~It feels powerful and sweet at the same time~

Ze haalde vluchtig een borstel door haar zilvergrijze haar. Soms bleef ze even hangen achter een klit, waarom had je altijd klitten in je haar net op het moment dat het absoluut niet uit kwam? Ze wou alles zo snel mogelijk doen. Alleen dan ging dat juist mis. Ze had met Soul afgesproken in het park en ze wou daar zo snel mogelijk zijn. Ze stond op zichzelf en haar haar te mopperen toen ze opeens een zachte kras achter haar hoorde. Tess zat haar bijna verwijtend aan te staren. Ze zuchtte even zacht. “Ja sorry, ik weet het. Rustig en kalm, alleen dat lukt me nu even niet oké?” Ze staarde koppig terug. Tess kraste nog wat harder, dreigend dit keer. Mopperend draaide ze zich weer om en legde haar borstel weg. “Je maakt me chagrijnig,” mompelde ze. Meteen kreeg ze een dreun van Tess haar snavel op haar schouder, waardoor ze weer achterover op haar bed belande. Ze staarde de grote adelaar geschokt aan. “Waar was dat goed voor?” De ogen van Tess fonkelden dreigend. Ze zuchtte nogmaals. “Ja sorry, het spijt me. Het ligt niet aan jou ik wil gewoon te snel.” Dat leek Tess tevreden te stellen. Ze begon ongeïnteresseerd haar vleugels te poetsen. Ondanks hun meningsverschil schoot ze er toch van in de lach. “Je bent me er een,” Ze wreef even over haar pijnlijke schouder en klom weer van haar bed af. Toen pakte ze een van de knippen van haar tafeltje, een knip met een rode roos erop. Die schoof ze in haar haar. Ze keek in de spiegel. Haar grijze spijkerbroek en witte shirtje met een adelaar erop samen met de knip in haar haar stonden goed bij elkaar. Normaal gesproken interesseerde het haar niet zo wat ze aan had, alleen nou had ze er toch even wat meer aandacht aan besteed. Ze draaide zich om naar Tess. “En? Wat vind je er van?” Tess keek niet op of om maar ging gewoon verder met waar ze mee bezig was. “Ja, aan jou heb ik ook veel.” Er ontstond een grijnsje om haar lippen terwijl ze haar hoofd schudde. Ze draaide zich nog een keer naar de spiegel en knikte even naar haar spiegelbeeld. “Ik ga even een broodje halen. Ik ben er zo weer,” daarna liep ze de kamer uit.
Ze kon niet ontkennen dat ze ook de trede van de trap een stuk sneller nam als normaal. Het was dat gevoel in haar buik die haar daar bijna toe dwong. Ze wou hem zo snel mogelijk weer zien. Ze hield van hem en nou ze dat wist, voelde ze zich helemaal op haar gemak bij hem. Ze rende bijna de grote zaal binnen in de richting van de broodjes. Ze negeerde de vreemde blikken die in haar richting geworpen werden, iets wat ze anders nooit gedaan zou hebben. Ze pakte een broodje gezond en wat te drinken en snelde naar een van de tafeltjes. Toen ze eenmaal zat dwong ze zichzelf rustig haar eten op te eten. Ze wou niet helemaal onfatsoenlijk lijken. Alleen dat deed ze weer teniet door op te springen toen ze het op had en de zaal weer uit te lopen. Voor de tweede keer rende ze over de trap alleen nou weer omhoog. Tess was nog steeds in alle rust haar veren aan het poetsen toen ze de kamer binnen liep. “Kom Tess we gaan,” Geen reactie. “Tess?” Nog geen reactie. “Tess toe nou!” Langzaam keek ze op, nog steeds met die onverstoorde blik in haar ogen. Esmira haar grijze ogen stonden inmiddels op onweer. “Waarom doe je zo?” Eigenlijk wist ze dat ook wel. Door de adrenaline die door haar aderen stroomde vond Tess het niet de moeite waard om überhaupt in beweging te komen. Ze hield er niet van als ze in de stress was en dan negeerde ze haar gewoon. Ze liet zich achterover op haar bed vallen en staarde naar het plafond. “Straks kom ik nog te laat,” zuchtte ze. Ze sloot haar ogen en dwong zichzelf rustig te worden. Meteen gleden alle beelden van de avond ervoor voor haar ogen langs. De sterrenhemel en Soul die haar kuste. Er ontstond een glimlach om haar lippen en langzaam werd haar hartslag en ademhaling weer normaal. Ze deed haar ogen open en ging zitten. “Kom Tess we gaan wat leuks doen,” Tess kraste zachtjes en liep naar haar toe. Ze aaide haar zachtjes over haar snavel. “Sorry,” zei ze zacht. Tess kraste nog eens. Toen stond ze op om het raam open te doen.
Ze klom op Tess haar rug precies achter haar vleugels. Tess stapte naar het raam en liet zich eruit vallen, om meteen daarna haar vleugels te spreidden. Het was een kort vliegritje, alleen genoeg om haar weer helemaal rustig te maken en alle stress van haar af te laten vallen. Ze hoefde zich niet druk te maken, het was Soul die ze straks zou zien. Die hield van haar zoals ze was. Ze lande bij een van de bankjes. Ze sprong van Tess haar rug en ging op een van de bankjes zitten. Soul was er nog niet, dus moest ze nog even wachten. Tess keek haar aan. “Nee, je mag nog wel even blijven.” Zei ze tegen haar. Een teken waarop Tess haar vleugels volledig inklapte en weer verder ging met haar veren. Wat een heel karwei was voor zo’n grote vogel. Esmira keek om haar heen, wachtend op de jongen waar ze om gaf.

[Soul]

Soul kon een gaap nog net onderdrukken. Hij probeerde ondertussen zijn bed uit te komen en negeerde zijn vermoeide spieren, die hem haast dwongen om weer terug te gaan liggen. Hij woelde even door zijn witte haar, die waarschijnlijk weer als een of andere storm op zijn kop hing. Gisterenavond had hij geprobeerd om er een model in te krijgen, maar dat was gewoon onmogelijk. Hij had zich er maar bij neergelegd dat Esmira op de stormachtige Soul gevallen was, niet op een of ander net joch dat zijn haar met gel bewerkte en achterover kamde. Dan zou hij Maurice heten, niet Soul. Hij kreeg een lichte grijns en probeerde dit zo goed mogelijk te onderdrukken. Hij had geen tijd om aandacht aan zijn gedachten te besteden, hij had afgesproken bij een park en het zou een slechte indruk nalaten als hij te laat zou komen. Alhoewel… Zou hij wel al deze veranderingen door willen maken voor een liefde? Hij wist het niet. Hij wist sowieso niet eens hoe echte liefde was, het delen en het nemen ervan, maar het voelde tot nu toe wel goed. Dus ja, hij moest niet zeiken en het er gewoon voorover hebben om zich deze keer een beetje meer te haasten dan normaal. Kalm keek hij naar zijn kleding. Hij besloot uiteindelijk op een jeans aan te trekken, met een wit shirt erbovenop en zijn bekende knalgele jack, waarvan sommige delen zwart waren. Ja, want dat was zijn logo. Hij besloot zijn bekende hoofdband ook gewoon om te doen. Zijn roodachtige ogen keken hem aan. Hij had echt zo’n gezicht dat tussen een jongen en een mannelijk gezicht inzat. Niet te mannelijk, niet te jongensachtig. Precies goed, vond hij dan toch. Hij kamde zijn haar, dat natuurlijk weer alle kanten uit piekte. Hij grinnikte, haalde zijn schouders op en trok kalm zijn geel met zwarte schoenen aan. De onderkant waren precies tanden. Hij haalde opnieuw zijn schouders op – wat hij nogal vaak deed – en besloot dat het tijd was om te vertrekken. Eerlijk gezegd zag hij Esmira er wel voor aan om als een of andere stresskip op het bankje heen en weer te bewegen tot hij zou komen. Eigenlijk zou hij dat wel lachwekkend vinden, maar hij kon het niet maken om te lachen om haar gevoel. Bovendien vond hij zijn eigen gevoel ook maar lachwekkend. Fijn, maar toch lachwekkend. Zo was het.
Gapend zette hij zijn tocht naar de Kovomaka’s Gardens voort, waar hij had afgesproken met Esmira. Vaag kwam een beeld van hem en Esmira terug in zijn hoofd, waar ze op zijn schoot zat en ze samen naar de sterrenhemel keken. Zou hij vandaag weer zo sentimenteel zijn? Als hij niet bij haar was, was hij zo erg zichzelf. Droog, raar en onbezorgd. Maar als hij bij haar was, nam een dominant deel het in zichzelf over. Dat dominante deel straalde liefde, bezorgdheid en bescherming uit, maar er was ook een deel dat gewoon zichzelf bleef. De droge, rare, onbezorgde Soul, zoals Esmira hem ontmoet had. Nou ja, misschien vond ze die verandering wel grappig. Hij vond dat in elk geval wel. Hij vond het wel lollig dat hij nu opeens zo beschermend was, alsof een of andere gozer haar op elk moment van de dag iets zou aan kunnen doen en hij haar daarvoor niet kon behoeden. Ja, zo zag hij er wel een beetje uit. Lichtjes grinnikte hij, waarna hij zich bewust werd van haar geur. Hij had scherpe zintuigen. Hij draaide zijn hoofd en zijn hart sloeg een paar tellen sneller dan het normaal zou moeten doen. Meteen voelde hij weer dat dominante deel in zichzelf. Het gevoel dat hij haar in zijn armen wilde nemen en haar wilde beschermen, kwam weer opdagen en hij kon er niets aandoen. Toch stak hij zijn handen diep in zijn jaszakken en liep op haar af. ‘Hé schatje,’ begroette hij haar, waarna hij zijn hoofd lichtelijk naar voren boog en zijn lippen kort contact liet maken met de hare. ‘Hé Tess,’ begroette hij de mooie adelaar, waarna hij haar een zacht aaitje over haar hoofd gaf en daarna naast Esmira zakte. De zenuwen, die hij niet echt had, laaiden nu wel een beetje op, maar hij wist dat hij minder zenuwachtig was dan Esmira. Misschien had dat iets met het geslacht te maken? Hij probeerde een hoop gegrinnik te voorkomen en sloeg zijn arm subtiel op de leuning van de bank achter Esmira door. ‘Nerveus?’ kon hij toch niet laten om te zeggen. Hij grinnikte zachtjes om zijn eigen droogheid en leunde wat tegen haar aan. Ergens was hij Soul, maar ergens had hij ook wat toepassingen gekregen. Nou ja, hij moest er maar mee leren leven, evenals de mensen rondom hem heen.

Ze keek weer even opzij toen Tess stopte met haar veren en om haar heen keek. Ze had duidelijk wat gehoord, anders deed ze niet zo. Alleen blijkbaar werd ze weer gerustgesteld, want ze ging weer verder met haar veren. De grijze ogen van Esmira begonnen te fonkelen, dat was vast Soul. Anders had Tess wel anders gereageerd. Ze trok haar knieën op en zette haar voeten op het bankje. Zo kon ze haar kin op haar knieën leggen. Ze veegde haar zilvergrijze haar uit haar gezicht en keek voor haar. Ze wist dat Soul er aan kwam, alleen Tess ving het altijd veel eerder op dus hij was nog wel een eindje weg. Eigenlijk had ze de neiging om op te springen en naar hem toe te rennen, maar ze dwong zichzelf om te blijven zitten. Waar kwam al dat kinderlijke gedrag toch vandaan? Misschien hoorde dat er ook wel bij. Ze vond het eigenlijk helemaal niet erg dat ze zich zo voelde. Het bracht een stuk ondeugend en plezier in haar naar boven die ze nog niet kende, waarvan ze niet eens wist dat ze het op die manier kon voelen. Het bracht nieuwe inspiratie en motivatie in haar leven, waar ze van genoot. Haar blik gleed naar een beweging in de verte. Meteen gleed er een warme glimlach om haar lippen en kwam er een ondeugende fonkeling in haar ogen. Ze had al lang gezien dat dat Soul was. Haar lichaam werd helemaal warm en die reactie kon alleen Soul opwekken. Haar blik bleef op zijn ogen gefocust toen hij haar kant op kwam lopen. Ze liet haar voeten weer van het bankje afglijden, waardoor ze weer normaal zat. Nog steeds de neiging onderdrukkend om op te springen. ‘Hé schatje,’ Meteen voelde ze hoe haar hart sneller begon te slaan bij het horen van zijn stem. “Hallo lieve Soul,” er klonk iets ondeugends in haar stem. Ze beantwoorde zijn kus toen hij naar haar toe boog. Tess was opnieuw gestopt met haar veren poetsen en keek geïnteresseerd naar het tweetal. Dit was nieuw voor haar, al had ze natuurlijk wel de opwinding bij Esmira gevoeld. Ze kraste zachtjes toen Soul haar begroette. Haar felgele ogen boorden zich in die van hem. Ze nam hem duidelijk in haar op en besloot toen dat het goed zat. Ze mocht Soul wel en nou ze wist dat haar bazin verliefd was op hem accepteerde ze hem helemaal. Ja, hij was goedgekeurd.
Esmira nam Tess geamuseerd op. Ze wist bijna wat er in de kop van de grote adelaar om ging. Ze schoot in de lach. “Toe maar Tess ga maar een eindje vliegen,” Tess kraste spreidde toen haar vleugels en vloog weg. Ze volgde haar met haar blik totdat ze uit het zicht verdween. Toen draaide ze zich naar Soul. Die een arm op de leuning achter haar langs legde. ‘Nerveus?’ Ze knikte. “Ja, ik weet eigenlijk ook niet waarom.” Zei ze toen. “Gelukkig ben je er nu dan hoef ik niet meer nerveus te zijn,” vervolgde ze. “En jij?” vroeg ze toen plagerig. Ze legde haar hoofd op zijn borst, waarbij ze haar hoofd iets kantelde zodat ze hem aan kon blijven kijken. “Heb je lekker geslapen?” vroeg ze toen. Ze streek even met haar hand over zijn wang en drukte toen een vluchtig kusje op zijn lippen. Daarna legde ze haar hoofd weer op zijn borst. “Hoe is het verder met je?” ze keek hem nieuwsgierig aan. Er was iets aan hem veranderd, net zoals dat in haar gebeurd was. Het voelde raar, maar tegelijkertijd ook vertrouwd. Ze kon zich eigenlijk niet voorstellen dat ze Soul nog maar een paar maanden kende, het voelde veel langer. Het voelde vertrouwd, als een warme deken.

Zachtjes grinnikte Soul bij het antwoord van Esmira, deels omdat hij het verwacht had, maar deels omdat ze zo zenuwachtig was om in zijn buurt te zijn. Nou ja, hij begreep die zenuwen ook wel, aangezien hij ze zelf ook had, maar hij had er alleen niet zo’n last van dan Esmira. ‘Ik wel. Alleen lag ik vannacht opeens naast mijn bed dan erin, maar dat gebeurt wel vaker,’ zei hij, waarna hij even grinnikte. Hij keek haar liefdevol aan, streek toen met zijn hand langs haar wang en legde deze hand om haar schouder, waardoor hij zijn arm om haar heengeslagen had. Zijn lichaam, die de overige ruimte bespaard had tussen hun, liet deze regel varen en hij trok Esmira nog dichter tegen zich aan, als dat al mogelijk was. Het kon hem dus echt geen reet schelen wie het zag en wat ze van hem zouden denken, hoe ze op hem zouden reageren omdat hij Soul was, de meest droge jongen van de school die normaal zijn liefde niet zou uiten. Automatisch sloten zijn ogen zich genietend toen hij Esmira’s hand langs zijn gladde wang voelde glijden. Aangezien hij alleen nog maar last had van een lage stem en niet van baardgroei of een snor, was zijn huid heerlijk glad. Hij zou zich dan ook maar ergeren als die haartjes wel al zouden komen, maar bij hem bleven ze gek genoeg lang weg. Hij probeerde een lach te onderdrukken, omdat hij recht in deze romantische situatie aan zijn baardgroei zat te denken. Hij had echter geen tijd meer om te lachen toen hij een kusje kreeg. Hij verlangde naar meer, maar probeerde zich zo goed mogelijk in te houden en met een nog natrillend lichaam, trok hij zich terug en opende genietend zijn ogen. ‘Ja, gaat wel goed. Alleen een paar…’ Hij dacht even na over wat hij ging zeggen. ‘… toepassingen in mijn gedrag,’ lachte hij even. Misschien begreep ze het zonder dat hij het zou uitleggen, maar hij wist dat hij het tegen Esmira heus wel kon uitleggen. ‘Ik voel me meer verantwoordelijk voor je, wat meer beschermend. En dan heb je natuurlijk ook nog dat rare gevoel,’ zei hij lachend, waarna hij zijn hand op haar wang legde en zijn roodkleurige ogen diep in de hare liet glijden. ‘Wat ik totaal niet erg vind,’ fluisterde hij zachtjes, waarna hij zijn lippen nogmaals contact met die van haar liet maken.
Zachtjes trok hij zijn hoofd terug, waarna hij één oog dichthield en de andere open. Hij keek naar een groepje jongens die luidruchtig aan het lachen waren. Hij had de neiging om instinctief beide armen om Esmira heen te slaan, maar dat was nergens voor nodig. Waarom had hij, telkens als er een luidruchtig groepje of iets anders wat hij gevaarlijk vond voor Esmira, de neiging om haar zo goed mogelijk te beschermen? Hij negeerde zijn eigen emoties, behield zijn emotieloze blik en wachtte af tot de jongens verdwenen waren. Zie je, niks aan de hand, berispte hij zichzelf. Hij keek kalm naar het hoofd van Esmira. Hij voelde zijn hart luidruchtig kloppen onder de aanraking van Esmira, haar hoofd die op zijn borstkas lag. Hij voelde een reactie die hij helemaal niet wilde voelen, waar hij zich zelfs lichtelijk voor schaamde, waar hij op hoopte dat Esmira het niet op zou merken, anders werd hij echt wel voor gek verklaard. Lichtjes streelden Souls vingertoppen langs Esmira’s rug, terwijl hij zich bedacht wat er zou kunnen gebeuren tussen hun als ze zich in een latere positie bevonden. Hij slikte heel even. Zou Esmira daar wel klaar voor zijn? Hij voelde zichzelf al warm worden bij het idee dat ze zich gedwongen zou voelen. Hij slikte even, negeerde die gedachten en gevoelens die nergens goed en nergens voor nodig waren, waarna hij een kusje op haar kruin drukte. ‘Zag ik daarnet nou dat je ondeugend was?’ vroeg hij plagend, waarna hij lichtjes naar haar oor bewoog en fluisterde: ‘Vind ik helemaal niet erg hoor. Is juist wel schattig.’ Hij glimlachte nu al bij het idee dat Esmira vreselijk zou blozen.

Ze lachte zachtjes toen hij vertelde dat hij naast zijn bed had gelegen. “Dat lijkt me best wel hard liggen,” er klonk iets plagerigs door haar stem. “Alleen op de manier waarop je het verteld klinkt het gewoon heel grappig,” ze grinnikte zachtjes. “Maar je had je niet pijn gedaan?” er verscheen even iets van bezorgdheid in haar ogen. Alleen langere tijd om er over na te denken had ze niet, want hij streek met zijn hand langs haar wang. Waardoor ze voelde hoe haar wangen begonnen te gloeien en er een tintelend gevoel op haar wang achterbleef waar hij haar aangeraakt had. Ze had zonder dat ze het door had haar adem een tijdje ingehouden, die liet ze zachtjes ontsnappen uit haar keel. Toen glimlachte ze naar hem. “Waarom ben je zo lief voor mij Soul?” fluisterde ze toen zachtjes. Ze vond het helemaal niet erg toen Soul haar tegen zich aantrok. Ze zag wel aan hem dat hij er van genoot als ze hem aanraakte, net als dat ook bij haar het geval was, raar eigenlijk. Waarom was haar dat nooit eerder opgevallen als ze bij Soul in de buurt was? Of misschien was het haar wel opgevallen, maar had ze het weggestopt. Omdat ze niet geweten had wat ze er mee aan moest, waarschijnlijk was het dat geweest. Ze keek nieuwsgierig in zijn rode ogen toen hij zijn ogen weer open deed. Ze wou reageren op zijn woorden, maar kreeg daar geen tijd voor. Voor ze het wist duwde hij zijn lippen alweer op die van haar. Ze sloeg haar hand om zijn nek terwijl het warme gevoel zich door haar lichaam verspreidde. Daarna liet ze hem los en keek hem grijzend aan. “Ga je dat nou tekens doen als ik antwoord wil geven,” vroeg ze plagerig. Ze stompte hem zachtjes tegen zijn schouder. “Ik heb ook het idee dat ik mij anders gedraag. Ik heb meer zelfvertrouwen door jou gekregen,” zei ze toen. “Je maakt me gelukkig Soul,” fluisterde ze. Daarna legde ze haar hoofd op zijn borst.

Ze negeerde het gelach van het groepje die vlak bij hen was. Het maakte haar niks uit als ze hen zo zagen. Ook liet ze dit moment niet verpesten door een groepje jongens. “Je hart klopt heel snel,” zei ze plots uit het niets. Ze tilde haar hoofd op en keek hem aan. “Dat heb ik ook,” ging ze verder. Ze legde haar hoofd neer en voelde hoe Soul over haar rug streek, waardoor hij een warme rilling over haar rug liet lopen. ‘Zag ik daarnet nou dat je ondeugend was?’ Ze schoot in de lach en tilde haar hoofd opnieuw op. Waar kwam die opmerking nou opeens vandaan? De ondeugende glans was meteen weer in haar ogen verschenen. “Nee hoor, hoe kom je daarbij?” ze stak haar tong naar hem uit. “Ik en schattig? Hmm… ja misschien wel.” Ze deed even alsof ze hier heel lang over na moest denken en schoot toen weer in de lach. Toen schoof ze bij hem op schoot en drukte nog een kus op zijn mond. “Nou zien we er waarschijnlijk samen schattig uit,” vervolgde ze plagerig. “Wou je iets specifieks doen vandaag?” haar blik werd serieus. “Of niet?” Ze sloeg één arm om zijn nek en leunde tegen hem aan.

Een lichte glimlach verspreidde rond Souls lippen toen hij haar hoorde praten. Hij beantwoordde haar woorden door hetzelfde te zeggen en glimlachte naar haar. Zijn ogen gleden naar de lichte blosjes die zich verspreid hadden op Esmira’s wangen. Hij voelde zijn eigen warmte harder dan ooit en glimlachte heel even. Hij sloeg zijn armen langs haar heupen toen hij haar op zijn schoot voelde. Zelf zakte hij een beetje onderuit, zodat Esmira bijna op zijn schoot lag in plaats van dat ze zat. Zijn armen waren rond haar heupen gesloten, waardoor zijn handen losjes vlak onder haar zitvlak lagen. Hier zette hij echter geen druk op, omdat hij niet wilde dat Esmira zich ongemakkelijk zou voelen onder zijn aanrakingen. Dan zou het eerder lijken alsof hij haar op de eerste dat al meteen wilde laten zien dat hij een pervers joch was, wat hij echt niet was. Als hij zijn handen daar losjes liet hangen, dan was het meer een liefkozende, vasthoudende aanraking, wat voor hem dan ook zo overkwam. Hij schudde het weg en grijnsde. ‘Nee hoor, jij bent altijd meer schattig dan ik, maar natuurlijk zouden we wel een poging kunnen wagen op onze schattigheid samen,’ zei hij lachend, waarna hij een vlinderkusje op haar lippen drukte. Losjes lieten zijn lippen de hare weer los, waarna zijn ogen weer opengingen. Zelfs bij een zacht kusje genoot hij, waardoor zijn ogen zich dan ook automatisch sloten als zijn lichaam contact maakte met die van Esmira. De adrenaline spoot door zijn lijf, maar omdat hij onderuitgezakt lag, werd dit een beetje onderdrukt, wat maar goed ook was. Hij voelde hoe zijn ademhaling haperde toen hij één arm langs zijn nek voelde en Esmira dichter tegen zich voelde. Hij probeerde zijn ademhaling weer op een goede manier te hervatten en keek haar even aan. Hij kreeg een gedachte en grijnsde daardoor breed.’Iets specifieks?’ vroeg hij plagend, ook al wist hij dat Esmira zeer zeker niet bedoelde wat hij nu wel in een plagende bui in zijn gedachten had gekregen. Hij begon te lachen. ‘Nee, dat niet. Nee, geen specifieke dingen,’ zei hij zo lief mogelijk, om zijn eigen onuitgesproken gedachten te verdoezelen, maar Esmira had zeker wel opgemerkt wat hij gedacht had. Eigenlijk zou dat best erg zijn. Zouden ze een eerste afspraak hebben, zou hij op zo’n idee moeten komen. Nou ja, het was ook maar plagend. Hij dacht na.
‘Oké, ik weet dat ik serieus moet zijn deze keer,’ zei hij, waarna hij even nadacht. Naar een discotheek gaan wilde hij niet, in winkelen had hij al helemaal geen zin, in… Hij kreeg een brede lach. ‘Laten we gaan zwemmen bij dat meertje bij onze school,’ zei hij, waarna hij haar aankeek. ‘Het stille meer,’ probeerde hij zijn warrige beschrijving iets te verduidelijken. Zijn ogen gleden langs Esmira’s lichaam. Ze was echt mooi. ‘Je bent prachtig,’ mompelde hij toen, waarna hij weer een kusje op haar lippen drukte. ‘Bovendien zijn er met dit weer,’ hij deed een hoofdknik naar boven, waar het inderdaad een beetje bewolkt was ‘weinig mensen, dus hebben we het rijk voor ons alleen.’ Hij keek haar vragend aan. ‘Maar jij moet het natuurlijk zelf weten. Your wish is my command,’ mompelde hij, waarna hij haar grijnzend aankeek en haar alleen maar dichter op zijn schoot trok. Hij liet zijn voorhoofd tegen de hare leunen, terwijl hij een beschermend gevoel binnen in zich voelde komen toen hij opnieuw geroep hoorde. Ook al was het geroep niet naar hun gericht, toch wilde hij Esmira niet in deze warrige drukte laten zitten. Hij wilde deze keer dat niks hun geluk zou verpesten. Geen jongens, geen oude mannen die hun ogen op Esmira gericht hadden, maar ook geen vervelende dingen zoals van die kleuters die tussen je in komen zitten net op het moment dat je wilt zoenen. Nee, hij zou dat niet zo fijn vinden. Sowieso hield hij niet van kinderen, behalve als ze familie van hem zouden zijn natuurlijk. Hij grijnsde even en keek Esmira daarna vragend aan.

Ze sloot even haar ogen terwijl ze tegen hem aanlag. Een kalm en gelukkig gevoel overspoelde haar terwijl ze dat deed. Zo op Soul zijn borst, die soms op een neer ging als hij adem haalde. Zo hoopte ze dat het leven altijd kon zijn, al wist ze dat dat maar een droom was. Als ze zich altijd zo kon voelen, dan was het leven echt perfect. Alleen ze wist ook wel dat het nooit altijd zo zou zijn, ze had ook andere verantwoordelijkheden. Toch was het fijn om daar even helemaal niet aan hoeven te denken. Gewoon genieten van de rust en het gezelschap van de jongen waarvan ze hield. Toen tilde ze haar hoofd op en ging boven op zijn schoot zitten. Bij Soul voelde ze zich op de een of andere manier veilig, alsof haar niks kon overkomen. Ze had ook sterk het idee dat dat het geval was, aangezien Soul net nog gezegd had dat hij haar altijd zou beschermen. Ze keek Soul aan, de blik in haar grijze ogen gleed zachtjes in de zijne. ‘Nee hoor, jij bent altijd meer schattig dan ik, maar natuurlijk zouden we wel een poging kunnen wagen op onze schattigheid samen,’ Ze schoot in de lach. “En waarom ben ik dan schattiger als jou?” vroeg ze. “Toch niet omdat ik een meisje ben hè?” er klonk iets dreigends in haar stem, maar als je goed luisterde kon je horen dat het gespeeld was. Haar lag stokte toen hij een kusje op haar lippen drukte. “Hé ik was nog niet klaar met mijn preek hoor jongeman,” Ze grinnikte en haalde toen haar schouders op. Haar gespeelde houding vervloog terwijl ze haar hand om zijn nek legde en hem zoende. Daarna ging ze weer rechtop zitten. Er schitterde een plagerige glinstering in haar ogen, terwijl ze hem met een grijnsje aankeek. Het bleef apart en interessant hoe zijn lichaam op haar reageerde en andersom. Ze kuste hem daarom de hele tijd weer, omdat dat goed voelde. Ze knikte toen hij haar vraag herhaalde. “Ja, iets specifieks.” Zei ze toen. “Waarom heb ik het idee dat je aan iets denkt, wat je maar niet hardop uitspreekt,” grinnikte toen. “Niets specifieks dus,” deed ze zijn stem na. “Oké,” ze stak haar tong naar hem uit.
Daarna keek ze hem weer serieus aan. Ze wachtte af wat hij verzon om te gaan doen. Ze knikte meteen bij zijn antwoord. “Dat vind ik een heel goed idee,” zei ze daarna. “Het is een mooi meer en het is prima weer om te zwemmen,” Toen fronste ze even. “Waarom heb ik elke keer mijn zwemkleren niet bij mij als ik met jou ga zwemmen?” lachte ze toen. Ze stopte met lachen en keek hem vragend aan toen hij haar duidelijk in zich opnam. Ze sloeg haar ogen neer toen hij zei dat ze mooi was. “Vind je?” fluisterde ze toen. Ze glimlachte naar hem toen hij een kusje op haar lippen drukte. Toen keek ze even naar de lucht. “Ja, daar heb je gelijk in. Al vind ik dat helemaal niet erg. Dan hebben we tenminste niet die drukte om ons heen.” Zei ze toen. “En ik ben je baas niet mafkees,” zei ze terwijl ze haar vingen even tegen zijn neus tikte. Ze voelde hoe hij haar weer dichter tegen zich aantrok toen er opnieuw geroep klonk. Ze vond dat heel lief van hem. Ze maakte zich uit zijn greep los en trok hem omhoog. “Kom dan gaan we,” Ze legde even haar handen om zijn middel en drukte een kus op zijn lippen. Daarna plakte ze zijn hand beet. “Wil je lopend of vliegend naar het meer?” vroeg ze toen ze hem weer aankeek.

Een brede grijns sierde Souls lippen toen hij naar Esmira keek. Haar lichaam was prachtig om naar te kijken, evenals haar stem geweldig was om naar te luisteren. Het liet zijn ogen genietend sluiten en hem naar een andere wereld brengen, voor even dan. Hij keek haar glimlachend aan, waarna hij knikte en even over haar wang wreef toen hij haar armen rond zijn middel voelde. ‘Ik kom,’ mompelde hij, waarna hij haar hand vastpakte. ‘Ik weet iets veel beters voor jou,’ zei hij, waarna hij een grijnsje liet zijn die niet veel goeds voorspelde. Hij lachte even, waarna hij Esmira’s been onder zich uithaalde zodat ze viel. Hij ving haar op en hield haar in zijne beide armen. ‘Laten we het doen zoals we laatst deden toen ik naar het raam bracht. Ik ben een geboren gentleman,’ zei hij trots, waarna hij even grijnsde en met haar in zijn armen naar de school begon te lopen. Genietend van de brandende zon op zijn gezicht, sloot hij zijn ogen en dacht terug aan het moment toen hij Esmira had ontmoet bij de waterval. Wat zou hij toen hard gelachen hebben bij het idee dat hij zo met Esmira zou lopen in zijn armen. Nee, toen dacht hij dat ze gewoon vrienden bleven, evenals hij met iedereen bleef. Hij miste zijn beste vriend Mineko best wel. Had Esmira hem al ontmoet? Nee, waarschijnlijk niet. Hij zou niet weten wanneer ze hem zou moeten ontmoeten. Hij keek haar even aan. Ze lag zo vredig in zijn armen. Het was fijn om te zien dat ze zich zo goed kon vinden in hun relatie. Hij had er zelf eigenlijk ook niet echt moeite mee. Hij vond het raar, maar wel leuk dat hij verliefd geworden was. Het was een ander gevoel, eentje die hem adrenaline gaf en hem liet glimlachen. Hij keek even rond zich heen en droeg haar toen naar het meer toe. Ze waren naar een korte wandeling daar geweest en hij had het nog niet eens opgemerkt. ‘Zo, deze service werd u gratis aangeboden door Soul. U kunt hem bedanken met een kleine vergoeding,’ zei hij, waarna hij breed grijnsde. ‘Die hijzelf in ontvangst neemt.’ Dat laatste was een hese fluistering, want het volgende moment drukte hij zijn lippen op die van haar. Hij genoot. Hij drukte haar dichter tegen zich aan en legde haar neer in het zachte gras.
Toen hij zich terugtrok, grijnsde hij breed naar haar. ‘Laten we gaan zwemmen dan maar,’ zei hij glimlachend, waarna hij even twijfelde. ‘Maar eerst moeten we onze zwemkleren ophalen. Bovendien wil ik Green ook even buitenlaten. Hij zal zich wel heel erg boos voelen nu hij niet naar buiten mocht gaan, maar ik wil het niet riskeren om hem dood te hebben,’ zei hij, terwijl hij Esmira weer oppakte. ‘Ik weet dat je kunt lopen, maar ik vind dit wel leuk,’ zei hij plagend. Echter in het kasteel moest hij haar wel weer neerzetten, want zij sliep natuurlijk op een andere etage en hij kon het niet maken om met haar mee te gaan. Ze zou zich alleen maar ongemakkelijk voelen, dat wist hij zeker. Hij keek naar haar en drukte zijn lippen kort op de hare. ‘Zo terug,’ mompelde hij, waarna hij glimlachte en zelf zijn trap op begon te lopen. In zijn zaal had hij al gauw zijn zwembroek gevonden. Hij deed alles uit en zijn zwembroek aan, waarna hij zijn ogen sloot en besloot om zijn shirt gewoon uit te houden. Hij deed een handdoek rond zijn nek en liep naar beneden. Tegen de muur wachtte hij tot ze zou komen.

Ze schoot in de lach toen hij haar weer optilde. “Soul, ze denken nog dat ik mijn benen niet meer kan gebruiken.” Grapte ze. Ze drukte een kusje in zijn nek en legde toen haar arm om zijn nek heen. Ze liet haar wang tegen de zijne rusten, terwijl ze om haar heen keek. “Ik hoef nou in ieder geval niet op te letten waar ik loop,” grinnikte ze. Ze floot zacht, waardoor het niet lang duurde of er viel een brede schaduw over hen heen. Tess keek naar beneden haar gele ogen priemde vragend in die van Esmira. Ze wees naar de lucht en toen naar het meer. Tess kraste, veranderde toen van richting en vloog naar het meer. “Tess vind het in ieder geval niet vreemd,” vervolgde ze toen. Ze keek nog even naar Tess die naast het meer neerstreek, daarna keek ze Soul weer aan. Die vlak bij het meer stil ging staan. Ze beantwoorde zijn kus terwijl hij haar in het gras legde. Ze hield haar ene arm om zijn nek, waardoor toen hij weer wou gaan staan. Hij haar half meetrok. Ze liet hem los, waardoor ze weer lachend terug in het gras viel. Ze sprong overeind en veegde wat zand van haar broek. ‘Laten we gaan zwemmen dan maar,’ Ze knikte en keek naar hem meer. “Goed plan,” zei ze toen. Ze wou er al heen lopen toen hij verder ging. “Daar heb je wel weer een punt,” grijnsde ze. Ze sloeg een kort gilletje toen hij haar plots weer optilde. “Ik schrok me rot mafkees,” Ze drukte weer een kusje in zijn nek. Legde dit keer haar hoofd op zijn schouder en deed haar ogen dicht. Ze vond het helemaal niet erg om zo tegen Soul aan te liggen. Ze deed haar ogen weer open toen ze de school binnen kwamen en Soul haar neerzette.
Ze keek even naar hem toen hij naar boven begon te lopen, daarna volgde ze hem. Alleen dan naar haar eigen kamer. Ze deed de deur open en liep meteen door naar haar kledingkast. Ze trok de deuren open en bukte zich om haar bikini te pakken. Ze had een licht blauw met witte bikini. Ze trok die snel aan, deed er toen een dun wit jurkje overheen en liep naar de spiegel. Ze haalde de knip uit haar haar en legde die op haar nachtkastje. Daarna trok ze een handdoek uit haar kast. Een witte met rode rozen erop. Die sloeg ze om haar arm heen. Toen liep ze de trap weer af terwijl ze naar beneden keek om te zien waar Soul stond. Ze sprong de trap af, eigenlijk te ver om goed te kunnen landen. Alleen ze liet de lucht vlak bij de grond ronddraaien, waardoor ze zacht op haar voeten lande. Ze pakte zijn hand en trok hem snel achter haar aan, voordat hij haar weer op zou kunnen tillen. Ze rende naar het meer toe, terwijl ze Soul zijn hand vasthield. Vlak bij het meer stond ze stil en keek ze hem aan, haar ogen stonden ondeugend. Ze deed haar jurkje uit en legde de handdoek naast haar neer. Daarna trok ze zijn handdoek van zijn nek en legde die bij haar spullen neer. Toen duwde ze hem plots het water in.

‘Oh. Ik denk dat ik vaker met je ga zwemmen.’ Met grote ogen keek Soul naar Esmira toen deze van de trap gelopen kwam. Hij overdreef niet, ze zag er echt als een godin uit. Zijn godin. Hij grijnsde breed en liet zich meevoeren door haar. Hij werd een beetje licht in zijn hoofd, wat hij wel vaker werd als hij Esmira in mooie kledij zag. Ze was altijd mooi, maar als ze een jurkje aanhad of een bikini, was ze gewoon een godin. Hij had haar eigenlijk nog nooit geheel in haar bikini gezien, maar hij kon vertellen dat hij het nieuwe beeld zeker niet erg vond. ‘Prachtig,’ fluisterde hij, toen hij haar zag. Hij liet zich meevoeren in haar ondeugende ogen en een brede grijns sierde zijn mond. Daardoor had hij niet in de gaten dat ze dichtbij kwam. Hij wilde haar net in zijn armen nemen, toen hij achteruit viel. Lachend kwam hij in het water terecht. ‘Oh, daar ga je spijt van krijgen meisje,’ zei hij lachend. Hij zwom naar haar toe en zonder pardon greep hij haar vast, waarna hij haar in het water trok. Nog voordat ze weg kon gaan, spetterde hij plagend wat druppeltjes in haar gezicht. Grijnzend sloeg hij zijn armen rond haar middel heen. ‘Ik denk dat ik van die grote, ondeugende ogen hou. Is het soms een speciale boodschap? Misschien voor dit?’ vroeg hij, waarna hij plagend een kusje gaf. Hij grijnsde breed. ‘Tja, als jij zonder bikini had willen zwemmen, had het voor mij ook gemogen hoor. Maar dan zouden al die jongens kijken, daar had ik geen zin in,’ zei hij, waarna hij grijnsde. Toch klonk er iets van dominantie in zijn stem, wat hij wel meer had als hij bij Esmira was. Het was een teken dat hij van haar hield, maar dat hij het toch niet kon hebben als er andere jongens te veel naar haar lichaam zouden kijken. Hij zou zich, als ze die jongens aandacht schonk, nogal aan de kant gezet voelen, maar hij was er vrij zeker van dat Esmira dat ook bij hem zou hebben als hij aandacht schonk aan halfnaakte meisjes. Toch wist hij bijna zeker dat er geen meisje hier op deze school was die zijn hart zo kon stelen als dat zij gedaan had. Met een simpele glimlach voelde hij zijn hart al hunkeren naar haar. Het gemis sneed hem ’s nachts door zijn lichaam. Hij wist gelukkig wel te zwijgen over haar als hij bij vrienden was. Over vrienden gesproken, hij had Mineko al niet meer gezien. Niet sinds dat gedoe over Mizuki. Waar was die gast? Nou ja, hij zou hem wel ergens tegenkomen. Soul drukte een vlinderzacht kusje op Esmira’s wang. ‘Ik hou van je,’ prevelde hij, waarna dat hij haar stevig vasthield. Ze zag er echt prachtig uit. Waterdruppels dropen vanaf de punten van haar haren naar beneden, om een val te maken en kringen te veroorzaken in het zalige water. Haar grijze ogen fonkelden dankzij het overweldigende zonlicht. Haar lichaam was als een streling voor hem. Haar haren kietelden zijn schouders als een veer. Een model vond zich in de slag van haar haren, die nat waren van de spetters water. Het was mooi om zo naar haar te kijken. Hij voelde haar slanke lichaam tegen zijn lichaam. Haar rondingen pasten perfect bij haar lichaam, vormden samen één mooi meisje, zijn Esmira. Hij glimlachte en drukte zijn lippen opnieuw op de hare. ‘You’re perfect.’

Ze bleef lachend aan de kant staan toen hij achterover het water in kukelde. Ze slaakte een klein gilletje en wilde wegrennen bij zijn grijpende handen, maar ze was net snel genoeg. Hij trok haar naast zich het water in. Ze keek hem gespeeld boos aan toen hij wat druppels in haar gezicht spetterde. Alleen dat hield ze niet zo lang vol. Al snel speelde er weer een lieve glimlach om haar lippen. Ze liet zich zonder tegenstribbelen tegen hem aantrekken. Haar ogen begonnen weer te fonkelen toen hij zei dat hij van die ondeugende ogen hield. “Ook van mijn onheilspellende ondeugende ogen?” vroeg ze onschuldig vlak voordat hij zijn lippen op de hare drukte. Er liep een warme rilling over haar rug. “Misschien straal ik wel steeds speciale boodschappen uit,” vervolgde ze plagerig. Ze drukte haar lippen nog eens op zijn mond, voordat hij daar iets over zou kunnen zeggen. “Ik kan niet geloven dat andere jongens naar me zouden willen kijken,” zei ze toen fronsend je kon horen dat ze dat meende. Dat leek haar niet heel waarschijnlijk, dat verlege kleine meisje die zich niet goed een houding wist te geven. “Alhoewel als iemand bloot ergens rond zou lopen dan zou ik ook wel kijken ja,” er stond een grijnsje om haar lippen. “Dat zou ik niet zo gepast vinden,” ze pakte zijn handen beet en trok die nog wat verder om haar middel heen. Daarna legde ze haar hoofd op zijn borst, waar ze zijn hart kon horen kloppen. “Dat is echt een geluid die me gerust kan stellen,” zei ze toen zacht. Ze tilde haar hoofd op een kuste hem zachtjes, teder dit keer. Daarna keek ze hem in zijn ogen, in haar ogen stond duidelijk geluk te lezen.
Daarna legde ze haar hoofd weer tegen zijn borst en sloot haar ogen. Ze genoot van het moment waarop alles stil was op het kloppen van zijn hart na. ‘Ik hou van je,’ Ze deed haar ogen open en keek hem aan. “Ik ook van jou,” zei ze toen zacht. Ze zag dat hij haar in haar opnam en ze bleef naar zijn ogen kijken totdat hij weer iets zou zeggen, maar dat gebeurde eerst niet. Hij duwde eerst zijn lippen weer op de hare en ze beantwoorde zijn kus. Ze schudde haar hoofd toen hij zei dat ze perfect was. “Nee, ik ben niet perfect Soul.” Ze sloeg haar ogen neer. “Maar ik hou wel heel veel van je,” ze keek hem aan terwijl het bloed naar haar wangen steeg. Ze maakte zich los uit zijn armen en nam een hap lucht. Daarna dook ze onder water, het water was helder. Je kon alles onder water zien als je je ogen open hield. Ze schoot tussen zijn benen door waardoor ze achter hem weer omhoog kwam. Daar sloeg ze haar armen om zijn nek en haar benen om zijn middel, waardoor ze op zijn rug kwam te zitten. “Gooi me er dan af,” zei ze zacht en plagerig in zijn oor.

‘Voor mij ben je dat wel,’ was zijn weerwoord die al snel kwam nadat Esmira gesproken had. Glimlachend legde hij zijn armen dichter om haar middel en drukte een kusje op haar wang. Hij grijnsde lichtelijk toen ze rood werd en schrok toen ze opeens uit zijn armen sprong. Lachend pakte hij haar armen rond zijn nek vast en keek haar vals grijnzend aan, maar nog wel met een speelse fonkeling. ‘As you wish,’ zei hij daarna, waarna hij haar armen rond zijn nek los deed. Eerst liet hij een soort wolkje van zijn lichtmagie onder haar komen, waarna hij even overdreven naar haar zwaaide. Daarna haalde hij het wolkje weg en liet haar in het water vallen. Hij keek haar lachend na, waarna hij diep ademhaalde en zelf ook in het water dook. Een lichte rilling gleed door hem heen toen hij merkte hoe koud het eigenlijk was als je direct in het water dook, maar algauw vonden zijn voeten de bodem en duwde hij zich weer naar boven. Hij keek even om zich heen, probeerde Esmira te vinden. Hij grinnikte even toen hij een soort schim in het water zag en dook naar beneden, om haar vervolgens in zijn armen te pakken en weer naar boven te duiken. Hij zwom naar de kant en zette haar daar netjes neer. ‘Heb ik je goed van me afgegooid?’ vroeg hij daarna plagend, waarna hij zijn handen aan weerszijden van haar lichaam liet gaan, zodat ze in elk geval al niet weg kon lopen. Hij duwde zichzelf een beetje omhoog, zodat hij op mondhoogte kwam en zoende haar grijnzend. Daarna trok hij zijn hoofd terug. Zijn vlamrode ogen keken haar aan, observeerden haar even. Ja, ze was echt prachtig. En voor hem was ze perfect. Maar dat zou zij vast ontkennen.

‘Je bent zo ondeugend,’ zei hij plagend, waarna hij zijn handen liet leunen op haar benen en zijn kin op een van haar knieën legde. Zijn blik gleed naar boven en bleef hangen bij haar gezicht. Hij grijnsde breed. ‘Voor zo’n lief, onschuldig lijkend meisje,’ zei hij daarna lachend. Hij drukte een paar kusjes op haar knieën. Hij had het geluk net in haar ogen gelezen en voelde zichzelf nu ook gelukkig. Hij streek met zijn hand voorzichtig langs haar knie, waarna hij naar de kant zwom en naast haar ging zitten. Hij sloeg een arm rond haar schouders en keek toen naar de wolken. Langzaam begon het wat donkerder te worden, wat zou wijzen op een eventuele regenbui. ‘Ik denk dat we dadelijk de enigste zijn die nog willen zwemmen,’ zei hij lachend, waarna hij naar de wolken wees. Hij liet zijn blik even naar de lucht glijden, kwam tot de conclusie dat het zo misschien wel ging stortregenen en keek Esmira even aan. ‘Wat doen we nu?’ vroeg hij. Hij overwoog zijn conclusies. ‘Ik kan wel een koepel rond ons heen maken, die ons warm en droog houdt,’ opperde hij. ‘Maar daar kunnen we moeilijk mee zwemmen,’ vervolgde hij lachend, waarna hij haar dichter tegen zich aandrukte. ‘Alhoewel ik je ook wel in het water zou kunnen verwarmen, hoor. Met alle plezier,’ fluisterde hij in haar oor, waarna hij daar een plagerig kusje drukte. Hij haalde diep adem en keek haar toen weer aan. ‘Zeg het maar,’ zei hij haar toen, waarna hij haar antwoord met veel geduld afwachtte.

Het valse grijnsje om zijn lippen ontging haar niet, verre van dan. Ze zette zich schrap op wat komen ging, om zo lang mogelijk weerstand te kunnen bieden. Ze wist ook best wel dat Soul sterker als haar was, maar ze had een sterke wil. Ze zou er wel voor zorgen dat het zo lang mogelijk duurde totdat hij haar van hem af zou krijgen. Dat duurde echter niet lang omdat hij haar armen zo los had. In zichzelf mopperend voelde ze hoe zijn lichtmagie zich onder haar plaatste. Ze sloeg een geschrokken gilletje. “Hé valsspeler!” riep ze hem toen toe, vlak voordat ze in het water viel. Ze deed haar mond snel dicht om geen hap water binnen te krijgen. Ze verstijfde even toen het koude water zich opnieuw om haar lichaam sloot. Nee, als het water zo koud was wende je er niet snel aan. Ze wou naar boven zwemmen toen ze Soul naar haar toe zag komen. Hij sloot zijn armen om haar heen en bracht haar naar de kant. Ze nam opgelucht weer een hap lucht. “Nou dat was echt niet ee…” verder kwam ze niet want hij zoende haar. Waardoor hij meteen al haar gedachten leek te verdoezelen en haar lichaam in brand zette. Ze zuchtte even zacht toen ze haar ogen weer open deed en hem aan keek. Daarna bedacht ze zich dat ze eigenlijk verontwaardigd was. “De volgende keer mag je niet jou magie gebruiken,” alleen al de verontwaardiging was al uit haar stem verdwenen. In plaatst daarvan lag er een glimlach om haar lippen. ‘Je bent zo ondeugend,’ Ze schoot in de lach terwijl haar ogen begonnen te fonkelen. “Nou jij anders ook hoor meneertje,” Ze stak haar tong naar hem uit, maar daarna werd haar blik weer zacht. Ze draaide een plukje haar van hem om haar vinger terwijl zijn kin op haar knie lag. “Lijk ik dan lief en onschuldig?” vroeg ze plagerig. Ze pakte nog een plukje van zijn haar en wond ook die om haar vinger. Ze stopte er mee toen hij kusjes op haar knie drukte. Ze wou net vragen of hij het niet koud kreeg in het water toe hij naast haar op de kant kwam zitten.
Ze legde haar hoofd tegen zijn borst toen hij een arm om haar schouder legde. Ze keek omhoog naar de wolken toen hij er naar wees er verscheen een grijns om haar lippen. “Ja, daar heb je vast gelijk in.” Zei ze. Ze ging nog wat dichter tegen hem aan zitten, omdat ze het koud kreeg. Aangezien ze doorweekt was en het begon te waaien. Ze dwong de wind naar achter, zodat de windstoten hen niet raakte maar alsnog liep er een koude rilling over haar rug. “We kunnen anders ook wel even hier blijven,” ze keek hem aan. “Ik heb wel even genoeg gezwommen,” Toen duwde ze hem zonder waarschuwing om, maar ze hield wel zijn armen vast zodat hij niet met een smak op de grond zou belanden. Ze keek hem onschuldig aan en liet toen een van zijn armen los en sloeg de andere om haar schouder terwijl ze naast hem ging liggen. Waardoor haar hoofd op zijn arm ruste. Ze draaide zich op haar zij en legde haar hand op zijn borst. Zodat zijn hartslag zachtjes tegen haar hand klopte. Daarna tilde ze haar hand op en streelde zachtjes zijn wang. Waarna ze zich naar hem toe boog en een kus op zijn lippen drukte.

Lichtelijk glimlachend probeerde Soul zo onschuldig mogelijk te kijken naar Esmira. Deze poging mislukte echter helemaal, aangezien hij zich genoeg bewust was over zichzelf als ondeugend mannetje. Hij schrok van de actie van Esmira, maar glimlachte toen hij niet meteen met zijn hoofd op de grond terechtkwam. Nou ja, aangezien hij toch geen hersens had zou het toch niks uitmaken, maar hij vond het wel lief van haar dat ze meteen zo aan hem dacht. Hij keek hoe ze op zijn arm ging liggen en verlegde zich een beetje naar haar toe. Hij huiverde lichtelijk om de hand die op zijn borstkas gelegd werd. Hij merkte dat Esmira zich een goede positie had opgezocht, dus bleef hij ook ontspannen liggen zoals hij lag. Zijn ogen sloten zich als reactie op Esmira’s aanrakingen en een huivering gleed door hem heen toen hij haar lippen voelde. Ook al was het maar heel even, het liet hem huiveren tot op het bot. Glimlachend keek hij haar aan, waarna hij een kus op haar voorhoofd drukte en zijn arm beschermend rond haar heen legde. Hij drukte haar voorzichtig, alsof ze heel breekbaar was, dichter tegen zich aan. ‘Kijk ons hier liggen,’ zei hij lachend. ‘Dadelijk komt er donder kijken en liggen wij hier nog.’ Hij keek haar grijnzend aan. Echter, een romantische opmerking daarna kwam niet over zijn lippen. Waarom niet? Tja, omdat hij Soul ‘Eater’ Evans was, die zoiets nooit kon zeggen. Hij vond dat eigenlijk best wel grappig van zichzelf. Glimlachend keek hij naar Esmira en drukte een kusje op haar wang. Zijn ogen gleden naar de donkere wolken boven hun, waarvan er steeds meer begonnen te verzamelen. Dadelijk zouden ze wel helemaal nat worden, maar hij had nog altijd zijn koepel van zijn lichtmagie. Bovendien, Esmira wilde hier blijven, dat was voor hem belangrijk genoeg.

Een lichte gaap ontsnapte zijn mond. Hij dacht even na. ‘Esmira,’ begon hij daarna voorzichtig, waarna hij haar aankeek. Hij wist niet hoe hij haar reactie zou kunnen peilen op deze manier. Hij keek haar even aan. ‘Ik hoop dat je het dus niet erg vindt dat ik drie keer per week een les van me mis,’ zei hij daarna. Hij haalde verontschuldigend zijn schouders op. ‘Mijn bed ligt te lekker en ik ben ’s avonds doodop van mijn huiswerk,’ zei hij, goed wetend dat dit geen excuus was. ‘En ik weet dat jij meer doet voor je studie dan ik, dus…’ Hij grinnikte even. Misschien zou ze wel helemaal niet kwaad worden omdat hij zoveel miste, maar trots kon ze er nou ook weer niet op zijn. ‘Ik weet dat ik mijn lessen altijd netjes moet volgen, maar ik verslaap me nogal vaak,’ legde hij grinnikend uit. ‘Dus ik ben inderdaad niet zo braaf,’ vervolgde hij plagend, meer om zijn slechte geweten van zich af te schudden dan iets anders. Hij wist niet of hij het wel had moeten vertellen. Dadelijk stichtte Esmira toch heel veel aandacht aan zijn studie – dat deze mooi afgerond was – en dan werd ze gekwetst omdat ze merkte dat hij het helemaal niet serieus nam. Nou ja, hij vond gewoon dat hij het had moeten vertellen aan haar, hij wist ook niet waarom. In elk geval voelde hij zich nu een klein, vijf-jarig jongetje die aan zijn moeder moest opbiechten dat hij iets uit de snoepkast gepikt had toen zij was gaan winkelen. Raar, maar oké.

Ze glimlachte toen hij haar tegen zich aantrok. Ze keek even naar de lucht en daarna naar Soul. “Ja, het voelt nog steeds wat onwerkelijk.” Zei ze nog steeds met een glimlach om haar lippen. Na zijn volgende woorden schoot ze in de lach. “Ach, ik ben niet bang voor onweer. Ik vind het altijd wel wat hebben, dus ik vind het niet erg,” vervolgde ze. Toen sloeg ze haar been om zijn heup waardoor ze boven op hem kwam te zitten, er stond opnieuw een ondeugende fonkeling in haar ogen. Ze bukte zich naar hem toe en kuste hem. De warme rilling die door haar lijf trok was zeker niet vervelend. Ze legde haar hand om zijn nek en trok zich iets terug. Daarna deed ze haar ogen open en keek hem grijnzend aan. Ze liet zich weer van hem af rollen zodat ze weer naast hem kwam te liggen. Daarna keek ze opnieuw naar de lucht. Ze zag hoe Tess op hen neer keek. Ze glimlachte, de grote adelaar zou waarschijnlijk altijd bezorgd om haar zijn als ze er niet bij was. Ze vond dat helemaal niet erg ze vond dat zelf wel lief van haar. Ze legde haar hand weer op zijn borst en zuchtte even. Haar blik gleed naar het meer, waar een enkele regendruppel in begon te vallen.
Ze keek hem aan toen hij haar naam zei. “Ja?” Er stond een vragende blik in haar ogen te lezen. Waarom begon hij zo voorzichtig? Ze keek hem verrast aan. “Drie keer per week?” dat had ze niet verwacht. Ze had het wel door dat hij soms eens een les miste, maar hij had haar nog nooit precies verteld waarom. “Dat is wel veel,” zei ze toen bedenkelijk. Ze schoot echter weer in de lach toen hij over zijn bed begon. “Bij mij is dat echt niet mogelijk. Tess zorgt er wel voor dat ik er uit kom. Ze is dol op haar ochtendrondjes samen met mij, dus ze haalt me er wel uit.” Daarna keek ze weer bedenkelijk. “Krijg je alle stof dan wel mee?” vroeg ze toen. “School is wel belangrijk hoor Soul,” Ze drukte een vluchtig kusje op zijn lippen. “Maar dat weet je ook wel,” haar blik gleed naar het meer. “Ik vertrouw je,” zei ze. “Het begint te regenen,” veranderde ze van onderwerp.

Een lichte, jongensachtige grijns verscheen rond Souls lippen toen hij naar Esmira keek. Hij vond haar woorden wel linken aan de werkelijkheid, maar wist zelf ook niet goed hoe hij het zou kunnen combineren met zijn eigen karakter. Als hij zijn karakter moest geloven en volgen, lapte hij elke mogelijke regel aan zijn laars. Esmira vond het misschien echter toch een belangrijk iets, school. Dat was voor hem al voldoende reden om wel zijn best te doen. Hij wilde natuurlijk wel op hetzelfde moment als Esmira van school af. Hij schrok van de plotselinge kus, maar vond het daardoor zeer zeker niet minder aangenaam. ‘Merk je dat nu pas?’ vroeg hij lichtelijk plagerig. ‘Geen zorgen, prinses, daar komen we wel uit,’ zei hij grijnzend, waarna hij even plagerig in haar oorlel beet. Hij kwam lichtelijk overeind, nam haar weer in zijn armen en floot naar Tess. Hij verwachtte in eerste instantie dat die hem zou negeren, maar ze negeerde hem niet. Integendeel, de adelaar liep zelfs op hem af. Soul liet Esmira met een arm los, maar ondersteunde haar stevig met de andere. Hij aaide even over Tess heen en liep toen, met Esmira nog steeds stevig in zijn armen, naar het gebouw toe. Hij dacht even aan het ijsje dat ze hadden gegeten. Zou ze alweer honger hebben? Ach ja, hij kon zijn plan voor een plaats voorzetten. Hij zou wel zien of ze honger had. Hij kon altijd nog opstaan en naar beneden gaan om hun een broodje te halen, dat was voor hem ook geen probleem. Met deze gedachte in zijn hoofd, liep Soul verder het gebouw binnen. ‘Ik weet wel een plek waar we niet gestoord kunnen worden,’ zei hij kalm, waarna hij een kusje drukte op haar voorhoofd. Hij had nu momenteel echt even geen zin in pottenkijkers.

Kalm was zijn blik gericht op de trap naar de etage waar hij naartoe wilde gaan, maar vanbinnen in hem woedde er een storm. Hij wilde toch nog eens met Esmira praten over dat gedoe bij haar vader. Hij had er eens over nagedacht en het zat hem nog altijd niet lekker. Ze hadden er toen als vrienden over gepraat, maar uiteindelijk waren ze er openlijk voor uitgekomen dat ze verliefd op elkaar waren en dat had het vervelende gevoel van hem even verdoezeld. Echter, nu het weer opkwam, besloot hij dat het tijd was om erover te praten. Hij liet zijn blik naar de woonkamer glijden. ‘Aha,’ zei hij grijnzend, toen hij de bezemkast in het oog kreeg. Het zou wel krap zijn. Hij twijfelde even. Nee, dadelijk dacht ze dat hij met de verkeerde ideeën in zijn hoofd zat. Hij besloot uiteindelijk om maar gewoon naar zijn zaal te gaan. De jongens kwamen hier toch nooit, dat had hij wel gemerkt, aangezien hij soms de enigste was die op zijn zaal kwam. Hij liep naar zijn zaal toe, opende de deur en legde Esmira op zijn bed neer. Kalm kwam hij naast haar zitten. ‘Ik wil het hebben over dat gedoe bij je vader,’ begon hij, waarna hij haar aankeek. ‘Zeker dat met die man. Ik wil dat je niet meer naar je vader toegaat.’ Hij keek haar even aan. ‘Het is niet de bedoeling dat je je onveilig voelt bij zo’n gozer die zijn handen niet eens thuis kon houden,’ vervolgde hij, waarna zijn ogen even boos fonkelden. Dit hield echter gauw weer op en zijn blik werd weer emotieloos. ‘Ik wil je alleen maar beschermen,’ mompelde hij daarna. ‘Maar dat lukt me niet als je naar je vader gaat.’ Hij drukte een kusje op haar lippen en hoopte dat ze het begreep.

Ze duwde hem lachend van zich af toen hij in haar oorlel beet. “Hé,” riep ze. “Ik ben niet eetbaar hoor,” ze grinnikte. Daarna keek ze gemaakt boos, maar ze stribbelde niet tegen toen hij haar optilde. “Mijn uithoudingsvermogen gaat straks nog met sprongen achteruit door jou,” vervolgde ze plagerig terwijl ze een arm om zijn nek sloeg. Ze keek omhoog naar Tess toen Soul naar haar floot. Ze kraste terug en streek vlak bij hen neer. Ze moest er om glimlachen. Tess was geen dier die altijd maar naar iedereen toe kwam. Ze hield liever zo veel mogelijk afstand, maar ze was Soul gaan vertrouwen. Dat zal Soul al een hele eer moeten zien, maar waarschijnlijk deed hij dat ook wel. “Hallo meisje,” zei ze zacht toen ze hun kant op kwam. “Tess je kunt nog wel even buiten blijven, maar als het weer erger wordt ga je naar mijn kamer goed?” Tess kraste nogmaals en vloog weer op. Ze keek weer voor haar uit naar Starshine. Ze fronste even haar voorhoofd toen ze naar binnen liepen en Soul opeens zei dat hij wel een plek wist waar ze niet gestoord zouden worden. “Hoezo?” vroeg ze voorzichtig. Het was iets in zijn stem waardoor ergens in haar hoofd een waarschuwingsbelletje begon te rinkelen. Ze wist niet waarom, was het een soort voorgevoel? Misschien wou hij het wel over iets hebben waar ze het liever niet over had, maar ze kon nou niet meer terug. Ze zou het vanzelf wel merken. Alleen de ontspannen sfeer die ze eerst gevoeld had was weg er was iets, dat voelde ze gewoon.
Ze zei verder niks meer terwijl hij haar naar zijn kamer bracht. Ze keek hem alleen onderzoekend aan toen hij haar op zijn bed neerzette. Ze trok haar benen op zijn bed en ging in kleermakerszit zitten. Ze wende haar blik niet van hem af, ze was nieuwsgierig maar tegelijkertijd ook zenuwachtig. Bam… daar was het onderwerp. Het voelde als een klap in haar gezicht en ze sloeg haar ogen neer. Ze voelde hoe de tranen weer achter haar ogen begonnen te branden, om dat ze de herinneringen zo veel mogelijk had geprobeerd te verdringen. Ze hadden haar ’s nachts achtervolgd en dat gebeurde nog steeds soms, alleen steeds minder. Soul had alles weer in haar wakker gemaakt door die paar simpele woordjes. “Oké,” zei ze langzaam terwijl ze haar blik weer op zijn gezicht richtte, wachtend op wat hij nog meer zou zeggen. Ze schudde haar hoofd. “Ik wil daar ook niet meer heen,” zei ze zacht. “Ik heb me eigenlijk nooit echt veilig gevoeld thuis, maar ik snap wat je bedoeld. Het klopt niet. Ik zal me ook niet meer laten overhalen naar huis te gaan Soul,” Er stond een waterig glimlachje om haar lippen. Het glimlachje werd breder toen hij zei dat hij haar alleen maar wilde beschermen. “Dat vind ik heel lief van je Soul,” haar stem klonk warm. Ze beantwoorde zijn kus en nestelde zich daarna tegen hem aan. “Ik ben blij dat ik naar deze school gestuurd ben, anders had ik je vast nooit ontmoet.” Zei ze toen. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en probeerde de beelden die op haar netvlies brandde terug te drijven.

Een trage, lichte glimlach gleed rond zijn lippen toen hij naar haar keek. Zijn ogen probeerden elk stukje wat hij kon zien van haar lichaam op te slaan, zijn netvlies probeerde de beelden te onthouden die het door hadden gekregen, maar hij wist dat hij uiteindelijk alleen een glimp van haar op moest vangen om haar de rest van de dag in zijn hoofd te laten. Hij dacht vierentwintig uur per dag aan haar, voelde ook een soort gevoel van bescherming opkomen, alsof er iets zou gebeuren als hij haar niet zou proberen te beschermen. Hij keek even vluchtig over zijn schouder, maar zag daar niemand die daar toevallig was. Hij zuchtte even en liet zich achteruitzakken, waarna hij een arm rond Esmira’s schouder sloeg. ‘Je blijft veilig bij mij,’ mompelde hij. Hij zou het sowieso niet zien zitten om Esmira naar huis te sturen. Hij zou het al helemaal niet zitten als Esmira naar huis zou moeten komen. Hij vond het fijner als hij bij haar was en ze wist dat haar niks kon overkomen, dan dat ze op een planeet zat waar een of andere freak rondliep en ze elk moment van de dag gevaar kon lopen. Als hij merkte dat er ooit iemand aan zijn meisje kwam, zou hij die zo hard in zijn gezicht slaan dat die zijn neus zou breken, misschien wel erger. Nee, aan Esmira zouden ze niet zo makkelijk komen. Ook kon hij speciale krachten ontwikkelen, zoals een groot zwaard creëren dat zich onmiddellijk aan zijn arm vestigde en waar duistere magie afkomstig van was. Met dat zou hij makkelijk een slachtoffer kunnen maken, maar dat kwam alleen voor als hij echt boos was. Nee, zo gauw zou hij niet kwaad worden, als ze maar van Esmira afbleven. Hij keek even naar haar.

‘Denk daar maar niet aan,’ mompelde hij. Hijzelf kreeg een huivering van wat er gebeurd zou zijn als ze niet naar Starshine gestuurd zou zijn geweest. Al zouden ze elkaar via Starshine nooit ontmoet hebben, dan nog. Als ze op die planeet zou zitten en ze daar een school voor haar hadden gevonden, had het meisje zich misschien nooit goed gevoeld. Hij vond dat ze eigenlijk een best breekbaar meisje was, met toch een pittig karakter. En pittigheid en kwetsbaarheid gecombineerd? Dat maakte Esmira gewoon speciaal. Hij trok haar op zich en keek haar diep in haar ogen aan. ‘Bij deze beloof ik, Soul Evans, je voor altijd te beschermen,’ zei hij grijnzend, waarna hij zijn lippen op de hare drukte. Niet ruw, maar eerder met passie. Of hoe dat ook genoemd mocht worden, hij had daar misschien niet zo veel verstand van. Esmira was immers zijn enige echte vriendin. Hij glimlachte naar haar en streek een lok haar voor haar oor. Haar haren waren zacht, zijdezacht. Zijn vlamrode ogen keken haar even peilend aan, waarna hij nog een kusje drukte, deze keer op haar kin. Daarna zachtjes in haar hals. Hij grinnikte heel even. ‘Moet kietelen, niet?’ vroeg hij lachend. Ja, romantisch was hij ook altijd. Dus niet. Hij had de emotie en romantiek van een bloempot geërfd, waarschijnlijk. Hij deed moeite om z’n lach in te houden en kuste haar nog eens, maar deze keer op haar lippen. Hij streek met zijn hand zachtjes over haar wang. ‘Hoe voel je je?’ vroeg hij met zijn hese, diepe stem.

PROFILE MAGICIAN

» That the powerful play goes on, and you may contribute a verse || Light
» It's feels like...
» How It Feels To Be Young [VICTOIRE]
» It feels cold and painful
» The sun is shining but it feels cold outside.

~It feels powerful and sweet at the same time~

~It feels powerful and sweet at the same time~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen