hangen,” Begon hij nadat hij diep had gezucht en weg had gekeken. Ze fronste licht en bleef stil. Ze had niet geweten dat hij een zusje had. In elke andere situatie had ze hem steun geboden, nu kon hij dat vergeten. Daarvoor was ze zelf te kwaad. “Dus ik ging daarna naar de ruïnes om uit te razen met trainen, en ik verloor controle over mijn vuurmagie, de helft van mijn haar weg, maar ook is dit gebeurd.” Hij schoof zijn haar weg en keek haar aan. De ogen die haar ooit zo betoverd hadden, waren duidelijk beschadigd. Of nou ja, een van de twee. Het oog dat haar vol schaamte aankeek negeerde ze. Haar blik was gevestigd op het doffe oog. Er borrelde zoveel in haar op. Ze wilde tegen hem schreeuwen, ze wilde hem door elkaar schudde. Hoe had hij het voor elkaar gekregen om zijn controle te verliezen? Hoe kon hij zo dom zijn om magie te gaan gebruiken na het horen van zoiets, dat was gewoon een doodvonnis.. Waar hij dan nog mooi vanaf was gekomen.
“Ik schaamde me dood en het deed zo’n verschrikkelijke pijn. Dus ik ben vertrokken samen met mijn zus naar huis om daar mijn gezicht te laten helen en mijn haar weer te laten groeien... het spijt me Taars, ik ben echt op een belachelijk slechte moment vertrokken en dat weet ik. Ik vraag niet om het me te vergeven, helemaal niet want dat verdien ik niet, maar ik hoop dat je mijn standpunt ook begrijpt,” Hij liet zich op een kruk zakken en staarde met waterige ogen naar de grond. Ze had haar woede onder controle weten te houden tot het moment dat hij haar de troetelnaam had gegeven. Ze was tijdens zijn woorden dichter naar hem toe gekomen en daar maakte ze nu ook gebruik van. Ze plaatste haar voet tussen de zijne, zodat ze meteen kon reageren als hij wilde opstaan. Haar hand bewoog voordat ze het daadwerkelijk doorhad. Pas toen ze het felle geluid van huid op huid hoorde besefte ze dat ze hem geslagen had, maar dit was nog niet genoeg om haar emoties te dempen. ‘Dus dat besef je wel? Je beseft wel dat je een stomme idioot bent met helemaal geen enkel gevoel voor timing, maar toch deed je het!’ Ze had haar kaken op elkaar geklemd en merkte aan haar eigen stem dat het niet alleen woede was wat eruit kwam, ook de angst van de laatste maanden. ‘Ik begrijp je standpunt niet. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat, ondanks alles, je het vertikt hebt om ook maar iets te laten horen?’ Ze siste de woorden tussen haar tanden door. Ze schudde wild met haar hoofd en keek Adrian met samengeknepen ogen aan. ‘En als je niet van me verwacht dat ik je vergeef, haal het dan ook niet in je hoofd om me koosnaampjes te geven.’ Even bleef ze stil, voordat ze zachtjes lucht uitblies en er een kort, kil lachje te horen was. ‘God, Adrian.. Je hebt werkelijk geen idee..’ Haar stem was zachter geworden en ze kon haar benen voelen trillen. Er was alleen geen enkele twijfel over mogelijk dat diezelfde woede er nog steeds was.

Dit oude krot was een aangename plek om te zijn eerlijk gezegd, hoe het hier verlaten was en er niemand wilde binnen gaan vanwege de beweringen dat het hier zou spoken, maar dat was absoluut het geval niet, want het was hier gewoon alleen maar akelig stil geweest toen Adrian zijn eerste voetstappen binnen had gezet. De piano had hij afgestoft en ervoor gezorgd dat hij enigszins speelbaar was, voor er zelf een deuntje op te spelen dat roestig had geklonken, proberend de gedachten te verzetten, weg van het meisje waar hij van hield. Maar hij wilde niet opgemerkt worden, liefst nog niet nu, hij wilde zichzelf eerst weer compleet weer lekker voelen, maar dat was hem nog niet gegund bleek. Een bekende stem sprak hem aan en hij wist zichzelf geen houding te geven, ze vroeg voor uitleg, die hij eigelijk zelfs geneens wilde geven vanwege de pure schaamte die hij nu voelde opborrelen. Ondertussen was hij opgestaan en keek hij haar aan, besloot uiteindelijk uitleg te geven over wat er in die negen maanden tijd was gebeurd: “Mijn zusje probeerde zichzelf op te hangen,” sprak hij moeizaam, het was niet gelogen, ze had het werkelijk geprobeerd, maar net vlak voor hij zijn gezicht er half af brandde. “Dus ik ging daarna naar de ruïnes om uit te razen met trainen, en ik verloor controle over mijn vuurmagie, de helft van mijn haar weg, maar ook is dit gebeurd.” Zijn bles duwde hij omhoog met zijn hand, waardoor een dof grijs oog haar aankeek, rond dat oog was overal wel littekenweefsel te bekennen dat mooi de helft van zijn gezicht bedekte. “Ik schaamde me dood en het deed zo’n verschrikkelijke pijn. Dus ik ben vertrokken samen met mijn zus naar huis om daar mijn gezicht te laten helen en mijn haar weer te laten groeien... het spijt me Taars, ik ben echt op een belachelijk slechte moment vertrokken en dat weet ik. Ik vraag niet om het me te vergeven, helemaal niet want dat verdien ik niet, maar ik hoop dat je mijn standpunt ook begrijpt,” zijn bles liet hij voor zijn gezicht zakken en besloot op de kruk te gaan zitten, wat uiteindelijk geen slim plan leek te zijn.

Adrian besefte dat het gaan zitten een grote fout langs zijn kant was geweest, ze belemmerde hem van nog rechtop te gaan staan en een vlakke hand werd tegen zijn kaak geslagen. Zijn adem stokte een aantal keren in zijn keel terwijl zijn oog groter werd en hij zijn hand naar zijn nu gloeiende kaak bracht.  ‘Dus dat besef je wel? Je beseft wel dat je een stomme idioot bent met helemaal geen enkel gevoel voor timing, maar toch deed je het!’ Zijn brein liep hald vast terwijl hij nog probeerde te verwerken wat er nu werkelijk net gebeurde.Ze had hem geslagen, geslagen met haar vlakke hand. Adrian leek het nauwelijks te vatten terwijl haar woorden maar half tot hem doordrongen, hij was te druk bezig met de stekende pijn die hij nu ervaarde. ‘Ik begrijp je standpunt niet. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat, ondanks alles, je het vertikt hebt om ook maar iets te laten horen?’ Verwoed knipperde hij met zijn ogen en zijn blauwe oog werd minder groot dan eerder, zijn zicht vertroebelde terwijl hij met moeite probeerde zichzelf weer op te rapen. ‘En als je niet van me verwacht dat ik je vergeef, haal het dan ook niet in je hoofd om me koosnaampjes te geven.’ Hij ademde diep in en uit, het leek te lukken, zijn zicht werd langzaamaan weer scherper, gelukkig was zijn lens niet verschoven tijdens de klap, anders was hij verder van huis geweest, werkelijk. "God, Adrian.. Je hebt werkelijk geen idee.." sprak ze nu zachter en Adrian richtte zijn blik weer helemaal op haar, fronsend. "Misschien heb ik geen idee war er met jou aan de hand is, maar je moet ook goed beseffen dat ik het ook moeilijk had. Ken je het woord schaamte toevallig Tári? Wel daar had ik die afgelopen negen maanden last van! Elke keer dat ik probeerde je een brief te schrijven, kwam het zo belachelijk over dat ik hem gewoon wegsmeet!" Hij probeerde zichzelf te kalmeren, zijn stem sloeg over en langzaam sloot hij zijn ogen, moeizaam. "Je begrijpt mijn probleem niet en ik het jouwe niet, dat is duidelijk. Maar ik heb geen zin in een eindeloze ruzie Tári, want dit leid nergens naar buiten een hele hoop verdriet wat ik als de pest kan missen en jij vast ook," sprak hij weer rustiger, zijn blik van haar afwendend, hij wilde helemaal geen ruzie en dat was vast nu wel duidelijk. "We kunnen er hier beter een punt achter zetten, ik wil jou niet verder tot last en ergernis zijn."

Het was zo verschrikkelijk vreemd om hem te zien. Het wekte zoveel emoties op dat ze zichzelf niet in kon houden. De klap die ze hem gaf deed haar emoties weinig goeds. Spijt had ze er niet van, maar het deed haar weldegelijk wat. Ze wilde hem niet slaan, maar het leek de enige manier om hem nu wakker te schudden. Natuurlijk reageerde Adrian erop. Zijn ademhaling stokte enkele keren, zijn ogen waren gegroeid en zijn hand ging naar zijn kaak. Een ding was in elk geval zeker: gevoel had hij nog.
‘Dus dat besef je wel? Je beseft wel dat je een stomme idioot bent met helemaal geen enkel gevoel voor timing, maar toch deed je het!’ Het op elkaar klemmen van haar kaken leek bijna noodzakelijk te zijn, alsof haar onderkaak anders los zou laten en trillend en klepperend op de grond zou vallen. Ze wist niet of hij het kon horen, of hij er goed genoeg bij was met zijn gedachte om de emoties in haar stem te horen, maar het was niet alleen woede. Het was ook angst, angst om hem alsnog kwijt te raken, angst dat hij hier niet echt was en dit allemaal maar een droom was. Straks zou ze wakker worden en erachter komen dat hij er niet was, dat hij nog steeds nergens op de school te vinden was. Haar pogingen hem duidelijk te maken hoe boos ze op hem was, hoe bang ze was, hoe blij ze was hem weer te zien.. Ze zouden allemaal voor niks zijn als ze straks haar ogen opende en het ochtendlicht haar zou verblinden.
‘Ik begrijp je standpunt niet. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat, ondanks alles, je het vertikt hebt om ook maar iets te laten horen?’ Ze had tussen haar tanden door gesist. Adrian knipperde met zijn ogen, maar ze zag het niet, want ze schudde wild met haar hoofd. ‘En als je niet van me verwacht dat ik je vergeef, haal het dan ook niet in je hoofd om me koosnaampjes te geven.’ Sprak ze met haar ogen tot spleetjes geknepen. Ze hoorde hoe Adrian diep in en uit ademde, maar ze negeerde het volkomen, ze wilde te graag duidelijk maken wat ze voelde. Even bleef ze stil, voordat ze zachtjes lucht uitblies en er een kort, kil lachje te horen was. ‘God, Adrian.. Je hebt werkelijk geen idee..’ Haar stem was zachter geworden. Ze kon haar benen voelen trillen, haar lichaam reageerde op alle emoties die door haar heen gierde.
Hij keek haar fronsend aan. "Misschien heb ik geen idee war er met jou aan de hand is, maar je moet ook goed beseffen dat ik het ook moeilijk had. Ken je het woord schaamte toevallig Tári? Wel daar had ik die afgelopen negen maanden last van! Elke keer dat ik probeerde je een brief te schrijven, kwam het zo belachelijk over dat ik hem gewoon wegsmeet!" Ze balde haar vuisten. Beweerde hij nu dat ze niet wist wat schaamte was? Ze schudde kort met haar hoofd, maar gaf geen antwoord.
"Je begrijpt mijn probleem niet en ik het jouwe niet, dat is duidelijk. Maar ik heb geen zin in een eindeloze ruzie Tári, want dit leid nergens naar buiten een hele hoop verdriet wat ik als de pest kan missen en jij vast ook," Verdriet? Wat ze beide konden missen? Haar benen stopte met trillen en een veel grotere woede nestelde zich in haar onderbuik. "We kunnen er hier beter een punt achter zetten, ik wil jou niet verder tot last en ergernis zijn." Ze verstijfde. Haar brein herhaalde de woorden die net tegen haar gesproken waren. Wat wilde hij gaan doen? Ze zette een stap achteruit en keek hem vol ongeloof aan. Haar mond ging open, maar er kwam alleen een korte ademstoot uit. Ze klapte haar mond weer dicht en schudde haar hoofd langzaam. ‘Je hoeft mij niet te vertellen wat schaamte is, Adrian, ik denk dat ik daar meer dan genoeg van heb gehad in mijn leven.’ Haar stem was rustig, maar had toch ergens ook iets gejaagds. Ze wist hoe schaamde voelde, ze kende het gevoel en haatte het. Ze was er misschien zelfs bang voor, de schaamte en vernederingen die in haar geheugen gebrand stonden. Ze vreesde de schaamte meer dan welke andere emotie ook. Niemand hoefde haar op het gebied van schaamte de les te lezen.
Ze boog haar hoofd naar voren en bleef even stil, voordat ze haar hoofd weer ophief en hem met een lege blik aankeek. Een grimas trok over haar gezicht en ze slikte even. ‘Oke..’ Ze knikte. ‘Dus jij wilt er nu een punt achter zetten? Nu..’ Haar stem trilde lichtjes en haar ogen prikten. ‘Als je dit nu van plan bent, was dan naar me toe gekomen voordat je negen maanden verdween.’ Ze probeerde het, ze vocht tegen de tranen die in haar ogen opwelden, maar het lukte haar niet. De eerste traan rolde langzaam over haar wang en vond zijn weg naar de oude, stoffige grond. ‘Had me verteld dat ik niet negen maanden bang had hoeven te zijn.’ Ze schudde haar hoofd. ‘H..Had me dat verdriet dan ook bespaart..’ Ze keek hem nog even zwijgend aan, voordat ze kort knikte. De tranen hield ze nu niet meer tegen. De emotie moest er gewoon uit. Langzaam zette ze een stap achteruit. Als hij wilde dat het over was, dan zou ze daar genoegen mee nemen. Ze was emotioneel uitgeput.. Ze had hem gevonden en nu bleek het hem weinig uit te maken wat het volgende was dat er gebeurde. Ze beet zacht op haar lip om het gesnik tegen te houden.

Een klap in zijn gezicht had hij nooit verwacht, nooit verwacht dat zij hem ooit ging slaan. Het idee alleen al gaf hem al een gevoel van dat het nooit zou gebeuren. Wel kennelijk had hij het mis. Haar vlakke hand had hij tegen zijn kaak gekregen, het brandende gevoel dat het achterliet, liet zijn adem stokken in zijn keel en zijn blauwe oog vergroten, puur omdat het pijn deed en omdat hij het nooit had verwacht van Tári. Het deed pijn, enorm veel pijn eigenlijk en daarbij was zijn kaak ook nog eens mooi gloeiendheet geworden ook nog. Ze bleef doorgaan over hoe dat hij een slechte timing had gehad en dat wist hij ook wel, maar hij kon moeilijk meteen tegen haar zeggen dat hij zichzelf in de fik had gestoken om zichzelf te straffen omdat hij een slechte broer was toch? Dat was niet iets wat hij van plan was om te vertellen, want het zou zo zielig overkomen eerlijk gezegd. Want wie praatte er nu graag over selfharm, niemand. Dus hij stak het in een ander jasje, had het anders uitgelegd zodat het minder erg leek. Hij luisterde maar half naar wat ze te zeggen had, maar het was duidelijk geworden in zijn ogen. Dit kon niet meer zo verder, voor hen beiden niet.

Hij begon te spreken eenmaal zij uitgepraat was, nu zou hij de kans krijgen om te spreken, dus hij greep die ook met beide handen om te kunnen zeggen wat hij werkelijk voelde op dit moment, wat hij doormaakte. "Misschien heb ik geen idee war er met jou aan de hand is, maar je moet ook goed beseffen dat ik het ook moeilijk had. Ken je het woord schaamte toevallig Tári? Wel daar had ik die afgelopen negen maanden last van! Elke keer dat ik probeerde je een brief te schrijven, kwam het zo belachelijk over dat ik hem gewoon wegsmeet!" Na die uitbarsting probeerde hij zichzelf weer te kalmeren, het mocht niet uitdraaien op een furieuze ruzie, hij moest rustig blijven want anders liep hier alles gewoon in het honderd. Hij wilde haar zo graag zeggen hoe gek hij nog op haar was, maar waarschijnlijk zou ze gewoon niet luisteren nu door haar woedetirade, dus hij hield het maar voor zich, klaar om gezegd te worden wanneer de tijd er rijp voor was. "Je begrijpt mijn probleem niet en ik het jouwe niet, dat is duidelijk. Maar ik heb geen zin in een eindeloze ruzie Tári, want dit leid nergens naar buiten een hele hoop verdriet wat ik als de pest kan missen en jij vast ook," kwam er weer rustiger uit en hij was blij dat hijzelf weer wat gekalmeerd leek te zijn, goed. Langzaam wendde hij zijn blik ook af, want de woorden die hij hierna ging spreken, zouden vast voor haar als een klap aankomen. Zelf deden ze ook pijn, sinds hij ze liever niet wilde uitspreken en prefereerde om te doen alsof er niets aan de hand was. Maar dat ging gewoon niet nu, liever dat ze nu beiden wat meer bedenktijd hadden over alles zodat misschien er ooit nog wat goeds tussen hen kon komen, maar nu zou het alleen maar scheef lopen. "We kunnen er hier beter een punt achter zetten, ik wil jou niet verder tot last en ergernis zijn." Zo het was er uit en eigenlijk voelde hij zich alleen maar nog slechter, maar dat was al te zien aan zijn gezichtsuitdrukking.

Het bleef even stil tussen hen beiden, een onaangename stilte, eentje die hij maar al te graag wilde verbreken met een excuse dat hij het niet meende en dat het hem speet en jadda jadda jadda, maar geen enkel woord leek over zijn keel te willen komen, tranen vulden zijn oog weer, maar deze keer deed hij de moeite niet ze tegen te houden, een man mocht huilen. ‘Je hoeft mij niet te vertellen wat schaamte is, Adrian, ik denk dat ik daar meer dan genoeg van heb gehad in mijn leven.’ Sprak ze en Adrian keek haar niet aan, wilde de pijn niet in haar ogen zien, hij had de juiste keuze gemaakt voor hen beiden. Daar was hij zo vast van overtuigd. ‘Oke..’ Ze knikte zodra hij zijn blik uiteindelijk weer op haar had gericht, zijn moed had hij bij elkaar geraapt hiervoor, zodat ze dus nu ook duidelijk genoeg kon zien hoeveel pijn het hemzelf deed. ‘Dus jij wilt er nu een punt achter zetten? Nu..’
Adrian knikte lichtelijk, nog steeds onzeker over zijn besluit, zijn hart klopte nog altijd maar alleen voor haar, dat was duidelijk geweest voor hem vanaf het prille begin. ‘Als je dit nu van plan bent, was dan naar me toe gekomen voordat je negen maanden verdween.’ Hij had toen het nog geneens beslist, die beslissing was er maar pas vandaag gekomen, een jammer besluit weliswaar, maar het was beter voor haar. ‘Had me verteld dat ik niet negen maanden bang had hoeven te zijn.’ Ze schudde haar hoofd. ‘H..Had me dat verdriet dan ook bespaart..’
“Tári.. ik had het je eerder laten weten als ik toen die beslissing had gemaakt. I-ik heb ze... nog maar net gemaakt, ik wil jou geen pijn meer doen... echt niet, dat verdien je niet,” begon hij langzaam voor hij opstond en haar haast smekend omhelsde. “Ik hou nog steeds v- van je.. maar ik wil je het gewoon besparen, mijn last, snap je?” vroeg hij aarzelend terwijl hij verder er geen woord meer uitkreeg en er alleen maar gesnik zijn mond verliet terwijl hij afstand nam van haar, zijn hoofd naar de grond gericht zodat ze niet moest zien hoe’n erg effect dit op hem had. Natuurlijk wilde hij haar niet kwijt, maar hij kon niet egoïstisch zijn nu.

Hoe kon hij zoiets zeggen? Hoe kon hij haar nu zeggen dat hij ermee wilde stoppen? Hij was negen maanden weg geweest en ze had geen idee gehad wat er met hem aan de hand was. Ze had niet geweten of hij uit vrije wil vertrokken was, of het aan haar lag.. Ze had helemaal niets geweten. Niemand had haar iets kunnen vertellen. Ze had zelden met zoveel mensen gesproken als in de afgelopen negen maanden. Ze was bijna zijn hele etage af geweest, zoekend naar iemand die haar iets over hem kon vertellen. Ze was negen maanden bang geweest, had negen maanden moet leven met die angst en nu kwam meneer aan dat hij er een punt achter wilde zette.
De woede die ze eerst had gehad, maakte plaats voor angst en paniek.
‘Je hoeft mij niet te vertellen wat schaamte is, Adrian, ik denk dat ik daar meer dan genoeg van heb gehad in mijn leven.’ Sprak ze rustig. Ze wist heel goed wat schaamte was en hoefde daar niet op gewezen te worden, door niemand niet. Hij keek haar niet aan, wat haar misschien nog veel harder raakte dan als hij haar recht aan had gekeken. Ook na het zeggen van zijn “geweldige” plan.
‘Oke..’ Ze knikte. De pijn in zijn ogen ging langs haar heen. Als het hem pijn deed, waarom deed hij het dan? Haar rationeel denken was als een soort kaartenhuis in elkaar gestort. ‘Dus jij wilt er nu een punt achter zetten? Nu..’ Haar stem trilde en haar ogen vulde zich met tranen. ‘Als je dit nu van plan bent, was dan naar me toe gekomen voordat je negen maanden verdween.’ Het maakte niet uit hoe hard ze vocht tegen de tranen, ze kwamen toch wel. De eerste traan die naar de grond gleed en op de grond terecht kwam, liet een donkere vlek achter. Een vlek die liet zien hoe stoffig de vloer eigenlijk wel niet was. ‘Had me verteld dat ik niet negen maanden bang had hoeven te zijn.’ Ze schudde haar hoofd. ‘H..Had me dat verdriet dan ook bespaart..’ Kort keek ze hem nog aan, voordat ze kort knikte. De emoties wilden er te graag uit en ze liet het gewoon gaan. De tranen liepen gewoon over haar wangen, al probeerde ze nog wel om het gesnik tegen te houden. Ze was moe, emotioneel vrijwel compleet uitgeput en het koste haar moeite om nu niet gewoon weg te lopen en enkel een paar stappen achteruit te zetten. Ze was te moe om te vechten, om hem het tegendeel te bewijzen.
“Tári.. ik had het je eerder laten weten als ik toen die beslissing had gemaakt. I-ik heb ze... nog maar net gemaakt, ik wil jou geen pijn meer doen... echt niet, dat verdien je niet,” Hij stond op en omhelsde haar. Ze liet het gebeuren, keek een beetje leeg voor zich uit, terwijl ze heel kort de omhelzing beantwoorde. Ze durfde het niet langer dan dat te doen, ze was bang dat als ze hem een langere omhelzing gaf, ze het niet zou kunnen. Ze zou als een hoopje in elkaar storten bij de woorden die hij haar zojuist had gezegd. “Ik hou nog steeds v- van je.. maar ik wil je het gewoon besparen, mijn last, snap je?” Gesnik verliet zijn mond en hij nam afstand van haar. Het verbreken van het lichamelijk contact maakte haar wakker. Dit was geen droom zoals ze eerder had gedacht. Was het dat maar geweest..
Ze bleef hem even aankijken. Haar ogen waren rood geworden van de tranen en haar mond was omringd met eenzelfde rode kleur. Ze haalde stokkerig adem en knikte wat afwezig. Ze snapte hem, maar hij zag het verkeerd. ‘Ik..’ Haar stem was schor en ze schraapte haar keel kort voor een tweede poging. ‘Ik snap je..’ Ze sloot haar ogen even. Ze kon het niet, ze kon hier niet tegenin gaan nu. Ze kon niet naar hem kijken zonder een stekende pijn te voelen. Ze wilde bij hem zijn, maar ze kon hem niet uitleggen hoe ze zich voelde. Ze had het idee dat ze dat beide nu niet konden. Zoals hij al had gezegd, ze snapten elkaar niet meer. Het was alsof die negen maanden een scheiding tussen hen had geplaatst. Ze was te moe om die muur neer te slaan, ze was te bang om die muur enkel dikker te maken. Het voelde alsof ze bij elk woord dat ze sprak, verder bij hem vandaan ging. Elke letter leek een nieuwe manier om het onherstelbaar te maken.
Aarzelend liep ze naar hem toe. Ze glimlachte een beetje waterig en dwong hem haar aan te kijken. De blik in zijn ogen maakte het gevoel dat ze al had, alleen maar erger. Ze wilde niet weglopen, ze wilde bij hem blijven, hem omhelzen en hem nooit meer laten gaan, maar ze zou alles daar alleen maar mee verpesten. Ze hadden beide de tijd nodig om elkaar terug te vinden. Ze liet haar vingertoppen kort over het verminkte gedeelte van zijn gezicht glijden, voor ze naar hem toe boog en hem een kus gaf. Toen ze terug trok was haar blik naar de grond gericht. Ze trok haar hand terug en fluisterde zacht: ‘Tot ziens, Adrian.’ Zonder hem aan te kijken draaide ze zich om. Terra bleef even staan, maar trippelde toen toch achter haar bazin aan. Bij de deuropening bleef Tári even staan. Haar ogen waren gericht op de donkerdere ruimte voor haar. ‘Ik hou van je.’ Haar stem trilde enorm en het was te horen dat ze huilde. De zin had ze zelden uitgesproken, eigenlijk zelfs nooit. Ze kon hem niet aankijken, was te bang voor zijn blik. Ze slikte krampachtig en liep weer verder.
Zodra ze weer buiten stond, leunde ze tegen de dichtstbijzijnde boom. Ze kon het gehuil niet meer tegenhouden. De tranen rolde over haar wangen en een misselijkmakend gevoel klampte zich vast in haar onderbuik. Het besef dat ze zojuist weggelopen was voor iemand waar ze ontzettend veel van hield, iemand die ze al negen maanden niet meer gezien had, maakte haar hele gestel ziek en misselijk. Ze zette zich af van de boom, veegde haar gezicht af aan haar mouwen en liep verder. Terug naar haar kamer, terug naar het warme bed waar ze misschien beter helemaal niet uit had kunnen komen deze ochtend.