Servatius hield Marcus in bedwang zo lang dat nodig was voor Deshas om hem vast te ketenen. Daarna haalde hij zijn zwaard bij Marcus' keel vandaan en duwde hem ruw op de grond. Soepel liet hij het zwaard terug in de schede aan zijn rechterheup glijden. Daarna liep hij op Zalas af. Pas nu kon hij hem goed bekijken. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gelaat. 'Nee maar, Eerste Wacht Zalas. Dat is erg lang geleden niet? Ik dacht dat jij al in de veertig zat zo ongeveer. De laatste keer dat ik je zag had je trouwens ook bruin haar. Maar die ogen, die herken ik overal uit' grijnsde hij kalm. Daarna ging zijn groene blik naar het meisje dat naast hem zat. 'Ik neem hem wel over. Hij moet inderdaad rusten al kan hij net zo koppig zijn als mijn neef. Nietwaar Des?' zei Servatius, zijn laatste vragende zin op Deshas gericht. Daarna pakte hij Zalas arm beet en legde die om zijn nek terwijl hij zijn andere arm om Zalas' middel sloeg en hem zo ondersteunend overeind hielp. 'Man, je voelt aan als een zoutzak' mompelde hij zachtjes. 'Wat hebben ze met hem gedaan?' vroeg hij daarna aan het blonde meisje.

Zalas leunde tegen Ephony aan toen ze hem opving. Maar ook hij keek op bij de rode waas die voorbij schoot. Zijn pupillen werden even groot en het leek alsof Zalas een spook gezien had toen hij de man als Servatius herkende. 'Kan niet' mompelde hij zachtjes. Hij voelde lichte opluchting toen Deshas, met de hulp van Servatius, het voor elkaar kreeg Marcus gevangen te nemen. Hij knikte enkel toegeeflijk op Ephony's woorden dat hij moest gaan rusten. Zijn amberkleurige ogen keken Servatius recht aan toen hij op hem afliep. 'Nooit gedacht jou nog eens te zien' zei Zalas zachtjes. Hij kon er nog niet bij dat Servatius voor zijn neus stond. 'Er is flink wat gebeurd sinds de laatste keer dat we elkaar spraken Servatius. Maar wat ik heel zeker weet, de laatste keer dat ik je zag, was dat jij dood in je kist lag en ter aarde gelaten zou worden' zei Zalas terwijl hij zich door Servatius opnieuw op zijn voeten liet helpen. 'Wat is er gebeurd? Laat me raden, de hemel wou je niet hebben en de hel was bang dat je de boel daar zou overnemen' grijnsde Zalas. Maar zijn grijns werd van zijn gezicht geveegd toen hij dubbelklapte en opnieuw bloed ophoestte. Als Servatius hem niet vast had dan had hij op de grond gelegen. 'Dat kan niet goed zijn' mompelde hij tussen het lichte hijgen van uitputting door.

Haar ogen schoten bijna wild heen en weer van Zalas naar het tafreel achter haar waar de man in de rode mantel Marcus nu los liet en op hun af kwam lopen. Ze zat stilletjes naast Zalas terwijl de twee oude vrienden hun woorden over en weer lieten gaan. Ze had de moed al een tijd geleden opgegeven om alles te volgen, en ook nu toen ze weer de gesprekken hoorde kreeg ze dat gevoel weer dat zij in haar opgroeiende leventje in een totaal andere wereld heeft geleefd. Ze werd wat van haar stuk gebracht toen Servatius Zalas uit haar armen omhoog trok en aangaf dat hij het wel over zou nemen. Bijna op het zelfde moment ging ze zelf weer op haar benen staan, haar hand op Zalas' schouder houdend. 'Ik ga nergens heen, ik blijf bij hem,' sprak ze resoluut, hoewel je aan haar gezicht kon zien dat ze een beetje verbluft was. Hij zou haar hier vast moeten binden om ervoor te zorgen dat ze weg zou blijven. Zoals Zalas er nu bij stond zou ze hem niet alleen laten, al zou zijn gehele oude vriendenkring op komen dagen en hem wegdragen. Er was een kleine, onbegrijpelijke glimlach op haar lippen gekropen toen ze Zalas' woorden hoorde, maar legde er verder geen aandacht op. Dit was duidelijk iets tussen die twee. 'Zalas,' kwam het er weer zachtjes en paniekerig uit toen hij weer dubbelklapte en weer bloed ophoestte. Met een ruk stond ze voor hem en legde voorzichtig haar handen tegen de zijkant van zijn gezicht waarbij ze zijn hoofd tussen haar handen nam. Met haar duim haalde veegde ze voorzichtig het dunne straaltje bloed weg van zijn bleke huid, haar gezicht gespannen en haar ogen die zich nu in die van hem richtte. Bij het horen van zijn gemompel slikte ze onwillekeurig haar droge keel. 'Als je het waagt hier schade aan over te houden dan... dan krijg je met mij te maken,' reageerde ze er zachtjes op waarbij ze probeerde streng te klinken maar door de zwakke glimlach op haar gezicht niet helemaal goed overkwam. 'Wáág het niet,' bracht ze daarna zachtjes uit waarbij ze haar smekende blik schichtig van zijn gezicht afhaalde. Hoe had ze zichzelf ooit in zo'n positie kunnen krijgen.

Deshas nam Marcus van Servatius over toen hij naar Ephony en Zalas toeliep. Hij trok de man aan zijn kraag overeind en hield nu het rode lemmet van zijn eigen zwaard tegen de mans keel gedrukt terwijl hij over de schouder van Marcus keek naar de rest. Hij hoorde niet veel later de woorden van Zalas. 'Ik vrees dat het mijn fout is dat Servatius weer leeft. Ik was nieuwe spreuken aan het zoeken en per ongeluk vond ik er eentje die in eerste instantie niks leek te doen. Maar later stond hij dus weer in levende lijve voor me. Het was dus een ongeluk. Maar ik ben wel blij dat het gebeurde' legde hij uit. Het was nooit zijn bedoeling geweest om zijn neefje terug uit de dood te halen. Maar wat was hij er nu blij mee. Deshas had tijdens zijn verhaal zijn blik afgewend maar keek nu weer met een ruk op toen hij Zalas opnieuw hoorde hoesten. Een bedenkelijk blik verscheen op zijn gezicht. Hij creëerde een ijzeren keten aan de boeien van Marcus en zette dat vast in de stenen muur van de school waarna hij op Zalas afliep. Hij greep Ephony's hand waarmee ze het bloed bij Zalas had weggeveegd. Hij bekeek het bloed nauwkeurig. Het was donkerrood gekleurd. Deshas keek vervolgens verwoed om zich heen tot hij het zwaard vond waar Zalas mee doorboord was. Op het zilverwitte lemmet zat nog opgedroogd bloed. Het lemmet toonde Deshas spiegelbeeld daar waar het niet met bloed besmeurd was en glansde vervaarlijk tot er ineens een lichtflits doorheen te zien was. 'Zeg me alsjeblieft niet dat je met dit zwaard doorboord bent' zei hij zachtjes terwijl hij over zijn schouder naar Zalas keek. Hij gooide het zwaard neer en sprong overeind. 'Servatius, hij moet onmiddellijk naar de ziekenzaal. Zijn interne organen zijn geraakt met een Nimh zwaard. Als dit niet direct behandeld wordt is de kans op overleven klein. Zelfs voor iemand als jij Zalas' zei hij eerste tegen Servatius maar daarna tegen Zalas.

Servatius rolde even met zijn ogen bij de uitleg van Deshas. 'En dat moet dan familie van je zijn' mompelde hij zachtjes. Hij trok een wenkbrauw op bij de woorden van het meisje. 'Ga vooral je gang, ik zal je niet tegenhouden' zei hij zachtjes tegen haar. Hij keek naar Zalas toen hij opnieuw begon te hoesten. Hij keek geschrokken naar Deshas toen hij zijn woorden hoorde. 'Doorboord!?' riep hij uit. Servatius kwam direct in beweging op bevel van Deshas. Hij tilde Zalas op en keek nog even van het meisje naar Deshas. 'Misschien moet je Clera er ook bij halen Des. Zij weet meer van genezing dan wij' zei hij zachtjes. Daarna rende hij de school binnen. 'Zalas hou vol' mompelde hij zachtjes tegen hem.

Marcus keek grijnzend toe hoe Deshas zich veranderde. Dit kon een mooi gevecht worden. Daardoor reageerde hij te laat op de schim die achter hem verschenen was. Hij had het pas door toen zijn hoofd ruw aan zijn haren naar achteren werd getrokken. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar de jongeman die akelig sterk was gezien zijn leeftijd. Maar lang observeren kon hij niet omdat Deshas al weer op hem af gelopen kwam. Zijn gouden ogen keken hem strak aan aan vanonder zijn donkere wimpers. ''Dat is het, een proces? Geen marteling. Geen afranseling' zei hij op spottende toon. Eigenlijk klonk het spottend om zijn angst te verbergen. Een proces bij legendarische magicans. Hij wist niet precies wat hij zich daarbij moest voorstellen. En als hij heel eerlijk moest zijn wou hij het niet weten ook. Hij moest gauw zijn armen opheffen toen hij voorover werd geduwd zodat dat zijn val een beetje brak. Hij gaf verder geen kik meer. Het was over. Hij liet zich ook kalm door Deshas overeind trekken en daarna weer aan de muur van de school vastketenen. Maar een klein, vals glimlachje kon hij niet tegen houden toen hij zag dat Zalas wel degelijk iets had overgehouden aan zijn aanval. Dan was het misschien toch niet voor niks geweest. Kleine kans op overleven, dat had Deshas gezegd. Misschien ging Marcus ten onder. Maar Zalas zou dan tenminste met hem mee gaan. Een van zijn gehate vijanden zou niet langer in leven verkeren. Die hoop verlichtte heel wat pijn.

Ze glimlachte vol dank naar Servatius toen hij zachtjes bevestigde dat hij haar niet tegen zou houden. Die woorden betekende meer voor haar dan hij waarschijnlijk zou weten, gewoonweg om het feit dat ze op dit moment niet tegen werd gehouden om aan Zalas' zijde te staan. Onbegrijpend gingen haar ogen naar Deshas die plots haar hand vastpakte en ze bekeek. Ze bleef hem alleen maar vragend aanstaren, durfte niet eens hardop te vragen wat er aan de hand was. Haar handen bleven in de lucht hangen toen Deshas ze los liet, waarbij haar verdwaasde gezicht hem volgde toen hij het zwaard vastpakte. De blik in zijn ogen vond ze alles behalve geruststellend, het beangstigde haar. 'Hij heeft hem doorboord met het zwaard, die duistere ziel heeft...' sprak ze fluisterend als antwoord op de kreet van Servatius waarbij haar ogen naar de grond gericht waren. 'Nee!' kwam de ontzette kreet uit haar keel bij het horen van Deshas woorden. Ze deed een paar stappen naar Deshas toe, vergat de formaliteit jegens de Legendarische Magicans en scheurde zowat zijn mouw van zijn arm toen haar hand er naar greep. 'Het... hoe kan dat? Het is gewoon een zwaard, een verdomd zwaard dat door hem heen is gegaan... het is gewoon,' waarom zei hij het alsof dat zwaard zo speciaal was. Hoe kon een stuk gesmeden ijzer met een handvat speciaal zijn. 'Hij moet het overleven,' fluisterde ze er verdoofd achteraan waarbij de greep van haar hand om de mouw van Deshas verslapte en de stof losjes vast hield, haar blik in het niets gericht. Met een ruk draaide haar hoofd zich om toen Servatius er vandoor ging met Zalas. Verbluft keek ze ze na, niet in staat om ze achterna te rennen. Toen draaide haar hoofd de andere kant op waarbij ze haar blik op Marcus vestigde. 'Hoe kan je ziel zo zwart zijn om mensen dit soort dingen aan te doen?' vroeg ze hem zwakjes, haar blik vol onbegrip. Op dit moment kon ze niet woedend worden, was te bang en met te veel vragen om uberhaupt haar emoties sterker te krijgen dan een laag vlammetje. Dit alles was gewoon eventjes te veel voor één avond voor haar om mee te maken. Zij, een meisje die in volle vrede en liefde is opgegroeid. Waarschijnlijk zou ze later deze avond helemaal instortte. Maar op dit moment hield waarschijnlijk de adrenaline die door haar lichaam gierde haar staande, maar ze wist niet voor hoe lang dit was.

Deshas keek Servatius na terwijl hij met Zalas weg rende. 'Bij Ninurta Zalas, waag het niet te sterven. Dat heb je al 352 jaar uitgesteld dus waag het niet om dat nu op te geven' mompelen hij zachtjes. Maar hij werd uit zijn gedachte gehaald door Ephony die haast zijn mouw stuk scheurde. Hij voelde lichte medelijden voor haar. Hij pakte zachtjes haar hand vast toen hij haar had losgelaten en ging op een knie zitten zodat hij een beetje omhoog moest kijken naar haar. 'Ephony luister. Zalas' zwaard is niet zomaar een zwaard.Het is een Nimh zwaard. Dat zijn speciale zwaarden met sterke magische krachten. Er zijn er maar een paar. Drie geloof ik. Van twee was de plaats bekend, maar die laatste...' zei hij zacht en onderbrak zichzelf. 'Ik wist niet eens dat Zalas een van die zwaarden bezat. Ik heb er ook nooit op gelet' zei hij zachtjes. Daarna keek hij Ephony weer aan. 'Waar het op neer komt is dat deze zwaarden werken als een soort vergif. Zalas' interne organen zijn geraakt toen hij dat zwaard door zich heen kreeg. Dat betekend dat hij van binnenuit vergiftigd is. Dit verspreid zich snel en maakt de kas op overleven klein, het spijt me. Ik zweer je dat ik alles zal doen wat in mijn macht licht om ervoor te zorgen dat Zalas blijft leven. Maar het is hopen en bidden dat we niet te laat zijn' zei hij zacht tegen haar. Daarna liet hij Ephony's hand los, stond op en greep de keten van Marcus.

Marcus staarde enkel voor zich uit onder het gesprek tussen Deshas en het meisje. Hij keek alleen even op toen hij de stem van het blonde meisje hoorde met een vraag die tegen hem gericht was. 'Maakt het uit welk antwoord ik je zal geven?' begon hij kalm. 'Jij hebt me al gelabeld ongeacht wat ik zal zeggen'.
Bij die woorden liet hij het zitten. Veel zin om met haar te praten had hij toch niet. Hij stond weer op toen Deshas zijn ketenen vast greep. Hij keek Deshas strak aan. 'Denk maar niet dat je me voor eeuwig op kunt sluiten. Zelfs de dood heeft me nooit tegen kunnen houden dus ik zie niet in waarom dat jou wel zou lukken' zei hij hatelijk tegen Deshas.

Haar blik gleed weer terug naar Deshas toen ze zijn handen voelde die om die van haar sloot. Met een bijna kinderlijke wanhoop in haar ogen bleef ze hem aanstaren toen hij op een knie ging zitten en luisterde in stilte naar zijn geruststellende woorden. 'Waarom... Hoe meer ik te weten kom hoe meer in besef dat ik niets weet,' fluisterde ze naar hem toen hij stil was. Ze glimlachte wat krachtloos op zijn belovende woorden, hoewel zijn zin die erop volgde haar hoop weer wat onderuit haalde. 'Ik geloof je, en ik dank je hiervoor,' sprak ze haar dank zachtjes uit waarbij haar glimlach iets vaster werd, hoewel haar ogen deze glimlach niet volgde. Er ging te veel door haar hoofd om zich op één emotie te concentreren. Haar arm viel weer slapjes langs haar lichaam toen Deshas haar hand losliet en naar Marcus liep. Ook haar aandacht werd weer op hem gericht bij het horen van zijn antwoord op haar vraag. Even staarde ze hem aan. 'Misschien ben je al gelabeld, zoals jij het wilt noemen. Maar ik denk dat dat voornamelijk komt door je eigen acties, en dat weet je zelf ook. Het enige wat ik nu wil is een ántwoord. Eentje die vanaf jóu komt. Zeg me, waarom is je ziel zo duister. Wat heeft de wereld jou ingodsnaam aangedaan dat je haar kinderen op deze manier wilt vernielen,' op de een of andere reden vond ze de kracht in haar stem weer terug terwijl ze sprak. Ze voelde hoe haar emoties weer vaste vorm kregen, en niet meer als een oncontroleerbare wervelwind door haar heen gingen zonder onderscheid te kunnen maken. Haar angst voor Zalas' situatie, de woede die ze jegens Marcus voelde, de opluchting en de dankbaarheid naar Deshas en Servatius, alles werd weer op een rijtje gezet. Als ze haar eigen woorden overdacht zou ze zichzelf voor gek kunnen verklaren om die vraag uberhaupt aan hem te stellen, en dat ze hem eigenlijk verrot moest schelden met elk woord dat ze kon verzinnen. Maar op de een of andere manier wilde ze het verhaal altijd vanaf twee kanten horen, een verklaring van beide partijen. Weer kwam dat omhoog, zelfs in deze situatie waarin het eigenlijk ondenkbaar moest zijn. Ze luisterde naar zijn hatelijke woorden die hij naar Deshas sprak. Gedeeltelijk had hij wel gelijk, hij had een ander lichaam in beslag genomen. Maar Ephony wist zeker dat Deshas deze keer een manier zou vinden dat het onmogelijk was voor Marcus om terug te keren. Ze hoopte dat tenminste, dat hij wist wat hij moest voorkomen om dit nog een keer mee te maken.

Marcus keek het meisje venijnig aan toen hij haar woorden hoorde. Wat was ze ongelofelijk naïef. 'Waarom zou ik niet zo moeten zijn. Mijn eigen neefje was een vervelende klier die in een week meer aandacht van zijn ouders kreeg dan ik in mijn hele leven. Daarnaast heeft hij me ook nog eens een keer doodgestoken. Hoe denk je dat ik me moet voelen als ik na vijftig jaar weer levend ben. Moet ik hem omhelzen? Moet ik hem alles maar vergeven? De wereld is geen leuk sprookjesboek dat eindigt met ''en ze leven nog lang en gelukkig''. De wereld is hard, vals en kil. En als je erin wilt overleven moet je alleen maar harder, valser en killer worden' zei hij fel. Hij boog zich wat naar voren zodat hij het meisje recht in haar ogen kon kijken. 'En heel misschien ben ik gewoon Shadraans en daarnaast een beetje gestoord en geniet ik van het geluid van een vrouw die gemarteld wordt' zei hij zachtjes en dreigend tegen haar terwijl zijn ogen gevaarlijk glinsterde. Het leek wel alsof zijn ogen haar wouden zeggen dat als hij vrij kwam, hij achter haar aan zou gaan. Ook zij stond nu op zijn zwarte lijst.

Met trillende handen werd haar aandacht weer op Marcus gevestigd. Zijn woorden over Savador kon ze maar half geloven. Toch, met het beeld wat ze als eerste van hem had kon ze zijn woorden bijna niet in twijfel trekken. Je kon zeggen dat Savador niet echt aardig kon zijn. Ze had zelf zijn woede gevoeld, maar ook zijn zachtere kant gezien. 'Verbazend toch dat het meerendeel van de mensen als aardige personen leven én het overleven. Dat brengt je stelling al onderuit,' bracht ze met zachte stem uit, waarbij haar ogen terug naar zijn gezicht gleden. Ze hield automatisch haar adem bijna in toen hij zich voorover boog. Onwillekeurig moest ze slikken, en verandere haar emotieloze gezicht in een verbaasde en bijna angstige uitdrukking toen ze zijn zachte woorden hoorde. Ze staarde hem alleen maar aan, wist geen antwoord op zijn woorden te bedenken en hield angstvallig haar mond. Meer dan ooit hoopte ze dat Deshas hem voorgoed zou opsluiten. Er was nog niemand geweest die zo naar háár had gekeken, die haar uberhaupt niet had gemogen waarvan ze het wist of kon merken. De eerste was Savador geweest, maar ze had al gauw gemerkt dat hij dat gewoon bij bijna iedereen had. Zijn houding was veranderd. Maar de blik in Marcus' ogen was nieuw voor haar, en ze vond het alles behalve leuk. Ze knipperde, verbrak haar staren en draaide weg van Marcus om zich op Deshas te richten. 'Heer, zijn ze naar de ziekenzaal toe?' vroeg ze hem zachtjes, doelend op Zalas en Servatius. Ze wilde hier weg, wilde naar Zalas toe en kijken hoe hij er aan toe was.

Deshas hield de ketenen van Marcus stevig vast. Toen hij zich naar Ephony toe gebogen had en haar zacht had bedreigd gaf Deshas een ferme ruk aan de ketenen waardoor hij Marcus naar zich toe trok. 'Zo is het wel genoeg met je bedreigingen' zei hij waarna hij hem met vlakke hand hard voor zijn hoofd sloeg. Hij greep met een hand Marcus keel beet en wurgde hem daar zowat mee. 'Geen zorgen, waar ik jou heen ga trappen is zo'n verschrikkelijk oord dat niets je nog terug zal kunnen halen. Zelfs niet de dood' fluisterde hij zachtjes in Marcus oor. 'Er zijn mensen die vinden dat je je medemens niets aan mag doen. Maar ongedierte daarentegen...' grijnsde hij kil en gek genoeg genietend. Hij scheurde zijn blik los van Marcus. Die verzachte zich wat toen hij die op Ephony richtte. 'Daar heb ik Servatius wel heen gestuurd. Ga maar vast. Ik moet dit stuk vuil even achter slot en grendel zetten. Dan kom ik ook naar de ziekenzaal' zei hij tegen haar. Hij gaf Marcus een harde duw en drukte met de punt van zijn zwaard achter in Marcus nek zodat hij gedwongen was door te lopen als hij niet aan het zwaard geregen wou worden.