Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij zijn hand tegen de muur liet steunen die zich tegenover hem bevond. De warme stralen van de douche gleden over zijn hoofd en kalmeerden zijn gespannen spieren. Zijn donkerbruine tot zwarte haar werd nat van de stralen waardoor ze nog donkerder leken als anders. Ze maakten zijn huid nat, zorgde dat elk spiertje ontspande en lokte een opgeluchte zucht van Dice uit. Niet lang daarna steunde zijn andere hand ook tegen de muur zodat hij met twee handen tegen de muur voorovergebogen stond te genieten van de warme straal die uit de douchekop boven hem kwam. Dit had hij wel verdiend. Hij had zijn wekelijkse training afgerond. Elke dag een uurtje trainen in de gymzaal. Hij had het op moeten bouwen. Eerst een kwartier. Dat even aanhouden. Dan een half uur. Dat even aanhouden. Dan drie kwartier. Dat een paar dagen aanhouden. En vervolgens een uur. Het was niet al te veel, maar het was in elk geval al iets. En als hij daarmee klaar was, deed hij nog vijftig push-ups als hij daar nog de kracht voor had of vijftig keer buikspieroefeningen. Je ging gewoon op een mat zitten met je benen opgetrokken. Vervolgens legde je je armen achter je hoofd, zette kracht en zorgde dat je bovenlichaam naar voren ging. Hij ging altijd net dat beetje verder zodat zijn borstkas zijn knieën raakte. Dit probeerde hij wekelijks en dagelijks te doen. Hij was er een paar weken geleden voor de eerste keer mee begonnen en begon al resultaat te zien. De spieren die zich al lichtelijk gevormd hadden begonnen zich zichtbaar uit te breiden. Zijn borstkas begon er steeds beter uit te zien en het zou waarschijnlijk niet al te lang meer duren tot hij een lichaam had dat echt gezien mocht worden. Het was al redelijk gespierd, maar nu zou het er beter uitzien. Niet dat Dice het er per se om deed, maar voor zijn gevoel van eigenwaarde was het wel beter. Hij zette de warme douche uit, sloeg een handdoek om zijn onderlijf en keek zichzelf aan in de beslagen spiegel. Hij balde zijn vuist en veegde over de spiegel zodat er een rondje bestond. Deze wreef hij uit zodat hij zijn lichaam kon zien en met een lichte grijns bewonderde hij het een beetje. Hij had het verlies van zijn vader goed verwerkt. Hij was het vorige weekend naar Razen gegaan om samen met zijn vrienden en tegelijkertijd ook collega’s zijnde naar het kerkhof te gaan. Daar hadden ze allemaal een bloem neergelegd. Vervolgens waren ze samen wat gaan drinken in het café en had Dice verteld hoe het met hem ging. Ze waren allemaal geschrokken van zijn metamorfose, maar vonden het hem gelukkig allen goed staan en waren blij over het feit dat hij aan het trainen was. Ze hadden plagerig tegen hem gezegd dat hij dringend een vriendin moest gaan zoeken, maar daar had hij geen haast mee. Eerst maar eens zorgen dat hij zijn eigen emoties op peil had en dan zou hij wel verder zien. Kalm liep de bruinharige jongen de kleedkamer uit na zich te hebben omgekleed. Hij droeg een wijde joggingbroek en een om zijn borstkas spannend shirt. Veel zin om iets anders aan te doen had hij niet. Hij wist dat het er misschien slordig uitzag, maar wat verwachtte je van hem op een zondagmiddag? Hij haalde zijn schouders op en liep, in gedachten verzonken, richting het platform. Hij keek op toen hij het platform naderde en een gigantische hagedis uit het ding zag komen. Of nou ja. Gigantisch was misschien overdreven, maar hij was toch wel heel groot. Gigantisch vond hij toch wel toepasselijk. Nou ja, maakte niet uit. De hagedis werd gevolgd door een vrouw die er niet lelijk uitzag. Ja hoor, Dice. Alsof dat het enige was wat telde. Hij moest wat minder naar die gasten uit Razen luisteren, zeg. Hij liep naar de vrouw en besloot om een praatje te maken. ‘Bent u een stagiair of een nieuwe leerkracht? U lijkt me een beetje te oud om leerling te zijn,’ zei hij. ‘No offense natuurlijk,’ liet hij er gauw op volgen omdat hij wist dat vrouwen en woorden over hun uiterlijk soms in het verkeerde keelgat kon schieten. ‘En is die hagedis van u? Hij ziet er echt cool uit!’

Het besef dat ze op de hagedis zat drong hem pas wat later door. Dat was moeilijk praten zo, maar ze leek dat zelf ook al te beseffen en ging dus van haar hagedis af. Het was echt een groot beest. Hij wist zeker dat Blaze gillend weg ging rennen als hij dit zou zien. Alhoewel… de vos was zelf ook flink gegroeid en zo impulsief als wat. Hij zou eerder nieuwsgierig zijn en aan de hagedis ruiken dan dat hij er snel vandoor zou rennen. Jammer dat Blaze er niet was. De vos was te oud geworden om de hele tijd aan zijn zijde mee te wandelen, maar zo nu en dan kwam hij hem wel eens tegen en dan was het altijd leuk om hem weer even te zien. Hij draaide zijn hoofd toen de vrouw vroeg om een rondleiding. ‘Natuurlijk,’ zei hij luchtig. Het was niet dat hij zo bekend was met de academie, maar hij kon altijd proberen, right? De meeste dingen wist hij gelukkig al wel te zijn, maar het was een vrij groot kasteel en hij was er vrij zeker van dat er dingen waren die hij nog steeds niet had ontdekt. En waar hij zich de vraag bij stelde of hij ze wel wilde ontdekken. Zijn ogen gingen weer terug naar haar. ‘Claw is een leuke naam,’ zei hij op complimenterende wijze. ‘Ik heb een vos en hij heet Blaze.’ Ze zei haar naam tegen hem. Het was een makkelijke naam om te onthouden. ‘Dice Winston is de naam, aangenaam,’ zei hij, maar hij deed geen aanstalten om zijn hand uit te steken omdat hij dat veel te formeel vond. Goed, nu moest hij haar dus een rondleiding gaan geven, maar hij had echt geen idee waar hij moest beginnen. Het was echt makkelijker geweest toen hij de nieuweling was en anderen hem hadden moeten rondleiden. Dat was er toen echter niet van gekomen, want hij had het voor elkaar gekregen om een soort van argument te krijgen met Shay, het meisje dat zich toen op het lanceringsplatform had bevonden. Hij merkte dat zijn attitude wel lichtelijk was veranderd, maar dat kwam omdat hij sommige dingen achter zich had kunnen laten en omdat hij ook één goede vriend had gemaakt: Kailee. Zijn blik gleed naar Luna toen hij zich besefte dat ze waarschijnlijk zat te wachten op die rondleiding. ‘Zal ik je dan maar eerst naar je etage brengen?’ vroeg hij onhandig. Hij wreef over zijn achterhoofd en er kwamen rode blosjes op zijn wangen toen hij besefte hoe falend dit wel niet zou overkomen. Ze had vast van hem verwacht dat hij precies wist wat hij moest doen, maar het was juist het tegenovergestelde met hem. ‘Dan kun je je bagage droppen en zal de rondleiding iets makkelijker verlopen. Ik weet niet hoe het met je hagedis zit, maar mijn vos vindt het leuk om zijn tijd te spenderen op het grote grasveld dat daarvoor geschikt is.’ Hij haalde zijn schouders nonchalant op, want dat was een keuze die ze zelf moest maken en waarbij hij haar niet al te veel kon helpen.

Dice had zijn hand uitgestoken zodat de grote hagedis hem beter kon likken. Hij probeerde geen vies gezicht te trekken toen hij merkte dat zijn hand nat was. Toen ze niet keek veegde hij gauw zijn plakkerige hand af aan zijn broek. Die moest straks toch de was in. Het was toch zijn outfit voor zondag maar omdat hij net getraind had. Hij hoopte dat ze niet vond dat hij er onverzorgd uitzag. Natuurlijk had hij normaal gezien andere kleren aan dan dit, maar wat verwachtte je van hem? Hij had zich net uitgesloofd in de gymzaal en was eigenlijk van plan geweest om wat te gaan relaxen op zijn kamer. Maar hij vond het ook niet erg om in haar bijzijn te zijn, hoor. Hij keek verbaasd zijnde op toen hij haar hand op zijn schouder voelde en ze er zachtjes in kneep. Waarom deed ze dat? Was het gewoon een aardig gebaar geweest? Hij had geen idee. Hij was niet zo goed met meisjes, ging meer met de jongens om. Hij volgde Luna even met zijn ogen en schudde daarna zijn hoofd. Hij besloot om er maar niet te veel achter te zoeken en er niet stil te blijven staan. ‘Oké, als jij het zegt,’ zei hij lachend tegen haar en hij liep langs haar grote hagedis heen met zijn handen in zijn zakken gestoken. Iets zei hem dat het beleefder was als hij aanbood om haar bagage te dragen, maar in zijn binnenste was nog altijd dat trotse Raziaanse dat zei dat ze haar eigen spullen maar moest dragen. Hij deed een hoofdknikje naar de kant waar ze op moesten en was nog steeds erg in dubio of hij zijn hulp aan moest bieden of niet. Haar bagage leek vrij zwaar te zijn en hij wilde ook weer niet overkomen als zo’n lome zak die niet voor een ander wilde doen. Hoe moest hij anders op een meisje reageren? Hij was hier echt zo slecht in dat zijn collega’s hem vierkant zouden uitlachen als hij weer terug naar Razen zou gaan om uit te leggen wat er was gebeurd. ‘Moet ik je bagage mee helpen dragen?’ bracht hij zo nonchalant mogelijk uit alsof hij niet twintig keer in zijn hoofd had overlopen of hij haar zijn hulp nu wel aan moest bieden of niet. ‘Het zijn namelijk best veel trappen en ze zijn niet even soepel om te beklimmen,’ ging hij kalm verder terwijl hij zijn handen losjes in zijn zakken stak. Zijn blik bleef even kort op haar hangen terwijl hij naar de derde trap van links wees waar ze moesten zijn voor de etages. ‘Welke etage is het trouwens?’

Dice haalde lichtelijk opgelucht adem toen Luna geen teken gaf van het feit dat ze vast wel gezien moest hebben hoe erg hij aan het malen was over het feit of hij nu wel haar koffers moest dragen of niet. Hij kwam vast als een ontzettende stuntelaar over, hoewel hij dat niet wilde. Hij rolde lichtelijk met zijn ogen toen ze hem verwittigde dat ze zwaar waren. Ja, in zijn ogen waren alle koffers dat. Hij glimlachte stoer naar haar ten teken dat hij het heus wel aankon, boog zich voorover en deed een poging om het ding om te tillen. De koffer was inderdaad zwaar, maar ook weer niet zo erg dat hij voorovergebogen als een oud opaatje moest gaan staan om de koffer met zich mee te sleuren. Het was nog redelijk te doen. De spieren die hij de afgelopen tijd gekweekt had bolden op in zijn armen en zijn aderen waren duidelijk zichtbaar. Dat vond hij dan weer een minder deel van zichzelf. Hij vond aderen echt vies om naar te kijken, dus wendde hij gauw zijn blik af toen hij de zijne zag opbollen door het aantal kracht dat hij zette. Verwonderd fronste hij even met zijn wenkbrauwen toen ze hem een vraag stelde. Cruinne? Kon je dat eten? Hij haalde even besluiteloos zijn schouders op. ‘Ik heb daar eerlijk gezegd nog nooit van gehoord,’ zei hij lachend en ook zijn wangen werden rood. Het moest vast dom staan: een leerling die hier al langer was en die niets een wist waar alle vertrekken waren. Maar aan de naam van haar vertrek te horen kon ze dus niet één van de leerlingen zijn. Hij had ook nog nooit een stagiair er zo over horen praten, dus dan moest ze wel iets anders zijn. Plotseling schoot het bij hem te binnen wat ze dan kon zijn: een LM. Hij grijnsde onhandig naar haar. ‘Ik durf te wedden dat ze hier ergens plattegronden hebben van de school. Misschien kunnen we daar eerst naar gaan zoeken?’ stelde hij voor. Hij had anders echt geen idee waar ze moest zijn, want zoveel gesprekken met LM’s had hij nu ook weer niet gehad. Helemaal geen zelfs.